Se hai dous días informábamos da contribución á campaña anticarceraria de varios anónimos compañeiros de Vigo (-AQUÍ) agora tócalle o turno á Guarda: A través do correo achegáronnos estas solidarias imaxes desté dique tan ben decorado:
Leer más...
29 ago 2014
Pedro Garcia Olivo no CSO Vista Alegre (Betanzos)
Recibimos no noso correo a seguinte mensaxe informando dunha charla de Pedro García Olivo na okupa de Betanzos C.S.O. Vista Alegre este domingo a partir das 14:00h :
O vindeiro domingo 31 de Agosto visitaranos o escritor anti pedagogo Pedro Garcia Olivo, presentando o seu traballo "Dulce Leviatan". A xornada comezara cun xantar vegano.
CSO Vista Alegra atopase na carretera das angustias, Betanzos. antes do desvio direccion Sasda.
Leer más...
O vindeiro domingo 31 de Agosto visitaranos o escritor anti pedagogo Pedro Garcia Olivo, presentando o seu traballo "Dulce Leviatan". A xornada comezara cun xantar vegano.
CSO Vista Alegra atopase na carretera das angustias, Betanzos. antes do desvio direccion Sasda.
Leer más...
28 ago 2014
A Xeopolítica do Medo
Recollemos (traducidos) os comentarios que, na web Utopía Contagiosa, fan sobre o artigo con igual título escrito por Juan Pérez Ventura na web El Orden Mundial en el s.XXI, e concordamos na apreciación inicial:
Parécenos interesante a análise que se fai sobre o medo e a súa influencia na xeopolítica. Imos comentar só algúns dos seus párrafos (encomillados e en cursiva), aínda que o artigo é máis longo e recomendamos lelo por completo.
"O medo prodúcese por un sentimento de inquietude causado por un perigo real ou imaxinario, e acaba consolidándose como unha sensación de inseguridade que, desde o individual, vólvese colectiva. Así, o medo dunha sociedade é o estado de inseguridade.
Quen protexe á sociedade? Os gobernantes. Deles depende a seguridade das persoas, a condición de que haxa algún temor que as inquiete ou preocupe. Con ausencia de medo, o individuo non necesita ser protexido por ninguén. E iso non convén aos gobernantes".
Quen encargou aos gobernantes ser os nosos protectores?
Ninguén. Eles se arrogaron o traballo, o deber e o privilexio. Sobre todo o privilexio de ser os nosos defensores.
Os gobernantes encárganse de vendernos medo, de amedrentarnos con inimigos e con riscos etéreos ou reais que son os que lles conveñen para poder estar no poder. Así se volven imprescindibles. Os militares usan as mesmas técnicas (mais ben habería que dicir que abusan).
E, como fomos tan inxenuos de darlles tanto poder aos gobernantes e aos militares, como asumimos que deben eles cargar coa responsabilidade da defensa?
Esta delegación é a que impediu a nosa soberanía cidadá nos temas de defensa e fíxonos servidores dos seus intereses particulares.
"Ao longo da historia, todas as institucións que tiveran o poder utilizaron o medo para conseguir os seus obxectivos: as institucións relixiosas co pecado (o premio e o castigo), as institucións políticas co delito (o correcto e o incorrecto), as institucións educativas co saber (o apropiado e o inapropiado), as institucións económicas co traballo (o produtivo e o improdutivo), e así varios exemplos. Unha vez o sistema acéptase como correcto, o individuo ten medo a ser improdutivo, a facer algo inapropiado, a ser castigado, etc".
E, entón, os obxectivos das persoas no poder (ou dos militares) convértense nos obxectivos propios de poder, non nos obxectivos do ben común. Interésalles o seu modo de vida, os seus privilexios, a súa forma de entender os conflitos e, sobre todo, a súa forma de sacar proveito en interese propio destes conflitos.
"Coa creación das leis, que determinan o ben e o mal, aparecen os inimigos. Inimigo é todo aquel opositor que poña en cuestión o sistema establecido, e pode estar dentro do sistema ou fóra. Para o inimigo interno existen as leis, para o inimigo externo, a guerra.
O concepto de inimigo xustifica a existencia dos defensores do sistema. Existindo un inimigo (aínda que sexa potencial), ten que existir un exército. Segundo a lóxica do sistema e da política do medo, o inimigo interno quere derrotar aos poderes acabando co sistema, mentres que o inimigo exterior ten como obxectivo invadir ou destruír o territorio.
No escenario mundial actual, asistimos ao nacemento dun inimigo global, o terrorismo, que actúa violentamente reivindicando as súas causas particulares. A imposibilidade de previsión ou control sobre este inimigo (que non ten nacionalidade), inqueda á sociedade, non só dun país concreto, senón de todo o mundo".
O concepto de inimigo é fiel compañeiro do concepto de medo na xeopolítica e nos temas militares. Os medios de comunicación, normalmente con pouco sentido crítico e menor perspectiva alternativa, encárganse de publicitar os inimigos que conveñen ás élites para seguir mantendo a súa poder: algúns son moi xerais e inespecíficos, os estranxeiros, os homosexuais, as mulleres, etc. e basean o seu poder en toda unha política e educación racista e nacionalista sen concesións; outros son máis difusos: o terrorismo, as migracións, a pobreza enerxética. Como ben saben, inimigos hai a varrer, e si non os hai, invéntanse ou se crean da nada.
Cal é a alternativa á xeopolítica do medo? A xeopolítica da consciencia, da crítica e do compromiso.
Deberiamos empezar por facernos unha pregunta simple. Que queremos defender? Que é o que realmente interésanos defender como persoas para que as nosas vidas e as dos demais humanos, dos que dependemos, sexan mellores?
Deberiamos gardar silencio un intre e ser críticos con todo o que oímos ata agora.
Quizá así nos sairían respostas como que queremos defender a educación, a vivenda, a vida digna, a ecoloxía, os dereitos humanos, os obxectivos do milenio,...
Un cambio na visión do que queremos defender implica un cambio radical no como levar adiante a defensa do que nos interesa. Supón un cambio de modelo e de pensamento radical.
Logo teriamos que ler e profundar máis sobre o concepto de Seguridade Humana ou o libro "Política Noviolenta y Lucha Social" para ter un punto de vista alternativo pero razoado e razoable co que poder empezar a construír unha defensa alternativa.
Leer más...
Parécenos interesante a análise que se fai sobre o medo e a súa influencia na xeopolítica. Imos comentar só algúns dos seus párrafos (encomillados e en cursiva), aínda que o artigo é máis longo e recomendamos lelo por completo.
"O medo prodúcese por un sentimento de inquietude causado por un perigo real ou imaxinario, e acaba consolidándose como unha sensación de inseguridade que, desde o individual, vólvese colectiva. Así, o medo dunha sociedade é o estado de inseguridade.
Quen protexe á sociedade? Os gobernantes. Deles depende a seguridade das persoas, a condición de que haxa algún temor que as inquiete ou preocupe. Con ausencia de medo, o individuo non necesita ser protexido por ninguén. E iso non convén aos gobernantes".
Quen encargou aos gobernantes ser os nosos protectores?
Ninguén. Eles se arrogaron o traballo, o deber e o privilexio. Sobre todo o privilexio de ser os nosos defensores.
Os gobernantes encárganse de vendernos medo, de amedrentarnos con inimigos e con riscos etéreos ou reais que son os que lles conveñen para poder estar no poder. Así se volven imprescindibles. Os militares usan as mesmas técnicas (mais ben habería que dicir que abusan).
E, como fomos tan inxenuos de darlles tanto poder aos gobernantes e aos militares, como asumimos que deben eles cargar coa responsabilidade da defensa?
Esta delegación é a que impediu a nosa soberanía cidadá nos temas de defensa e fíxonos servidores dos seus intereses particulares.
"Ao longo da historia, todas as institucións que tiveran o poder utilizaron o medo para conseguir os seus obxectivos: as institucións relixiosas co pecado (o premio e o castigo), as institucións políticas co delito (o correcto e o incorrecto), as institucións educativas co saber (o apropiado e o inapropiado), as institucións económicas co traballo (o produtivo e o improdutivo), e así varios exemplos. Unha vez o sistema acéptase como correcto, o individuo ten medo a ser improdutivo, a facer algo inapropiado, a ser castigado, etc".
E, entón, os obxectivos das persoas no poder (ou dos militares) convértense nos obxectivos propios de poder, non nos obxectivos do ben común. Interésalles o seu modo de vida, os seus privilexios, a súa forma de entender os conflitos e, sobre todo, a súa forma de sacar proveito en interese propio destes conflitos.
"Coa creación das leis, que determinan o ben e o mal, aparecen os inimigos. Inimigo é todo aquel opositor que poña en cuestión o sistema establecido, e pode estar dentro do sistema ou fóra. Para o inimigo interno existen as leis, para o inimigo externo, a guerra.
O concepto de inimigo xustifica a existencia dos defensores do sistema. Existindo un inimigo (aínda que sexa potencial), ten que existir un exército. Segundo a lóxica do sistema e da política do medo, o inimigo interno quere derrotar aos poderes acabando co sistema, mentres que o inimigo exterior ten como obxectivo invadir ou destruír o territorio.
No escenario mundial actual, asistimos ao nacemento dun inimigo global, o terrorismo, que actúa violentamente reivindicando as súas causas particulares. A imposibilidade de previsión ou control sobre este inimigo (que non ten nacionalidade), inqueda á sociedade, non só dun país concreto, senón de todo o mundo".
O concepto de inimigo é fiel compañeiro do concepto de medo na xeopolítica e nos temas militares. Os medios de comunicación, normalmente con pouco sentido crítico e menor perspectiva alternativa, encárganse de publicitar os inimigos que conveñen ás élites para seguir mantendo a súa poder: algúns son moi xerais e inespecíficos, os estranxeiros, os homosexuais, as mulleres, etc. e basean o seu poder en toda unha política e educación racista e nacionalista sen concesións; outros son máis difusos: o terrorismo, as migracións, a pobreza enerxética. Como ben saben, inimigos hai a varrer, e si non os hai, invéntanse ou se crean da nada.
Cal é a alternativa á xeopolítica do medo? A xeopolítica da consciencia, da crítica e do compromiso.
Deberiamos empezar por facernos unha pregunta simple. Que queremos defender? Que é o que realmente interésanos defender como persoas para que as nosas vidas e as dos demais humanos, dos que dependemos, sexan mellores?
Deberiamos gardar silencio un intre e ser críticos con todo o que oímos ata agora.
Quizá así nos sairían respostas como que queremos defender a educación, a vivenda, a vida digna, a ecoloxía, os dereitos humanos, os obxectivos do milenio,...
Un cambio na visión do que queremos defender implica un cambio radical no como levar adiante a defensa do que nos interesa. Supón un cambio de modelo e de pensamento radical.
Logo teriamos que ler e profundar máis sobre o concepto de Seguridade Humana ou o libro "Política Noviolenta y Lucha Social" para ter un punto de vista alternativo pero razoado e razoable co que poder empezar a construír unha defensa alternativa.
Leer más...
[A Coruña] O Goberno "popular" no concello tenta o desaloxo forzoso das familias afectadas polo Parque Ofimático a golpe de decreto municipal
Colamos esta nota de prensa de Stop Desafiuzamentos "A Coruña" que nos fixeron chegar a nosa redacción:
Poucos foron os meses de tregua do Concello da Coruña no seu teimado acoso urbanístico ás familias que residen nos terreos do faraónico despilfarro do Parque Ofimático.
Fai menos de dúas semanas Álvaro, un dos veciños da marxe dereita da Avenida Alfonso Molina –dirección saída da Coruña-, recibiu unha notificación na que César de Jesús Otero Grille, Director Xeral de Urbanismo, lle comunicaba que viña de asinar un Decreto Directivo no que lle insta a desaloxar a súa casa xunto co seu fillo e a súa nai de 79 anos, indicándolles que, de non facelo voluntariamente, iniciaranse os procedementos pertinentes para forzalos a abandonar o seu fogar e demolerlles a casa. Xunto con Álvaro, en total recibiron esta notificación 5 familias, ubicándose as catro restantes na marxe esquerda.
Na actualidade 12 familias residentes na zona de Eirís-Castro de Elviña onde se quere construír este megaproxecto de vivendas e oficinas manteñen unha forte loita para evitar perder os seus fogares por culpa da megaoperación de especulación urbanística do Parque Ofimático. Cómpre lembrar que os seus terreos foron expropiados sen o seu consentimento, negativa que o Concello castigou obrigándoas a se converteren en promotoras forzosas, procedendo a lles cobrar custos de urbanización por valor de milleiros de euros que lles resulta imposíbel pagar, situando a estas familias no abismo de verse sen casa e fortemente endebedadas por culpa dun proxecto que empezou sendo de uso social e acabou converténdose nunha operación de especulación urbanística ca que poñer cartos públicos ao servizo de intereses privados e engrosar a lista das 20.000 vivendas que xa a día de hoxe fican baleiras na cidade.
Aliás, en casos concretos como o da familia de Álvaro, a cambio dos 1.500 metros cadrados que lle queren expropiar vanlle devolver menos de 500 metros cadrados de terreo, sen casa, e tendo que pagar custos de urbanización, o cal, en plena crise económica, suporíalles endebedarse en cantidades que poderían chegar a superar os 40.000€.
Pero ademais o concello da Coruña ten tanta présa en botalos das súas casas que nin sequera respecta os procedementos administrativos abertos e pretende facelo polas bravas, a golpe de decreto do Director de Urbanismo. Na actualidade, 5 familias -4 residentes na marxe dereita da Avenida, entre as que se atopa a de Álvaro, e unha da marxe esquerda- están agardando pola resolución das alegacións que presentaron ás modificacións do Plan Parcial no período aberto para tal efecto o pasado mes de xullo, a través das cales solicitaron a desafección das súas vivendas dentro do Plan.
Estas familias consideran totalmente desproporcionado que lles tiren as súas casas dada a inadecuación do proxecto, alegando que inicialmente foi proxectado para un “ben social” e posteriormente “reconvertido” en vivendas, sen adaptación ao actual descenso de demanda de vivenda, cun custo de edificación orzamentado moi superior ao aplicado noutros polígonos da cidade, e sen garantías do dereito de realoxo que estas familias deberían ter no proxecto de reparcelación.
Ademais, as casas da marxe dereita atópanse nos terreos que o proxecto destina a “equipamentos escolares”, resultando sospeitoso que se tivera reservado a tal efecto unha extensión superior á esixida legalmente sen que exista xustificación algunha. De feito, a veciñanza afectada está convencida de que non se empregarán para a construción de colexios –como está especificado no Plan-, xa que hai centros educativos próximos e unha clara tendencia de descenso de natalidade. As familias sospeitan que a dotación de equipamentos é unha desculpa para derrubar as súas casas e acabar construíndo máis edificios.
Sen embargo, o goberno corrupto do alcalde Carlos Negreira, con Martín Fernández Prado como Concelleiro de Urbanismo, prefire obviar as esperanzas que estas 5 familias teñen postas na resolución destas alegacións e recruecen o acoso inmobiliario, dito sexa de paso, comunicado no mes de agosto en plenas festas da Coruña, detalle que polo menos podemos cualificar de indubidábel mal gusto.
Sen dúbida, o acoso urbanístico do goberno local ás familias afectadas polo Parque Ofimático voltará ser a carta de presentación do Concello da Coruña nos medios de comunicación nos vindeiros meses. Aliás, a cuestión de fondo segue a ser a mesma nestes últimos seis anos: por que en plena crise económica -e total afundimento do sector urbanístico- o Concello da Coruña está interesado en construír case 1.500[1] vivendas malia a ter xa 20.000 vivendas baleiras na cidade? Ata onde chegan os intereses das persoas integrantes do consistorio municipal que ata están dispostos a desaloxar ás familias a golpe de decreto municipal?
Dende STOP Desafiuzamentos A Coruña manterémonos apoiando a loita exemplar destas 12 familias, que conta ademais cun importantísimo apoio por parte das coruñesas e coruñeses.
Nin xente sen casa, nin casas sen xente!!
**Podedes ampliar máis información contactando con Álvaro, un dos veciños afectados pola expropiación (receptor da notificación de desaloxo e asinante de alegacións para a modificación do Plan Parcial), no teléfono 696 149 003.
Moitas grazas pola vosa atención
[1] Malia a que no cartaz informativo instalado nas obras do Parque Ofimático indícase a construción de 1.120 vivendas, sen embargo na Modificación do Plan Parcial establécense 1.481,02.
Un saúdo e que teñades moi boa xornada,
STOP Desafiuzamentos A Coruña
Leer más...
Poucos foron os meses de tregua do Concello da Coruña no seu teimado acoso urbanístico ás familias que residen nos terreos do faraónico despilfarro do Parque Ofimático.
Fai menos de dúas semanas Álvaro, un dos veciños da marxe dereita da Avenida Alfonso Molina –dirección saída da Coruña-, recibiu unha notificación na que César de Jesús Otero Grille, Director Xeral de Urbanismo, lle comunicaba que viña de asinar un Decreto Directivo no que lle insta a desaloxar a súa casa xunto co seu fillo e a súa nai de 79 anos, indicándolles que, de non facelo voluntariamente, iniciaranse os procedementos pertinentes para forzalos a abandonar o seu fogar e demolerlles a casa. Xunto con Álvaro, en total recibiron esta notificación 5 familias, ubicándose as catro restantes na marxe esquerda.
Na actualidade 12 familias residentes na zona de Eirís-Castro de Elviña onde se quere construír este megaproxecto de vivendas e oficinas manteñen unha forte loita para evitar perder os seus fogares por culpa da megaoperación de especulación urbanística do Parque Ofimático. Cómpre lembrar que os seus terreos foron expropiados sen o seu consentimento, negativa que o Concello castigou obrigándoas a se converteren en promotoras forzosas, procedendo a lles cobrar custos de urbanización por valor de milleiros de euros que lles resulta imposíbel pagar, situando a estas familias no abismo de verse sen casa e fortemente endebedadas por culpa dun proxecto que empezou sendo de uso social e acabou converténdose nunha operación de especulación urbanística ca que poñer cartos públicos ao servizo de intereses privados e engrosar a lista das 20.000 vivendas que xa a día de hoxe fican baleiras na cidade.
Aliás, en casos concretos como o da familia de Álvaro, a cambio dos 1.500 metros cadrados que lle queren expropiar vanlle devolver menos de 500 metros cadrados de terreo, sen casa, e tendo que pagar custos de urbanización, o cal, en plena crise económica, suporíalles endebedarse en cantidades que poderían chegar a superar os 40.000€.
