29 abr 2011

Ataque incendiario contra a sede de UGT en Ferrol

Na madrugada do pasado día 27 descoñecidos introduxeron dous artefactos incendiarios pola fiestra da sede ferrolana do sindicato UGT, provocando a rotura dos cristais e un pequeno incendio na recepción. Algún veciño manifestou que o ataque produciuse pasadas as 11 da noite, cando escoitouse un ruido moi forte.
Polo de agora ninguén reivindicou o suceso.
Non é a primeira acción destas características no que va de ano, pois recentemente produciuse un atentado similar na sede de CCOO, tamén en Ferrol, mentres que en A Coruña outro ataque con líquido inflamable danou a porta de entrada da sede da UGT (nova neste mesmo blog aquí).
A información, o mesmo que a foto, tirámola da prensa comercial que recolle profusamente o feito.
Leer más...

Redadas e detencións en okupas inglesas polos disturbios do "Black Bloc" (Reino Unido)

Polo momento detiveron a 14 persoas no transcurso de varios asaltos a diversas okupas inglesas en relación cos disturbios ocurridos na manifestación de marzo contra os recortes sociais. Parece ser que ós detidos aínda non se lles imputaron cargos.
A próxima boda real podería ter que ver co momento escollido pra realizar esta mostra represiva.
A policía inglesa asaltou nos últimos días máis de sete okupas entre Londres e Brighton e prometen máis ataques no sucesivo.

Información tirada da páxina en inglés "325.nostate.net" (Aquí)
Leer más...

Carta abierta al alcalde de Barcelona Jordi Hereu


A propósito de la muerte de Patricia Heras, condenada en el montaje 4F del gobierno catalán, una carta de Mariana Huidobro, madre de Rodrigo Lanza al alcalde de BCN.

(...)"Patricia tenia una mirada tan transparente que la ocultaba entre dos rizos, porque era un mirar abierto, de un espíritu hermoso y bueno, pero herido y sufriente. Patricia era un ángel que necesitaba sus alas para volar, y ustedes se las cortaron"(...).
(...)"Usted la mató, señor Hereu, la mató su cobardía, su falta de carácter y sentido de la justicia, su inmoralidad como político representante de todos nosotros desde su protegido ministerio.
La mató Montserrat Tura, por los mismos motivos".(...)


Lêr na íntegra clicando em
Señor Jordi Hereu:

Este martes 26 de abril del 2011 se suicidó Patricia Heras, una de las encarceladas por el caso de Sant Pere més Baix.

Le refrescaré la memoria por si no sabe a quien me refiero.

El 4 de febrero del 2006 se realizó una mega-fiesta en una casa ocupada, de propiedad del Ayuntamiento, y que había sido precintada. Los vecinos reclamaban por el ruido y se dispuso la presencia en el lugar de cuatro Guardias Urbanos. Cerca de las 6,30 am de esa mañana, se produjo un enfrentamiento, en el que, desgraciadamente, quedó en estado vegetal un policía. Se detuvieron a siete personas en el lugar. Tres de ellas que estaban en la calle y cuatro que salieron de la fiesta. Más tarde, se detuvo a Patricia y a un amigo suyo en un hospital.

Esa mañana la policía entregó un informe al entonces Alcalde de Barcelona, Joan Clos, que, cómo él mismo ha incluso ratificado años después, decía que “una maceta lanzada desde el interior del edificio” había herido al policía.

Nadie sabe qué sucedió con ese informe, al parecer ni el mismo señor Clos, pero desde luego que usted, señor Hereu, sí lo sabe. Usted era entonces Concejal de Seguridad y Movilidad del Ayuntamiento de Barcelona, y es lógico que en una situación tan grave, este informe haya seguido su curso correspondiente antes de llegar al entonces Alcalde.

También sabe de este documento la entonces Consejera de Interior, Montserrat Tura.

Pero claro, había un policía gravísimo, y el Ayuntamiento era propietario del edificio desde el que se lanzó la maceta, además de ser responsable de haber enviado a cuatro policías, sin protección, a un lugar donde había más de 1.500 personas.

