31 oct 2011

A verdadeira cara do estalinismo grego

Xa que nestes ultimos días proliferaron en Indymedia Galiza as clónicas reproduccións da versión do KKE dos acontecementos do segundo día de folga xeral en Grecia, así como abundaron tamén as bravatas antianarquistas e as exaltacións do partido comunista grego e a súa historia; xa que os internáuticos adoradores de estalin afilaron estes días os seus piolets dispostos a descargalos sobre aquel que cuestione as sacrosantas verbas do seu particular "ministerio da verdade", imos publicar o seguinte texto, tirado de Contra Info, no que queda de manifesto a verdadeira traxectoria deste noxento partido:

Aquellos que guardan el Parlamento

“Las fuerzas hostiles al movimiento obrero y popular intentaron golpear y provocar la gran manifestación frente al Parlamento. El Frente Militante de Todos los Trabajadores (PAME), los sindicatos, los trabajadores y los jóvenes, les enfrentaron con determinación. Los mecanismos específicos han entrado en conflicto con el movimiento obrero-popular. Que tengan en cuenta que el movimiento obrero-popular tiene la fuerza y la experiencia para cortarles la mano.”

Comunicado de prensa del PAME, 20 de Octubre de 2011


Pero vamos a ver un poco quienes son exactamente aquellos que hablan en el nombre del pueblo lanzando amenazas contra los supuestos mecanismos provocadores. El Frente Militante de Todos los Trabajadores fue fundado en el 1999 por el notorio partido estalinista KKE (Partido Comunista de Grecia). El papel sucio de este dicho partido en las luchas populares, tal vez no haya sido tan claro para muchos. Destacamos solo algunos de los crímenes reaccionarios del KKE durante los últimos 70 años:

-En el 12 de febrero de 1945, la secretaria general del Partido Comunista de Grecia aceptó el Tratado de Varkiza, traicionando la lucha armada y a miles de guerreros de la Guerra Civil, a cambio de su legalidad en el nuevo régimen.


El Ejército Popular de Liberación Nacional (ELAS) entregando las armas (documentario del canal estatal NET).


-En el periódico de la juventud del Partido Comunista Panspudastikí, vol. 8 se lee sobre la ocupación de la Escuela Politécnica el 14 de noviembre de 1973 el siguiente característico fragmento:
“…denunciamos la invasión premeditada en la Escuela Politécnica de Atenas, el miércoles 14 de noviembre, de 350 provocadores organizados del KYP (Agencia de Inteligencia Griega) … a las órdenes del ya apartado jefe de los dictadores Papadópoulos y de la CIA americana, con el fin de hacer una promoción por cualquier medio de unas ridículas consignas anarquistas y consignas que no expresaban el momento y las fuerzas específicas”

-En la noche del 16 Diciembre de 1979 grupos organizados de la juventud del partido comunista (KNE) armadas con cascos y palos de hierro y madera invadieron la ocupada facultad de Química (ubicada en Exarchia), atacando ferozmente a los anarquistas y los otros ocupantes que se encontraban dentro del edificio. Después de una dura batalla, los estalinistas consiguieron tomar el control de la facultad, dejando por lo menos 20 personas gravemente heridas y destrozando todo en su entorno. Esta evacuación fue una de las numerosas veces de coordinación entre las fuerzas de choque de los estalinistas y la policía griega. El líder de estos grupos, responsable por la organización de varios ataques antes y después de esta fecha era Antonis Malamis. Su nombre ha quedado grabado en la memoria colectiva y en la expresión de la contra-cultura, como el nombre de un torturador y fascista rojo.


“Fuimos emboscados una noche en Jimío (Facultad de Quimica) por los chicos de KNE
Acechaban con barrotes de hierro, con tablones y con palos de madera,
y nos atacaron con la moral alta y la asistencia de ESAK (el llamado “Unido Movimiento Sindical Anti-dictatorial”)
los fraternizados estudiantes y trabajadores nos estaban golpeando
danos un golpazo, Malamis
danos una patada, Malamis
somos todos masoquistas…”

Canción de las Brigadas Musicales (1980)


Leonidas Kyrkos, Constantinos Mitsotakis, Tzannis Tzannetakis, Charilaos Florakis

-En el 2 de julio de 1989, después de un acuerdo entre el partido político de derecha ND (Nueva Democracia), bajo la lideranza de Constantinos Mitsotakis, y la coalición de los partidos de izquierda (KKE, EAR, EDA), bajo la lideranza de Charilaos Florakis y Leonidas Kyrkos, se forma el primer gobierno neoliberal-estalinista (“gobierno de Tzannetakis”). En las nuevas elecciones de noviembre del mismo año, las fuerzas “comunistas” participan en el denominado “gobierno ecuménico”, juntas esta vez con ambos los representantes del sistema bipartidario, es decir los socialdemócratas de PASOK y los derechistas de ND.

-Durante los 3 días de conmemoración de la Revuelta de 1973, en el noviembre de 1995, las fuerzas de KNE junto con las fuerzas de la juventud del PASOK, atacaron a los anarquistas en la escuela Politécnica, en el centro de Atenas, pero fueron repelidas. En la madrugada de 18 de Noviembre el asilo universitario fue eventualmente abolido, la policía allano la Politécnica que estaba bajo ocupación y detuvo a más de 500 insurrectos.

-El 17 de noviembre de 1998, los policías rojos de KNE en plena colaboración con los antidisturbios de MAT, lanzan un ataque brutal contra estudiantes secundarios y universitarios, anarquistas/autónomos y otros jóvenes. Los palos “comunistas” y las porras policiales destrozan las cabezas y los cuerpos de docenas de manifestantes.


Magia estalinista: El Comisario de Defensa Kliment Voroshilov y el primer ministro Viacheslav Molotov (a la izquierda) pasean por el canal Moscú-Volga, con Joseph Stalin y el jefe de la policía secreta soviética (NKVD) Nikolai Yezhov, quien fue arrestado y ejecutado en 1939. En la versión retocada de la década de 1940 Nikolai Yezhov nunca existió.

-En su 18º Congreso, en el febrero de 2009, el KKE aprueba la rehabilitación oficial de Stalin, del estalinismo, de los juicios de Moscú y las purgas masivas de la década de 1930 (1, 2).

-En el 20 de octubre de 2011, segundo día de la huelga general de 48 horas, el “partido del pueblo” quería cumplir una vez más su papel histórico en el proceso de la lucha revolucionaria, pero su intento no ha salido como se esperaba. Las centenas de los guardias rojos del parlamento, armados con palos y cascos, tentaron reprimir de todas las maneras posibles las voces de rebeldía e insurrección. Una multitud de manifestantes que no estaban ni preparados ni organizados para una confrontación de este tipo, levantaron con sus cuerpos barricadas de resistencia y repelieron los matones de PAME. Solo cuando la policía oficial se junto a las fuerzas de los estalinistas fue posible el desmantelamiento de la manifestación. Por la tarde del mismo día se anuncio el fallecimiento de Dimitris Kotsaridis, de 53 años de edad, quien sufrió un ataque cardiaco,probablemente a consecuencia de la inhalación de una cantidad excesiva de gas lacrimógeno disparado por la policía griega, según los primeros anuncios médicos. El acto necrofilico sobre el cadáver no tardeó mucho: inmediatamente los órganos de la propaganda estalinista y los medios corporativos tentaron aprovechar de la muerte, acusando como responsables los “encapuchados”.


“El KKE y el PAME no necesitan “credenciales de militancia” como los que dan los medios de comunicación burgueses a los provocadores encapuchados y a los grupos anarco-fascistas.“

Artículo de la Sección de Relaciones Internacionales del CC del KKE, 21 de Octubre de 2011


Así hablan aquellos que guardan el templo de la democracia burguesa, aquellos que cooperan con las fuerzas represivas del Estado, aquellos que falsifican la historia para ajustarla en sus intereses autoritarios, aquellos que no respectan ni la muerte de sus compañeros caídos, aquellos que apuntan con el dedo a los que resisten, llamandoles “anarco-fascistas y provocadores”, mientras que son ellos mismos los que hacen parte de los mecanismos estatales, policiales, jurídicos, parlamentares y militares.


“En el video, entre otras cosas, aparecen los ataques de KNAT contra la multitud, en la calle Vasileos Georgiou, mientras que la mayoría de los que estábamos allí no teníamos medios de protección. La gente saltaba desde el techo de la cafetería Terkenlis, situada en la plaza de Syntagma, para evitar los golpes de los palos de PAME en la cabeza. Yo también tuve que saltar y continué grabando. Luego, los de PAME/KNE estaban arrojando piedras a la plaza, donde se puede ver el herido con una manta amarilla. Siguen escenas de enfrentamientos en la zona de Monastiraki.”

No hay duda ninguna: Los días que vienen son días de una guerra social generalizada y los amantes del Estado y del Capital harán todo para mantener el sistema de dominación vivo y sus beneficios intactos. En el camino por la liberación individual y social hay que luchar contra toda forma de Poder, sea socialdemócrata, sea derechista, sea estalinista.

La lucha contra la autoridad es la lucha de la memoria contra el olvido

_________________________________________

Para máis información sobre outros episodios da violencia do KKE contra outras forzas disidentes tamén podedes consultar este esclarecedor artículo de "Verba Volant"
Leer más...

O lastre estalinista facendo o seu onde ha conflicto: O seu rol na Grecia


Reproducimos agora un Comunicado da Asamblea Popular de Syntagma e mais un resumo dos feitos acontecidos durante as folgas xerais dos días 19 e 20 de outubro, no que morreu un manifestante (afogado en gases lacrimoxenos)e houbo enfrontamentos entre compañeiros anarquistas e o cordon de seguridade da manifestación do KKE

Los hechos...

Una vez más los miembros del denominado Partido “Comunista” (KKE) jugaron el papel de la Guardia Civil del Régimen. Esta vez intentaron bloquear a miles de manifestantes, quienes por segundo día seguido salieron a las calles del centro de Atenas, oponiéndose a la política del totalitarismo que nos está quitando las vidas. Desde la mañana los bravucones se alinearon delante del Parlamento, impidiendo a los miles de manifestantes a acercarse a la plaza de la Constitución (Síntagma) y moverse hacia el Parlamento para enfrentarse con los otros pretorianos del Régimen, los denominados grupos antidisturbios.


