30 jun 2014

[Egipto] Un profesor universitario de filosofia moral propón "asasinar" os meniños da rúa como no Brasil dos 90

Non o dixo un calqueira, senón Nassar Abdullah, unha desas persoas que podería ser considerada un triunfador da vida, todo un profesor universitario de Filosofía Moral e Política na Universidade de Sohag, un intelectual que gañou o Premio Estatal de Artes en 2009 e tamén é escritor, tradutor e poeta; e colunista do xornal Al Masry al Youm.

Abdullah publicou un artigo, que logo foi retirado, no que defende o asasinato dos nenos que viven abandonados nas rúas. O autor di que sería unha medida igual que a que fixeron as forzas de seguridade brasileiras na década dos 90. Segundo consignou o portal RT, Abdullah escrebera que "as forzas de seguridade brasileiras iniciaron unha campaña para cazar e matar os nenos da rúa como cans vagabundos, para evitar os perigos" e reincidira apontando que "na década dos 90, os nenos da rúa nas principais cidades de Brasil pasaron de ser unha fonte de molestias a ser unha fonte de terror, xa que cometían cada vez máis crimes como violacións, prostitución, asasinatos, nun momento en que a situación económica de Brasil era similar á actual en Exipto", e apontillou "con esta dura solución logrouse limpar as rúas das principais cidades de Brasil de nenos na rúa. Sucedeu porque o liderado político tivo a vontade de reformar e de loitar contra a corrupción, así como a de prover postos laborais. Esta é a lección que todo o mundo debería aprender da experiencia brasileira" para agregar que a rehabilitación dos nenos da rúa é moi custosa.

O artigo, publicado o venres pasado na sección de opinión do diario Al Masry al Youm, causou unha onda de indignación no país, polo cal rapidamente foi eliminado da páxina web. O sábado, organizacións de defensa dos Direitos Humanos presentaron unha denuncia contra Abdulá por incitación ao asasinato e por poñer en perigo a vida de minores de idade. Ademais, peden unha indemnización dun millón de libras exipcias (uns 100.000 euros) para os meniños da rúa que se destinarían a un fondo para a súa protección.
Leer más...

Próxima montaxe policial contra Cruz Negra Anarquista?

A raíz da desinformación asinada por Enrique Morales e Miguel Sola en LaInformación que, cando nós publicamos en Abordaxe compartillamos con o apontado pola persoa que nos facilitou tal desinformación, en que era "Pra mexar e non botar ghota": Pois ven, semella que á CNA non lle fixo graza algunha que se refiriran a ela con estes termos: "Entre os propósitos latentes dos anarquista poderían estar os responsables de prisións, aos que acusan de secuestradores e carcereiros, escudándose nas palabras do anarquista ruso Mijail Bakunin: "Só poderemos sentirnos libres mentres non exista un só preso". Este obxectivo queda reflectido claramente na web da Cruz Negra Anarquista Meditérranea-Sur, onde se asegura que a súa loita é "polos compañeiros libertarios secuestrados polo Estado e o Capital e pola abolición dos centros de exterminio que son os cárceres". E así o veñen de manifestar na web da Federación de Grupos da CNA (península ibérica e illas), onde apontan a unha montaxe. Colamos (e traducimos) a súa interpretación do bodrio de artigo que titulan con o encabezamento que puxemos a esta entrada:

Non imos soltar unha parrafada, porque isto cansa. Habitualmente, accións directas, anarquistas ou non, os medios de comunicación, cando non poden pillar xs que as fixeron, inventan xs culpables, como "CNA Madrid" ou "Bloque Negro", que nin existen. Esta vez intentaron criminalizar un grupo si existente. Os nosos estatutos témolos publicados. Neles non está matar carcereiros, nin poñer bombas, nin iso que a policía e os seus xornalistas chaman "terrorismo". Non somos do G.A.L., non temos pistolas como a policía nin armamento como o exército, nas nosas casas, locais e espazos okupados non morren máis de 150 persoas cada ano, como nas prisións españolas. Imos seguir difundindo as loitas nas prisións, e apoiando os presos anarquistas. Sabemos que a liberdade de expresión non lles gusta, e buscan chibos expiatorios. A situación social está a punto de explotar, e hai que intentar que a xente nos vexa como un inimigo... non coa, nós si somos desa xente, non temos os vosos soldos nin o voso poder, nin o queremos.

Cumpride as vosas propias leis e deixádenos en paz. En Granada xa está presentada a denuncia contra as vosas ilegais listas negras. Un saúdo á brigada de información; a nós non nos gusta tanto a literatura fantástica. Xa sabedes que as ilegalidades as cometedes vós, cada día, nós non... así que se buscades unha montaxiña das que vos gustan, con detidxs aos que sacades polo portal, 20 madeiros ou picoletos encapuchados e armados ata os dentes, metendo catro cousas en vinte caixas distintas, coa noticia en todas as televisións... o dito, deixádenos en paz.

Sentímolo, querida prensa do réxime. Non sabemos fabricar bombas, nunca fabricamos ningunha, non apuñalamos nunca a ninguén. Somos unha organización federada, e internacional, eses non son os nosos obxectivos, que os podedes ler nos nosos estatutos, non é tan difícil. De momento, non se ilegalizou o federalismo e o internacionalismo. Hai unha cousiña, que quizais se menciona na carreira de periodismo, chamada CONTRASTAR A INFORMACIÓN. Demasiado traballo, verdade? Mellor cortar e pegar o que di a policía, se é certo ou non, dá igual.

Por certo, o último asasinato a man armada fíxoo, PRESUNTAMENTE, palabra que parece non lles molar moito, unha do PP de León, non era?. Por certo, informarán das mobilizacións locais e internacionais do día 28 de xuño contra a represión á loita social? Por certo, fóiselle a man aos carcereiros e mataron a Eugenio?

Non lle imos pedir peras ao olmo, pero ben, estamos ao loro da vosa película. Deixádenos en paz, nin fomos nin somos ETA. Somos anarquistas e non renegamos diso. E nunca nos cansaremos de dicir: Nin FIES nin dispersión nin enfermos en prisión; Abaixo os muros das prisións! Nin de loitar pola liberdade.

Federación Ibérica de Grupos de Cruz Negra Anarquista
Leer más...

Dereito de emerxencia en Galiza, máis alá da Inquisición

Colamos (e traducimos) do blogue da Rede de Apoio a Carlos Calvo "De Volta para Loureda" este artigo asinado polo avogado Benet Salellas i Vilar:

Nicolau Eimeric, nacido en Girona o 1334, Inquisidor Xeral da Coroa de Aragón foi autor dun dos tratados máis famosos sobre o oficio inquisitorial e, na reflexión sobre o valor das delacións dos cómplices do acusado, descartaba de forma taxativa o seu peso como única proba no proceso penal. Desgraciadamente o dereito de emerxencia construído por algúns Estados pretendidamente democráticos no s. XX rebaixou este esmirrado listón probatorio ata o punto que en nome da loita antiterorrista se validou a posibilidade de aceptar como única e solitaria proba dunha condena a declaración dun arrepentido. A Italia dos 80 e 90 do século pasado foi o auténtico campo de adestramento desta excepción procesual que se encontra vetada como tal noutros países nos que se esixe sempre que haxa confirmación do que explica o delator máis alá da súa propia declaración e que esta se filtrase cun interrogatorio cruzado con aquel que é acusado, como pasa por exemplo na tradición anglosaxona.

A Audiencia Nacional española condenou este mes de maio do 2014 o mozo Carlos Calvo Varela a doce anos de privación de liberdade polos delitos de pertenza a organización terrorista (Resistencia Galega) e tenza de explosivos ao servizo da devandita organización coa única proba da confesión en xuízo do outro acusado, Xurxo Rodríguez, quen chegara previamente a un acordo coa fiscalía de rebaixalo a pena á metade, tal como asumiu o Tribunal, a cambio de modificar o sentido das súas declaracións, que sempre foran de exculpación de Carlos Calvo, e convertelas en incriminatorias. A sentenza, redactada por Fernando Grande-Marlaska e co voto en contra dun dos tres maxistrados que formaban o tribunal, sitúase así na vangarda do dereito de emerxencia contemporáneo, mesmo máis alá das solucións desesperadas dos tribunais italianos nos anos de chumbo, e a verdade é que os que o vivimos en primeira liña nos derruban todos os esquemas.

A alguén lle poden ofrecer unha rebaixa da pena á metade (a Xurxo Rodríguez impuxéronlle seis anos de privación de liberdade) a cambio de cambiar as súas declaracións. Esta persoa declara no xuízo negándose a contestar as preguntas do avogado do outro acusado (e polo tanto extirpando calquera hipótese de contradición da proba como esixiría o principio de xustiza máis elemental). E todo isto, sen máis, pasa a imprimirse nunha sentenza con pena propia dun delito de homicidio. Isto si que resulta un auténtico atentado contra o sentido común e contra a inocencia de alguén que, como Carlos Calvo, sempre negou ter ningún tipo de relación con organizacións de tipo terrorista ou similar e de quen os propios axentes actuantes no xuízo puideron acusar como máximo de formar parte do universo do independentismo galego.

Cústame moito non pensar na Inquisición e de aí a cita do principio. O sufrimento que se provocaba aos xusticiables polo Santo Oficio cara a que os cidadáns fosen capaces de aceptar como propia a máis abominable das herexías. O sistema de pactos coa fiscalía da Audiencia Nacional hoxe pode facer declarar a calquera herexe o máis terrible dos crimes en relación a calquera outro acusado, a cambio de non sufrir o tormento dunha pena alongada e dos premios previstos na lexislación antiterrorista para os arrepentidos colaboradores. Neste caso o sufrimento non é físico, pero a coacción ao dereito á libre declaración é a mesma. E o máis grave, a inocencia daquel contra o cal se xira a delación non sabe como facelo para sobrevivir a iso. Carlos Calvo, vémonos no Tribunal Supremo.

Benet Salellas i Vilar, avogado
Leer más...