Lo que sí sé, es que el informe desapareció. La versión de la policía fue cambiada por otra que permitía culpar a las personas detenidas al azar y, de esta manera, sacarse la responsabilidad de encima y comunicar con bombos y platillos que “justo”, increíblemente, se había arrestado a todos los culpables del altercado.

Para hacer esta nueva versión, hicieron pasar a los camiones de limpieza del Ayuntamiento que lavaron la calle borrando todas las pruebas. Luego redactaron el cuento con los nombres de los detenidos, culpando de lo más grave a los sudamericanos.

Esto, señor Alcalde, se llama corrupción y racismo.



A mí, como madre de Rodrigo, el principal inculpado, se me habla siempre del policía herido. Claro. Hay una víctima grave: hay un policía que quedó para siempre en estado vegetativo. Pero ustedes, para quitarse la responsabilidad, en vez de investigar lo sucedido, que es lo que todos siempre hemos pedido, cambiaron los hechos, callaron a la prensa, culparon a los más débiles y luego pintaron la situación con bonitas palabras.

Le dijeron a la mujer del policía y a sus hijos que fue Rodrigo quien lanzó una piedra (la segunda versión es de una piedra lanzada desde la calle, así podían acusar a alguien que detuvieron allí y que no estaba en la fiesta). No les interesa que esa mujer sepa la verdad, al contrario, así para ella su dolor tiene un rostro, el de mi hijo. Así ella no sabe de la responsabilidad del Ayuntamiento por la situación de su esposo. Jugaron con el derecho de ella y de sus hijos a saber la verdad, o al menos, a intentar saber qué sucedió.

A los tres sudamericanos se los tuvo dos años en prisión preventiva. Le recuerdo, señor Hereu, que hicimos hasta una huelga de hambre para pedir justicia. Le recuerdo que prometió en público recibirme, para luego no hacerlo.

Se realizó una farsa de juicio, porque la sentencia de culpables ya estaba escrita tanto por usted como por la señora Tura. Se apeló al Tribunal Supremo que ratificó la sentencia. Se pidió un indulto. Nada.

Los cinco principales acusados tenían que entrar a prisión.

Rodrigo ya ha cumplido más de tres años preso. Esto le pasó a los 21, ahora tiene 26.

Patricia entró en octubre a la cárcel. Salió dos meses después en tercer grado. Tenía que ir a dormir a la cárcel y trabajar durante el día.

A veces la iba a ver a su trabajo, me abrazaba entusiasta pero me decía lo difícil que se le hacía ir a dormir a la cárcel. Ya sé que no le interesa, pero igual se lo digo. Patricia tenia una mirada tan transparente que la ocultaba entre dos rizos, porque era un mirar abierto, de un espíritu hermoso y bueno, pero herido y sufriente. Patricia era un ángel que necesitaba sus alas para volar, y ustedes se las cortaron.

Yo puedo entender a los policías que mintieron, acusando a los chicos, porque eran amigos del policía herido y necesitaban descargar su rabia con alguien. Lo podría entender, pero no lo acepto. Lo que no puedo ni entender ni menos aceptar es planificar un montaje para culpar a inocentes, lo que hicieron ustedes, los políticos.

Usted la mató, señor Hereu, la mató su cobardía, su falta de carácter y sentido de la justicia, su inmoralidad como político representante de todos nosotros desde su protegido ministerio.

La mató Montserrat Tura, por los mismos motivos.

Es culpable de su muerte también Joan Clos, que no hizo nada ni fue al juicio para ratificar lo que ya había dicho: que las acusaciones eran falsas.

También son culpables de su muerte la Jueza de Instrucción Carmen García Martinez, los jueces de la Audiencia Provincial Jesús Barrientos Pacho, Carlos Mir Puig y Jesús Navarro Morales y los jueces del Tribunal Supremo D. Adolfo Prego de Oliver y Tolivar, D. Perfecto Andrés Ibáñez, D. José Ramón Soriano Soriano, D. Manuel Marchena Gómez, D. Luis-Román Puerta Luis.

Todos vosotros matasteis a Patricia, y yo no os lo perdonaré jamás.

Os desprecio porque sois corruptos y malvados, y os tengo lástima porque no llegáis ni a la sombra de Patri, ni de mi hijo Rodrigo, ni de ninguno de estos chicos y chicas acusados y castigados tan injustamente.