La KKE protegiendo el parlamento

Mientras dentro del Parlamento el gobierno estaba aprobando un decretazo que acaba con los convenios colectivos y con nuestra vida, por fuera los miembros del partido “comunista” sustituían a la Policía, intentando reprimir una manifestación combativa y masiva del pueblo de Atenas. Estaban bien preparados y equipados, con palos y porras, llevando puestos cascos, a fin de llevar a cabo un plan bien trazado. En coordinación con la otra Policía, formaron un cordón humano delante del Parlamento, repeliendo con violencia a los bloques de los manifestantes que se acercaban al área. Hasta hoy dicho partido se había limitado a un desfile apresurado por una parte del centro antes de retirarse de una manera igual de apresurada. Hoy este plan ha cambiado. Tanto en Atenas, como en otras ciudades griegas jugó el papel de la guardia pretoriana del Régimen.

En Atenas miles de manifestantes del bloque del movimiento “Νο pago”, de extrema Izquierda, de sindicatos de base, anarquistas, anti-autoritarios y otros manifestantes rebelados contra el totalitarismo del Régimen, se enfrentaron a los fascistas de dicho partido que tiene todavía la desfachatez de autodenominarse comunista. Durante unas horas los manifestantes estuvieron luchando, batallando, combatiendo contra estas dos policías: la oficial y la muleta del Sistema. Cuando por la tarde los maderos sustituyeron a los alcahuetes de este partido, estos últimos no dudaron en atacar a manifestantes que encontraban a su paso en las calles circundantes, mientras que la Policía oficial cargaba contra la manifestación.

Más de una hora después de la retirada-huída de los bravucones, un hombre de 53 años falleció, a causa de problemas respiratorios y un ataque de corazón. Según los datos existentes hasta ahora, esta persona había inhalado grandes cantidades de gases lacrimógenos y otros venenos que echa a cantidades la Policía. Estamos a la espera de la autopsia forense para detectar con más precisión las causas de su muerte.

Las fuerzas represivas oficiales completaron la tarea de sus colaboradores del partido comunista con una operación de represión despiadada por todo el centro de Atenas. Por la tarde los conflictos se habían extendido por los barrios turísticos de Plaka y Monastiraki, así como por el de Eksárjia. En la estación de metro de la segunda plaza del centro, Omonia, la Policía irrumpió en la estación y pegó a la gente que se había refugiado allí. En Monastiraki, la Fiscalía ordenó la evacuación de la estación local de centenares de manifestantes. Los conflictos llegaron hasta la estación de la Acrópolis y los barrios próximos a ella. Ha habido varias retenciones y detenciones. Mientras tanto los medios de desinformación hablaban de conflictos entre…manifestantes (así, en general…) y…encapuchados, batiendo todos los records de desinformación intencionada.

Comunicado asamblea Plaza Syntagma

Después de Varkiza (1), del Politécnico (2), de la Facultad de Química en1979 (3), diciembre del 2008, y un gran número de ejemplos más, la realidad viene una vez más a poner de manifiesto el papel real del Partido que sistemáticamente traiciona toda lucha popular. Y si hasta ahora han ahogado durante años, con sus órganos políticos cualquier huelga decidida y generalizada, si han calumniado todas las revueltas tachándolas de “provocaciones”, desde ahora la historia deja claro que no se trataba de “simples errores políticos”, sino una posición deliberada y consciente de defensa de la dictadura parlamentaria y de las relaciones sociales y financieras capitalistas. Esto es lo que hicieron ayer (20-10) una vez más, aunque estuvieran convocando a gente a manifestaciones por el derrocamiento del Gobierno. Protegieron la sesión parlamentaria actuando de manera más bárbara que la propia policía, abriendo cabezas y entregando manifestantes a las fuerzas represivas. Lo peor de todo es que legitimaron al Estado cuando éste asesinó a uno de sus compañeros, culpando de la muerte a hechos de violencia paraestatal. Desde ayer, de manera definitiva e irreversible, el llamado “Partido Comunista” no es nada más que un obstáculo en los intentos de enterrar el cadáver parlamentario. Por tanto cualquier ser humano libre en lucha por su dignidad en estos tiempos cruciales debe considerarle políticamente como un objetivo a batir. Estas líneas no deben ser entendidas como una división en el movimiento. Podemos tener problemas y objetivos comunes con los votantes medios del “Partido Comunista”, pero las políticas y prácticas de las cúpulas a las que se encuentran ligados siguen las órdenes del Gobierno y de los emisarios del FMI, UE y BCE. Nunca marchamos junto a ellos, nunca estarán a nuestro lado. Debemos tener presente que el “Partido Comunista” actuará siempre como una quinta columna del régimen dictatorial, esperando una vez más alcanzar algunas migajas de la mesa parlamentaria, como hicieron en 1990 (4).

La postura de todos los grupúsculos políticos, parlamentarios o no, que apoyaron la actuación del `Partido Comunista`, de manera indirecta con su silencio, o directa con sus declaraciones, es igualmente inaceptable. Mientras todos estos partidos persistan en su compromiso parlamentario de ejercer de correa de transmisión de las órdenes de la TROIKA, y recibiendo a cambio suculentos salarios, serán corresponsables de lo que ha pasado hasta ahora y de lo que está por pasar. Sus votos negativos a los memorándums y nuevas leyes muestran precisamente su papel en la dictadura: proveer una coartada, una imagen de polifonía y democracia en todo este tinglado para que los pobres sigan contando los votos de cada predeterminada votación de leyes que abolen su futuro, para alimentar la ilusión de que alguien habla en sus nombres y el de sus intereses. Para dejar la oposición en manos de los profesionales de la política y no sentir la necesidad de reaccionar inmediatamente y en persona. Todo voto, incluso a partidos extraparlamentarios de la extrema izquierda, no es más que aceite en el mecanismo de la máquina y una legitimación de la actual dictadura parlamentaria.

Desde el 25 de mayo, cuando nos juntamos por primera vez en la plaza, hemos vivido la democracia directa como la capacidad de cada uno de nosotros de participar, discutir, dar forma a ideas juntos, de manera autónoma, alejados de etiquetas ideológicas y parlamentarias. Nos quedaremos aquí, contra su parlamentarismo en quiebra y su burocracia.

ESTAMOS TOMANDO NUETRAS VIDAS EN NUESTRAS MANOS DEMOCRACIA DIRECTA AHORA

Asamblea Popular de Syntagma, 21-10-2011

1. En 1945 se firmaba el acuerdo de Varkiza, en el que el Partido Comunista traicionaba la lucha armada y a miles dhttp://www.blogger.com/img/blank.gife resistentes de La Guerra Civil a cambio de su legalización en el nuevo régimen.

2. Referencia a la postura del PC durante la Revuelta del Politécnico, en 1973, en la que acusaron a los participantes de ser “agentes provocadores”.

3. Durante la ocupación de esa facultad miembros del PC ayudaron a la policía a desalojarla.

4. En ese ano el PC compartió el poder en el país con los dos partidos mayoritarios.


extraido de hommodolars.org
Leer más...

A sección mexicana das CCF solidarízase con Gabriel Pombo

No 4º comunicado da Conspiración das Células do Lume -Federación Anarquista Informal de México (CCF-FAI en castelán), no que adxudícanse a destrucción mediante incendio dun centro comercial Wall Mart, reivindican ó anarquista galego Gabriel Pombo da Silva, actualmente encarcelado en Alemania. O comunicado tamén menciona á compañeira anarquista madrileña Tamara así como a outros presos anarquistas de Grecia, Chile, Mexico e do resto do mundo.
A sección Mexicana desta guerrilla internacional reivindica máis de dez lumes intencionados dende a súa implantación no pais centroamericano o pasado setembro.
Reproducimos de seguir o comunicado do grupo xunto cunha cronoloxía que nós atopamos en http://vivalaanarquia.espivblogs.net/:




A lxs incendiarixs y antagonistas afines Cuarto comunicado de la CCF-FAI, México:

¡Ni enojadxs ni indignadxs ni pedinches! ¡Incendiarixs en guerra contra toda autoridad!
¡Toda nuestra solidaridad con el compañero Gabriel Pombo da Silva!
¡Celebramos dos meses de ataques directos al capital y el Estado!
¡Contra el sistema de dominacion!
¡Por la Liberaccion Total!
A las 6.23 PM del día de ayer, nuevamente el fuego liberador ardio donde mas les duele, destruyendo la mercancía. La Conspiracion de las Células del Fuego (CCF) fraccion de la Federacion Anarquista Informal de México (FAI-M) seccion veracruz dio vida al fuego liberador en el Wall Mart ubicado en Universidad y avenida Las Palmas en el corazón de Coatzacoalcos, Veracruz. Con este nuevo ataque reivindicamos al compañero Gabriel Pombo da Silva (secuestrado en la carcel de Aachen) y exigimos al estado aleman y español su pronta liberacion. Tambien nos solidarizamos con nuestra compañera Tamara, con lxs compas del Caso Bomba en $hile, con lxs compas prisioneros de la Conspiracion de las Células del Fuego en Grecia y con todxs nuestrxs compañerxs secuestradxs por el Estado en México y el mundo.

En 45 dias de conformarse esta nueva coordinacion de lucha antagonista hemos gopeado al sistema de dominacion enseñando que la lucha es posible porque el sistema es vulnerable. Dejemos atras el miedo y la indignacion de lxs pedinches. Pasemos a la lucha decidida contra la dominacion. No queremos trasformar al capital y al Estado, no queremos trasformar sus leyes, no queremos mejoras, no queremos trasformar la tecnologia, no queremos transformar la dominacion QUEREMOS DESTRUIRLA!!!!!

