30 jun 2011

"Negocios Sucios. Bancos españoles que financian armas"

Colado de Galicia Confidencial
Capital galego financia mísiles nucleares
GC debulla o informe "Negocios Sucios. Bancos españoles que financian armas", que aporta probas de como 14 entidades do Estado invisten en produtores de armas ilegais ou controvertidas, como as minas antipersonas ou as armas químicas.

Por Walter Burns | O Irixo | 28/06/2011

"Negocios Sucios. Bancos españoles que financian armas" é un informe exhaustivo, repleto de análises societarios e exames financeiros. Conta ademais co aval de ser financiado con cartos públicos, cunha axuda da Agencia Española de Cooperación Internacional á ONG Setem. Malia o seu evidente interese para a opinión pública, os grandes medios ignorárono case por completo dende a súa presentación esta primavera.

Que conta o informe? Entre outras cousas que 14 bancos españois, incluídos os poderosos Santander e BBVA, financian a compañías que producen armas que a lexislación internacional considera ilegais. Por exemplo, as bombas de acio e as minas antipersonas.

Cinco máis, 19 entidades financian a produtores de "armas controvertidas". É dicir, armas que non están especificamente prohibidas na lexislación, pero cuxo uso considérase amoral, pois afectan masivamente tamén aos civís. Por exemplo, as armas nucleares, químicas e bactereolóxicas.

O Santander financia as bombas de acio

Por exemplo, o Santander xestiona os fondos de inversión de Lockheed Martin, produtora das bombas de acio. Un 33% das vítimas desas bombas son mulleres e nenos.

O Santander tamén forma parte do accionariado de Finmeccánica, empresa italiana participada polo goberno de Gadafi e cuxo material utilízase para reprimir aos que loitan por máis democracia nese país.

Negocio redondo

Dende 2006 o Santander aportou case 1.000 millóns de euros á empresas produtoras de armas. O negocio é redondo, pois só en 2010 a participación nestas compañías reportoulle 8.181 millóns de beneficio.

Lista de bancos, incluído o Pastor

Os bancos que invisten nestas controvertidas empresas, ademais dos xigantes Santander e BBVA, son Banca March, Bankia, Banco Madrid, Banco Popular, Banco Sabadell, Bankinter, BBK, CatalunyaCaixa, Finanduero, Ibercacja e a aseguradora Mapfre.

Na lista tamén figura unha entidade galega, o Banco Pastor. A entidade baseada na Coruña admitiu en 2010 ter 200.000 euros en bonos de Thales. Esta compañía francesa é unha das que constrúe o misil nuclear M51 para submarinos cun alcance de 6.000 quilómetros.

A falacia das cartas

Para poder presumir de ter as mans limpas, os bancos tiran dun truco. Por exemplo, Emilio Botín, presidente do Santander, negou vehementemente que o seu banco estivese involucrado na recente xunta de accionistas de xuño.

Algunhas entidades que invisten nestas compañías obrigánlles a firmar que non adicarán os seus cartos a producir armas. Sen embargo, despois non controlan nin verifican que se cumpre o asinado, e evidentemente o diñeiro investido nunha empresa armamentística, aínda que remate investido na súa administración, reverte na fabricación das armas.

Máis adiantados están noutros países. O banco holandés Rabobank e os Fondos de Pensións soberanos de Noruega e Finlandia traballan cunha lista negra de compañías que inclúes ás armatentísticas, nas que non poden investir baixo ningún concepto.

O informe completo en castellano pódese descargar aquí.
Leer más...

Grecia aproba novos recortes no medio dunha folga xeral e de durísimos disturbios

O parlamento grego aprobou onte, e implementará hoxe, un novo paquete de medidas que recortarán aínda máis o seu xa mermado estado de benestar, mentres a poboación arremete nas rúas contra os axustes nesta segunda xornada consecutiva de folga xeral que remata cun saldo de 43 detidos, máis dun centenar de hospitalizados e inumerables feridos.
As medidas aprobadas, que inclúen novos recortes dos gastos sociais e privatizacións de empresas públicas, responden á chantaxe do F.M.I. e o Banco Central Europeo pra desbloquear as novas partidas de fondos que, baixo a denominación de “axuda” ou “rescate”, non ten outro fin que garantir o pago das débedas á banca internacional e evitar o contaxio doutras economías en risco. Todo o mundo da por sentado que estas non serán as derradeiras medidas de axuste que o goberno grego terá que aprobar pra congraciarse coa banca e máis a Unión Europea, pese a que máis do 80% da poboación está radicalmente en contra dos axustes, coma quedou patente estes días cos fortes e multitudinarios disturbios nas rúas.
Os antidisturbios, así como as forzas especiais DELTA e DIA (motociclistas), tiveron que empregarse a fondo pra rompe-lo bloqueo ó que os manifestantes tiñan sometido ó parlamento, o que ocasionou o retraso da sesión. As barricadas e as liortas nas rúas extendéronse por toda a cidade de Atenas mentres que as protestas sucedéronse en todo o territorio grego.
Os medios comerciais falan de 700 persoas que precisaron asistencia debido ós gases na praza Syntagma, fronte ó parlamento, así como de 181 persoas atendidas de urxencia dos que 56 serían policías. O número de detidos facilitado polas autoridades a día de onte sería de 43, índa que hoxe continúan as protestas posto que o parlamento ten que votar o proxecto de lei que acompaña ás medidas de austeridade aprobadas.
O forte seguimento da folga xeral semella que paralizou durante dous días a economía do país.


Moita da información coa que se elaborou esta nova é dos diversos medios empresariais, pero podedes atopar unha extensa cronoloxía na web contrainformativa “Contrainfo”: en portugués –aquí e en castelán –aquí.

C. Ribas
Leer más...

29 jun 2011

Com a excusa dos incéncios intencionados Galiza vai ser tomada polos militares e os corpos policiais


Patrulhas compostas por tres militares rularam pelos montes galegos em virtude do convénio assinado entre a Conselharia de Méio Rural e o Ministério de Defensa. Nom é novidade pois este acordo já é efectivo desde há quatro anos (quando governava esse bipartido que supostamente é de esquerdas)

Mas este ano e como novidade vam "concentrar os esforços disuasórios" em seis zonas concretas onde "a experiência" indica que a actividade incendiária é mais elevada, e pese a oferecer esse dado inequívoco aos falsiméios, dim que nom vam desvelar que zonas som para assim conseguir umha maior eficácia na vigilância (estarám agochados??).

O convénio cum presuposto previsto de mais de méio milhom de euros.prevé o despregamento de 23 patrulhas terrestres em épocas de risco méio, 50 quando o risco seja alto e 75 como máximo em tempada de alto risco. Mas esse 75 como máximo (225 militares contados de três em três) já nom foi cumprimentado na fim de semana passada, dado que segundo as próprias declaraçons do director geral do Ministério de Defensa espanhol nesses dias deslocalizaram-se a Galiza 389 efectivos da Unidade Militar de Emergências (UME) que vinham ser "a totalidade" da unidade de León e um "reforço" de dúas secçons de Madrid, além da incorporaçom de avións e helicópteros.

E todo isso se passa quando ainda nom estám funcionando ao rendimento necessário as brigadas de extinçom de lumes da SEAGA, e todo aponta a que ainda tardará em por-se a funcionar o dispositivo de máximo risco pese as abofantes calores destes dias e a seca que se vive na Galiza desde há mais de um mês. De feito os sindicatos galegos já estám anunciando convocatórias de manifestaçons e greves para denunciar esta caótica situaçom

Por último, o conselheiro de meio rural declarou que "há instruçons previstas" para investigar a vaga de lumes destes dias e que "o próprio ministro do Interior, “Alfredo”, já anunciou que iam redobrar esforços da Polícia e da Garda Civil na Galiza este vrão no senso de investigar a actividade incendiária".

Pois nada, que quando vaiades dar um passeio lúdico pelo monte, tende coidado, porque detrás de cada matojal pode haver três milicos ajejando para foder-te a caminhata.

Asdo.- Edu
Leer más...

Batalla campal na praza Tahrir (El Cairo) en protesto contra os vestixios do antigo réxime de Mubarak (actualizado)


Polo menos 600 feridos nos enfrontamentos coa polícia na praza Tahrir. Parece que os disturbios estouparon nunha homenaxe ás vítimas da represión policial durante a caída do réxime de Mubarak e a lentitude coa que se está xulgando ós responsables das matanzas.
________________________________________________________

30-06-2011
Os dous días de disturbios na cidade exípcia do Cairo saldáronse, polo de agora, con 1114 feridos, 41 deles policías. A día de hoxe seguen hospitalizados un civil cunha ferida de bala e un policía con conmoción cerebral.
Dos 34 sospeitosos detidos polos disturbios un sería cidadán britanico e outro estadounidense.
Agora a situación semella máis calma aínda que 2000 persoas permanecen concentradas na praza Tahrir, onde os manifestantes bloquearon as entradas con barricadas.




Información extraída da prensa comercial.
Leer más...

28 jun 2011

Enfrontamentos nos arredores do parlamento grego na 4º folga xeral do ano


A 4ª folga xeral do ano en Grecia, que se desenvolverá durante hoxe e mañán para protestar contra as medidas de austeridade impostas polo goberno, BM, FMI e UE, transcurre con normalidade nestes momentos, isto é, con gases lacrimóxenos, paus, pedras e cocteis molotov. O ministro de economia grego advertiu nos días pasados de que en caso e que as medidas non sexan adoptadas polo cvil, terán que ser aprobdas polo militar, textualmente "con tanques". Leer más...