Habéis tratado de corromperlos a ellos, de hacerlos mentir con promesas de libertad para probar el montaje construido, pero no lo habéis logrado.

Patricia tuvo que volar en la libertad de la muerte.

Rodrigo está y seguirá luchando desde la cárcel, siendo, como él dice, libre a pesar de los muros, porque en el mundo, aunque vosotros no lo veáis, aún hay belleza, amor y valores, aún hay personas que no se dejan ensuciar con vuestra mierda y que, cada uno en su modo, son libres a pesar de las cárceles.

Y yo, Señor Hereu, no pararé hasta que hayáis pagado vuestros crímenes, a no ser que tengáis un ápice de humanidad e intentéis reparar lo irreparable.

Con desprecio,
Mariana Huidobro
Barcelona, 28 de abril 2011
Leer más...

28 abr 2011

Detidas dúas persoas na Coruña pola súa suposta implicación nos altercados posteriores a manifestación contra o desaloxo da Casa das Atochas.


A falta de máis datos,parece que están acusadas dun delito de "danos". Mentres,o delegado do goberno terrorista, Miguel Cortizo, prometeu "tolerancia cero" con todo aquel que evidencie o seu malestar exercendo a acción directa.

Leer más...

Patricia, presa do 4F, suicídase despois de 6 meses de prisión pola acusación do concello de Barcelona


Onte pola tarde asaltábanos a noticias da morte dunha compañeira: Patricia Heras, presa polos sucesos do 4F, no que un mosso d´esquadra quedaba en estado vexetativo tra-lo asalto a unha okupa na que se celebraba unha festa. Patricia, durante o proceso,plagado de irregularidades,sempre negou a súa implicación nos feitos,foi condenada a 3 anos de cárcere, e acabou decidindo quitarse a vida antes que volver a prisión.

Ainda quedan en prisión por este caso Juan Pintos, Alex Cisterna e Rodrigo Lanza.

Sinalamos a Joan Clos,alcalde daquela, a Jordi Hereu como concelleiro de seguridade e a todos os cómplices de este sistema penal asasino como culpáveis da morte de Patri.

Hoxe, xoves 28 de abril,cheos de rabia e dor, convocámosvos a todos a unha manifestación ás 19:30 no Forat da Vergonya,(Ao lado do mercat de Santa Caterina, Metro L4 - Jaume I), Barcelona.

Sen xustiza non hai paz!
Adeus, Patri

Leer más...

Presentación DVD "Hora de Actuar" na Biblioteca Anarquista de Compostela


Hoxe, xoves 28 ás 20h, na Biblioteca anarquista "A Ghavilla" (R/Ponte Raiña nº 8, paralela a R/Quiroga Palacios) faráse a presentación do DVD "Hora de Actuar"

Este DVD, creado con fins informativos, recolle a campaña de accións dende o ano 1999 contra HLS (Hundington Life Shttp://www.blogger.com/img/blank.gifciences), unha das maiores empresas de experimentación animal.
Ademais é un instrumento para recaudar fondos destinados a individuos que se atopan en prisión en relación con estes feitos.

Extraído de http://bibliotecanarquista.blogspot.com/
Leer más...

27 abr 2011

Concentración contra as multas da Marcha a prisión de Teixeiro


Pois iso, concentración mañá xoves 28, as 13:00h fronte a subdelegación do goberno da Coruña en repulsa polas cuantiosas, absurdas, falsas e indiscriminadas multas os participantes da Marcha a prisión de Teixeiro de hai dous anos (as de este ano ainda virán agora).
Máis información neste blog -aquí- e -aquí-.
Porque por moito que legalicen a tortura e, ainda por riva, criminalicen a solidaridade, xamais poderán calarnos. Leer más...

25 abr 2011

Fortes disturbios en Bristol despois dun desaloxo (Reino Unido)

Despois de que a policía antidisturbios desaloxase, o pasado 21, a okupa "Telepathic Heights" no barrio de Stokes Croft, Bristol, un grupo duns 300 veciños enfrontaronse ás forzas da "orde" durante varias horas, prendendo barricadas e causando importantes destrozos. Detiveron a nove persoas (5 na rúa e 4 na okupa), dos que dous ficaban baixo custodia o día 24, un deles acusado de fabricación e posesión de Molotovs.