[Cartagena, Murcia] Espaço da CNT sofre ataque incendiário

Damos pulo a esta informaçom da ANA:

Os autores do ataque ao espaço da CNT de Cartagena atearam fogo numha das entradas do sindicato durante a madrugada de sexta-feira para sábado (28 de junho). Nom houve sérios prejuízos materiais e por sorte, danos à vida humana.

Lembramos com essas linhas aos responsáveis por este acto covarde a tragédia que poderiam ter causado se o fogo se espalhasse pelo edifício centenário em que só vivem pessoas maiores. Um acto de covardia absoluta que acreditam ter feito com impunidade.

A CNT continuará denunciando e respondendo qualquer ameaça ou ataque que sofra nossa organizaçom sindical e qualquer trabalhador/a. Sabemos que o caminho para a nossa emancipaçom é difícil e longo, mas é o caminho que temos escolhido.

Basta de ataques fascistas. Denunciemos a cumplicidade que recebem do poder, acabemos com sua impunidade.
Leer más...

[Grécia]: Intensifica-se (dentro e fora dos muros) a luta contra a construçom de prisons de máxima segurança.

Redactamos esta informaçom recolhendo o publicado em ContraInfo(pt) e o que recebemos na nossa caixa de correios da Agência de Notícias Anarquistas (ANA):

Como já vimos informando em Abordaxe desde que na Grécia o governo quere que a Pena de Morte vista de Prisons de Segurança Máxima, estám-se a intensificar as lutas contra esta pretensom que conlevaria isolamento dxs presxs lutadorxs e rebeldes, o endurecimento das suas penas, a aboliçom das licenças para deixar a prisom, a restriçom do direito à comunicaçom, o endurecimento das normas prisionais, e a recompensa e promoçom de lambe-cus.


Com as condiçons especiais de detençom para quem estám intramuros, e condiçons especiais de sobrevivência para quem estám extramuros, as lutas dentro e fora dos presídios estám intimamente ligadas. Nossa solidariedade com as lutas dxs presxs constitui um momento da luta social e de classes por umha sociedade livre sem classes.

A 27 de Junho, a rede de lutadores presos na Grécia apelou à solidariedade com esta luta, referindo-se também ao caso de greve da fome de Nicolò Angelino, que foi preso em Itália. Esta luta completa-se, como é devido, através de acçons solidárias multiformes.

E assim, para fazer patente a solidariedade das de fora para com as presas que estám lutando dentro, este sábado passado, 28 de junho, em Atenas e convocadas pela recém criada Assembleia Aberta de Anarquistas e Antiautoritários Contra as Condiçons Especiais de Detençom e por vários colectivos anarquistas, tivo lugar umha exitosa Manifestaçom, da que participaram mais de 3.000 pessoas numha marcha pelas ruas do centro da cidade, que durou pouco mais de umha hora. Durante a marcha xs manifestantes nom deixaram de gritar palavras de ordem como "Todos os princípios desta sociedade som as prisons de segurança máxima", "A solidariedade é a arma do povo, guerra contra a guerra dos patrons", "Eles desde os calabouços e nós desde a rua: juntos vamos abolir o Estado e as leis", "A paixom pela liberdade é mais forte do que todas as cadeias", "Liberdade para todxs xs prisioneirxs". (ver video):



Já com anterioridade, enquadrando esta luta, na 4ª feira à noite, 25 de Junho, dois grupos de compas sairam de forma coordenada às ruas Olympiados e Grigoriou Lampraki, para levantar barricadas e cortar o tráfego, vertendo gasolina e deitando fogo a pneumáticos e contentores:

A luta dentro dos muros também está a ser intensificada, dada a aproximaçom da votaçom do projecto de lei pela construçom de prisons de máxima segurança – na próxima 5ª feira, 3 de Julho de 2014.

Até agora e que saibamos já mais de 30 grevistas da fome foram transferidos já para o hospital da prisom de homens de Koridallos; durante a manhã de 28 de Junho os compas Panagiotis Argirou e Michalis Nikolopoulos (membros presos da Conspiraçom das Células de Lume) tiveram de ser transferidos também, para o mesmo hospital, tal como os compas Argyris Ntalios, Yannis Michailidis e Nikos Romanos.

No entanto, no serviço de saúde da prisom assim como no hospital nom existe pessoal para cuidar dos grevistas que aí som levados de urgência enquanto que a administraçom da prisom mostra umha total indiferença pelo seu estado de saúde, enviando-os de volta às alas prisionais. Para mais, os carcereiros têm sido postos em “interrupçom laboral”, cortando assim, de fato, as visitas axs presxs (dxs advogadxs e famílias). Em resposta a estes fatos, a 27 de Junho ao fim da tarde em Koridallos, os presos permaneceram umha hora a mais fora das suas celas, após o tempo de pátio.

Salienta-se aqui que a compa Olga Ekonomidou, na prisom de mulheres, entrou em greve da fome a 25 de Junho.

Em termos numéricos, presos de mais duas prisons juntaram-se à mobilizaçom (50 em Corinto e 60 na ilha de Kos). Por outro lado, na prisom da ilha de Corfu, mais presos entraram em greve da fome após umha forte e calorosa intervençom solidária junto aos muros deste centro de extermínio, realizada por 20 pessoas na noite de 26 de Junho (ver video):



Por fim, em relaçom à prisom de Alikarnassos (Ilha de Creta), a totalidade dos presos participa nos protestos mediante a abstençom da comida de prisom (para os mais pobres dos presos isto quase equivale a umha greve de fome).

Este momento histórico nom nos deve encontrar inconsistentes, antes sim prontxs e convencidxs a combater tanto este projecto de lei, em concreto, como também toda a condiçom de confinamento e repressom que temos tolerado até agora. Posicionamo-nos contra o Estado e o Capital, posicionamo-nos ao lado dxs presxs em luta.

Continuaremos as actualizaçons sobre este assunto. Incentivamos à reproduçom das notícias relativas à luta contra o novo projecto de lei assim como encorajamos à realizaçom de gestos solidários para além das fronteiras.

Vemos-nos nas ruas, até à destruiçom completa das prisons.

Solidariedade com a luta dxs presxs.

Anarquistas


Fotos da manifa de Atenas
Leer más...

27 jun 2014

Quando estas quatro mulheres sairam ao cenário. ¡Wow!

Elas som conhecidas como as “Salut Salon”, estas quatro mulheres alemanas nom só surpreendem pelo seu talento senom também pelo seu humor, umha combinaçom estranha e original. A peça que ides escutar chama-se “Quarteto Competitivo”, umha das suas performance mais populares:



Colado por Melom Maniaco para Abordaxe.
Leer más...

[Illas Canarias] Detidas varias persoas en Tenerife por oponherse a Repsol. Comunicado Solidario

Colamos (e traducimos) de AlasBarricadas:


A represión mediático-policial fai das súas, esta vez as poutas do terror estatal alcanzan a individualidades e persoas que forman parte de distintos movementos sociais, sindicais das Illas Canarias. Nunca estaremos co poder, nin nos agrada a súa manía persecutoria, nin o seu ritual de criminalizar a todas as persoas de colectivos sociais que apostan por un mundo sen explotación e sen xerarquías, sen control social. Tampouco estaremos de acordo cos medios de comunicación, que obedecen aos seus amos capitalistas e fan de voceiros do poder, nin con perrodistas ao servizo da oligarquía politico-financeira e social.

No día de hoxe (por onte) producíronse varias detencións, entre 5 e 7 persoas, dous delas de sexo feminino. Segundo contan, as retencións e detencións se produciron nos seus domicilios particulares, e en centros de trabajo... e segundo os veciños contan, a policia encapuchada, realizou a súa habitual película antiterrorista, co seu aparato dende primeiras horas da mañá, e ao longo desta mañá foron trasladadxs ata a comisaria 3 de maio.

Sen visos de ser postas en liberdade esta vez o terror e a criminalización está dirixida, segundo a día de hoxe coñecemos, contra estas persoas que se llas acusa presuntamente de alteración de orde, coacción, etc... Non temos precisión da repercusión social desta manobra represiva, só sabemos que a resposta está sendo identificar á xente que se está a chegar para apoiar estas persoas sen liberdade e sen manobra de defenderse, posto que aos avogadxs aínda non os deixaron pasar a dependencias policiais.

Ao parecer, as detidas foron retidas de moi malas formas e de forma violenta.

A última hora sábese que soltaron a dous, os esbirros do poder sacáronos pola porta traseira, sen que as persoas que están a chegar a comisaria para mostrar a súa solidariedade, poidan falar con elas de todo o acontecido. Estase a mostrar o rexeitamento a estas detencións dende primeira hora da tarde por individualidades e colectivos sociais e sindicais. Pero a sombra da represión é alongada e algunha persoa foi identificada por mostrar publicamente o desacordo a esta actuación represiva do aparato do estado.

A raiz na manifestación do pasado día 7 de xuño, á que acudiron só en Santa Cruz de Tenerife máis de 200.000 persoas contra os plans de sondaxes da empresa Repsol, avalados polo goberno correspondente e o tribunal constitucional, lacaios das empresas enerxéticas neste e outros asuntos recéns. A multitudinaria manifestación rematou de forma pacífica e voluntariamente as persoas congregadas por diferentes ámbitos e movementos como o social, o ecolóxico, sindical participaron en forma de protesta e reivindicación.

Ao finalizar a marcha-manifestación, varias persoas de forma autónoma e espontánea apoiaron unha acción de desobediencia civil, ao tratar moita xente de empolicarse á torre petrolífera do porto de Santa Cruz instalada alí varios días atrás.

Pero non obstante, a acción foi reprimida e tamén increpada dende un primeiro momento por unha xornalista afín ao réxime que non paraba de insultar e ameazar as persoas que querían resistir ao ataque da mafia petroleira. Aos poucos os abusos da garda civil ao tratar de paralizar a acción non se fixeron esperar.