Libertando os visons - Opiniom

Em finais de 2006 a escritora Teresa Moure criticava de cara as patéticas declaraçons dos grupos "ambientalistas" como Adega, Verdegaia, a Sociedade Galega de Historia Natural ou a Unión Protectora de Animais Federados de Galicia, contra as libertaçons de visons nas páginas do mensuário Novas da Galiza e consideramos interesante a sua recuperaçom dada a actual montagem política-judicial-mediática.

Mais umha vez, tivo lugar umha solta numha granja de visons e mais umha vez a notícia espalhou-se entre grande alarme social. Os grupos ambientalistas apressárom-se a condenar a acçom, apontando que os visons som carnívoros vorazes e podem desequilibrar o ecossistema. Com certeza será verdade, mas num país como este, onde se pratica com teimosia a imolaçom dos recursos naturais em benefício das construtoras, das papeleiras, dos petroleiros, surpreende-me a preocupaçom com os danos que podam causar os visons. Será que comem assim tanto?

O ambientalismo adopta amiúde a versom moderada da defesa do meio natural, umha versom com a qual penetrou na política institucional e com a qual pode ser burocratizado o movimento. Evidentemente, os espaços para a acçom política som infinitos; ora bem, o perigo está em promover acçons paliativas verdes sem nos questionarmos nada. Consumirmos produtos da linha ‘verde’, reciclarmos embalagens, usarmos combustíveis sem chumbo ou despejarmos menos detergentes daninhos às águas pode aliviar a nossa consciência, mas o mundo continuará igual que antes: nada verde e insustentável. O pensamento ecológico, na versom radical, obriga-nos a questionarmos a nossa realidade quotidiana por inteiro. Nom há nada de bom no consumismo ambiental porque o problema nom é conseguir que as pessoas consumam saudavelmente, mas que as pessoas que vivemos em sociedades dilapidadoras consumamos menos; nom se trata de exercermos o nosso poder aquisitivo responsavelmente mas de nom o exercermos ou de o fazermos com menos freqüência. E com isto tem muito a ver o assunto dos visons.

O visom é um mamífero carniceiro da família dos mustelídeos de cabeça larga, orelhas e patas curtas. A sua pele, de extraordinária suavidade, mesta e brilhante, é considerada um luxo para o abrigo e o adorno. Suponho que, se fôssemos lapons, se vivêssemos na tundra, ou na Sibéria, se estivéssemos todo o dia a trabalhar ao ar livre, seria natural querermo-nos apropriar da pele de um animal morto para nos cobrirmos. Mas a alta peletaria consiste no contrário: em reservar a melhor pele para cobrir pessoas que nunca estám ao relento, que debaixo do agasalho nom levam roupa abundante mas que vam quase despidas. Para que essas pessoas tenham umha marca de classe, centos de animalinhos amontoam-se em granjas fedorentas e deixam de viver a sua existência digna de animal selvagem que corrica, escudrinha, foça, dorme, fornica, respira para viver umha vida numha gaiola cheia de excreçons. Afinal vam esfolá-lo violentamente para que a pele luza o esforço e poda vender-se a preços de luxúria em estabelecimentos onde a maioria nunca entramos.

O assunto dos visons bate nas nossas consciências e fai-nos reflectir. Porque, mesmo um movimento de tanto fundamento ético como o ecológico, pode acabar absorvido polo capital. Se o ecologismo consiste em desafiar o actual estilo de vida, medidas como libertar os visons nom som tam violentas, nem tam excêntricas como costumam parecer através dos meios de comunicaçom: som desafios. Libertando os visons chama-se a atençom da sociedade para as condiçons de vida em que mantemos as outras espécies. Ser humano nom é ser melhor; é ser diferente e algo de responsabilidade deveria ir implícita na diferença, polo menos nas condiçons de vida que damos aos indivíduos que vivem nashttp://www.blogger.com/img/blank.gif nossas granjas… mas o capital nunca tivo ética. Com a libertaçom dos visons é destruída umha propriedade privada indecente, ainda que nom ilegítima segundo parece, a propriedade de quem se torna rico sobre o sofrimento animal. Surpreende-me que os grupos ambientalistas levem as maos à cabeça lamentando a atitude radical dos libertadores. Bem está que se preocupem com o ecossistema, mas com o argumento da ferocidade depredadora dos visons haveria que fechar os humanos, os depredadores mais ferozes que se conhece, ocupados sempre em dominar a natureza com mudanças irreversíveis. Porém, nunca ouvim que nos devessem meter em granjas. Por isso, tenho que dizê-lo, eu libertei os visons. E se nom o figem, gostaria muito de tê-lo feito.


Tirado do Novas da Galiza nº 48, que se pode descarregar aqui.
Leer más...

A FALSIDADE DA NECESSIDADE DUM TREM DE ALTA VELOCIDADE

Renfe suprimirá o AVE Toledo-Cuenca-Albacete por contar só com 9 viageiros ao dia.

Em 15 de dezembro de 2010 o principinho real inaugurava a linha Madrid- Cuenca- Albacete e contava o conto de que com esta nova linha de alta velocidade “España se confirma como el pais de Europa con la red más extensa de alta velocidad (…) finalmente la alta velocidad nos da prestigio internacional,…”.

Um mês antes em 11 de novembro, quem na altura era presidente de Castilla-La Mancha, José María Barreda, sublinhava contentíssimo a importância da conexom direita entre Toledo e Cuenca e Albacete por AVE para a coesom da regiom manchega e destacava o feito de que “un viajero pueda viajar de Toledo a Cuenca o Albacete sin levantar del asiento”, e mesmo comentava que cada vez é maior o número de pessoas que se deslocam entre as distintas províncias castellano-manchegas polo que haveria tres trens diários nos dois sentidos para satisfazer essa demanda.

Agora só 6 meses depois o prestígio fica num novo “bluff” e assim o director general da área de viageiros de Renfe, Enrique Urkijo, informava ontem 27 de junho de que a partires deste venres 1 de julho vam suprimir o AVE direito Toledo-Cuenca-Albacete dado que o balance dos seis meses de serviço direito entre as tres cidades castelhano-manchegas "ES UN DESASTRE" ao contar só com 9 viageiros ao dia dos 2.190 potenciais em ambos sentidos. Se há 3 trens diários em ambos sentidos, som 6 trens diários, com o que a méia é de 1,5 pessoas por viagem!!!

Dizer, além que as obras específicas para unir o AVE entre Toledo, Cuenca e Albacete supugeram umha inversom de 70 milhons de euros que se vam a mais alta velocidade da que o AVE poderá conseguir nunca.
Leer más...

27 jun 2011

Despois de dúas semanas, mantense o motín na prisión do Rodeo (Venezuela)


Máis de 1000 presos manteñen un motín nesta cárcere venezolana dende hai dúas semanas, no que de momento lévanse rexistrados máis de 45 falecidos. Xs amotinadxs néganse ao diálogo, e denuncian o hacinamento e as torturas que se suceden dentro. Leer más...

O inicio das obras do TAV provoca disturbios no Val di Susa


As obras do TAV en Val di Susa (que cubriría a liña Turín-Lyon), un proxecto monstruoso que prevé, entre outros, a construcción de un túnel de 54km nas entrañas dos Alpes, intentáronse retomar hoxe tra-lo intento fallido de 2005, cando a oposición popular tirou atrás as obras. O ministro de interior Maroni afirma que as obras comezarán antes do 30 de xuño, algo que os manifestantes xa tentaron frenar durante esta madrugada pasada e a mañán de este dia. De momento, sabemos que a autopista A32 está cortada, e que os enfrontamentos deixaron de momento 25 antidisturbios feridos
Leer más...

26 jun 2011

Reciben o Sam Joán queimando máquinas das obras do AVE en Redondela


Na madrugada da noite de Sam Joám várias máquinas das obras do AVE fôrom atacadas. Nom há coincidência nos meios sobre a hora do ataque: as 3 horas para Europa Press, 1h30 para La Voz, e 2h30 para Faro de Vigo. O ataque acontecido na zona de Asnelhe de Baixo, paróquia de Reboreda, deixou “totalmente calcinadas” várias máquinas, um tractor com cisterna, umha máquina com um cilindro, umha pá excavadora e umha retroexcavadora. A extinçom prolongou-se até as 5h30 e tivérom que intervir um camiom motobomba e um veículo ligeiro do Grumir de Redondela, apoiado polos bombeiros de Vigo.

A maquinaria é propriedade de Excavaciones Roberto, umha subcontrata da UTE formada por Vías y Construccciones e Corsán Isolux, umha das adjudicatórias deste tramo do AVE. Conforme a imprensa empresarial, a polícia espanhola mantém aberto um operativo para localizar as pessoas responsáveis. As informaçons publicadas hoje por La Voz achegam dados distintos: sinalam que a vizinhança ouviu explosons à 1h30 da noite. O Faro de Vigo sinala que é o segundo ataque que se produze só numha, pois no passado sábado fora incendiado um gerador eléctrico que dava serviço ao tramo que se executa na zona de Maceiras.

Ataque à casa do construtor em Boiro

Só La Voz informa de que à mesma hora, na rua Cimadevila em Boiro, explosionavam sem causar danos materiais uns artefactos formados por “duas garrafas de coca-cola com produtos químicos e bolas de papel de aluminho” colocados na porta do prédio no que mora o construtor afectado pola sabotagem de Redondela. O empresário Roberto Dieste declarou que “isto é um crime horroroso” e sinala que as perdas pola queima da maquinaria superam os cem mil euros, já que se bem cada umha das máquinas novas vale entre 100.000 e 150.000 euros, as calcinadas tinham umha antiguidade de entre seis e sete anos.

