Concentración en solidariedade cos detidos do 22M (A Coruña)

Difundimos a convocatoria dunha concentración solidaria cos detidos do 22M prevista para o vindeiro xoves día 10, ás 20:00h, no Obelisco da Coruña. A iniciativa da protesta parte de diversos colectivos sociais da cidade e pretende respostar as novas detencións de activistas do venres pasado, no marco da operación "Puma 70", polos disturbios da Marcha da Dignidade do 22M.

Cabe sinalar que esta e a segunda concentración solidaria celebrada na cidade, pois o xoves 27 xa se realizara outra en solidariedade coa primeira tanda de detid@s. Como non informamos daquela volta, deixamos aquí unha foto:

Leer más...

Crónica gamberra da Marcha da Dignidade do 22M

A mani foi moi concorrida, si, pero desenganémonos, un tostón impenitente. Un porrillón de xente iso si, pero un coñazo como un piano. Moi loable o de que fose convocada polos sindicatos minoritarios e os colectivos sociais sen axuda do vendeobrerismo institucional, eu non digo que non, pero tan sosuna, longa e monótona como un día sen pan. Por non haber, non había nin sequera un triste bloque negro que amenizase o cotarro; pois os compas madrileños, seguros como estaban de que a cousa ía estar máis descafeinada que unha infusión de valeriana, na súa maioría non se dignaron nin a vir, e os que o fixeron foi sen pretensións e cunha man diante e a outra detrás. O máis parecido a un bloque combativo foi, para que vos fagades unha idea, o sector da C.N.T., co seu chiringuito móbil despachando bebidas e bocatas e os seus altofalantes berreando consignas moi de moda cando a Comuna de París.

E así ata o final do percorrido, cando, chegados á praza de Colón, tivemos que tragar un incomprensible discurso dos popes de turno vendéndonos vai tí a saber que moto (había tanta xente e a megafonía ía tan mal que non nos enteramos de nada). Cando xa pensabamos que a Marcha da Dignidade ía ser a resurrección zombi do 15M, e que nos íamos marchar para casa con tres palmos de narices, a cousa empezouse a quentar. Antes mesmo de que os dignos ponentes rematasen a súa homilía, antidisturbios e encapuchados confluíron na rúa Genova (cada un dun lado, evidentemente). O ambiente foise quentando ata que un par de petardos e algún que outro proxectil furtivo fixeron detonar as primeiras salvas policiais.

Cargas, carreiras, porradas e algunhas detencións. Na esquina de Genova coa Castellana improvísanse as primeiras barricadas. A inmensa sucursal do Barkleys Bank, que ten alí a súa sede, é redecorada con saña polos manifestantes. Déixana de verán: moito máis ventilada e accesible. O seu letreiro, tras perder algunhas letras como unha árbore de folla caduca, di agora soamente “Bar”. Continúan as cargas pero intensifícase a resistencia. Todo obxecto susceptible de converterse en proxectil é manipulado polos alborotadores ata transformalo en incesante chuvia sobre as cabezas dos uniformados. A Castellana queda convertida en campo de batalla, con escaramuzas simultáneas no carril central, nun dos carrís accesorios e no pequeno parqueciño que os separa. Algúns manifestantes caen como “pichóns”, derrubados polos bolazos dos policías, mentres os encapuchados retroceden lentamente, ao ritmo das consecutivas cargas policiais.

Nun momento dado, un reducido continxente maderil queda incomprensiblemente descolgado do groso dos seus secuaces, e vense obrigados a probar nas súas carnes a receita que eles mesmos acostuman a administrar aos demais. Que lles abriron un pouco a cabeza e lles quitaron algún que outro dente... pois que se meterán a churreiros, que carallo! Ninguén se preocupou tanto polo manifestante que perdeu un testículo... e xa me diredes que é peor. Dous furgóns dunha especie de corpo antidisturbios dos munipas (¿?) tamén quedan atrapados, acaparando para si a súa xenerosa porción de palazos e pedradas.

Unha vez a contenda retrocede ata a praza Cibeles a madeira recomponse e recupera a iniciativa. Sucesivas cargas realizadas sen baixar das grilleiras dividen o continxente subversivo, rompéndoo en varios anacos que enfilan diferentes direccións. Rematouse o que se daba, os madeiros recuperan o mango da tixola e aos manifestantes só quédalles poñerse a salvo e evitar ser detidos pola cara ao pasar xunto a calquera grupo de uniformados.
Había tempo que non se vía recuar aos antidisturbios. Doentes e humillados fustrigan ao populacho ata altas horas da noite polas inmediacións do barrio de Lavapies.

Un par de puntualizacións finais:

Sobre a tan cacarexada organización dos manifestantes, o asunto é tan gilipollesco que sobra case mencionalo. Aquilo tiña tanta organización como os macrobotellóns dos xardíns de Mendez Nuñez, se non quizais un pouco menos. O de "lideres" berrando "ordes" durante os disturbios iso xa é como para mexar e non botar gota. Que uns supostos xefes dicían consignas como "a por eles", "matádeos " ou “dadelles duro"? e que coño se supón que debería dicir unha turba alporizada no medio dun motín para non estar organizada? Quizais “non lles deades moi forte”, "tratádeos con cariño" ou "na cabeza non, que aí lle doe moito"? En fin...

Por certo que o feito de que alí o único que se tirasen fosen pedras arrancadas do pavimento e do mobiliario urbano debería dar pistas sobre o nivel de organización dos disturbios. Nun disturbio planificado, non deberían abundar os foguetes pirotécnicos (como é o caso dos mineiros), os tirapedras (como nas folgas do metal) ou os cócteles molotov (como se estilaban por Euskadi)? Pois aquí, a parte dalgún petardillo e algunha bengala que máis que ter unha efectividade real serviron para dar algo de ambiente ao balbordo, nada de nada. Pedras e paus, vamos, tan organizados como os monos de “2001 Odisea no espazo”.

Co de "Resistencia Galega", o meu máis sincero parabén. O dos autobuses de Jarrai xa nolo tiñamos coñecido, pero o da "escisión de Resistencia Galega" non se lle tería ocorrido nin ao mesmísimo Gila no seu monólogo de "es el enenmigo?". Menos mal que ninguén estaba a comer un Donner Kebapp, porque entón a culpa sería de Al Qaeda. É moi convincente iso de que un suposto grupo terrorista clandestino, que acapara o groso da atención dos servizos de información do estado español, monte buses para enviar aos seus comandos a liala parda en Madrid, a catrocentos quilómetros da fronteira territorial do que consideran o seu país... e que os madeiros só se decaten a touro pasado. Teríalles saído mellor botarlle a culpa ao "quentamento global", á fin e ao cabo algo de quentamento si que se empeza a sentir, mesmo a nivel global (Grecia, Turquía, Brasil...).

Por outro lado quero dicir que continuar abundando aínda a estas alturas na teoría conspiranoica dos “encapuchados-infiltrados policiais-provocadores das cargas” é, ao meu modo de ver, como falar do planeta Raticulín do imperecedoiro CarloJezú. De verdade cremos que a policía e o poder queren que empecen a desbordarse os acontecementos e se fenda a paz social? De verdade cremos que á xente lle fan falta os infiltrados para ter ganas de rebentar esta sociedade, os seus símbolos e aos que os defenden e protexen? Tamén foron infiltrados os que a liaron en Gamonal, ou na conca mineira? Por que cada vez que nalgún sitio se consegue algo máis alá de facer o fodido ridículo ou de ser ignorados supinamente nos empeñamos en culpar as forzas policiais? Por favor pediríalles, aos apoloxetas da conspiranoia, que se limitasen aos seus "chemtrails", os seus Ovnis, os seus "Iluminatis" e á fluorización dos nosos fluídos corporais, pero que deixasen as manifestacións en paz dunha vez por todas.

Por último dicir que o das cifras de manifestantes iso si que xa é de traca, eu non sei canta xente habería alí (medio millón, un millón, millón e medio... é difícil dicilo a pé de rúa), pero falar de 35.000 persoas (a capacidade, por exemplo, do estadio de Riazor) é un auténtico chiste. E o feito de que a gran maioría da prensa (mesmo a supostamente "progre") reflectise números similares fai dubidar se non estarán ao servizo do mesmísimo Goebbels. Se ata a prensa estranxeira falaba de manipulación mediática!. Pero xa se sabe, aquí o "Ministerio da Verdade" opera con total transparencia e obxectividade. Se a manifa fora contra o aborto falarían de cinco ou seis millóns, iso seguro.

E así é como vivimos o asunto en directo e dende a rúa, iso si, aporrando os nosos timbais e facendo soar os nosos bongós ao berro de "que non, que non, que non nos representan"... E que non dubiden de avisarnos cando monten outra destas.

Fdo.: Alfredo Landa en "Vente a Alemania Pepe"
Leer más...

Por fin un pouco de dignidade

As denominadas como marchas da Dignidade, efectivamente, trouxeron finalmente algo de dignidade ao triste panorama contestatario do estado; e non precisamente polo concorrida da manifestación que lles deu colofón, se non pola ruptura co patético buenrollismo hipyflower que revestiu a inmensa maioría das protestas dos últimos anos. Así que, na miña humilde opinión, foi o feito de que por fin os cidadáns decidiron indignarse en serio e mandar a paseo as cívicas formas de protesta auspiciadas polo poder, inflando a hostias os mercenarios do estado e descargando a súa rabia contra os símbolos da opresión capitalista, o que conferiu os manifestantes, dunha vez por todas, un pouquiño de dignidade.

Porque sexamos sinceros, o feito de que medio mundo leve anos ardendo en resposta aos indecentes recortes de dereitos e liberdades auspiciados pola crise mentres no estado español, especialmente castigado polo paro, os desafiuzamentos, a destrución de garantías sociais e a corrupción institucional, as protestas transcorrían polas inocuas canles establecidas, entre o timbaleo quincemeiro e a mortecina liturxia sindicalera, era dun patetismo que relaba no esperpéntico. Mal que lles pese os apologetas da paz social, responder con mansedume ante as peores agresións ás conquistas do pobo organizado que se recordan en varios séculos (conseguidas, todo hai que dicilo, a sangue e lume) non te converte en digno, se non, moi ao contrario, en servil e submiso.

O mundo enteiro leva anos alucinando con España: unha burbulla inmobiliaria do tamaño da capela sixtina, cotas de paro superiores ás dos países do terceiro mundo, recortes salvaxes de salarios e prestacións sociais, un incremento da pobreza descomunal, unha drástica redución do nivel de vida das capas populares que contrasta brutalmente co incremento de beneficios dos máis ricos e poderosos, unha corrupción galopante digna dunha república bananeira que fai pensar que vivimos na maior cleptocracia de todo o continente, un descrédito xeneralizado de todas as institucións que pringa nas súas corruptelas ata ao xefe do estado... e todo iso mentres se endurece o código penal, se intensifican as medidas represivas e se recuperan lexislacións propias dos peores anos do fascismo. E mentres, aquí a por uvas, como moito cantando o cumbayá na porta da tenda de campaña. Pois iso, permitídeme que volo diga, non é digno. Máis ben todo o contrario.