Non foron estas persoas as que increparon a fotoxornalista, senón que foi ao revés, a perrodista increpou a multitude e foi cando a garda civil actuou de forma violenta contra as manifestantes. Varias persoas ao ser agredidas polos energúmenos de verde, cruzando estxs ao outro lado e protexéndose dos golpes dos axentes, refuxiáronse xunto a un colector, o cal foi desviado para protexerse cara ao paseo marítimo. Outros grupos de varios rapaces lanzaron pedras para non ser arrastrados e golpeados polos axentes do instituto armado. A agresión feroz do réxime do vello borbón e indiscriminada represión rematou coa manifestación de repulsa e accións directas contra as petroleiras, e aí quedou a cousa ata a data. Pero como o novo (e vello) réxime bribónico borbónico ve inimigos en todas as partes, a represión continúa por parte dos seus esbirros.

Sábese de sobra que as detidas foron os "chibos expiatorios", a escusa perfecta para o novo-vello réxime de poder detelas, só porque son coñecidas por pertencer a colectivos e movementos sociais da cidade, que protestaban pacificamente como o resto de cidadáns.

Vemos unha vez máis a montaxe dos medios de incomunicación, os enredos da policía, actuando contra os intereses do pobo e a sociedade en xeral, e poñéndose do lado dos intereses da mafia económica-político-financeira.

Polo momento, estanse a organizar colectivos sociais e individualidades para apoiar e acudir ata a comisaría en protesta, pois aínda quedan prisioneiros algunhxs compañierxs.

Xs secuestradxs polo aparato represor, contarannos a súa experiencia unha vez aclárese que a violencia non a exerceron elxs, senón as forzas armadas do estado.

Estes feitos dende logo, son unha clara manobra para desprestixiar o movemento contra os desmandos e medidas de austeridade e políticas enerxéticas, en beneficio de unhxs poucxs, ben coñecidas por todxs, pero non podemos quedar na casa de brazos cruzados, hai que saír ás rúas e mostrar nosa oposición con todas as nosas forzas e sentimentos envorcados na solidariedade.

A medida que avogadxs e familiares se posicionen ao respecto. Ánimo e a solidariedade como ferramenta contra o poder e a dominación.

A todo isto, convocouse a nivel estatal unha manifestación, para o sábado día 28, que seguro non pasará desapercibida por este feito represor en Tenerife no día de hoy.

Polxs represaliadxs, porque non queremos máis detencións, imputacións e encarceramentos por loitar!

Solidariedade coas detidas. Se tocan a unha, tócannos a todas.
Nin petroleiras, nin represión. Fóra das nosas vidas.
Paso a paso. Nin un paso atrás.

Leer más...

[Porto] Carta Aberta da Casa Viva ao presidente da Câmara Municipal

Vimos, em Abordaxe(ver 1 e 2), a fazer seguimento dos sucessos que deram lugar a esta demanda da Casa Viva, quando em 2 de maio os Sapadores do Porto racharam um vidro da fachada deste centro social sob a escusa da retirada dumha faixa. Agora colamos á íntegra a Carta Registada com aviso de Recepçom enviada ao Presidente da Câmara Municipal (o que vem a ser nestes lares o alcaide do concelho) com o assunto: Reparaçom de vidro quebrado e que colhemos do IndyPortugal:

Exmo Sr. Rui Moreira, presidente da CMP

Vimos por este meio, pedir que proceda sem demoras à reparaçom do vidro quebrado pelos Sapadores do Porto, no dia 2 de Maio pelas 14:30, no primeiro andar do edifício situado na Praça do Marquês, nº 167. Dado que, num acto que só pode ser considerado de má fé, partiram o vidro e abandonaram o local sem deixar qualquer tipo de notificaçom, tivemos que
recorrer à informaçom que prestaram à agência Lusa para sabermos que essa destruiçom surgiu na sequência do cumprimento de umha ordem censória de retirada ilegal de umha faixa com conteúdo político, emanada da Câmara Municipal do Porto.

Informamos que, se o vidro partido nom for rapidamente reposto, recorreremos a todos os meios disponíveis e ao nosso alcance para que o contexto da ilegalidade em que este vandalismo ocorreu seja sobejamente conhecido e que a reparaçom seja efectuada.

Sem outro assunto premente de momento.

Colectivo Casa Viva.
Leer más...

[$hile] Comunicado ante o trato vexatorio a familiares da compañeira Tamara Sol e a súa situación carceraria.

Na noticia anterior falamos dos abusos dos carcereiros para con Juan Aliste co gallo da misteriosa chave de alxemas. E como comprobación de que estas actitudes prepotentes dos carcereiros non son algo pontoal (ao igual que por estes lares), colamos agora este Comunicado, tambén recollido da Publicación Refractario no que se da conta de carcereiros do centro de Exterminio de San Miguel que decidiron amosar a súa insignificante autoridade ao tentar humillar ás compañeiras Ana e Luisa (nai e avoa de Tamara Sol) no seu ingreso á visita, como tambén castigar a Tamara Sol:

Somos a familia de Tamara Sol Farías Vergara. Como vostedes xa están informados, Tamara encóntrase prisioneira no cárcere de San Miguel dende o 22 de xaneiro de 2014. Na visita do luns 16 de xuño, que era só da familia, tivemos serios problemas con xendarmaría, polo trato vexatorio ao que fomos sometidos. Á avoa de Tamara, Luisa, que ten 75 anos, a carcereira que a revisou fíxoa espirse e facer sentadillas, reprochándoo que usaba moita roupa. Cabe mencionar que o lugar onde as prisioneiras reciben as súas familias é un ximnasio teitado pero aberto en ambos os dous costados, onde entra o vento e a chuvia, mollando todo o piso e xerando un ambiente xélido e húmido extremos. Logo, esa mesma funcionaria, berrou á visita doutra interna porque o seu bebé de meses estaba cagado ao momento da revisión, gritando que iso non podía ser, que tiña que mudala antes de entrar! Esa nai chegou chorando ao ximnasio destinado ás visitas.

Ana Luisa, a mamá de Tamara, foi máis violentamente tratada porque foi revisada e espida xunto a outra persoa e, ademais porque levaba posto un cinto de liño que a xendarme a obrigou a botar ou pola contra tiña que retirarse do recinto, alzando a voz e chispeando os dedos en forma prepotente. Ante tan provocadora conduta da carcereira, Ana botou violentamente ao lixo o cinto e sinalouno á funcionaria que só nese lugar ela podería abusar dese poder, pero que na rúa non era ninguén. Este xesto de rabia, produto da impotencia, foi considerado como unha "grave falta de respecto á autoridade", negándolle a posibilidade de entrar a ver a súa filla. Os avós de Tamara, Luisa e Manuel, xa entraran a ver a Tamara, pero ao decatarse eles de tal medida, en mutuo acordo retiráronse da visita para increpar á muller-xendarme pola súa estúpida postura fachendosa fronte ás visitas das presas e a súa enfermiza necesidade de ser recoñecida como "autoridade", e deixarlle en claro que ela nin ningún uniformado é autoridade de nós. Ambos os dous avós tamén foron ameazados coas penas do inferno e levados ao "alto superior" dos carcereiros para que nos aplicase o castigo correspondente.


Tamara, logo de decatarse do trato indigno e o abuso de poder por parte dos xendarmes cara á súa familia, realizou un ousado acto de dignidade, propio da súa grandeza como ser humana, no exercicio da súa dignidade e en defensa da nosa. Pediu unha entrevista coa comandante do penal, expúxolle a súa queixa polo maltrato cara á súa familia, deixando en claro que a súa familia non ten por que ser ninguneada e ameazada constantemente polos funcionarios amparados no uniforme e os protocolos de revisión cara ás visitas, selando o seu reclamo cun esgarro na cara da comandante do penal e á do seu subalterno a cargo e logo baixouse os pantalóns e mostroulles o cu (acción coñecida como un "calvo") como mostra do humillante que significa para as visitas ter que espirse fronte ao persoal, agacharse e mostrar as súas partes íntimas e así nuas, facer sentadillas, a pesar que contan con métodos modernos para detectar metais (arcos nas portas de acceso, cadeira-scáner onde nos debemos sentar e paletas).

Tamara foi castigada por sete días sen visita. Polo seu lado, Ana, a nai de Tamara, foi castigada durante tres meses sen visita, aludindo os uniformados que tería "ameazado de morte á funcionaria", o que é absolutamente falso. Actualmente estamos a xestionar a denuncia e a apelación a tan abusiva medida, a través do Instituto Nacional de Dereitos Humanos e tamén ante a propia institución de xendarmaría.

Outro punto que queremos deixar en claro é que Tamara foi golpeada hai un mes atrás por dúas mulleres internas, ela non puido defenderse, pero igualmente foi castigada sen visita por dúas semanas. Nesa ocasión solicitamos o traslado de Tamara a outro módulo, non obstante, as que resultaron trasladadas a outro penal foron as agresoras.

Pero agora, nesta ocasión non deixaremos pasar esta inxusta situación porque nos parece que xa chegamos a un límite perigoso de perda da nosa dignidade fronte á despótica postura do persoal de xendarmaría.

Como familia Vergara Toledo, denunciamos publicamente o constante fustrigamento e abuso de poder de parte dos funcionarios de xendarmaría, non tan só cara á nosa familia senón que cara a todas as visitas das mulleres que están recluídas no cárcere de San Miguel. Entendemos que tanto as prisioneiras coma os seus familiares non se atrevan a denunciar os abusos de parte dos funcionarios de xendarmaría, porque as consecuencias están á vista. A carcereira que provocou toda esta situación está a ser protexida pola súa institución, negándonos entregar a súa identificación, así como foron protexidos os responsables dos 81 prisioneiros calcinados vivos nese mesmo centro de exterminio. ¡Foron asasinadas 81 persoas que estaban en mans do estado chileno e de xendarmaría e non hai responsables!! Facemos un chamado a todos os familiares de todos os presos e presas, a denunciar cada acto abusivo de parte de xendarmaría.