Pero ademais o concello da Coruña ten tanta présa en botalos das súas casas que nin sequera respecta os procedementos administrativos abertos e pretende facelo polas bravas, a golpe de decreto do Director de Urbanismo. Na actualidade, 5 familias -4 residentes na marxe dereita da Avenida, entre as que se atopa a de Álvaro, e unha da marxe esquerda- están agardando pola resolución das alegacións que presentaron ás modificacións do Plan Parcial no período aberto para tal efecto o pasado mes de xullo, a través das cales solicitaron a desafección das súas vivendas dentro do Plan.
Estas familias consideran totalmente desproporcionado que lles tiren as súas casas dada a inadecuación do proxecto, alegando que inicialmente foi proxectado para un “ben social” e posteriormente “reconvertido” en vivendas, sen adaptación ao actual descenso de demanda de vivenda, cun custo de edificación orzamentado moi superior ao aplicado noutros polígonos da cidade, e sen garantías do dereito de realoxo que estas familias deberían ter no proxecto de reparcelación.
Ademais, as casas da marxe dereita atópanse nos terreos que o proxecto destina a “equipamentos escolares”, resultando sospeitoso que se tivera reservado a tal efecto unha extensión superior á esixida legalmente sen que exista xustificación algunha. De feito, a veciñanza afectada está convencida de que non se empregarán para a construción de colexios –como está especificado no Plan-, xa que hai centros educativos próximos e unha clara tendencia de descenso de natalidade. As familias sospeitan que a dotación de equipamentos é unha desculpa para derrubar as súas casas e acabar construíndo máis edificios.
Sen embargo, o goberno corrupto do alcalde Carlos Negreira, con Martín Fernández Prado como Concelleiro de Urbanismo, prefire obviar as esperanzas que estas 5 familias teñen postas na resolución destas alegacións e recruecen o acoso inmobiliario, dito sexa de paso, comunicado no mes de agosto en plenas festas da Coruña, detalle que polo menos podemos cualificar de indubidábel mal gusto.
Sen dúbida, o acoso urbanístico do goberno local ás familias afectadas polo Parque Ofimático voltará ser a carta de presentación do Concello da Coruña nos medios de comunicación nos vindeiros meses. Aliás, a cuestión de fondo segue a ser a mesma nestes últimos seis anos: por que en plena crise económica -e total afundimento do sector urbanístico- o Concello da Coruña está interesado en construír case 1.500[1] vivendas malia a ter xa 20.000 vivendas baleiras na cidade? Ata onde chegan os intereses das persoas integrantes do consistorio municipal que ata están dispostos a desaloxar ás familias a golpe de decreto municipal?
Dende STOP Desafiuzamentos A Coruña manterémonos apoiando a loita exemplar destas 12 familias, que conta ademais cun importantísimo apoio por parte das coruñesas e coruñeses.
Nin xente sen casa, nin casas sen xente!!
**Podedes ampliar máis información contactando con Álvaro, un dos veciños afectados pola expropiación (receptor da notificación de desaloxo e asinante de alegacións para a modificación do Plan Parcial), no teléfono 696 149 003.
Moitas grazas pola vosa atención
[1] Malia a que no cartaz informativo instalado nas obras do Parque Ofimático indícase a construción de 1.120 vivendas, sen embargo na Modificación do Plan Parcial establécense 1.481,02.
Un saúdo e que teñades moi boa xornada,
STOP Desafiuzamentos A Coruña
Leer más...
[Vigo] Sábado 30 A Mostra da Barbarie na Feira Imaxinaria no Alg-a Lab de Valadares
Damos pulo a esta convocatoria que recibimos na nosa caixa de correos, atendendo a súa petición de "rulalo por aí":
Dálle beibe dálle
dunha hostia dunha vez
O sábado 30 de agosto estaremos dándolle outra vez. Será dentro das actividades da Feira Imaxinaria que se celebra no Alg-a Lab de Valadares, Vigo. http://feira.imaxinaria.org/
dálle beibe dálle
e que eu te poida ver.
A partir da 1 da madrugada faremos unha re-presentación da mostra e unha pequena festa coa pinchada de Post-Amor e Rabia, uns pinchos ardentes e lume para que tod@s sintádevos benvid@s.
E por suposto, se podedes rular isto por aí, nos encantad@s e agradecid@s.
http://mostradabarbarie.wordpress.com/
Unha Aperta!
Colectivo da Mostra da Barbarie
Leer más...
Dálle beibe dálle
dunha hostia dunha vez
O sábado 30 de agosto estaremos dándolle outra vez. Será dentro das actividades da Feira Imaxinaria que se celebra no Alg-a Lab de Valadares, Vigo. http://feira.imaxinaria.org/
dálle beibe dálle
e que eu te poida ver.
A partir da 1 da madrugada faremos unha re-presentación da mostra e unha pequena festa coa pinchada de Post-Amor e Rabia, uns pinchos ardentes e lume para que tod@s sintádevos benvid@s.
E por suposto, se podedes rular isto por aí, nos encantad@s e agradecid@s.
http://mostradabarbarie.wordpress.com/
Unha Aperta!
Colectivo da Mostra da Barbarie
Leer más...
[Uruguai] Xornal “Tierra y Tempestad” nº 19
Colamos (e traducimos) a Presentación deste novo nº deste xornal anarquista que, ao entender de quen colgou esta noticia, resulta unha leitura moi interesante para aquelas que cren que en Uruguai as coisas van a mellor con o ex-guerrilleiro Pepe Múgica e o mesmo para aquelas "ilusionadas" con PIT (non Brad, senón Pablo Iglesias Turrión) e o seu "Podemos" (cada día máis "seu")(*); alén de por a disposición o enlace para a súa leitura e/ou descarga: "Tierra y Tempestad" nº 19:
Como unha choiva tropical que nunca para de caer, que comeza cunha pinga, daquela outra e outra máis, ata que se converte nun aguaceiro incontrolable, que vai varrendo con todo, removendo os estorbos máis débiles e empuxando as barreiras máis fortes ata varrer con todo, todo o firme e seguro desta sociedade... Así somos as anarquistas, pingas dun chuveiro que se aveciña. Pingas que parecen desubicadas, que non pertencen a este clima, ata que a tormenta imponse, ata que as certezas democráticas e o benestar capitalista derrúbase como unha torre de naipes incapaz de sosterse en base a tantas falsedades por moito tempo.
Unha sociedade baseada no privilexio, na inxustiza, na imposición autoritaria, nunca logrará facerse de bases sólidas coas cales manterse, e terá que recorrer, unha e outra vez, ao exterminio de humanos, como na pasada ditadura, para manterse.
Nós, as anarquistas estaremos sempre aí, para demostrar que todo isto é unha farsa, aínda que os mediocres e pusilánimes que defenden esta democracia, esta "demofarsa" sinálennos co dedo, acúsennos de violentas e desubicadas mentres eles xustifican a violencia cotiá, a dos campos de concentración nos cárceres, da miseria nos barrios periféricos, a prisión mental da sociedade consumista fomentada por gobernantes e capitalistas.
Somos desubicadas porque dicimos o que ninguén quere escoitar: que todo isto é unha merda; que o progresismo é a mesma merda que o neoliberalismo con máis prazos para pagar as cotas da nosa desgraza; que os obxectivos aos que aspiran todos os gobernantes e políticos son tan mediocres que non podemos crer que a ninguén se lle ocorra a posibilidade de crear un mundo distinto.
Non nos importa ser unha pedra nun zapato, un pau na roda, na roda do progreso capitalista.
Sabemos que o noso discurso molesta, que a nosa actitude incomoda. Incomoda nas marchas e asembleas. Pero alguén ten que dicir ¡Basta! Basta de tanta mediocridade e hipocresía. A sociedade pode e necesita ser doutro xeito, e esta merda democrática non é máis que unha farsa que beneficia aos grandes capitalistas en contra das nosas vidas e os nosos bens naturais.
Quen non soñou cunha vida distinta?
Como se explican tantos millóns e horas de películas de ciencia ficción que nos afastan desta realidade? A vida do traballo e a rutina parece mediocridade, con todo, hai un mundo oculto esperando por nós, ese mundo que se abre nas sensacións dun primeiro bico, no sexo apaixonado cos nosos amantes, na adrenalina de sentir que seguimos vivas logo dun accidente ou un momento de tensión inesperada. Cando os mozos dos barrios, os "planchas", cortan as rúas dos barrios, en Villa García, Santa Catalina ou El Marconi, para pasar a noite enteira espertos combatendo á policía, ábrese unha brecha, que nos transporta a outro mundo posible, a outro mundo que só pode xerirse sobre as ruínas desta farsa democrática.
¡Que o frío do inverno(**) atópenos conspirando e abrigándonos co lume da revolta!
Contidos:
-Notas de Actualidade
-Gobernos Progresistas, Represión Fascista
-¡Lume aos Bombeiros!, ¡Que Arda a Cidade!
-O Arte de Falar. O Discurso Político entre a Historia da Mentira e a Alegoría da Disimulación
-Entrevista a Alfredo María Bonanno (1ª parte)
-Separata Anticarceraria
-Violencia Civilizada (2ª parte) A Propiedade é o Abuso
e muito máis...
Clicade para baixar o xornal:
"Tierra y Tempestad" nº 19
(*) Opinión colada por Xan do Can para Abordaxe
(**)Por se alguén anda despistada, no Uruguai (ao igual que en todo o hemisfério Sur, agora están en inverno)
Leer más...
Como unha choiva tropical que nunca para de caer, que comeza cunha pinga, daquela outra e outra máis, ata que se converte nun aguaceiro incontrolable, que vai varrendo con todo, removendo os estorbos máis débiles e empuxando as barreiras máis fortes ata varrer con todo, todo o firme e seguro desta sociedade... Así somos as anarquistas, pingas dun chuveiro que se aveciña. Pingas que parecen desubicadas, que non pertencen a este clima, ata que a tormenta imponse, ata que as certezas democráticas e o benestar capitalista derrúbase como unha torre de naipes incapaz de sosterse en base a tantas falsedades por moito tempo.
Unha sociedade baseada no privilexio, na inxustiza, na imposición autoritaria, nunca logrará facerse de bases sólidas coas cales manterse, e terá que recorrer, unha e outra vez, ao exterminio de humanos, como na pasada ditadura, para manterse.
Nós, as anarquistas estaremos sempre aí, para demostrar que todo isto é unha farsa, aínda que os mediocres e pusilánimes que defenden esta democracia, esta "demofarsa" sinálennos co dedo, acúsennos de violentas e desubicadas mentres eles xustifican a violencia cotiá, a dos campos de concentración nos cárceres, da miseria nos barrios periféricos, a prisión mental da sociedade consumista fomentada por gobernantes e capitalistas.
Somos desubicadas porque dicimos o que ninguén quere escoitar: que todo isto é unha merda; que o progresismo é a mesma merda que o neoliberalismo con máis prazos para pagar as cotas da nosa desgraza; que os obxectivos aos que aspiran todos os gobernantes e políticos son tan mediocres que non podemos crer que a ninguén se lle ocorra a posibilidade de crear un mundo distinto.
Non nos importa ser unha pedra nun zapato, un pau na roda, na roda do progreso capitalista.
Sabemos que o noso discurso molesta, que a nosa actitude incomoda. Incomoda nas marchas e asembleas. Pero alguén ten que dicir ¡Basta! Basta de tanta mediocridade e hipocresía. A sociedade pode e necesita ser doutro xeito, e esta merda democrática non é máis que unha farsa que beneficia aos grandes capitalistas en contra das nosas vidas e os nosos bens naturais.
Quen non soñou cunha vida distinta?
Como se explican tantos millóns e horas de películas de ciencia ficción que nos afastan desta realidade? A vida do traballo e a rutina parece mediocridade, con todo, hai un mundo oculto esperando por nós, ese mundo que se abre nas sensacións dun primeiro bico, no sexo apaixonado cos nosos amantes, na adrenalina de sentir que seguimos vivas logo dun accidente ou un momento de tensión inesperada. Cando os mozos dos barrios, os "planchas", cortan as rúas dos barrios, en Villa García, Santa Catalina ou El Marconi, para pasar a noite enteira espertos combatendo á policía, ábrese unha brecha, que nos transporta a outro mundo posible, a outro mundo que só pode xerirse sobre as ruínas desta farsa democrática.
¡Que o frío do inverno(**) atópenos conspirando e abrigándonos co lume da revolta!
Contidos:
-Notas de Actualidade
-Gobernos Progresistas, Represión Fascista
-¡Lume aos Bombeiros!, ¡Que Arda a Cidade!
-O Arte de Falar. O Discurso Político entre a Historia da Mentira e a Alegoría da Disimulación
-Entrevista a Alfredo María Bonanno (1ª parte)
-Separata Anticarceraria
-Violencia Civilizada (2ª parte) A Propiedade é o Abuso
e muito máis...
Clicade para baixar o xornal:
"Tierra y Tempestad" nº 19
(*) Opinión colada por Xan do Can para Abordaxe
(**)Por se alguén anda despistada, no Uruguai (ao igual que en todo o hemisfério Sur, agora están en inverno)
Leer más...
27 ago 2014
Dous vigueses solidarios cos presos baixo a choiva
Recibimos na nosa caixa de correos estas fotos como contributo de "dous vigueses"(*) á Semana Internacional polos Presxs Anarquistas:
(*) Nota de Abordaxe: Ainda que quen enviou o correo titulaba "dous vigueses", é claro que, canto menos eran 3 se contabilizamos a quen disparou as fotos.
Qué rulen as iniciativas!!
Ainda que chova!!
Colado x Xan do Can
Leer más...
(*) Nota de Abordaxe: Ainda que quen enviou o correo titulaba "dous vigueses", é claro que, canto menos eran 3 se contabilizamos a quen disparou as fotos.
Qué rulen as iniciativas!!
Ainda que chova!!
Colado x Xan do Can
Leer más...
Etiquetas:
acçons,
anarquistas,
campañas,
galiza,
solidariedade
[A Guarda] Mañán Xoves 28 Xantar e Proxección no CS "O Fuscalho" pola Semana Internacional polxs Presxs Anarquistas
As compas anarquistas do Baixo Miño enviárono este correo con o seu contributo á Semana Internacional polxs Presxs Anarquistas, que terá lugar mañán xoves no CS "O Fuscalho" (fronte á Atalaia de A Guarda):
- As 14:00 Xantar en Solidariedade coas Persoas Presas
- As 20:00' Proxección do documental "Filaki, Prisión e Motíns en Grecia"
Con esta iniciativa preténdese achegar a realidade que se agocha tralos muros das prisións (analizala, ver os roles de quen "traballa" alí, a represión que se exerce a quen non se somete, etc ...) así como crear lazos coas familias e, por suposto, tratar de combater o cárcere e o estado que o sustenta.
Leer más...
- As 14:00 Xantar en Solidariedade coas Persoas Presas
- As 20:00' Proxección do documental "Filaki, Prisión e Motíns en Grecia"
Con esta iniciativa preténdese achegar a realidade que se agocha tralos muros das prisións (analizala, ver os roles de quen "traballa" alí, a represión que se exerce a quen non se somete, etc ...) así como crear lazos coas familias e, por suposto, tratar de combater o cárcere e o estado que o sustenta.
Leer más...
Etiquetas:
anarquistas,
convocatorias,
galiza,
prisión,
solidariedade
Actualización [CP Madrid V - Soto del Real] Campaña de envío de faxes en solidariedade con o preso Pedro Pablo Peña Valderas
Escrébennos desde o Grupo de Apoio da Galiza Norte da Campaña Cárcere=Tortura, para dar conta dunha campaña de apoio para con Pedro Pablo, preso enfermo moi grave que foi maltratado e encirrado en régimen especial de castigo (illamento) no cárcere de Soto del Real, situación que xa denunciáramos en Abordaxe a primeiros deste mes de agosto.
Gabriel W. Pinto Maturana, preso da "Campaña" actualmente encirrado tambén no CP de Madrid V - Soto del Real, fixolles chegar unha proposta de envío de faxes desde o mércores día 27/08 ao mércoles día 3/09 para enviar en protesto pola situación de maltrato á que teñen sometido a Pedro Pablo Peña Valderas, preso no seu mismo módulo.
Gabriel pede tres cousas: 1º que fagamos envío de faxes aos organismos que aparecen embaixo como medida de presión para axudar á súa excarceración; 2º que o denunciemos públicamente e 3º que lle enviemos mostras de apoio persoalmente pois atópase moi baixo de moral.
Proposta de Fax (en castelán, claro):
En solidaridad con Pedro Pablo Peña Valderas, preso en CP Madrid V (módulo de aislamiento), renvío su solicitud de excarcelación por enfermedades incurables:
Mediante el presente escrito vengo a presentar queja en solicitud de libertad condicional por enfermedad grave incurable, en base a los art. 80, 92, 105 del Código Penal y art. 104, 196 del Reglamento Penitenciario, 17 y 18 de la Constitución Española, art. 3 del Convenio Europeo de Derechos Humanos; todo ello en base a las siguientes alegaciones:
Primera. Llevo preso 16 años ininterrumpidamente y 2 años en régimen cerrado de primer grado, donde en 2 ocasiones se me han dado palizas, siendo la última el 14 de marzo, lo que conllevó mi traslado de urgencia al hospital donde estuve ingresado 5 días por la gravedad de las lesiones, agravando estas mi estado de salud, que vengo padeciendo desde 1985 el virus VIH (enfermedad incurable) entre otras que han surgido por los malos tratos derivados de la prisión.
Encontrándome actualmente bajo de defensa 200 CD4, peligrando la vida por todas las enfermedades que sufro, que son:
1ª VIH estadio B3
2ª Saturación de un 97 a 99% de vía respiratoria, teniendo prescrito facultativo hospitalario de 12 horas diarias de oxígeno con mascarilla.
3ª Hepatitis C, genotipo 4 con cicatrices en el hígado
4ª Bronco-espasmo que me hace quedar postrado en la cama
5ª Desnutrición, lo que hace empeorar mi salud
6ª Desdentado, lo cual me lleva a pérdida de apetito por mala alimentación y posterior digestión
7ª Ganglios dolorosos a la altura del pecho pendiente de salida al hospital para una biopsia que permita concretar los tumores
Segunda. Encontrándome en tal estado, la prisión se niega a reconocer lo evidente, tomando decisiones arbitrarias incluso remitiendo informes manipulados, con tal de seguir maltratando y torturando hasta la agonía de la pérdida de la vida.