No nos importan las disque diferencias entre los partidos electoreros ni las mentirasy promesas de Peña Nieto, AMLO, Marcelo o Vasquez Mota PARA NOSOTRXS NO HAY DIFERENCIAS PORQUE LUCHAMOS CONTRA LA DOMINACION SEA DE DERECHA DE IZUIERDA, POPULISTA o REVOLUCIONARIA.

Compañerxs a llegado el momento del ataque, lxs que no se sumen que no estorben. Esta lucha es hasta las ultimas consecuencias, hasta la Liberacion total

¡Ni enojadxs ni indignadxs ni pedinches somo Incendiarixs!
¡Todxs somos la Conspiración de las Células del Fuego!

La CCF no es una ORGANIZACION ni tampoco una unica agrupacion sino la expression de la rabia y el desprecio de lxs antagonistas hacia la dominacion y sus intituciones.

Extiende la Conspiracion de la Células del Fuego solo necesitas tener ganas de luchar por la liberacion total, gasolina y cerillos.
Hemos iniciado la guerra contra el orden existente
¡Viva la lucha antagonista!
CCF/FAI-México

Cronologia de acciones:
-15 de septiembre, se conformo la Conspiracion de las Células del Fuego (CCF) fraccion de la Federacion Anarquista Informal de México (FAI-M) entre grupos de afinidad y afines de varios estados mexicanos.
-16 de septiembre, la Célula Incendiaria de la CCF-edo.méx.realiza 3 incendios simultaneos en la colonia alce Blanco de la zona industrial del municipio de Naucalpan. El fuego liberador destruyo la mercancia quedando consumida por las llamas Textiles Suburbia,CV Directo y TF Victor.
-27 de septiembre, las células del Distrito Federal dieron vida al fuego liberador en la bodega ubicada en Avenida Pacífico, entre Miguel Ángel de Quevedo y Eje 10 Sur, delegación Coyoacán, Distrito Federal.
-28 de septiembre, ataque incendiario contra el Conalep, plantel Aeropuerto, ubicado en calles de la Tercera Sección de Arenal, delegación Venustiano Carranza, Distrito Federal. CCF-df
-30 de septiembre, en una acción coordinada entre las células del df y las células del estado de Jalisco, la Conspiracion de las Células del Fuego-de(CCF) ataco simultanemente al capital en el DF y Jalisco, incendiando el Wall Mart ubicado en la calle Luis Donaldo Colosio, colonia Buenavista, delegación Cuauhtémoc en el DF y el centro comercial Pabellón de la avenida Patria en Guadalajara, Jalisco.
-6 de octubre, ataque incendiario a bodega maderera de la avenida Industria Nacional de la colonia Alve Blanco en la zona industrial del municipio de Naucalpan, estado de México.
-25 de octubre, en una acción coordinada entre las células del edo. méx y las células del estado de Veracruz, la Conspiracion de las Células del Fuego(CCF) ataco simultanemente en Naucalpan, edo. mex y Coatzacoalcos,Veracruz, incendiando la Fabrica Butonia, nuevamente en la zona industrial Alce Blanco en el municipio de Naucalpan y el Wall Mart en la ciudad de Coatzacoalcos, Veracruz.

Con nuestras acciones de propaganda por los hechos reivindicamos al compañero Gabriel, al compañero Tortuga, a la compañera Tamara, a nuestrxs compañerxs presxs en México y el mundo.

¡Saludos a lxs compañerxs de las Células Autonomas de la Revolución Inmediata( CARI-PG),a lxs compañerxs de Individualidades Tendiendo a lo Salvaje (ITS)y a todos los grupos de accion anarquista!
¡Vivan los grupos insurreccionalistas y eco-anarquistas en lucha!
Comenzo la lucha, hagamos que se extienda a todos los rincones
¡Todxs somos complices de la Conspiracion de las Células del Fuego!
¡Viva la Conspiracion de las Células del Fuego! (CCF)
¡Viva la Federación Anarquista Informal de México!
¡Viva el fuego liberador y la polvora vindicadora!
¡Fuerza, compañerxs secuestradxs por el “Caso bombas”!
¡Fuerza, compañerxs encarceladxs de la Conspiracion de las Células de Fuego!
¡Fuerza, compañerxs de Epanastatikos Agonas!
¡Fuerza, compañero Tortuga!
¡Fuerza, compañera Tamara!
¡Fuerza, compañero Gabriel!¡Estamos contigo!
¡Contra el sistema tecnológico de dominación!
¡Por la demolición de las prisiones!
¡Por la Liberacion Total!
¡Por la coordinación internacional anarquista!
¡Por la Anarquía!
Conspiracion de las Células del Fuego/Federacion Anarquista Informal (CCF-FAI)-México
26 de octubre 2011

Leer más...

Ataque incendiário em solidariedade com @s pres@s anarquistas (Guinardo BCN)

Na noite entre o 27 e o 28 de outubro, dois bankos forom atakados em Passeig de Maragall no bairro de Guinardo (Karcelona). Dois caixeiros automaticos forom queimados, deixando um totalmente destruido e o segundo consideravelmente danado. No vidro foi escrito o texto: "Pres@s à rua". Minutos depois, tres contentores de lijo da Ronda Guinardo forom encendidos e destruidos.

A decisom de levar a cabo esta acçom foi como resposta ao chamado da campanha "Dia de acçom contra os bankos" convocada no estado Espanhol. Considerou-se mais importante o desejo de expressar a solidariedade com as compas encarcerad@s em todo o mundo e poder amosar-lhes a nossa convicçom em continuar a revolta subversiva contra este sistema de miséria e exploraçom.

No estado espanhol as medidas repressivas estám a ser mais descaradas fronte a revolta popular causada pola crise do sistema capitalista. @s arrestad@s com conexom ao movimento 15-M, e a criminalizaçom do movimento antifascista em Barcelona som ejemplos disso.

Mandamos um grande saudo e apoio a Marcelo Villarroel, Freddy Fuentevilla e Juan Aliste do estado terrorista de Chile, quem continuam a sua luta subversiva fronte ao encarcerlamento e as torturas. Força Companheiros! NOM VOS OLVIDAMOS!

Ànimo @s noss@s compas em Rúsia, Ukrania, e Bielorrússia, quem lutam contra o fascismo estatal que ocorre nos estados da antígua Uniom Soviética, protegidos por grupos de terroristas armados conhecidos como a "Polícia".

E @s guerrilhas urbanas de México, Grécia e Itália...compas, mais lume contra o capitalismo e o estado!!!

Pola extensom da revolta!

Pola libertaçom de humanos, animais, e da terra!

Assinam: Mutantes Anarkistas de Karcelona

Publicaçom traduzida do original publicado em Indymedia Barcelona
Leer más...

30 oct 2011

Charla anticarcelaria- Compostela

Xoves 3 de NovembroA partir das 20:30 h. no C.S.O. Casa do Vento / rúa do vento (no pombal)

Charla- Debate e proxeccións: "A tortura na prisión, a prisión como tortura".

A posteirori: Ceador Vegano (dous pratos e postre), solidario para as loitas contra as prisións. Leer más...

26 oct 2011

Dois dos Guardas Urbanos de Barcelona implicados na montagem do caso 4F condenados por torturas graves a um estudante.

O que som as coisas!! Tristemente em 27 de abril deste ano saviamos do suicídio de Patricia Heras, umha das 9 pessoas detidas e encausadas polos sucesos do 4F, no que um Guardia Urbano ficara em estado vegetativo tra-lo assalto a umha okupa de Barcelona, sob pretexto dumha festa “ilegal”. Patricia, durante o processo judicial pragado de irregularidades, sempre negara a súa implicaçom nos feitos, mas se passou 6 meses encarcerada e depois estivera em liberdade provisória à espera do juízo, que nom se celebrou até dois anos depois dos feitos, e foi quando Patri determinou quitar-se a vida antes que volver a prisom depois de ser condenada nesse juízo farsa a 3 anos.

Entre as amizades e familiares das detidas e nos medios alternativos sempre se mantivo a verssom de que todo era parte dumha montagem dos Guardias Urbanos, que ao nom poder atopar culpáveis, dado que o guarda fora ferido pola caida dumha maceta (como o mesminho alcalde Joan Clos declarara na altura em base às primeiras declaraçons da Guardia Urbana e que depois retificara) e como nom viram quem a tirara, decidirom cupabilizar dos feitos ás 9 jovens inculpadas, ao declarar que o golpe fora fruito dumha pedrada (dumha pedra que nunca apareceu), dado que as encausadas estavam a pê de rua ou mesmo nem sequer estavam no lugar dos feitos (como no caso de Patri e Alfredo). As 9 pessoas foram detidas e torturadas no quartel e 3 delas vejadas com tintes razistas (Alex, Juan e Rodrigo som de orige sudamericano) e, se bem, dois anos depois no juízo posterior nom se apresentou prova algumha na sua contra, a juíza do caso, Carmen García Martines, nom deixou declarar a testemunha algumha, nom deu por válidas as peritagens médicas que falavam de impossiblidade de que o golpe recebedo polo Guardia poidera ser fruito dumha pedrada tirada desde a rua, e assim participando activamente da montagem, condena a Rodrigo como autor material da pedrada sem intençom de matar a 4 anos e meio (depois sorprendentemente incrementados polo Supremo a 5 ), a Alex e Juan a 3 anos e 6 meses (estes 3 presos preventivos durante os dois anos passados antes de juízo) a Alfredo a 3 anos e 3 meses e a Patri a 3 anos, sentência esta última traduzida, na realidade, numha pena de morte.

Cabe sinalar a raiz do assassinato de estado de Patri, a rotundidade da carta escrita por Mariana Huidobro, mae de Rodrigo Lanza, quem ainda fica preso.

Pois bem, ao que ia, agora resulta que com o cruzamento dos números de placa que aparecem nos expedientes judiciais do caso 4F e dumha sentência condenatoria por torturas graves a um cidadá puido-se saber que som os mesmos agentes da Guardia Urbana de Barcelona os protagonistas de ambos casos.