Outros ataques semelhantes

Nestes momentos ninguém reivindicou o ataque. As fontes policiais consultadas por Europa Press apontam primeiro “a um conflito laboral como possível origem”, deixando em segundo lugar a opçom de que seja umha sabotagem da resistência galega; mas sinalam que a construçom do AVE na Galiza foi alvo da várias sabotagens nos últimos anos, destacando a de maio de 2007, quando na zona de Santa Luzia, em Compostela, um guindastre foi pasto do lume, numha açom assinada com umha pintada da resistência galega. As fontes policiais de La Voz sinalam à resistência galega ou a “uns gamberros”, descartando a opçom do conflito laboral. O empresário afectado, Roberto Dieste, afirma acerca da hipotése de que fosse a resistência galega que tem “boa relaçom com todo o mundo e nunca me metim em política”. Descarta também que seja umha vingança laboral. Ao mesmo empresário já lhe queimaram um trator em Compostela, nom sabemos se se trata do ataque anarquista do passado 17 de junho, reivindicado polos Comandos Antiautoritários Frente o Estado-Capital.

Tirado de galizalivre.org
Leer más...

Na cadea tres dos animalistas encausados en Compostela por ceibar visóns

Tres dos detidos pola súa suposta participación en accións da Frente de Liberación Animal ingresaron no cárcere de Teixeiro entre onte e antonte, outros 7 ficaron en liberdade con cargos e un máis, que presentouse voluntariamente nos xulgados de Santiago ó saber da orde de detención na súa contra, aínda agarda prestar declaración.
Os encarcelados serían os galegos Olaia Freiría e Eladio Ferreiro e o vasco Eneko Pérez, todos relacionados coa asociación "Equanimal", aínda que o último non militaría na mesma a día de hoxe. Non trascenderon as razóns polas que o xuíz Vázquez Taín, instructor do caso, decretou prisión pra tres dos imputados mentres que o resto fica en liberdade baixo medidas cautelares coma a de firmar nos xulgados cada 15 días.
Polo menos un dos encarcelados, Olaia Freiría, atoparíase en folga de fame.
Ós 12 imputados acúsanos da liberación de 20.000 visóns da granxa Bermudez de Santiago de Compostela no ano 2007 aínda que eles decláranse inocentes e afirman que o seu activismo é transparente.
Último comunicado das asociacións Equanimal e Igualdad animal ás que pertencen os detidos (en castelán):

Entre ayer y hoy el juzgado de instrucción número 2 de Santiago de Compostela ha puesto en libertad con cargos a ocho de los once detenidos, y dictado prisión provisional para tres activistas.
El único activista que no fue detenido se ha ofrecido hoy a ponerse a disposición de la justicia siendo citado para declarar en calidad de acusado el próximo lunes.

Somos organizaciones legalmente constituidas, con amplia trayectoria en el movimiento por los derechos animales y cada vez con un mayor reconocimiento y apoyo social a nuestro trabajo. No realizamos el tipo de activismo por el que se nos trata de inculpar. Si algo caracteriza nuestro activismo, es el carácter pacífico y la transparencia de nuestras actividades, ya que todo lo que hacemos acaba siendo de dominio público.

No tenemos nada que ocultar, y una muestra de que esto es así, son las distintas ocasiones en las que invitamos a los medios de comunicación a acompañarnos a realizar estas investigaciones y resto de actividades, como saltos a plazas de toros o irrupciones en desfiles peleteros.
Ante todo lo expuesto, solicitamos la puesta en libertad de todos los detenidos, ya que son inocentes de todos los cargos que se les imputan.


A info sacámola da prensa comercial así como do seguinte enlace (-aquí) no que atoparás o seguimento da nova así como información pra contactar cos detidos ou para solidarizarte económicamente con eles.
Estas son as páxinas de Equanimal (-aquí) e Igualdad animal (-aquí)

C.R.
Leer más...

24 jun 2011

Debate: Segunda carta ao movimento libertário:


“quiem deboram a vida com ánsia correm o risco de ser deborados pola vida, aceitamos com gosto o risco de correr riscos.”

"Em troques, o anarquismo com o que nos identificamos é aquel que,reconhecendo a importância da participaçom em grupos de afinidade específicamente libertários-, entende que os valores anarquistas só poderám ser desenvolvidos num espaço dinámico de movimentos sociais, horizontais e autónomos, em conflictos concretos e reais por melhorar acá e agora as condiçons de vida dos oprimidos e oprimidas de qualquer signo. E a intervençom ácrata, junto a pessoas de outro pensamento, nom difumina a nossa identidade como anarquistas, pola contra potencia-la. Porque os valores-e nom as etiquetas-que defendeu o nosso movimento ao longo da história aspiram a ser vividos por qualquer pessoa com aspiraçons de justiza social e liberdade, e nom só por um grupo reduzido de anarquistas convencido/as"
Rafael Uzcátegui "Crónica Negra n°2 Nov. 2010 Santiago de Chile

Há algo mais dum mês, ao início das luitas do movimento 15M um grupo de indivíduos livres reunimo-nos para decidir colectivamente a conveniência de participar nelas aportando um prisma libertário ao discurso e as açcons que na praça se sucediam.

Na primeira carta ao movimento libertário expugemos os motivos que nos levaram a elo e tentamos a través dela promover a activa participaçom de muitas companheiras que botavamos em falha. É dificil valorar as repercusons daquel escrito ainda que a sensaçom que nos fica é que apenas provocou leves cóxegas nalgumhas consciências sem mais trascendência.

Se algo somos é obstinadas e o objectivo desta segunda carta é por umha banda demonstrar que o trabalho deu os seus froitos e por outra e em consequência apelar à madurez e responsabilidade das libertárias instándo-lhes a estar onde o momento histórico nos chama a estar.

Todas somos anarquistas até que toca demonstrar-lo. Vos asseguramos que todas as reflexions estám feitas: sabemos que muita da gente que se movilizou fijo-o ante umha perda de riqueza e buscam a implantaçom de medidas que restaurem o seu poder adquisitivo, sabemos que muita gente só pede reformas democráticas que regulem a corrupçom política, sabemos que para outros muitos é umha festa reivindicativa, outra mais, acá e agora como o foram as manifestaçons contra a guerra, por umha vivenda digna ou contra Bolónia, sabemos que há quem busca sacar rendimento partidário da coiuntura...

Nom somos imbéciles todo isso sabemo-lo pero ante essas reflexions podemos actuar de duas manéiras. Utliza-las como parapeto, como auto-justificaçom ao nosso imovilismo. Ou abrir o zoom com inteligência e caer na conta que a pesar de que essas sejam algumhas das motivaçons da movilizaçom, há muita outra gente que está descubrindo pouco a pouco outro modo de fazer as coisas sobrepassando os límites legais, buscando modos novos de relaçonar-se sem o benefício personal de por méio, gente capaz de construir realidades políticas por si mesmas sem depender de autoridades partidistas, institucionais. Levando a cabo aquilo do que nos tanto presumimos e que muitas vezes somos incapaces de ponher em marcha sem ser responsabilidade exclusiva das libertárias, o esforço destas ajudou à descentralizaçom dos protestos. A transladar as luitas aos bairros e incidir críticamente nos discursos e acçons. Em muitas das assembleias de bairros o discurso que se oe, as linhas de trabalho que se promovem se passam únicamente pola dotaçom de instalaçons que aportem maior benestar ao bairro: centros de saude, casas de cultura, parques e jardins, espaços deportivos, colégios publicos; ou bem se fai seguidismo de consignas que venhem de “arriba”, da praça 15M apelando à reforma eleitoral...que carecem de debate prévio
Estúpidas de nos, as anarquistas, lançamo-nos ferozmente a criticar estas assembleias e este tipo de demandas porque todos temos claro que umha casa de cultura dependeria da manipulaçom dos políticos e acabaria promovendo evasiom e nom pensamento crítico; criticamos a demanda de novos centros educativos porque temos claríssimo que a educaçom formal basea-se no encerro e na transmisom de valores de competitividade; que umha reforma eleitoral nos deixaria igualmente escravas cambiando apenas a cadea...em fim o abc que toda boa libertária deve conhecer sobre os méios de control social.

As que escrevemos este texto perguntamo-nos se acaso a umha só libertária se lhe ocorreu pensar que isso que ela tem tam claro, a sua vizinha desconhece-lo por completo e que o desconhecemento doutras linhas de actuaçom levam-na a assumir em muitas ocasions outras posiçons menos criticas. A nossa laboura é diversificar o discurso e mais que o discurso o trabalho real é arremangar-se e deixar de encher-nos a boca de autogestom, autonomia, autodefensa, solidariedade, apoio mútuo e fazer propaganda polo feito. Baixar à realidade, contactar com as nossas vizinhas e construir com elas, sem capitalizar nem liderar aportando a nossa experiência.

A responsabilidade de que as posturas políticas madurem e se radicalicem é nossa e em consequência se nom o conseguimos também será nossa a culpa, nossa enéssima derrota provocada polo maldito inmovilismo.

A naide parirom-nos anarquistas, todas fumos madurando políticamente ao longo dos anos, todas erramos milhons de vezes e delas aprendimos milhons de coisas. Concedamos a oportunidade às nossas vizinhas das assembleias de bairro o direito a equivocar-se, a provar diferentes modos de actuar e trabalhemos nos desde a nossa experiência. A minha vizinha nom pode ser a minha inimiga nem o objecto das minhas críticas pola candidez das suas propostas.

Podemos passarnos a vida contándo-nos uns a outras, assim case ao ouvido, dentro dos nossos centros sociais que é a pedagogia libertária, ou a libertaçom sexual, a autonomia, a luita contra as prisions ou podemos aproveitar o momento ir às assembleias do nosso bairro e tecir redes sociais favoráveis a construir umha educaçom nom formal e entre todas nom só crara às crianças, mudar as actitudes discriminatórias, construir espaços de intercambeo sem dinheiro de por méio, organizar autodefensa ante despidos e situaçons de exploraçom laboral...