Por lo que pido se estudie todo lo expuesto con la mayor brevedad posible en base a los artículos 80, 92, 105 del CP; artículos 104.5, 196 del RP; artículos 17 y 18 de la CE; artículo 3 del Convenio Europeo de Derechos Humanos; y se me excarcele por enfermedades incurables, para estar en libertad lo que me reste de vida y por una muerte digna.
Fdo. Pedro Pablo Peña Valderas
DIRIXIDO A:
Nºs para envío de faxes:
JUZGADO VIGILANCIA PENITENCIARIA Nº2 MADRID Fax 91 493 36 85
DEFENSOR DEL PUEBLO Fax 91 308 11 58
CONGRESO DE LOS DIPUTADOS Fax 91 429 87 07
SGIIPP Fax 91 335 40 52
SUBD GRAL DE COORDINACION DE SANIDAD PENITENCIARIA Fax 91 335 49 92
Para envío de faxes gratis online http://www.myfax.com/free/
Para escribirlle:
Pedro Pablo Peña Valderas
Centro Penitenciario Madrid V
Soto del Real - Colmenar Viejo
28770 MADRID
SAÚDE E ANARQUÍA
ATA QUE TODAS SEXAMOS LIBRES
Leer más...
Gabriel W. Pinto Maturana, preso da "Campaña" actualmente encirrado tambén no CP de Madrid V - Soto del Real, fixolles chegar unha proposta de envío de faxes desde o mércores día 27/08 ao mércoles día 3/09 para enviar en protesto pola situación de maltrato á que teñen sometido a Pedro Pablo Peña Valderas, preso no seu mismo módulo.
Gabriel pede tres cousas: 1º que fagamos envío de faxes aos organismos que aparecen embaixo como medida de presión para axudar á súa excarceración; 2º que o denunciemos públicamente e 3º que lle enviemos mostras de apoio persoalmente pois atópase moi baixo de moral.
Proposta de Fax (en castelán, claro):
En solidaridad con Pedro Pablo Peña Valderas, preso en CP Madrid V (módulo de aislamiento), renvío su solicitud de excarcelación por enfermedades incurables:
Mediante el presente escrito vengo a presentar queja en solicitud de libertad condicional por enfermedad grave incurable, en base a los art. 80, 92, 105 del Código Penal y art. 104, 196 del Reglamento Penitenciario, 17 y 18 de la Constitución Española, art. 3 del Convenio Europeo de Derechos Humanos; todo ello en base a las siguientes alegaciones:
Primera. Llevo preso 16 años ininterrumpidamente y 2 años en régimen cerrado de primer grado, donde en 2 ocasiones se me han dado palizas, siendo la última el 14 de marzo, lo que conllevó mi traslado de urgencia al hospital donde estuve ingresado 5 días por la gravedad de las lesiones, agravando estas mi estado de salud, que vengo padeciendo desde 1985 el virus VIH (enfermedad incurable) entre otras que han surgido por los malos tratos derivados de la prisión.
Encontrándome actualmente bajo de defensa 200 CD4, peligrando la vida por todas las enfermedades que sufro, que son:
1ª VIH estadio B3
2ª Saturación de un 97 a 99% de vía respiratoria, teniendo prescrito facultativo hospitalario de 12 horas diarias de oxígeno con mascarilla.
3ª Hepatitis C, genotipo 4 con cicatrices en el hígado
4ª Bronco-espasmo que me hace quedar postrado en la cama
5ª Desnutrición, lo que hace empeorar mi salud
6ª Desdentado, lo cual me lleva a pérdida de apetito por mala alimentación y posterior digestión
7ª Ganglios dolorosos a la altura del pecho pendiente de salida al hospital para una biopsia que permita concretar los tumores
Segunda. Encontrándome en tal estado, la prisión se niega a reconocer lo evidente, tomando decisiones arbitrarias incluso remitiendo informes manipulados, con tal de seguir maltratando y torturando hasta la agonía de la pérdida de la vida.
Por lo que pido se estudie todo lo expuesto con la mayor brevedad posible en base a los artículos 80, 92, 105 del CP; artículos 104.5, 196 del RP; artículos 17 y 18 de la CE; artículo 3 del Convenio Europeo de Derechos Humanos; y se me excarcele por enfermedades incurables, para estar en libertad lo que me reste de vida y por una muerte digna.
Fdo. Pedro Pablo Peña Valderas
DIRIXIDO A:
Nºs para envío de faxes:
JUZGADO VIGILANCIA PENITENCIARIA Nº2 MADRID Fax 91 493 36 85
DEFENSOR DEL PUEBLO Fax 91 308 11 58
CONGRESO DE LOS DIPUTADOS Fax 91 429 87 07
SGIIPP Fax 91 335 40 52
SUBD GRAL DE COORDINACION DE SANIDAD PENITENCIARIA Fax 91 335 49 92
Para envío de faxes gratis online http://www.myfax.com/free/
Para escribirlle:
Pedro Pablo Peña Valderas
Centro Penitenciario Madrid V
Soto del Real - Colmenar Viejo
28770 MADRID
SAÚDE E ANARQUÍA
ATA QUE TODAS SEXAMOS LIBRES
Leer más...
Etiquetas:
campañas,
convocatorias,
prisión,
represión,
solidariedade
[Santiago de Chile]: Barricadas e ataque contra as forzas da orde no "Cordón Macul"
Colamos (e traducimos), también de ContraInfo, estoutra noticia de Santiago de Chile
Contra o fustigamento represivo, en defensa das nosas conviccións.
O día mércores 20 de agosto noso sentir antiautoritario materializouse nunha nova xornada de violencia anárquica, de axitación solidaria e de ataque contra as forzas represivas en Avenida Grecia, nos arredores do campus Juan Gómez Milla da Universidade de Chile, no chamado "Cordón Macul con Grecia".
O noso obxectivo: difundir e defender as nosas ideas e prácticas antiautoritarias a través da violencia anárquica no medio dun novo contexto de agudización do fustigamento represivo por parte do poder.
Todxs vimos como, de novo, a través da prensa obediente apúntase a compañeirxs intentando preparar o terreo para detencións coa escusa de atopar responsables por atentados ocorridos no último tempo. Ao mesmo tempo, preténdese sementar o medo entre todxs xs amantes da liberdade, todo isto a 4 anos da "Operación Salamandra" (Caso Bombas) que significou unha aprendizaxe para o inimigo e os seus fiscais e policías sobre como realizar futuras investigacións. Nós debemos tamén aprender para non cometer os mesmos erros. Por isto é necesario saír á rúa e non quedarse mirando a realidade como espectadores pasivos do espectáculo da represión. É necesario defender e fortalecer os nosos valores e principios nos momentos máis difíciles, pois entendemos que estamos en guerra cando as cousas avanzan pero sobre todo cando hai obstáculos, conscientes de que poñemos en xogo a vida no combate permanente que é a vida mesma.
En momentos de agudización da represión a moral tende a fraquear en alguns, por iso os nosos valores, conviccións e principios son o sustento para a defensa e o ataque antiautoritario.
A loita contra toda autoridade nútrese do enfrontamento contra todas as formas de poder e dominación existentes na sociedade: a opresión do Estado, o patriarcado, o sexismo, o especismo, a ideoloxía do progreso tecnolóxico, a obediencia e as xerarquías son engrenaxes da maquinaria da opresión sobre as nosas vidas, sobre outras especies e sobre o planeta. Co noso fervente desexo de liberarnos de todas estas cadeas, pasamos á acción contra cada unha destas expresións do dominio que en conxunto conforman a cultura autoritaria existente desde fai séculos sobre a Terra.
Esta posición activa implica pasar á acción no presente, valorando cada iniciativa que propaga ideas antiautoritarias, pero tamén tomando parte no ataque directo contra a orde social representado nas súas institucións, aparellos represivos e en quen defenden e protexen ao poder desde os medios de comunicación de masas e desde outros espazos da sociedade.
A loita antiautoritaria apunta á construción da liberdade que merece a destrución de todo tipo de poder. Así é como vemos na organización informal entre individuxs afines unha expresión dos nosos desexos de liberdade e un medio efectivo de loita contra o modelo de vida autoritario e contra as propostas organizativas que reproducen os roles e xerarquías presentes na sociedade.
O noso chamado é a propagar a axitación nas súas diferentes formas desenvolvendo unha crítica destrutiva total cara á orde social, a través de valores e relacións libres de dominación e de accións en contra de toda forma autoridade. A nosxs compañeirxs, xs invitamos a manterse activxs e a ser cautxs, pero sen caer en posicións estáticas. O inimigo busca que baixemos a garda e manteñámonos pasivos, non lle deamos no gusto.
Que a acción autónoma contra o poder non se deteña nin esqueza a xs compañeirxs que hoxe non poden estar con nós nas rúas. Por iso o lume das nosas barricadas e das nosas vidas insurrectas saúda a todxs xs compañeirxs presxs e perseguidxs na guerra social, como os compañeiros Diego Rios, xs compañeirxs presxs polo Caso Security, o compañeiro Nikos Maziotis, a compañeira Poula Roupa, e a todxs xs compañeirxs dentro e fóra das prisións.
Que estas palabras cheguen aos seus oídos e rompan a distancia e o illamento imposto pola represión, ás portas unha nova semana de axitación solidaria convocada por compañeirxs solidarixs de diversas partes do mundo. Ante este chamado, o noso saúdo é a acción transgresora que continúa expandiendo a revolta e a insurrección conectando os nosos percorridos de loita contra toda forma de autoridade.
POLA LIBERACIÓN TOTAL
GUERRA CONTRA O ESTADO, O CAPITAL E TODA FORMA DE PODER E AUTORIDADE.
Leer más...
Contra o fustigamento represivo, en defensa das nosas conviccións.
O día mércores 20 de agosto noso sentir antiautoritario materializouse nunha nova xornada de violencia anárquica, de axitación solidaria e de ataque contra as forzas represivas en Avenida Grecia, nos arredores do campus Juan Gómez Milla da Universidade de Chile, no chamado "Cordón Macul con Grecia".
O noso obxectivo: difundir e defender as nosas ideas e prácticas antiautoritarias a través da violencia anárquica no medio dun novo contexto de agudización do fustigamento represivo por parte do poder.
Todxs vimos como, de novo, a través da prensa obediente apúntase a compañeirxs intentando preparar o terreo para detencións coa escusa de atopar responsables por atentados ocorridos no último tempo. Ao mesmo tempo, preténdese sementar o medo entre todxs xs amantes da liberdade, todo isto a 4 anos da "Operación Salamandra" (Caso Bombas) que significou unha aprendizaxe para o inimigo e os seus fiscais e policías sobre como realizar futuras investigacións. Nós debemos tamén aprender para non cometer os mesmos erros. Por isto é necesario saír á rúa e non quedarse mirando a realidade como espectadores pasivos do espectáculo da represión. É necesario defender e fortalecer os nosos valores e principios nos momentos máis difíciles, pois entendemos que estamos en guerra cando as cousas avanzan pero sobre todo cando hai obstáculos, conscientes de que poñemos en xogo a vida no combate permanente que é a vida mesma.
En momentos de agudización da represión a moral tende a fraquear en alguns, por iso os nosos valores, conviccións e principios son o sustento para a defensa e o ataque antiautoritario.
A loita contra toda autoridade nútrese do enfrontamento contra todas as formas de poder e dominación existentes na sociedade: a opresión do Estado, o patriarcado, o sexismo, o especismo, a ideoloxía do progreso tecnolóxico, a obediencia e as xerarquías son engrenaxes da maquinaria da opresión sobre as nosas vidas, sobre outras especies e sobre o planeta. Co noso fervente desexo de liberarnos de todas estas cadeas, pasamos á acción contra cada unha destas expresións do dominio que en conxunto conforman a cultura autoritaria existente desde fai séculos sobre a Terra.
Esta posición activa implica pasar á acción no presente, valorando cada iniciativa que propaga ideas antiautoritarias, pero tamén tomando parte no ataque directo contra a orde social representado nas súas institucións, aparellos represivos e en quen defenden e protexen ao poder desde os medios de comunicación de masas e desde outros espazos da sociedade.
A loita antiautoritaria apunta á construción da liberdade que merece a destrución de todo tipo de poder. Así é como vemos na organización informal entre individuxs afines unha expresión dos nosos desexos de liberdade e un medio efectivo de loita contra o modelo de vida autoritario e contra as propostas organizativas que reproducen os roles e xerarquías presentes na sociedade.
O noso chamado é a propagar a axitación nas súas diferentes formas desenvolvendo unha crítica destrutiva total cara á orde social, a través de valores e relacións libres de dominación e de accións en contra de toda forma autoridade. A nosxs compañeirxs, xs invitamos a manterse activxs e a ser cautxs, pero sen caer en posicións estáticas. O inimigo busca que baixemos a garda e manteñámonos pasivos, non lle deamos no gusto.
Que a acción autónoma contra o poder non se deteña nin esqueza a xs compañeirxs que hoxe non poden estar con nós nas rúas. Por iso o lume das nosas barricadas e das nosas vidas insurrectas saúda a todxs xs compañeirxs presxs e perseguidxs na guerra social, como os compañeiros Diego Rios, xs compañeirxs presxs polo Caso Security, o compañeiro Nikos Maziotis, a compañeira Poula Roupa, e a todxs xs compañeirxs dentro e fóra das prisións.
Que estas palabras cheguen aos seus oídos e rompan a distancia e o illamento imposto pola represión, ás portas unha nova semana de axitación solidaria convocada por compañeirxs solidarixs de diversas partes do mundo. Ante este chamado, o noso saúdo é a acción transgresora que continúa expandiendo a revolta e a insurrección conectando os nosos percorridos de loita contra toda forma de autoridade.
POLA LIBERACIÓN TOTAL
GUERRA CONTRA O ESTADO, O CAPITAL E TODA FORMA DE PODER E AUTORIDADE.
Leer más...
Etiquetas:
acción directa,
anarquistas,
guerra social,
internacional
[Santiago de Chile] Acción de lanzamento de Panfleto do Colectivo "Lucha Revolucionaria", Solidario con xs Presxs
Colamos (e traducimos) de ContraInfo:
O día 18 de Agosto no marco do primeiro día do alegato por parte da defensa dos compañeiros Freddy, Marcelo e Juan ante a corte suprema, para solicitar a nulidade da condena emitida o 2 de Xullo, achegámonos ao Cárcere de Alta Seguridade (CAS) e á Ex-Penitenciaría para lanzar panfletos en mención dos nosos compañeiros revolucionarios e unha ameaza axs bastardxs carcereirxs que se atopaban no frontis da mesma.
Os panfletos polo aire foron ben recibidos polas persoas que se atopaban fóra do cárcere (horarios de visita) xa que algunhas persoas pedíronnos panfletos e brindáronnos o seu apoio, outrxs recollían e líanos detidamente. Xs bastardxs carcereirxs mirábannos atentxs, pero só recibiron insultos por parte de nós. No medio dun forte continxente policial.
Deixamos a continuación o texto do panfleto:
"Saudamos con moitísimo amor a todxs xs compañeirxs que se definen en permanente confrontación co Poder, alonxadxs de todo tipo de xerarquías e do Estado/Capital; sen deixar dúbidas nas súas ideas/prácticas, nin menos arrepentíndose destas. Un saúdo fraterno a quen enfrontan o cárcere con dignidade e mantéñense en pé de guerra, sen pausa algunha, mantendo a constancia e a decisión ata as últimas consecuencias. Nós seguimos acá na rúa sen claudicar; solidarizandonos das máis diversas formas posibles, para velxs lonxe da sucia prisión, para seguir co combate que xa non ten volta atrás. Este pequeno texto escribímolo nunha actividade en ARCIS. -Trawun: Encontro pola Liberdade- e nesta ocasión compartímolo e levamos con agarimo ás rúas".
Cando nos retirabamos mentres comentabamos a boa recepción que tivo a información difundida, tivemos unha abrupta e desagradable interrupción. Case chegando a Parque O'Higgins baixáronse tres despreciables suxeitos dunha camioneta que mostrándonos unha placa da PDI dispuxéronse a realizar uns dos seus famosos "controis de identidade", durante varios minutos fixéronnos esperar mentres nos preguntaban imbecilidades, ao que non recibiron ningunha resposta (todo isto mentres exhibían as súas 9mm dos seus pantalóns e ao noso parecer unha UZI que mantiñan na porta do copiloto, xa que a deixaron aberta), unha vez finalizadas as consultas que fan por radio, comezaron a fostigarnos preguntando de novo os nosos datos, que por suposto nos negamos a reiterar (en vista de que os obtiveron cos nosos documentos), xerando unha breve discusión na que unha vez que sinalamos que o control de identidade xa finalizara xa non os facultaba a preguntar tanta tontería, é aí onde nos devolveron os nosos documentos e seguimos co noso camiño durante un intre, para logo deternos a rir polo ocorrido.
Contamos esta situación para quen desexen solidarizar de xeito simbólico cos nosos compañeiros, por medio de diferentes accións no cárcere, no cotián, ou por exemplo no marco da "Convocatoria Internacional polos/as presos/as Anarquistas". Teñan a precaución e/ou coordinen as súas accións para non ter malos intres con estxs despreciables suxeitxs, ou quizais lles alegren o día pola calaña de tonterías que o seu cerebro limítrofe failles preguntar, porque vaia que son "jiles". (Oxalá lean isto. Non nos amedrentan os seus xoguetes e a vostedes pasámolos pola raxa, xunto co seu lixo de institución, de todos os xeitos deixámoslles un consello: Lean un pouquiño de anarquismo, para que non volvan facer o ridículo. Ineptxs jaja).
Para finalizar recordar que o día 8 de Setembro resolverase si se anula ou se manteñen as condenas dos nosos compañeiros Freddy, Marcelo e Juan. E por suposto non esquecemos a Carlos Gutiérrez quen se atopa nun proceso de investigación aberta na súa contra e terá audiencia para o seu peche o 20 de Novembro do presente ano. Desta forma esperamos que as accións solidarias multiplíquense, que a solidariedade sexa máis que palabras entre os círculos anarquistas e que a acción combativa chegue como un vendaval de amor cara a eles e a todxs xs presxs que se manteñen en permanente conflito contra toda forma de autoridade.
¡¡Freddy, Marcelo, Juan e Carlos á Rúa!!
¡¡Contra toda Autoridade: Autoxestión e Guerra Social!!
Colectivo Lucha Revolucionaria.
lucharevolucionaria@riseup.net
Leer más...