Assim o Guardia Urbano Nª 24.751, Víctor Bayona Diedma, fora quem detivera aos quatro jovens que sairam da okupa e que foram posteriormente absoltos, e o Guardia Urbano Nº 24.738, Bakari Samyang Dávila, fora a principal “testemunha” acusatória contra os cinco condenados dol 4F, foi quem acusara a Rodrigo, quem vira “a trajectória da pedra”, quem montara umha “película” onde todas as detidas tinham o seu rol protagónico, e amparándose no seu uniforme, quem lograra com o consentimento e aprovaçom da juíza, que nove moços e moças fossem condenadas por delitos que nom cometeram.

Mas, nesta volta, aos guardias saiu-lhes mal a montagem, enfronte nom tinham a tres latinos e seis cataláns desherdados, e pese a que Yuri é estrangeiro, nom é um tirado, senom todo um filho de diplomático de Trinidad & Tobago, estudante em Barcelona de Administraçom de Empresas quando ocorreram os feitos em setembro de 2006.

Istos feitos polos que som condenados os dois guardias urbanos relaçonados com a montagem do 4F, sucederam quando o guardia urbano Víctor Bayona - medalha de bronce nos últimos campionatos para polícias celebrados em New York - estava a flirtear numha discoteca, sem éxito, com umha moça rusa, fazendo-lhe as beiras dizendo-lhe que era idéntica à tenista Maria Sharapova, mas esta fijo-lhe ver ao “machimam” que nom queria falar com el, ao que este energúmeno respondeu tocando-lhe o cu e chamando-lhe “puta”, ao que Yuri, amigo da jovem, decidiu acudir na ajuda da sua amiga e liou-se.

Yuri golpeou com um vaso a Bayona, mas foi imediatamente reduzido por cinco amigos deste -também polícias fora de serviço- e transladado à comisaria e lá, como represália pola bronca na discoteca, foi apaleado, vejado e humilhado polos seis polícias, se bem Yuri só puido reconhecer a Bayona quem deu-lhe patadas e punhadas e a um outro, o agente Bakari Samyang, a este por ser de pel negra, quem practica kick boxing e golpeara-lhe com um objecto contundente na cabeça, apagou-lhe um cigarro no hombro esquerdo, e mesmo amenazou-lhe com usar umha pistola para “ensinar-lhe um jogo”.

Além os agentes nom só torturarom a Sarran; também atribuirom-lhe falsos delitos, e no juízo posterior mentiram declarando que a desputa se iniciara, nom por umha moça, senom porque Yuri ofrecera-lhes hachís e lhes atacara quando ia ser detido.

Como digera, no caso desta sentència condenatória por torturas, o homem torturado, Yuri Sarran, foi a resultar ser filho dum diplomático e assim o tribunal do caso, considera “incrível” a versom dada polos agentes, dado que nom concibe que um estudiante “que recibia constantes transferências de dinheiro adique-se a vender hachís por 20 euros” e que o figera, ademais, “acudindo a umha discoteca com os seus companheiros de aula”, e se bem os policias tentavam implicar-lhe os delitos de tráfeco de drogas e de atentado à autoridade, a sentencia absolve a Yuri e só é condenado a 8 meses de cárcere por um delito de lesions por arrojar o vaso, e condena ao dois polícias que puido identificar Yuri a dos anos e tres meses de cárcere por delito de torturas graves e a oito anos de inabilitaçom absoluta.

Indo a sentência do caso, aos guardias além de torturas, poderiam-se ter-lhes imputados os delitos de denuncia falsa, simulaçom de delito e falsedade em documento público, pero se desestimaram só porque se entendem como incluidos nos feitos e porque as partes acusadoras nom acusarom em concreto distos delitos.

Isto quere dizer que os polícias sentenciados simularom um delito, falsiarom documentos públicos, figeram umha montagem, lesonaram e torturarom.

A credibilidade distos polícias é nula e agora cabe perguntar-se: Pode seguir Rodrigo no cárcere se a única prova na sua contra era a declaraçom distos polícias corruptos?

E além cabe dizer, com esta prova definitória: Podemos falar de assassinato ou suicidío assistido da Patri da que seriam culpáveis os dois guardias e a juíza Carmen García Martines??

Ou os polícias serám amnistiados em breves como se passou já noutros casos de polícias condenados que nunca pissarom prissom, o mais recente os mossos do caso Bikini Albert Fabregat, Juan Díaz e Mónica Fraile condenados em sentência firme por deter ilegalmente a um home e golpear-lhe e insultar-lhe em comisaria – caso famoso porque destapara os abusos policiais na comisaría barcelonesa de Les Corts e animara ao Departamento de Interior a instalar cámaras na sala de cacheios-, no que o Governo concedeu o indulto parcial e rebaixa as penas impostas polo Tribunal Supremo de tal jeito que, como digemos, nengum dos tres polícias terá que pissar cárcere algum.

Informaçom tirada de vários blogues, entre eles Grupo de Apoyo a Rodrigo Lanza (4F)

Outras notícias relaçonadas neste mesmo blogue:
- Suspenden permisos penitenciarios a un dos detidos do 4F por "antisistema"
- Carta da nai de Rodrigo Lanza, un dos detidos do 4F
- Patricia, presa do 4f, suicidase despois de 6 meses de prisión pola acusación do concello de Barcelona
- Carta aberta ao alcalde de Barcelona Jordi Hereu
Leer más...

25 oct 2011

O teu voto non é a tua voz, é a tua condea

Outra vez chámannos a votar. Mentres o paro, a pobreza e a miseria arrasan o mundo como unha pandemia, todos os partidos, grandes e pequenos, poñen en marcha a súa campaña para vendernos a fórmula máxica que nos solucionará a vida ao módico prezo dun voto que engrose as súas filas.

Miles de promesas electorais gaioleiras tentarán abrirnos o apetito cara a ese novo paraíso terreal que levan prometéndonos desde 1975 e que cada vez se parece máis a un auténtico inferno.

Miles de carteis nas rúas repetirannos que o día 20 de novembro é un día importante nas nosas vidas, porque nel faremos uso da máxima expresión da nosa liberdade: O voto. E, efectivamente, así sucederá: Moita xente irá facer uso dese xesto ao que ficou relegada a súa liberdade: Un movemento de man cara a unha urna. E logo voltarán aos seus fogares lapidados de hipotecas que non poden pagar, a saudar á súa familia e ás súas débedas e a seguir arrastrando a cadea perpetua ao desemprego, á inestabilidade laboral ou, con sorte, a un horario ríxido, obrigado, que lles asegure un soldo co que tirar pra adiante.

A experiencia ensinounos a verdadeira cara desta democracia de urnas e partidos: Demostrounos que no sistema vixente, escaso ou nulo, temos poder sobre as nosas propias vidas, que todo a nosa rutina cotián está supeditada ao vaivén dos intereses duns poderes económicos, empresariais e gobernamentais sobre os que non temos voz nin voto real algún.

Votar o 20 de novembro significa votar a perpetuación desta dinámica. Significa votar “Si” a deixar as nosas vidas en mans doutras persoas, “Si” á pasividade, “Si” á fe neste sistema que cada vez mostra máis descaradamente o seu rostro criminal, votar “Si” (en definitiva) á falla de liberdade real baseada na presunción de que somos tan incapaces de decidir o rumo das nosas propias vidas que preferimos deixalas noutras mans aínda á conta de que no-las pisen, roubenn ou nos maten de fame.

Negámonos a participar en todo isto: Negámonos a votar por aquilo que nos destrúe. Sabemos que non somos engranaxes inútiles, que podemos e queremos xestionar as nosas propias vidas e decidir sobre elas. Por iso, queremos lembrar que hai outra forma de mudar as cousas, outra forma que realmente nos implica e nos permite darlle o voto, non a un programa eleitoral escrito por outras persoas, senón á nosa propia voz, ás preocupacións e desexos de todxs e cada un de nós. E iso só pode conseguirse dende aquí e dende agora: organizándonos nos barrios, nos curres, nas universidades… e, unha vez organizada a poboación, mudando a nosa vida cotiá, o noso entorno, traballando para melloralo ata crear unha alternativa sólida a este sistema.

Pero é preciso dicilo, sen subvencións que nos aten ao Estado, sen privilexios de ningún tipo, só a poboación, só a xente; sen partidos políticos, sen sindicatos subvencionados, de forma asemblearia…. É disto do que queremos falar e reflexionar para pólo en práctica.
Porque existe outra opción a parte da de votar cada catro anos e logo calar e tragar.

EU NON VOTO

[texto extraído e traducido de diario de vurgos]
Leer más...

24 oct 2011

Solidariedade com Jorge dos Santos/George Wright

A George Wright, antigo membro do Black Liberation Army, detivérono hai pouco en Portugal onde vivía agochado baixo unha identidade falsa. Nas décadas dos 60 e 70 protagonizou unha fuga do cárcere (onde orixinalmente entrou por un atraco no que morreu un veterano de guerra) e diversas actividades armadas xunto co mencionado grupo próximo ó Black Panther Party; destaca a súa participación nun secuestro aéreo, vestido de cura e coa pistola agochada na biblia, no que a organización conseguiu un millón de dolares.

Casado e con fillos, permaneceu fuxido durante máis de corenta anos vivindo unha vida normal baixo o nome de Jorge Santos. Agora enfróntase a unha petición de extradición ós EEUU onde espéralle unha longa condena por cumprir (noticia da detención neste mesmo blog -Aquí).

Dando en "leer mais" acederàs ao comunicado, recebedo por correo, emitido polo grupo de solidariedade co seu caso:

Grupo de Solidariedade com Jorge Santos/George Wright.

Nestes últimos dias a comunicação social desdobrou-se em notícias sobre a prisão de Jorge dos Santos/George Wright diabolizando-o perante a opinião pública, sem informar sobre o contexto da realidade social e racial dos anos 60-70 nos EUA. Uma sociedade onde o racismo dominava e a comunidade negra vivia na pobreza, o que impulsionou activos movimentos de resistência e de lutas dessa comunidade pelos seus direitos. Edgar Hoover, o então chefe do FBI, estabeleceu como objectivo principal desta policia o desmembramento das mais activas organizações do movimento negro, entre as quais os Black Panthers uma organização que lutava pelos direitos da comunidade negra e instituiu um programa social de apoio à comunidade. Ao mesmo tempo outras organizações racistas eram toleradas pela polícia e desenvolviam frequentes provocações, espancamentos e linchamentos, nomeadamente os KKK (Ku Klux Klan).

