29 jun 2012

$hile: Saudando a Diego Ríos e Luciano Pitronello. Contra soplons e delatores.

Colamos esta muito interesante reflexom ao respeito de soplons e delatores que recolhemos de ContraInfo:

É sabido que o poder esforça-se cada dia por medrar a sua capacidade de neutralizar e aniquilar a oposiçom radical contra o sistema de dominaçom. Neste esforço, umha ferramenta importante para o inimigo é a obtençom de informaçom que lhe permita identificar, acusar e/ou encirrar às revolucionárias. Assim é como a história do enfrontamento contra o poder entrega-nos numerosos casos de delatores, espias, infiltrados, colabouradores, arrepentidos, difamadores, chivatos, soplons, toupas, e umha longa listagem de variaçons e denominaçons para catalogar a indivíduos que dum ou outro jeito entregam informaçom aos aparatos repressivos do sistema para acabar com as rebeldes.

A partires do nojo que nos produziu enterar-nos que o delator Gustavo Fuentes Aliaga concedeu desde o cárcere umha entrevista à imprensa do poder, a tres anos da fugida rebelde do companheiro Diego Ríos –quando a sua nai, com independencia das causas que contribuiram a elo, acusou-no à polícia – e a um ano do acidente do companheiro Luciano Pitronello –quem negou-se a delatar ao seu companheiro -, interesa-nos hoje compartilhar algumhas reflexions sobre os delatores, aquelas pessoas que desde dentro ou fora de entornos de luita entregam compas à polícia.

Algunas experiencias del pasado reciente.

La existencia de este tipo de personajes ha acompañado el recorrido histórico de la lucha revolucionaria por la libertad, y el caminar propio de las tendencias anárquicas no ha sido la excepción. Casos para contar hay varios en el pasado y en la historia reciente, en Chile y el extranjero. Por ejemplo, en el contexto de la dictadura militar de Pinochet (1973-1990), muchas personas guardaron un terrible silencio ante el temor de ser escuchados por algún vecino, compañero de trabajo o estudio convertido en informante de los aparatos represivos. El poder sembró a sus informantes en distintos espacios y cosechó una desconfianza entre los oprimidos que contribuyó a desarticular lazos de resistencia.

Para el caso de organizaciones que abogaban por la vía armada al socialismo como el Movimiento de Izquierda Revolucionaria (MIR), en los primeros meses y años de la dictadura, entregar nombres de compañeros bajo tortura a los aparatos represivos era algo imperdonable, un estigma que el “traidor” debía cargar de por vida. A pesar de que la tortura es una práctica histórica de la violencia de los dominadores, ni los integrantes del MIR ni los militantes de izquierda en general tuvieron una idea clara de la intensidad y amplitud de la represión dictatorial hasta que la sintieron directamente sobre sus cuerpos a través de torturas dolorosas y prolongadas que en muchos casos lograron quebrar la voluntad de los individuos y llevarlos a mencionar algunos nombres o lugares para cesar los suplicios corporales. Los peores casos fueron los de militantes que se pusieron a colaborar con los agentes del Estado de manera más o menos permanente, indicándoles puntos de encuentro, haciéndose parte de emboscadas o de las mismas sesiones de tortura, como los casos de la “Flaca Alejandra” y el “Guatón Romo”, ex militantes de izquierda que trabajaron para la policía secreta de la dictadura, sacando a la luz lo peor del ser humano. Esos casos de colaboración consentida son para nosotros repudiables. Sobre los que entregaron nombres bajo tortura el análisis debe ser otro pero sin olvidar también el hecho de que las torturas pueden ser aguantadas, como lo demostró una minoría de militantes que logró sobrevivir a los tormentos sin decir ni una palabra, mientras que otros tantos murieron sin entregar información. Toda esta realidad influyó en que los antes férreos criterios para juzgar a los que entregaron información bajo tortura comenzaron posteriormente a ser repensados por los mismos protagonistas o por militantes de otras organizaciones armadas de izquierda ante la realidad de lo que estaba sucediendo.

Llegada la democracia en 1990, los partidos de gobierno se encargaron de desarticular a la resistencia armada anticapitalista que continuó operando. Para ello, una de sus estrategias fue construir una política antisubversiva que contaba con una red de delatores e infiltrados provenientes de las mismas organizaciones de lucha armada reclutados en prisión a cambio de beneficios o simplemente entre militantes o colaboradores activos de esas organizaciones. Así fue detenido a principios de la década del 90 el “Comandante Ramiro” del Frente Patriótico Manuel Rodríguez, luego de que un colaborador de la organización lo entregara a la policía. Ramiro logró fugarse después en helicóptero de la Cárcel de Alta Seguridad junto a otros rodriguistas en 1996, encontrándose actualmente encarcelado en Brasil por secuestrar a un empresario junto a un “Comando Internacionalista”. Por su parte, el delator apareció muerto tiempo después con un disparo en su cabeza.

Otro despreciable delator y colaborador de la policía en ese contexto fue Humberto López Candia, ex integrante del MIR reclutado a principios de la década del 90 por los aparatos de inteligencia del régimen democrático para infiltrarse en grupos subversivos y entregarlos a la represión. Fue uno de los principales informantes de la política antisubversiva de los gobiernos democráticos a principio de la década del 90. Entre otras tareas, participó el 22 de enero de 1992 en un traslado de armas del “Destacamento Mirista Pueblo en Armas” el cual, gracias a la colaboración de López Candia, estaba siendo monitoreado por la policía. En medio de la operación, el informante dejó a los sorprendidos subversivos a merced de los agentes del poder. Al igual que el delator del Caso Bombas, Gustavo Fuentes Aliaga (El Grillo), López Candia en 1997 también concedió una entrevista a la prensa del poder, con un aspecto muy similar al de El Grillo.

Casos recientes donde ha rondado el fantasma de la delación.

La “buena madre” de Diego Ríos.

El 24 de Junio de 2009, una mujer descubrió en un inmueble de su propiedad un bolso con supuesto material para fabricar explosivos. Inmediatamente dio aviso a las policías y estas dictaron una orden de captura para su hijo, un joven cercano al Centro Social Autónomo Jonny Cariqueo (valioso espacio donde se difundían ideas y prácticas antiautoritarias que fue cerrado durante los meses siguientes a las detenciones del Caso Bombas en 2010). El nombre del joven, Diego Ríos, compañero antiautoritario que desde aquel día elude a la ley y la prisión, transformándose en el primer clandestino conocido de la nueva ofensiva anarquista/antiautoritaria en la región chilena. Su madre entregó a los fiscales y a la prensa información sobre las ideas de vida su hijo y sobre los espacios y personas a los que estaba vinculado. ¿La mujer tuvo miedo de lo que encontró? ¿Actuó como “buena madre”? ¿Como buena ciudadana? ¿Creyó ingenuamente que los fiscales y la cárcel realmente la ayudarían a encontrar a su hijo y sacarlo de los “terribles” pasos de la insurrección? Que cada uno saque sus propias conclusiones. El compañero Diego Ríos ya sacó las suyas y las hizo públicas en su primer comunicado, haciendo visible una tensión permanente a resolver: la tremenda necesidad de que los grupos autónomos cuenten con su propia infraestructura, para no meter en problemas a otros que a su vez puedan reaccionar negativamente y meter en problemas a los insurrectos.

El Grillo “nihilista” delator.

Sin duda uno de los casos de delatores más significativos del último tiempo ha sido la colaboración prestada por Gustavo Fuentes Aliaga (El Grillo) a las policías y fiscales investigadores del “Caso Bombas”. Este sujeto, traficante de drogas, agresor de mujeres y de compañeros, antes autodenominado anarquista, contaba con la simpatía de no pocas personas al interior de ciertos entornos anarquistas al parecer por la violencia que demostraba enfrentándose a la policía, misma violencia que luego descargaba apuñalando (y no metafóricamente) a otros anarquistas por rencillas de ego. El 31 de Diciembre de 2008 este sujeto fue detenido por apuñalar a su pareja y dejarla al borde de la muerte. Aprovechando que este individuo circulaba por algunas casas okupa, la policía realizó allanamientos en okupaciones haciendo creer a sus habitantes que estaban buscando a Gustavo Fuentes pero solo era la excusa para incautar propaganda, bicicletas, cilindros de gas y las típicas cosas de esos violentos operativos. Los interrogadores de turno trataron de involucrar al Grillo con atentados explosivos y aparentemente lo amenazaron para que entregara nombres de supuestos implicados en este tipo de acciones. Decidido a salvar su miserable pellejo, este personaje colaboró con la policía y los fiscales entregando nombres de personas y espacios y vinculándolos con los atentados explosivos. Algunos de ellos eran personas y espacios con los que tenía rivalidades personales, otros eran conocidos suyos que sin mayores motivos fueron mencionados en su declaración. Con estos nombres – más las líneas investigativas abiertas con la muerte del Punky Mauri en Mayo de 2009- los fiscales alimentaron la burda tesis sobre la existencia de una asociación ilícita terrorista que llevó a un buen numero de compañeros a prisiones de máxima seguridad, para luego tener que aguantar ver al delator a diario – ya que en su delirio, “el Grillo” también se inculpó a sí mismo- en más de 6 meses de extenuantes jornadas de juicio oral donde los jueces terminaron absolviéndolos a todos a comienzos de este mes de Junio.