A pesar dos castigos e os riscos que significa enfrontarse ao sistema carcerario, sobre todo cando se ten un ser querido aí dentro en calidade de refén, cremos que é necesario manternos dignos e non deixarnos avasalar polo medo e a prepotencia dos que necesitan sentirse "autoridade", onde "vixiar e castigar" é o único sentido da súa vida.

Agradecemos á nosa amada Tamara Sol polo seu grande acto de valentía e dignidade estando aí dentro. Ela, dende o seu indómito silencio dános leccións de que as accións non necesitan de tantas palabras, senón que a decisión de facelas e a claridade que con elas nos facemos máis dignos e libres.

TAMARA SOL NON ESTÁS SOA!
ESTAMOS CONTIGO ATA LOGRAR A TÚA LIBERDADE!

Luisa Toledo Sepúlveda, Manuel Vergara Meza, Ana Luisa Vergara Toledo

Santiago, xuño 21 de 2014
Leer más...

[$hile] Violación da cela onde teñen secuestrado a Juan Aliste e de varias moradas do seu entorno

Hai uns días publicamos unha entrada con os audios das declaracións dos compas Juan, Freddy e Marcelo ante o seu xuízo (podedes ler, en castelán, as transcripcións na web da Publicación Refractario das palabras de Marcelo e de Juan) e diciamos que varias referencias que realizan os compas fan alusion a situación criada no día anterior cando a suposta frustrada fuga con unha chave das alxemas, da que acusaran á nai de Juan de introduzila (e da que tambén deramos conta en Abordaxe). Pois ben, resulta que esta teima con o da chave segue a ter consecuencias para Juan Aliste, e vimos de saber por Publicación Refractario que tras a suposta desarticulación do "plan de fuga", a cazaría policial e carceraria foi desatada. Pola prensa indícase á familia e nai de Juan como os que intentaron ingresar o devandito elemento, mentres que a policía violenta casas do ámbito próximo a Juan.

O mesmo día do suceso da chave, a cuadrilla uniformada de carcereiros decide atacar ao compañeiro Juan. Aproveitándose dos continuos traslados dos compañeiros ao xuízo, os miserables de uniforme utilizaron este espazo de total impunidade para atestar o corredor onde manteñen secuestrado a Juan, no modulo J do Cárcere de Alta Seguridade. Desta forma comezan co seu sistemático traballo de destrución de todas as pertenzas do compañeiro, para logo proceder a destruír o mesmo chan da cela e os muros con ferramentas especiais, non contentos con isto os bastardos esparexen a roupa e pertenzas do compañeiro por todo o sector.

Ao día seguinte, continuou novamente a violenta invasión ao espazo do compañeiro coa característica covardía dos carcereiros coordinandose para que Juan non se encontrase na cela, rompendo todo o que aínda quedaba funcionando na mesma.

Neste enlace tendes aceso ao audio onde Juan da conta destes abusos.

[As referencias a Jose Maldonao e Joe González fan alusión ás declaracións de ambos os dous respecto ao suposto achado da "chave de alxema". Jose pola súa banda é presidente da Asociación de Oficiais Penitenciarios, mentres que Joe é presidente da Asociación Nacional de Suboficiais de Xendarmaría.]

Saquen as súas mans dos nosos irmáns en prisión!
A frear o fustrigamento dos carcereiros!

Leer más...

Proposta de mobilização a nível internacional para o dia 28 de Junho com o lema: A luta social não é um delito, frente à repressão, solidariedade!!!

Colamos esta convocatoria de Stop Represión Granada:
A repressão do Estado espanhol às lutas sociais chegou a níveis próprios de regimes autoritários. Por isso, a colaboração e organização entre tod@s e a demonstração de solidariedade são mais necessárias que nunca.

No estado espanhol, durante os últimos anos, a repressão aos movimentos sociais passou de multar as pessoas por participar em protestos sociais, a meter-las em prisão pelo mesmo motivo. Tudo num contexto de precariedade e recortes para a população, e umas reformas legislativas do governo orientadas a terminar com a luta social (a lei de Segurança Cidadã, a reforma do Código Penal, a Lei de taxas Judiciais, etc.).

E não o podemos permitir.

Fazemos uma chamada para que saiamos em todas as cidades no dia 28 de Junho em protesto contra esta situação de repressão e injustiça. Em muitas cidades estamo-nos a organizar para responder a esta situação de forma pontual, mas agora mais que nunca é imprescindível que nos juntemos nesta luta, porque a repressão é comum a todos e também será a nossa frente. Unamos nosso caso particular aos demais para que sejamos mais fortes esse dia.

Em Granada são Carlos e Carmen quem entrarão em prisão por participar num piquete informativo do 15 de Maio; na Galiza, Ana e Tamara ou Serafim e Carlos encontram-se na mesma situação; igualmente Koldo em La Rioja e muitas outras pessoas nos vários territórios do Estado. E não nos esqueçamos dos companheiros que estão em prisão preventiva, sem ter sido julgados, como Miguel e Isma em Madrid, ou Sergi em Barcelona (recentemente preso na sequência dos protestos de Barcelona contra o despejo de Can Vies). Por todas estas pessoas, saiamos esse dia.

A nível internacional, convocamo-vos para a mobilização em frente às embaixadas e consulados espanhóis, para que se oiça em todos os sítios a nossa repulsa contra a repressão do Estado espanhol aos movimentos sociais.

No grupo Stop Represión Granada, elaborámos já um manifesto e um cartaz para não vos sobrecarregarmos com trabalho e para que tudo seja mais rápido e eficaz (manifesto que colamos a continuação). Se bem que, claro, em cada local são livres de decidir o que levar.

Para saber que cidades apoiam, pedimos que enviem ao correio do grupo - stoprepresion.acampadagranada@gmail.com - uma mensagem com o assunto “APOYO MOVILIZACIÓN 28 J”, para que possamos elaborar um documento com todas as cidades que apoiam e poder ir atualizando-o. (No cartaz seguinte poden-se ver as cidades onde hai convocatorias confirmadas ata agora)


MANIFESTO

A REPRESSÃO NAO PODERÁ PARAR A NOSSA VONTADE DE LUTAR!

A LUTA SOCIAL NÃO É UM DELITO

CONTRA A REPRESSÃO, SOLIDARIEDADE INTERNACIONAL!!!

PEL@S NOSS@S COMPANHEIR@S DETID@S, ACUSAD@S E APRISIONAD@S.


Tod@s sabemos que estamos num momento de crise, se bem que muit@s de nós já o estávamos antes - que não se esqueça que a igualdade entre classes nunca foi real.

Desde que nos começaram a bombardear com o mal que está a situação económica nunca mais deixámos de sofrer a brutal aplicação da sua saída da crise, que é acabar com os direitos sociais conquistados nas ultimas décadas. Em todo o mundo, os poderes políticos e económicos implantaram medidas de recortes para restaurar os seus benefícios, porque tinham descido “alarmantemente” para eles. Ao povo, impuseram-nos a precariedade como forma de vida, enquanto que eles continuam a viver, como sempre, por cima das nossas possibilidades.

Frente a todas estas políticas de precariedade para nós e benefícios para eles (os governos, as grandes empresas e os banqueiros) saímos à rua a lutar pelo que é nosso e, recordemos, ninguém nos deu de mão beijada. Protestámos por cada desalojamento, por cada recorte na Saúde e Educação, por cada despedimento, por cada usurpação do nosso direito a decidir, por cada ataque nos nossos bairros, em suma, lutámos contra cada ataque do sistema capitalista nas suas diversas formas. Entretanto, os políticos e banqueiros corruptos guardaram o seu dinheiro roubado em paraísos fiscais, desprezaram as mobilizações sociais e rotularam-nos de criminosos. Os que nos roubam, nos mentem e nos humilham são os mesmos que nos criminalizam e nos reprimem a golpes de lei ou a golpes de cacete.

Já tudo está claro para nós, não há duvida. Nos últimos meses, ficou clara a estratégia dos governos de todo o mundo contra as mobilizações e protestos sociais. Não só as querem calar, senão que também as querem remover com dor. No estado espanhol, primeiro impuseram-nos uma Lei de Taxas judiciais para reservar, ainda mais, a justiça para eles. Logo, iniciaram a reforma do Código Penal para aumentar os anos de prisão em delitos de ordem pública e de atentado contra a autoridade, para que ninguém escape à impunidade e arbitrariedade policial, nem da prisão. Depois, lançaram um anteprojeto de Lei de Segurança Cidadã dizendo-nos que, pelo nosso bem, se tinha que regular o uso dos espaços públicos e das manifestações, porque a rua é de tod@s. Agora, inclusive criminalizam a liberdade de expressão também nas redes sociais. Todas estas reformas estão encaminhadas não só a calar os protestos, senão também a invisibilizar a dura repressão que exercem contra a população, a endurecer as penas e a aumentar a indefensibilidade legal das pessoas.

Contra todas estas injustiças lutaram @s noss@s companheir@s que hoje se encontram na prisão, a ponto de entrar nela ou com procedimentos penais abertos. Nos últimos anos, um grande numero de militantes sociais e políticos de todo o estado foram vitimas de represálias pela sua participação em protestos sociais, e não nos esquecemos del@s. Não nos esquecemos das dezenas de companheir@s a ponto de entrar na prisão por participar numa greve (Carlos e Carmen (Granada), Ana e Tamara (Pontevedra), Koldo (La Rioja), os 8 de Airbus, etc.), nem nos esquecemos das centenas de detidos durante manifestações ou dos companheiros que passaram e estão passando meses em prisão preventiva (Alfon, depois da Greve Geral de 14.11.2012; Miguel e Isma, depois das Marchas de 22 de Maio; Sergi, depois dos protestos contra o despejo de Can Vies, etc.). Não podemos nomeal@s a tod@s. Assistimos atónitos a uma criminalização do protesto e da luta social própria de um regime autoritário e sem precedente algum nestes anos do que chamam democracia. Porque nós não o chamamos assim. Sabemos que não vivemos em liberdade e que não podemos expressar as nossas opiniões e desconformidades. Sabemos que não nos podemos reunir ou manifestar com total liberdade, e que o menor passo em direção a levantar a voz, sair à rua, defender os nossos bairros ou fazer piquetes durante as jornadas de greve é reprimido.