Tirado da páxina en inglés 325nostate (aquí)
Máis información no seguinte blog (tamén en inglés- aquí) Leer más...

24 abr 2011

Sucédense as accións solidarias cos presos do “caso bombas” ó redor do mundo

Estas últimas semanas estanse a intensificar as accións de solidaridade c@s pres@s do “caso bombas” en Chile, que levan en folga de fame dende hai más de 60 días pra acadar a súa liberdade agora que é cada vez máis evidente o montaxe ó que están sometidos.
Mentres que no propio Santiago de Chile un grupo chamado “descoñecidos pola liberdade dos presos” escacha e planta lume nun banco BBVA na noite do 21 de abril, o mesmo día no que sucedéronse violentos enfrontamentos a base de cocteles molotov entre solidarios e policías diante da universide; sucédense os ataques a entidades bancarias en Toronto, Seattle ou Sevilla; contra unha furgoneta dunha empresa relacionada coa prisión en Notingham (Reino Unido); barricadas incendiadas en Argentina ou Chile, e inumerables penduramentos de pancartas alusivas ó caso en Polonia, Barcelona, Bolivia e moitos sitios máis.

Dase o caso de que o aireamento do recente intento por parte das forzas de seguridade chilena de conseguir informantes entre antiguos integrantes do MAPU para que “alguén se infiltrara no movemento é comezara a delatar e a xustifica-las detenciós dos compañeiros que están hoxe en día en folga de fame” pon de manifesto a inconsistencia das probas e o patético da acusación e do caso enteiro.

Mais info do caso bombas en http://solidaridadporlxspresxs.blogspot.com/
Sobre as acción:
-Barcelona: http://www.lahaine.org/index.php?p=22124
-Chile1: http://culmine.noblogs.org/post/2011/04/23/esit-santiago-de-hile-ataque-contra-banco-bbva/
-Sevilla: http://madrid.indymedia.org/node/17087
-Chile2: http://www.lahaine.org/index.php?p=52957
-Polonia: http://culmine.noblogs.org/post/2011/04/23/polonia-lienzos-colgados-en-solidaridad-con-lxs-presxs-de-chile-y-grecia-en-cracovia/
-Seattle: http://anarchistnews.org/?q=node/14481
-Nottingham: http://325.nostate.net/?p=2194
-Toronto: http://waronsociety.noblogs.org/post/2011/04/23/toronto-on-five-banks-vandalized-in-solidarity-with-struggles-and-prisoners/
Leer más...

22 abr 2011

Atacan a martillazos dous bancos no barrio de Horta (Barcelona)

Colamos a continuación unha nova aparecida en catalán en Barcelona Indymedia (aquí) e traducida o castelán por Viva la Anarquía (aquí), onde collémola nos:

El pasado viernes 8 de abril, sobre las 4 de la tarde, una decena de compañeros irrumpimos en la calle Horta parando el tráfico y atacando dos sucursales bancarias a golpe de martillo. También se realizaron pintadas animando a la lucha, se gritó que la acción era una respuesta a toda la miseria que los bancos estan produciendo, y se lanzaron octavillas con el siguiente texto:

“EMPEZAMOS LA REVUELTA

El miércoles pasado en Nou Barris los mossos (policía) reventaron la puerta de una familia desahuciada, que había ocupado una vivienda de protección oficial, siendo detenidos el padre y algunos vecinos solidarios. Hace unas semanas, los antidisturbios desalojaban en Vic a una familia que se encontraba en las mismas condiciones, terminando la madre (embarazada) en el hospital. A principios de año, un vecino del Gornal se suicidaba en un parque tras recibir la orden judicial que le obligaba a dejar el piso que ocupaba con su hija y su mujer.

Y estos son sólo tres casos de entre miles. De entre miles de personas que ven como su vida es destruida y se ven abocadas a la miseria, impunemente y de forma totalmente legal.

Esta es la verdadera cara del sistema. Esto es lo que se esconde tras la máscara democrática: una dictadura de los ricos y los poderosos. De los bancos que han provocado la crisis y aun así no dejan de crecer a costa de la miseria, los políticos que ahogan la población con recortes y se niegan a rebajarse un solo euro de sus sueldos millonarios, de todos aquellos que pase el que pase encuentran la manera de seguir disfrutando de sus privilegios aplastante los demás.