Acaso se presenciamos unha violación ou un asasinato nos contentaremos con afearlle a conduta ao agresor educada e pacificamente, permitíndolle que nos ignore olimpicamente e que siga co seu malia as nosas respectuosas e inofensivas protestas? Evidentemente ante esta disxuntiva todo o mundo dirá que non, que o que habería que facer é empregar todos os medios ao noso alcance para impedir o abuso, utilizando a forza se a situación o require sen nengún remordimento. Pois por que razón ante as salvaxes agresións que estamos a padecer, non unha ou dúas persoas se non o pobo enteiro do estado, debemos ter miramentos para cos responsables de sumirnos no desastre? Acaso os suicidios ás portas dun desafiuzamento, os inmigrantes masacrados nas fronteiras ou as familias que non poden dar de comer aos seus fillos merecen menos consideración que as propiedades de banqueiros e empresarios? Pois eu creo que non, e se temos que pasar por enriba dos mercenarios do estado, con centos de marcas nas súas porras e escopetas, cans gardiáns da clase adiñeirada que cobran por reprimir a aqueles que protestan, pois mellor que mellor.

O 22M vivimos en Madrid o resurximento da dignidade do pobo. A labazada sobre a mesa que, esperemos, preceda á labazada sobre a cara daqueles que nos gobernan. O punto de inflexión que supón cruzar o Rubicón da paciencia. O momento en que, unha vez esgotadas sen éxito as canles establecidas, só queda a loita como único camiño. Non é que nós, como anarquistas, non abalásemos a confrontación co existente dende moito antes, mesmo dende sempre; pero aplaudimos o feito de que os que antes discorrían polo inofensivo sendeiro do institucionalmente aceptado por fin espertasen.

O gozo invádenos cunado presenciamos as imaxes dos magníficos disturbios. Disfrutamos como nenos vendo retroceder aos madeiros acurralados; cantas veces nos vimos nós do outro lado. Non sentimos ningunha pena pola cabeza aberta do badulaque uniformado, fartos de chorar ás agachadas a impotencia polos nosos corpos tumefactos e ensanguentados. Internet permítenos unha e outra vez encher de alegría os corazóns das inmensas hostes dos eternos explotados, paladeando o sabor dunha pequena vitoria no medio da nosa cotiá derrota.

No fondo, aínda que eles agora se fagan os sorprendidos, isto que pasou non é nada novo para o poder. Por que se non terían multiplicado exponencialmente o presuposto dos antidisturbios durante os últimos anos? Para que se non compraron inxentes cantidades de pelostas de goma e renovado o equipamento antimotíns dos madeiros? Evidentemente o goberno sabía que se recruarían as protestas. Sabían que todas as súas agresións ás capas populares terían unha resposta. Como non o ían saber se saben que levan fodéndonos longo tempo? O famoso "que se jodan" pronunciado por Andrea Fabra ante o maior paquete de recortes aplicado polo goberno é clara proba diso. O único que lles estrañou é que tardásemos tanto. Se ata a prensa estranxeira leva tempo vaticinando o agravamento da protesta en España e situándonos no máis alto do ranking de países susceptibles do estalido social.

Pois por unha vez non corremos espavorecidos ante as súas porras e as súas pelotas de goma. Esperemos que sexa o preludio de tempos máis combativos e conscientes, o principio dun espertar social. Por unha vez o protagonismo das protestas non o levaron os politicuhos de turno ou os aspirantes a selo; os partidos minoritarios con ansias de promover un cambio para que todo poida seguir igual; os renovadores dun capitalismo que non merece outra cousa que non sexa a sua total e completa destrución. Os histéricos berros das tribunas foron supinamente ignorados pola masa anónima en loita contra o poder.

Antes de rematar unha última reflexión: tod@s somos o rapaz encarcerado, porque tod@s gozamos vendo recuar aos madeiros. El está a pagar por unha insolencia da que tod@s nos sentimos cómplices, así que agora debería esparexerse a nosa solidariedade para c@s detid@s.

E que non decaia, as barricadas pecharon a rúa pero abriron o camiño, como dicían algúns fai xa máis de medio século. Agora sabemos que tamén recúan, é o momento de avanzar. Quen dixo medo habendo hospitais.

C. Ribas
Leer más...

O goberno gasta máis de 300.000 euros nos novos chalecos de antidisturbios

E isto só é o comezo, 900 novos e flamantes chalecos antitrauma, de case 300 pavazos cada un, cos que equipar as xa de por sí "pouco protexidas" unidades antidisturbio. Como se fose a eles aos que lles fixesen falta! Así comeza o absolutamente exorbitado gasto en material represivo que este ano viuse incrementado no escandaloso porcentaxe dun 1780% (como xa informáramos hai pouco nesta outra entrada AQUÍ). Pero se este aumento parécenos sorprendente, apenas é nada en comparación coa previsión de gasto nesta materia para os vindeiros cinco anos, que pasarán dos máis de 3 millóns de euros de orzamento para este ano (co mentado 1780% de aumento con respecto ao 2012) a 10 millóns de euros.

En contraste co aumento dos orzamentos para material antidisturbios, conxélanse os relativos a policía científica (na nada desdeñable cifra de 428.900 euros) e incluso diminúen os gastos noutros tipos de armamento. Vese que o goberno ten claro que as súas prioridades pasan pola contención de protestas máis que polo esclarecemento doutra clase de crimes. De feito, pese a desproporcionado aumento das dotacións dos antidisturbios, o número total de maderos diminúe de 91.585 a 90.187. Deixanse de sutilezas policiais para cargar o acento sobre a represión pura e dura e na contención da protesta. E menudo acento, un orzamento que multiplica por 19 o do ano pasado e que aínda prevé novos e sustanciais aumentos para os anos vindeiros.

Que é o que espera o goberno? a revolución? Pois semella que mentres eles estanse a preparar para o que xulgan inevitable, nós non estamos á altura das circunstancias.

Eles prepáranse para a guerra contra o pobo, que é o que estamos a facer nós???

Redactado por C.R. con información da prensa comercial.
Leer más...

[Trento, Italia]: Viva a Revolta en Turquía.

Colamos, despois de traducida, esta carta-analise de compas anarquistas de Trento, recollida de ContraInfo

A historia é longa, tanto como as humillacións que a clase dxs pobres sofre dende tempos inmemorables, tanto en Turquía coma en calquera parte.

Logo, o imprevisto. En Istanbul, na praza Taksim, algún centenar de persoas oponse á destrución dun parque cos seus seiscentos plátanos. Un pouco de espazo e de verde no medio dos escaparates, os bancos, as mercadorías e xs turistas. A violencia da policía durante o desaloxo do parque é brutal. Pero a represión, esta vez, fai que se desborde a rabia. A revolta explota en todo o país, contra o primeiro ministro Erdogan, contra o terrorismo de Estado, contra as condicións de vida cada vez máis miserables. Miles de persoas volven á praza, día tras día, unha e outra vez, a pesar dxs feridxs, xs arrestadxs, xs mortxs. Máscaras antigás no rostro e pedras nas mans, xs rebeldes teñen todas as idades e todas as razóns do mundo. Para recordar que Istanbul está á volta da esquina, a dous pasos de nós, alguns e algunhas rebeldes da praza Taksim escriben axs Non TAV de Val de Susa e cantan o Bella Ciao.

Os políticos e xornalistas locais finxen indignarse pola brutalidade da policía turca, polas mangueiras e os lacrimóxenos usados contra a multitude. Certos métodos, evidentemente, van ben en Valsusa e non en Turquía.

Para Erdogan, lxs rebeldes son todxs "terroristas". Un apelativo que aquí serve para criminalizar as minorías rebeldes e revolucionarias, alí aplícase a unha ampla parte da poboación.

Primeiro foi o Norte de África o que se sublevou: sábese, é o "terceiro Mundo". Despois, Grecia: aí, dise, é distinto. Despois Islandia, Inglaterra, mesmo a socialdemocrática Suecia. E Brasil, onde a miseria e os homicidios de Estado non se poden seguir ocultando detrás do Espectáculo dos mundiais de fútbol.

Mentres que no mundo, o "feito anómalo" comeza a ser a resignación e non a revolta, en Turquía mozxs e ancians continúan baténdose. Con rabia, coraxe e alegría.

Mentres, nos e vos preguntamos que tería que pasar aínda en Italia para que salte o tapón do aguante, para que o lamento entre na rúa aberta da rebelión, queremos responder aos irmáns e irmás de Turquía.

Porque, por se non o entendedes, nos falan tamén a nós.

Anarquistas
Leer más...

Pretendem explusar a 8 estudantes da USC polos sucessos no Conselho de governo em março em base a um Decreto Franquista

A primeiros de junho publicaramos em Abordaxe a notícia segundo a qual 11 pessoas, a maior parte delas estudantes da USC, foram acusadas de delitos de “desordes públicas, danos e lesons” em relaçom com a protesta contra os recortes na universidade acontecida em 14 de março na Universidade de Compostela (USC) durante umha sessom ordinaria do Conselho de Governo desta Universidade. Agora e através de distintos falsimedios, vimos de saber que 8 pessoas enfrontam-se a expulsom da USC por esses mesmos feitos.

«Os feitos sinalados devem ser considerados como falhas graves a efeitos do estabelecido no artigo 5, apartado a terceira e quinta do Regulamento de Disciplina Académica vigente», um regulamento que data da dictadura franquista. Assim reza a conclusom do instructor do expediente informativo que a USC abrira sobre esses feitos. Xosé Manuel Villanueva Prieto, funcionário da escala técnica superior de administraçom e jefe da área de Qualidade e Melhora dos Procedementos (viva a ironia!! quando ainda ficam em vigor regulamentos fascistas falar de melhora de procedementos!!), quem foi o encarregado de instruir a investigaçom, propom que se abra um expediente disciplinário e segundo o decreto franquista as sançons para as falhas graves som a expulsom temporal ou total, a proibiçom de se examinar de parte ou todas as assinaturas e a perda de direitos de matrícula, a proibiçom dos examens ordinários emn umha ou mais assinaturas, e incluso a perda parcial ou total, já seja temporal ou definitiva, de bolsas, prazas em residências «ou outros benefícios de proteçom escolar» umha sançom que puede ser complementária às anteriores.

Em tudo caso, a tramitaçom deste expediente disciplinário fica em suspense até que haja resoluçom judicial (como digeramos na notícia antérior resenhada declararom como imputados em 21 de junho e ainda nom foi dictada). A USC identificou a oito estudantes a través de fotos, bases de dados e testemunhas, ainda que dim que também há implicadas nom estudantes e alumnxs de programas de intercámbio.

Colado e traduzido de "La Coz"
Leer más...

[Brasil] Açons radicias e enfrentamento policial na manifestaçom do Sábado 22 em Belo Horizonte

Como jeito de contra-restar essas informaçons dos mass merda sobre o guai que é a presi brasileira e mesmo a polícia que entrega flores às manifestantes, além doutras tergiversaçons interesadas em negar os protestos e mesmo em criminalizar a quem, para eles, som só atos dumha minoria violenta, colamos este "Relato ativista sobre os acontecimentos nas movidas anticopa de BH" assinado por Amigxs da Insurreição e que recolhimos do CMI Brasil:

Grande enfrentamento hoje sob a lua cheia em Belo Horizonte. As movidas anticopa estao cada vez mais radicais, apesar de muito fluffy (comeflores) ainda criticar e tentar isolar individuos que empreendem açoes diretas mais ousadas.