O día 18 de Agosto no marco do primeiro día do alegato por parte da defensa dos compañeiros Freddy, Marcelo e Juan ante a corte suprema, para solicitar a nulidade da condena emitida o 2 de Xullo, achegámonos ao Cárcere de Alta Seguridade (CAS) e á Ex-Penitenciaría para lanzar panfletos en mención dos nosos compañeiros revolucionarios e unha ameaza axs bastardxs carcereirxs que se atopaban no frontis da mesma.
Os panfletos polo aire foron ben recibidos polas persoas que se atopaban fóra do cárcere (horarios de visita) xa que algunhas persoas pedíronnos panfletos e brindáronnos o seu apoio, outrxs recollían e líanos detidamente. Xs bastardxs carcereirxs mirábannos atentxs, pero só recibiron insultos por parte de nós. No medio dun forte continxente policial.
Deixamos a continuación o texto do panfleto:
"Saudamos con moitísimo amor a todxs xs compañeirxs que se definen en permanente confrontación co Poder, alonxadxs de todo tipo de xerarquías e do Estado/Capital; sen deixar dúbidas nas súas ideas/prácticas, nin menos arrepentíndose destas. Un saúdo fraterno a quen enfrontan o cárcere con dignidade e mantéñense en pé de guerra, sen pausa algunha, mantendo a constancia e a decisión ata as últimas consecuencias. Nós seguimos acá na rúa sen claudicar; solidarizandonos das máis diversas formas posibles, para velxs lonxe da sucia prisión, para seguir co combate que xa non ten volta atrás. Este pequeno texto escribímolo nunha actividade en ARCIS. -Trawun: Encontro pola Liberdade- e nesta ocasión compartímolo e levamos con agarimo ás rúas".
Cando nos retirabamos mentres comentabamos a boa recepción que tivo a información difundida, tivemos unha abrupta e desagradable interrupción. Case chegando a Parque O'Higgins baixáronse tres despreciables suxeitos dunha camioneta que mostrándonos unha placa da PDI dispuxéronse a realizar uns dos seus famosos "controis de identidade", durante varios minutos fixéronnos esperar mentres nos preguntaban imbecilidades, ao que non recibiron ningunha resposta (todo isto mentres exhibían as súas 9mm dos seus pantalóns e ao noso parecer unha UZI que mantiñan na porta do copiloto, xa que a deixaron aberta), unha vez finalizadas as consultas que fan por radio, comezaron a fostigarnos preguntando de novo os nosos datos, que por suposto nos negamos a reiterar (en vista de que os obtiveron cos nosos documentos), xerando unha breve discusión na que unha vez que sinalamos que o control de identidade xa finalizara xa non os facultaba a preguntar tanta tontería, é aí onde nos devolveron os nosos documentos e seguimos co noso camiño durante un intre, para logo deternos a rir polo ocorrido.
Contamos esta situación para quen desexen solidarizar de xeito simbólico cos nosos compañeiros, por medio de diferentes accións no cárcere, no cotián, ou por exemplo no marco da "Convocatoria Internacional polos/as presos/as Anarquistas". Teñan a precaución e/ou coordinen as súas accións para non ter malos intres con estxs despreciables suxeitxs, ou quizais lles alegren o día pola calaña de tonterías que o seu cerebro limítrofe failles preguntar, porque vaia que son "jiles". (Oxalá lean isto. Non nos amedrentan os seus xoguetes e a vostedes pasámolos pola raxa, xunto co seu lixo de institución, de todos os xeitos deixámoslles un consello: Lean un pouquiño de anarquismo, para que non volvan facer o ridículo. Ineptxs jaja).
Para finalizar recordar que o día 8 de Setembro resolverase si se anula ou se manteñen as condenas dos nosos compañeiros Freddy, Marcelo e Juan. E por suposto non esquecemos a Carlos Gutiérrez quen se atopa nun proceso de investigación aberta na súa contra e terá audiencia para o seu peche o 20 de Novembro do presente ano. Desta forma esperamos que as accións solidarias multiplíquense, que a solidariedade sexa máis que palabras entre os círculos anarquistas e que a acción combativa chegue como un vendaval de amor cara a eles e a todxs xs presxs que se manteñen en permanente conflito contra toda forma de autoridade.
¡¡Freddy, Marcelo, Juan e Carlos á Rúa!!
¡¡Contra toda Autoridade: Autoxestión e Guerra Social!!
Colectivo Lucha Revolucionaria.
lucharevolucionaria@riseup.net
Leer más...
Etiquetas:
acçons,
anarquistas,
campañas,
internacional,
solidariedade
[Berlim, Alemanha]: Operaçom policial em larga escala contra refugiados.
Colamos de ContraInfo (pt) esta notícia e as actualizaçons da mesma (até ontem):
Desde a segunda feira, 25 de Agosto de 2014 – após relatos nos media de massas de que o serviço de migraçom tinha rejeitado os pedidos de asilo de 108 refugiados – têm ocorrido, em Berlim, preparativos para o despejo desses refugiados que, no passado, tinham ocupado a Oranienplatz em Kreuzberg; daí tinham sido despejados no início de Abril de 2014, mas tinham assinado posteriormente contratos com o Senado de Berlim, que lhes tinha prometido outros lugares para ficar seis meses, quanto menos, e examinar cada pedido de asilo como caso único. É conhecido que partes dos acordos mencionadas no contrato tenham sido já quebrados no começo, p.e. alguns refugiados viram os seus pedidos rejeitados, sem o exame de caso único prometido e ameaçados de deportaçom, antes mesmo do período de seis meses ter terminado. Deste modo, o Senado enviou oficiais aos respectivos refugiados para os informar quanto à rejeiçom das suas candidaturas e lhes ordenar o abandono imediato das suas casas.
Também na segunda dia 25, cerca de umha centena de polícias e a Imprensa apareceram nas proximidades e frente à casa dos refugiados em Gürtelstraße, um antigo albergue no distrito de Friedrichshain. Além disso, na Gürtelstraße, há dois ou três dias atrás, a bófia tinha já armazenado barreiras de rua. Tudo isso indicava que haveria em breve operaçons policiais.
A polícia também apareceu pola Oranienplatz nesse dia, onde um dos seus carros de patrulha foi atacado com pedras por pessoas com raiva. Segundo relatos, um dos refugiados rejeitados cobriu-se com gasolina e ameaçou incendiar-se.
Umha parte dos refugiados da Oranienplatz têm estado em Marienfelde, um bairro na periferia de Berlim. Nom há relatos independentes ainda sobre o que aconteceu com eles (apenas relatos da media, afirmando que eles saíram sem protestos visíveis).
A situaçom no dia seguinte, (26 de agosto, depois das 16:00, hora local), em Gürtelstraße, Friedrichshain é que, quanto menos, dois refugiados estám no telhado da casa. De acordo com relatos de rua, vários refugiados já deixaram a ex-hospedaria onde estavam a viver. Há várias centenas de polícias a cercar a área. Além disso, a imprensa está lá em grande número. O que falta som pessoas em solidariedade com os refugiados. Há apenas um par de pessoas, que som bastante passivas. Nengumha faixa, ainda sem palavras de ordem, apenas alguns slogans escritos com giz, na calçada. A área nom está fechada; pessoas em solidariedade podem chegar ao local, vindas de qualquer parte. Polícias anti-motim estám localizados na Gürtelstraße, Dossestraße e Scharnweberstraße. Há também umha quantidade grande de polícias disfarçados, na área. Agora a polícia está à espera de ordens dos seus chefes. Qualquer tipo de acçom, em solidariedade com os refugiados e também a fim de distrair a polícia dessa zona é mais do que bem-vinda!
- 1ª Actualizaçom (dia 26 por volta das 17:30 hora local):
Há três refugiados no telhado do albergue em Gürtelstraße, Friedrichshain. Há várias barreiras policiais e a entrada na área bloqueada só é permitida a residentes com bilhete de identidade ou membros da imprensa. Palavras de ordem, entoadas em apoio aos refugiados, assim como sirenes de polícia, podiam ser ouvidos a maior distância.
- 2ª Actualizaçom ( dia 26 cerca das 19:00, hora local):
Há umha pequena concentraçom de sentados na rua diante dumha barreira policial. Nom existem pessoas atrás das outras barreiras da bófia. A brigada de incêndio está plantada na rua com dois colchons infláveis (eles usam essas coisas quando as pessoas saltam por algumha razom a partir da janela, etc).
- 3ª Actualizaçom ( dia 26 cerca das 20:00, hora local):
Ainda estám quanto menos três refugiados no telhado do albergue em Gürtelstraße. Xs apoiantes ainda estám um tanto passivxs e à espera. Bófia anti-motim está estacionada no telhado do Hotel Georgenhof, que é o prédio ao lado do antigo albergue (os dois telhados nom estám ligados). Nas ruas há cerca de 50 pessoas (transeuntes curiosxs incluídxs).
- 4ª Actualizaçom (cerca das 22:00, hora local):
- A manif iniciada na Frankfurter Tor acabou de chegar.
- Havia cerca de 150 a 200 pessoas na barreira da rua.
- Agora as pessoas por lá estám a contribuir menos e a escassear.
- Gritaram-se palavras de ordem, p.e: “Estamos aqui, vamos lutar. Liberdade de movimento é um direito de todos”.
- Há também algumhas faixas.
- Lugares para dormir som necessários para os refugiados expulsos.
- Gente em solidariedade estabelece umha concentraçom com microfone aberto, oposta à barreira, onde os discursos som mantidos por solidárixs e refugiadxs, informando sobre a sua situaçom.
- Num desses discursos, foi declarado que há mais de 60 pessoas do antigo albergue na rua Guertel entre aqueles que tiveram os seus pedidos rejeitados, a maioria deles deixou 10 pessoas que estariam ainda dentro do albergue ou no telhado.
- Outros refugiados que som afetados som de um alojamento de refugiados em Marienfelde e de um terceiro grupo em Hardenbergstrasse (Charlottenburg / Wilmersdorf).
- Também foi salientado que isto é apenas o começo e cada um/uma dxs refugiadxs que assinaram o acordo e que nom tenha comparecido para um encontro com as autoridades, ou que tenha tido o seu pedido rejeitadx, corre sério risco de perder as suas acomodaçons, os apoios financeiros e há também a enorme ameaça de deportaçom.
- 5ª Actualizaçom (dia 27 de Agosto, 08:30):
- Os refugiados estám ainda no telhado.
- Poucxs apoiantes passaram a noite atrás da barreira policial.
- A bófia ainda está a bloquear nos locais acima mencionados.
- Durante a noite, a bófia começou a impor um “serviço especial” sobre os moradores que vivem dentro da área sitiada e bloqueada; cada residente tem sido acompanhado por um robocop “salvador” até à porta de entrada das suas casas.
Mais atualizaçons à medida que cheguem…
Leer más...
Desde a segunda feira, 25 de Agosto de 2014 – após relatos nos media de massas de que o serviço de migraçom tinha rejeitado os pedidos de asilo de 108 refugiados – têm ocorrido, em Berlim, preparativos para o despejo desses refugiados que, no passado, tinham ocupado a Oranienplatz em Kreuzberg; daí tinham sido despejados no início de Abril de 2014, mas tinham assinado posteriormente contratos com o Senado de Berlim, que lhes tinha prometido outros lugares para ficar seis meses, quanto menos, e examinar cada pedido de asilo como caso único. É conhecido que partes dos acordos mencionadas no contrato tenham sido já quebrados no começo, p.e. alguns refugiados viram os seus pedidos rejeitados, sem o exame de caso único prometido e ameaçados de deportaçom, antes mesmo do período de seis meses ter terminado. Deste modo, o Senado enviou oficiais aos respectivos refugiados para os informar quanto à rejeiçom das suas candidaturas e lhes ordenar o abandono imediato das suas casas.
Também na segunda dia 25, cerca de umha centena de polícias e a Imprensa apareceram nas proximidades e frente à casa dos refugiados em Gürtelstraße, um antigo albergue no distrito de Friedrichshain. Além disso, na Gürtelstraße, há dois ou três dias atrás, a bófia tinha já armazenado barreiras de rua. Tudo isso indicava que haveria em breve operaçons policiais.
A polícia também apareceu pola Oranienplatz nesse dia, onde um dos seus carros de patrulha foi atacado com pedras por pessoas com raiva. Segundo relatos, um dos refugiados rejeitados cobriu-se com gasolina e ameaçou incendiar-se.
Umha parte dos refugiados da Oranienplatz têm estado em Marienfelde, um bairro na periferia de Berlim. Nom há relatos independentes ainda sobre o que aconteceu com eles (apenas relatos da media, afirmando que eles saíram sem protestos visíveis).
A situaçom no dia seguinte, (26 de agosto, depois das 16:00, hora local), em Gürtelstraße, Friedrichshain é que, quanto menos, dois refugiados estám no telhado da casa. De acordo com relatos de rua, vários refugiados já deixaram a ex-hospedaria onde estavam a viver. Há várias centenas de polícias a cercar a área. Além disso, a imprensa está lá em grande número. O que falta som pessoas em solidariedade com os refugiados. Há apenas um par de pessoas, que som bastante passivas. Nengumha faixa, ainda sem palavras de ordem, apenas alguns slogans escritos com giz, na calçada. A área nom está fechada; pessoas em solidariedade podem chegar ao local, vindas de qualquer parte. Polícias anti-motim estám localizados na Gürtelstraße, Dossestraße e Scharnweberstraße. Há também umha quantidade grande de polícias disfarçados, na área. Agora a polícia está à espera de ordens dos seus chefes. Qualquer tipo de acçom, em solidariedade com os refugiados e também a fim de distrair a polícia dessa zona é mais do que bem-vinda!
- 1ª Actualizaçom (dia 26 por volta das 17:30 hora local):
Há três refugiados no telhado do albergue em Gürtelstraße, Friedrichshain. Há várias barreiras policiais e a entrada na área bloqueada só é permitida a residentes com bilhete de identidade ou membros da imprensa. Palavras de ordem, entoadas em apoio aos refugiados, assim como sirenes de polícia, podiam ser ouvidos a maior distância.
- 2ª Actualizaçom ( dia 26 cerca das 19:00, hora local):
Há umha pequena concentraçom de sentados na rua diante dumha barreira policial. Nom existem pessoas atrás das outras barreiras da bófia. A brigada de incêndio está plantada na rua com dois colchons infláveis (eles usam essas coisas quando as pessoas saltam por algumha razom a partir da janela, etc).
- 3ª Actualizaçom ( dia 26 cerca das 20:00, hora local):
Ainda estám quanto menos três refugiados no telhado do albergue em Gürtelstraße. Xs apoiantes ainda estám um tanto passivxs e à espera. Bófia anti-motim está estacionada no telhado do Hotel Georgenhof, que é o prédio ao lado do antigo albergue (os dois telhados nom estám ligados). Nas ruas há cerca de 50 pessoas (transeuntes curiosxs incluídxs).
- 4ª Actualizaçom (cerca das 22:00, hora local):
- A manif iniciada na Frankfurter Tor acabou de chegar.
- Havia cerca de 150 a 200 pessoas na barreira da rua.
- Agora as pessoas por lá estám a contribuir menos e a escassear.
- Gritaram-se palavras de ordem, p.e: “Estamos aqui, vamos lutar. Liberdade de movimento é um direito de todos”.
- Há também algumhas faixas.
- Lugares para dormir som necessários para os refugiados expulsos.
- Gente em solidariedade estabelece umha concentraçom com microfone aberto, oposta à barreira, onde os discursos som mantidos por solidárixs e refugiadxs, informando sobre a sua situaçom.
- Num desses discursos, foi declarado que há mais de 60 pessoas do antigo albergue na rua Guertel entre aqueles que tiveram os seus pedidos rejeitados, a maioria deles deixou 10 pessoas que estariam ainda dentro do albergue ou no telhado.
- Outros refugiados que som afetados som de um alojamento de refugiados em Marienfelde e de um terceiro grupo em Hardenbergstrasse (Charlottenburg / Wilmersdorf).
- Também foi salientado que isto é apenas o começo e cada um/uma dxs refugiadxs que assinaram o acordo e que nom tenha comparecido para um encontro com as autoridades, ou que tenha tido o seu pedido rejeitadx, corre sério risco de perder as suas acomodaçons, os apoios financeiros e há também a enorme ameaça de deportaçom.
- 5ª Actualizaçom (dia 27 de Agosto, 08:30):
- Os refugiados estám ainda no telhado.
- Poucxs apoiantes passaram a noite atrás da barreira policial.
- A bófia ainda está a bloquear nos locais acima mencionados.
- Durante a noite, a bófia começou a impor um “serviço especial” sobre os moradores que vivem dentro da área sitiada e bloqueada; cada residente tem sido acompanhado por um robocop “salvador” até à porta de entrada das suas casas.
Mais atualizaçons à medida que cheguem…
Leer más...
[Venezuela] Nom á extradiçom!! - Chamado de Solidariedade com Bernhard Heidbreder, na semana pró-presxs anarquistas
Colamos informaçom facilitada pola ANA:
Solidári(A)s com Bernhard:
Como parte da Semana Internacional de Solidariedade com Anarquistas presos, nós, um grupo de antiautoritárixs da regiom da Venezuela queremos expor a situaçom actual do preso autônomo alemám Bernhard Heidbreder (*), detido recentemente na cidade de Mérida pola INTERPOL, com a anuência e cumplicidade do estado venezuelano, por sua suposta participaçom em um ataque incendiário contra umha prisom de imigrantes que estava em construçom em Berlin e por supostamente pertencer ao grupo “das KOMITEE”.
Actualmente encontra-se detido na sede da INTERPOL, em Parque Carabobo da Paróquia La Candelaria de Caracas, à espera do início do julgamento de extradiçom. Suas condiçons de reclusom som desumanas, é mantido algemado a umha cadeira durante o dia e dormindo amarrado sobre um colchonete.
Desde o momento mesmo de sua detençom, Bernhard reivindicou-se como um preso de esquerda, antimilitarista, antifascista, anti-imperialista e promotor dos direitos dos imigrantes na Alemanha.
As acçons polas quais querem extraditá-lo, fazem parte da campanha da esquerda extra-parlamentar contra a ilegalidade do “Partido dos Trabalhadores do Kurdistám” (PKK) e da perseguiçom contra os grupos de imigrantes na Alemanha.
Sua extradiçom só fortaleceria a política anti-imigraçom do governo germânico, reforçando suas pretensons expansionistas e militaristas, enquanto provedor de armas e tecnologia a governos repressores.