Hace un par de semanas, este despreciable sujeto concedió una entrevista al diario La Tercera, principal medio de comunicación que en estrecha colaboración con la inteligencia policial preparó el terreno mediático para justificar ante la “opinión pública” los allanamientos y detenciones del Caso Bombas el 14 de Agosto de 2010. En esa entrevista, “El Grillo” declara que entregó nombres para calmar a los agentes que lo interrogaban, que nunca se imaginó las consecuencias de la información que entregó a fiscales y policías y que ya no se declara anarquista sino que “nihilista”, pues para vivir le basta con su “yo” y su “egoísmo”, según sus propias palabras. Con esto quedan claras dos cosas. Una, es que este sujeto colaboró abiertamente con la policía, justifica su accionar y hoy quiere mostrarse como víctima. Otra es que con el ejemplo de este miserable individuo que reivindicando el “yo” y el “egoísmo” justifica la colaboración con el poder y fue capaz de apuñalar a su compañera, se hace más que evidente que estos dos conceptos reivindicados por nihilistas no siempre son revolucionarios o antiautoritarios, ya que pueden ser utilizados para justificar el proceder irresponsable y abiertamente autoritario de individuos tan despreciables como Gustavo Fuentes Aliaga. Sobre nuestros puntos de cercanía y distancias con el nihilismo, o más bien ante ciertas ideas planteadas por algunos que se denominan nihilistas, nos referiremos más extendidamente en otra ocasión.

El guerrero que se negó a delatar: ¡Fuerza Tortuga!

Ocho dedos menos, pérdida parcial de la visión, quemaduras de alta gravedad en gran parte del cuerpo, condena pública en los medios de comunicación, alejamiento de sus seres queridos, encarcelamiento en un hospital penitenciario. Estas son las consecuencias que dejó en la vida y en el cuerpo del compañero Luciano Pitronello el estallido del artefacto explosivo que instalaba la madrugada del 1 de Junio de 2011 en un banco Santander de la ciudad de Santiago. Enumeramos estas trágicas consecuencias no para difundir el miedo de pasar a la ofensiva contra el poder, sino que por dos razones muy concretas. La primera es porque nos hermanamos con el análisis planteado por el compañero en su última carta con motivo de haberse cumplido un año de aquella noche de Junio, donde expresa la necesidad de que quienes se sienten parte activa de la lucha contra el poder, tengan bien en cuenta sus consecuencias y cómo evitarlas para no encontrarse con sorpresas o con un libro en blanco cuando la represión -que actúa sin contemplaciones-, acecha o golpea. La segunda razón para enumerar las consecuencias que hoy enfrenta el compañero es que a pesar de la terrible situación en que se encuentra nunca se mostró dispuesto a delatar a la persona que se encontraba con él la noche del ataque. Con todo el peso del enemigo y de su propia mutilación física y emocional, el compañero insurreccionalista Luciano Pitronello no colaboró con la policía. ¿Con qué cara “El Grillo” puede justificar su accionar delator? Luciano ha dado al mundo una demostración de voluntad anárquica y revolucionaria al decidir no ser doblegado por el poder. El compañero tiene todo nuestro respeto y nuestra solidaridad permanente y activa que nos lleva a mantener vigente su caso y arrojarnos con más fuerza a la lucha contra el poder.

Delatores en la sociedad y en los entornos de lucha.

La sociedad no es hoy una lucha entre clases con intereses contrapuestos. Hoy, más que en otros tiempos, los oprimidos tienden a identificarse con el modo de vida y los intereses de los opresores. Los poderosos llaman a la colaboración con las instituciones y, ante todo, con las fuerzas represivas. Desde pequeñas actitudes de soplonaje las conductas contrarias al orden social son delatadas por ciudadanos que de manera espontánea o premeditada se posicionan como jueces y policías de sus semejantes. Desde evadir el pasaje del transporte público hasta las actividades revolucionarias, hoy todo puede ser delatado por los mismos explotados (no todos por supuesto, siempre hay terreno para complicidades). Nuestro llamado permanente debe ser el no permitir que estas conductas delatoras se normalicen y pasen impunes, ya sea en la calle, en los barrios o centros de estudio (es sabido, por ejemplo, que en la universidades donde hay agitación rebelde las policías tienen incluso a estudiantes-policías trabajando para ellos de manera encubierta).

Otro caso actual es el de las organizaciones reformistas, incluso de organizaciones que se hacen llamar anarquistas pero que condenan públicamente a quienes realizan acciones directas. Desmarcándose de prácticas históricas dentro del anarquismo como la solidaridad y la acción directa, ciertas organizaciones acusan a quienes utilizan la violencia revolucionaria anarquista de ser terroristas o de contribuir a que la represión apunte a las organizaciones anarquistas. Pasó en Chile hace unos años con polémicas – a veces superficiales, a veces profundas- entre plataformistas e insurreccionalistas. Está pasando hoy en Bolivia, donde la llamada Organización Anarquista por la Revolución Social (OARS) condena públicamente las acciones directas ante las detenciones de activistas libertarios acusados de realizar acciones de ese tipo. Esa organización también ha expresado explícitamente su apego a las leyes estatales e incluso, según medios de prensa, dos de sus integrantes detenidos habrían entregado a la policía nombres de supuestos implicados en los ataques. Lo mismo está pasando ahora también – nuevamente- en Italia, donde el ataque armado contra el asesor de una empresa nuclear reivindicado por el Núcleo Olga de la Federación Anarquista Informal ha sido la excusa para encarcelar a compañeros vinculados con el apoyo a los inmigrantes, la solidaridad con los presos políticos y la difusión de ideas anárquicas. Todo esto en medio de una operación represiva masiva (el estilo italiano) precedida por declaraciones de las autoridades en la prensa y también comunicados de algunas organizaciones comunistas libertarias o anarquistas reformistas – de esas que solo meten ruido cuando hay que condenar a “los violentos”- que condenaron la acción del Núcleo Olga y los “excomulgaron” del anarquismo como si de una iglesia se tratase. Todo este tipo de condenas tal vez no sean delaciones explícitas, pero sí le facilita el trabajo a la policía alimentando un contexto de aislamiento hacia quienes practican la violencia revolucionaria. Cuando nos embarga el repudio por esos anarco reformistas se nos viene a la memoria la mano anónima que ajustició en Argentina en 1929 a Emilio López de Arango, anarco reformista que acusó al anarquista de acción Severino Di Giovanni de ser un agente del fascismo…

Ha habido también casos en Chile y otros países en que compañeros entregan información falsa para despistar a la represión y no ser acusados de ciertos actos. Los críticos de esta táctica plantean que eso es peligroso porque una mentira puede llevar a otra y se puede caer en un abismo de explicaciones sin sustento alguno. Por eso siempre se recomienda mejor no hablar.

Sin embargo, a veces nosotros mismos casi sin darnos cuenta reproducimos lógicas de delación e incluso de “autodelación”, que es peor. Así ocurre cuando, por ejemplo, no falta el/la que pregunta “¿Quién hizo esto?” cuando aparece alguna publicación, afiche u acción cualquiera. Lo cierto es que a nadie debiera importarle quien realiza ciertas acciones cuando estas hablan por sí mismas a través de su contenido y su forma. Esto no quiere decir que todo debe quedar en el anonimato (por ejemplo, en actividades públicas solidarias alguien debe tomar la palabra y leer alguna declaración) o que quien pregunte cosas de ese tipo sea necesariamente un policía. Lo que decimos es que el no saber ciertas cosas (como quién hizo esto o lo otro) tiene que tomarse como algo positivo y como parte de la amplia cultura de la conspiración contra el poder, contra sus intentos de identificar y vincular a compañeros con ciertas acciones. De la misma manera en nada contribuyen las actitudes pseudo conspiradoras de quienes aparentan aires de misterio para conseguir de manera conciente o inconciente algún tipo de estatus superior informal al interior de algunos entornos de lucha. Esas actitudes infantiles en nada aportan y solo llaman a la policía y alimentan la boca de posibles delatores.

Concluyendo…

Cuando el delator es un ciudadano servil al poder, lamentablemente no nos llevamos una sorpresa, pero nuestra propaganda también debe abocarse a combatir las conductas de soplonaje y colaboración con la represión.

Cuando el delator es un amigo o familiar, estamos frente a una traición afectiva y social.

Cuando uno mismo se acusa con sus palabras y actitudes, la egolatría se transforma en un enemigo a combatir.

Cuando el delator formó o forma parte de un entorno de lucha, no podemos quedarnos indiferentes normalizando el soplonaje como algo natural.

Que cada uno actúe en consecuencia

Saludamos con el puño en alto a Diego Ríos a tres años de su huida rebelde, a Luciano Pitronello a un año de su ataque, a Gabriela Curilem, prófuga del Caso Bombas, a los presos de Caso Segurity, a todos los presos políticos y a todos los anárquicos amantes de la libertad.

Sin Banderas Ni Fronteras

sinbanderas.nifronteras@yahoo.com
Chile, Junio 2012.
Leer más...

Ferido en México mentres colocaba artefacto explosivo e outras novas da guerra social

A Mario Antonio L.F. detivérono na madrugada deste martes 26 en Coyoacán, México, tras sufrir queimaduras nos seus brazos, pernas e estomago cando presuntamente lle estoupou o artefacto incendiario que manipulaba. A policía investiga a posible relación de Mario con outra explosión sucedida esa mesma noite nun caixeiro automático das instalacións da Comisión Federal de Electricidade na delegación Tlalpan, tamén no sur da cidade de México. O detido, de 27 anos, quedou ingresado no Hospital General Rubén Leñero.

Poucos días antes, e sen que nós teñamos constancia de ningunha relación co episodio antes mencionado, o "Núcleo de acción revolucionaria por la destrucción del Estado. Células Autónomas de Revolución Inmediata – Praxedis Gilberto Guerrero" atribuíuse mediante un extenso comunicado o envío de senllos paquetes bomba ao embaixador grego en México. Ambos os dous paquetes, compostos de dinamita e metralla, reivindicáronse en solidariedade con anarquistas presos en Grecia.

E xa no terreo da loita social en Grecia, a prensa comercial recolleu profusamente o atentado perpetrado neste país contra a sede de Microsoft, onde varios encapuchados obrigaron a fuxir o porteiro do edificio para, deseguido, prender lume a unha furgoneta chea de bombonas de gas que previamente estacionaron xunto á porta do inmoble.Os asaltantes, armados con pistolas e rifles automáticos, fuxiron deixando tras de si máis de 60.000 euros en danos (segundo as estimacións que a prensa comercial atribúe aos bombeiros).