Recusamos que nos separem entre manifestantes bons e maus, não há vândalos infiltrados entre nós, mas sim gente com muita raiva contida, pessoas fartas de ser oprimidas e fartas de ver como se beneficiam e repartem o bolo os mesmos de sempre. Que não nos confundam, porque mantermo-nos unid@s está nas nossas mãos. Enquanto @s noss@s companheir@s esperam os seus julgamentos, as suas sentenças, os seus recursos ou perdões por ter cometido supostamente delitos de atentado à autoridade, atentado contra o direito dos trabalhadores, desobediência e desordem publica, e não sabemos quantas falácias mais do sistema legislativo e judicial que nos impõe, os políticos governantes e os banqueiros, os grandes donos do estado e do capital, continuam a cobrar ordenados em envelopes, continuam a receber perdões, continuam com as suas contas na Suíça e, claro, continuam a dormir tranquilos.

Mas não por muito tempo. Nós decidimos deixar de ter medo. Decidimos responder a cada ataque, a cada companheir@ privad@ de liberdade, a cada pessoa detida, torturada e humilhada por não se calar e sair para a luta. Não esperamos supostos salvadores. O único que temos é a luta e a solidariedade, é o unico terreno que não nos ganharam, e que continue sendo assim. Ainda que o tratem de impedir, continuaremos a lutar pelos nossos direitos e para que tod@s desfrutemos de uma vida plena.

POR TOD@S @S QUE LUTAM E NÃO SE CALAM,
SAIMOS À RUA.

A LUTA É O ÚNICO CAMINHO!

Leer más...

[Recodatorio e Actualización] Envío de faxes solidarios pola morte de Eugenio Garcia Serrano "GAVIOTO"

Do Grupo de Apoio a Gavi enviáronos un outro correo no que nos lembran que hai que incluir no escrito os dados de quen envía o fax para que asi o xulgado dea por admitido o mesmo e, de paso, poidan respostar a un nome e un enderezo concreto, tambén se puede mandar en nome de colectivos, etc... pero sempre dando un enderezo, apartado de correos ou, de poder ser, o contacto dalgún avogado. Sen máis adxuntamos o escrito con a modificación feita, só habería que encher os dados e mandalo. Lembramos que a campaña de envíos xa está en marcha e a intención é facelo todas as últimas semanas de cada mes ata que haxa unha resposta favorable. Ademais lembramos a Campaña Urxente de envío de faxes en solidariade con Gabriel Pombo (ver máis acá) con esta proposta de envío conxunto para hoxe venres 27 de xuño, o luns 30 e o martes 1 de xullo

Un grupo de persoas, amigas e coñecidas de Gavi, vimos de redactar un escrito en forma de queixa para mandalo ao xulgado de vixilancia penitenciaria exixíndolle que investigue as causas da súa morte co gallo de depurar responsabilidades ou canto menos para que a súa morte non fique impune como sempre acontece. Non esperamos gran cousa desta xentuza pero tampouco podemos ficar inmovis ante a perda de outro compañeiro a mans dos seus torturadores. Por iso propoñemos realizar un envio de faxes masivos durante a última semana de cada mes (coincidindo con a data da súa morte) para lembrar así a súa memoria e denunciar a impunidade con a que se cometen estas barbaridades. Esperamos sexa esta unha aportación máis ao resto de accións que se están realizando trala morte de Gavioto e que sexa secundada por todas as persoas que o coñecimos e polas que luitan polo fin do sistema penitenciario e pola destrucción dos seus cárceres.

Saude e liberdade

ROMPAMOS OS MUROS DAS PRISIÓNS

Texto (en castelán) para enviar (nº do Fax 986 80 51 41):

Al Juzgado Vigilancia Penitenciaria Nº 2 de Galicia (Pontevedra)
Dña. ................................... con D.N.I.................................... y domicilio en ..............a través del presente escrito vengo a formular queja en base a los siguientes hechos:

El día 30 de abril del presente año falleció en su celda el compañero Eugenio García Serrano y aunque el informe del Centro Penitenciario de A Lama declara que la muerte se debió a una sobredosis de barbitúricos somos muchos los amigos y conocidos de García Serrano que no damos ninguna credibilidad a esta versión. De hecho tres días antes de su fallecimiento estuvo un abogado visitándole y según él mismo ha explicado García Serrano se encontraba animado y no percibió nada extraño que le pudiera alertar de un posible suicidio ni le notó para nada bajo el efecto de drogas sino que estaba totalmente lúcido. Lo mismo corroboran los testimonios de otros internos que compartían módulo con él y lo conocían bien.

A Eugenio García Serrano se le ha caracterizado por llevar una lucha dentro de la cárcel en pos de la dignidad y ante los atropellos de la Administración penitenciaria, todo esto le ha acarreado a lo largo de casi 30 años de prisión todo tipo de sanciones, palizas, torturas y aislamiento por parte de los funcionarios. Existen numerosas quejas y denuncias en el expediente del compañero donde constan todo tipo de prácticas abusivas y degradantes que se repetían habitualmente en el centro de A Lama y otras que reflejan la total indefensión a la que se encontraban expuestos ya que, ni el juzgado ni instituciones penitenciarias, hacía nada al respecto conociendo de sobra la situación de los presos.

Sabemos también que cuando murió llevaba algunos días en las celdas de aislamiento sancionado por la carta de un abogado que le habían encontrado durante un cacheo. Como es posible entonces, si asumimos por un momento la versión de la muerte por sobredosis, que si se encontraba solo en el módulo de aislamiento tuviera acceso a esa cantidad de pastillas para conseguir la sobredosis o como nadie durante los recuentos y el exhaustivo control de ese módulo advirtiera su estado y evitara su muerte. A nosotros la única posibilidad que se nos ocurre es que estos barbitúricos fueron suministrados a la fuerza por los funcionarios y se trataría entonces de un envenenamiento provocado y un acto voluntario de quitarle la vida para poner fin a la resistencia incansable de Eugenio y a su enfrentamiento directo con la cárcel. Además los que lo conocemos recordamos como a lo largo de todos estos años de encierro no consiguieron atrapar sus ansias de salir y vivir en libertad y somos muchos los que tenemos la seguridad de que esta muerte responde a otra represalia más de la propia cárcel contra nuestro amigo, pero que esta vez le ha costado la vida.

No podemos permitir que la muerte de Eugenio sea un numero más en la lista de los compañeros que han perdido su vida dentro de las prisiones mientras se encontraban bajo la custodia de instituciones penitenciarias ni tampoco que todo esto se produzca bajo la más absoluta impunidad de los culpables. Es por ello que solicitamos al juzgado lleve a cabo una investigación real de lo sucedido y no se conforme únicamente con la versión ofrecida por quienes entendemos son los responsables directos de este asesinato. Para lo cual proponemos las siguientes actuaciones:

1. Se investiguen las razones por las cuales le había sido aplicado un régimen cerrado de aislamiento, ya que sabemos que fue una medida absolutamente desproporcionada.

2. Testimonios de los médicos que suministraban la medicación a García Serrano, para conocer su tratamiento y la dosis que recibía, además de las actuaciones llevadas a cabo en el momento de la muerte.

3. Testimonios de los funcionarios, jefe de módulo, jefe de servicio... que estaban de guardia el día del fallecimiento, para conocer el estado previo de García Serrano aquel día.

4. Testimonios de los internos que compartían espacios con él en su misma galería, para contrastar las diferentes versiones.

5. Se recopilen las numerosas quejas y denuncias por agresiones y tratos vejatorios ocurridas en esa cárcel durante los últimos años y que ponen de manifiesto que lo ocurrido con García Serrano no es un hecho puntual ni aislado sinó que responde al habitual funcionamiento dentro de la cárcel de A Lama.

Es todo ello de justicia que reclamamos.

(Aquí iria o lugar dende o que se fai o envío, a data e a sinatura)

GRUPO DE APOYO A GARCÍA SERRANO

Máis información en Abordaxe sobre este asasinato:

- Morre Eugenio García Serrano, Gavioto, en CP A Lama, Compañeiro Infatigable da loita anticarcelaria

- Familiares de Eugenio García, "Gavioto", denuncian responsábeis do cárcere da Lama pola súa morte en prisón

- Actualización [Vigo] Venres 13 e Sábado 21 - Actividades en Homenaxe a "Gaviotu", asasinado no cárcere de A Lama
Leer más...

26 jun 2014

[Grécia]: Milhares de presxs em luta participam na greve de fome e Concentração Solidária Anarquista.

Antontem davamos conta do início desta greve de fome, agora colamos de ContraInfo(pt) (1 e 2) a ampla repercusom desta greve dentro dos muros e da Concentração solidária anarquista diante da morada do primer ministro grego:

Na segunda-feira, 23 de Junho, primeiro dia de greve de fome em massa nas prisões gregas contra o novo projeto de lei, a participação foi a seguinte:

Koridallos, Atenas: 1.300 presos
Patras: 550 presos
Grevena: 400 presos
Larisa: 300 presos
Chania, Ilha de Creta: 280 presos
Domokos (onde o Estado grego planeia construir a primeira prisão de máxima segurança): 4 alas prisionais, ou seja 240 presos
Amfissa: 200presos
Ilha de Corfú: 120 presos
Trikala: 120 presos
Malandrino (uma das prisões mais duras, onde Ilir Kareli tirou a miserável vida a um carcereiro torturador): 120 presos
Avlonas (prisão de menores): 100 presos
Nigrita, Serres (onde foi assassinado Ilir Kareli, pelos guardas-torturadores): 80 presos
Nafplio: 50 presos

Espera-se que dentro dos próximos dias mais presxs (tanto nas prisões de homens como nas de mulheres) se juntem à greve de fome.

Na tarde de 24 de Junho (2º dia da greve de fome de quase 4.000 presxs por toda a Grécia), cerca de 60 anarquistas realizaram uma concentração anticarcerária frente à casa de Antonis Samaras, Primeiro Ministro da Grécia, na zona de Kifissia (norte de Atenas).