Concessionarias de veiculos e bancos da Avenida Antonio Carlos (trajeto do Mineirao, onde acontecia uma partida da Copa das Enganações) foram destruidos sob a furia anticapitalista do povo. Debaixo do Viaduto Jose Alencar xs manifestantes enfrentaram a Guarda da Fifa (uma mescla de PMMG, Guarda Nacional e Leis da Copa) sob o lema "gentileza gera gentileza".

Bombas de efeito moral e gas lacrimogenio em abundancia. Helicopteros (2) ainda pioravam os efeitos do gas espalhando-o em voos rasantes sobre xs manifestantes. Tiros de bala de borracha a todo tempo, resultando em pessoas feridas. Uma cápsula de muniçao letal foi encontrada por manifestantes em meio ao tumulto.

O povo se defendeu com escudos e barricadas improvisadas e respondeu com pedras aos ataques policiais sob palavras de ordem como "o povo unido jamais sera vencido". Em um dado momento, a cavalaria teve de recuar ante o contrataque de manifestantes, o que foi saudado a gritos por todxs. Um adolescente de 17 anos aparentemente caiu do viaduto e foi hospitalizado, ainda nao se sabe se ele corre risco de morte ou nao.

Muito se espera da Greve Geral do dia 01.

As ruas chamam.

Amigxs da Insurreição
Leer más...

COMO LIDAR COM GÁS LACRIMOGÊNEO

Colamos para aprendizagem ( nom esquecer que o presuposto para material antidisturbios da polícia medra este ano um 1877% com respeito ao antérior )do blogue anarquista brasileiro Terror:

Os proponentes desta arma química referem que, se usada corretamente, seus efeitos nocivos são transitórios e não deixam sequelas. O uso dos gases lacrimogêneos nos fatos recentes claramente demonstra que a exposição a esta arma química é difícil de controlar e é indiscriminada, isto é, não só afeta aos manifestantes que se tentam dispersar ou controlar, mas também ao resto da população que se encontre nos arredores como passantes ou observadores. Quando se detona ao ar livre uma granada de CS se gera uma nuvem de 6 a 9 metros de diâmetro, concentrando-se uma maior densidade no centro de até 5.000 mg/m3 que se vão dispersando ao redor. As concentrações são muito mais elevadas em espaços fechados e potencialmente fatais pela montante de 50.000 mg/m3 em 50% dos casos.

A população, em geral, não tem nenhuma informação sobre gás e seus efeitos, muito apesar de constituir praticamente parte “habitual” as frequentes ações de rua que terminam em um confronto com as autoridades repressivas do estado. Outro ponto muito grave é que a informação toxicológica disponível é deficiente quanto aos potenciais danos pulmonares, carcinogênicos, reprodutivos e genéticos de largura prazo. Muitos países proíbem o uso desta arma química e inclusive tentam incluí-la dentro das armas proibidas sob o Protocolo de Genebra.

Estes são disparados como embalagens ou granadas, popularmente conhecidas como “bombas lacrimogênias”; também por meio de latas de aerossol. O CS é mais forte, mas se dispersa e dissipa com maior rapidez.


Os efeitos mais comuns do CS são:

-irritação intensa dos olhos,

-lagrimejo abundante,

-hipersensibilidade à luz,

-conjuntivites e cegueira temporária,

-irritação das membranas do nariz, traqueia e pulmões,

-secreção nasal,

-sensação de sufoco,

-tosse,

-irritação da garganta e do estomago, com indução de vômito e possível diarreia,

-irritação da pele com sensação queimante dolorosa e coceira.

Estes sintomas são aumentados pelo calor e a umidade, e duram de poucos minutos a algumas horas, dependendo do grau e tempo de exposição ao gás. Inalações intensas de CS demonstraram capacidade de produzir pneumonite química e congestão pulmonar fatal. Também se registraram casos de insuficiência cardíaca, dano hepatocelular (do fígado) e morte em adultos.

Em casos de queimaduras por contato se produziram sensibilizações com dermatite. Alguns dos agentes CS são potencialmente tóxicos em nível genético.

Como lidar com bombas de gás lacrimogêneo

As luvas grossas usadas por trabalhadores da construção civil são boas para jogar as latas de gás lacrimogêneo de volta a policia.

Aviso: As latas de gás lacrimogêneo são quentes demais para segurar com as mãos!


Dicas para a prevenção aos efeitos da bomba de gás lacrimogêneo

O método de prevenção mais eficaz seria o uso máscaras de gás, já que mascaras descartáveis ou bandanas com vinagre oferecem pouca proteção. Uma opção para a proteção dos olhos são lentes de natação.


Seguem outras dicas:

a. Prepare um neutralizador (água potável com 5% de bicarbonato de sódio ou metade antiácido em suspensão e metade água).

b. Outro método, mesmo que menos efetivo, para prevenir os sintomas é reunir vários lenços ou mascaras molhadas em vinagre de cozinha e colocá-las dentro de uma sacola de plástico. Se dispararem uma bomba lacrimogênea, coloque o lenço ou bandana sobre o nariz e respire através dela. Não se preocupe com os seus olhos, já que graças ao fluxo natural de lágrimas os resíduos químicos serão eliminados de maneira espontânea.

c. passar suco de limão proximo a região dos olhos ajuda a amenizar os efeitos do gas!

EVITE usar lentes de contato já que prolongam o tempo de ação dos CS e aumentam o risco de ulceração de córnea.


MUITO IMPORTANTE É NÃO TOCAR OS OLHOS NEM A PELE E RESPIRAR SEM BAFORADAS SEMPRE A TRAVES DO LENÇO COM VINAGRE OU ÁGUA. Se é asmático avise a seus companheiros ou pessoas ao redor em caso de risco, de maneira que eles saibam como ajudar em caso de inalação, dar sua medicação ou levá-lo ao centro medicinal médico mais próximo.

EM CASO DE EXPOSIÇÃO AOS CS. • Mantenha a calma, respire normalmente e evite tomar “baforadas” de ar. Caminhe com cuidado, olhando sempre a seu ao redor. Em caso de não ver utilize os braços como guia. Nunca corra cego, pois corre o perigo de cair ou acidentar-se.

a.. Se se encontra em um espaço fechado saia de imediato ou abra as portas e janelas para ventilar a área.

b.. Dirija-se contra do vento do lugar da explosão e retírese da área da granada ou embalagem de CS o mais rapidamente possível, sempre evitando estar frente ao agressor.

c.. Mantenha-se contra do vento o mais que possa para dispersar rapidamente o gás.

d.. Se tem abundante lagrimejo não o interrompa já que ajuda a eliminar os químicos (não se toque ou esfregue os olhos lembre que as mãos estão também impregnadas de tóxico). Assoar o nariz, evite tragar e cuspa se sente sabor e desconforto na boca ou garganta.

e.. Enxágüe abundantemente a área afetada com os neutralizantes ou água SEM ESFREGAR. O esfregar pode disseminar os químicos ao redor e dentro dos poros.

f.. Assim que possível, tomar um banho em água fria durante 3 a 5 minutos e depois continue com um banho rotineiro com sabão. Evite a água quente já que abre os poros e permite o passo do gás a seu organismo e os banhos de banheira porque os redistribuem. Em caso de uma contaminação muito severa use o neutralizante como se indicou anteriormente.

g.. A roupa deve ser colocada ao ar livre exposta ao vento para dispersar os últimos remanescentes do gás. As peças devem ser lavadas separadas do resto da roupa, primeiro com água fria e depois de maneira habitual. Uma vez realizado este procedimento poderá ser vestidas normalmente.


Gás lacrimogêneo não é difícil de evitar, desde que haja uma brisa ou algum vento. Se o vento é obsoleto, tente ficar longe de becos apertados e fique em áreas abertas.

Quando uma lata é atirada em sua direção, pare, não corra. Olhe para cima, veja onde ele vai cair, e só se mova se ela for bater em você. Uma vez que ela chega ao chão e o gás começa a sair, olhe para qual direção está indo.

Neste momento a maioria das pessoas na multidão estará fugindo como loucos para evitar o gás, mas muitos deles vão ficar presos nele. Tudo o que você precisa fazer é andar na direção oposta do vento, ou se você precisar escapar, rapidamente corrida em torno do gás antes que ele se espalhe cobrindo sua saída.

Enquanto você corre, tente segurar a respiração para evitar a inalação de qualquer gás por acidente. Se você é forçado a correr através do gás, então o faça extremamente rápido e não respire. Em caso de ser preso sem nenhum lugar para ir, não se agache, mantenha a cabeça alta, já que o gás é mais pesado que o ar. Respire lenta e calmamente o quanto for possível e mova-se lentamente, para evitar aumentar a sua taxa de respiração, e não entre em pânico. Além disso, aperte sua máscara de gás, tanto quanto você puder com a sua mão.
Leer más...

Informaçom sobre os sucessos de Turquia ao minuto e video revelador e relevante da actuaçom policial contra o pessoal médico solidário

Denantes de que os mass merda digam e perjurem que a calma esta-se a instalar na Turquia, ou que saiam pseudo-intelectuais de tertúlia a comentar que na Turquia como na Grécia já nom se passa nada, deixamos-vos esta ligaçom que, de momento, vai informando dos sucessos dos protestos em diferentes vilas e cidades deste pais e ao minuto (com descansos para durmir que som também comentados): Gezipar.Nadir (em vários idiomas a escolher), o seu último comentário quando escrevo isto é este que cópio e colo:

01.22: [Ankara] Grande quantidade de gás lançado na rua Tunali Hilmi. Centenas de manifestantes estám gritando slogans: "Isto é só o começo! A resistência continua!"

Clicando em "Leer más" tendes acesso a um vídeo donde ve-se como a polícia detem a persoal médico solidário que estava atendendo as vítimas da repressom policial, e como se leva material médico: Toda umha monstra da monstrousidade das polícias do mundo que obedecem as ordens dos seus amos por moi inumanas que estas sejam.



Notícia elabourada por eDu
Leer más...

Os Mossos d'Esquadra utilizarán cañóns de auga a presón e CCOO e UGT aplauden

Non só NON PROHIBEN as "Pelotas de Goma", senón que instauran o método da "MANGUEIRA" como medida de dispersión en manifestacións... E os sindicatos UGT e CCOO (cómo non) respaldan a decisión do Director Xeral dos Mossos, Manel Prat, quen deixa claro que non van a substituir às balas de goma pese ao Informe que presentou antonte martes o colectivo Stop Bales de Goma, no que se recorda que 11 persoas resultaran feridas de gravidade en Catalunya por culpa distos proxectis dende que a Generalitat ten competencias en orden público (este tipo de municións usanse tambén no resto do Estado e xa causaron duas mortes, a primeira vítima fora Rosa Zarra, quen faleceu tras ser golpeada no seu abdomen en 2002 e a segunda fora en abril de 2012 cando Íñigo Cabacas falecera en Bilbo tras recebir o impacto na sua cabeza, ademais entre 1990 e 2012, canto menos 22 persoas perderon un ollo).

Prat ainda tivo arrestos para indicar que este informe contén "incorreccións" dado que o Parlamento Europeo non considera às pelotas como letais, e que éstas non se disparan a 700 kilómetros por hora, senón a 470 km/h.