Artigo elaborado por C.R. con información de diversos medios da prensa comercial e de
"Viva la Anarquía" aquí e aquí.



Leer más...

28 jun 2012

Charla movemento anarquista en rusia (compostela)


Un anarquista de Moscú falará sobre o movemento anarquista de
Rusia, sobre seus éxitos e fracasos. Antti Rautiainen viviu en
Moscú durante 13 anos, participando en actividades anarquistas. En
marzo deste ano cancelaron o seu visado de residencia alegando que él
"chamou a destrucción violenta do orde constitucional ou de outro
modo puxo en perigo a seguridade da Federación Rusa e seus
cidadans". E membro dos grupos Acción Autónoma (unha federación
anarquista con grupos nunha docena de cidades) e a Cruz Negra
Anarquista de Moscú.

MÉRCORES 4 DE XULLO, AS 8;30 NA BIBLIOTECA ANARQUISTA A GHAVILLA (rua puentelareina nº8)COMPOSTELA, DESPOIS CEADOR VEGANO Leer más...

Boletín AntiCarcelario Galego - Xuño 2012

Poñemos a disposición de quen queira facer uso dele, o Boletín Galego Anticarcelario deste mes de xuño, onde recollense as noticias e aconteceres sucedidos no entorno carcelario galego nos últimos tempos. Está en este enlace en formato pdf para sua leitura, descarga e distribución.

Índice:

-Malos Tratos, Torturas e Morte nas Prisións galegas

-Malos Tratos, Torturas e Morte nos Centros de Menores Galegos

-Noticias

-Campaña Contra a Tortura e Malos Tratos na Prisión. Cárcere = Tortura

-Accións Solidarias Recentes

-Carta dende o Centro de Exterminio de Mansilla de Mulas (León)
Leer más...

Sábado 30 de Xuño - IV Encontro da Rede de Hortas de Vigo e Entorno

Recebemos no noso correo esta convocatoria, da que damos debida conta:

Bo día, por fin, chegou o IV Encontro da nosa Rede de Hortas da zona de Vigo. Será o vindeiro sábado 30 de xuño.

Pola mañá, coñeceremos a horta do Barrio do Cura, que organiza esta vez o encontro, e poderemos xuntarnos para compartir novas propostas, novos encontros ou futuras actividades da rede...

E pola tarde, de acordo coa idea de aproveitar os encontros tamén para facer algún obradoiro de interese para as hortas, poderemos aprender un pouco sobre o tratamento de pragas e enfermidades nas plantas de cultivo grazas a Jacobo, labrego de Redondela, que virá ata o encontro para explicárnolo e tentar resolver as dúbidas que teñamos.

Vémonos o sábado.

Lembrade traer o xantar, e difundir a convocatoria entre os vosos contactos!
Leer más...

27 jun 2012

Quarenta dias no fundo dum poço.- Um relato da luta mineira

Fazemo-nos eco desta história narrada na web de "periodismo humano" onde a jornalista da conta da experiência de baixar a 3000 metros da superfície para encontrar-se com os sete mineiros (Alfredo González, José Antonio Pérez Molina, Víctor Manuel Almeida, Primitivo Basalo, José Araujo, José Pérez e Segundo Porto) que levavam 40 dias encirrados no poço Santa Cruz do Sil (Ponferrada)como jeito de protesto pola situaçom da minária.

Em "Leer Mais" podedes aceder a esta história real no seu idioma originário (o castelám)

A tan solo 3 kilómetros lejos de la luz del sol, en el interior de la mina, el aire comienza a hacerse más espeso y la humedad hace acto de presencia, se va clavando en los huesos casi sin que uno se dé cuenta. “Esto es lo mejor de la mina”, comenta Primitivo Basalo cuando nos ve llegar. Nos recibe junto con sus 6 compañeros dentro del habitáculo de no más de 40 metros cuadrados que se han acondicionado para el encierro.

Un rincón revestido de madera que durante estos 40 días que llevan ya metidos bajo tierra, han convertido en su hogar. Dentro de él, un pequeño desnivel divide lo que podría ser el salón-comedor en el que hay una mesa hecha de tablones de madera con sus respectivos asientos, y el sitio en el que duermen. En lugar de colchones, tienen colchonetas y en lugar de sábanas, sacos de dormir. “Más allá de donde dormimos hay una galería”, comenta Primitivo, pero ellos se las han arreglado para construir una pared con una fina madera en la que además de protegerles de la corriente, puedan colgar algunas fotos de la familia y hasta un pequeño abanico, a modo de decoración.
Fuera han conseguido hacerse una ducha con un bidón de plástico que recargan a diario con el agua caliente que les traen sus compañeros del exterior. Dejan más que claro que son personas que están acostumbradas a sobrevivir.

Ellos 7, junto con Eduardo González que tuvo que abandonar hace más de una semana el encierro a causa de un principio de neumonía, decidieron voluntariamente, del total de los 30 mineros que hay en el pozo de Santa Cruz del Sil (Ponferrada), quedarse encerrados en señal de protesta por el 63% de los recortes que desde el Ministerio de Industria se quiere aplicar al sector del carbón, y que prácticamente supondría su fin. “Nosotros optamos por quedarnos encerrados, pero otros están cortando las carreteras, están los que se han ido a Madrid en la marcha… cada uno aporta de una manera diferente”, comenta Víctor Manuel Almeida.

A pesar de que los días de encierro empiezan hacer mella en su estado anímico – algo que ellos mismo reconocen- y de lo interminables que se les llegan hacer allí metidos, tan solo guiados por las horas del desayuno, la comida y la cena que las marca la llegada de los compañeros que les llevan los alimentos desde el exterior, siguen mantenido la esperanza, “que es lo último que se pierde”, de que la situación se arregle, así como las ganas de seguir luchando por conseguirlo. “Es todo o nada” (…) “Esto es lo único que tenemos y hay que aferrarse a ello como sea”. “Los de otros sectores no luchan de la misma manera porque no pierden el puesto de trabajo. Pero para nosotros esto no es un recorte salarial, es el cierre de las minas y por tanto, quedarse sin trabajo”. Quien habla es José Pérez de 35 años de edad, el benjamín del grupo, casado y con una niña de 4 años, para quien lo más duro moralmente de estar allí dentro metido es no poder ver a la familia, aunque al mismo tiempo pensar en ella es lo que le hace fuerte, tanto a él como al resto de sus compañeros. “Vivir o morir”, comenta Primitivo Basalo al respecto, a lo que añade: “esta guerra no la empezamos nosotros. El convenio ya estaba firmado hasta 2018, para entonces se acordó un recorte del 10% y que la minería que se pudiera seguir sustentando seguiría y la que no, cerraría. ¿A qué viene el recorte del 63% entonces?” (…) “No estamos pidiendo nada que no nos corresponda. Qué cumplan lo pactado”.

“¿Dónde vamos a ir si la mina cierra?”, Alfredo González lanza al aire la pregunta que se les pasa por la cabeza a todos los mineros durante estos días. “En toda España ahora no hay nada de trabajo, pero aquí (comarca del Bierzo y Ponferrada), no hay nada, de nada” (…) “Además no luchamos solo por nosotros, sino también por las generaciones futuras que quieran trabajar en la mina”. “Es que para nosotros”, acota José Pérez al respecto, “esto es nuestra vida” (…) “Somos mineros y estamos muy orgullosos de serlo”.

Estos 40 días de encierro con sus respectivas horas, minutos y segundos, han dado mucho para la reflexión y el debate entre ellos sobre todo lo que está sucediendo en España y en concreto a su sector. Ese debate es alimentado por la prensa diaria que sus compañeros del exterior se encargan de hacerles llegar y con mucha de la cual se sienten resentidos y lo hacen notar: primero porque consideran que hubo censura informativa sobre sus movilizaciones por parte de algunos medios de comunicación al inicio; en segundo lugar, por habérseles tachado de terroristas; y en tercero, porque creen que se sigue fomentando el mito del alto salario que cobra un minero y lo joven que se jubila. “A la gente que está diciendo que nos retiramos con 41 años le diría que nosotros no cotizamos como un trabajador normal por año, sino por año y medio” (…) “Algunos marchan de la mina con 41 años sí, pero muchos con silicosis, articulaciones machacadas, quien más o quien menos ha tenido algún accidente que le ha dejado un brazo, una pierna o un dedo mal… y luego está la esperanza de vida de un minero que se ha tirado 20 años bajo tierra. El que llega a los 80 años es un fenómeno”, señala Primitivo Basalo en un tono bastante dolido. Su compañero José Pérez continúa: “si sacamos una peseta, nos sacan cinco del cuerpo. Aquí nadie nos regala nada”.

En la superficie de la mina el sentimiento que tienen al respecto los compañeros de los 7 protagonistas del encierro es el mismo: “La gente se cree que el minero vive con un buen jornal, aquí no pasamos de los 1.500 euros al mes. Se trabaja más horas que hace años y se cobra mucho menos y si no estás contento, a la calle”, quien lo comenta es Lino Joaquín Araujo Sousa también minero de Santa Cruz del Sil. “Si mucha de la gente que habla sin saber lo que es este trabajo viniera a la mina solo un mes a picar con nosotros, no diría lo que está diciendo” (…) “Que esa gente que opina sin saber entre un mes con nosotros día, tras día… que juzguen sabiendo lo que se trabaja y lo que ganamos por ello”. “Hay seguros, como el del hogar, en el que tengo que pagar el doble por trabajar en la mina, y en algunas compañías directamente no te quieren asegurar, por algo será…”.