Isso supom trabalhar e algumha se pensou que fazer-se anarquista era o contrário, advertimos-lhe que está moi equivocada. Ser anarquista nom sinifica assumir tal grado de liberdade que um poida fazer o que lhe pete incluendo nom fazer nada. Quem assim o criam já se podem quita-la chapa e buscar umha outra tribu urbana, isto é um movimento político. Ser anarquista sinifica tomar consciência das injustizas do mundo no que vivemos e actuar em consequência, com responsabilidade e com firmeza para muda-lo.

Assembleia de individuas iguais. Valência Junho 2011

Colado e traduzido de http://mislatacontrainfos.blogspot.com/
Leer más...

Actualizaçom sobre as compas animalistas detidas

Resumo extraido dos sitios de Igualdad Animal e Equanimal.

As doze compas passarom a sua primeira noite detidas e desde lá denunciarom que as mantiveram ailhadas e incomunicadas. A polícia levou-lhes de comer pam com fiame e auga, o que claramente é um insulto e umha vengança contra as compas que som veganas, elas nom receberom nada e exigirom receber comida vegana.

Daniel Dorado, o advogado das compas informou que as detidas atopam-se incomunicadas, que lhes denegaram a dieta vegana e algumhas declararom-se em greve de fame.

Ontem joves forom transladadas por separado a declarar ante o juiz, ainda que ficaram algumhas sem declarar até hoje venres 24.

Tres das detidas pedem que os seus nomes nom sejam defundidos, mas este é o listado de compas detidas que SÍ estám de acordo com que se defundam os seus nomes: Eladio Ferreira, Olaia Freiría, David Herrero, Sara Lago, José Ramón Mallén, Javier Moreno, Sharon Núñez, Eneko Pérez e Jose Valle.

Jose Valle, Sharon Núñez e David Herrero, detidas em Madrid, forom transladadas a declarar ante o juiz na noite do joves 23 em Compostela. Ao seu término informarom que se atopam em greve de fame, e que se acolheram ao direito de nom declarar. Logo passaram a disposiçom judicial. O motivo da greve de fame debe-se a que exigem a sua libertaçom imediata e umha alimentaçom vegana.

Este é a sua mensagem enviada a través do advogado:

“Estamos bem. Isto é um claro ataque às organizaçons antiespecistas e ao trabalho de investigaçom que revela os horrores da exploraçom animal.”

José Ramón Mallén, um dos activistas detidos, também enviou a sua mensagem:

“Quem estamos dentro estamos resistindo. Quatro das activistas detidas em A Corunha já estám em greve de fame, a quem nom estamos em greve dam-nos bocatas de leituga e tomate. Tentam-nos repremir, e é evidente que o activismo que levamos a cabo quem estamos presos, nom é o tipo de activismo polo qual se nos está reprimindo. Trata-se dumha montagem policial. Desde dentro fazemos todo quanto podemos. Nechttp://www.blogger.com/img/blank.gifessitamos que vos unades, que protestedes, que organicedes manifestaçons pedindo a nossa liberdade. Estám tentando acabar com o nosso movimento. Demonstrémos-lhes desde dentro e desde fora que nom poderám”

Em várias cidades do estado espanhol realizarom-se ontem joves manifestaçons em apoio às detidas, assim como também em cidades como Toronto, Milano, Bruselas, Santiago de Chile, Praga, New York, Washington DC, San Francisco, Lima, Buenos Aires, London, Varsovia.

Colado e traduzido de http://liberaciontotal.lahaine.org/
Leer más...

Acçons solidárias em Barcelona: encarapuçadas atacam sede do PP e banco “Caja España”.

Queremos anunciar duas acçons:

Em 19 de junho, às 00:36 da madrugada, no conhecido popularmente como "Passeig de la Salut" de Badalona levou-se a cabo umha sabotagem contra a Oficina de Atençom ao Vizinho do Partido Popular de Catalunya, conhecido polas ideas xenófobas do seu máximo representante e alcalde da cidade Xavier García Albiol. Esta personagem, viva imagem do fascismo institucionalizado que impera e acarrea o Estado espanhol, nom só leva políticas contra a povoaçom emigrada, froito do capricho elitista por ter mão de obra barata sem nengum tipo de direito laboral, senom que, além, quere forjar um pequeno estado policial, implantando cámaras de seguridade nas zonas mais pobres desta cidade para controlar a raiba e impulso que a situaçom actual pode provocar.

Esta acçom está realizada para que serva de prelúdio para anunciar o que mais tarde se poderá palpar como os inícios dumha Insurrecçom.

Queremos constatar pola nossa banda que, nos, a oposiçom, umha vez mais estaremos para oponher-nos firmemente ás políticas terroríficas deste sistema mecanizado, gris e genocida.

Senhor Albiol, vigile pois já sabe que a classe precária nom está sozinha e que os de sempre estaremos para plantar-vos cara aos dictadorzuelos.

A noche do 22 apedreou-se a cristaleira dum banco “Caja España” em solidariedade com as compas animalistas involucradas na montagem policial. Esta acçom queremos que serva para demonstrar à dictadura do capital e do terror que nom terá um control geralizado da sociedade e que a oposiçom mantem-se mais viva que nunca. Com esta forma de protesto queremos expressar a nossa solidariedade com as compas.

Nom à montagem policial. Agentes do sistema, idevos à puta merda.

Estas duas acçons som assinadas em nome da Rede Anarquista Internacional e a Federaçom Anarquista Informal, em resposta e em solidariedade com o comunicado chamando à uniom.

Atentamente,
Anónimas em luita.

Colado e traduzido de http://anonimosporti.blogspot.com/
Leer más...

J.C. Rico (C. P. Zuera): Pola rotura total com os agentes do assasinato ilustrado. Reflexions sobre o 15M e mais lá

Parece ser que no Estado espanhol, as pessoas que decidirom aderir-se a este projecto transiçonal no seu día, e a quem nem tam sequer se lhes “deu” essa oportunidade, fartas da degradaçom moral das castas político-económicas que nos regem, empezam a acordar do sonho democrático que lhes impugeram como o melhor dos males de governo possíveis e a dar síntomas dum “profundo malestar” contra os parássitos que fam das suas comandâncias estatais um antro dos seus crimens, exaçons, encarceramentos e assassinatos.

Cinco milhons de paradas (cifra oficial, nom serám oito?), as castes sociais mais desfavorecidas abocadas à miséria e arrojadas muitas dos seus membros às estructuras delinquênciais estatais; trampas para ratos onde arrojar a matéria prima que nutre os seus matadeiros carcerários, onde o encarceramento é negócio de estraperlistas desfarzados de demócratas de toda pelagem. O Governo Capitalista, com os seus governos democráticos, MATAM-NOS.

Como libertários deveriamos aunar forças a este movimento heterogéneo que jurdiu como consequência do antes exposto, sem esquecer dentro desta corrente a nossa perspectiva anti-estatal e a lógica consequente deste pensamento, que é nem mais nem menos que a destruiçom práctica em todos os seus niveis (ideológico, político, social, económico…) deste EDIFÍCIO CRIMINAL.

Se aspiramos a que esta energia se convirta numha nova etapa revolucionária, em contra da perene senrazom das castas dominantes, deveremos convencer às pessoas de que este processo, esta primeira etapa do processo, deve acabar com umha rotura total com os agentes do assassinato ilustrado, pois de feito, se assim vai ser polo tanto é preferível produzir essa ruptura com o maior consenso possível: mais vale dar que receber, quando o resultado vai ser o mesmo. Polo que há que luitar agora mesmo dentro do contexto que se está dando, é por tratar de situar o conflicto numha nova fase dentro o processo dentro das coordenadas de acçom, estar baseados numha confrontaçom “dura” contra os agentes do Crime de Estado. A iniciativa teremo-la nos. É tempo de ofender a quem ofendem-nos

As condiçons estám aí e há que aproveita-las olvidándo-nos do medo que muitas vezes atenaza-nos, impede-nos ver e actuar com claridade. À contra se esta energia acaba por disolver-se por falha de espíritu de combate e transformaçom teremos perdido umha nova oportunidade, umha resignaçom de escravos se instalará, muito mais agravada entre as pessoas e haverá sido umha imensa vitória do crime de estado sobre todos sem distinçons. É já a hora, os sinais estám aí. Podemos, e polo tanto Devemos

Lume ao Sistema.

Juan Carlos Rico Rodríguez.
Matadoiro Carcerário de Zuera.
Junho 2011

Colado e traduzido de http://culmine.noblogs.org
Leer más...

As Fotos que nom saem nos falsiméios.


clicade sobre as fotos para ve-las melhor
Leer más...

23 jun 2011

REVOLUÇOM ESCREVE-SE SEM JOTA


“Hoje caim na conta de cómo nos separarom. Os universitários insistiam em dizer que os “sopaipas”(1) se foram, que deixaram de romper, de destruir, que deixaram de fazer que os méios falaram mal das suas movilizaçons. A raiba inundou-me. Quanto menos esses “sopaipas”, como despectivamente chamarom-lhes, tinham claro quem era o seu inimigo: a polícia, que é o fidel guardiám da normalidade capitalista e todo o mundo burguês que lhes obrigam a desejar. E unim-me a eles, e começamos. “Companheiros, nom tenhem pedras? Compartilhamos esta que tenho, déjem-me dividi-la”, dijem-lhes. “Graças irmão. Imos cabros (2)”, respostarom-me. E fumos dar-lhe à puta polícia. Este mundo nom nos pertence em nada, e eles, instintivamente, sabem-no. Eu sabia-lo. Por algo estava lá, e nom nos bailecinhos e festinhas, canticos e hinos dos “tontitos” dos dirigentes estudiantis, que a viva voz faziam-se os portadores da nossa representatividade. Eles, o “lumpenproletariado”, também sabiam-no, e preferiam evidenciar a luita de clases que existe todos-los días. E para ilo armarom-se e lançarom-se, como tantos outros figemo-lo.