Xs compas lançaram panfletos antirepressivos nas ruas e gritaram palavras de ordem como:

Escutem-no bem verdugos, as vossas patas fora dxs lutadorxs! ; O Estado chama malfeitorxs axs lutadorxs – Malfeitorxs são os antimotins e as secretas! ; O Estado e o Capital são os únicos terroristas - Solidariedade com xs guerrilhas armadxs! ; Terrorismo é o trabalho assalariado – Não há paz com a patronal! ; A solidariedade é a arma dos povos – Guerra contra a guerra dos patrões! ; Todos os valores desta sociedade são prisões de máxima segurança! e A paixão pela liberdade é mais forte que todas as celas!

Pouco depois, o grupo que realizava o ato foi cercado pela bófia tendo esquadrões antimotins MAT e forças motorizadas DELTA detido e transferido xs compas para a sede da polícia (GADA), na Avenida Alexandras, no centro de Atenas.

A Assembleia Aberta de Anarquistas/Antiautoritárixs Contra as Condições Especiais de Detenção, juntamente com outros coletivos como a Okupa VOX, convocaram de urgência uma concentração, junto da GADA, tendo acudido cerca de 300 solidárixs. Noite adentro, xs 57 detidxs foram libertadxs gradualmente, sem acusações.
Leer más...

Algúns apuntes sobre a situación na Ucraína

Abordaxe.- Ante a falta de de información sobre a situación ucraniana, cremos preciso esbozar unhas liñas para que, especificamente o movimento anarquista, se implique no debate que este tema está a suscitar:

OS ANTECEDENTES:

Nunhas poucas e breves liñas, resumimos a acontecido nos meses previos ao inicio da guerra. Non nos estenderemos nas implicacións e motivacións xeopolíticas por ter abundante material na rede sobre o tema e por non ser obxectivo deste análise, ainda que se pode sintetizar así: A UE, USA e OTAN, coa intención de atraer a Ucraína aos tratados de libre comercio e asociación militar en detrimento de Rusia, unido ao sempre presente conflicto do gas, financia e apoia un golpe de estado civil con gran presencia de elementos nazis, pertencentes na súa maioría as organizacións Svoboda e Pravy Sektor, unidos a outras menos numerosas coma o Tridente de Stepan Bandera (idéologo do nacionalismo ucraniano e coñecido xenocida e colaboracionista nazi).

O acontecido despois e de sobras coñecido: Tra-la fuxida de Yanukovich, oligarca ucraíno con fortes vínculos coa oligarquía rusa, fórmase un goberno de unidade nacional composto na sua maioria polos actores do Maidán. Os grupos neonazis presentes no Maidán fanse con 4 ministerios. A primeira rexión en rexeitar a Xunta de Kiev é Crimea, anexionada por Rusia de facto mediante un referéndum e unha ocupación militar pacífica. Pouco despois, a conca mineira do Donbass, formada polas rexións rusófonas de Donetsk e Lugansk, seguen o exemplo de Crimea sen o apoio formal que Putin deu a estes últimos. A República de Novorrosiya, formada pola República Popular de Donestk e a RP de Lugansk, ármase coa creación de milicias e a Xunta de Kiev da inicio a unha ofensiva militar de grandes dimensións contra as rexións do este, “separatistas e ucraínos”.

OS ACTORES:

GRUPOS NEONAZIS: Trala disolución das Berkut, policía de élite ucraína e principal inimigo nas rúas do Maidán, a Xunta de Kiev forma a Garda Nacional, grupo de vangarda do exército nas liñas do leste, xunto ao Batallón Azov, grupo de voluntarios saídos principalmente de Pravy Sektor. Hai evidencia da participacón e colaboración de mercenarios da coñecida organización Blackwater así como de numerosos neonazis provintes de Suecia, Italia ou Polonia. Son os encargados da campaña de limpeza étnica e ideolóxica que o exército ucraniano está levando a cabo no leste do país, reportándose ate o de agora moitas denuncias por parte da poboación destes lugares de matanzas indiscriminadas de civís (numerosas aldeas denuncian a matanza ou o secuestro de todos os homes de entre 18 e 60 anos), desaparicións, violacións, torturas e amputacións...

ANTIFASCISTAS E PRO-RUSOS: Aquí é onde atopamos a grande ensalada deste conflicto. Trala criación das milicias das Repúblicas Populares, comezan a chegar combatentes de varios lugares con poucos vínculos aparentes. O grupo de vangarda militar sería o Batallón Vostok, formado por voluntarios rusos e chechenos curtidos na guerra contra os islamistas chechenos. Terían un grande protagonismo na defensa do aeroporto de Donetsk, ate o de agora a maior batalla do conflicto. Entre os combatentes mais sospeitosos, ademais da permanente presencia de contido relixioso ultraortodoxo, sábese da presencia de voluntarios da Falange polaca, unha organización nacionalista, panaeuropea, antiOTAN e sospeitosos de rarunos polo menos; así como nacional-bolcheviques rusos da PHE; ou chetniks serbios, ultranacionalistas paneslavos e monárquicos, tristementes famosos polas súas campañas de limpeza étnica contra a povoación musulmana na 2º GM e a guerra dos balcáns.

Do lado antifascista atoparíase a maior grande parte da poboación, sindicalistas de Borotba e mineiros (quenes acaban de crear unha Brigada Voluntaria de mineiros contra o fascismo), comunistas e antifascistas que proveñen de outros países. Ao chamado da RPD da creación dunhas “Brigadas Internacionais como na España do 36” xa responderon alemáns coa intención de formar un II Batallón Thaelmann (en analoxía as BBII do 36), e suspostamente, canadienses, italianos e españois que xa estarían alí desenvolvendo actividades civís, só contrastable con testemuños aparecidos pola rede.

O que parece evidente é descartar a axuda militar directa de Putin, pois a cantidade de poboacions e posicións militares que os rebeldes perden diariamente só pode ser consecuencia dunha inferioridade militar que a axuda de Rusia revertiría só pola potencia de fogo do exército ruso.

ANARQUISTAS: A posición dos anarquistas de alí é só contrastable gracias aos comunicados que periódicamente lanzan á rede e firmados sobre todo polos sindicatos asociados á AIT, entre eles a UTA ucraniana e a KRAS rusa. Neles apréciase a neutralidade coa que acollen o conflicto amparándose no “Contra a Guerra imperialista” e “polo desenvolvimento dos movimentos dos traballadores”... aínda que a quen isto escribe pouco lle parece máis lesivo para os intereses da clase traballadora que os bombardeos indiscriminados a as matanzas de civís, acontecidas, polo de agora, só no leste ucraíno... pódedes ler o comunicado da KRAS, parecido en formas e contido aos outros aparecidos con firmas anarquistas, ao final do artigo. É aquí onde se fai evidente desenvolver o debate. Imaxinemos que a postura da CNT no 36 fora a destes sindicatos agora, pois tamén, evidentemente, na GC española interviñan intereses xeoestratéxicos de diversas potencias mundiais. Que houbera pasado sen a resistencia activa do anarquismo contra o fascismo? Quizais a integración da CNT nos sindicatos verticais, tal e como propuxeran no seu dia varios militantes da Falanxe? Unha “menos dolorosa derrota” contra o fascismo? É aquí onde hai que desenvolver as posturas..

Videos interesantes:

- Ukraine Crisis Today. Rebirth of Fascism (en inglés) Arrepiante video sobre a actualidade do fascismo na Ucrania:


- Diario do Sureste Ucraniano: Primeiros días do conflicto (en castelán) Moi recomendabél:


Para finalizar, deixamos enlaces que serviron para fabricar estas liñas que esperemos axuden a encender o debate, e animamos a todas as aportacións que nos queirades facer chegar.

- Anti-Maidan (fb)
- Donbass Revolution (fb)
- Foro debate en A las Barricadas (as últimas páxinas do fio ofrecen moita información sobre quen está alí a combater).

Comunicado da KRAS (en castelán):

“GUERRA A LA GUERRA”. LA IZQUIERDA Y LOS ANARQUISTAS SOBRE EL CONFLICTO EN UCRANIA

En el conflicto que se desarrolla ahora mismo no apoyamos ni al gobierno de Kiev ni a las facciones prorusas que han establecido su poder en las regiones de Donetsk y Lugansk. Para el trabajador es igual de inútil de idea de una Ucrania unida, la federalización o creación de nuevos países o repúblicas, son juegos de los políticos por los cuales se derrama sangre de gente inocente. Nosotros, la izquierda y los anarquistas, en primer lugar hemos de preocuparnos por las necesidades de las clases trabajadores en las zonas más afectadas por la guerra.

CONTRA RPL (REPÚBLICA POPULAR DE LUGANSK) Y RPD (REPÚBLICA POPULAR DE DONETSK)!

RPL y RPD representan a varias juntas militares derechistas que se compiten el poder entre sí. No se observa ningún tipo de derechos y libertades existentes en la resta del territorio no controlado por ellos. Es imposible cualquier actuación política, activistas que mantuvieron actitudes críticas con RPD fueron secuestrados e interrogados. Si persiste este régimen los trabajadores no podrán mantener ningún tipo de derecho. El único formato posible de participación de la “izquierda” en la RPD y RPL es mediante la adoración de los símbolos soviéticos que estos utilizan pero que no tiene nada en común con la clase trabajadora.

Los regímenes reaccionarios de RPD y RPL no están interesados en la búsqueda de la paz, su objetivo es escalar el conflicto y llegar a Jarkov, Kiev y finalmente a Lviv como han prometido.

CONTRA EL GOBIERNO UCRANIANO!