Lino Joaquín tiene 46 años, 3 hijos de 22, 18 y 5 años. El único sueldo que entra en su casa es el suyo y pagando una hipoteca de 800 euros, “me da para comer y para pagar, nada más”, comenta. “Hay trabajadores de la mina de la zona que no han salido en su vida de esta comarca y que no tienen estudios, ¿dónde vas con 40, 56 o 46 años que es mi caso a ganarte la vida, tal y como están las cosas?”. “Yo para finales de año me iba a prejubilar, si antes de que eso pase cierran eso y me dicen que se acabó, ¿dónde voy? ¿Qué hago?, me quitan la casa y me veo en la calle, como les está pasando a muchas familias”.

Es la misma pregunta que se hace Ana Belén Fernandéz, mujer de Primitivo Basalo. “Mi marido lleva 20 años trabajando en la mina de los 40 que tiene, si la cierran ¿dónde le van a dar trabajo? ¿En qué empresa lo van a contratar tal y como está la cosa con su estado de salud?, preferirán antes contratar a un chaval de 20” (…) “De la minería en esta zona no solo viven los mineros y sus familiares, viven también los comercios, los bares, los supermercados, etc. Si los mineros no compran, ¿quién lo va hacer?”. “Si así es como quieren acabar con el paro, vamos por mal camino”, señala Ana Belén. “Para nosotros hoy por hoy es impensable no vivir de la mina”, afirma Ángel Augusto Carro, otro de los mineros del pozo de Santa Cruz del Sil. “Si la minería se acaba, Ponferrada se viene abajo”.

“El problema es que ellos (los políticos) viven en sus casitas, sentados en sus sillones, con su pastita… que vengan aquí y vean cómo trabajan y vean la realidad de los números” dice Ana Belén.

¿Dónde está? (por Rajoy), ¿Por qué no da la cara?”, se pregunta Raúl González, compañero de los 7 mineros encerrados. “Solo se preocupa por Bankia. España no solo son los bancos” (…) “Las ayudas a la minería las da Bruselas, sin embargo aquí no ha llegado el dinero, ¿dónde está?” (…) “En esta comarca la minería es el eslabón principal de la cadena, si se rompe va todo detrás”. Sobre esto último que comenta Raúl, la comarca del Bierzo lo tiene claro, “como acaben con la minería tendremos que emigrar todos al Congo al final”, le comenta a Periodismo Humano la dueña de un restaurante de la localidad de Matarrosa. Tanto en este pueblo, como en el resto de la comarca del Bierzo, numerosos carteles en la puerta de los establecimientos, sean del tipo que sean, tienen en su entrada o en los escaparates los lazos negros en señal de duelo por la minería. Como muestra de ello Ana Belén comenta: “desde que empezó el encierro nosotras no les hemos traído nada de comida, se la traen los compañeros, los restaurantes de la zona, las juntas vecinales… les traen desayuno, comida y cena. La verdad es que todo el mundo de la zona se está portando muy bien con nosotros”.

Muchas de las mujeres y familiares de los mineros encerrados se conocieron a raíz del encierro al darse cita día, tras día en la bocamina en la que están a pie de cañón apoyando a sus maridos. “Nosotras no nos conocíamos porque cada una somos de un pueblo distinto. Pero aquí nos hemos hecho familia” señala Ana Pereira, mujer de Segundo Porto. Hablan con ellos todos los días, mañana y tarde, por un teléfono interno de seguridad que tiene la propia mina. “Nosotras estamos sufriendo y tenemos muchas ganas de verlos, porque nos dicen que están bien, pero no sabemos si eso es así, aunque les apoyamos en esta decisión al 100%”, comenta Ana Belén. “Y eso que estamos acostumbradas a sufrir”, señala Ana Pereira, mujer de Segundo, “porque tú por la mañana cuando va a trabajar sabes cuándo va, pero no si volverá” (…) “De todos modos, yo ya estoy acostumbrada, vengo de familia minera, hasta mi suegra lo fue, así que esta es nuestra vida”.

Rosario Giralda González de 78 años es la suegra de Ana Pereira y madre de Segundo Porto, uno de los 7 mineros encerrados. Ella ya fue minera de esa misma mina durante 11 años. “De aquellas había muchas mujeres mineras, luego ya no se dejó que la mujer trabajara en la mina”, comenta Rosario a Periodismo Humano. “Te metías a trabajar a la mina pensando que estabas asegurada y no era así. Yo estuve un año entero sin asegurar y sin saberlo”.

Bajaba y subía andando por las empinadas laderas de los montes a la mina desde la 08:00 de la mañana hasta no se sabía qué hora. “Había veces que te daba hasta otro día a las 09:00 por dos míseras pesetas que cobrábamos” (…) “Además, antes no había maquinaria, se hacía todo manual”. “Los manderos esos (por los políticos) no saben lo que es la mina”.

Las mujeres también se sienten dolidas por el tratamiento que algunos medios de comunicación han dado a las protestas mineras en estas últimas semanas, tal como señala Ana Belén: “nos tratan como a terroristas. Es verdad que hemos cortado las carreteras, porque si no nos hacemos notar, no nos hacen caso. Sentimos mucho las molestias que hemos podido ocasionar a la gente, pero tenemos que luchar por nuestros derechos” (…) “Ahí arriba (señala el monte que está por encima de la explotación minera) tenemos a la secreta con un coche parada día sí, día también. Nos para la Guardia Civil cada dos por tres porque tienen fichadas nuestras matrículas. Nos tratan como a delincuentes porque defendemos nuestros derechos”.

“El único sector que lucha de verdad por los recortes es la minería. A la sanidad se le está recortando mucho y nada. Hay que revelarse, no puede venir un gobierno y pisotear así como así los derechos que llevamos tantos años defendiendo. Hay que revelarse. A nosotros de aquí no nos moverán”
.
Leer más...

Cinema Anarquista no estado español: "Unha Mirada ao Infinito"

Recebemos no noso correo este interesante dossier do Sindicato Federal de Teléfonica da CGT sobre cinema anarquista, onde ponhense a disposición 48 documentarios e filmes sobre o movimento libertario no estado espanhol entre finais do século XIX e ata a chamada transición da ditadura franquista à democracía burguesa.

A maioria son filmes que tiveron escasa difusión e de díficil aceso ata agora. Clicando en "Leer Más" tedes aceso ao enlace ao dossier en formato pdf onde figura como descargalos para o seu posterior visionado e facilitamos o índice para que coñezades os documentarios e filmes incluídos no dossier.

Clicade acá neste enlace ao dossier en pdf


Leer más...

Inaugurado um novo centro social na Guarda : "Fuscalho"

Chegou a esta redaçom (em comentários a umha outra notícia) a nova da inauguraçom, em 15 e 16 deste mês de junho, do C.S. Fuscalho, e de seguido colamos o que esta pessoa apontou:

O centro social foi impulsado pola gente da associaçom "A Velha na Horta", até o de agora a nossa actividade se limitava a fazer concertos, palestras, mercadinhos sustentáveis, etc.. Agora lanzamo-nos a abrir este novo centro social a ver que nos depara.

Apostamos pelo reintegracionismo, anti-capitalismo, feminismo, etc.

Pois o dito

Estades convidadas a vir quando vos passedes pola Guarda.

Um saúdo.

Deixo acá umhas ligaçons da notícia e fotos da inauguraçom noutros médios:


GalizaContraInfo

Xn--Infomio-9za

GalizaLivre

Leer más...

26 jun 2012

Xornada antipsiquiátrica (A Coruña)


Aquí tedes o cartaz da xornada antipsiquiátrica que se desenvolverá no C.S.O.A. Palavea (Rúa Río de Quintas 31, N-550 xunto á discoteca OH!Coruña) o próximo sábado 7 de xullo. Nela atoparedes un monólogo sobre psiquiatría de Bitxo Bola ás 18:00; seguido pola proxección do filme "El revés del tapiz de la locura", sobre a creación da Radio Nicosia, ás 18:30; unha hora máis tarde, ás 19:30, virá a charla "Radio Nicosia. Unha experiencia de radio alternativa"; ás 22:00 ceador popular en beneficio das xornadas; e ás 23:00 a velada rematará cun concerto, tamén en beneficio das propias xornadas (grupos por confirmar).

Radio Nicosia é unha das primeiras emisoras realizadas por persoas que foron diagnosticadas de problemas de saúde mental. É unha experiencia que intenta unha mirada lateral sobre a loucura e busca vías alternativas -e alterativas- na área para deconstruir o estigma.


Para sufragar os gastos de preparación do evento, este sábado 30 de xuño, tamén na coruñesa okupa de Palavea, o grupo "Acupuntura" de A Barcala e outro grupo máis (que aínda non sabemos cal será) tocarán en beneficio da xornada do seguinte fin de semana.

Enlaces a Radio Nicosia aquí, aquí e aquí.

Enlace o blog do C.S.O.A. Palavea aquí.
Leer más...

25 jun 2012

Solidariedade com os companheiros presos na Bielorrússia

Reproducimos o seguinte texto chegado ao mail dun dos redactores:

Foi já há algum tempo que se deu o último apelo à solidariedade com os anarquistas bielorrussos (http://abc-belarus.org/?p=133&lang=en). Hoje temos de admitir que uma nova onda de solidariedade é precisa urgentemente para os ajudar a saírem da prisão. É por isso que apelamos a que participes nos dias de acção em solidariedade com os presos políticos bielorrussos de 30 de Junho a 2 de Julho.