Pero os estudiantes, nom todos, mas umha gram maioria, estavam pedindo volver à normalidade, que voltáramos à marcha, que nom nos deixáramos provocar. Provocar? Nos estávamos provocando. Estamos fartos de todos e queremos que o conflicto seja cruelmente palpável, que a ninguém deixe alheio, que se removam todas as mentes. “Vostedes som os “tontitos” que se infiltram e deixam-nos a todos mal parados, a todos os que queremos construir umha verdadeira democracia”, dijerom-me uns universitários, moi na onda da chile ou da católica(3). “Democracia? Eu jamais pedim democracia, essa é a tua ilusom. O inimigo está ai, diante de nos, é o Estado, o Capital, a polícia e toda esta propriedade, a eles nom lhes devemos nada e temos que queima-los, nom somos um rebanho de putos cidadáns como vostedes, temos que queimar esta república”, respostei-lhes. As caras de desprezo acaecerom sobre quem tímidamente assentirom. Pero já nom nos importam. Sabemos que somos; proletários, sabemos o que nom somos; rebanho.”

“Um proletário incontrolado que estivo lá e ninguém contou-lhe nada”.

REFLEXOM QUE NOS ENVIARON POR INTERNO

Colado e traduzido de http://accionanarquista.blogspot.com

Notas da traduçom:
(1) "sopaipas" - plato típico em chile feito com massa fritida, chama-se assim a quem levam um corte de pelo similar à "sopaipa", especialmente adoptado polos jonens do "lumpem-proletariado"
(2) cabros - moços
(3) nomes vulgares das universidades de Santiago de Chile: "La Chile" e "La Católica"
Leer más...

22 jun 2011

Detencións de compañeiros animalistas no estado español (en actualización)

A guardia civil realizou varias detencions en catro puntos da Península Ibérica(Galiza, Euskal Herria,Madrid e Asturies) contra compañeiros animalistas pola súa presunta vinculación en diversos episodios delictivos relativos á liberacións de animais. Segundo os datos filtrados pola prensa burguesa, únicos que polo de agora manexamos, habería doce detidos acusados de "danos, allanamento e asociación ilícita", aínda que a operación segue aberta.
De momento case non hai información agás que todo o operativo está sendo centralizado polo xulgado de Santiago de Compostela, lugar dende o que partirían as investigacións que deron lugar as detencións.
Dende aquí facémonos eco dunha convocatoria anónima xurdida espontáneamente: CONCENTRACIÓN en SOLIDARIEDADE diante dos xulgados compostelans amañá a partir das 10:00a.m.
-Novas informacións recentemente publicadas pola prensa comercial apuntan a que os detidos pertencerían as organizacións pro dereitos dos animais "Equanimal" e "Igualdad animal". @s detid@s non serían 12, senon 11, xa que unha persoa atópase aínda en busca e captura aínda que ten pensado entregarse nas próximas horas. Ambas organizacións negan a participación dos seus membros nos feitos que lles imputan e califican o caso coma un intento de "criminalizar o movemento de dereitos dos animais".

A investigación tería a súa orixe na liberación de 20.000 visóns da granxa Bermudez de Santiago de Compostela en novembro do 2007, e habería cristalizado,segundo as últimas informacións, nos cargos de "delitos contra o medio ambiente, danos agravados de desordes públicos e asociación ilícita" (non sabemos se tamén o cargo de "allanamento" referído por outros medios).
As organizacións as que pertencían os detidos aseguraron nun comunicado adicado os mass media que "Coma non teñen a ninguén para imputar polas liberacións de visóns, detiveron a varios membros de Equanimal e de Igualdad Animal nun intento de criminalizar ao movemento de dereitos animais (...) Os lobbies de explotación animal e as poderosas multinacionais queren frear o movemento animalista e a España está chegando agora a represión". Tamén aseguran que as detencións "supoñen un claro ataque desta industria contra os defensores dos animais por poñer de relieve os horrores dunha práctica na que están implícitos os gaseamentos, mutilacions ou o sufrimento orixinado pola falta de liberdade dos visons nas granxas peleteiras".
O portavoz de Igualda Animal, asi mesmo afirmou que a súa asociacion é legal e que "Colléronnos como cabeza de turco e acúsannos de delitos que non cometimos. Non fixemos liberacions de visons, pero defendímolas públicamente fronte á industria peleteira e os ecoloxistas, que os tachaban de terroristas ambientais".


A prensa comercial sinala os detidos como "ecoterroristas" e vencellaos o F.L.A.(Frente de Liberación Animal).
Aquí vos deixamos unha foto da detención dun dos activistas en Bilbao, mentres os picoletos proceden o rexistro da vivenda:


Parece ser que tres dos arrestados pertencen a Igualdad Animal.
"El Frente de Liberación Animal no existe como tal, no es un grupo organizado con una jerarquía, es cualquier persona que vaya a un lugar y libere animales, jugándose su libertad para dársela a otros de forma pacífica", explica Javier Moreno, portavoz de Igualdad Animal. Según su abogado, este activista en pro de los derechos de los animales se encuentra en busca y captura, aunque ha dejado claro que se entregará a la Guardia Civil en las próximas horas.
(http://www.publico.es/espana/383328/detenidos-12-miembros-del-movimiento-animalista)
Leer más...

O anarquismo pela língua


Nos tempos de criança, eu achava a profissão de médico uma farsa. Gozando de boa saúde, poucas vezes frequentei os consultórios. Mas nessas ocasiões, duvidava da medicina. Ao entrar para a consulta, analisava aquele homem de branco e não lhe botava muita fé. Ele parecia agir com certa displicência, olhando-me de baixo para cima e dizendo apenas: “Bota a língua pra fora”.

E era só. Daí preenchia um papel e entregava ao meu pai. Sempre me intrigou o fato de um homem de ciência, cheio de estudo, formado em medicina, enfim, utilizar-se de mecanismo tão rústico para ver não sei o quê e fazer um diagnóstico. Eu pensava: o que é que ele tanto olha na minha goela? Mas o pior é que, às vezes, ele não ficava só de olhar: pegava aquele palito de picolé para me cutucar a garganta (quase eu vomitava).

Agora me pego relembrando... Puxa vida, já na infância eu não compreendia os códigos sociais. Dar a língua era um ato desrespeitoso na sociedade. Porém, para o médico, era permitido. Se eu botava a língua para alguém (que não fosse o médico), vinha-me uma repreensão dos pais: aquilo era feio, eu precisava ter boas maneiras. Na minha cabeça de menino, não dava para entender.

No entanto, refletindo muito sobre o assunto, fui aprendendo a separar as coisas. Mostrar a língua dependia do contexto. Ora podia, ora não. Por desaforo, arvorei-me a defender o ato, em qualquer situação. Afinal, uma criança tinha o direito de mostrar a língua. Contudo, fui logo censurado pelos adultos. Foi quando compreendi que mostrar a língua era mais do que uma simples criancice: era um ato de rebeldia.



Um tempinho depois, empreendendo estudos mais complexos, vi Einstein naquela foto histórica, dando a língua. O cara tornou-se um ídolo para mim. Não pela Física, da qual eu quase nada entendia. Mas Albert Einstein, o inventor da tal “teoria da relatividade”, um homem tão celebrado em inteligência, que criou algo complicadíssimo de se entender, dava a língua!
Foi a gota d’água. Ou melhor, era a comprovação que eu tanto perseguia, válida até hoje: mostrar a língua é uma forma de se contrapor às regras sociais vigentes, é um anarquismo. E eu era uma criança avançada para o meu tempo. Não porque simplesmente mostrava a língua, mas por compreender a filosofia do ato. Tentei dissertar sobre isso, explicar a meus contemporâneos... Inutilmente. Diziam-me abestado. E me davam a língua: hummm! Faltava-lhes a consciência dessa ação rebelde.http://www.blogger.com/img/blank.gif

Depois de adulto, passei a dar razão ao pediatra, pois aprendi que a língua revela doenças. Aprendi, também, que a língua tem outras funções (e que funções!). A medicina chinesa coloca na língua os meridianos de alguns órgãos do nosso corpo. O coração, por exemplo, está na ponta da língua. Isso dá um belo sentido ao ato de beijar. Quando se beija, chega-se ao coração. E pela língua descobre-se o amor.

Colado de chocorosqui.blogspot.com
Leer más...

Pensamientos intempestivos al acabar de sonar el tambor

Cuando los excesos de la dominación generan protestas cuya realidad queda certificada por los medios se produce una ilusión de conciencia, un despertar aparente que parece anunciar la reaparición de la cuestión social y el retorno del sujeto destinado a protagonizar un nuevo cambio histórico. Sin embargo, al comprobar el carácter trivial y frívolo de las reivindicaciones centrales y al oír las repeticiones chabacanas de las ideologías progresistas, se nos disipan las dudas respecto a lo que realmente ha vuelto a través de la protesta consentida, que no es otra cosa que el cadáver del sujeto.