Os tanques que se emplearán pertenecen ao departamento de Interior dende os anos 90, pero atá agora non se usaran porque, segundo Prat, tiñan inconvintes como a falla de autonomía ou de "movilidade". O departamento calcula que estarán operativos dentro dun mes, cando os axentes xa estexan formados no seu uso.

Como diciamos, Prat xa deixou claro que a incorporación distos cañóns non implica nengunha moratoria ou retirada das balas de goma, senon que a policía catalana manterá os métodos de dispersión empregados atá agora -en alusión aos polémicos proxectis- baixo os criterios de "progresividade e distancia", e en función da situación se empregará unha ferramenta ou outra, ao tempo que admitia que os cañons non son "menos lesivos" que as balas de goma.

A defensa das balas de goma por parte de Prat coincide con a que xa fixera o Conseller de Interior, Ramón Espadaler, quen non tivo reparos en obviar o Informe do Síndic de Greuges (o Valedor do Pobo catalán) onde tambén pediase a moratoria sobre o uso das blas de goma.

Tambén cabe destacar a posición dos sindicatos de Mossos (entre eles CCOO e UGT) que reivindican de forma unánime a necesidade do uso de material de dispersión, sexan pelotas de goma ou outro medio alternativo, para garantir a orden pública e ao mesmo tempo preservar a distancia entre os antidisturbios e os "violentos", en aras à seguridade de ambos(???).

Colado por eDu segundo información recollida de ElDiario.es (aquí, acá e acolá)

Mais Información: Informe "Stop Balas de Goma"
Leer más...

O caso Aurelia.- Secuelas: Expediente de Sanción da subdelegación do goberno

Vimos de saber que entre esas 8 persoas, os media destacan ao exportavoz nacional do BNG e deputado autonómico Francisco Jorquera e a dous concelleiros de A Coruña, César Santiso (EU) e José Manuel Carril (BNG), asín como ao bombeiro que negarase a cortar a cadea, e o dirixente da CIG Coruña Paulo Carril.

Outras 3 persoas máis (das que descoñecemos na altura os seus nomes) estarían a recibir a receita do subdelegado do reino de españa tras ser denunciados pola policía como participantes dunha concentración ilegal, que non fora comunicada previamente, e se lle peden 600€ por cabeza.

Ademáis deste procedimento de sanción contra estas oito persoas, a Comisaría remitirá tres denuncias máis à Fiscalía por un posible delito ao obstaculizar con unha cadea o aceso ao edificio no que se atopaba a vivenda de Aurelia, sob o argumento de que con ela se puña en risco a seguridade da viziñanza dese predio.

Segundo información de "La Voz", os axentes de policía consideran que Jorquera era a cabeza visible daquela concentración e que durante os incidentes o deputado empurrara aos policías e impedira a actuación da comisión que actuaba baixo orden xudicial, o que ven a constituir unha infracción grave tipificada como provocación de reaccións do público que poidan chegar a alterar a seguridade cidadá. Pola sua banda os dois concelleiros son acusados de opoñer resistencia activa.

Asdo. eDu
Leer más...

Suecia: "Isto é unha rebelión contra a marxinación, a represión, o racismo e a indeferencia institucional"

Recollemos para a sua tradución e difusión de Nodo50:

Varios barrios dos arredores de Estocolmo volveron rexistrar disturbios a noite do xoves, por quinto día consecutivo, cunha trintena de coches queimados, rotura de ventás; denuncias e enfrontamentos coa policía sueca.

Oito persoas foron detidas tras os incidentes do pasado martes pola noite, segundo informan as forzas represivas. A violencia séguese estendendo a máis suburbios da capital e outras rexións do país. Na cidade sueca de Malmö producíronse algúns incidentes e ata tres automóbiles foron incendiados nun barrio periférico. Trátase da cuarta noite consecutiva con mobilizacións destas características, o que supón a maior ondada de denuncias e actos de resistencia en anos en Suecia.

As manifestacións comezaron o domingo en Husby, ao oeste da capital, onde días antes un inmigrante con problemas psíquicos foi asasinado por disparos da policía na súa vivenda, onde se encerrara coa súa compañeira, e que supostamente ameazara cun machado aos axentes, que aseguraron actuar en defensa propia cando o destrozaron a balazos.

A Policía abriu unha investigación do incidente, pero a falta de credibilidade social desatou a protesta pública e os disturbios fóronse estendendo e recruaron a noite seguinte coa adhesión social de habitantes doutras zonas ao que se interpreta dende abaixo como actos de xusta denuncias e resistencias ante a marxinación, a represión, o racismo e a indiferenza institucional.

Os medios suecos recolleron estes días testemuños de veciños de Husby que denuncian cargas policiais contra nenos e anciáns e insultos racistas dos axentes como "negros", "ratas" ou "monos", o que orixinou críticas xeneralizadas e a apertura doutra investigación policial interna.

A asociación "Megafon", que traballa con grupos de mozos inmigrantes na zona, vinculou as protestas co racismo e coa sensación de abandono que se vive neste e noutros barrios, con índices de paro xuvenil que roldan o 20 por cento ou máis.

Estes feitos abriron o debate sobre a forma de abordar o paro xuvenil e a inmigración por parte do país nórdico. Tras décadas de modelo sueco caracterizado como estado do benestar, Suecia, coas receitas neoliberais, reduciu o papel do Estado dende a década de 1990, co maior crecemento da desigualdade na área da OCDE de economías desenvolvidas.

Aínda que -segundo as estatísticas oficiais e macroeconómicas- o nivel de vida estaría aínda entre os máis altos de Europa, os sucesivos gobernos neoliberais incrementaron a desocupación e a marxinación xeral. E o paro xuvenil inmigrante en particular, a exclusión social como politica de longo prazo, que afectou con máis forza ás barriadas con maior abandono e pobreza logo da aplicación sistemáticas de recortes sociais.

En concreto, segundo enuncia a OCDE, o desemprego entre os nacidos fóra de Suecia está no 16 por cento, fronte ao 6 por cento para os nacidos no país. En realidade fálase do 40% de desocupación en sectores de xuventude inmigrante.

O diario "Aftonbladet" chegou a afirmar que os disturbios representan un "xigantesco fracaso" dunha política gobernamental que levou ao aumento dos guetos nos barrios.

Nestes momentos continúan os actos de protesta, as manifestacións a favor e en contra da denuncia social. Os aparatos mediáticos hexemónicos, destacan pola súa parcialidade e intentos de criminalizar a loita social, así como negar a análise das causas do descontento que motivan o xurdimento e expansión da protesta.

Non son poucas as expresións comprensivas -e mesmo de adhesión- a esta onda de protesta social. "É unha rebelión" afirman dende o grupo "Panteras pola rehabilitación social". Proclámase sen voltas o apoio á xuventude en loita e as súas reivindicacións entre as que destacan a denuncia contra o racismo e a violencia policial. "Panteras" é unha organización que traballa socialmente en barrios das cidades de Gotemburgo e Malmö.

Nestes días outro órgano de expresión do descontento e a loita social foi o portal "Megáfono"

Reprodúcense e amplifícanse as declaracións solidarias, tales como:

"Vostedes están no medio da tormenta. O seu mundo estase a queimar. E dirixímonoslles para dicir que sabemos o que está a pasar, e admiramos como manexaron os acontecementos dos últimos días. Fan uns anos tamén queimáronse coches en Biskopsgården. A policía aproveitou e fixo o que quixo durante esas noites, e cando chegou a mañá, os políticos, dixeron o que querían de nós. Xa sabes: os restos ennegrecidos, vidros rotos na rúa: parece tan doado condenalo cando o ves dende fóra. E iso é o que agora lles esixen a vostedes cando están a tratar de dicir algo acerca da revolta. Tratan de que non se poida explicar, senón que simplemente se unan ao coro de condena, o coro que di que é inescusable queimar un coche, romper unha ventá... "

"Vostedes fan ben -unha e outra vez-, cando nas noticias e programas de debate e a través de internet, insisten en explicar por que se queima en vez de só condenar os mozos. Os que unicamente condenan un acto sen explicar as súas causas, condenan tamén os sentimentos e experiencias que deron lugar á acción... "

"Moitas persoas din que hai que loitar por ti mesmo, pero non é tan doado, cos porcos que colgan sobre o teu ombro cada día. A esperanza de sobrevivir desaparece... "

"Cremos que é correcto sinalar que non se trata de disturbios de mozos ou disturbios apolíticos, pero se é só unha rebelión, unha resposta colectiva e espontánea ao desemprego, as escolas empobrecidas e o racismo estrutural, ou sexan as causas subxacentes do que está a suceder hoxe en día ".

"Hai un vínculo entre todas as persoas. Choramos entre si cando morremos. Estamos en solidariedade cos demais. Vivimos xuntos na sociedade. Apoiámolo en todos os sentidos".

"En Hammarkullen paséase a policía montada pola praza. En Biskopsgården as cámaras da represión filman a entrada aos barrios. En Fröolunda chegan cada noite noticias sobre os disturbios -soan os teléfonos e sucédense os sms, murmúrase que quizais a revolta se estenda tamén a Göteborg, aquí onde pelexamos cos mesmos problemas ca vostedes en Estocolmo: a militarización dos nosos barrios periféricos, abusos policiais, desmantelamento social... "

"Vostedes sábeno: O sentimento de que ninguén escoita, non queren escoitar os relatos sobre a policia racista, os abusos, a violencia institucionalizada. Quizais debe arder para que alguén decida escoitar as nosas voces. Agora está a arder. Aquí estamos nós, xuntos... "

"Se entran nos barrios como unha forza uniformada de combate en territorio inimigo, habitado por xentes á que chaman "monos" -ou peor- e reprimen brutalmente, entón provocan unha guerra... "

Non todo é silencio cómplice e as declaracións solidarias sucédense, transmitiendose persoa a persoa, entre os colectivos e as canles alternativas de información. A rebelión espontánea é un berro de desafio e advertencia, un frontal Basta Xá!, de resistencia para a existencia, dende o abaixo que se move tamén no norte europeo.

Outra nota, imaxens e vídeos en La Haine

Leer más...

Detencións polos incidentes da manifestación anticapitalista do primeiro de maio en Barcelona

Varios medios contrainformativos recollen a detención, onte pola mañá, de tres persoas acusadas de danos e desordes acontecidos durante as protestas do pasado primeiro de Maio en Barcelona. Os arrestos efectuáronse en Mataró, El Masnou e Vic, e polo menos un dos detidos sería de ideoloxía anarquista. Os mossos acúsanos de facer pintadas e romper os cristais de entidades bancarias no transcurso da manifestación alternativa, que rematou con detencións e cargas policiais.

Non se fixeron esperar as concentracións solidarias esixindo a liberdade dos arrestados, que durante a mañá de hoxe deberían pasar a disposición xudicial.

Semella que o estado, farto de soster a súa falsa aparencia dialogante, decidiu pasar á ofensiva contra aqueles que se lles opoñen sacando á luz a súa verdadeira natureza represiva. E é que a "tolerancia" e a "actitude democrática" son moi doadas de defender cando non existe unha oposición real, pero cando o pobo empeza tímidamente a afearlles a conduta aos de arriba, pronto se disipan os panos quentes e as medias tintas para sacar á luz a esencia totalitaria do sistema capitalista-parlamentario. É por iso que día a día a ofensiva represiva se recrudece (detención de xornalistas non adeptos ao réxime, acusacións de terrorismo por comentarios en redes sociais, criminalización da protesta, arresto de disidente...) para deixar definitivamente claro que a democracia non tolera disidencias, quen se opoña ao capital será reprimido e, o peor de todo, será en nome da liberdade e do pluralismo.