Os activistas Ihar Alinevich, Mikalai Dziadok, Artsiom Prakapenka, Pavel Syramolatau, Aliaksandr Frantskievich, Jauhen Vas`kovich, que foram detidos no Outono de 2010 e Inverno de 2011, e depois condenados de 3 a 8 anos de prisão em Maio de 2011 devido a uma série de ataques a símbolos estatais e capitalistas, estão a concluir o seu segundo ano de prisão. Durante este tempo, os seus companheiros e familiares fizeram o seu melhor para os ajudar a sentirem-se o mais confortáveis possível na prisão e para os libertar. Em Outubro de 2011, foram reconhecidos como presos políticos por organizações de luta pelos direitos humanos. Isso deu-lhes mais hipóteses de serem libertados o mais rápido possível, porque de momento o presidente da Bielorrússia, Alexander Lukashenko, encontra-se pressionado pela União Europeia para que liberte todos os presos políticos e os descriminalize. Ele já perdoou mais de 30 presos políticos desde Agosto de 2011, mas não foi concedida liberdade a nenhum dos nossos companheiros. Lukashenko disse publicamente que iria perdoar apenas aqueles que escrevessem um pedido de perdão, admitindo assim a sua culpa e pedindo-lhe misericórdia. Todos os outros permanecerão na prisão, afirmou. De facto, já foi perguntando a dois companheiros, Mikalai Dziadok e Alexandr Frantskievich, se queriam assinar o pedido de perdão em Agosto de 2011, mas ambos o recusaram. Neste momento existem ainda 13 presos políticos na Bielorrússia, entre os quais 5 nossos companheiros e mais 1 preso por uma acção em solidariedade com eles. Estamos certos de que nenhum deles pedirá perdão, porque seria uma vergonha para um anarquista ou para qualquer pessoa honesta fazê-lo. Todos os presos estão a sofrer diferentes tipos de pressão da administração das prisões em que estão detidos*, porque Lukashenko quer sair vencedor desta situação e fá-lo de forma a que não pareça que é a UE a forçá-lo a libertar os presos políticos com medo de mais sanções políticas e económicas, mas sim como acto de boa vontade, caso eles peçam perdão. Opomo-nos determinantemente ao facto de que os nossos companheiros sejam permutados por benefícios da UE e condenamos a pressão que têm sofrido*. Apelamos a que toda a gente proteste contra estas torturas e que exijam a libertação imediata dos presos políticos da Bielorrússia, incluindo a dos anarquistas.

Saudamos acções de solidariedade de TODO o tipo, começando agora e continuando até aos dias de solidariedade, e apelamos também a que façam acções de solidariedade pelo menos uma vez por mês, mesmo depois dos dias de solidariedade se possível. Precisamos de uma pressão constante sobre o regime e sobre os políticos da UE em relação a esta situação. Que haja um desenrolar de acções por todo o mundo, até que os nossos companheiros sejam libertados!

*Os tipos de pressão sobre os companheiros incluem: transferências para outros estabelecimentos prisionais, proibição de comida proveniente do exterior, proibição e cortes nas datas de visita dos familiares, proibição de telefonemas, atrasos e falhas na recepção de correspondência, colocação em celas de confinamento solitário, transferências para estabelecimentos prisionais com regimes especiais, etc.

Para saberem mais sobre os ataques, visitem abc-belarus.org/?p=6&lang=en
Para saberem mais sobre as condenações, visitem abc-belarus.org/?p=326&lang=en

Cruz Negra Anarquista da Bielorrússia (belarus_abc@riseup.net)
Amigos e Familiares dos detidos
Leer más...

Sábado 30 xuño.- Acto de peche da campaña pola Obxección Fiscal aos Gastos Militares 2012

Chegounos do colectivo GAS de Vigo via e-mail, este convite do Espazo Aberto Antimilitar do que damos debida conta:

Co mes de xuño rematan os actos da campaña 2012 pola Obxección Fiscal aos Gastos Militares que o Espazo Aberto Antimilitar en Galiza, e moitos grupos no Estado, vimos desenvolvendo. Aínda tedes tempo para facer a declaración da renda e con ela a OF, de facela por favor achegádenos os datos que estamos a recoller xunto a outros grupos a nivel estatal.

Para rematares convidamos a participar nun acto de peche de campaña que imos facer o sábado 30 de xuño a partires das 19h00 diante do Mercado do Calvario.

No acto haberá paneis informativos sobre: gasto militar - banca armada - sahara - venta armas e recrearemos un campo minado un pouco especial...

Agardamos a vosa participación!
Leer más...

23 jun 2012

Concentración contra as torturas en prisión (Coruña)


Pois iso, que este martes 26 de xuño, aproveitando a data do día internacional contra as torturas, ás 11:00h haberá unha concentración fronte aos xulgados de Coruña contra a tortura en prisión. Preténdese apoiar dese xeito a campaña contra a tortura en prisión que máis de 50 presos levan a cabo en cárceres de todo o estado, así como denunciar as recentes malleiras e demais represalias contra integrantes da mesma acontecidas recentemente na prisión de Teixeiro (neste blog aquí, aquí e aquí).

Redactado por C.R. a través de información chegada ao noso correo Leer más...

22 jun 2012

O Concelho de Vigo imparte umha liçom de fascismo a crianças

Segundo destapou ontem"La Voz" a polícia Local de Vigo protagoniçou o passado martes no recinto ferial desta cidade, Ifevi, umha exibiçom ante perto dum milhar de escolares de numerosos colégios de Vigo como celebraçom da clausura do curso 2011-2012. Entroutras fazetas policiais, tres agentes cenificarom umha tentativa de roubo dum coche, onde o que fai de ladrom fala com marcado deixe caló (escutar vídeo) ante os risos inocentes das crianças.

Mas o terrível de-lo nom é que o polícia que simulava ser o ladrom, falara com esse deixe (que é constitutivo dum claro ato de racismo), senom o posiçonamento da alcaldia viguesa, quem, ante a suave crítica de "La Voz" que só tildava os feitos como "politicamente incorrectos", e depois dum dia de pensar-se a resposta saiu a negar "tajantemente" o evidente, e assegurou que nom existia intençom de «ridiculizar ou menosprezar» ao colectivo gitano e que qualquer interpretaçom nesse senso está fora de contexto, e mesmo tirarom do absurdo argumento dos quartos, conforme o concelho vigués sempre concedeu ajudas pecunárias à Fundaçom "Secretariado Gitano" para financiar actividades formativas encaminhas a conseguir a integraçom social do colectivo.

Além de que, isso da "integraçom" tem conotaçons "prepotentes", pois considera a sociedade "branca-europeia-capitalista" como ideal, e mesmo é "menospreciativa" pois considera o jeito de vida gitano como amoral ou nom válido, tem também aspectos fascistas ao denigrar a este colectivo e associa-lo à figura de gitano delinqüente do que tanto gostam os governos e os falsimedios (entre eles "La Voz").

Do mesmo jeito hipócrita, saiu na defessa do indefendível o Comité de Empresa do concelho quem declarou (sic): «ante o possível malestar queremos transladar a todos os membros de raça gitana as nossas mais sinceiras desculpas se assim tivera sido», para de seguido sinalar que a inquietude gerada parte de «umha malintençonada interpretaçom do acento como de raça gitana», ou seja o Comité de empresa pretende fazer-nos parvas ou xordas, pois qué outra interpretaçom é possível??.

Como aponta umha jornalista viguesa no seu blogue"Qué necessidade havia de caracterizar ao caco desta maneira? Nom haveria nengumha criança gitana entre esse público? Que terá pensado?".

Agora todos apontam que "nom houvo má intençom", a polícia, o comité, o concelho, e até a fundaçom "secretariado gitano", mas como aponta a jornalista: "Se nom havia má intençom, o que se deduce é que o que está detrás de todo isto é um prejuízo tam assumido que nem sequer existe consciência dél. Até tal ponto de que nom forom quem de advertir o desafortunado desta recriaçom e censura-la, ainda que fosse com o único fim de ser políticamente correctos".

Como nota deste aponte, quiger lembrar o caso "Mamadou Kane", no que quatro policias do mesmo corpo se passearom no coche policial a este cidadá de origem senegalês entre golpiças, maus tratos e insultos fascistas, além de ameaças de morte. E que pese a ser condenados forom depois amnistiados e voltam a estar nos seus postos de tarbalho. Para umha melhor informaçom deste caso recomendo vissitar esta ligaçom do blogue elpanoptiko, onde todos os políticos da urbe "democrática" desde PP, PSOE e BNG, menosprezarom ao Mamadou, mesmo ameazarom, e ficarom "consternados" quando a justiza inhabilitou a estes energumenos.

Notícia redactada por Edu
Leer más...

20 jun 2012

Charla e debate sobre a loita mineira (A Coruña)


Este venres 22, no C.S.O.A. Palavea (Rúa Río de Quintas 31, N-550 xunto a discoteca OH Coruña) a partir das 21:00h, poderedes asistir a unha charla-debate sobre a actual folga da minaría. O evento terá o formato de pase de vídeos comentado por un compañeiro ao que a folga lle pilla moi de preto, co seu posterior debate e reflexión colectiva.


Chegado o noso mail.

Blog do C.S.O. Palavea aquí.
Leer más...

Concentración antitaurina (Sarria)


Pois iso, que este domingo 24 as 17h haberá unha concentración contra tan casposa festa que agora queren implantar no concello lucense de Sarria. O lugar exacto da concentración non o sabemos, pois o cartaz nos chegou tal cual ao correo, pero supoñemos que non será moi difícil de atopar.
Leer más...

19 jun 2012

[A Coruña] Charla Transxénia. A historia do verme e o millo

Este xoves 21 de xuño às 20:00 no C.S.O. Palavea se pasará o documental realizado en 2007 polo Col·lectiu Serindípia que trata cómo os transxénicos, da man de pesticidas, fertilizantes e unha salvaxe industrialización da agricultura, están cada vez máis presentes nas nosas vidas. Chegaron sen facer moito ruido, desde o campo do productor ata o plato dos consumidores... A experiencia local de Cataluña e Aragón serve neste caso para explorar os distintos ámbitos de influencia dos transxénicos (consumo, saúde, coñecemento, o sistema productivo, o entorno)... e para describir o conflito que se desata cando esta nova e sinistra biotecnoloxía vai extendendo o seu poder e impedindo o desenvolvemento dun modelo ecolóxico alternativo de producción e consumo.
Leer más...