Foi dentro deste enquadramento que, em 1962, Jorge Santos/George Wright, então com 19 anos, se viu envolvido num assalto do qual resultou a morte de uma pessoa, e embora tenha sido provado que não foi o responsável directo dessa morte, isso não impediu o sistema judicial de Nova Jersey a condena-lo a uma pena de prisão de 30 anos

Passados 8 anos, Jorge/George evadiu-se da prisão de Bayside em Leesburg.

Na cidade de Detroit, para onde foi viver, entrou em contacto com o Black Liberation Army, uma organização que combatia pelos direitos dos negros americanos vindo a envolver-se nas suas actividades. Foi enquanto militante dessa organização política, que participou numa acção para obtenção de fundos, que consistiu no desvio de um avião de Delta Airlines, para Miami, a 31 de Julho de 1972.

O resgate pedido, de um milhão de dólares, foi entregue pelas autoridades americanas em troca da libertação de todos os passageiros, o que aconteceu sem que estes tenham sido molestados.

O resgate destinava-se a subsidiar a actividade da organização, nomeadamente apoiar socialmente a comunidade negra.

Ainda com a tripulação e avião, dirigiram-se para a Argélia onde pediram asilo politico, tendo o dinheiro do resgate sido devolvido aos EUA, juntamente com o avião e a tripulação.

Mais tarde os autores do desvio do avião exilaram-se em França , onde permaneceram alguns anos. Foi após a prisão dos seus camaradas que Jorge/George veio para Portugal, e em seguida para a Guiné Bissau, onde lhe foi dado asilo politico, e por protecção, uma nova identidade.
Jorge, durante a sua permanência neste país africano, fez voluntariado junto das camadas jovens, ensinando basquetebol, e desenvolveu diversas outras actividades sociais.

No final dos anos 70, conhece uma portuguesa, com quem se vem a casar. Há cerca de 30 anos, veio viver para Portugal onde adquiriu legalmente a nacionalidade portuguesa. Jorge, como qualquer outro cidadão, trabalha para a sua subsistência e de sua família (esposa e 2 filhos), não deixando, porém, de participar em actividades de solidariedade, estando sempre disponível para ajudar o próximo.

Apesar de ter a sua imagem denegrida pela comunicação social, é possível verificar-se que se trata de um cidadão integrado e acarinhado pela comunidade onde reside.

Consideramos que o Jorge só tem uma pena a cumprir: a absolvição. Por isso exigimos a sua liberdade incondicional .

A extradição para os EUA para cumprir o resto da pena, passados 41 anos, mesmo com dúvidas quanto a veracidade dos factos propangadeados, só pode ter como resposta Não!

O que o FBI pretende é vingar-se da humilhação que sofreu, quando teve que entregar o resgate em fato de banho e deixar partir o avião nas suas barbas.

LIBERDADE PARA JORGE DOS SANTOS/George Wright!

Contacto: solidariedadejorgedossantos@gmail.com
Leer más...

CRISIS ECOLÓGICA Y CRISIS SOCIAL

O seguinte texto de Miquel Amorós chegou ó noso correo enviado por un lector do blog. Reproducímolo en castelán tal e como o recibimos:

La subida de los precios del petróleo y el “calentamiento global” del planeta provocado por el vertido a la atmósfera de basura gaseosa que acentúa el efecto invernadero, en plena expansión de la demanda energética, son signos reveladores de una crisis ecológica que indudablemente cuestiona la producción, el consumo y el modo de vida capitalistas. La crisis no va a dejar de agudizarse por la proximidad de un “cénit” en la producción petrolera, y porque la sociedad tecnológica es incapaz de corregir sus excesos, ni siquiera contando con la colaboración de ecologistas. La desnaturalización del entorno es tan inherente al capitalismo como su imparable necesidad de crecer, así que la extinción de cualquier forma de vida en el planeta por oleadas de calor es una posibilidad cada vez más real. Urge una reducción drástica de las emisiones de CO2, pero la dependencia de los combustibles fósiles es tan grande y el sistema tan complejo que su estabilidad se vería seriamente afectada con ligeros descensos en el suministro, sin que otras fuentes de energía pudiesen hacer nada ni siquiera a largo plazo. Apenas cubren una pequeña parte de la demanda y además necesitan energía de orgien fósil en distintos momentos de su producción. Además, cualquier aporte energético alternativo, o cualquier ahorro, por grandes que sean, será absorvido por el desarrollo económico y la subsiguiente demanda, acercando aún más la crisis. La artificialización del medio, el despilfarro de agua, energía y materias primas , la destrucción del territorio y de las ciudades, el incremento exponencial de la movilidad, la contaminación galopante, la acumulación de residuos, las guerras por petróleo, la carrera de armamentos y la concentración de poder, son fenómenos que no dejarán de producirse, porque derivan de la opresión social y de su colorario, la explotación insensata de la naturaleza, base del sistema capitalista. La crisis ecológica no es ninguna novedad, pues hace tiempo que el sistema avanza a través de catástrofes controladas en una especie de proceso de destrucción-reconstrucción; el problema puede plantearse por el lado objetivo cuando la crisis quede fuera de control, y por el subjetivo, cuando el malestar de la población induzca al cuestionamiento del capitalismo, es decir, cuando la crisis ecológica se transforme en crisis social. La solución de los dirigentes que administran la catástrofe consiste en habituar la población a ella, de tal forma que pase desapercibida. A través de la gestión del desastre, el poder se vuelve ecologista y los ecologistas se integran en el poder. Sobre la escena, un espectáculo de acuerdos internacionales y disposiciones locales favorables al desarrollismo; sobre el mercado, una nueva generación de mercancías “verdes”. En efecto, la cumbre de Kyoto ha tenido varias consecuencias: el mercado mundial de la contaminación, los biocarburantes y los automóviles con filtro de partículas y bajo nivel de emisiones, algo que sus fabricantes no se han privado de calificar de “revolución natural”, “ecología y potencia” y otras tantas zarandajas.

El nuevo capitalismo “verde” no aporta más novedad que la asesoría ecologista, encargada de fijar el máximo de degradación aceptable en al población más afectada y el precio que la degradación cotiza en el mercado, traducible en ecotasas. La conclusión entre el poder y los ecologistas queda plamasda en el concepto absurdo de “desarrollo sostenible”, puesto que desarrollo y sostenibilidad son antitéticos. Los ecologistas no se proponen substituir las técnicas burocráticas dominantes de gestión social y económica por formas descentralizadas y creativas de autogobierno. Lo que proponen – y, en general, lo que proponen las plataformas cívicas y los políticos de la “izquierda”- es que dicha gestión sea predominantemente pública. No el fin del desarrollismo, sino la regularización institucional del desarrollismo. Inclinar un poco más la balanza hacia la estatización y un poco menos hacia la privatización. Conviene tenerlo presente cuando nos preguntemos si la crisis debilitará los mecanismos de la dominación, alterando las pautas laborables, consumistas y políticas que favorecen la desigualdad, la represión del deseo o el secuestro de la libertad, o si se abrirá una brecha por donde se cuelen experiencias autónomas basadas en la cooperación y el intercambio equilibrado con la naturaleza. Una economía “verde”, es decir, una economía sin petróleo tutelada por las instituciones y apoyada en un gran pacto entre los “agentes sociales”, no hará más que introducir nuevos hábitos consumistas para nuevas mercancías, manteniendo la estandarización y la masificación. Como quien determina la política institucional y el comportamiento de dichos agentes es el mercado mundial, el cambio será sólo cuestión de detalles: la recogida selectiva de basuras, el uso de bombillas halógenas y placas solares, los carriles bici, los coches eléctricos, las calles arboladas o la promoción de la arquitectura “climática”. No hay posibilidad de que la crisis obligue a los dirigentes a modificar en lo ensencial el modelo económico social sobre el que reposa su poder y las formas artificiales de vida que le son propicias. Si se recurre a fuentes de energía renovable como la solar, la eólica o la biomasa, y a otras no renovables como el gas natural o la energía nuclear, es para que la globalización, la gerarquía y la dictadura de la ciencia y de la técnica, no resulten afectadas. Las energías renovables siguen la lógica de las otras -gigantismo, monopolios, patentes, fusiones, absorciones...-puesto que obedecen a poderosos intereses privados, dominantes incluso en la empresa pública. Las centrales eólicas no están para descentralizar la producción energética y de paso suprimir las MAT, sino para salvar la industria turística, la climatización eléctrica y el tren de alta velocidad; igual que el biodiesel o las pilas de hidrógeno están para mantener el actual modelo de movilidad basado en las autopistas y el coche privado; lo mismo que las plantas de reciclaje o las desaladoras hacen con los campos de golf, las segundas residencias y la agricultura intensiva. La lógica del mercado sale tan reforzada que, por ejemplo, la aparición de agrocombustibles no sólo contribuye al aumento del precio de los cereales sino que tiene un efecto en las sociedades empobrecidas semejante al que tuvieron otros cultivos industriales como el algodón, la caña de azúcar o el café. La expansión de los cultivos “energéticos” que producen la materia prima de los mal llamados biocombustibles, a la vez que es responsable de la destrucción de miles de hectáreas de la selva tropical, lo es también del regreso del trabajo esclavo como forma habitual de explotación. Así, las exorbitantes necesidades energéticas de las metrópolis capitalistas, y por ende, su “sostenibilidad”, quedan cubiertas con la deforestación de los países de capitalisimo insuficiente y la esclavitud de sus poblaciones.