Noticías das detencións (en catalán) en "A las barricadas" -AQUÍ e en "Directa" -AQUÍ.

Ribas
Leer más...

RECORDATORIO.- 6 de Maio - Macroxuízo aos TORTURADORES do cárcere de Quatre Camins - Feitos e Convocatorias

Vários son os correos recebidos notificando este suceso novidoso no estado español, onde, por vez primeira, van sentar nas bancadas dos acusados 13 carcereiros acusados de torturas, depois de que en 2004 tivera lugar un motín nese cárcere como resposta contra o abuso e o maltrato que recebían a cotío algunhas das persoas presas e às suas familiares. Dicer que ese motín tivera grande repercusión mediática, dado que resultara gravemente ferido o subdirector da prisión e se retivera a um outro carcereiro.

Imos pois a dar pábulo dos acontecementos que levarom a estes torturadores a ter que sentar nesas bancadas que nunca pensaron que terían que ocupar, dado o altísimo nível de silenciamento e ocultación destas prácticas inhumanas no interior dos cárceres do estado espanhol, onde o habitual é que ante unha denuncia por malos tratos ou torturas, toda a equipa do cárcere (director, carcereiros, servizo médico, ...) fagan pinha para que desaparezan as denuncias ou se pasen a ser consideradas como delirios das persoas presas, cando non son os mesmos torturados os que son acusados de actuacións violentas contra os torturadores, con resultado de incremento das suas penas con beneplácito de xuíces e fiscais.

Para elo convidamos a visitar a web criada para a ocasión TorturesQuatreCamins2004 onde tendes aceso ao contexto e antecedentes do motín, aos propios feitos do motín e à sentencia do xuízo contra os presos amotinados, dado que como consecuencia do motín 13 presos foran acusados de participar e de instigalo, e así foran xulgados dende Decembro de 2008 atá Febreiro de 2009, con o resultado dalguns presos sentenciados a máis de 17 anos de condena.

Agora toca que senten os torturadores nas bancadas, dado que ese xuízo contra os participantes do motín de Quatre Camins ten estoutra parte que se vai desenvolver en 6 de Maio, e na que sentarán 13 carcereiros acusados de torturas aos presos que participaron no motín, entre eles, varios xefes de centro e quen, na altura, era subdirector médico, Xavier Martínez.

Dicer ademais que a administración de Xustiza fixera ver que pretendía aclarar o ocurrido e mesmo recoñeceran que uns 200 carcereiros de todalas prisións de Catalunya que estavan libres de servizo, se personaran en Quatre Camins e golpearan indiscriminadamente aos presos tras facerlles atravesar un corredor formado por estes carcereiros, cando ian ser trasladados a outras prisiones, pero aos sete meses de iniciar unha investigación interna, esta foi arquivada. Veremos agora no que fica todo isto, mais para que se saiba e non se esqueza e para amosar a solidariedade con as que luitan dentro dos cárceres, estase a levar a cabo unha serie de palestras por todo o estado, e agora é a quenda das mobilizacións e protestos, así que informamos das vindeiras convocatorias en apoio das persoas presas e dos represaliados durante o Motín de Quatre Camins:

-Domingo 28 abril MARCHA a Prisión de Quatre Camins con saída às 10H dende a Carretera BV-5002 Km 11 (solar do mercado municipal) en Vilanova del Vallès.

-Sábado 4 maio as 17:30h MANIFESTACIÓN en Rambla del Raval frente a UGT-Presons (dicer que tanto esta máfia como os seus compas de CCOO e CATAC van exercer a defensa legal dxs torturadorxs).

-Luns 6 as 09:00h CONCENTRACIÓN as portas da Audiencia Provincial de Barcelona. Día que declararán os represaliados.

-Semana do 13 ao 19 de maio Accións descentralizadas dentro e fora dos cárceres.


Como colofón da noticia colamos o texto que recebiramos hai días na nosa caixa de correo:

XUÍZO AOS TORTURADORES

A DEMOCRACIA NECESITA DA TORTURA PARA PERPETUARSE

Este próximo 6 de maio comeza o macroxuízo na Audiencia Provincial de Barcelona (Pg Lluís Companys, Sección 5ª) a 13 carcereirxs imputadxs por torturas sistemáticas a raíz do chamado motín de Quatre Camins de 2004. Tamén testificarán xs tecnócratas responsables nese momento da dirección xeral carceraria, para aclarar as torturas e a brutal represión que ata o día de hoxe seguen sufrindo os compañeiros presos sendo dispersados polos diferentes cárceres do estado, algúns deles en Réxime FIES 1CD, en illamento e unha morea de torturas máis.

O motín de 2004 xurdiu de forma espontánea cando xs carcereirxs agrediron os presos e os presos tiveron que exercer a lexítima defensa para protexer a súa vida. Ademais no cárcere de Quatre Camins xs carcereirxs torturaban cotiamente os presos con total impunidade. As torturas estaban a ser denunciadas ás institucións da democracia asasina que sinistramente amparaba e ampara xs torturadorxs.

Toda a impunidade dxs carcereirxs lles é outorgada dende os poderes do estado, o poder executivo, o poder lexislativo e o poder xudicial.

Nun primeiro xuízo que se celebrou en decembro de 2008, os compañeiros, inocentes das acusacións da montaxe xudicial, foron duramente condenados a moitos anos de cárcere, a un total de máis de 200 anos. Varios deles sumaron as súas condenas 19 anos máis, converténdose a súa situación penitenciaria nunha cadea perpetua encuberta, simplemente polo feito de non se deixar illar e torturar en celas de illamento. Os presos fartos de ser torturados ás mans dxs carcereirxs, fartos de denunciar as torturas e fartos de ver como estas eran arquivadas e sobresidas, encontrábanse nunha calexa sen saída dende onde tiveron que exercer a autodefensa. É polos seus actos de resistencia que hoxe nos encontramos nun contexto político con 13 carcereirxs imputadxs por torturas.

Os sindicatos UGT-UGT-Presons, CC.OO e CATAC, exercen a defensa legal dxs torturadorxs, sendo parte do brazo armado do estado que tortura e asasina dende as súas corporativas sindicais.

Xavier Martínez, subdirector médico de Quatre Camins en 2004, está imputado cunha petición fiscal de anos de cárcere por participar e ser o organizador das torturas aos presos. Un caso evidente da colaboración e o encubrimento das torturas por parte dos servizos médicos carcerarios dentro do sistema penitenciario.

O Síndic de Greuges, valedor do pobo de Catalunya, ante un episodio tan grave de torturas decidiu mirar a outro lado e non se presentar como acusación particular no proceso xudicial. Nestes últimos anos gobernaron no Síndic de Greuges dous coñecidos tecnócratas carcereiros, Ignasi García Clavel e Ángel Gómez Muñoz, sendo o primeiro ex director xeral de serveis penitenciaris de Catalunya e o segundo ex subdirector no departamento de traslados e dispersión de presxs.

Os cárceres son a ferramenta da clase privilexiada para rematar con calquera forma de disidencia que poña en perigo os seus privilexios. É por ese motivo que os cárceres encerran as persoas pobres, as desposuídas que non se resignan e se rebelan ante o poder, a orde e as leis.

Por elxs, por nós e pola destrución de todo aquilo que nos oprime. Nin cárceres, nin CIES, nin centros de menores, nin psiquiátricos. Facemos un chamamento á solidariedade cos represaliados por este caso e con todas as persoas presas que son sometidas a torturas en todos os cárceres do estado e do mundo.

DINAMITEMOS OS MUROS DE TODOS OS CÁRCERES!

REMATEMOS CON TODAS AS FORMAS DE DOMINIO!

AUTODEFENSA!

Noicia redactada e traducida por eDu
Leer más...

[Grecia] 3.000 anarquistas marchan en solidariedade con Atenas Indymedia e 98 FM

Levando a loita de internet ás rúas. O 25 de abril de 2013, aproximadamente 3.000 anarquistas marcharon en solidariedade con Atenas Indymedia e 98 FEMTÓMETRO, clausuradas dende o 11 de abril polo estado grego (se ben son acesibles grazas a un servidor situado no comedor okupa da Universidade Politécnica de Atenas). A protesta aunase ás ducias de accións de solidariedade que tiveron lugar en Grecia e outras partes de Europa (ver video clicando en "leer más").

O día anterior, unha faixa xigante foi colgada no edificio central da universidade, situado nunha das rúas máis concorridas de Atenas.

Ademais 72 anarquistas foron detidxs pola policía durante unhas 12 horas e foron procesadxs por ofensas á bandeira nacional grega ao substituíla pola anarquista bermella e negra.

Foi unha das primeiras protestas masivas na rúa contra a censura en internet.

Non nos calarán. A loita continúa.



Colado de Alasbarricadas
Leer más...

Cando Prometeo non soubo cruzar o abismo. Sobre o sucedido onte en Madrid.

Colamos, unha vez traducido, este texto publicado orixinalmente no blogue "La rebelión de las palabras"

Onte fomos moitas as persoas que nos demos cita en diferentes áreas da sucia metrópole de Madrid con motivo da convocatoria que a "Plataforma En Pié" lanzara para o 25 de abril, chamando a "Asediar el Congreso".

Nun principio, as nosas expectativas eran altas. Tiñamos en mente que quizais esa data podería marcar un precedente novo dentro da habitual dinámica de manifestación pacífica, mansa e borreguil que impulsan as mentiras dos medios de comunicación e manteñen partidos políticos de esquerda, sindicatos, organizacións cidadanistas e demais representantes subterráneos da orde social dominante. Do mesmo modo en que Prometeo, Titán da mitoloxía grega, devolveu as mortais o lume que Zeus decidira arrebatarlles devolvéndolles así non só a súa potencialidade de negar a dominación existente, senón tamén de iniciar unha concepción da vida como esforzo cara á autonomía e a non-dependencia de calquera institución que, erixíndose por enriba do/da individux, decidise administrar os seus conflitos de xeito interesado, esta Plataforma apareceu nun deserto de falsas loitas, intentos reformistas e pasos tímidos, coa intención de devolvernos o lume e así, quizais, só, quizais poder volver prender a mecha de insurreccións durmintes no mesmo corazón da besta.

Confiabamos en que algo pasaría. As detencións previas de persoas con cócteles molotov en Cidade Universitaria ou con garrafas de gasolina no distrito de Fuencarral, así como as 11 detencións aleatorias que se produciron no Campus de Somosaguas contra estudantes que participaban nun encerro (alleo á convocatoria 25-A, pero afectado igualmente pola represión), invitaban a aventurar un incremento no radicalismo da protesta e unha situación de desorde da que poder extraer non só experiencias prácticas en enfrontamento e auto-defensa, senón conclusións que, tras un debate posterior, desen como froito avances neste sendeiro incerto que é a guerra social e a revolución. Non obstante, esta vez o noso Titán non soubo dar a cara. Temeroso, Prometeo non puido cruzar o abismo que separaba o Olimpo das ruínas e así, unha vez máis, o Status-Quo, Deus ao que, esta vez, roubara o lume, venceu.