El gobierno ucraniano manda al frente a reservistas y a jóvenes soldados que aun no han terminado su formación, intentando alargar el conflicto para fortalecer sus puestos. A pesar de la recurrente retórica de “unidad gobierno-pueblo” hemos de ser implacable para impedir a estos hacer cualquier recorte en el tema social, derechos y libertades, del abuso policial y militar y también contra la difusión de prejuicios nacionalistas o religiosos entre los civiles y los militares. La guerra es una buena escusa para “apretar las tuercas”. Luchando contra el régimen putinista y sus satélites no hay que olvidar que existe el peligro de que aparezca algo parecido dentro del propio país.

En el caso de vencer a los “separatistas” , que sin ayuda externa ya están condenados, Kiev volverá a convertirse en el principal enemigo de la clase trabajadora. Si los oprimidos acaban juntándose con la clase gobernante los derechos y las libertades que no nos pudieron arrebatar gracias al Maidan nos serán robados ya con este nuevo gobierno. Ahora en el gobierno están los conservadores y la ultraderecha (Batkivschina, Svoboda). Los cuales ya más de una vez han presentado proyectos de ley terribles, como volver a poner la pena de muerte, ley del aborto, detención preventiva o la prohibición de manifestarse. Muchos de estos proyectos son copias del gobierno putinista, Partido de las Regiones o el Partido Comunista de Ucrania. A pesar del escaso apoyo que tiene la ultraderecha se los concibe como parte legítima del gobierno.

CONTRA LOS FASCISTAS A AMBOS LADOS DEL FRENTE!

Estamos radicalmente en contra de la legitimación de la ultraderecha, los nacionalistas o agrupaciones criminales para participar en la Operación Antiterrorista (contra RPD y RPL). Hemos de decir también que a favor de las repúblicas están luchando voluntarios de organizaciones fascistas europeas y gente ultraderechista de Rusia a los que la propaganda de Kremlin intenta dibujar como “soldados antifascistas”.

CONTRA LA ESCALADA DE LA GUERRA BAJO LA MASCARA DEL PACIFISMO!

Iguales son los que agitan las armas tras matar al enemigo que los que se esconden bajo la máscara del pacifismo siendo partícipes directos de la escalada del conflicto. El pacifismo no es compatible con el apoyo a “Novarossia” o al ejército ucraniano.

CONTRA LA MENTIRA Y LA PROPAGANDA DE AMBOS LADOS!

El espacio informativo se ha convertido en un campo de batalla donde rusos y ucranianos reciben información opuesta pero igual de cargada de mentiras y propagando lo que favorece a los ánimos beligerantes. En estas condiciones es muy importante no seguir a la masa que estará encantada de recibir las noticias que quiere oír, mantener la sobriedad y cada uno sus propios principios. Sólo el tiempo dibujará una imagen fidedigna de la realidad.

POR EL DESARROLLO DE LOS MOVIMIENTOS TRABAJADORES!

La clase trabajadora en Ucrania está en una fase muy primaria y no participa en el conflicto como sujeto. Hemos de trabajar y desarrollar organizaciones que los defiendan, porque los trabajadores sólo estando informados y conscientes de su situación podrán conseguir la paz en Ucrania.

Nos manifestamos en contra del servicio militar obligatorio, exigimos cancelar la llamada a filas y dejar marchas a casa a los soldados que lo deseen.

Damos todo nuestro apoyo a campañas por los refugiados de las zonas ocupadas, también apoyamos a los desertores de los asuntos militares. Unión Autónoma de Trabajadores – Jarkov (ACT-Jarkov) ya ha hecho esto en su zona, así que llamamos a la izquierda y a las organizaciónes libertarias a hacer lo mismo.

Mandamos nuestro apoyo a todas las iniciativas sindicales y a los trabajadores que luchan por sus derechos, también a todos aquellos que luchan contra RPD y RPL desde una posición de clase ya que ahora mismo corren más peligro que los activistas de la zona central o del oeste.

NINGUNA GUERRA SALVO LA DE CLASES!!!

(Documento abierto a adhesiones)
-Unión Autónoma de Trabajadores (Kiev)
-Vladimir Plotnikov. Movimiento Socialista de Rusia
- Alexander Chernih, periodista, Moscú.
- Sergei Podlepich, Donetsk
- Georgyi Losev, San Petersburgo.
- Artem Langenburg, periodista, San Petersburgo
- Bogdan Biletskiy, anarquista, Kiev.
- Dmitriy Rabinin, Comunistas Libertarios, Krasnodar.
- Oleksandr Burlaka, pintor, ISTM
- Yevgeniy Leshan, periodista, Kiev
-Antti Rautwainen, Helsinki
-Dmitriy Rayevskiy, Kiev
- Maksim Osadchuk, activista, Lviv

Azinov Vatodoff para Abordaxe
Leer más...

Sobre o libro "Los buenos no usan paraguas" de Asel Luzarraga

Colamos e traducimos do Diario de Vurgos:

En 31 de decembro de 2009 Asel Luzarraga, escritor e militante libertario vasco, era detido no sur de Chile tras unha mediática operación policial que o facía responsable da colocación de catro artefactos explosivos. Non obstante, o propio informe da intelixencia policial dos Carabineiros de Chile apuntaba á verdadeira causa do seu arresto: realizar actividades de carácter público e introducir ideas foráneas entre a xuventude chilena. Argumentos que a pesar de que recorden a un discurso de épocas pasadas no país andino, serviron para encarceralo durante varios meses. Tras unha intensa campaña de solidariedade internacional, o mozo libertario foi condenado a unha pena simbólica e expulsado de Chile.

Despois de cinco anos daqueles feitos "Los buenos no usan paraguas" con o subtitulo "Desmontando un montaje, desnudando al estado" que ven acompañado dun DVD con material gráfico e audiovisual no que se recolle a narración en primeira persoa da montaxe policial que sufriu o anarquista vasco quen a través das páxinas do libro debulla as súas duras vivencias desmontando de xeito minucioso e documentada a farsa da que foi obxecto. Radio Onda Expansiva tivo a oportunidade de entrevistar a Asel Luzarraga que estivo tamén presente na Biblioteca La Maldita en novembro de 2010.

Asel abandonou Chile e voltara ao País Vasco, dende onde enviara en 3 de outubro de 2010 un comunicado público dirigido aos medios oficiais chilenos, que podedes atopar neste enlace do seu blogue (en castelán)
Leer más...

Os mineiros asturianos que fixeran barricadas na greve de 2012 enfróntanse a penas de cárcere con a complicidade do sindicatos

Recollemos (e traducimos) do blogue do Grupo Anarquista de Asturies "Higinio Carrocera":

A represión contra as protestas sociais cóbrase novas vítimas. A Fiscalía de Asturias solicita penas de entre ano e medio e cinco anos de prisión para dez mineiros acusados dun delito de desordes públicas durante as protestas rexistradas en xullo de 2012. A vista oral celebrarase hoxe mesmo no Xulgado do Penal número 3 de Uvieu, ás 11.45 horas.

Cárcere e multas para os que protestan contra o Capital e o Estado pola súa política de recortes, despedimentos e precarización das condicións laborais. Todo iso coa complicidade dos sindicatos mineiros de Soma-UGT e CCOO, que levan anos negociando a liquidación da minaría.

Os dez acusados foron identicados entre un grupo dunhas sesenta persoas que participaron nun corte de tráco na estrada AS-I (Autovía Mineira), á altura de Bendición (Siero), sobre as 7.00 horas do 2 de xullo de 2012. Segundo o Fiscal, os acusados prenderon lume a unha gran cantidade de pneumáticos, "asumindo os danos que causaban á vía pública", e causaron danos no valo de cerramento.


Á chegada da Garda Civil, o grupo de persoas que participaba na barricada repregouse cara ao monte para dende alí manter posicións contra as forzas represivas. Os axentes puideron deter a un deles, quen formaba parte dun grupo que se encontraba lanzando foguetes e bólas de golf con lanzadeiras aos axentes.

Pouco despois, a Garda Civil detivo outros nove dos participantes na barricada, para os que o Fiscal solicita unha pena de ano e medio de prisión, para cada un deles, por un delito de desordes públicas. Para o primeiro dos detidos, ao que lle incautaron unha lanzadeira e un foguete, o Fiscal interesa unha pena de cinco anos de prisión polo mesmo delito e por outro de atentado con uso de medio perigoso.

Ademais, solicita que os dez, de forma conxunta e solidaria, indemnicen á Consellaría de Fomento con 2.155,27 euros polos gastos de reparación do pavimento da autovía, o valo e a retirada de entullos.

Máis información en Abordaxe sobre esa luita mineira en orden cronolóxico:

14/6/2012.- 18 de junho Convocatória Solidária com a Luita Mineira

18/6/2012.- Já tardavam!! A Asociaçom Pro Guardia Civil tilda de terrorismo os protestos mineiros

27/6/2012.- Quarenta dias no fundo dum poço.- Um relato da luta mineira
Leer más...

25 jun 2014

Urxente! Gabriel Pombo Da Silva en illamento provisional! Envío de Faxes Solidarios

Damos conta desta Campaña Urxente de apoio ao compañeiro Gabriel na sua luita pola dignidade dentro do cárcere. É hora de amosar a nosa solidariedade. Agradecemos os dois envíos urxentes recibidos hai só uns minutos e convidamos a compartillar para extender a noticía.

Dende o 17 de xuño, o compañeiro Gabriel Pombo Da Silva encóntrase en illamento provisional no cárcere da Lama por rexeitar ser emprazado nun destes módulos de máximo respecto con todas as imposicións que estes levan consigo, e terse negado a compartir cela con outro preso, cousa, que lle intentan impoñer unha e outra vez. Estamos agora á espera de ver que lle estan preparando...

A situación estase a recorrer a nivel xudicial, pero consideramos tamén importante expresar e demostrar que el non esta só, esixindo a través de fax (así como con chamadas e correos postais para quen lles resulte máis cómodo) que se poña fin ao acoso do compañeiro por parte da administración penitenciaria.

Polo tanto propoñemos o seguinte modelo de texto para enviar tanto a Institucións Penitenciarias como ao cárcere da Lama. Os envíos se poden facer a partir de agora (en canto ás decisións que poidan tomarse dende agora na súa contra). Non obstante propoñemos unhas datas conxuntas, co fin de exercer maior presión o venres 27 de xuño, o luns 30 e o martes 1 de xullo.