Merced a la destrucción de las estructuras de clase del proletariado, la crisis ecológica transcurre sin crisis social.El miedo ha sustituído a la sociabilidad, y las masas a la clase; hete aquí “el enigma de la docilidad” revelado. La diversificación de las fuentes energéticas sucede no por casualidad en un contexto de concentración del poder, aumento de las fuerzas productivas, mundialización mercantil y atomización social, por lo que su contribución a la autonomía local, al cultivo biológico y a la vida en comunidad, es completamente nula. La producción “biológica” y las medidas políticas ambientalistas otorgadas por los causantes de la crisis legitimizan y refuerzan su poder, no descentralizan los mecanismos de decisión. En el mejor de los casos son actuaciones limitadas y marginales de corto alcanze, pero políticamente correctas y, por tanto, útiles como propaganda. Las nuevas normativas y ordenanzas son la coartada del actual desarrollismo. El ruido montado alrededor del comercio justo, los microcréditos, los presupuestos participativos, los equipos de generación distribuída, el código técnico de edificación o la ecoeficiencia, no sirve más que para disimular el escándalo de las condiciones inhumanas de existencia, abrumadoramente generalizadas, y el peligro que corre la vida en la Tierra a manos del capitalismo. Ni las nuevas tecnologías,ni las medidas “alternativas” antes citadas, ni mucho menos las energías renovables, van a emplearse en contra del autoritarismo, la corrupción, la hipermovilidad, la urbanización ilimitada, el desarraigo, el éxodo rural o el despilfarro, sino para preparar un porvenir con petróleo caro y escaso, manteniendo las expectativas de crecimiento y las estructuras de poder intactas.

Solamente en los lugares donde la economía no penetra, o ha desertado sencillamente, subsiste una sociedad informal ajena al mercado,una sociedad del bricolaje y donde prima lo comunitario sobre lo mercantil. Tal fenómeno es raro en las sociedades turbocapitalistas, porque la política profesional, el sindicalismo “ de concentración”, la asistencia social, la escolarización obligatoria o la cárcel, o sea, las herramientas del control social, impiden su aparición. Algún mercadillo neorrural, alguna cooperativa, algún huerto urbano, algún comedor vegano y poco más. Sin embargo las inmensas barriadas de chabolas de las grandes ciudades de América Latina, Asia y por encima de todo, África, funcionan según reglas precapitalistas que tienen su origen en la nostalgia de la tradición perdida y la moderna exclusión de mercado. La sociedad informal es producto de la necesidad de subsistencia y no se opone por definición a la economía capitalista; conecta con ella de diferentes maneras dando lugar a episodios de una lucha de clases ya olvidada en las sociedades plenamente sometidas a los imperativos tecnoeconómicos. En cierta forma se mantiene, con la inapreciable ayuda de las ONG´s y de los expertos tercermundistas, como reserva permanente de fuerza de trabajo y mercado potencial que espera el momento propicio de su incorporación al mercado. No es de desdeñar su ejemplo, pero el espacio informal al margen de la economía solamente tendrá un valor positivo en tanto que espacio arrebatado al mercado, es decir, en tanto que espacio liberado por un movimiento que disuelva las relaciones mercantiles. Si tal movimiento no existe, las experiencias aisladas de autoorganización y de ecosuficiencia tienen un valor demostrativo y crítico. La ausencia o debilidad de las luchas antidesarrollistas y en defensa del territorio sitúa las perspectivas de liberación social en el terreno de la utopía, por lo que dichas experiencias desempeñan un trabajo pedagógico, contribuyendo a la necesaria preparación intelectual y moral que ha de acompañar a la disolución revolucionaria del poder y a su reaparición horizontal en los barrios y los pueblos en forma de asociaciones, colectividades y asambleas comunitarias. Pero no olvidemos de que se trata sólo de formas de superviviencia dentro del capitalismo, y por lo tanto condicionadas por él, por lo que su papel es necesariamante limitado. No son focos de ninguna sociedad liberada futura; estos han de ser la obra de un movimiento social histórico que derribe por la fuerza las columnas que sostienen el reino de la mercancía.

La sociedad actual se sobrepondrá a la destrucción presente de las condiciones materiales de vida, o lo que es lo mismo, la sociedad actual entrará en una relación equilibrada con la naturaleza y sus miembros establecerán relaciones libres y comunitarias entre sí, sólo si se detiene la marcha de la economía y la tecnología, si se produce un punto de inflexión en la tendencia dominante, si se invierte el proceso y los destinos dejan de depender de expertos, ejecutivos y dirigentes políticos. Para eso hace falta un movimiento social real capaz de crear contrainstituciones que se opongan a la economía capitalista, y a las formas políticas y tecnológicas que le corresponden, especialmente el estado. Un movimiento que aplique el principio de precaución al capitalismo en su conjunto, es decir, que lo identifique y caracterice como el problema mundial absoluto , de consecuencias catastróficas irreparables en un lapso de tiempo de inmediato a corto, y que lo ponga fuera de la ley. Salir de la crisis significa salir del capitalismo. Pero nadie escapa al capitalismo por las buenas. La transformación de las conurbaciones en comunidades territoriales, es decir, relocalización productiva, el retorno a la agricultura tradicional, los talleres autogestionados, la desurbanización y la democracia directa, no será el producto de ninguna placa fotovoltaica ni de ningún diseño verde, ni llegará de la mano de las viejas instituciones, de iniciativas ciudadanistas o mediante fórmulas financieras y empresariales, sino la obra de una revolución social que subvierta las relaciones sociales existentes. Paradógicamente, dicha revolución ha de preocuparse en preservar todo lo que el capitalismo no pudo destruír -solidaridad, experiencia de lucha, cultura popular, viejos saberes...pero también la flora y fauna, el aire puro y el agua limpia-, por lo que habrá que tener por vez primera un carácter eminentemente conservador y constructivo. Ni técnica, ni políticamente es posible evitar la alternativa entre la extinción biológica o la revolución tal como apuntamos.


No hay solución desde dentro, a la izquierda o a la derecha; sólo desde abajo y desde fuera.
Leer más...

22 oct 2011

I Encontro estatal de colectivos en luita contra os CIES


Queremos difundir esta convocatoria, a pesares de que chegue tarde, xa que está a ser estes dias en Valencia, mas parécenos interesante difundir a información e contribuir a insistir na necesidade de implicarnos na loita contra os Centros de Internamento de Estranxeiros (CIES).
Os días 21, 22 e 23 de outubro estáse a celebrar en Valencia o "I Encontrhttp://www.blogger.com/img/blank.gifo estatal de Colectivos en contra dos CIES" (programa)

Os obxectivos do encuentro son madurar as relacións entre os diferentes movimentos, intercambiar conhecimentos, información e métodos de traballo e fomentar un proceso de reflexión colectiva en torno aos Centros de Internaminto de Extranxeiros.
[información extraída de Mislata Contrainfos]

Leer más...

20 oct 2011

Envelenamento encuberto no cárcere de Teixeiro!! A máis que dubidosa potabilidade da auga

Segundo testimonios proporcionados por varios internos do cárcere de Teixeiro (en Curtis, A Coruña), a dirección do centro deixou de proporcionarlles auga embotellada, como facía ata o de agora, ó garantizarlles a potabilidade da auga do grifo. Nembargantes os presos aseguran que a auga da prisión ten unha cor sucia, provoca diarreas e problemas na pel, cheira mal e nin sequera serve pra lava-la roupa debido a súa cor amarelenta.

Gracias a esta maniobra , a institución penal obtén considerables beneficios, pois todo aquel recluso ó que a súa economía llo permite merca botellins de auga mineral no economato. Evidentemente os internos sen recursos económicos fican a merced das diarreas e demais problemas de saúde que esta auga insalubre poida ocasionarlles.

Esta situación con respecto a potabilidade da auga do cárcere coruñés arrástrase casi dende a apertura do mesmo, sen embargo noutras ocasións a dirección repartiu botellíns entre os reclusos.

A problemática do frío, ocasionada polo aforro nos gastos de calefacción, é outra das queixas habituais dos presos desta cadea.

Colamos a continuación un texto redactado por un recluso de Teixeiro no que explícase de primeira man a situación descrita nesta nova. Esta carta, unha das moitas que sinalan o problema da auga, a reproducimos en castelán, idioma orixinal da mesma:

Hola, quisiera poner en conocimiento, de quien tenga autoridad, la situación que se está viviendo en una prisión española, en concreto el Centro Penitenciario de Teixeiro, en A Coruña.

Parece que desde hace pocos meses, la dirección de la cárcel decidió dejar de proporcionar a los internos botellas de agua, garantizándoles la potabilidad del agua del grifo. Esta garantía es comunicada por la dirección de forma oral, explicando a los reclusos que el agua está analizada y es apta para el consumo humano; sin embargo, no se les ha mostrado ningún tipo de documento o análisis clínico que lo confirme.

Los internos denuncian que el agua que llega a sus módulos, (la cual les aseguran ser potable), no es transparente, sino amarillenta, y que desprende mal olor; hasta el punto, se queja alguno, que la ropa queda mal lavada. Quitando el mejor o peor resultado de la colada digamos que el Centro se encuentra en la siguiente situación:

El colectivo de internos con ciertos ingresos puede permitirse comprar las botellas de agua que vende el economato; Sin embargo, el colectivo de internos sin recursos (o indigentes) se ven obligados a beber el agua que llega a los grifos. Esto ya ha provocado a corto plazo problemas de salud. Los internos se quejan de padecer ,desde que tienen que beber ese agua, problemas de piel y diarreas. De hecho hay módulos que han tenido un gran número de internos con diarreas. Desconozco, y los internos igual, si queda registrado de alguna manera que tanta gente pase por la enfermería, o si la situación pasa, como si, simplemente, no hubiese pasado nada. Hasta ahora todas las quejas , ya sean orales o escritas, han caído en saco roto. Desconocemos también si constan en algún lado las quejas que se puedan poner a la dirección, pero la sensación es de que esas quejas no llegan a ninguna parte.

Entiendo que la posibilidad de que se les pueda estar proporcionando agua no potable a unas 1500 personas de las cuales muchas se conoce que la tendrán que beber; y el hecho de que la gente empiece a enfermar desde entonces, es algo suficientemente transcendente como para que alguien se tome la molestia de investigarlo.

¿Dónde está el comprobante de que efectivamente ese agua fue analizada?