Por tudo isso, como parte das actividades pró-presos, fazemos um chamado aos grupos e individualidades libertárias e anticapitalistas a demostrar sua solidariedade e rechaçar a extradiçom de Bernhard Heidbreder, enviando notas de protestos ou chamando nos seguintes endereços:
Sede da INTERPOL na Venezuela
- Esquina de Ño Pastor a Puente Victoria, sede central del CICPC, Parque Carabobo, Parroquia La Candelaria. Caracas
- Teléfonos: 058-212.573.07.13 (Fax), 058-212.508.42.41/ 508.43.16
- Correo Electrónico: interpol@cicpc.gov.ve
Fiscalía: 81° con Competencia en Materia de Protección de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 9, Caracas
-Telefone: 058-212.408.77.79
Fiscalía: 83° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Av. Urdaneta, Sede operativa, piso 7, esquina de Ánimas a Platanal. Caracas
-Telefone: 058-212.408.67.06 / 408.77.23
Fiscalía: 86° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 8
-Telefone: 058-212.408.65.20
Fiscalía: 125° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 13
-Telefone: 058-212.408.67.13
Fiscalía: 126° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 13
-Telefone: 058-212.408.63.72
Fiscalía: 127° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 13
-Telefone: 058-212.408.67.36
Sala Penal del Tribunal Supremo de Justicia (TSJ)
-Prolongación de la Av. Baralt, Esquina de Dos Pilitas, Foro Libertador, Caracas.
-Telefone: 058-212.801.94.64
De Caracas fazemos um chamado de solidariedade aos companheirxs dos diversos seitores da regiom da Venezuela para realizar actividades em Solidariedade com Bernhard Heidbreder.
Ser activista nom é terrorismo!
Luitar polos imigrantes nom é delito!
Nom à extradiçom de Bernhard Heidbreder!
(*)Bernhard Heidbreder, junto com outras duas pessoas, evadíra-se, há case vinte anos, da "justiça alemanha" acusadas de ser membros activas do grupo K.O.M.I.T.E.E., que em 1994 levara a bo termo um atentado de incêndio contra um prédio do ejército alemám e que, no ano seguinte, planejara um atentado contra umha prisom de deportaçom de estrangeiros sem papeis que estava em obras de remodelaçom, pero que, no derradeiro minuto, a operaçom fora abortada. Dadas estas acusaçons, se Bernhard é extraditado a Alemanha, lá espera-lhe umha severa condena de prisom.
Tanto Bernhard como as outras duas pessoas acusadas poideram começar umha nova vida depois de evadir-se. Nós, as pessoas que agora nos dirigimos a vos, somos velhos amigos e amigas de Bernhard e conhecemo-lo bem como combatiente da esquerda revolucionária. Sabemos que él nom quere de nengum jeito que se lhe extradite, e é por isto que, com esta missiva, dirigimo-nos á opiniom pública e ao governo de Venezuela.
O K.O.M.I.T.E.E. foi do movimento de esquerda. O ataque ao prédio do ejército fora umha reacçom á perseguiçom de kurdos e kurdas na Turquia e também polo apoio do governo alemám a esta política de repressom. O atentado planejado contra da prisom de deportaçom que estaba sendo remodelada tinha como finalidade abrir um caminho que impedira que os refugiados na Alemanha sejam deportados a outros paises nos que sofreriam perseguiçom ou teriam que viver na misséria. Hoje, mais que nunca, os refugiados luitam ao carom da esquerda e muitas outras pessoas contra a política razista que a Uniom Europeia practica em contra dos refugiados e pola que, todos os dias, pessoas pagam com as suas vidas. Os Estados que conformam a UE tenhem umha responsabilidade histórica inconmensurável com os paises de Ásia, África e América Latina mas negam-se com todos os meios a assumi-la.
Também em Venezuela muitas pessoas criticam as circunstâncias derivadas do razismo e o capitalismo. O mesmo governo se pranteou como objectivo um mundo mais justo no que todas as pessoas tenham umha vida digna. ¡O K.O.M.I.T.E.E. luitara por um mundo assim! Independentemente de se estas tres pessoas acusadas formaram parte deste grupo ou nom, umha coisa está moi clara: os responsáveis destes atentados nom som criminais, com as suas acçons deram umha sinal moi importante e ninguém saira lastimado — o que nom se pode dizer da política que Alemanha practica ante os refugiados. É por isso que lançamos este atento chamado ao governo venezolano para que nom entregue a Bernhard às autoridades alemáns.
Mais infos e actualizaçons:
https://no-extradicion.site36.net
Leer más...
Solidári(A)s com Bernhard:
Como parte da Semana Internacional de Solidariedade com Anarquistas presos, nós, um grupo de antiautoritárixs da regiom da Venezuela queremos expor a situaçom actual do preso autônomo alemám Bernhard Heidbreder (*), detido recentemente na cidade de Mérida pola INTERPOL, com a anuência e cumplicidade do estado venezuelano, por sua suposta participaçom em um ataque incendiário contra umha prisom de imigrantes que estava em construçom em Berlin e por supostamente pertencer ao grupo “das KOMITEE”.
Actualmente encontra-se detido na sede da INTERPOL, em Parque Carabobo da Paróquia La Candelaria de Caracas, à espera do início do julgamento de extradiçom. Suas condiçons de reclusom som desumanas, é mantido algemado a umha cadeira durante o dia e dormindo amarrado sobre um colchonete.
Desde o momento mesmo de sua detençom, Bernhard reivindicou-se como um preso de esquerda, antimilitarista, antifascista, anti-imperialista e promotor dos direitos dos imigrantes na Alemanha.
As acçons polas quais querem extraditá-lo, fazem parte da campanha da esquerda extra-parlamentar contra a ilegalidade do “Partido dos Trabalhadores do Kurdistám” (PKK) e da perseguiçom contra os grupos de imigrantes na Alemanha.
Sua extradiçom só fortaleceria a política anti-imigraçom do governo germânico, reforçando suas pretensons expansionistas e militaristas, enquanto provedor de armas e tecnologia a governos repressores.
Por tudo isso, como parte das actividades pró-presos, fazemos um chamado aos grupos e individualidades libertárias e anticapitalistas a demostrar sua solidariedade e rechaçar a extradiçom de Bernhard Heidbreder, enviando notas de protestos ou chamando nos seguintes endereços:
Sede da INTERPOL na Venezuela
- Esquina de Ño Pastor a Puente Victoria, sede central del CICPC, Parque Carabobo, Parroquia La Candelaria. Caracas
- Teléfonos: 058-212.573.07.13 (Fax), 058-212.508.42.41/ 508.43.16
- Correo Electrónico: interpol@cicpc.gov.ve
Fiscalía: 81° con Competencia en Materia de Protección de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 9, Caracas
-Telefone: 058-212.408.77.79
Fiscalía: 83° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Av. Urdaneta, Sede operativa, piso 7, esquina de Ánimas a Platanal. Caracas
-Telefone: 058-212.408.67.06 / 408.77.23
Fiscalía: 86° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 8
-Telefone: 058-212.408.65.20
Fiscalía: 125° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 13
-Telefone: 058-212.408.67.13
Fiscalía: 126° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 13
-Telefone: 058-212.408.63.72
Fiscalía: 127° con Competencia en Materia de Derechos Fundamentales
-Sede Ministerio Público, Esquina de Manduca a Ferrenquín, piso 13
-Telefone: 058-212.408.67.36
Sala Penal del Tribunal Supremo de Justicia (TSJ)
-Prolongación de la Av. Baralt, Esquina de Dos Pilitas, Foro Libertador, Caracas.
-Telefone: 058-212.801.94.64
De Caracas fazemos um chamado de solidariedade aos companheirxs dos diversos seitores da regiom da Venezuela para realizar actividades em Solidariedade com Bernhard Heidbreder.
Ser activista nom é terrorismo!
Luitar polos imigrantes nom é delito!
Nom à extradiçom de Bernhard Heidbreder!
(*)Bernhard Heidbreder, junto com outras duas pessoas, evadíra-se, há case vinte anos, da "justiça alemanha" acusadas de ser membros activas do grupo K.O.M.I.T.E.E., que em 1994 levara a bo termo um atentado de incêndio contra um prédio do ejército alemám e que, no ano seguinte, planejara um atentado contra umha prisom de deportaçom de estrangeiros sem papeis que estava em obras de remodelaçom, pero que, no derradeiro minuto, a operaçom fora abortada. Dadas estas acusaçons, se Bernhard é extraditado a Alemanha, lá espera-lhe umha severa condena de prisom.
Tanto Bernhard como as outras duas pessoas acusadas poideram começar umha nova vida depois de evadir-se. Nós, as pessoas que agora nos dirigimos a vos, somos velhos amigos e amigas de Bernhard e conhecemo-lo bem como combatiente da esquerda revolucionária. Sabemos que él nom quere de nengum jeito que se lhe extradite, e é por isto que, com esta missiva, dirigimo-nos á opiniom pública e ao governo de Venezuela.
O K.O.M.I.T.E.E. foi do movimento de esquerda. O ataque ao prédio do ejército fora umha reacçom á perseguiçom de kurdos e kurdas na Turquia e também polo apoio do governo alemám a esta política de repressom. O atentado planejado contra da prisom de deportaçom que estaba sendo remodelada tinha como finalidade abrir um caminho que impedira que os refugiados na Alemanha sejam deportados a outros paises nos que sofreriam perseguiçom ou teriam que viver na misséria. Hoje, mais que nunca, os refugiados luitam ao carom da esquerda e muitas outras pessoas contra a política razista que a Uniom Europeia practica em contra dos refugiados e pola que, todos os dias, pessoas pagam com as suas vidas. Os Estados que conformam a UE tenhem umha responsabilidade histórica inconmensurável com os paises de Ásia, África e América Latina mas negam-se com todos os meios a assumi-la.
Também em Venezuela muitas pessoas criticam as circunstâncias derivadas do razismo e o capitalismo. O mesmo governo se pranteou como objectivo um mundo mais justo no que todas as pessoas tenham umha vida digna. ¡O K.O.M.I.T.E.E. luitara por um mundo assim! Independentemente de se estas tres pessoas acusadas formaram parte deste grupo ou nom, umha coisa está moi clara: os responsáveis destes atentados nom som criminais, com as suas acçons deram umha sinal moi importante e ninguém saira lastimado — o que nom se pode dizer da política que Alemanha practica ante os refugiados. É por isso que lançamos este atento chamado ao governo venezolano para que nom entregue a Bernhard às autoridades alemáns.
Mais infos e actualizaçons:
https://no-extradicion.site36.net
Leer más...
Etiquetas:
campañas,
convocatorias,
internacional,
solidariedade
[Malmö, Suécia] Violência policial contra antifascistas
Informa ANA.- Cerca de 1.000 antifascistas se reuniram no centro da cidade de Malmö, em 23 de agosto, para protestar contra a realizaçom de um comício eleitoral do partido neonazista "Svenskarnas Parti" (Partido dos Suecos). A Suécia vai realizar eleiçons gerais, em que serám renovados os 349 assentos de seu parlamento, no dia 14 de setembro de 2014. Nos confrontos com a polícia várias pessoas resultaram feridas de gravidade e houvo seis detidas.
As antifascistas responderam ao chamado do "Kampa Malmö" (Luita Malmö), que foi formado após um protesto feminista ter sofrido um ataque neonazista no centro da cidade, em 8 de março passado, resultando no ferimento de quatro pessoas, umha com gravidade.
A passeata partiu dumha praça às 10h e chegou ao local do comício eleitoral nazi por volta das 11h30. Até este momento a atmosfera do protesto era descontraída, mas a detençom de um activista por uso de máscara transformou o ambiente. Confrontos entre antifascistas e a polícia estouraram.
O estrado onde o líder do "Svenskarnas Parti", Stefan Jacobsson, iria discursar estava protegido por policiais e cercas de segurança. Era impossível aproximar-se do local. No entanto, aos gritos de “nom nazistas em nossas ruas” as manifestantes conseguiram cobrir o som dos alto-falantes. Objectos e fogos de artifício também foram arremessados em direçom ao estrado.
A partir daí a polícia reprimiu com violência as manifestantes. Várias pessoas ficaram gravemente feridas como resultado dumha investida da polícia montada. A polícia correu a galope contra as manifestantes, e um deles foi pisoteado por um cavalo. Além disso, um dinamarquês teve a perna esmagada por um carro da polícia. Ele agora está hospitalizado.
Depois que a polícia escoltou os neonazistas, a situaçom nom melhorou. A polícia tentou parar um manifestante, e fixo uso de gás lacrimogêneo. As manifestantes responderam atacando carros de polícia com patadas e punhadas. Polo menos 10 antifascistas ficaram feridas, cinco gravemente. Seis pessoas foram presas.
Mais fotos em: https://pressfeldt.wordpress.com/2014/08/23/demonstration-mot-svp-malmo-2014-08-23/
Fonte: Projekt Antifa
Leer más...
[México] EZLN e CNI convidan para o Festival Mundial das Resistencias e das Rebeldías contra o Capitalismo
Colamos esta invitación conxunta do Exército Zapatista de Liberación Nacional (EZLN) e do Congreso Nacional Indíxena (CNI), e que recebemos polo correo, para o Festival que terá lugar no México entre os días 22 de decembro do 2014 e 3 de xaneiro de 2015
"Vimos para compartir os nosos sentimentos e dores que nos fixeron este sistema neoliberal. Pero non só. Tamén é seguro que vimos compartir os valiosos coñecementos, experiencias de loita, de organización. Retos e desafíos fronte aos capitalistas invasores e neoliberais que tanto dano nos causaron". (EZLN, agosto de 2014)
As irmás e irmáns da Sexta nacional e internacional:
Reunidos os nosos pobos na Compartición de Pobos Zapatistas e o Congreso Nacional Indígxna "David Ruíz García", nos compartillamos as nosas dores, as nosas palabras e experiencias de loita, rebeldía e resistencia.
Xuntos sabemos que nas nosas rebeldías están os nosos "NON" ás políticas de destrución que fai o capitalismo en todo o mundo. E coñecemos que nas nosas resistencias están as sementes do mundo que queremos.
Estas rebeldías e resistencias non son só dos pobos orixinarios de México. Andan tamén nos pasos dos pobos orixinarios de todo o continente e en todos os recunchos do planeta onde individu@s, grupos, colectivos e organizacións non só din "NON" á destrución, senón que tamén van reconstruíndo algo novo.
Neste compartimento, que sabemos foi posible en gran medida grazas ao apoio de irmáns e irmás da Sexta nacional e internacional, confirmamos que a nosa nai terra, dadora de toda a vida no planeta, está en perigo e con iso a humanidade enteira; vemos que é o capitalismo neoliberal o que provoca tanto dor, tanta destrución e tanta morte, que é o que nos desposúe, explota, despreza e reprime.
Na defensa da nai terra, na loita pola humanidade e contra o neoliberalismo, non hai loita pequena.
Irmáns e irmás da Sexta nacional e internacional, porque sabemos que este capitalismo salvaxe e de morte non é invencible, como xa nolo ensinan, ademais da experiencia zapatista, as rebeldías e resistencias que florecen en todo o planeta, e que as súas dores son as nosas dores, e que as súas loitas son as nosas loitas, e que os seus soños son os nosos soños, queremos compartirnos con vostedes as palabras, as experiencias, os camiños e a decisión conxunta de que é posible un mundo onde caiban moitos mundos. Imos concretando os pasos para lograr ese soño, é necesario compartirnos, saber que pensamos, escoitarnos para saber como son as nosas loitas, para coñecer as nosas rebeldías e aprender das nosas resistencias.
Os pobos, tribos e nacións acordamos nesta asemblea realizar xunto con vostedes o "Primeiro Festival Mundial das Resistencias e as Rebeldías contra o Capitalismo" co lema de "ONDE OS DE ARRIBA DESTRÚEN OS DE ABAIXO RECONSTRUÍMOS".
Esta xigantesca compartición mundial levarase a cabo entre os días 22 de decembro do 2014 e 3 de xaneiro de 2015 nas seguintes sedes:
- Inauguración na comunidade Ñatho de San Francisco Xochicuautla, Lerma, Estado de México, o día domingo 21 de decembro do 2014.
-Comparticiones nas comunidades de San Francisco Xochicuautla e en Amilzingo, Morelos os días 22 e 23 de decembro do 2014.
-Gran Festival Cultural no Distrito Federal os días 24, 25 e 26 de decembro de 2014.
Continuación de comparticiones nas comunidades Binnizá de Juchitán, Oaxaca, e na península de Yucatán, os días 28 e 29 de decembro do 2014.
-Festa da rebeldía e a resistencia anticapitalista no Caracol de Oventic os días 31 de decembro do 2014 e primeiro de xaneiro do 2015.
-Conclusións e clausura, pronunciamentos e declaracións, no CIDECI, San Cristóbal de las Casas, Chiapas, os días 2 e 3 de xaneiro do 2015.
A nosa compartición neste "Primeiro Festival Mundial das Resistencias e as Rebeldías contra o Capitalismo" será entre os pobos zapatistas, os pobos, tribos, nacións e barrios do Congreso Nacional Indíxena, os pobos orixinarios do continente, e pobos, colectivos e individuos adherentes á Sexta nacional e internacional en todo o mundo.
Nos vindeiros días darémoslles a coñecer máis detalles desta convocatoria.
Os nosos pobos que somos do millo ao compartir con vostedes seremos como o millaral que florece, para fortalecernos nas nosas resistencias e coidar á nosa nai terra neste novo camiñar que queremos compartir.
Desde a Realidade Zapatista, Agosto do 2014
Pola reconstitución integral dos nosos pobos
Nunca máis un México sen nós
CONGRESO NACIONAL INDÍGENA
EXÉRCITO ZAPATISTA DE LIBERACIÓN NACIONAL
Máis @s individu@s, grupos, colectivos, organizacións da Sexta en todo o mundo que se sumen nesta convocatoria.
Leer más...
"Vimos para compartir os nosos sentimentos e dores que nos fixeron este sistema neoliberal. Pero non só. Tamén é seguro que vimos compartir os valiosos coñecementos, experiencias de loita, de organización. Retos e desafíos fronte aos capitalistas invasores e neoliberais que tanto dano nos causaron". (EZLN, agosto de 2014)
As irmás e irmáns da Sexta nacional e internacional:
Reunidos os nosos pobos na Compartición de Pobos Zapatistas e o Congreso Nacional Indígxna "David Ruíz García", nos compartillamos as nosas dores, as nosas palabras e experiencias de loita, rebeldía e resistencia.