O intento de provocar a policía en Neptuno ou saíu de estupas ou sinceramente, gustaríame saber que teñen metido na cabeza as persoas que o fixeron. A cantidade de antidisturbios presentes na praza e as súas inmediacións era moi superior á de manifestantes, e a súa preparación para un enfrontamento aberto tamén. Ademais, encontrámonos con que na praza Neptuno non había nada co que bloquear o ataque policial que se produciu. Nin mobiliarios cos que realizar barricadas ou de onde recoller botellas que poder botar, nin vías de escape que non tivesen, como mínimo, 5 furgóns. Para colmo, o groso manifestante compoñíao xente que entre bandeiras republicanas co escudo constitucional (lles parecerá moi revolucionario enaltecer un réxime liberal-burgués, xenocida e traidor, por iso de que é moi "guai" levar bandeiras tricoloras porque significa que es "progre modernx") e carteis co lema "Violencia non, tampouco do Estado", xeraban en moitas de nós un profundo sentimento de vergoña allea. Tal conxuntura desembocou en que unha vez que a policía cargou contra as manifestantes, moita xente decidiu dispersarse cara a Atocha, onde por fin se produciron conatos de enfrontamentos dispersos pero pouco efectivos, aínda que valentes, que se saldaron finalmente con 15 persoas detidas e algúns madeiros e preto de 30 manifestantes feridas (eu non as contei, estas cifras proceden de medios "cidadáns", que non burgueses, aínda que en certo modo non dista moito unha cousa da outra).

Si, producíronse intentos de resistir á violencia policial. Si, houbo accións descentralizadas, non sei cantas, nin me interesa unha cifra, aínda que me alegre que polo menos algúns símbolos do poder que diariamente nos afoga fosen danados en resposta xa non só a un episodio concreto de violencia policial, senón a todos e cada un dos días nos que nos vemos obrigados e obrigada a espertar neste maldito mundo.

O que sucedeu manipularano a conveniencia agora unhas e outras. Haberá quen nos medios ou nos seus faladoiros progres falará de grupos violentos que roldaban encapuchados e vestidos de negro por dentro da masa concentrada en Praza Neptuno. Haberá quen, fiel ao réxime, sacará sensacionalistas titulares que falarán dunha cidade sumida no Caos cara ao atardecer, aínda que nós sabemos que iso non é verdade. Haberá quen, dentro da súa pedrada insurreccionalista adolescente, intentará exaltar o sucedido, atribuíndose algunha clase de vitoria respecto á carga policial e a débil resistencia que tivo lugar en Praza Neptuno e que logo se diseminou polo centro da cidade cando sendo arredor das 20:30 a algunhas persoas se lles ocorreu zarandear os valos que bloqueaban todo o perímetro do Congreso, provocando así a dispersión policial. Haberá quen diga que non serviu para nada, que foi unha perda de tempo, expoñerse á represión inutilmente en nome dun obxectivo que, dende o principio, estaba abocado ao fracaso.

Eu o único que sei é que dende Internet se realizou unha convocatoria evidentemente maximalista, grandilocuente e que pedía á sociedade española un nivel de reacción que esta non está, nin de preto, preparada para demostrar. Unha convocatoria incendiaria, onde coma se dun cumio do GR-20 se tratase, falaban de Bloques Negros e chamaban á realización de accións descentralizadas de saqueo, sabotaxe e corte de rúas, así como difundindo abertamente as súas tácticas e os seus lugares e horarios de reunión. Moi mal feito. Chamar en masa á xente a actuar de certo xeito e logo poñelos en bandexa á represión difundindo onde e cando tería lugar a festa non é unha boa estratexia. Así, o Estado soubo blindar as súas estruturas e as do seu amo, o Capital, con entre 1400 e 1500 antidisturbios, nunha Madrid literalmente asediada que sorprendeu mesmo as que, máis ou menos acostumadas a unha presenza policial forte, nos levamos unha sorpresa ao saír á rúa en dirección ao centro.

Creo que de todo isto podemos remarcar, en primeiro lugar, aquela máxima de que Madrid non é Atenas e dígoo sen ningún ánimo de caer nunha idealización irresponsable do contexto da loita social en Grecia e as súas características. En segundo lugar, eu saco como conclusión que é un erro fiarse das ciber-convocatorias que non encontran un reflexo no día a día da rúa e dos espazos antagonistas onde se trata de proxectar unha revolta e unha serie de alternativas conscientes ao sistema. Houbo non pouca xente que nos días (e semanas) anteriores á xornada de onte encheron a boca por Internet, con ciber-discursos insurrectos do máis convincentes, pero lxs que estivemos alí preguntámonos onde estaba toda esa multitude indignada?, que pasou, quedastedes dormidas?, botaban un partido de fútbol na tele?, resaca?, ou preferiades quedar na casa mirando en streaming o que pasaba fóra? En terceiro e último lugar, gustaríame destacar como a conclusión quizais máis importante e á vez evidente de todo isto, a nosa tendencia a falar de perder o medo, de insurrección, revolta e vinganza contra quen día a día matan os nosos sonos enterrándoos entre nóminas, contratos, facturas e publicidade, pero á hora de levar ese discurso á práctica nun ámbito real, encontrámonos con que como sempre a policía e o Estado nos levan vantaxe e somos materialmente incapaces de levar a cabo o enfrontamento sen facer o ridículo ou sen ter que rematar indo o día ás comisarías a preguntar por amizades, compas, etcétera.

Espero que este escrito, así como outros que poidan xurdir ao respecto (isto é só unha serie de posturas que xorden da miña experiencia persoal, a cal non se ten por que corresponder coas vivencias doutras persoas que, noutras áreas da cidade ou noutras circunstancias quizais tivesen outra perspectiva do sucedido, non pretendo sentar cátedra nin que isto sexa interpretado como única verdade sobre os feitos) axuden á reflexión e a que fallos que xa se veñen repetindo demasiado a miúdo deixen por fin de reproducirse deixando paso a un asalto ao Olimpo con posibilidade ningunha de éxito.

Está todo por facer. Que se estenda a revolta.

Solidariedade con xs detidxs e con xs que deron a cara máis alá dos límites!
Leer más...

Respecto ao Asasinato de Kimani Gray en East Flatbush, Brooklyn

Publicamos polo seu interés, esta noticía-crónica dos sucesos de East Flatbush en Brooklyn, Nova York, onde compas italianxs de Radiocane entrevistaron a Kirilov de Brooklyn, con unha analise pormenorizada da vida nos ghettos que nos achega a essa realidade silenciada nos mass medias, mesmo nos propios EEUU, detallando con precisón a realidade da represión contra a poboación negra. Traducimos de ContraInfo publicada en 29 de marzo, e colamos à ìntegra:

O que segue é unha adaptación da retransmisión especial de Radiocane sobre os sucesos de East Flatbush:

Cada 36 horas é asasinada unha persoa negra pola policía dos Estados Unidos. Dende principios de 2013, van xa máis de 20 homicidios ás mans da policía cara á poboación negra. O sábado 9 de Marzo, o brazo armado do Estado americano golpeou de novo, en Brooklyn: con once disparos de pistola asasinaron a Kimani Gray, un rapaz negro de 16 anos. Durante algúns días, no barrio onde vivía, East Flatbush, explotou a revolta. Falamos con Kirilov, un compañeiro de Brooklyn.

Brooklyn é a parte máis habitada da cidade de Nova York, está unida a Manhattan (o centro da cidade) por dúas pontes e diferentes liñas de metro. Está composto por distintos barrios considerados residenciais onde vive xente que traballa predominantemente en Manhattan e, ademais ,está composto tamén por distintos barrios de carácter proletario ou sub-proletarios, chamados guettos.

Nos últimos 15-20 anos houbo un proceso masivo de xentrificación (1) de Brooklyn e das zonas máis próximas ao centro.

East Flatbush está social, material e xeograficamente distante destas partes de Brooklyn da nova xentrificación. Non houbo inxentes investimentos de capital, hai poucas multinacionais, poucos bancos e dificilmente podes encontrar un supermercado. Fundamentalmente podes encontrar pequenos negocios, droguarías, barbarías e cousas do estilo. A poboación é predominantemente afrocaribeña, proveniente de Trinidade e Tobago, Jamaica. A fin de contas, trátase dunha zona bastante deprimida e mesmo a vida pública é distinta á outras partes de Brooklyn dado que non existen eses niveis de contención social que é unha das premisas para desenvolver os proxectos de xentrificación.

O sábado, 9 de marzo, un rapaz negro de 16 anos, Kimani Gray, foi asasinado pola policía con 11 tiros, dos cales 3 foron polas costas, desgraciadamente trátase dun acontecemento bastante frecuente na cidade de Nova York e, en xeral, dos Estados Unidos, onde habitualmente a policía asasina rapaces e rapazas desas idades. O luns seguinte, houbo unha manifestación no barrio que, a pesar do que esperaban os distintos partidos mesmo de esquerda de Nova York, rematou nunha especie de disturbios onde moita rapazada nova da mesma idade de Kimani, máis ou menos de entre 16 e 20-23 anos empezaron a atacar a policía con botellas e pedras. Tamén ao día seguinte, o martes, houbo unha convocatoria para unha manifestación que tivo moita participación dalgúns grupos de esquerda na que non pasou nada, non foi máis que unha manifestación rutineira, unha especie de colección de individuxs. Tamén o día despois, estas figuras de esquerdas presentáronse coa súa habitual e aburrida actitude de manifestación de rutina e tamén, por algunha razón, había gran presenza destxs rapaces e rapazas da mesma idade e perfil social que Kimani Gray, e estaban alí. Estaban alí a esperar e, con aire de aburrimento, miraban estas figuras da esquerda e a certo punto explotou novamente unha situación de disturbios.

Non temos que pensar nuns disturbios como normalmente nolos imaxinamos, sobre todo, pola nova idade das persoas que se rebelaron, moitas delas tiñan 14, 15, 16 anos. Era unha especie de xogo coa policía, elxs atacaban á policía con pedras e botellas, logo perseguíalles a policía, escapaban e volvían con, aínda máis, pedras e botellas. En certo momento, mesmo, entraron nunha lavandaría, miraron un pouco arredor e despois saíron, pois se trata dunha zona na que é difícil realizar expropiacións.

Ao día seguinte, o xoves, houbo unha manifestación máis, esta vez con moita participación de figuras de partidos institucionais e da esquerda que se lamentaron notablemente polas desordes dos días anteriores, atribuíndoos frecuentemente a axitadorxs externxs.

Ante todo sucede que, en Nova York, onde se dá habitualmente que alguén sexa asasinadx nun control policial, non é tan frecuente que haxa dous días de revolta. Nova York é unha cidade moi apática e tamén moi controlada dende o punto de vista social con moitos medios e sistemas de videovixilancia, sistemas policiais, pero tamén por outros dispositivos sociais. Outra cousa que habería que subliñar é que houbo unha manifestación cada día despois do asasinato de Kimani Gray e mesmo isto é un dato bastante significativo e non normal para a cidade de NY. En NY é difícil ter unha situación de solidariedade e de apoio así, continuo durante días respecto a un suceso do estilo.