CARTA DESDE EL AUTO-EXILIO. APOYO CRITICO A LOS MINEROS

Deixamos aquí unha tan extensa como interesante reflexión sobre a folga da minaría feita por un anarquista asturiano emigrado por europa. O texto chegou ao correo dun dos redactores do blog e reproducímolo en castelán tal e como se escribiu:

Vine a esta ciudad del norte de Europa en busca de un mejor empleo. Traia conmigo el deseo de escapar de los tipicos tajos en hosteleria, de los malos salarios endemicos. Buscaba tan solo un poco de dignidad laboral y salarial asi como mas tiempo libre que poder dedicarle a la lucha libertaria y a viajar y conocer mundo. He de reconocer que me fui felizmente y de motu propio de Asturias impulsado tanto entonces como ahora por mi espiritu aventurero, mi amor por los viajes y un nomadismo que honestamente he transformado y por lo tanto reivindico como mi legitimo y libremente escogido modo de vida.

No formo parte pues de esa vasta mayoria de jovenes y no tan jovenes Asturianos para quienes la elite prescribio la emigracion casi forzosa como unica solucion a su futuro de esclavos asalariados. No deje “la tierrina” con llantos sino con muchas ganas asi como profundamente asqueado de la escena politica local, estancada en el ombliguismo y en ideologias obsoletas, cerrada a la reflexion seria y al debate mas alla de los topicos y enormemente golpeada por la espiral de la drogadiccion.

No me fui con lagrimas no, pero eso no me absuelve del dolor que siento por partida doble al contemplar la tierra que me vio crecer y amo con locura subyugada por todo tipo de satrapas y mediocres chupatintas. La deshazon y el confuso malestar que me produjo siempre el comparar aquella Asturias de leyenda, rugiente, dinamitera, mucho menos borracha y cocainomana y mucho mas politicamente comprometida y rebelde que la actual con lo que hoy no pasa de ser un erial al que nadie respeta en gran medida gracias a los sindicatos mayoritarios y a una izquierda miope anclada en el pasado.

Siento dentro de mi la tierra pero ello no me convierte en un nacionalista. No deseo tener nada que ver con quien de la manera mas embustera manipula la historia rebelde de este pedacito de tierra para transformar (en su imaginacion y en sus publicaciones propagandisticas, que no en la realidad) la Revolucion proletaria de 1934 en poco menos que una declaracion de independencia. No creo en patrias de ningun tipo, creo en los pueblos que se sienten de verdad y esos nada tienen que ver con fronteras, banderas, disputas territoriales, partidos politicos ni estados. Deseo una Asturias tan libre como el resto del mundo, libre del capital, de la destruccion ecologica, del patriarcado y del estado, sobre todo del estado, sea este “del bienestar”, “dictatorial” o “democratico”. Hablo la lengua asturiana desde ninho por si alguien se apresurase a ponerme a prueba y esta carta la he escrito en castellano con la intencion de hacerla comprensible a la mayor cantidad de lectores posible dentro de la geografia Iberica.

Mineros, lo que me habeis hecho sentir estos dias no puede ser descrito con palabras. Habeis vuelto a traer a la palestra mediante hechos la dignidad y el coraje de la lucha con mayusculas, habeis sido un soplo de aire fresco en la emponzonhada atmosfera en la cual se halla sumida Iberia y muchos otros lugares y paises del continente. Viendo y leyendo desde la distancia me han vuelto a la meoria los recuerdos de mi infancia en los anhos 80, de la huelga minera del anho 98 en la que yo anduve de mas chavalin por ahi triscando tratando de emularos y echar un cable si se terciase. Despues del bombardeo mediatico de fanatismo pacifista vergonzante que se pudo ver el anho pasado vosotros habeis irrumpido por la puerta grande, con furia, determinacion y gran habilidad tactica. Por todo esto no puedo mas que expresaros a vosotros mi mas profunda gratitud ademas de mi mas rabiosa exasperacion hacia todos y todas los trabajadores maulas y pobres de espiritu que vociferan su desaprobacion ignorante, desinformada e “indignada” ante vuestra lucha.

A estos ultimos tan solo puedo deciros que mejor hariais centrandoos por una vez en lo positivo de la situacion. Ya se que las carreteras cortadas os impiden a muchos currantes autonomos, y del sector privado acudir a vuestros tajos, que la situacion esta mal y que los a algunos sectores productivos tal el de la mineria o antiguamente la construccion se les trae en palmitas mientras el resto os jodeis en curros mucho peor pagados, mas inestables y con menores facilidades para montar protestas sin arriesgarse al despido casi automatico. Aun asi por una vez tambien os pido que os centreis en lo que verdaderamente importa. Los mineros estan demostrando que el enemigo de clase, los capitalistas y el estado solo te respetan cuando te temen. Si las cosas no son faciles para vosotros quizas sea el momento de empezar a pensar en como hacer que si lo sean, apelando a la union, la solidaridad, la asociacion de explotados y rebeldes. En eso los mineros, con todos los defectos que su lucha pueda tener (y a los que me referire mas adelante) deberian serviros como inspiracion y no como cabeza de turco sobre la que vomitar vuestras cotidianas frustraciones.

Respecto a la prensa solo puedo deciros que salvo muy honrosas excepciones como por ejemplo las de los editores de la web “periodismo humano” al resto no se os puede calificar mas que como una panda de bastardos con todas las letras. Sucio y ruin eso de justificar siempre la violencia de los perros de uniforme mientras se sobredimensiona la casualidad mas infinitamente fortuita, (a saber, un pobre pasajero de un tren de RENFE que tiene la mala suerte de caerse al suelo y hacerse danho en la cabeza debido un frenazo repentino causado por una barricada) para echar mierda y calumnia sobre los mineros en huelga. No merece para vosotros mencion alguna, so basura humana!, asalariados del embuste! el que dicho incidente ocurriese en el decimoseptimo dia de huelga habiendo transcurrido todos los demas sin errores ni incidentes graves, siendo los unicos hematomas los producidos por la fuerza de okupacion antidisturbios?... no os merecen critica o atencion alguna los sucesos de Cinhera de Gordon, los cuales nos retrotraen a los mas aciagos tiempos de la otra dictadura (ocupacion militar de la villa por la pikoleta incluida)... o sin ir mas lejos a los sucesos de Reinosa en 1987?... en fin, sois lo que sois hasta que demostreis lo contrario. Resultaria totalmente futil seguir gastando palabras en glosar vuestros desmanes y miserias.

Y ya volviendo a vosotros mineros, no seria del todo honesto si despues de condenar a quienes se han dedicado a vilipendiaros durante los ultimos dias no tuviese unas palabras criticas tambien con vosotros. Se impone dicha obligacion porque los tiempos que corren nos obligan a ello, porque o avanzamos mas alla de lo que sucede ya casi por rutina cada vez que se monta un sarao de este calibre o nos vamos todos al carajo. Se imponen reflexiones serias, rupturas dolorosas y probablemente traumaticas, en definitiva una total renovacion de lo que ha sido el panorama politico en Asturias durante mas de 30 anhos.

Quisiera preguntaros por que es que solamente las sedes del PP en Asturias han resultado atacadas estos dias mientras las de las nefastas mafias CCOO y UGT, asi como las del resto de partidos permanecen intactas. Por que mientras se despliega una pancarta llamando practicamente al infanticidio y a verter la sangre de los retonhos del enemigo de clase (los ninhos son ninhos, sean estos de hijos de pobres o de ricos, poca culpa tienen ellos de las burradas cometidas por sus adultos) y aun no se le ha tocado un pelo o ni tan siquiera hostiado como se merece a un cerdo traidor como Jose Angel Fernandez Villa, mafioso sindicalero que no ha dudado en emplearos como fuerza de choque para defender sus propios privilegios y el de todos los burocratas que le rodean cuando ha juzgado oportuno.

Cuantos de vosotros ESTAIS DISPUESTOS Y LISTOS para romper con UGT y CCOO. Cuando lo vais a hacer. Sabeis de sobra que tanto “cocos” como “ugeteros” han firmado sumisamente todo tipo de legislaciones antiobreras en estos 30 anhos de “democracia”, que la traicion es su oficio y esta inserta en su codigo genetico. Que si estan llamando a liarla asi de gorda ello se debe en ultimisima instancia al pavor que les produce el verse despojados de toda utilidad para el sistema como mediadores, negociadores profesionales, apagafuegos de la revuelta y burocratas chupopteros. Un capitalismo sin subvenciones que gestionar, despido flexible y un estado del bienestar reducido significa que los burocratas de UGT y CCOO seran cada vez menos necesarios en la escenificacion de esa gran comedia conocida como “convenios colectivos” y/o “relaciones laborales”. Son sus putos culos de chupatintas lo que estan defendiendo... OS DAIS CUENTA DE ESO MINEROS? Creo que no me habria hecho falta preguntarlo...


Hasta la fecha todos aquellos, los mejores de entre vosotros asqueados de esta situacion solo os habeis atrevido a manifestar vuestra querella y disconformidad (puede llamarsele enfrentamiento?) con las cupulas de boquilla y sin acompanhar lo que sentis y pensais de acciones concretas y contundentes, sin intentar forjar alianzas con otras porciones de la poblacion trabajadora ni apostar claramente por la autoorganizacion. HA LLEGADO LA HORA Y SE OS EXIGE QUE SALGAIS DEL ESCONDITE OS PRONUNCIES Y ACTUEIS EN CONSECUENCIA.

Quisiera preguntaros que vais a hacer si al final os dan lo que los negociadores profesionales estan pidiendole al gobierno es decir, mas dinero. Quisiera saber si al final de todo el movil de la lucha obrera no es otra cosa mas que dinero, subvenciones y prebendas.