La cuestión social continúa sin plantearse en profundidad, mientras que todos los muertos guardados en los armarios de las ideologías salen de paseo. A pesar del contenido de verdad que tenga, una protesta que flote en aguas estancadas junto a los restos podridos de otras seudoalgaradas anteriores no es el lugar más propicio para la reformulación de un proyecto de cambio real. Aunque se dote de mecanismos horizontales de toma de decisiones, aunque se constituya en asamblea, quienes toman la palabra en ella son en su mayoría impostores o aprendices de impostores. La razón se siente impotente ante la avalancha de lugares comunes extraídos del vertedero de la Historia, constatándose que la dominación capitalista –el sistema—no ha retrocedido un ápice, y que más bien, manipulando a sus víctimas, ha creado una falsa oposición civil con la que disipar los fuegos de la rebelión. No podía ser de otro modo. La clase obrera fue derrotada irremisiblemente hace treinta años y en su lugar no quedaron más que despojos que el sindicalismo minoritario no consigue ni conseguirá jamás revivir, coexistiendo con un gueto juvenil de militantes y refractarios, reducido y parcialmente empantanado. Nada con lo que reemprender lo que Hegel llamaba “el rudo trabajo de la inteligencia” con la que ilustrar a las nuevas generaciones, que, cuando hayan de echar mano al concepto, se darán de bruces con el tópico.

En todas las nuevas protestas espectaculares dos rasgos comunes están siempre presentes: primero, una gran cantidad de amigos sospechosos, que desde los medios oficiales ponderan, reargumentan y justifican la protesta propiamente descafeinada, de la que podan con firmeza sus brotes radicales. Segundo, una voluntad obsesiva de no buscarse enemigos, ni en las fuerzas del orden, ni en los partidos, ni en el Estado, ni en la mismísima economía, puesto que todas las propuestas de máximos o de mínimos, por extrañas que suenen, caben dentro del sistema (otra cosa es que el sistema decida incorporarlas). De ahí el pacifismo enfermizo, su reverso lúdico-festivo, la ambigüedad ante las elecciones y la preferencia por medidas que impliquen más poder estatal o mayor desarrollo económico (más capitalismo), rasgos que determinan una ideología específica, el ciudadanismo, reflejo exacto de una manera de pensar en vacío que arraiga sin problemas en el terreno abonado de la contestación baladí. Al menos una cosa ha de quedar clara: la protesta ciudadanista no cuestiona el sistema, no persigue subvertir el orden establecido, ni quiere poner otro en su lugar. Lo que quiere es participar, así que no postula un modo de vivir (y de producir) radicalmente opuesto al modo vigente. Su programa, en caso de confeccionarse, no iría más allá de reformas destinadas a abrir vías a la colaboración institucionalizada y a repartir las consecuencias de la crisis económica con la clase dominante de forma más equilibrada. Es una simple llamada de civismo a la dominación. Nada de cambiar la condición de asalariado, votante, automovilista e hipotecado, sino preservarla –si eso es posible- con empleo estable, reformas electorales y salario suficiente. La condición proletaria subsiste, pero disimulada bajo una supuesta condición ciudadana. El combate por su abolición ya no es una disputa encarnizada entre clases por el control y gestión del espacio social como sucedía en tiempos pasados, sino el ejercicio tranquilo de un derecho político en el marco de un Estado asequible y neutral.

¿Existe realmente la “ciudadanía”? ¿es una nueva clase? Son preguntas que para responderse deberíamos tener presente una verdad incuestionable: que ni el proletariado industrial residual ni su heredero contemporáneo la masa asalariada son intrínsecamente revolucionarios, ni objetiva ni subjetivamente. La principal fuerza productiva es el conocimiento, no el trabajo manual; por otra parte, en el lado del sujeto, las luchas simplemente reivindicativas no destruyen al capitalismo, sino que lo modernizan gracias a la burocracia laboral que han generado. El aparato sindical y político disuelve la conciencia de clase y facilita la integración y la sumisión. Además, el crecimiento de la producción es fundamentalmente destructivo, por lo que el trabajador no puede inhibirse de las consecuencias de su propio trabajo y mucho menos desear autogestionarlo. La clase obrera ha concluido su rol histórico, ligado a una etapa de desarrollo capitalista ya finiquitada, y sus sucedáneos actuales no pueden tener otro sin condenar la función que desempeñan en el sistema y afirmar la necesidad de segregarse, pero sin conciencia y sin moral eso no es posible. El fin del proletariado como clase deja el terreno de la lucha social abandonado, sin sujeto, a merced de las clases intermedias que el propio sistema fragmenta, dispersa y excluye igual que hace con las clases laboriosas, en cuyo seno no florece de nuevo la vieja teoría revolucionaria del proletariado, sino la moderna ideología ciudadanista, esgrimida como arma antirradical y herramienta de cooptación por cuantos partidillos, grupúsculos, redes y candidaturas pululan en las protestas de la posmodernidad, infiltrándolas, banalizándolas y corrompiéndolas. Igual que pasó cuando había lucha de clases, el izquierdismo contribuye a la modernización sindical y política del capitalismo, sólo que entonces lo hacía en nombre del proletariado y hoy lo hace en el de una entelequia, la “ciudadanía”. El recurso a la ciudadanía, es decir, a todos los habitantes sometidos al Estado, es puramente retórico, como antaño el recurso al “pueblo.” La ciudadanía no existe, es un ente irreal que habita en la mentalidad progresista y sirve de sujeto postizo, de referente para todo. No obstante su inexistencia, se la encuentra en cualquier parte: del discurso del poder ha pasado al lenguaje militante de calle. Resulta de gran utilidad a quienes, como los izquierdistas, tratan de hacerse visibles e influyentes con las protestas generacionales infectándolas de ideología populista, de sectarismo manipulador y de sufrido obrerismo, a fin de que los radicales en formación presentes hagan como ellos o se asqueen y aparten. No lo suele conseguir a la primera, por lo que el mismo sistema le proporciona impulso a través de sus ingentes medios virtuales, realizando oscuras convocatorias y desencadenando procesos autocontenidos, que, proporcionando a los participantes unos días o unas semanas de gloria tolerada en la plaza, les provoquen la sensación de ser por un tiempo los amos del cotarro, como en Tahrir o en la Sorbona del 68. la operación puede escapársele de las manos, pero qué puede temer el sistema de las conductas derivadas de “la educación para la ciudadanía” promocionada en las protestas, que como una nueva moda se propagan entre la juventud de clase media que las constituye. ¿Cómo sobrecogerse por el hedonismo botellonero, la fanática no violencia, la animosa gestualidad, el consenso mutilador, la alegre cacerolada, la comunicación por Twitter..?. Dichos comportamientos son presentados como innovadoras prácticas de la libertad, por más que ese tipo de libertad abunde en las sociedades de esclavos y sirva de poco en los asaltos a los palacios de invierno. Pero ¿quién quiere, y, peor aún, quién puede asaltar hoy un centro de poder? Lo único que piden las protestas es diálogo y participación.

Estamos inmersos en un proceso duro de adaptación a la crisis llevado a cabo por el Estado según las directrices que marcan “los mercados”, un ajuste violento que deja víctimas por doquier: los trabajadores, los pensionistas, los funcionarios, los empleados públicos, los inmigrantes y ... la juventud desclasada. Si la mayoría apenas tiene presente, con certeza los jóvenes –casi la mitad en el paro- tienen el futuro hipotecado, por eso protestan, pero no contra el sistema que les ha marginado, sino contra quienes consideran responsables, los políticos que gobiernan, los sindicalistas que callan y los banqueros que especulan. Las protestas marcan el inicio de una época confusa donde un tercio de la sociedad civil va a movilizarse de una u otra forma al margen de las instituciones, aunque no en su contra. No se siente bien representada en una democracia que “no lo es”, puesto que su gente no participa, por eso quiere reformarla. No quiere destruir el poder separado, sino separar los poderes constituidos. Para la clase media precarizada que se apropia del concepto burgués de democracia, Montesquieu no ha muerto, pero convendría recordar que Franco tampoco, que la democracia que “tanto costó conseguir” y que ella reivindica proviene de la reconversión pactada del aparato político-represivo de la dictadura, consolidada desde las cañerías y cloacas del Estado.

Las protestas transcurren en un medio considerado casi natural por quienes participan en ellas: el medio urbano. Sin embargo, se trata de un espacio creado y organizado por el capital, el más indicado para conformar y desarrollar su mundo. Las metrópolis y conurbaciones son los elementos fundamentales del espacio de la mercancía, un escenario neutralizado y monitorizado que funciona como fábrica, en donde la comunicación directa, y por lo tanto, la conciencia y la rebeldía, son casi imposibles. Cualquier revuelta verdadera ha de luchar por liberar el espacio de los signos del poder y abrirlo al encuentro en pro de la descolonización de la vida cotidiana; ha de ser una revuelta contra la sociedad urbana. La cuestión social es esencialmente cuestión urbana, por lo que el rechazo del capitalismo implica el de la conurbación, su recipiente idóneo. El punto de inflexión en el adiestramiento consumista y político puede producirse en esos dormitorios monitorizados llamados barrios, si las asambleas que consigan formarse durante las crisis devienen contrainstituciones desde donde pueda criticarse el modelo urbano metropolitano y confeccionarse un modelo alternativo en armonía con el territorio. En las asambleas de barrio representativas puede emerger un sujeto autónomo, una nueva clase que se resista a la problemática ciudadanista que llega de las plazas planteando y desplegando la cuestión urbana (autonomía del barrio, problemas logísticos, contacto real con el campo, ocupación de espacios públicos, recuperación del saber artesano, anticonsumo, lucha contra planes urbanísticos e infraestructuras, etc.). Nada de eso se colige de las protestas, que parecen encontrarse a gusto respirando el aire contaminado del ambiente urbanita, una porción del cual han convertido en ágora ciudadana, lugar en el que tienen carta blanca las vacuidades ciudadanistas. Sucede así porque la mentalidad de la clase media manda en la movilización y sus representantes llevan la iniciativa. Por eso la crisis social no se manifiesta sino como crisis política, crisis del sistema político, momento político de las recetas ciudadanistas.