Nos tienen en sus manos y lo saben. Nos hemos tragado que las cosas se cambian votando a uno u otro partido, que se ha de protestar pacíficamente, que hay que ser tolerante, que estamos en democracia y hay mecansimes para arreglar las cosas … y así ya nos han vencido, porque pacificando-no nos han hecho débiles, incapaces de hacer respetar nuestras necesidades. Por el contrario, los estallidos de revuelta que estos días han surgido diferentes puntos del mundo nos recuerdan lo que hemos olvidado, y que tiempo atrás, cuando en Barcelona florecían barricadas por todas partes, nos hacía ser fuertes: LA LIBERTAD NO SE PIDE, SE CONQUISTA

Salimos a la calle de una vez. Plantemos cara a todas las barbaridades que están pasando, plantamos cara a sus abusos. Tengamos la dignidad de no dejarnos maltratar en silencio. Giramos la tortilla, imponemos nuestras necesidades sobre sus privilegios.”

Traducido por Viva la Anarquia
Leer más...

20 abr 2011

[Comunicado Chile] PERSECUCIÓN IDEOLÓXICA, MONTAXE E REPRESIÓN.


Reproducímosvos un comunicado que se está a difundir dende o Centro Social Autónomo cueto con Andes a raiz dos acontecementos que tiveron lugar no seu centro social dentro dun marco fortemente represivo para o movimento anarquista e ainda máis acentuado dende que naceu o espectáculo mediático do "Caso Bombas", do cual foron encarceradxs compas que levan dende o pasado 21 de febreiro en folga de fame.
Solidariedade cos compas presxs de Chile!!!
E xa sabedes, a difundir...

Realizamos este comunicado a partir da necesidade de denunciar os feitos e sucesos ocorridos ao redor desta casa-centro social e as persoas que viven, participan nel ou o visitan. Todo isto no marco da arremetida represiva emprendida polo estado en contra de persoas, colectivos e espazos situados e activos en antagonía co sistema capitalista e as súas lóxicas coercitivas, que hai pouco menos dun ano deixou ver o seu rostro co mediático e teatral “Caso Bombas”, pero que ven desenvolvéndose sistematicamente hai varios anos en contra do mundo libertario, anarquista e antiautoritario.



O 14 de agosto de 2010, nun operativo policial-televisivo denominado “operación salamandra”, que contou cun despregamento simultáneo en Santiago e Valparaíso, resultaron encarcerados/as 14 compañeiros/as acusados de formar parte dunha asociación ilícita terrorista que pon bombas, segundo a fiscalía, a cargo de Alejandro Pena. Esta sería unha organización xerarquizada, que tería lideres determinados pero que –paradoxalmente -funcionaría cun sistema “democrático” no que por baixo destes supostos lideres estarían todos os demais acusados ordenados de maneira horizontal, tese que contrasta fortemente coa das autoridades anteriormente a cargo do caso, para as que existía unha imposibilidade de obter resultados xa que, segundo elas, os grupos “supostamente” responsables son grupos sen xerarquía, lideres nin orgánica determinada.



Aplicando a lei antiterrorista, herdanza da ditadura militar de Pinochet, o estado e a fiscalía poden facer uso de figuras como a presunción, declaracións de testemuñas sen rostro, intervención á privacidade das persoas investigadas (escoitas telefónicas, monitoreo de correos electrónicos) e solicitar o encarceramento preventivo dos/as acusados/as polo período que dure a investigación. Neste caso, despois de máis de 4 anos de indagatorias os únicos resultados arroxados son a detención de 10 das\os 14 compañeiras/os, sen respeitar o principio de inocencia e sen probas dabondo para procesalos, razón pola cual a fiscalía solicitou 6 meses máis de investigación, que á data traducíronse en xa case 8 meses de prisión preventiva e, recentemente hai unhas semanas cos/as nosos/as irmáns/as nunha folga de fame líquida fai máis dun mes, lógrase o peche desta.