No os causa aunque sea un minimo atisbo de emocion el que LA GRAN ALIADA estrategica de las recientes batallas con la pasma haya sido la montanha?, el verde prado, los bosques?... que la lucha haya transcurrido no solo en las calles de las urbes, sino tambien, tal cual hicieron nuestros antepasados contra la dominacion romana en las laderas angostas de los preciosos valles que jalonan algunos de los mas bellos rincones de una tierra magica? Puede vuestra fiereza tambien hacer un hueco a la sensibilidad ecologica, la preocupacion por la naturaleza, la critica del capitalismo y el estado acompanhada de una conciencia activa acerca del impacto de la actividad que alimenta a vuestras familias en la Madre tierra?. Habeis dedicado alguna vez algun que otro pensamiento furtivo o reflexion a preguntaros por que el rio Caudal o el Nalon y algunos de sus afluentes (el Nora, el Candin etc...) parecen condenados in eternum a discurrir ennegrecidos por el hollin. Si el aire en La Felguera, Mieres, Sama Langreo, Lada, etc... tendra siempre que mostrar esa coloracion negruzca y dejar esa textura a tierra seca en la boca?...

Atraviesa vuestra mente alguna vez el pensamiento de acabar con la esclavitud asalariada y con el estado, de establecer la autogestion y el trabajo libre, de que sea el pueblo quien se organice y decida sus propios asuntos sin mediadores?...

Quisiera preguntaros si habeis tratado de hacer algun contacto, amistad, alianza de base y de clase no mediada por liberado sindical alguno con los transportistas tambien en huelga, o con los profesores interinos a quienes desde vuestra vision machuna y viril de la lucha quizas considereis como senhoritos de buen vivir pero que a fin de cuentas tambien han cesado su actividad y de buen seguro agradecerian vuestro apoyo.

Habeis intentado idear estrategia alguna para llegar a aliarse con el autonomo o el currante del sector privado que tanto os recrimina cuando vuestros cortes le impiden llegar al curro y cuyos patrones les tienen con diferencia muchisimo mas agarradas y agarrados por las gonadas que a vosotros los vuestros. SOIS CAPACES DE PENSAR EN LOS DEMAS?, FUERA DE VUESTRAS PROPIAS REIVINDICACIONES?... PODREIS SUPERAR VUESTRO OMBLIGUISMO AUTORREFERENCIAL Y PENSAR-ACTUAR A LO GRANDE?, ESTAIS DISPUESTOS A COMPARTIR TODOS LOS CONOCIMIENTOS TACTICOS ACUMULADOS DURANTE SIGLOS DE LUCHA, A ENSENHAR A OTROS TRABAJADORES Y REBELDES A FABRICAR “LANZAPATATAS” Y FUSILES PARA DEVOLVERLES A LOS PERROS DE LA LEY SUS PROPIAS PELOTAS DE GOMA y mas si hiciese falta?...

Quisiera tambien saber si algunos de entre vosotros es capaz de reconocer que no han sido tan solo agentes externos a vuestro propio obrar los que han conducido a esta situacion de estancamiento desesperacion y miseria moral. No se trata de buscar culpables ni de decidir a quien hay que poner a parir y a quien no sino de reconocer la parte de culpa y responsabilidad que a cada uno le toca. No son tan solo el gobierno, la policia, los capitalistas etc... los responsables de nuestra propia posicion subalterna sino que tambien lo somos cada uno de nosotros, al menos en parte, por transigir, por tragar y no decir nada, por dejar las cosas siempre para ultima hora, pasar de todo e ir a lo nuestro. No es creible el ver en vosotros un mero dechado de virtudes. No se puede sostener por mas tiempo el veros como meras victimas y sois vosotros los primeros que deberiais reconocer vuestro actuar negligente, la facilidad con la que el mercadeo de prejubilaciones, puestos dentro del sindicato, subvenciones etc... ha llegado a corromper a muchos.

Cabria esperar de vosotros al menos el reconocimiento de vuestro fracaso estrepitoso a la hora de intentar pasar el testigo e imbuir a las jovenes generaciones de una actitud y pensamiento revolucionarios, no pasando de contemplar pasivamente como la juventud de Asturias y de las cuencas mineras, incluyendo en ella a muchos de vuestros hijos, se desliza sin remedio por el tobogan ilusorio de la droga, la ropa cara, el “tunning” los accidentes de trafico y la alienacion mas mostrenca e indolente.

Y que conste que si digo esto no es para ofenderos, para atacaros gratuitamente, sino para constatar lo que vivi muy de cerca durante muchos anhos, por mostrar yo mismo el valor necesario para deciros lo que muchos otros no se atreven, dividiendose como consecuencia de tal silencio entre los 2 bandos conplementerios de quienes os calumnian sin razon por una parte y de quienes os admiran y contemplan acriticamente vuestras acciones sin ir mas alla de la repeticion ad nauseam de cuatro topicos ideologicos desgastados por otra.

No, mi proposito no es faltaros al respeto sino dirigirme a vosotros desde una posicion respetuosa pero firme de la manera que ahora mismo puedo y tengo a mano. Si me encontrase entre vosotros en estos momentos, podeis estar seguros de que no dudaria en deciros cara a cara lo que pienso a la minima oportunidad con la esperanza de que tarde o temprano sabriais rectificar. Yo nunca he sido minero ni mi familia proviene de dicha tradicion. Vengo del campo pero se lo que significa ser un paisanu tan bien como vosotros.

Sinceramente os lo digo. Vuestro esfuerzo titanico, vuestra persistencia en el combate es admirable, encomiable y sincera, no me cabe duda, pero muchas cosas deben cambiar. Se debe establecer un nivel de conflicto que se prolongue en el tiempo, permanente y no circunscrito a una serie limitada de reivindicaciones dinerarias, a un territorio puntual ni a un punhado de dias o semanas despues de las cuales todo vuelva a la normalidad. Se debe tratar por todos los medios que dicha normalidad no vuelva mas. Mineros, espero de todo corazon que sepais hacer una lectura apropiada de los tiempos que corren, propicios para la guerra social abierta una vez mas. Lo saben bien en Grecia donde el fascism racist resurge alentado por politicos, policias, militares y empresarios o en Peru, donde otra huelga minera ha arrojado recientemente el saldo de varios muertos y casi cuatro decenas de heridos. Aprendamos tambien a ver que pasa en otras partes del mundo, como llevan la lucha otras hermanas y hermanos.

Un par de dias antes de terminar esta carta me encontre por pura casualidad un chaval de mi pueblo y otro asturiano de Laviana en las calles de esta metropolis. Si yo repare en este lugar en busca de algo mejor todo lo que estos jovencisimos chavales querian era poder currar en cualquier cosa. Su conocimiento de la lengua local era casi nulo, sus ahorros unos 1000 euros entre los dos... celebramos la coincidencia con un poco de charla y algun que otro cigarro. Personalmente no creo que estos simpaticos mozos duren mucho aqui y quizas acaben yendo de vuelta en unas semanas... yo mismo estoy pensando en volver al menos por una temporada tirando a larga. Pero no me cabe duda de que el mejor aliciente para regresar no lo constituiria la existencia de empleos sino la perspectiva de que hay algo por lo que merece la pena luchar, la existencia de una comunidad de rebeldes donde el apoyo mutuo fuese la norma, capaz de crear autonomia e independencia de las falsas necesidades promovidas por el capitalismo y alentar una perspectiva real de cambio revolucionario. Menos dinero pero muchisima mas dignidad.



Mineros, vosotros podeis hacer mucho por generar tal situacion, aprovechad esta oportunidad y por favor, no volvais a los pozos para no salir hasta que el sindicato lo vuelva a ordenar o la amenaza de mas recortes haga acto de presencia. Corren tiempos de lucha permanente, no creo que haga falta recordaroslo.

Sin mas, aceptando todas las limitaciones que mi vision del conflicto desde la distancia pueda generar, esperando fervientemente equivocarme esta vez en todo lo que haya podido comentar en estas lineas e insistiendo en el caracter amistoso de mis anhelos para con vuestra lucha me despido con un gran abrazo y mucho carinho.

Os deseo toda la fuerza y os agradezco el haberme hecho sentir de nuevo orgulloso de mis raices.

SALUD QUE NO SE APAGUE LA LLAMA.

ABAJO EL ESTADO Y EL CAPITAL, LOS DOS AL MISMO TIEMPO....




INTERNACIONAL PAISANISTA

Leer más...

[Lugo] Comedor Popular para Familiares e Amigxs de Presxs

O comedor será o vindeiro sábado 30 de xuño as 14:30' no C.S. Vagalume sito na rua Noreas nº5.

Despois do café haberá proxección do video "Hautsitako Leihoa" (A Xanela Partida) que conta os efeitos da lei antiterrorista e das suas ilegalidades en Euskal Herria. Un documental moi interesante da ESCAC (Escola Superior de Cinema i Audiovisuals de Catalunya) dirixido por Eñaut Tolosa e Hammudi Al-Rahmoun, que aborda cuestións relacionadas con a Kale Borroka: detencións masivas de moçxs bascxs, réximen de incomunicación, paso pola Audiencia Nacional, prisión, condenacións, a través das historias de varixs moçxs e as palabras pronunciadas polo entón xuiz da Audiencia Provincial de Madrid, Joaquín Navarro Esteban, e adentranos na terrível e silenciada realidade de Euskadi.
Leer más...

18 jun 2012

Já tardavam!! A Asociaçom Pro Guardia Civil tilda de terrorismo os protestos mineiros

"MINEROS: ¡YA ESTÁ BIEN!" é o cabeçalho com que começam o seu panfleto a Asociaçom Pro Guardia Civil onde entroutras joias dim que as imagens dos mineiros de Asturies e León "encarapuçhados lançando desde o monte foguetes contra os guardias civis nom se diferenciam em nada dos terroristas, geográficamente cercanos a eles, que atacavam quarteis e veículos do Corpo" ou sirva outro ejemplo quando dim que as acçons que os mineiros estám a levar a cabo para defender as suas reivindicaçons laborais "nom se podem considerar protestos" dado que se achegam mais ao "terrorismo de rua" que a "qualquer reivindicaçom laboral".. (APROGC) que colamos de seguido na sua lingua original (como nom o castelám, ainda que eles prefiram chamar a esta lingua "Español".