Dende o punto de vista do tratamento mediático, podemos dicir que tamén neste caso asistimos a dous tipos de estratexia por parte das televisións e os xornais: por un lado, temos a típica representación espectacular, unha representación que tende a baleirar os eventos e os episodios de todo elemento que, dalgún xeito, os poida implicar; e polo outro, houbo un forte proceso de criminalización de Kimani Gray, tratamento bastante típico por parte dos media, os mass media empezaron a discutir sobre se Kimani tiña unha pistola consigo no momento da súa morte ou mesmo empezaron a falar do seu pasado criminal, ou da súa relación con supostas bandas do barrio ou de Nova York, en xeral. Obviamente, dende un punto de vista radical ou revolucionario, case que o pasado criminal de Kimani Gray non nos interesa, o que nos interesa é o feito de que un rapaz de 16 anos foi asasinado pola policía na rúa.

Dende o punto de vista da solidariedade, hai unha rede chamada Fire Next Time que comezou a escribir textos interesándose pola cuestión, que produciu panfletos que se repartiron polo barrio e que se esforzaron moito nos sucesos destes días en East Flatbush. Tamén fixeron unha páxina web para recoller fondos para apoiar as 45 pessoas detidas que houbo estes días. Aquí hai que dicir que o xoves, durante a última manifestación, houbo unha gran presenza, non só das figuras da esquerda das que falamos antes, senón tamén de compoñentes revolucionarixs da cidade.

Habería que subliñar tamén algo que é un problema en Europa e que aquí se trata do mesmo problema e é que existe unha dificultade en crear conexións de relación entre os movementos revolucionarios e xs habitantes de barrios de persoas excluídas e á marxe da sociedade e, a pesar dos esforzos realizados polxs compas do movemento revolucionario para crear estes vínculos, é ben difícil dicir canto se está a conseguir nesta dirección.

Para entender a situación nos Estados Unidos de América, hai que ter en conta que existe un equilibrio constante de forzas entre o Estado e a poboación negra e, sobre todo, a moza. Isto ten que ver un pouco coas raíces fundacionais deste país que se basean abundantemente na violencia sistemática contra a poboación negra. Mesmo, hai teorías que sosteñen que, por exemplo, a escravitude, máis que un medio para obter beneficios da explotación do traballo dxs escravxs, foi un exercicio de violencia sobre a poboación negra necesario para dar base ao Estado americano. O 43% da poboación negra americana estivo polo menos unha vez, por unha ou outra razón, no cárcere con acusacións habitualmente pretenciosas. En EUA existe unha numerosa poboación carceraria, verdadeiramente enorme, na súa maior parte composta por xente negra. Así que habería que dicir que, de forma sistemática, EUA funciona sobre a base dunha masiva dose de violencia cara á poboación negra.

Especificamente, na cidade de Nova York, temos un enorme despregamento de forzas da orde con 44000 axentes cuxa táctica principal, a partir dos anos '90, foi a do "Stop and Frisk", do "alto e rexistro" no mesmo lugar, e esta táctica coincide e comeza a emerxer no momento en que a xentrificación avanza nalgúns barrios. O feito de que te poidan parar en calquera momento con calquera pretexto da policía e que te cacheen é unha forma de violación da dignidade persoal. E verdadeiramente deste xeito moita xente é arrestada polas cousas máis pequenas, máis mínimas, con simples pretextos.

NY é un sitio moi controlado e claustrofóbico. Hai constantemente policía que te mira, que te vixía. Constantemente ves xente que á que detén e arresta a policía. E, obviamente, esta estratexia de "Stop and Frisk" está dirixida de xeito privilexiado á poboación negra.

Polo xeito en que eu entendo a crise, a ver, habería que dicir que normalmente pensamos na crise como algo que ten importantes implicacións de carácter social, pero esta non é o mellor xeito para comprender a cuestión da crise. Certo que existen tensións que tenden a emerxer, a explotar de diferentes maneiras. Tensións que aumentaron a partir de 2008. En fin, para facerme entender, explicareino do seguinte xeito: a miña avoa contábame que durante a crise do '29, durante o afundimento da bolsa de Nova York, nos barrios financeiros había xente que se lanzaba polas ventás. A xente negra non se comportaría xamais dun xeito así de estúpida polo simple feito de que sempre foron pobres e sempre tiveron problemas de carácter económico. En certo modo, encóntranse nunha invariable situación de pobreza. O feito de que dende o 2008 estean a aumentar as tensións e as explosións espontáneas de rabia débese só ao feito de que esta condición, en certo xeito, invariable de pobreza da poboación negra simplemente comeza a empeorar coa crise económica. E as tensións exaspéranse. Por exemplo, se che recortan as subvencións sociais, para moita xente negra iso significa privalos do seu único medio de sustento, así que se encontran nunha situación de case imposibilidade de supervivencia. Por exemplo, se consideramos que un terzo da poboación americana negra está no cárcere, os recortes que se realizan nos servizos carcerarios por canto se poida entender cunha expresión tal, tenden simplemente a empeorar unha condición, a condición invariable da miseria do cárcere. E así, vimos, por exemplo nos últimos dous anos, significativos momentos de loita nos cárceres e vimos tamén unha revolta aberta e plena en San Francisco e creo que todas sexan modalidades para responder a unha crise que se está a manifestar de diversas maneiras.

Outra cousa que habería que subliñar é o tratamento que hai a nivel mediático da crise económico-financeira. Aquí nos media preséntase a cuestión como un problema, sobre todo, europeo, así que nos media americanos non encontramos nada que teña que ver co empeoramento das condicións da poboación negra americana. É unha percepción que se ten máis a nivel underground e que sen máis explotará de distintas formas. A de East Flatbush foi só unha primeira mostra.

Para máis información en inglés: Fire next estafe

(1)A xentrificación é un concepto urbanístico referido a un proceso de transformación física, económica, social e cultural dun barrio ou área dunha certa extensión, antigamente degradado ou de clase baixa que acaba sendo de clase media-alta.
Leer más...

Condenam Charo Lopes a um ano e nove meses por luitar contra Massó

Reproduzimos em Abordaxe o publicado no GalizaLivre ao respeito do resultado do acordo sem julgamento da moça independentista polas mobilizaçons em defesa do Salgueirom (à que, como anunciaramos acá, a fiscalia solicitava 5 anos de prisom!!)

Redaçom/ A jovem independentista evitou esta terça-feira a condenaçom de mais de cinco anos que lhe pedia a fiscalia mercê a um acordo entre acusaçom e defesa, polo que é condenada a umha pena que nom conleva o ingresso em prisom. Porém, ficam-lhe os antecedentes, bem como umha sançom económica de mais de 6.000 euros que, de momento, ficarám sem aboar devido à sua condiçom de insolvente.

Solidariedade

Charo Lopes pudo sentir a solidariedade procedente de muitos setores dos movimentos sociais nas últimas semanas. Segundo salientou ela, a agitaçom a favor da sua absolviçom foi especialemente intensa em Compostela, onde a juventude independentista e também o movimento feminista se encarregárom de fazer ver o respaldo à moça retaliada.

Na própria, na cidade de Ponte Vedra, meio centenar de pessoas, na sua maioria mulheres e jovens, concentrárom-se às portas do julgado, rodeados por um forte dispositivo de guardas civis e anti-distúrbios. Três faixas, umha de Ceivar sob a legenda "Defender a Terra nom é delito", outra de AMI pedindo a absolviçom com a sublegenda "se tocam a umha tocam-nos a todas" e ainda outra feminista anónima "Mulheres galegas em defesa da nossa terra. Charo somos todas", certificárom o apoio a Charo enquanto no interior do prédio se rubricava o trámite do acordo, portanto sem chegar a se celebrar julgamento algum.

Mas nom se construirá

O 'pelotazo' urbanístico de Caixa Nova (agora NGB) em Cangas nom se construirá finalmente, segundo se reconheceu recentemente. A isso contribuíu a luita popular, que com muitos custes, entre os que se conta a condenaçom a Charo, levantou um enorme frente de oposiçom ao projeto, até o ponto de queimar nas maos aos políticos de todo signo. Também à própria caixa, que hoje em dia causa tal reaçom de hostilidade por parte dos cangueses que a entidade tivo que encerrar a sua sucursal na vila (a fúria dos afetados polas preferentes veu transbordar o copo da indignaçom). Além disso, a loucura do projeto é mais delirante agora que a construçom se desplomou e as expetativas de que alguém financie, compre ou venda habitaçons som praticamente nulas.
Leer más...

Tres historias baixo un mesmo teito.- Reflexións para o Debate

As compas de Todo por Hacer convidanos a reflexionar e debater sobre desfiuzamentos, hipotecas, protestos, oportunismos partidistas, iniciativas lexislativas populares e xeitos de luita neste interesante artigo en tres partes que traducimos e publicamos:

A última porta

Dá igual que estatística utilicemos, ou que consultemos o enésimo estudo que nonseiqué asociación de profesionais elaborou. Non importa. Todos rematan igual, con matices, pero a conclusión final é compartida. O número de suicidios en España aumentou considerablemente dende que o escenario de crise económica se agravou fai xa máis de tres anos. E aínda que saia algún miserable como o senador do PP, Antonio Alarcó, que tratando de negar a relación entre estes casos e a difícil e angustiosa situación económica de moitas persoas, atribuíu a "patoloxías mentais" a responsabilidade do 90% dos suicidios, todos/ás sabemos que tales afirmacións, á parte de ser un exemplo de mesquindade, non se sosteñen por ningún lado. Pero aínda así, inténtano. Sobre todo, a través dos seus medios de comunicación. Como sempre. Omitindo estes casos, ou obviando o contexto de precariedade e asfixia económica, como fixo Televisión Española, ao contar o caso da muller que se prendeu lume no interior dunha sucursal bancaria ao berro de "Quitástesmo todo!". Para que informar de que ese banco pretendía desafiuzala? Non facía falta, ese dato non era relevante, porque esa muller tiña unha "patoloxía mental", imos, que estaba tola.

Unha parella de 68 e 67 anos, do municipio mallorquino de Calvià, que se suicidaron tras coñecer que o banco iniciou o procedemento de execución hipotecaria na sua contra. Ou un home de 55 anos, en Alacant, que foi achado morto pola mesma comisión xudicial e a patrulla da policía que pretendían botarlle da súa vivenda. Ou Francisco José Lema Bretón, de 36 anos, activista do movemento Stop Desafiuzamentos de Córdoba que tras levar anos asfixiado polas débedas, puxo fin á súa vida. Ou Iñaki, veciño de Basauri, cunha ameaza de desafiuzamento tamén presente, que deixou unha nota cunha mensaxe clara, "non podo máis". Foron algúns dos casos que tiveron certa repercusión mediática, exemplos claros onde a desesperada situación económica xogou un factor clave, porque aínda sen coñecer de preto estas realidades, por exemplo, no caso do home de Alacant que se suicidou xusto o mesmo día que ía ser desafiuzado, quen non é capaz de encontrar relación entre estes dous feitos?

É este Sistema quen aperta a corda, pero lles dá igual, porque o espectáculo debe continuar, a pesar do dano que o seu andar vai xerando.

A nós, de momento, quédanos evitar que estas mortes se convertan só en cifras e estatísticas.