¿Dónde están los informes médicos de toda la gente que asegura haber estado en la enfermería? Gente de módulos diferentes que afirman las mismas cosas sin ni siquiera conocerse.

¿Dónde están las quejas que los reclusos escriben?

Sería un alivio saber que se trata de un delirio colectivo de los internos, que además es coincidente entre gente totalmente desconocida y no que se tratara de un envenenamiento colectivo y premeditado por parte de una institución cuya labor es la reinserción.

Dejo esta información en vuestras manos y espero que no sea en vano.

GRACIAS
Leer más...

Zumbis anarquistas.- A repressom que elegimos nos mesm@s.

Da-mos voz a esta interesante carta que recebemos no nosso correio, debatamos pois:

Falemos de drogas, falemos já; marihuana, hachise, ópio, álcool, tripis, anfetas, cocaína, extase, ghb, ketamina, pirulas, poppe, cabalo e os novos combinados. Todo um menu ao alcance das nossas tristes vidas, para viver nas nossas mentes; aquilo que nom logramos experimentar na realidade.

Cada vez há mais classes de drogas, cada vez mais jovens que as consumem e cada vez mais presentes no nosso âmbito. Eu drogo-me; drogamo-nos… Urge falar, debater, reflexionar…

As drogas som malas ou boas… segundo as usemos. Evadir-se, alcançar um prazer imediato…esse refúgio onde fugir, ou esse efeito calmante, que apaga as nossas ansiedades ou distrae-nos da aburrida realidade, da-te risas, desinibe…

Poderiamos adentrar-nos no mundo das drogas e os seus efeitos sobre a saude, o cerebro e a consciência…pero faria-se moi longo este escrito e nom é o tema principal a onde quere-se chegar com estas letras. Si gostaria de abordar o tema social, as consequências que empezamos a viver e o papel destas como control social. E sobre todo a falha de alerta existente ante este tipo de engano do sistema.

Drogamo-nos; é raro atopar quem nom fume porros ou beba álcool. Nom é moi difícil encontrar a quem toma extase, coca ou anfetas nos fins de semana. E sobre o cabalo e a ketamina, nom é frequente, pero sempre há quem se atrevem.

Em paralelo; nom é difícil conhecer hoje em dia a um/ha amig@ que tomou um tripi e nom volveu, tampouco começa a se-lo encontrar a amig@s com ataques de ansiedade, problemas de sonho, estado transitórios de paranoia, pánico, esquizos… e é já demasiado habitual sentirmos falha de concentraçom, dispersom mental, problemas de memória, apatia, falha de vontade e dificultade de organizaçom cotidiana.

Quem estám encarregad@s de controlar as revoltas devem estar contentíssim@s.”Umha substância que da dinheiro, controla à joventude e que nom só nom é difícil introduci-la nas estructuras e ámbetos revolucionários senom que ademais som elxs mesmxs quem as demandam e incluso, as vezes, até as vendem”.

E para qué a nossa preocupaçom polos toxicos nos alimentos, os transgênicos, a medicaçom maciça e, às vezes, involuntária, os medicamentos antidepresivos, os chentrails que rociam químicos, os sistemas electrónicos de control social, as ferramentas de borreguismo como a tv; estamos preocupadíssim@s por todo elo e preferimos ignorar que quando nos metemos umha droga estamos mandando a tomar vento todas estas preocupaçons; nom é incoerente? – As drogas englobam todos istos problemas em um e por riba ninguém esta a obrigar-nos a toma-las.

As drogas despersonalizam completamente ao indivídu@, est@ deixa de ser ela mesm@ e a droga se passa a apoderar-se de todo o seu ser, termina por suplanta-lo.

Por outro lado ejercem bem a funçom para a que foram desenhadas; desmovilizar à povoaçom das suas tradiçonais luitas sociais fronte aos abusos das oligarquias, para ficar assim sumida numha mensagem vazia e infantil.

As drogas servirom como sedante para a sociedade dado que desvia a atençom dos verdadeiros problemas, o que otorga poder ter um maior control sobre esta províndo-lhe dumha válvula de escape, evitando assim contestaçons sociais que poideram terminar tendo efeitos indesejáveis e desestabilizadores. O sistema quere-nos drogad@s e passiv@s para poder continuar com a sua opresom.

Pero este questonamento existe vagamente entre @s noss@s companheir@s… Dumha maneira alheia; sabemo-lo, pero nom o queremos saber, nom queremos mirar-nos a nos mesm@s e fazer-nos responsáveis dumha verdade à que nos enfrontamos cada fim de semana, cada festa, incluso cada dia acendéndo-te um porro.

Caimos e estamos na sua trampa… na sua jaula; quando apaguemos o porro e o fume se disperse poderemos visualizar com claridade as reixas que nos arrodeam. Pero a coerência é dura…sobretodo para nos; que temos sido domesticad@s com drogas para fazer-nos vag@s e dispers@s… Acaso nom o tendes notado?…tod@s temos essa vontade; pero dispersa-se, dilue-se…apaga-se…umha chupada ao porro e ficaremos felizmente desconectad@s de nos mesm@s, dos nossos pensamentos, a nossa vida deixa de ser nossa… Estamos renunciando a quanto amamos. E é o nosso inimigo quem no-lo esta facilitando.

Devido à grande importância que as drogas adquirirom dentro da estratégia política e social das oligarquias, fijo-se fundamental o control das principais rutas de tráfico de drogas, as mesmas que conectam os centros de produçom com os imensos mercados occidentais. Por isto, muitos conflictos armados que se apresentam baixo um prisma equivocado respondem, na realidade, às pretensons por parte das potências económicas mundiais de fazer-se com o control de ditas rutas, ou de manter a produçom de estupefacentes em determinados paises (como é o caso de Afganistám).

Asume-se públicamente que a sociedade, ou boa parte dela, consume drogas e que ilo nom se pode nem evitar nem mudar, polo que a única possibilidade é intentar evitar que o seu consumo nom gere importante malestar social nem conflictos que poidam fazer perigrar a estabilidade. Nom se combate, senom que, únicamente, pretende-se gestar as suas consequências.

O sistema comprende que a natureza do tipo humano actual, o burgués, nom quere umha outra cousa mais que estabilidade, seguridade e que ninguém ponha em perigo a sua estreita parcela de individualismo. Por esta razom ponhem-se em marcha projectos orientados a ensinar à gente, especialmente às jovens, a como consumir drogas de maneira que os efeitos negativos sejam o minores possíveis. Assim jurdem as narcosalas, os programas de prevençom de riscos, etc... Busca-se minimizar danos como: evitar que alguém atope seringas num parque, altercados em lugares públicos e de ócio, delinquência, etc...

Actualmente confunde-se todo, justifica-se todo e como sempre mintem-nos a tod@s, desunem-nos, vendem-nos conceptos de rebeldia “química” para que nom existam cámbeos de pensamento reais que levem a cámbeos sociais reais. Pero que o sistema empregue umha estratégia mais na sua luita polo control mundial e individual, nom é de estranhar. Pero que nos que conhecemos bem as suas intençons, que sabemos bem essa estratégia, que combatemos a sua repressom e o seu control sobre nos; estamos imers@s na trampa às cheias. As drogas arrodeam o nosso ámbeto dumha maneira completamente exaltada e nom é entendível…

E muito menos entendível é que sigamos nesta carreira quando os nossos mais queridos amigos estám descendendo por pendentes perigosas nas que a “realidadr” que nos oferecem as drogas seja por sempre a sua realidade. Nom é entendível que quando alguém tente sair da “jaula” deva deixar aos seus compas detrás e nom poder volver a estar com el@s sem correr o perigo de volver a ver-te encirrad@. Nom é entendível que tenhas que fugir do entorno social ao que te uniste numha luita ; para poder seguir luitando.

Pensa em que é quanto desejas, porque isso será para o que servirá a tua existência.
Eu me drogo; e é tristemente possível que volva a faze-lo, porque som vitima dum enganche psicológico a elas. Pero como rebelde, como anarquista vejo-me agora na contradiçom de fumar um porro ou rejeitar o consumo das drogas, e junto com ilo rejeitar também a moral de escrav@s inducida polo hedonismo exacerbado.

Estamos hipotecando o nosso futuro, como indivídu@s e como luita. Vendemos a nossa liberdade a cámbeo de efímeros momentos de prazer artificial. E estamos já tam imers@s nesta jaula; que @s jovens que quedam por vir terám muitas possibilidades de ficar nela… e nom continuarám nada de nada. E nom terá sido o estado quem nos tem encirrado, nem tiroteado, nem detido, nem perseguido, nem criminalizado. Teremos sido nos mesm@s quem teremos elegido seguir sendo escrav@s.

Desde Galiza com amor e raiva
--------------------------------------------------------------------
En castellano (en original):

Zombies anarquistas; la represión que elegimos nososotr@s mism@s.

Hablemos de drogas, hablemos ya; marihuana, hachis, opio, alcohol, tripis, anfetas, cocaína, extasis, ghb, ketamina, pastillas, poppe, caballo y los nuevos combinados. Todo un menú al alcance de nuestras tristes vidas, para vivir en nuestras mentes; aquello que no logramos experimentar en la realidad.

Cada vez hay mas clases de drogas, cada vez mas jóvenes que la consumen y cada vez mas presentes en nuestro ámbito. Yo me drogo; nos drogamos…Es urgente hablar, debatir, reflexionar…

Las drogas son malas o buenas… según las usemos. Evadirse, alcanzar un placer inmediato…ese refugio a donde huir, o ese efecto calmante, que apaga nuestras ansiedades o nos distrae de la aburrida realidad, te da risas, te deshinibe…

Podriamos adentrarnos en el mundo de las drogas y sus efectos sobre la salud, el cerebro y la conciencia…pero se nos haría muy largo este escrito y no es el tema principal a donde se quiere llegar con estas letras. Si me gustaría abordar el tema social, las consecuencias que empezamos a vivir y el papel de estas como control social. Y sobre todo la falta de alerta existente ante este tipo de engaño del sistema.