Xuntos sabemos que nas nosas rebeldías están os nosos "NON" ás políticas de destrución que fai o capitalismo en todo o mundo. E coñecemos que nas nosas resistencias están as sementes do mundo que queremos.
Estas rebeldías e resistencias non son só dos pobos orixinarios de México. Andan tamén nos pasos dos pobos orixinarios de todo o continente e en todos os recunchos do planeta onde individu@s, grupos, colectivos e organizacións non só din "NON" á destrución, senón que tamén van reconstruíndo algo novo.
Neste compartimento, que sabemos foi posible en gran medida grazas ao apoio de irmáns e irmás da Sexta nacional e internacional, confirmamos que a nosa nai terra, dadora de toda a vida no planeta, está en perigo e con iso a humanidade enteira; vemos que é o capitalismo neoliberal o que provoca tanto dor, tanta destrución e tanta morte, que é o que nos desposúe, explota, despreza e reprime.
Na defensa da nai terra, na loita pola humanidade e contra o neoliberalismo, non hai loita pequena.
Irmáns e irmás da Sexta nacional e internacional, porque sabemos que este capitalismo salvaxe e de morte non é invencible, como xa nolo ensinan, ademais da experiencia zapatista, as rebeldías e resistencias que florecen en todo o planeta, e que as súas dores son as nosas dores, e que as súas loitas son as nosas loitas, e que os seus soños son os nosos soños, queremos compartirnos con vostedes as palabras, as experiencias, os camiños e a decisión conxunta de que é posible un mundo onde caiban moitos mundos. Imos concretando os pasos para lograr ese soño, é necesario compartirnos, saber que pensamos, escoitarnos para saber como son as nosas loitas, para coñecer as nosas rebeldías e aprender das nosas resistencias.
Os pobos, tribos e nacións acordamos nesta asemblea realizar xunto con vostedes o "Primeiro Festival Mundial das Resistencias e as Rebeldías contra o Capitalismo" co lema de "ONDE OS DE ARRIBA DESTRÚEN OS DE ABAIXO RECONSTRUÍMOS".
Esta xigantesca compartición mundial levarase a cabo entre os días 22 de decembro do 2014 e 3 de xaneiro de 2015 nas seguintes sedes:
- Inauguración na comunidade Ñatho de San Francisco Xochicuautla, Lerma, Estado de México, o día domingo 21 de decembro do 2014.
-Comparticiones nas comunidades de San Francisco Xochicuautla e en Amilzingo, Morelos os días 22 e 23 de decembro do 2014.
-Gran Festival Cultural no Distrito Federal os días 24, 25 e 26 de decembro de 2014.
Continuación de comparticiones nas comunidades Binnizá de Juchitán, Oaxaca, e na península de Yucatán, os días 28 e 29 de decembro do 2014.
-Festa da rebeldía e a resistencia anticapitalista no Caracol de Oventic os días 31 de decembro do 2014 e primeiro de xaneiro do 2015.
-Conclusións e clausura, pronunciamentos e declaracións, no CIDECI, San Cristóbal de las Casas, Chiapas, os días 2 e 3 de xaneiro do 2015.
A nosa compartición neste "Primeiro Festival Mundial das Resistencias e as Rebeldías contra o Capitalismo" será entre os pobos zapatistas, os pobos, tribos, nacións e barrios do Congreso Nacional Indíxena, os pobos orixinarios do continente, e pobos, colectivos e individuos adherentes á Sexta nacional e internacional en todo o mundo.
Nos vindeiros días darémoslles a coñecer máis detalles desta convocatoria.
Os nosos pobos que somos do millo ao compartir con vostedes seremos como o millaral que florece, para fortalecernos nas nosas resistencias e coidar á nosa nai terra neste novo camiñar que queremos compartir.
Desde a Realidade Zapatista, Agosto do 2014
Pola reconstitución integral dos nosos pobos
Nunca máis un México sen nós
CONGRESO NACIONAL INDÍGENA
EXÉRCITO ZAPATISTA DE LIBERACIÓN NACIONAL
Máis @s individu@s, grupos, colectivos, organizacións da Sexta en todo o mundo que se sumen nesta convocatoria.
Leer más...
26 ago 2014
[Madrid] Videos dos protestos e do derrube do CSO “La Traba", un dos maiores centros sociais okupados autoxeridos desta cidade
Video do derrubo:
Na manhán do mércores, 20 de agosto, de sorpresa, a policía despexou e demoliu o Centro Social Okupado (CSO) "La Traba", localizado no número 17 da rua Batalla de Belchite, no distrito madrileño de Arganzuela. No prédio estaban dormindo cinco xovens que foran expulsos à forza polos policías.
Con grande presenza de antidistúrbios e carros policiais, e sen ter amosado calqueira orden ou aviso previo, às 11h30, un guindastre comenzou a demolir o prédio ante a indignación da veciñanza e activistas. Nen o material gardado no espazo, como proxectores ou aparellos musicais, puido ser retirado durante a destruición do imóvel.
Apesar de todos os esforzos e protestos que foran feitos desde La Traba e da veciñanza durante toda a mañán para que a demolición non ocorrera, a acción foi executada polas autoridades, destruindo un prédio que durante sete anos acollera varias iniciativas políticas, culturais e esportivas.
Video dos protestos na tarde do derrubo:
Leer más...
Na manhán do mércores, 20 de agosto, de sorpresa, a policía despexou e demoliu o Centro Social Okupado (CSO) "La Traba", localizado no número 17 da rua Batalla de Belchite, no distrito madrileño de Arganzuela. No prédio estaban dormindo cinco xovens que foran expulsos à forza polos policías.
Con grande presenza de antidistúrbios e carros policiais, e sen ter amosado calqueira orden ou aviso previo, às 11h30, un guindastre comenzou a demolir o prédio ante a indignación da veciñanza e activistas. Nen o material gardado no espazo, como proxectores ou aparellos musicais, puido ser retirado durante a destruición do imóvel.
Apesar de todos os esforzos e protestos que foran feitos desde La Traba e da veciñanza durante toda a mañán para que a demolición non ocorrera, a acción foi executada polas autoridades, destruindo un prédio que durante sete anos acollera varias iniciativas políticas, culturais e esportivas.
Video dos protestos na tarde do derrubo:
Leer más...
[Arxentina] Revista "Semilla de Liberación" nº 2
Recibimos un correo con os enlaces para descargar debalde este nº 2 e tambén o 1º desta revista arxentina contra o desenvolvemento tecnolóxico e industrial que destrue o habitat e que se autodescrebe así:
"Sen intención de pertencer a nada, nin buscar a aprobación de ninguén, achegámoslles o número dous de revísta "Semilla de Liberación" en pdf, tamén lles deixamos o número uno en pdf, o cal complementa as notas deste número dous e os números seguintes".
Presentación:
Abordando o número dous desta revista, seguimos tratando de atoparnos cunha problemática que vemos pouco atacada, a relacionada coa destrución do hábitat de todas as especies desta terra, un habitat que logrou un equilibrio ao longo de millóns de anos para que só unha especie crebe este equilibrio nunhas cantas décadas, tendo como punto de partida o desenvolvemento tecnolóxico e industrial.
Dentro desta carreira incesante polo progreso, quen se achan fóra das súas lóxicas, incomodas, en desgusto e en guerra serán perseguidas, discretamente exterminadas coas lóxicas da sociedade que a sustenta. Esta carreira parece ter como fin a desnaturalización da vida e a domesticación dos últimos vestixios do salvaxe. Lonxe das asquerosas "loitas pola natureza" esquerdistas, incluída a de certos sectores anarquistas, onde a "loita" é só un emblema mais.
Lamentablemente temos que falar de "Biotecnoloxía, transxenia, nanotecnoloxía, ciencia, progreso" con todos os elementos que isto carrexa, pero sempre é bo ter en vista o que nos ataca, e non precisamente para escapar ...
Non perdemos do todo as esperanzas, e oxalá esta publicación chegue a aquelas anormais quen se atopan disconformes co sistema tecnolóxico positivista de dominación.
Contido deste número 2:
Antopocentrismo na loita pola terra
Reflexos do progreso sobre o Tipnis
Guerra ás maquinas!
A nano-pesadelo
Entrevista a Walter Bond, primeira parte
Fracking a nova cara do ecocidio
Crítica do novo mundo feliz que se aveciña
Leer más...
"Sen intención de pertencer a nada, nin buscar a aprobación de ninguén, achegámoslles o número dous de revísta "Semilla de Liberación" en pdf, tamén lles deixamos o número uno en pdf, o cal complementa as notas deste número dous e os números seguintes".
Presentación:
Abordando o número dous desta revista, seguimos tratando de atoparnos cunha problemática que vemos pouco atacada, a relacionada coa destrución do hábitat de todas as especies desta terra, un habitat que logrou un equilibrio ao longo de millóns de anos para que só unha especie crebe este equilibrio nunhas cantas décadas, tendo como punto de partida o desenvolvemento tecnolóxico e industrial.
Dentro desta carreira incesante polo progreso, quen se achan fóra das súas lóxicas, incomodas, en desgusto e en guerra serán perseguidas, discretamente exterminadas coas lóxicas da sociedade que a sustenta. Esta carreira parece ter como fin a desnaturalización da vida e a domesticación dos últimos vestixios do salvaxe. Lonxe das asquerosas "loitas pola natureza" esquerdistas, incluída a de certos sectores anarquistas, onde a "loita" é só un emblema mais.
Lamentablemente temos que falar de "Biotecnoloxía, transxenia, nanotecnoloxía, ciencia, progreso" con todos os elementos que isto carrexa, pero sempre é bo ter en vista o que nos ataca, e non precisamente para escapar ...
Non perdemos do todo as esperanzas, e oxalá esta publicación chegue a aquelas anormais quen se atopan disconformes co sistema tecnolóxico positivista de dominación.
Contido deste número 2:
Antopocentrismo na loita pola terra
Reflexos do progreso sobre o Tipnis
Guerra ás maquinas!
A nano-pesadelo
Entrevista a Walter Bond, primeira parte
Fracking a nova cara do ecocidio
Crítica do novo mundo feliz que se aveciña
Leer más...
25 ago 2014
[Málaga] a xuíza María Luisa Cienfuegos cualifica unha violación múltiple como "relacións consentidas"
Colamos (e traducimos) do blogue "Palabra de Artivista" este artigo asinado por Shangay Lily:
Unha onda de asombro e estupor embargou a toda España, a que vive no século XXI, claro, a outra está dilucidando se a terra é plana ou redonda, ao saber que a escura xuíza María Luisa Cienfuegos Rodríguez, que levou o caso da moza violada por cinco homes en Málaga, decidiu, cunha présa nada tranquilizadora, arquivar unha terrible denuncia de violación. Por suposto, inmediatamente tivemos que sufrir todo o circo mediático machista que nos recordou o papel da muller nesta sociedade: vítima consentida se é que se empeña en vivir en igualdade de condicións.
Ao parecer, a xuíz e o fiscal, que seguen vivindo nos anos 50, sustentaron a súa decisión nas contradicións da vítima e nun video de 1 minuto no que se ve á vítima facéndolle unha mamada a dois violadores no que parece gozar diso (vese que a xuíza e o fiscal non coñecen moito da dinámica dos realities nos que se distorsiona a verdade ocultando gran parte do filmado e poñendo un mero momento que non ten sentido sen o resto)
Da finísima psicoloxía e criterio da xuíza María Luisa Cienfuegos (que recibiu o premio limón á "peor" xuíz de Málaga de mans da Agrupación de Avogados Novos do Colexio de Avogados de Málaga) cabe pois deducir que cando un xornalista secuestrado en Irak sae dándolle a razón aos seus verdugos e afirmando que a culpa de todo téñena as súas conciudadanos, está accedendo a que lle decapiten e dando o seu consentimento, non? Por non falar da síndrome de Estocolmo ou o de indefensión aprendida. En fin, que a psicoloxía humana é levemente máis complexa que as catro moralinas cristofascistas ou os prexuizos de pobo.
Pero ese arquivo da xuíz María Luisa Cienfuegos pareceu dar carta branca ao peor machismo, a peor misoxinia. Os primeiros foron os gañanes violadores que se envalentonaron ante os aplausos (noxentos) dos seus familiares e compañeiros de barrio que parecían vivir isto como un triunfo da súa violenta agresión ante os outros. A este dantesco espectáculo de pais descamisados, tatuados con rosarios e emocionados coa bravuconería ignorante do seu neno, seguiulle unha tromba de desculpas e desdecirse dos "blandiprogres" de rede social que sempre seguen á masa ou o popular. E esta traizón e deserción dos que enerxéticamente condenaran a violación xa deu paso a puras agresións verbais co peor do machismo nas redes sociais. De súpeto toda a moralina nacional-católica cristofascista "que nunca se vai, simplemente téñena agochada nos armarios" reapareceu con máis virulencia que nunca e impuxo sobre calquera lóxica ou sentido común a misóxina noción de que calquera muller que goce do sexo, coquetee, ou o aparente, merece ser violada. De súpeto o testemuño dun machista e ignorante vendedor de hamburguesas que describiu como "pornografía" o que á súa vez estivo mirando atentamente era o determinante para decidir a vontade ou a psicoloxía dunha muller. Como na cristofascista lei de Gallardón, a muller non sabe realmente o que sente ou pensa, son os homes (o seu xefe, o hamburguesero, amigos na caseta...) os que nos van explicar o que ela sente en cada momento malia só estar por momentos. E si parece que está gozando, aínda que sexa por mor dun terror paralizador tras escoitar dos violadores “o te enrollas con nosotros o te matamos”, como ela testemuñou (pero de súpeto o seu testemuño non vale nada e sin o dos macarras machistas rodeados de familiares e amigos de barrio que aplaudían a súa violación e roubo).
Só un matiz que María Luisa Cienfuegos non parece entender desde a súa burguesa "señoría" (foi definida por un tuitero que a coñecía como "unha señora", etiqueta que inmediatamente tacha de puta ás demais, e por outro avogado que traballou con ela como prepotente, "a típica xuíza conservadora que se cre feminista aínda que só o é para o que lle convén"), cando unha muller di que a violaron, é que a violaron. Paréceme despreciable difundir o repulsivo concepto de "falsa denuncia" por parte de quen non ten nada que gañar con iso. E esquécese de que a muller violada, que agora todos queren retratar como unha vengativa muller odiahomes aproveitándose da suposta "discriminación negativa cara aos homes" existente (en serio, moitos artigos cristofascistas, do mesmo xeito que Toni "apoia maltratadores" Cantó, usaron o delirante concepto coma se existise), xamais foi a unha comisaría a denunciar aos seus violadores, foi atopada pola policía tirada nunha rúa chorando desconsoladamente e cando lle preguntaron contou que a violaran e roubaran. Declaración da que dá fe o parte de lesións no hospital ao que a levaran e no que lle tiveron que dar puntos de sutura e descubriron desgarros. Quérenme dicir que os desgarros son consentidos como dixo un dos noxentos violadores que lle penetrou analmente "por esixencia de ela"? En serio o seu mínimo sentido común non lle di que iso dunha muller pedindo sexo anal ao besta non é moi creíble cando logo denuncia que a violaron? En serio vaste alinear, querida María Luisa, cos iñorangutanes que din que dixo o da violación porque se arrepentiu logo do que fixera (esa moral cristofascista que queren impoñer e que a fai unha Magdalena arrepentida de ser libre sexualmente) ou que o dixo porque se deu conta logo de que lle gravaron e polo que dirán? En que quedamos, é unha guarra amoral ou unha catoliquiña arrepentida que perde a cabeza pero non a perde porque se dá conta pero logo non se deu conta? Que explicación peregrina dunha violación é esa? E para deixar en liberdade e arquivar o caso.
Permítame señora xuíza que compare o seu proceder co dun compañeiro no caso do mozo Alfon. Sen probas, sen pegadas dactilares, sen antecedentes penais (intentaron coar nos medios os policiais como penais cando xa sabemos que os antecedentes policiais só queren dicir que a policía intenta acusarte mais non o consegue), sen indicios tras varios rexistros, o xuíz insistiu en metelo no cárcere e no réxime de illamento FIES alegando alarma social. Alí estivo case 3 meses ata que a indignación cidadá obrigoulles a deixalo en liberdade ou xulgarlle. Agora queren xulgarlle sen probas para encirrarlle de novo.
Xa que estamos, alúguese no videoclub (ou en internet) a película Acusados, pola que Jodie Foster gañou o seu primeiro Oscar, na que se explica moi ben como funciona a hipocresía, cultura e estigma da violación que sempre culpa á muller e xamais ao home ao que concede o dereito de violar en caso da máis mínima liberdade entre iguais.
Finalmente aclararte, querida xuíza, que cando unha muller di que a violaron é que a violaron. O asqueroso mito machista cristofascista da muller que se venga dos homes por puro sadismo acusándolles falsamente de violación ou agresión é unha mentira descomunal publicitada polo patriarcado e os homes afeitos a abusar das mulleres ante a indiferenza e o silencio desta sociedade machista e cómplice. Se fica con algunha dúbida, xuíza que non quería ás mulleres, le as repulsivas declaracións machistas do alcalde de Valladolid, ese ser cristofascista que intenta converter en vítimas aos verdugos chamado Francisco Javier León da Riva.
Todo isto serviu para desarmarizar o peor e máis noxento machismo que de habitual escóndese tras un elaborado discurso misóxino e que de vez sae ás rúas a linchar a esta pobre moza de 20 anos pedindo todo tipo de agresións e castigos por ser violada, non moi diferente ao repulsivo Islam que as asasina por honor da familia e os agresores. De súpeto, unha horda de borregos corrían a glorificar á panda de delincuentes violadores coa mesma presteza coa que lles condenaron antes. Os argumentos máis peregrinos servían para xustificar ese sangrante machismo: que si, de súpeto, os xuíces son todos infalibles e xamais deron mostras de prexuízos, clasismo ou machismo (aja, si claro, que llo digan ao que retirou a tutela ás nais lesbianas de Alacant ou aos que perpetraron tantas agresións franquistas en plena democracia), as testemuñas eran todas imparciais e limpos da prexuízos aínda que falasen desde un machismo noxento que equiparaba estar cos agresores antes coa inexistencia dunha violación horas despois, porque todos sabemos que os asasinos psicópatas nunca máis confraternizaran coa vítima para gañarse a súa confianza e logo desvelarse como crueis sádicos.
Mentres, dando voz á dereitona máis misóxina, o panfleto cristofascista ABC lánzase a negar a violación e ata falar de "discriminación negativa contra o home" que converte en vítimas aos noxentos violadores.