Modelo de Fax:

En agosto del 2013 Gabriel Pombo Da Silva fue trasladado al Centro Penitenciario de A Lama en Galicia dónde está cumpliendo condena en este momento. Desde el principio (incluso antes de haber llegado físicamente) el Subdirector de Seguridad de dicha cárcel le puso en régimen FIES a pesar de la decisión anterior de la Justicia y de Instituciones Penitenciarias (unos meses antes, cuando él se encontraba en el CP de Villena), de sacarle de este régimen por falta de motivos.

Desde entonces se le ha aplicado de forma totalmente arbitraria varias medidas de seguridad, como echarle de repente de la escuela, cuando ya hacia tiempo que acudía a clase, no entregarle gran parte de la corespondencia sin ni siquiera notificarle lo que ha sido retenido ni porqué, así como secuestrarle en su ausencia material escrito de la celda.

A esto se añadieron varios cambios de módulo sin ningún fundamento ni lógica: por ejemplo, mientras insisten con razones de seguridad, le sacan de un módulo conflictivo y al mismo tiempo que se está usando el argumento de “peligrosidad” para intentar justificar la aplicación del régimen FIES y la intervención de todas las comunicaciones se le pretende imponer compartir celda con otro preso en un módulo de máximo respeto...

Por el mero hecho de haber rechazado esta última imposición Gabriel Pombo Da Silva ha sido puesto directamente en aislamiento provisional desde el 17 de junio del 2014, dónde todavía se encuentra a la espera de saber lo que le está esperando. Todas estas medidas sólo se pueden interpretar como un constante e intolerable acoso en su contra. Esta situación tiene que ser solucionada con el cese de todo tipo de hostigamiento y del chantaje de compartir celda después de que le hayan impuesto años de aislamiento a lo largo de su estancia en las cárceles españolas. También reclamamos y exigimos que sea levantado el régimen Fies, más cuando la OEDE (euro-orden) emitida en su contra por las autoridades italianas y utilizada para argumentar el repentino cambio de régimen fue cancelada por la justicia italiana ya el 18 de abril.


Enderezos e telefones para enviar o Fax:

Secretario General de Instituciones Penitenciarias
Ángel Yuste Castillejo
C/ Alcalá, 38-40 , 28014 , Madrid ( Madrid)

Teléfono (0034) 913354700
Fax (0034) 913354052

Centro Penitenciario A Lama (Pontevedra)
Monte Racelo s/n
36830 A Lama (Pontevedra)

Teléfono (0034) 986 75 80 00
Fax (0034) 986 75 80 11

PD : A Gabriel tambén se lle pode apoiar escribíndolle:

Gabriel Pombo Da Silva
C.P A Lama
Monte Racelo s/n
36830 A Lama (Pontevedra)
Leer más...

Os grupos anarquistas activos en España triplican aos de extrema esquerda.

Colamos esta desinformación (traducida e mantemos o titular,as fotos e as negriñas do texto) asinado por Enrique Morales e Miguel Sola en LaInformación que, como aponta o emisario nun correo é "Pra mexar e non botar ghota":


O anarquismo violento avanza en España e xa se converteu nunha das principais ameazas para a seguridade cidadá nun contexto no que a banda terrorista ETA leva cinco anos sen atentar en territorio español.

O número de grupos e cédulas independentes de carácter anarquista non parou de crecer nos últimos anos e xa suman preto de 120, segundo o Ministerio de Interior. Estes grupos lograron infiltrarse nas revoltas mineiras, no 15-M, nas protestas antiprivatización e nas dedicadas a cercar o Congreso e, últimante, nos actos violentos dos ocupas e antisistema en Can Vives.

Mentres, os que actúan de forma individual, os denominados lobos solitarios, converteron as igrexas e os empresarios nos seus principais obxectivos e os artefactos explosivos caseiros nun instrumento para atraer a atención, tanto da prensa coma da sociedade.

Só o ano pasado foron detidos 54 anarquistas, un número tres veces superior ao de 2012.

Unha das principais preocupacións da Policía

Os grupos anarquistas convertéronse nunha das principais preocupacións das Brigadas de Información da Policía española, que se manteñen en alerta permanente ante o incremento da súa actividade e a virulencia das súas accións, entre as que inclúen os atentados con artefactos explosivos na Catedral de La Almudena (Madrid) e na Basílica del Pilar (Zaragoza).

As accións destes grupos anarquistas teñen obxectivos diversos, pero basicamente están centradas en atentados contra institucións do Estado e a Igrexa -nos que non avalían as consecuencias en vidas humanas-; asasinatos selectivos con trasfondo ideolóxico; ataques a empresas e sucursais bancarias, e revoltas na rúa, nas que tamén participan outros grupos antisistema e de esquerda. Sorprendentemente, os grupos anarquistas case triplican os de extrema esquerda -pouco máis de 40- e duplican os de extrema dereita, en torno a 50.

Entre os propósitos latentes dos anarquista poderían estar os responsables de prisións, aos que acusan de secuestradores e carcereiros, escudándose nas palabras do anarquista ruso Mijail Bakunin: "Só poderemos sentirnos libres mentres non exista un só preso". Este obxectivo queda reflectido claramente na web da Cruz Negra Anarquista Meditérranea-Sur, onde se asegura que a súa loita é "polos compañeiros libertarios secuestrados polo Estado e o Capital e pola abolición dos centros de exterminio que son os cárceres".

Nos últimos meses, segundo fontes policiais, os anarquistas lograron infiltrarse, en maior ou menor medida, en movementos asemblearios cidadáns; en sociais, como o 15-M ou o 25-S; nas marchas mineiras e mesmo en protestas cidadás e sindicais en contra das reformas económicas do Goberno de Mariano Rajoy. Tamén actuaron como germén das recentes protestas violentas contra o desaloxo de Can Vives.
Vínculos con outros movementos europeos

Dous activistas libertarios gregos, Mario Tursunidis e Kostas Jasanis, que avogan pola radicalización do movemento anarquista para "facer fronte á política represiva do Estado", participaron fai pouco máis dun ano nunhas xornadas organizadas pola Coordinadora Anti-Privatización da Sanidade Pública Madrileña. Mentres, os encarcerados en Barcelona en maio de 2013 por defender a violencia urbana formaron parte das revoltas mineiras en Asturias.

A Policía detectou que os anarquistas se están a infiltrar nos movementos antisistema para utilizalos como cobertura, sen que en moitos casos estes últimos sexan conscientes e os seus fins non sexan exactamente os mesmos.

Como se organizan?

Os anarquistas españois están organizados en grupos de afinidade pequena e dende hai anos están sendo avalados e asesorado por grupos internacionais, fundamentalmente italianos e gregos, e nalgunhas accións participaron de forma conxunta.

O seu modelo a seguir son as actuacións dos violentos e organizados grupos anarquistas helenos - "terrorismo puro e duro", segundo a Policía española-, que loitan contra un Estado debilitado pola crise e a corrupción, o capital e as potentes organizacións de ultradereita gregas.

En España, o denominado Comando Insurreccionalista Mateo Morral -que para os grupos anarquistas é un invento da Policía- atribuíuse a colocación do artefacto explosivo na Catedral da Almudena e da bombona de gas que explotou na Basílica do Piar.

Dende principios de 2012 contabilizáronse ata 20 atentados con artefactos explosivos e cócteles molotov, cuxo obxectivo eran sucursais bancarias e empresas, en Cataluña, Madrid, Galicia e Andalucía.

Hai catro anos, catro anarquistas apuñalaron en Valdemoro ao entón menor de idade Javier Peinado. Foron condenados a 38 anos de prisión. En maio de 2013, o xuíz da Audiencia Nacional Santiago Pedraz enviou prisión a cinco presuntos integrantes do grupo anarquista Bandera Negra. Os detidos xustificaran as accións de ETA e Grapo e a violencia urbana e participaron nas revoltas mineiras que tiveron lugar na localidade asturiana de Mieres.

Ademais do Comando Insurrecionalista Mateo Corral, que utiliza o nome do anarquista español responsable do atentado contra Alfonso XIII e Victoria Eugenia no que morreron 23 civís, hai outros grupos, en principio non vinculados con actividades violentas, pero que impulsan accións anticlericais, contra a "represión carceraria" e que invitan activistas gregos e italianos a participar nos seus diferentes proxectos.

Así, está o Grupo Anarquista Mayo Negro, creado en outubro do ano pasado co obxectivo de loitar contra a propiedade privada, o principio de autoridade, o Estado, a política, a relixión e contra todos aqueles poderes que obstaculizan a total emancipación do ser humano. A súa primeira acción foi impulsar un acto anticlerical que incluía unha "festa anti-cristo". E Novembro Negro, constituído nas mesmas datas en Galicia, que asegura propugnar un anarquismo non violento, ecoloxista e defensor do ciberactivismo.

A CNT condena a criminilización do anarquismo

O secretario xeral da CNT, Pedro Serna, afirmou en declaracións a lainformacion.com que "a policía pode estar tranquila" e que cre que non haberá "outro Mateo Morral". En relación ás declaracións de Cosidó, insiste en son para meter medo, crear falsos rumores e quitar a atención dos problemas reais da xente. Parécenos insultante a asociación das ideas anarquistas á violencia. O anarquismo é unha ideoloxía que promove a igualdade e a razón. Esa continua asociación do anarquismo e violencia só interésalle ao sistema".

Sobre os feitos dos dous atentados Serna expresou que probablemente o Ministerio do Interior os tiña bastante sobre control. A CNT desvincúlase das accións violentas e condena a criminilización do anarquismo polo director xeral da Policía. Serna, aínda que non puido dicir estadísitas concretas, afirmou que existe un crecemento no número de afiliacións a asociacións e sindicatos anarquistas. Para el, os traballadores buscan, agora máis que nunca, unha ferramenta de loita para rematar coa crise e a falta de condicións e dereitos.
Leer más...