Nos drogamos; es raro encontrar a quien no fume porros o beba alcohol. No es muy difícil encontrar a quien se toma extasis, coca o anfetas los fines de semana. Y sobre el caballo y la ketamina, no es frecuente, pero siempre hay quienes se atreven.

En paralelo; no es difícil conocer hoy en dia a un amig@ que se tomo un tripi y no volvió, tampoco empieza a serlo encontrar a amig@s con ataques de ansiedad, problemas de sueño, estado transitorios de paranoia, pánico, esquizos… y es ya demasiado habitual encontrarnos falta de concentración, dispersión mental, problemas de memoria, apatía, falta de voluntad y dificultar de organización cotidiana.

Quienes están encargad@s de controlar las revueltas deben estar contentísim@s.” Una sustancia que nos da dinero, nos controla a la juventud y que no solo no es difícil introducirla en las estructuras y ámbitos revolucionarios sino que además son ellos mismos quienes las demandan e incluso a veces, hasta las venden.”

Y para que; nuestra preocupación por los toxicos en los alimentos, los transgénicos, la medicación masiva y a veces involuntaria, los medicamentos antidepresivos, los chentrails que rocían químicos, los sistemas electrónicos de control social, las herramientas de borreguismo como la tv; estamos preocupadísim@s por todo ello y preferimos ignorar que cuando nos metemos una droga estamos mandando a tomar por culo todas estas preocupaciones; no es incoherente? –las drogas engloban todos estos problemas en uno y encima nadie nos esta obligando a tomarla…

Las drogas despersonalizan completamente al individu@, este deja de ser ella mism@ y la droga pasa a apoderarse de todo su ser, lo termina suplantando.

Por otro lado ejercen bien la funcion para la que fueron diseñadas; desmovilizar a la población de sus tradicionales luchas sociales frente a los abusos de las oligarquías, para quedar así sumida en un mensaje vacío e infantil. Las drogas han servido como sedante para la sociedad ya que desvía la atención de los verdaderos problemas, lo que ha otorgado poder un mayor control sobre esta proveyéndole de una válvula de escape, evitando así contestaciones sociales que pudieran terminar teniendo efectos indeseables y desestabilizadores. El sistema nos quiere drogados y pasivos para poder continuar con su opresión.

Pero este cuestionamiento existe vagamente entre nuestr@s compañer@s… De una manera ajena; lo sabemos, pero no lo queremos saber, no queremos mirarnos a nosotr@s mism@s y hacernos responsables de una verdad a la que nos enfrentamos cada fin de semana, cada fiesta, incluso cada dia encendiéndote un porro.

Hemos caído y estamos en su trampa… en su jaula; cuando apaguemos el porro y el humo se disperse podremos visualizar con claridad las rejas que nos rodean. Pero la coherencia es dura…sobretodo para nosotros; que hem@s sido domesticad@s con drogas para hacernos vag@s y dispers@s… Acaso no lo habéis notado?…todos tenemos esa voluntad; pero se dispersa, se diluye…se apaga…una calada al porro y quedaremos felizmente desconectados de nosotr@s mism@s, de nuestros pensamientos, nuestra vida deja de ser nuestra… Estamos renunciando a lo que amamos. Y es nuestro enemigo el que nos lo esta facilitando.

Debido a la gran importancia que las drogas han adquirido dentro de la estrategia política y social de las oligarquías, se ha hecho fundamental el control de las principales rutas de tráfico de drogas, las mismas que conectan los centros de producción con los inmensos mercados occidentales. Por esto, muchos conflictos armados que se han presentado bajo un prisma equivocado respondían, en realidad, a las pretensiones por parte de las potencias económicas mundiales de hacerse con el control de dichas rutas, o de mantener la producción de estupefacientes en determinados países (como es el caso de Afganistán).

Se asume públicamente que la sociedad, o buena parte de ella, consume drogas y que ello no se puede ni evitar ni cambiar, por lo que la única posibilidad es intentar evitar que su consumo no genere importante malestar social ni conflictos que puedan hacer peligrar la estabilidad. No se combate, sino que únicamente se pretende gestionar sus consecuencias.

El sistema comprende que la naturaleza del tipo humano actual, el burgués, no quiere otra cosa más que estabilidad, seguridad y que nadie ponga en peligro su estrecha parcela de individualismo. Por esta razón se ponen en marcha proyectos orientados a enseñar a la gente, especialmente a las jóvenes, a cómo consumir drogas de manera que los efectos negativos sean lo menores posibles. Así surgen las narcosalas, los programas de prevención de riesgos, etc... Se busca minimizar daños, como: evitar que alguien se encuentre jeringuillas en un parque, altercados en lugares públicos y de ocio, delincuencia, etc...

Actualmente se confunde todo, se justifica todo y como siempre nos mienten a todos, nos desunen, nos venden conceptos de rebeldía “química” para que no existan cambios de pensamiento reales que lleven a cambios sociales reales. Pero que el sistema emplee una estrategia mas en su lucha por el control mundial e individual, no es de extrañar. Pero que nosotr@s que conocemos bien sus intenciones, que sabemos bien esa estrategia, que combatimos su represión y su control sobre nosotr@s; estamos inmers@s en la trampa de cabo a rabo. Las drogas rodean nuestro ámbito de una manera completamente exaltada y no es entendible…

Y mucho menos entendible es que sigamos en esta carrera cuando nuestros mas queridos amigos están descendiendo por pendientes peligrosas en las que la “realidad” que nos ofrecen las drogas sea por siempre su realidad. No es entendible que cuando alguien intente salir de la “jaula” deba dejar a sus compañeros detrás y no poder volver a estar con ellos sin correr el peligro de volver a verte encerrado. No es entendible que tengas que huir del entorno social al que te uniste en una lucha ; para poder seguir luchando.

Piensa en que es lo que deseas, porqué eso será para lo que servirá tu existencia.

Yo me drogo; y es tristemente posible que lo vuelva a hacer, porque soy victima de un enganche psicológico a ellas. Pero como rebelde, como anarquista me veo ahora en la contradicción de fumar un porro o rechazar el consumo de las drogas, y juntamente con ello a rechazar también la moral de esclav@s inducida por el hedonismo exacerbado.

Estamos hipotecando nuestro futuro, como individuos y como lucha. Vendemos nuestra libertad a cambio de efímeros momentos de placer artificial. Y estamos ya tan inmersos es esta jaula; que los jóvenes que queden por venir tendrán muchas posibilidades de quedar en ella… y no continuaran nada de nada. Y no habrá sido el estado que nos haya encerrado, ni tiroteado, ni detenido, ni perseguido, ni criminalizado. Habremos sido nosotros mismos los que habremos elegido seguir siendo esclavos.

Desde Galicia con amor y rabia
Leer más...

19 oct 2011

Entrevista Kalimera a Manuel da Rua - "O Indomable Manoliño"


Manoliño é um home de 52 anos acosado a cotío pola justiza e a guardia civil da sua vila desde o ano 2002. Abusos de autoridade e torturas sobre este home desde que sofreu duas embolias cerebrais e o VIH e depois de reclamar axuda social pola sua minusvalidade declarara. Unha historia real onde a lei e a guardia civil e outras instituicións ponse na sua contra e acusanlle de agresión sendo el o agredido.

Neste último ano ten realizado duas greves de fame en A Rua para denunciar este acoso e as numerosas torturas recibidas por los miembros da Guardia Civil con a cumplicidade da "Xustiza".

Podedes saber muito mais escuitandolle e agradecese a sua difusión por todos os medios.

Acessso ao audio para descarga e/ou escuita en este enlace da Rádio Kalimera

Mais información nesta mesma revista Abordaxe
Leer más...

18 oct 2011

O terceiro número da revista abordaxe. Por fin en versión para descargar!!


Despois dun mes en que saiu impresa a terceira revista Abordaxe! e de que ande rulando por diferentes lugares do territorio galego, por fin está disponible para descargar, xunto cos dous números anteriores, pinchando no seguinte enlace: http://sites.google.com/site/abordaxerevista/
Agora, co novo formato da portada-contraportada, alonxámonos da nosa extravagante cartulina, que non por iso menos encantadora, e facilitamos a tarefa de que sexa máis fácil que rule esta ferramenta, creada precisamente para contribuir á reflexión e ao debate sociais dende as mil e unha ópticas que van xurdindo dentro deste noso entorno anarquista...

[Extraído de grupo público do facebook Presos a la Calle]
Desexamos que atopedes interesantes os artigos e animámosvos a opinar e fomentar o debate dunha maneira crítica e construtiva.

Xa sabedes, contactade en abordaxe@gmail.com

Axúdanos a difundila!!!
Leer más...

Hackmeeting 2011 no C.S.O. Palavea (A Coruña)

O encontro aual de hacktivistas que de xeito itinerante percorre a península terá lugar nesta fin de semana no Centro Social Okupado Palavea na Coruña. A okupa herculina acollerá, ademais, un concerto do norteamericano ZAN HOFFMAN o sábado e outro dos mexicanos CRIMEN o domingo.
Aproveitamos para dar publicidade ó novo blog da okupa: http://okupacorunha.wordpress.com

Aquí tedes a presentación que o MeigHacks (nome que este ano adopta o Hackmeeting) fai de si mesmo:

Hackers, hacktivistas, nerds, lurkers, hobbistas da tecnoloxía, geeks e otras «meigas» vólvense por mans á tecla para, bit a bit e ping a ping, implementar outro Hackmeeting.

Un encontro que, entrecruzando os fíos do social, o tecnolóxico e o político, constrúe durante unha fin de semana autoxestionada e libre,
unha nova forma de crear, de relacionarse, de gozar compartindo e aprender ensinando.

Tres dias de autoxestión, autoorganización, circulación libre de saberes, hacktivismo, ciberactivismo, ética hacker, apropiación dosmedios de produción, media libre, software libre, hardware libre, autonomía, p2p, guifi.net, redes libres, entre outros.

CSO Palavea, 21 ao 23 de Outubro en A Coruña.

Ven e comparte, o hackmeeting tamén es ti.

http://sindominio.net/hackmeeting
Leer más...