El ciudadanismo es la ideología mejor adaptada a las conurbaciones, puesto que realmente no necesita de un espacio público para reproducirse, sino de algo que se le asemeje, una especie de espacio formal y simbólico en el que representar un debate aparente. Para que uno real pueda darse ha de existir un público real, una comunidad de lucha, pero una comunidad de ese estilo –un sujeto colectivo- es todo lo contrario de una asamblea ciudadana, agregado volátil de individualidades mutiladas que imita los gestos de la discusión directa sin concluir por lo tanto en la dirección requerida, pues cuidadosamente evita el riesgo rehuyendo el combate. Sus batallas son puro ruido y su heroicidad, nada más que pose. Una comunidad de lucha –una fuerza social histórica- solamente puede formarse a partir de una voluntad consciente de separación, de un esfuerzo desertor hijo de la oposición total al sistema capitalista, o lo que es lo mismo, del cuestionamiento profundo del modo de vida industrial, o sea, de la ruptura con sociedad urbana. Paro juvenil o recorte presupuestario, el punto de partida es lo de menos pues si los ánimos se caldean todos conducen al mismo sitio; lo principal reside en el logro de autonomía suficiente para desviarse de los cauces establecidos yendo al fondo de la cuestión –la libertad- sin mediadores “responsables” ni tutores vigilantes. Y eso no se consigue más que marcando distancias claras con el bando de la dominación y disponiéndose a una larga y ardua lucha contra ella.

Miquel Amorós
14-06-2011.

Leer más...

21 jun 2011

Miguel Montes, o preso máis antigo do estado español, en folga de fame pola súa liberdade


Miguel Montes Neiro, un anciano de 60 anos con graves problemas de saúde e con máis de 34 anos de cadea ás súas costas, leva máis de 50 días de folga de fame en demanda da súa liberdade. Atendendo ás leis vixentes fai tempo que tería que estar na rúa, pero un sistema xudicial inhumano e inoperativo (pra o que lle peta) manteno no cárcere enfangado na marisma da burocracia administrativa.
Difundimos a continuación (en castelán e tal como chegounos a nós) un comunicado que explica a situación de Miguel, o preso máis antigo de España, así como reivindica a súa liberación. Podedes atopar máis información sobre o seu recente traslado o cárcere de Granada neste enlace ó boletín Tokata (-aquí).


MIGUEL MONTES. OTRO CASO DE CADENA PERPETUA ENCUBIERTA

Miguel Montes Neiro, lleva más de 50 días en huelga de hambre como medida de presión para reclamar su puesta en libertad. Miguel Montes Neiro, es el preso más antiguo de España, un anciano de 60 años con graves problemas de salud que entro por primera vez en prisión, el 7 de octubre de 1976 y que terminará de cumplir su condena según IIPP en el 2021.
En su expediente constan una veintena de causas -ninguna de sangre y muchas de ellas cometidas dentro de prisión-, 16.822 días en prisión provisional, 1.400 días fugado -repartidos en cinco etapas distintas- y 34 años en prisión. En esos 34 años Miguel apenas ha disfrutado de ningún privilegio penitenciario, ya que “Mientras estaba cumpliendo algunas condenas firmes, tenía otras preventivas y los presos en esa situación no pueden ser clasificados. Por ello, salvo excepciones como el entierro de su madre, nunca ha disfrutado de un permiso", aclara su letrado.
"Las prisiones preventivas no tienen como finalidad el cumplimiento de una condena futura", eso es un "quebranto absoluto de su presunción de inocencia", dice también su abogado al aclarar que gran parte de los 46 años y ocho meses que acumula en prisión provisional no le han sido liquidados.
Este error penitenciario explica que Miguel haya pasado en prisión provisional más tiempo del que luego fue condenado por algunas de sus causas. Por esta vía, o por la del límite máximo de 20 años contemplado en el artículo 76 del Código Penal, la defensa de Miguel cree que "ha pagado de sobra".
El problema de Miguel (como el de tantos otros presos en su misma situación) es que no hay manera legal de conseguir la libertad, por lo que la única salida que queda a estos presos ante la situación de abandono a que los somete el sistema es la de escaparse o morir en prisión. Ante "el fallo brutal del sistema", su abogado lo tiene claro: "La obligación del preso es intentar fugarse". Cosa esta no legal, pero si legítima, añadiríamos nosotros.
Ante esta falta de recursos para poder obtener su libertad por otros medios, su abogado ha solicitado un indulto por razones humanitarias, con lo cual los grandes partidos, PP y PSOE, IU, además del El Defensor del Pueblo Andaluz, José Chamizo se han mostrado de acuerdo, ya que según ellos el indulto es cuestión "ya no de legalidad, sino de equidad". Anteriormente a esto también se pidió una refundición de condenas al TS, cosa que tampoco ha sido concedida, según ellos por falta de datos. Nosotras creemos que si después de 35 años de prisión todavía no tienen los datos necesarios, con lo lenta que va la burocracia en estos casos, quizás cuando los consigan ya sea demasiado tarde para la salud y la vida de Miguel.
No es este el primero ni el único caso que conocemos, en que IIPP y todo el sistema jurídico se saltan la legalidad y las normas y leyes creadas por ellos mismos y retienen encarceladas ilegalmente por más tiempo del que toca a algunos presos, (Joaquín Garcés 5 años, Amadeu Casellas 8 años, ambos reconocidos por la ley). El caso de Manuel Pinteño es muy similar al de Miguel. También el pago 34 años de talego, pese a que la ley que los juzgó a los dos, el antiguo CP, dice que el máximo cumplimiento para sus causas debería ser de 20 años. Tampoco para él había salida legal posible, y por eso, en un acto desesperado por conseguir su libertad se optó por pedir su indulto, cosa que tampoco consiguió.
Pedir un indulto significa pedir perdón, o lo que es lo mismo agachar la cabeza e implorar compasión y clemencia, reconociendo la culpabilidad del preso y la autoridad de quienes lo conceden. Por eso digo que un indulto se pide en un acto desesperado cuando lo que pertenece por derecho y por ley, la InJusticia no lo reconoce, se enroca en sus propios laberintos y no hay manera posible de conseguirlo. Como se ha podido comprobar en los anteriores casos mencionados (todos libres ya), la presión del exterior sí que influye a la hora de conseguir la libertad. Las campañas de la calle, no hacen milagros ni consiguen la libertad de alguien a quién no le toque por ley, pero acelera las cosas cuando como en el caso de Miguel se está incumpliendo la ley. Cuando jueces, fiscales e Instituciones notan la presión y la molestia que les causa la gente que apoya desde fuera y desde los medios de información, seguramente son más diligentes en su trabajo y eso puede hacer que por quitarse un problema de encima se acelere el proceso de la liberación.
En vista de todo lo dicho anteriormente, mi reflexión me lleva a pensar que Miguel Montes Neira no ha recibido el apoyo del exterior que los otros expresos mencionados han recibido. No tiene grupos de apoyo, solo su familia y su abogado gestionan su caso. No hay campaña a favor de su liberación. Sale muy poco en los medios de información, incluso en los alternativos. El apoyo de los políticuchos oportunistas de turno, está claro que no sirve para nada. ¿Y esto porque pasa? ¿Porqué hay presos que en las mismas circunstancias tienen más atención que otros? ¿Es porque el movimiento anticarcelario está de bajón? ¿Es porque hay presos que son más mediáticos que otros? ¿Estamos por el preso o estamos por la causa? ¿Es porque se está cansado de campañas individuales? Yo supongo que todo influye pero creo que todos deberíamos reflexionar y debatir sobre ello y tomar decisiones, aunque sin demorarse demasiado, ya que la vida de Miguel corre un serio peligro y sería una putada que nuestras dudas nos impidiesen actuar a tiempo.

EXIGUIMOS LA LIBERACIÓN DE MIGUEL MONTES NEIRA YA!!!




Leer más...

Condenamos as vosas condenas á violencia.

Anarquistas contra o papanatismo.