As probas coas que contan son, por dicir algo, débiles e inconsistentes: escoitas telefónicas triviais, fotos de amigos camiñando pola rúa, literatura política, afiches, panfletos, supostas “probas científicas” ou “trazas”. A fiscalía e os xuíces consideran que estas serían probas suficientes para manter en prisión preventiva e en condicións extremas de peche a 10 do/as acusados/as e por riba a fiscal Pena ameaza, a través da prensa oficial, que presentará 794 testemuñas (dos cuais 4 son “testemuñas reservadas”), 221 peritos e 6.744 evidencias materiais, documentos e informes periciais. Se sumamos ao anterior o perfil construído e estereotipado pola prensa masiva; canles de televisión como Megavisión, Canle 13 e diarios como A terceira e O Mercurio criminalizan a persoas que viven ou frecuentan casas okupas e centros sociais/contraculturais, que visten dunha forma, que escoitan determinados estilos musicais, que participan en colectivos anticapitalistas, que se autodefinen como anarquistas ou antiautoritarios, etc. E, se a todo isto ademais lle engadimos a directa relación que quedou ao descuberto entre o ministerio do interior, a fiscal Pena, as policías e os medios de comunicación, temos como resultado unha persecución por parte do Estado, case no conxunto dos seus dispositivos, en contra de grupos e individualidades rebeldes e críticas, activas, mobilizadas e que fan da súa vida unha loita pola liberdade.



Cremos que todo este aparato mediático, xurídico e policial é parte dunha montaxe creada polo poder para perseguir e amedrentar a quen tomen un posicionamento antagónico fronte ao seu modo de rexer a vida, contra calquera que alce a voz e avance na construción e o intercambio de ideas e accións críticas no camiño da deconstrucción dos valores e a moral que a cultura hexemónica impuxo sobre os nosos corpos.



Denunciamos a fustigación policial que vivimos cotidianamente ao saír da nosa casa, con vixianza encuberta -pero non invisible-, con controis de identidade constantes ás\aos compañeiras/os que habitan e/ou visitan o espazo. Sendo xa, case, algo común que de chegada ou de saída te deteñan prepotentemente os carabineros de chile e te obríguen a identificarte, te fagan preguntas e, se se lles dá a gana, te leven sen razóns para realizarte o control na comisaría.



O Centro Social Autónomo Cueto con Andes é un espazo comunitario e aberto no que converxen diversas organizacións e individualidades para desenvolver iniciativas de carácter social, político, artístico, educativo e de autoxestión, sempre direccionados cara á propagación da crítica ao sistema capitalista e as relacións sociais de autoridade e poder que nel se promoven.

Nesta casa desenvólvense diferentes instancias, todas sen fins de lucro; realízanse obradoiros gratuítos, funciona a biblioteka comunitaria e barrial “Punky Mauri”, a Canle Barrial 3, créanse redes con medios independentes, con colectivos Hip-Hop, con organizacións en poboacións, estudantís, con compañías de danza, teatro, músicos, artistas visuais, etc. E, simultaneamente, é un espazo habitacional no que residimos persoas con diversas ideas, que desenvolvemos distintas actividades (artísticas, sociais, políticas) e labores (estudantes, traballadores) e que mantemos o espazo de maneira colectiva e independente.



Somos individualidades críticas cos modelos usados polas institucións para narrar o que elas chaman a Historia, na que só contan a verdade dos poderosos, que silencian ou omiten a resistencia, a loita contra a opresión, que encobre os crimes cometidos polo estado e mantén ás persoas na ignorancia e o descoñecemento acerca de como se desenvolveron os acontecementos no tempo, dos intereses que hai detrás da política e da submisión da vida ás necesidades do sistema económico.



É por iso que tomamos a palabra e pronunciámonos para denunciar unha persecución ideolóxico-política que, coa desinformación e o silencio da opinión pública, ten a 10 persoas concientes e activas no cárcere e, ao mesmo tempo, hostiga aos seus próximos/as, buscando atemorizar e anular calquera signo de solidariedade.