Pola rúa hai que aguantar as agresións que chaman piropos e si, en lugar de indignarte, sorrís, xa estás aceptando a posible violación.
Respecto diso permítome recordar as palabras da teórica queer Virginie Despentes, que foi agredida sexualmente por tres homes cando apenas tiña 17 anos e dedica un capítulo completo da súa obra Teoría King Kong á cuestión, como ben analiza este artigo:
1- "Desde o punto de vista dos agresores, arránxanllas para crer que si elas sobreviven é que a cousa non lles disgustaba tanto (...) Na nosa cultura, desde a Biblia e a historia de Xosé en Exipto, a palabra da muller que acusa ao home de tela violado é unha palabra que poñemos inmediatamente en dúbida. Velaquí un feito aglutinador, que conecta a todas as clases sociais, todas as xeracións, todos os corpos e todos os carácteres. Pero, como explicar que nunca oiamos ao adversario: "fulanito violou a fulanita, en tales circunstancias"? Porque os homes seguen facendo o que as mulleres aprenderon a facer durante séculos: chamalo doutro xeito, adornalo, darlle a volta, sobre todo non chamalo nunca polo seu nome, non utilizar nunca a palabra para describir o que fixeron. Pasáronse un pouco?, ela estaba "un pouco bébeda" ou ben era unha ninfómana que facía coma se non quixese: pero si ocorreu é que, en realidade, a moza consentía. Que faga falta pegala, ameazala, agarrala entre varios para obrigala e que chore antes, despois e durante, iso non cambia nada; na maioría dos casos, o violador arránxallas coa súa conciencia: non foi unha violación, era unha puta que non se asume e á que el soubo convencer. A menos que ese non sexa un peso demasiado difícil de soportar, tamén ao lado deles. Pero non sabemos nada, eles non din nada."
2- "A mensaxe que nos dirixen está claro: por que vós non vos defendedes máis violentamente? O que resulta sorprendente, efectivamente, é que non reaccionemos dese modo. Unha empresa política ancestral ensina ás mulleres a non defenderse. Como sempre, dobre obriga: facernos saber que non hai nada tan grave, e ao mesmo tempo, que non debemos defendernos nin vingarnos. Sufrir e non poder facer nada máis.
Pero as mulleres senten aínda a necesidade de afirmar: a violencia non é unha solución. Xa que logo, o día que os homes teñan medo de que lles laceren a polla a golpe de cúter cando acosen a unha moza, seguro que de súpeto saberán controlar mellor as súas paixóns "masculinas" e comprender o que quere dicir "non". Eu preferiría, aquela noite, ser capaz de deixar atrás o que ensinaran ao meu sexo e degollarlos a todos, un por un. En lugar de vivir como unha persoa que non se atreve a defenderse, porque é unha muller e a violencia non é o seu territorio, coma se a integridade física dun home fose máis importante que a dunha muller. (...) Estou furiosa contra unha sociedade que me educou sen ensinarme nunca a golpear a un home si me abre as pernas á forza, mentres que esa mesma sociedade tenme inculcado a idea de que a violación é un crime horrible do que non debería repoñerme. (...) Resulta sorprendente que en 2006, mentres que todo o mundo paséase con minúsculos ordenadores portátiles, con cámaras de fotos, teléfonos, axendas e aparellos de música no peto, non exista aínda un só obxecto que podamos meternos na cona cando saímos a dar unha volta e que cortaría en pedazos a polla do primeiro idiota que quixese entrar sen permiso. Quizais non sexa desexable que o sexo feminino sexa inaccesible pola forza. É necesario que siga aberto e medorento: unha muller. Si non, que definiría a masculinidad"?
3- Nos obstinamos en facer coma se a violación fose algo extraordinario e periférico, fóra da sexualidade, evitable. Coma se concerniera tan só a uns poucos, agresores e vítimas, coma se constituíse unha situación excepcional, que non di nada do resto. Cando, pola contra, está no centro, no corazón, na base da nosa sexualidade. Rito de sacrificio central, está omnipresente na arte, desde a antigüidade a súa representación nos textos, a escultura, a pintura é unha constante a través dos séculos. Nos xardíns de París e nos museos, vemos representacións de homes forzando a mulleres. Nas metamorfoses de Ovidio parece que os deuses pasan o tempo querendo tirarse a mulleres que non están de acordo, conseguindo o que queren pola forza. Fácil, para os que son deuses. E cando se quedan embarazadas, encima as mulleres dos deuses vínganse delas. A condición feminina, o seu alfabeto. Sempre culpables do que nos fan. Criaturas ás que se responsabiliza do desexo que elas suscitan. A violación é un programa político preciso: esqueleto do capitalismo, é a representación crúa e directa do exercicio do poder. Designa un dominante e organiza as leis do xogo para permitirlle exercer o seu poder sen restricción algunha. Roubar, arrincar, enganar, impoñer, que a súa vontade exérzase sen obstáculos e que goce da súa brutalidade, sen que o seu contrincante poida manifestar resistencia. Correrse de pracer ao anular ao outro, ao exterminar a súa palabra, a súa vontade, a súa integridade. A violación é a guerra civil, a organización política a través da cal un sexo declara a outro: eu tomo todos os dereitos sobre ti, fórzoche a sentirte inferior, culpable e degradada.
A violación é o propio do home; nin a guerra, nin a caza, nin o desexo cru, nin a violencia ou a barbarie, a violación é o único que as mulleres -ata agora- non se reapropiaron. A mística masculina debe construírse coma se fose perigosa, criminal e incontrolable por natureza. Por iso, debe ser rigurosamente vixiada pola lei, gobernada polo grupo. Detrás do veo de control da sexualidade feminina aparece o obxectivo principal do político: formar o carácter viril como asocial, pulsional, brutal. A violación serve como medio para afirmar esta constatación: o desexo do home é máis forte que el, non pode dominalo. Oímos aínda dicir "grazas ás putas, hai menos violacións", coma se os varóns non puidesen conterse e tivesen que descargarse en algures. Crenza política construída e non evidencia natural -pulsional-, como nos queren facer crer. Si a testosterona fixese deles animais de pulsións indomables, entón matarían tan fácilmente como violan. E este non é o caso. Os discursos sobre a cuestión da masculinidade están esmaltados con residuos de oscurantismo. A violación, o acto condenado do que non se debe falar, sintetiza un conxunto de crenzas fundamentais sobre a virilidade".
(Fonte: "Teoría King Kong", Ed. Melusina, pp. 31-32; 39-44)
O que nos leva ao que moitas e moitos feministas denunciaron como a Cultura da violación, un fenómeno que se intentou ridiculizar en twitter co hashtag #machismopúblico que ridiculizaba o feminismo e calquera denuncia de machismo. A mensaxe que esa xuíza e os medios enviaron á poboación é claro e, tras aburrirse de ler barbaridades baixo o hashtag, Beatriz resumiuno moi ben nun tuit:
Para finalizar, non quero esquecer un factor que creo que foi determinante na celeridade coa que se arquivou o caso e pintado á vítima de violación como unha histérica (un dos términos favoritos do patriarcado) que denunciou falsamente aos seus violadores: a presión do Concello e o seu linguateiros Alcalde por desligar a lucrativa Feira de Málaga de calquera acontecemento luctuoso. Somos moitos os que sospeitamos que haxa unha presión por parte do alcalde Francisco de La Torre porque este suceso se barra debaixo da alfombra canto antes e non se asocie a unha feira que se quere vender como segura, alegre e popular. Para todos os efectos, negouse a propia existencia das violacións, por iso a enorme presión popular por relanzar o imaxinario machista da "denuncia falsa" cando moitas asociacións e organismos oficiais declararon escandalizados que a incidencia de denuncias falsas só chega ao 0,01% segundo os datos da Fiscalía Xeral do Estado, e cando se refire aos casos con condena firme por denuncia falsa a porcentaxe baixa ao 0,0045%.
Francisco de La Torre, alcalde de Málaga vindo do franquismo, meteu a pata cando correu a facer declaracións sen informarse que certificaban a violación. Logo o seu equipo correu a intentar arranxar os seus repugnantes declaracións que minimizaban a violación co insultante argumento de que "hai miles de violacións en España ao día" (bonita forma de dicir, a túa non importa porque é unha máis e xa o aceptamos como normal), e cando non souberon como retirar ao misóxino alcalde do PP do foco mediático que xa estaba sobre a mesma cidade, decidiron que o mellor era cortar co caso, arquivalo e pintar á vítima como unha tola que ía acusando de violacións inexistentes a pobre rapaces que só lle desgarraran vaxina e ano nunha pracenteira experiencia e que, tal como declararon os violadores en Antena 3, o fixera porque lle roubaran os menores que lle gravaron previamente (criaturiñas) o bolso co gañado ese día, 35€, e o móbil. Ata tal punto chegou o delirio negacionista xudicial que se nega ata que lle roubaran aínda que os agresores recoñeceranno en televisión (vino cos meus ollos). Nega todo e que a Feira siga, foi a estratexia do alcalde, o concello de Málaga e a xuíz presionada polo establishment.
Á fin e ao cabo, que importa que violen a unha mociña díscola comparado co prestixio da Feira do Sur?
Pero, malia esta horrenda campaña mediática e social para convencernos de que non houbo violación e que nos equivocamos, miles de feministas en rede secundamos, ata facelo trending topic, o hashtag #NoEstásSola. E pedimos que se reabra o caso. Podes asinar a petición de Change aquí.
E o luns ás 19 horas, manifestarémonos/manifestarémosnos fronte ao cristofascista Ministerio de Xustiza de Gallardón "o misóxino", para pedir iso mesmo. O lema é claro: Fronte á xustiza machista, resposta feminista #NoEstásSola Luns 25 19 h Protesta fronte ao Ministerio Xustiza (C/ San Bernardo 45)
Leer más...
Unha onda de asombro e estupor embargou a toda España, a que vive no século XXI, claro, a outra está dilucidando se a terra é plana ou redonda, ao saber que a escura xuíza María Luisa Cienfuegos Rodríguez, que levou o caso da moza violada por cinco homes en Málaga, decidiu, cunha présa nada tranquilizadora, arquivar unha terrible denuncia de violación. Por suposto, inmediatamente tivemos que sufrir todo o circo mediático machista que nos recordou o papel da muller nesta sociedade: vítima consentida se é que se empeña en vivir en igualdade de condicións.
Ao parecer, a xuíz e o fiscal, que seguen vivindo nos anos 50, sustentaron a súa decisión nas contradicións da vítima e nun video de 1 minuto no que se ve á vítima facéndolle unha mamada a dois violadores no que parece gozar diso (vese que a xuíza e o fiscal non coñecen moito da dinámica dos realities nos que se distorsiona a verdade ocultando gran parte do filmado e poñendo un mero momento que non ten sentido sen o resto)
Da finísima psicoloxía e criterio da xuíza María Luisa Cienfuegos (que recibiu o premio limón á "peor" xuíz de Málaga de mans da Agrupación de Avogados Novos do Colexio de Avogados de Málaga) cabe pois deducir que cando un xornalista secuestrado en Irak sae dándolle a razón aos seus verdugos e afirmando que a culpa de todo téñena as súas conciudadanos, está accedendo a que lle decapiten e dando o seu consentimento, non? Por non falar da síndrome de Estocolmo ou o de indefensión aprendida. En fin, que a psicoloxía humana é levemente máis complexa que as catro moralinas cristofascistas ou os prexuizos de pobo.
Pero ese arquivo da xuíz María Luisa Cienfuegos pareceu dar carta branca ao peor machismo, a peor misoxinia. Os primeiros foron os gañanes violadores que se envalentonaron ante os aplausos (noxentos) dos seus familiares e compañeiros de barrio que parecían vivir isto como un triunfo da súa violenta agresión ante os outros. A este dantesco espectáculo de pais descamisados, tatuados con rosarios e emocionados coa bravuconería ignorante do seu neno, seguiulle unha tromba de desculpas e desdecirse dos "blandiprogres" de rede social que sempre seguen á masa ou o popular. E esta traizón e deserción dos que enerxéticamente condenaran a violación xa deu paso a puras agresións verbais co peor do machismo nas redes sociais. De súpeto toda a moralina nacional-católica cristofascista "que nunca se vai, simplemente téñena agochada nos armarios" reapareceu con máis virulencia que nunca e impuxo sobre calquera lóxica ou sentido común a misóxina noción de que calquera muller que goce do sexo, coquetee, ou o aparente, merece ser violada. De súpeto o testemuño dun machista e ignorante vendedor de hamburguesas que describiu como "pornografía" o que á súa vez estivo mirando atentamente era o determinante para decidir a vontade ou a psicoloxía dunha muller. Como na cristofascista lei de Gallardón, a muller non sabe realmente o que sente ou pensa, son os homes (o seu xefe, o hamburguesero, amigos na caseta...) os que nos van explicar o que ela sente en cada momento malia só estar por momentos. E si parece que está gozando, aínda que sexa por mor dun terror paralizador tras escoitar dos violadores “o te enrollas con nosotros o te matamos”, como ela testemuñou (pero de súpeto o seu testemuño non vale nada e sin o dos macarras machistas rodeados de familiares e amigos de barrio que aplaudían a súa violación e roubo).
Só un matiz que María Luisa Cienfuegos non parece entender desde a súa burguesa "señoría" (foi definida por un tuitero que a coñecía como "unha señora", etiqueta que inmediatamente tacha de puta ás demais, e por outro avogado que traballou con ela como prepotente, "a típica xuíza conservadora que se cre feminista aínda que só o é para o que lle convén"), cando unha muller di que a violaron, é que a violaron. Paréceme despreciable difundir o repulsivo concepto de "falsa denuncia" por parte de quen non ten nada que gañar con iso. E esquécese de que a muller violada, que agora todos queren retratar como unha vengativa muller odiahomes aproveitándose da suposta "discriminación negativa cara aos homes" existente (en serio, moitos artigos cristofascistas, do mesmo xeito que Toni "apoia maltratadores" Cantó, usaron o delirante concepto coma se existise), xamais foi a unha comisaría a denunciar aos seus violadores, foi atopada pola policía tirada nunha rúa chorando desconsoladamente e cando lle preguntaron contou que a violaran e roubaran. Declaración da que dá fe o parte de lesións no hospital ao que a levaran e no que lle tiveron que dar puntos de sutura e descubriron desgarros. Quérenme dicir que os desgarros son consentidos como dixo un dos noxentos violadores que lle penetrou analmente "por esixencia de ela"? En serio o seu mínimo sentido común non lle di que iso dunha muller pedindo sexo anal ao besta non é moi creíble cando logo denuncia que a violaron? En serio vaste alinear, querida María Luisa, cos iñorangutanes que din que dixo o da violación porque se arrepentiu logo do que fixera (esa moral cristofascista que queren impoñer e que a fai unha Magdalena arrepentida de ser libre sexualmente) ou que o dixo porque se deu conta logo de que lle gravaron e polo que dirán? En que quedamos, é unha guarra amoral ou unha catoliquiña arrepentida que perde a cabeza pero non a perde porque se dá conta pero logo non se deu conta? Que explicación peregrina dunha violación é esa? E para deixar en liberdade e arquivar o caso.
Permítame señora xuíza que compare o seu proceder co dun compañeiro no caso do mozo Alfon. Sen probas, sen pegadas dactilares, sen antecedentes penais (intentaron coar nos medios os policiais como penais cando xa sabemos que os antecedentes policiais só queren dicir que a policía intenta acusarte mais non o consegue), sen indicios tras varios rexistros, o xuíz insistiu en metelo no cárcere e no réxime de illamento FIES alegando alarma social. Alí estivo case 3 meses ata que a indignación cidadá obrigoulles a deixalo en liberdade ou xulgarlle. Agora queren xulgarlle sen probas para encirrarlle de novo.
Xa que estamos, alúguese no videoclub (ou en internet) a película Acusados, pola que Jodie Foster gañou o seu primeiro Oscar, na que se explica moi ben como funciona a hipocresía, cultura e estigma da violación que sempre culpa á muller e xamais ao home ao que concede o dereito de violar en caso da máis mínima liberdade entre iguais.
Finalmente aclararte, querida xuíza, que cando unha muller di que a violaron é que a violaron. O asqueroso mito machista cristofascista da muller que se venga dos homes por puro sadismo acusándolles falsamente de violación ou agresión é unha mentira descomunal publicitada polo patriarcado e os homes afeitos a abusar das mulleres ante a indiferenza e o silencio desta sociedade machista e cómplice. Se fica con algunha dúbida, xuíza que non quería ás mulleres, le as repulsivas declaracións machistas do alcalde de Valladolid, ese ser cristofascista que intenta converter en vítimas aos verdugos chamado Francisco Javier León da Riva.
Todo isto serviu para desarmarizar o peor e máis noxento machismo que de habitual escóndese tras un elaborado discurso misóxino e que de vez sae ás rúas a linchar a esta pobre moza de 20 anos pedindo todo tipo de agresións e castigos por ser violada, non moi diferente ao repulsivo Islam que as asasina por honor da familia e os agresores. De súpeto, unha horda de borregos corrían a glorificar á panda de delincuentes violadores coa mesma presteza coa que lles condenaron antes. Os argumentos máis peregrinos servían para xustificar ese sangrante machismo: que si, de súpeto, os xuíces son todos infalibles e xamais deron mostras de prexuízos, clasismo ou machismo (aja, si claro, que llo digan ao que retirou a tutela ás nais lesbianas de Alacant ou aos que perpetraron tantas agresións franquistas en plena democracia), as testemuñas eran todas imparciais e limpos da prexuízos aínda que falasen desde un machismo noxento que equiparaba estar cos agresores antes coa inexistencia dunha violación horas despois, porque todos sabemos que os asasinos psicópatas nunca máis confraternizaran coa vítima para gañarse a súa confianza e logo desvelarse como crueis sádicos.
Mentres, dando voz á dereitona máis misóxina, o panfleto cristofascista ABC lánzase a negar a violación e ata falar de "discriminación negativa contra o home" que converte en vítimas aos noxentos violadores.
Pola rúa hai que aguantar as agresións que chaman piropos e si, en lugar de indignarte, sorrís, xa estás aceptando a posible violación.