MINEROS: ¡YA ESTÁ BIEN!

La Asociación Pro Guardia Civil (APROGC) quiere decir a los mineros de Asturias y León que sus acciones no se pueden considerar protestas, son acciones delictivas más cercanas al terrorismo callejero que a cualquier reivindicación laboral. Las recientes imágenes de encapuchados lanzando desde el monte cohetes contra los guardias civiles no se diferencian en nada de los terroristas, geográficamente cercanos a ellos, que atacaban cuarteles y vehículos del Cuerpo.

Y su violencia va en aumento, piensan que solo así conseguirán sus fines, pero su postura no es de fuerza es de violencia y coacción. Varios guardias civiles ya han resultado heridos, ayer atacaron un tren donde hubo que contabilizar algún pasajero herido grave, y donde la tragedia podía haber sido mayor. Y si la tendencia continúa no tardaremos en tener que lamentar la pérdida de alguna vida humana. Por eso exigimos desde aquí a los mineros que cesen sus actos violentos y delictivos y encaucen sus reivindicaciones laborales por vías menos descerebradas.

A la Asociación Pro Guardia Civil (APROGC), que vela por los intereses personales y profesionales de los guardias civiles, también le sorprende la pasividad de todos a la hora de enjuiciar estos atentados. Se habla de protestas, enfrentamientos, demandas, etc., cuando en realidad son hechos inadmisibles y que deben ser repudiados claramente, con independencia de las razones que llevan a estos trabajadores a denunciar su situación laboral. Nadie debería ser comprensivo con estas actitudes, ni reírles las gracias, ni calificar de chiquilladas sus actos, por mucha comprensión que podamos tener con su situación laboral.

Los guardias civiles que están haciendo frente a estos vándalos están teniendo un comportamiento ejemplar y muy profesional, les felicitamos públicamente por ello, y les pedimos que sigan afrontando con firmeza y con temple las situaciones que diariamente se les presentan.

No nos corresponde a nosotros opinar sobre la situación laboral de los mineros, pero sí tenemos que decirles que si alguna razón tenían para protestar, los medios que emplean para ello los deslegitiman de manera clara y rotunda. Y que a los daños de todo tipo que han causado se pueden añadir otros más graves si continúan por la misma senda. Además, esas actitudes pueden ser tomadas como ejemplo a seguir de cualquier otro colectivo profesional en apuros. Cuidado.

La Guardia Civil, los guardias civiles, estamos para proteger la vida y las propiedades de las personas, también las nuestras, por eso decimos de manera clara a los mineros que dejen ya de practicar el terrorismo callejero. A las autoridades políticas y judiciales les pedimos que apliquen la ley con firmeza y determinación; la convivencia de los ciudadanos en paz y libertad está en juego, y ese bien es mayor que cualquier otro.

14 de junio de 2012

Notícia redactada por Edu tomada de Kaosenlared
e da página da Asociación Pro Guardia Civil (APROGC) Leer más...

À Igrexa e o Capital, Exención Fiscal.

Oferecemos esta nova producción de Audiovisuais Lume Negro que nos fixeron chegar ao noso correo e que foi estrenada nas V Tardes Libertarias de Ponteareas (Pontevedra) organizadas polo Ateneo Libertario Lume Negro en maio de 2012.
Leer más...

15 jun 2012

[Turquia] Carta aberta de 9 anarquistas encarceradas como terroristas por rachar cristaleiras de bancos em 1º de maio

Se nom o sabedes, vários bancos e outras empresas foram atacados por individualidades anarquistas na manifestaçom do primeiro de Maio. Nos somos 9 pessoas das 60 que a polícia detivo e às que mantém encirradas graças às mentiras do departamento de polícia. Nos somos 9 presas anarquistas que fumos detidas por decisom do noveno julgado criminal, e a quem se encirrou num cárcere de tipo Metris - Type T, desde a que escrevemos esta carta.

A maioria de nos foramos detidas polas equipas anti-terroristas em 14 de Maio às 5 da madrugada. Outras foram detidas ao dia seguinte. Os nossos computadores, os nossos telefones, outros dispositivos electrónicos, livros e muitas mais cousas de carácter pessoal foram-nos requisados pola polícia quando vinheram em grupos dentre 10 e 20 agentes a registrar as nossas moradas. A polícia di que nos “causamos danos em propriedade pública no nome dumha organizaçom terrorista”.

Em tanto, alguns indivíduos com ideias diferentes às anarquistas e que se viram por primeira vez na comisaria eram acusados de criar organizaçons terroristas, alguns deles incluso forom forçados a dizer que eram os líderes de ditas organizaçons.

Ainda que o liderato é totalmente contradictório com as ideias anarquistas, e isso converta em imposíveis as afirmaçons da polícia, incluso cómicas. A gente a quem se lhe acusa de pertencer a um grupo terrorista nom tinham armas nem muniçom nas suas casas. Os livros requisados (que podem encontrar-se em prácticamente qualquer livraria, como por ejemplo os de Kropotkin) forom definidos como “documentos da organizaçom”. Além, os artículos que leramos e os videos que compartilharamos em redes sociais forom usados como provas policiais, e mesmo a polícia também usou como provas o feito de que a gente participara em asociaçons legais que trabalham em campos como a libertaçom animal, os direitos humanos e a ecologia.

Usando umha forte presom psicológica durante quatro dias contra as pessoas detidas: nom se lhes permitiu ver às suas famílias nem chamar a ninguém, nem sequer aos seus advogados. Umha destas pessoas, foi insultada e humilhada por ser umha luitadora polos direitos de gays e transexuais. Todo o mundo foi forçado a reconhecer a existência dumha organizaçom terrorista e incluso tentaram que testemunharam as umhas contra as outras. Duas pessoas às que se lhe ameazara com penas de entre 15 e 20 anos declararam contra gente à que nem sequer conheciam.

Com a presom policial, declararom contra gente contra a que a polícia nom tinha nengumha prova, nem por méio do teléfone, nem de internet ou qualquer outro sistema de comunicaçom. Nada que lhes “identificara” como membros da organizaçom ou como partícipes dos ataques. A maioria das nossas amizades forom detidas simplemente por levar carapuça, algum tipo de mochila, sapatilhas, cinturons … de modelos que podem ter miles de pessoas, pero que, segundo a polícia, relaçona-lhes com a gente registrada nas cámaras de videovigiância entanto realizavam-se as sabotages. Dende logo, com essas insuficientes e irracionais provas nom se demostra em absoluto que exista umha organizaçom anarquista terrorista, ainda que queremos deixar claro que, como anarquistas que rejeitam todas as leis e a autoridade e que vem aos estados como assassinos, nom nos importa se o estado di de nos que somos terroristas. Eles realizarom a matança de decenas de pessoas em “Roboski”, mataram a um meninho de 11 anos de 13 balaços, e nom receberom nengum castigo, e agora acusam-nos a nos de terroristas. O estado matou a 34 pessoas em 1977, ninguém dos responsáveis foi levado a juízo, nom tanto nom tenhem problema em arrestar a 60 pessoas e encirrar a 9 delas por 3 ou 5 cristaleiras rachadas de bancos.

Dois dos nossos amigos detidos nom puiderom realizar os seus exames finais na universidade, e existe a possibilidade de que a própria universidade imponha-lhes um castigo de suspensom ou expulsom. Um dos nossos amigos estava-se preparando para os exames gerais de ingreso à universidade, e está claro que no cárcere nom se puede estudiar o suficiente… Outras tiveram que abandonar as teses nas que estavama a trabalhar. Tres das pessoas detidas forom golpeadas. Desde que nos detiverom vimos sofrendo nas nossas próprias carnes o sistema legal, do que o estado sempre di que é genial. Queremos a nossa liberdade imediata, mas nom imos suplicar-lha a eles. Sabemos que estamos no cárcere polas nossas ideias políticas. Por elo, nom nos sentimos arrepentidas nem do que figemos nem do que nom figemos. O motivo de escrever esta carta é só para mostrar-lhe ao público a verdade sobre quanto está acontecendo.

Sabemos qué é o que se proponhem os nossos captores: converter-nos em aquelas que temem resistir polos seus próprios direitos. Pero o que nom sabem é que o cárcere da sua nojenta civilizaçom nom poderá acabar com as nossas ideias, e sentimo-nos mais fortes que nunca.

Vemos a todas as anarquistas do mundo como as nossas irmás e mandamos-lhes saúdaçons, amor e solidariedade a todas as insurrectas do mundo que tenhem lume nos seus coraçons, tanto sejam de Atenas, Amed, Chiapas, Gaza, Toronto, Seattle… Em todas essas terras há gente que também estám luitando. E agradecemos-lhe-lo a todas, a cada umha delas, pola solidariedade e as acçons de apoio. Faise-nos imposível definir os nossos sentimentos ao descrever às anarquistas locais que nos estám apoiando e realizando acçons. Mandamos-lhe um abraço cheio de carinho e queremos fazer-lhes saber que sabemos que estám com nos e que em nengum momento sentimo-nos sós. Com desejos de viver dias cheios de insurrecçom e solidariedade.

Presas anarquistas:

Beyhan ÃaÄrÄ TuzcuoÄlu
Burak Ercan
Deniz
Emirhan Yavuz
Murat GÃmÃÅkaya
OÄuz Topal
Sinan GÃmÃÅ
Ãnal Can TÃzÃner
Yenal YaÄcÄ

Notícia colada e traduzida de lacizallaacrata.nuevaradio por Edu.
Leer más...