Máis alá do portal

O sábado 16 de febreiro tiveron lugar decenas de manifestacións e concentracións por todo o Estado convocadas pola Plataforma de Afectados pola Hipoteca (PAH) e por outros colectivos vinculados a esta loita, esixindo na súa convocatoria a aprobación das medidas recollidas na ILP que entrou a trámite no Parlamento uns días antes. A multitudinaria asistencia en determinadas cidades conseguiu que a protesta traspasase o muro informativo, facéndose eco do acontecido os medios de comunicación públicos e privados. Pero se salientamos estas manifestacións non é polo alto valor do feito en si a un nivel cuantitativo, senón porque a nosa experiencia en Madrid foi realmente gratificante.

A manifestación deu comezo ás 18:00 na praza de Colón, e dende un primeiro momento, a policía pretendeu que o espazo ocupado por todos/ás os/ás alí concentrados/ás fóra o menor posible, delimitando o percorrido ao carril dereito do Paseo de la Castellana. Para aquelas persoas que coñecedes esta condenada cidade, podedes imaxinar o que esta decisión implicaba: reducir drasticamente a visibilidade da protesta e o seu impacto nunha das arterias principais da capital.

Pero nada máis aterrar, xa se percibía no ambiente, no sentir colectivo, a indignación ante esta medida, por iso, aos poucos metros recorridos, nada máis chegar ao primeiro cruzamento, un grupo de persoas se adiantou e dirixiuse aos seis carrís centrais da Castellana. Inmediatamente, moitos/ás secundamos a iniciativa deste grupo e puxemos rumbo na mesma dirección. E é aquí cando empeza o curioso, porque por un lado, os antidisturbios conseguen frear as primeiras persoas con empuxóns e forcexos, pero cando acudimos o resto, encóntranse completamente superados e impotentes retíranse. Mentres, por detrás, parte da cabeceira da manifestación tratou de frear o impulso da gran maioría dos/ás manifestantes de, literalmente, tomar a rúa. Neste intento recoñecemos a Nacho Murgui, presidente da Federación de Asociacións de Veciños/ás, e a algunhas caras visibles da PAH de Madrid. Simbólico canto menos. Pois tanto a policía coma certos aspirantes ou expertos do activismo profesional, trataron durante uns minutos de evitar que se desbordase a manifestación. Pero foilles imposible. A nota esperpéntica dérona as poucas decenas de persoas que quedaron no carril dereito, mentres o groso da manifestación percorría toda a avenida.

O seguinte foi un pouco o de sempre, se ben, os/as que alí estivemos, compartimos a impresión de que o ambiente se encontraba máis axitado que de costume. As consignas, as expresións, etc., reflectían unha rabia que foi acrecentándose dende as primeiras protestas dende aquel xa afastado 15 de maio. Tras camiñar un anaco apupando ao Concello, lanzando salvas a favor da reinstauración da guillotina, e desprezando abertamente e sen disimulos aos/ás de arriba, encontrabámonos xa próximos ao metro de Sevilla, cando ao noso lado apareceron Beatriz Talegón, nova estrela pop da socialdemocracia española que tras un paripé logrou tal eco mediático que fai dubidar do non tan casual da súa intervención pública acompañada do antigo ministro de Xustiza durante a primeira lexislatura de Zapatero, e que nos últimos anos practicou o nomadismo político ocupando diferentes postos a nivel autonómico, europeo, etc., o señor López Aguilar. Cando fomos conscientes da súa presenza, xa tiñan unha roda ao seu arredor de persoas apupándolles, ao que nos sumamos sen dubidalo. A continuación, a pesar do que contaron certos xornais, nin un grupo de 20 radicais nin nada polo estilo foron os/as responsables do barullo que se montou, pois fomos moitas as persoas que lles berramos, conseguindo así que abandonasen a manifestación escoltados/as pola policía. Logo aconteceu o que xa vimos repetido ata a saciedade, Beatriz marchou chorando, pobre, pero vese que se lle pasou rápido o desgusto pois lle deu tempo a visitar dúas cadeas de televisión antes de media noite. Evidentemente, houbo voces en contra, que cos máis diversos argumentos trataron de poñer fin ao escrache improvisado que tivo lugar, dende o viñemos aquí pola vivenda" ata o xa manido estamos todos/as unidos/as contra o PP", aos cales cremos que sobran os comentarios.

A verdade, é que acabamos a manifestación orgullosas/os de nosas/os compañeiras/os de loita. A demostración colectiva de falta de esquecemento e de rexeitamento ao oportunismo político, conseguiu a expulsión dunha trepa profesional e dun exministro dunha manifestación onde non pintaban nada. O seu partido, o PSOE, cinguíndonos exclusivamente ao tema da vivenda, foi corresponsable da situación actual. Os seus intereses no xogo bancario, a súa política de boicot a medidas que poderían aliviar a situación de moitas familias, etc., colócano ao mesmo nivel que ao resto da clase política, encabezada polo PP, por moito que agora, con estes simbólicos xestos pretendan limpar a súa imaxe para iniciar xa a carreira para retomar a Moncloa.

Ao igual que IU, partido representado en cada multitudinaria manifestación por militantes non tan de base e que conseguiu captar un bo número de activistas da PAH para as súas listas. Respecto a esta xente, hai que ter en conta, que se un partido está ben situado para sacar certa rendibilidade ao actual contexto de cabreo xeneralizado, este é IU, pero máis pola falta de alternativas no arco parlamentario que por méritos propios. Pero, se ben a imaxe pública dos seus representantes políticos apoiando calquera iniciativa popular coa camiseta correspondente, ou con declaracións "incendiarias" no atril do Parlamento, pode aglutinar algunhas persoas, non queremos deixar de recordar as súas decenas de cargos nos órganos de dirección das caixas, o seu apoio faldreiro ao PSOE para concederlle calquera opción de goberno, os votos que contribuíron a sacar adiante a lexislación que penaliza a ocupación, etc.

Pero nós seguimos crendo que non é cuestión de rexeitar a un partido ou a outro sobre a base do listado histórico de traizóns aos nosos intereses colectivos e particulares, senón que dentro da democracia parlamentaria, máis ou menos participativa, nos dá igual, non hai saída posible. A crise actual é a todos os niveis, falamos de crise política, económica, ambiental, social, etc., que require formular cuestións radicais, entendendo radical tal cal, é dicir, cinguíndonos ao seu significado etimolóxico, e globais, pois se ben falamos de diferentes crises, a realidade é que cada unha delas non é máis que a manifestación do Sistema en si en diferentes ámbitos, por iso, unha solución actual pasa por formular unha proposta de loita non meramente económica ou política senón xeral.

O réxime de democracia parlamentaria conseguiu crear a ilusión da participación, a pesar de que vivimos xusto o contrario, unha situación onde realmente renegamos de ser parte activa na toma das decisións que regulan as relacións colectivas. Por iso, para nós, a democracia encóntrase nas antípodas do proxecto político que desexamos construír, que non é máis que aquel protagonizado pola organización horizontal e asemblearia, onde todas as voces resoan por igual e as decisións son froito dun traballo colectivo. E sobre a base disto, aqueles/as que aceptan as regras do xogo da democracia, cremos que contribúen ao fortalecemento do Sistema en si, por moi radical que sexa a súa proposta. Se acabo exercendo o meu dereito a voto por un partido que durante a súa campaña electoral me convenceu coas súas proclamas revolucionarias, se aínda no hipotético caso de que conseguise un resultado importante chegando ao poder e realizase determinadas reformas, o realmente relevante non son as medidas en si, senón o feito de que renunciei a xogar ese papel activo e durante os próximos catro anos, e realmente non vou participar máis na elaboración, discusión e aprobación desas medidas, por moitos referendos, consultas electrónicas ou outras historias que se propoñan.

Por iso, non entendemos a ilusión parlamentaria e os seus argumentos, nós nos quedamos coa loita da rúa, aquela que, inevitablemente, co seu traballo, constrúe poder popular, á marxe das institucións, xerando estruturas propias onde son as propias persoas que ditan as súas regras, ritmos e camiños a seguir. Para todas as persoas que se encontran nesta loita van dedicadas estas liñas, para esas persoas que despois de levar currando todo o día, na universidade ou percorrendo a cidade buscando un maldito posto de traballo, dedican parte desas horas do día que aínda non lles roubaron, a pelexar, a arrepor a esta realidade. Para eles/as van estas palabras e non para aquelas personaxes que xeran certa fascinación pero non fan máis que aquilo para o que os/as están a pagar, por iso, nunca nos veredes subir videos de Alberto Garzón ao Facebook ou onde sexa, preferimos escoitar a nosas/os compañeiras/os de loita, do barrio ou do curro.

Furgando nos caixóns

Non podería esquecérsenos facer mención á ILP presentada no Congreso. A ILP, ou Iniciativa Lexislativa Popular, é unha vía que permite a lexislación actual para que os/as cidadáns/as poidan formular reformas lexislativas no Congreso, iso si, cada proposta debe ir acompañada dun mínimo de cincocentas mil firmas. A continuación, unha vez presentada, o Congreso vota se tela en conta ou non, en caso afirmativo, entra a trámite parlamentario e tras varios pasos formais e un período onde os grupos políticos a discuten e propoñen cambios, chega de novo ao Congreso para que se vote se se aproba definitivamente ou non. A grandes trazos, isto é unha ILP. Pois ben, dende a PAH e outros colectivos, entre eles, non pode esquecérsenos a presenza de CCOO e UGT, iniciouse unha campaña pola aprobación de diferentes medidas como a dación en pagamento, o aluguer social, unha moratoria no tema dos desafiuzamentos, etc. En total recolléronse case millón e medio de firmas, e cando chegou ao Congreso, o PP deu a sorpresa, e contra todo prognóstico, votou a favor de que entrase a trámite. Aínda que este xesto non implica nada relevante, pois o máis seguro é que, ou durante o trámite parlamentario, estas medidas se vexan modificadas, ou que finalmente, os/as deputados/as voten en contra cando chegue o momento, é significativo que o PP tomase esta decisión. Isto, sen dubidalo, non é máis que froito da presión social, e isto ten o seu mérito. Ao igual que o feito en si de recoller case medio e millón de firmas. Témolo que recoñecer. Pero a nosa crítica, encóntrase relacionada co mencionado no anterior punto, canalizar a nosa loita pola vía institucional lévanos a un camiño onde só podemos perder pois xa non somos nós quen marcamos os ritmos, ademais, de quedar vendidas/os nas mans dos/as catro deputados/as correspondentes. O esforzo que se require para presentar unha ILP é inmenso, e é indubidable que moitos colectivos terán tido que sacrificar parte do seu traballo diario para centrarse nesta campaña, que como escribiamos antes, non chegará onde se pretendía, por iso, en termos estratéxicos, aínda que se ben a repercusión mediática foi moi relevante, cremos que segue sendo o traballo de base, a pé de rúa, o que dá os seus froitos. Centrarse noutras vías, implica aceptar as súas regras de xogo.

Poderiamos engadir moito máis, pois é este un debate longo e necesario, pero se nos rematan as liñas, por iso, dende esta humilde publicación invitámosvos a nunca descoidar a reflexión e o debate colectivo sobre cada paso que damos, cada ferramenta que utilizamos, cada decisión que tomamos. Porque o camiño é longo e complexo.
Leer más...