Respecto diso permítome recordar as palabras da teórica queer Virginie Despentes, que foi agredida sexualmente por tres homes cando apenas tiña 17 anos e dedica un capítulo completo da súa obra Teoría King Kong á cuestión, como ben analiza este artigo:
1- "Desde o punto de vista dos agresores, arránxanllas para crer que si elas sobreviven é que a cousa non lles disgustaba tanto (...) Na nosa cultura, desde a Biblia e a historia de Xosé en Exipto, a palabra da muller que acusa ao home de tela violado é unha palabra que poñemos inmediatamente en dúbida. Velaquí un feito aglutinador, que conecta a todas as clases sociais, todas as xeracións, todos os corpos e todos os carácteres. Pero, como explicar que nunca oiamos ao adversario: "fulanito violou a fulanita, en tales circunstancias"? Porque os homes seguen facendo o que as mulleres aprenderon a facer durante séculos: chamalo doutro xeito, adornalo, darlle a volta, sobre todo non chamalo nunca polo seu nome, non utilizar nunca a palabra para describir o que fixeron. Pasáronse un pouco?, ela estaba "un pouco bébeda" ou ben era unha ninfómana que facía coma se non quixese: pero si ocorreu é que, en realidade, a moza consentía. Que faga falta pegala, ameazala, agarrala entre varios para obrigala e que chore antes, despois e durante, iso non cambia nada; na maioría dos casos, o violador arránxallas coa súa conciencia: non foi unha violación, era unha puta que non se asume e á que el soubo convencer. A menos que ese non sexa un peso demasiado difícil de soportar, tamén ao lado deles. Pero non sabemos nada, eles non din nada."
2- "A mensaxe que nos dirixen está claro: por que vós non vos defendedes máis violentamente? O que resulta sorprendente, efectivamente, é que non reaccionemos dese modo. Unha empresa política ancestral ensina ás mulleres a non defenderse. Como sempre, dobre obriga: facernos saber que non hai nada tan grave, e ao mesmo tempo, que non debemos defendernos nin vingarnos. Sufrir e non poder facer nada máis.
Pero as mulleres senten aínda a necesidade de afirmar: a violencia non é unha solución. Xa que logo, o día que os homes teñan medo de que lles laceren a polla a golpe de cúter cando acosen a unha moza, seguro que de súpeto saberán controlar mellor as súas paixóns "masculinas" e comprender o que quere dicir "non". Eu preferiría, aquela noite, ser capaz de deixar atrás o que ensinaran ao meu sexo e degollarlos a todos, un por un. En lugar de vivir como unha persoa que non se atreve a defenderse, porque é unha muller e a violencia non é o seu territorio, coma se a integridade física dun home fose máis importante que a dunha muller. (...) Estou furiosa contra unha sociedade que me educou sen ensinarme nunca a golpear a un home si me abre as pernas á forza, mentres que esa mesma sociedade tenme inculcado a idea de que a violación é un crime horrible do que non debería repoñerme. (...) Resulta sorprendente que en 2006, mentres que todo o mundo paséase con minúsculos ordenadores portátiles, con cámaras de fotos, teléfonos, axendas e aparellos de música no peto, non exista aínda un só obxecto que podamos meternos na cona cando saímos a dar unha volta e que cortaría en pedazos a polla do primeiro idiota que quixese entrar sen permiso. Quizais non sexa desexable que o sexo feminino sexa inaccesible pola forza. É necesario que siga aberto e medorento: unha muller. Si non, que definiría a masculinidad"?
3- Nos obstinamos en facer coma se a violación fose algo extraordinario e periférico, fóra da sexualidade, evitable. Coma se concerniera tan só a uns poucos, agresores e vítimas, coma se constituíse unha situación excepcional, que non di nada do resto. Cando, pola contra, está no centro, no corazón, na base da nosa sexualidade. Rito de sacrificio central, está omnipresente na arte, desde a antigüidade a súa representación nos textos, a escultura, a pintura é unha constante a través dos séculos. Nos xardíns de París e nos museos, vemos representacións de homes forzando a mulleres. Nas metamorfoses de Ovidio parece que os deuses pasan o tempo querendo tirarse a mulleres que non están de acordo, conseguindo o que queren pola forza. Fácil, para os que son deuses. E cando se quedan embarazadas, encima as mulleres dos deuses vínganse delas. A condición feminina, o seu alfabeto. Sempre culpables do que nos fan. Criaturas ás que se responsabiliza do desexo que elas suscitan. A violación é un programa político preciso: esqueleto do capitalismo, é a representación crúa e directa do exercicio do poder. Designa un dominante e organiza as leis do xogo para permitirlle exercer o seu poder sen restricción algunha. Roubar, arrincar, enganar, impoñer, que a súa vontade exérzase sen obstáculos e que goce da súa brutalidade, sen que o seu contrincante poida manifestar resistencia. Correrse de pracer ao anular ao outro, ao exterminar a súa palabra, a súa vontade, a súa integridade. A violación é a guerra civil, a organización política a través da cal un sexo declara a outro: eu tomo todos os dereitos sobre ti, fórzoche a sentirte inferior, culpable e degradada.
A violación é o propio do home; nin a guerra, nin a caza, nin o desexo cru, nin a violencia ou a barbarie, a violación é o único que as mulleres -ata agora- non se reapropiaron. A mística masculina debe construírse coma se fose perigosa, criminal e incontrolable por natureza. Por iso, debe ser rigurosamente vixiada pola lei, gobernada polo grupo. Detrás do veo de control da sexualidade feminina aparece o obxectivo principal do político: formar o carácter viril como asocial, pulsional, brutal. A violación serve como medio para afirmar esta constatación: o desexo do home é máis forte que el, non pode dominalo. Oímos aínda dicir "grazas ás putas, hai menos violacións", coma se os varóns non puidesen conterse e tivesen que descargarse en algures. Crenza política construída e non evidencia natural -pulsional-, como nos queren facer crer. Si a testosterona fixese deles animais de pulsións indomables, entón matarían tan fácilmente como violan. E este non é o caso. Os discursos sobre a cuestión da masculinidade están esmaltados con residuos de oscurantismo. A violación, o acto condenado do que non se debe falar, sintetiza un conxunto de crenzas fundamentais sobre a virilidade".
(Fonte: "Teoría King Kong", Ed. Melusina, pp. 31-32; 39-44)
O que nos leva ao que moitas e moitos feministas denunciaron como a Cultura da violación, un fenómeno que se intentou ridiculizar en twitter co hashtag #machismopúblico que ridiculizaba o feminismo e calquera denuncia de machismo. A mensaxe que esa xuíza e os medios enviaron á poboación é claro e, tras aburrirse de ler barbaridades baixo o hashtag, Beatriz resumiuno moi ben nun tuit:
Para finalizar, non quero esquecer un factor que creo que foi determinante na celeridade coa que se arquivou o caso e pintado á vítima de violación como unha histérica (un dos términos favoritos do patriarcado) que denunciou falsamente aos seus violadores: a presión do Concello e o seu linguateiros Alcalde por desligar a lucrativa Feira de Málaga de calquera acontecemento luctuoso. Somos moitos os que sospeitamos que haxa unha presión por parte do alcalde Francisco de La Torre porque este suceso se barra debaixo da alfombra canto antes e non se asocie a unha feira que se quere vender como segura, alegre e popular. Para todos os efectos, negouse a propia existencia das violacións, por iso a enorme presión popular por relanzar o imaxinario machista da "denuncia falsa" cando moitas asociacións e organismos oficiais declararon escandalizados que a incidencia de denuncias falsas só chega ao 0,01% segundo os datos da Fiscalía Xeral do Estado, e cando se refire aos casos con condena firme por denuncia falsa a porcentaxe baixa ao 0,0045%.
Francisco de La Torre, alcalde de Málaga vindo do franquismo, meteu a pata cando correu a facer declaracións sen informarse que certificaban a violación. Logo o seu equipo correu a intentar arranxar os seus repugnantes declaracións que minimizaban a violación co insultante argumento de que "hai miles de violacións en España ao día" (bonita forma de dicir, a túa non importa porque é unha máis e xa o aceptamos como normal), e cando non souberon como retirar ao misóxino alcalde do PP do foco mediático que xa estaba sobre a mesma cidade, decidiron que o mellor era cortar co caso, arquivalo e pintar á vítima como unha tola que ía acusando de violacións inexistentes a pobre rapaces que só lle desgarraran vaxina e ano nunha pracenteira experiencia e que, tal como declararon os violadores en Antena 3, o fixera porque lle roubaran os menores que lle gravaron previamente (criaturiñas) o bolso co gañado ese día, 35€, e o móbil. Ata tal punto chegou o delirio negacionista xudicial que se nega ata que lle roubaran aínda que os agresores recoñeceranno en televisión (vino cos meus ollos). Nega todo e que a Feira siga, foi a estratexia do alcalde, o concello de Málaga e a xuíz presionada polo establishment.
Á fin e ao cabo, que importa que violen a unha mociña díscola comparado co prestixio da Feira do Sur?
Pero, malia esta horrenda campaña mediática e social para convencernos de que non houbo violación e que nos equivocamos, miles de feministas en rede secundamos, ata facelo trending topic, o hashtag #NoEstásSola. E pedimos que se reabra o caso. Podes asinar a petición de Change aquí.
E o luns ás 19 horas, manifestarémonos/manifestarémosnos fronte ao cristofascista Ministerio de Xustiza de Gallardón "o misóxino", para pedir iso mesmo. O lema é claro: Fronte á xustiza machista, resposta feminista #NoEstásSola Luns 25 19 h Protesta fronte ao Ministerio Xustiza (C/ San Bernardo 45)
Leer más...
Hoxe 25 agosto - 70 aniversario da Liberación de París das mans dos nazis, con a entrada da 9ª Compañía da División Leclerc, "La Nueve”.
Colamos (e traducimos) da web Apoyo Mutuo:
A 9ª Compañía da 2ª División Blindada de Leclerc, coñecida como "La Nueve" ou "La Española" contaba entre as súas filas con 150 soldados procedentes da España republicana, exiliados trala Guerra, cuxa historia foi durante moito tempo deliberadamente esquecida. Entre eles había anarquistas ex-membros da columna de Durruti, socialistas e republicanos moderados que, sobre todo, compartían o seu carácter antifascista.
Trala vitoria do bando fascista en España, centos de miles de persoas cruzan a fronteira francesa, pero estes refuxiados non son ben recibidos: o Goberno francés reclúeos nas praias do Mediterráneo, abandonándoos en "campos" rodeados de valas e fortemente vixiados. Moitos destes españois manifestan a súa disposición a empuñar as armas contra o nazismo, pero o seu ofrecimiento non interesa aos xenerais franceses, que lles desprezan e refírense a eles como "o exército das alpargatas". O único sitio no que terán cabida é a Lexión Estranxeira.
Trala derrota francesa en xuño de 1940, a Francia de Vichy, co mariscal Pétain á fronte, convértese en colaboradora do III Reich, e a situación dos refuxiados españois empeora, encerrados en campos de concentración ou repatriados á España franquista, moitos se enrolaron nas filas da resistencia antinazi, alineándose coas tropas da Francia "libre". Desde Londres, De Gaulle fai un chamamento a manter o combate; con Francia ocupada e cun Goberno colaboracionista cos nazis, atopa nas colonias o lugar desde o que organizar a resistencia: ao norte de África chegaran refuxiados de distintos países, entre eles tamén españois, que pasarán por campos de traballo no Sáhara e terminarán loitando na Lexión ou no Corpo de África, ambos do Exército francés.
As tropas francesas das colonias deben decidir si manterse xunto ao Goberno colaboracionista de Vichy ou unirse aos aliados. O desembarco de tropas norteamericanas no norte de África forzará a decisión en favor daqueles. A partir deste momento crearanse dúas seccións do exército francés, as tropas do xeneral Giraud, do que fora o exército de África e máis próximo a Pétain, e as tropas de Leclerc, xa veteranas da Francia Libre. Mentres os primeiros desprezaban aos españois como "roxos" ou revolucionarios, e dicíanlles que non estaban alí para facer a revolución, os segundos valoraban o feito de que loitasen na Guerra Civil e, ao ser tropas que estiveran loitando contra os alemáns, fixo que os españois abandonasen a Lexión ou o Corpo Franco e se incorporarsen á División de Leclerc, oficialmente 2ª División Blindada, na 9ª Compañía, coñecida como "La Nueve" ou "La Española".
En outubro de 1943 vai chegando a Marrocos todo tipo de fornezo armamentístico de Estados Unidos para prover á División de Leclerc. Como exemplo da presenza de españois na división, son os nomes cos que bautizaron aos blindados: "Gernica", "Guadalajara", "Teruel", "Brunete".
En abril de 1944 os 15.000 homes da 2ª División saen de Casablanca co fin de desembarcar en Francia: é un exército atípico, formado por voluntarios españois, gregos, italianos, polacos, que non defendían unha bandeira, senón un ideal. Tras desembarcar en Francia, as ordes para as tropas aliadas son rodear aos alemáns, pero De Gaulle antepoñía a liberación de París, polo que ordenou a Leclerc que a súa división se dirixira á cidade e que chegasen antes que os americanos.
Pese a que estaba previsto que fose o exército estadounidense o que "liberase" París, foi un dos mandos de "La Nueve" quen decidiu dirixirse directamente á capital francesa para apoiar o chamamento da Resistencia de París á poboación ante a proximidade das tropas aliadas.
Finalmente, o 24 de agosto de 1944, "La Nueve" entrou en París. O día 26 desfilarían polos Campos Elíseos escoltando a De Gaulle. Pero aínda quedaba moito para o fin da guerra e poucos foron os españois que sobreviviron. Ademais, as súas esperanzas de ver derrocado o fascismo en España perdéronse co comezo da Guerra Fría, converténdose o réxime franquista en aliado das "democracias occidentais".
O esquecemento sufrido por estes homes foi promovido desde un primeiro momento: a prensa, os "aliados", os novos gobernantes, o novo líder De Gaulle, no seu discurso sobre a liberación de Francia alcanzada "grazas ao pobo francés"... Todos obviaran o sacrificio voluntario e consciente dos centenares de miles de partisanos antifascistas, guerrilleiros, exiliados, tropas negras e coloniais... nun esbozo cedo do que, de aí en diante, ía entenderse por "mundo libre".
Leer más...
A 9ª Compañía da 2ª División Blindada de Leclerc, coñecida como "La Nueve" ou "La Española" contaba entre as súas filas con 150 soldados procedentes da España republicana, exiliados trala Guerra, cuxa historia foi durante moito tempo deliberadamente esquecida. Entre eles había anarquistas ex-membros da columna de Durruti, socialistas e republicanos moderados que, sobre todo, compartían o seu carácter antifascista.
Trala vitoria do bando fascista en España, centos de miles de persoas cruzan a fronteira francesa, pero estes refuxiados non son ben recibidos: o Goberno francés reclúeos nas praias do Mediterráneo, abandonándoos en "campos" rodeados de valas e fortemente vixiados. Moitos destes españois manifestan a súa disposición a empuñar as armas contra o nazismo, pero o seu ofrecimiento non interesa aos xenerais franceses, que lles desprezan e refírense a eles como "o exército das alpargatas". O único sitio no que terán cabida é a Lexión Estranxeira.
Trala derrota francesa en xuño de 1940, a Francia de Vichy, co mariscal Pétain á fronte, convértese en colaboradora do III Reich, e a situación dos refuxiados españois empeora, encerrados en campos de concentración ou repatriados á España franquista, moitos se enrolaron nas filas da resistencia antinazi, alineándose coas tropas da Francia "libre". Desde Londres, De Gaulle fai un chamamento a manter o combate; con Francia ocupada e cun Goberno colaboracionista cos nazis, atopa nas colonias o lugar desde o que organizar a resistencia: ao norte de África chegaran refuxiados de distintos países, entre eles tamén españois, que pasarán por campos de traballo no Sáhara e terminarán loitando na Lexión ou no Corpo de África, ambos do Exército francés.
As tropas francesas das colonias deben decidir si manterse xunto ao Goberno colaboracionista de Vichy ou unirse aos aliados. O desembarco de tropas norteamericanas no norte de África forzará a decisión en favor daqueles. A partir deste momento crearanse dúas seccións do exército francés, as tropas do xeneral Giraud, do que fora o exército de África e máis próximo a Pétain, e as tropas de Leclerc, xa veteranas da Francia Libre. Mentres os primeiros desprezaban aos españois como "roxos" ou revolucionarios, e dicíanlles que non estaban alí para facer a revolución, os segundos valoraban o feito de que loitasen na Guerra Civil e, ao ser tropas que estiveran loitando contra os alemáns, fixo que os españois abandonasen a Lexión ou o Corpo Franco e se incorporarsen á División de Leclerc, oficialmente 2ª División Blindada, na 9ª Compañía, coñecida como "La Nueve" ou "La Española".
En outubro de 1943 vai chegando a Marrocos todo tipo de fornezo armamentístico de Estados Unidos para prover á División de Leclerc. Como exemplo da presenza de españois na división, son os nomes cos que bautizaron aos blindados: "Gernica", "Guadalajara", "Teruel", "Brunete".
En abril de 1944 os 15.000 homes da 2ª División saen de Casablanca co fin de desembarcar en Francia: é un exército atípico, formado por voluntarios españois, gregos, italianos, polacos, que non defendían unha bandeira, senón un ideal. Tras desembarcar en Francia, as ordes para as tropas aliadas son rodear aos alemáns, pero De Gaulle antepoñía a liberación de París, polo que ordenou a Leclerc que a súa división se dirixira á cidade e que chegasen antes que os americanos.
Pese a que estaba previsto que fose o exército estadounidense o que "liberase" París, foi un dos mandos de "La Nueve" quen decidiu dirixirse directamente á capital francesa para apoiar o chamamento da Resistencia de París á poboación ante a proximidade das tropas aliadas.
Finalmente, o 24 de agosto de 1944, "La Nueve" entrou en París. O día 26 desfilarían polos Campos Elíseos escoltando a De Gaulle. Pero aínda quedaba moito para o fin da guerra e poucos foron os españois que sobreviviron. Ademais, as súas esperanzas de ver derrocado o fascismo en España perdéronse co comezo da Guerra Fría, converténdose o réxime franquista en aliado das "democracias occidentais".
O esquecemento sufrido por estes homes foi promovido desde un primeiro momento: a prensa, os "aliados", os novos gobernantes, o novo líder De Gaulle, no seu discurso sobre a liberación de Francia alcanzada "grazas ao pobo francés"... Todos obviaran o sacrificio voluntario e consciente dos centenares de miles de partisanos antifascistas, guerrilleiros, exiliados, tropas negras e coloniais... nun esbozo cedo do que, de aí en diante, ía entenderse por "mundo libre".
Leer más...
Suscribirse a:
Entradas (Atom)