¿De verdade pódese ser tan memo como pra non darse de conta que é totalmente absurda a condena, así sen máis, de toda a violencia? ¿É que acaso non vemos que a violencia está aí, nos guste ou non, e forma parte inseparable da vida? ¿Non nos decatamos de que non é senon mediante a violencia que os animais, incluíndonos a nós mesmos e ós nosos devanceiros homínidos, proveéronse de comida, abrigo e seguridade?
Aínda sen entrar na farragosa problemática do que é e non é a violencia, posto que atendendo a unha definición estricta en base ás leis da física atopamos que o acto de golpear un cravo cun martelo é un feito claramente violento, a condena xeral da mesma e unha posición tan pueril e absurda coma perigosamente borreguil e sumisa. A propia democracia, que tanto enche as bocas dos modernos revolucionarios de pantuflas e albornoz, non descansa na eliminación da violencia, absurdo sen sentido, senón no monopolio da mesma por parte do estado. Pericles, Jefferson, Rousseau ou calquera outro pai fundador do actual sistema político tiñan isto ben claro, e xamáis ousaron cuestionar o feito indiscutible de que a democracia precisa utilizar a violencia e a coerción como ferramentas imprescindibles e consustanciais á súa existencia. Outra cousa é a lexitimidade que eles puideran otorgarlle ó estado pra sustentar tan violento monopolio.
O que aquí realmente está a suceder é que un fato de políticos sen escrúpulos e os seus lacaios dos medios de manipulación de masas conseguíron convencer ó gran público de que a violencia exercida dende o estado non é violencia, e só pódese considerar de tal xeito á que se exerce desde fora do sistema de dominación. Deste modo o garda xurado que defende o producto do expolio capitalista, aínda armado con garrote e pistola, non é un adalid da violencia, pero sí que o sería aquel que pretendese sustraer aquelo que o primeiro custodia.
A tal punto chegou a retorcida pirueta dialéctica dos filósofos da non violencia que xa non só é violencia a agresión contra as persoas, senón que calquera perda material ou económica que os poderosos poidan sufrir é considerada como tal; acadando ó sen sentido de que a palabra emprégase coma sinónimo de ilegalidade.
Por suposto o soldo de miseria que percebe un asalariado do seu adiñeirado patrón non se considera violencia; nin a morte dun subsahariano no estreito, tratando de sortear as barreiras que interpoñemos entre a súa miseria e a nosa abundancia; nin o feito de que un home pobre pase a súa vida privado de liberdade por tentar abastecerse sen permiso do que a outros sobráballes. Esas cousas non son violencia, non, pero sí que o é o feito de escachar a cristaleira dun deses bancos que sumiu o mundo nunha xigantesca crise, ou respostar de forma activa e natural (pois os animais revólvense ante a agresión) ás cargas dos corpos represivos, monicreques ás ordes deses políticos corruptos que tanta indignación prodúcennos pero que son os únicos ós que lles atribuímos o dereito de monopolizar a forza e o poder.
Desenganémonos non se pode ser demócrata e condenar a violencia, pois a democracia descansa sobre un colchón de policías, xuíces e militares lexitimados pra administrala en beneficio do status quo; do mesmo xeito que calquer sistema de goberno, ou de desgoberno, vaise ver na necesidade de empregar a forza dun modo ou outro, goste ou non ós pacifistas de turno.
As condenas a “todo tipo de violencia”, así coma a perversa confusión da “ilegalidade” coa mesma, non son só un feito ridículo e un concepto demagóxico e torticero, senón que son unha infiltración intencionada, promovida dende o estado, nos valores da disidencia.
¿Por qué senón os políticos, así coma os esbirros dos medios de desinformación, non cansan de repetir que está moi ben a protesta pacífica pero que a violencia non se pode consentir? ¿Por qué o destinatario da protesta empéñase en dicir cal debe ser o modo axeitado de protestar? Pois, obviamente, porque ó estado interésalle que esa protesta discurra de modo inocuo pra os seus intereses; porque tenta evitar a toda costa que o descontento convírtase nunha revolta que dane os seus negocios e cuestione o seu liderazgo. Mentres a indignación transcurra polos cauces establecidos os gobernantes manterán o control da situación, non perigarán os seus intereses económicos e, por riba de todo, manterán a súa autoridade e sensación de lexitimidade. Cos seus histéricos chamados á calma só tratan de evitar que a protesta cumpra co seu obxectivo, pois cando aquel contra quen protestas explícache coma tes que facelo, xa sabes cal é o mellor modo de non conseguir nada.
Non pretendo tampouco facer dende aquí unha crítica absoluta da “non violencia”, nin moito menos, a non violencia como táctica pode ofrecer moi bos resultados nun momento concreto da loita social. O que pretendo criticar e a “non violencia” como posicionamento moral e filosófico, esa “non violencia” excluínte e cuasi relixiosa, negadora de calquer outro método de loita, coa que ó poder pretende desactivar o movemento crítico. Pretendo criticar a estreiteza de miras dos que piden o aplauso do policía (no exercicio da súa violenta función) e a delación dos encapuchados que fan unha pintada, feito este (o do chivateo) moito máis violento ca un millón de escaparates reventados.
A aceptación do monopolio estatal da violencia é a negación da capacidade do pobo á autodefensa contra a mesma, así como a negación ó lexítimo dereito á destrucción dos símbolos e ferramentas da nosa opresión. Iso otórgalle ó poder o recoñecemento pola nosa banda da súa superioridade moral para dirixirnos e a autoridade pra reprimirnos. Se nós aceptamos as regras do xogo, coma sempre gañará a banca.
Se o poder consegue dividir a disidencia entre “pacíficos” e “violentos”, facendo que os primeiros censuren ós segundos e convertindo a uns en voluntarios policías dos outros, a loita perderase antes de comezar. Non é de recibo que un movemento de protesta poña por riba a crítica a outros métodos de loita antes que a crítica ó poder, que a maioría dos disidentes lle den máis lexitimidade a violencia dos corpos represivos que a resposta dos seus compañeiros contra a mesma, pois iso é que o sistema conseguiu vacinar a protesta contra a súa propia capacidade de muda-las cousas. Pra iso casi é mellor non protestar.
Que cada quen proteste como queira, pero que se coide moito de decirlle o resto como debe protestar, pois se non se lle estará a facer o xogo sucio ó poder.
Leer más...

20 jun 2011

panfletos atopados na mani de vigo


CUIDADO COMPAÑERXS, LA PRENSA SEÑALA, LA POLICIA DETIENE
CENSURA, DETENCIONES Y AMENAZA DE PENAS DE PRISION. NO CAIGAÍS EN SU TRAMPA CUIDADO COMPAÑERXS, LA PRENSA SEÑALA, LA POLICIA DETIENE
CENSURA, DETENCIONES Y AMENAZA DE PENAS DE PRISION. NO CAIGAÍS EN SU TRAMPA

A raíz de los incidentes en torno al Parlamento de Barcelona, diversas personas y comités del movimiento 15M se han apresurado en condenar a las activistas que allí estaban protestando. Lo han hecho a la par que los políticos, la policía, y los medios de comunicación.
Les han llamado violentos, cuando aún ni siquiera estaba claro lo que había sucedido, les han juzgado y condenado, antes incluso que los tribunales, han dictado sentencia sin conocer lo sucedido.
Estas declaraciones se deben al miedo a la prensa y la policía, que desde el comienzo de la revuelta han guiado los pasos de quienes quieren dirigir este movimiento. ¿Cómo pueden vender así a nuestros compañeros?.
Estas declaraciones de condena son apresuradas, no contrastadas y peligrosas. Sería bueno saber si han realizado el esfuerzo de ponerse en contacto directo con las personas implicadas en estas protestas, o únicamente han atendido a la versión sensacionalista y manipulativa de los medios de comunicación burgueses y los políticos. Como señalan los compañeros detenidos en Madrid en su segundo comunicado, “querrán dividirnos entre buenos y malos, pacíficos y violentos, cuando la verdadera violencia es aquella a la que estamos sometidos a diario”, han caído en la trampa, y de lleno.
Defendemos y practicamos la desobediencia civil no-violenta, pero no debemos olvidar un derecho básico de todo ser humano, el derecho a la auto-defensa, ¿porqué no dicen nada de cómo desde las 7 de la mañana los antidisturbios aporrearon y dispararon con pelotas de goma a los concentrados?. No esta de mas recordar que sus porras rompen huesos y cabezas, y sus pelotas de goma han mandado ha una persona en estado grave al hospital al reventarle el bazo, esto no es un juego, los policías van armados y usan sus armas contra nuestros compañeros y nosotros mismos,¿acaso somos quien desde la comodidad de la distancia de negar el derecho a nuestros compañeros de volcar unos contenedores para protegerse de los pelotazos?. Solo porque no había periodistas haciendo fotos no significa que no ocurriera¿¿cómo les condenamos por defenderse??. Los videos son censurados en Internet, por alguna razón será.
Estamos equivocando conceptos, la no-violencia no niega la autodefensa, es necesaria esta reflexión en todas las asambleas.
Las autoridades ya están buscando culpables, quieren condenas ejemplares para amedrentar y asustar a los demás.
Los detenidos se enfrentan a graves cargos, el gobierno desea aplicar el Articulo 498 del Código Penal, con penas de tres a cinco años de cárcel “para los que empleen la fuerza, violencia, intimidación o amenaza grave para impedir a un diputado asistir a sus reuniones”, y el Articulo 494 con pena de entre seis meses y un año “a los que promuevan, dirijan o presidan manifestaciones u otra clase de reuniones ante las sedes de los Parlamentos, cuando estén reunidos, alterando su normal funcionamiento”. Que sepamos, los hechos mas graves sucedidos han sido tirar pintura y escupir a los políticos, ¿cómo ni siquiera pueden plantearse condenas de 3 a 5 años por esto?.
Desde el comienzo del movimiento nuestra máxima fuerza ha sido la desobediencia civil a sus leyes, leyes injustas y creadas para defender a los poderosos. La noche en que la Junta Electoral prohibió la acampada de Sol, 20.000 personas fueron a mostrar su rechazo a esta prohibición, coreando a la vez “SOMOS ILEGALES”, ese es el verdadero espíritu de este movimiento, el no reconocer sus leyes, somos pueblo soberano y no necesitamos sus permisos para vivir, juntarnos, debatir y protestar.
Si ahora les dejamos solos, dando por buena la versión de la policía, los medios de desinformación y los políticos, el movimiento 15M estará por un lado traicionando la defensa de desobediencia civil que siempre hizo, y por otro lado, estaremos condenando este movimiento a la muerte cuando esta naciendo, hoy van presos ellos, mañana seremos nosotros, ningún tipo de protesta será permitida por esta democracia autoritaria. Siempre habrá algún articulo del código penal con el que condenarte. No caigamos en su trampa, no tengamos miedo, ahora mas que nunca solidaridad.
Pedimos a la asamblea que se posicione, que asuma la libertad de los compañeros como su principal reclamación.
No al art. 498, no al art. 494. No reconocemos sus leyes, los tribunales defienden a los que ostentan el poder.
TIRAR PINTURA NO ES TERRORISMO, TERRORISMO EN NO TENER CASA NI PAN
LIBERTAD INMEDIATA DETENIDOS MÁXIMA PRIORIDAD---- SOLIDARIDAD
SOBRESEIMIENTO DE TODOS LOS CARGOS DETENIDOS DEL MOVIMIENTO
Leer más...