Queremos deixar rexistro fronte a todos e todas quen teñan acceso a este documento que nos últimos meses fomos testemuñas e protagonistas dun constante clima de vixianza, seguimento e amedrentamento por parte da policía ao redor do Centro Social Autónomo Cueto con Andes. Notamos como funcionarios de civil obsérvannos (os/as mesmos/as veciños/as do barrio son testemuñas e achegáronse a nós para denuncialo) e séguennos cotidianamente. Vimos, ademais, como nalgunhas instancias de traballo social que realizamos no barrio, como o é a Feira do Trueke na Praza Yungay, carabineros chegou violentamente a obrigarnos que rematemos a actividade, cortando a luz da praza e ameazando con traer ás forzas especiais para dispersar aos/as veciños/as, compañeiros/as e nenas/os que participaron da xornada.



Xunto con todo isto, ocorreu outro feito que nos chamou a atención e que cremos necesario mencionar. Hai uns meses foi achado fóra da casa, xusto en fronte da porta, un estraño bolso dentro do cual compañeiros/as atoparon dous extintores. Por sorte nese momento apareceu o personaxe que os deixou aí: un suxeito con aparencia de esmoleiro, ao que ninguén lembraba ver polo sector e increpóuselle rapidamente para que retirase o bolso da entrada da casa.



Facendo este comunicado non pretendemos victimizarnos nin, de ningunha maneira, reclamar ou pedir algo ás autoridades. Vemos claramente as intencións coercitivas destas prácticas e comprendemos isto como parte dun enfrontamento permanente e explícito entre os gardiáns da orde dos ricos e os que non aceptamos estas condicións de dominación e nos rebelamos dende distintas frontes de acción, creación e propaganda.



Somos un espazo solidario coas/os compañeiras/os presos/as políticos/as encerrados/as e acusados/as de conformar unha inexistente asociación ilícita terrorista e cremos firmemente en que todo isto é parte da montaxe a cargo de Rodrigo Hinzpeter e Alejandro Pena, en complicidade coas policías e os medios de comunicación masivos.



BASTA DE FUSTIGACIÓN POLICIAL



LIBERDADE Aos\AS PRESOS/AS DA MONTAXE “CASO BOMBAS” EN FOLGA DE FAME DENDE O 21 DE FEBREIRO



FIN Á LEI ANTITERRORISTA



Centro Social Autónomo Cueto con Andes

Abril 2011
Leer más...

Acto de presentación da campaña contra o gasto militar e pola obxección fiscal (Vigo)

Reproducimos a seguinte información chegada ó noso correo:

O vindeiro martes 26 de abril dende o Espazo Aberto Antimilitar convídamos a asistir/participar no acto de presentación da campaña contra o gasto militar e pola obxección fiscal 2011.

Este ano a campaña leva por título: “Eles non o farán, fagámolo nós: Recortemos o Gasto Militar" na que animamos a obxectar aos gastos militares na declaración da renda.

A charla será o martes 26 de abril ás 20h30 na Escola Popular Galega (rúa Real, 12 baixo - Vigo). Nela presentaremos a campaña, os datos sobre gasto militar, os destinos propostos para este ano, ademais de ter espazo para resolver as vosas dúbidas sobre OF.



Máis información en:

-http://www.nonaogastomilitar.org/content/26-abril-acto-de-presentacion-da-campana-contra-o-gasto-militar-e-pola-obxeccion-fiscal
-Galiza Indymedia
Leer más...

19 abr 2011

SOLIDARIDAD URGENTE PRESXS ANARQUISTAS CHILENXS EN HUELGA DE HAMBRE




¡urgente! SE RADICALIZA LA HUELGA DE HAMBRE
Durante el día de hoy martes 19 de abril las y los pres@s del montaje político "caso bombas" en su día 58 de movilización han decidico RADICALIZAR su HUELGA DE HAMBRE, excluyendo de su dieta todo tipo de líquidos y sales hidratantes a excepción de agua, en pos del pronto cumplimiento de su petitorio:¡urgente! SE RADICALIZA LA HUELGA DE HAMBRE
Durante el día de hoy martes 19 de abril las y los pres@s del montaje político "caso bombas" en su día 58 de movilización han decidico RADICALIZAR su HUELGA DE HAMBRE, excluyendo de su dieta todo tipo de líquidos y sales hidratantes a excepción de agua, en pos del pronto cumplimiento de su petitorio:
-LIBERTAD INMEDIATA
-NO AL PROCESAMIENTO POR LEY ANTITERRORISTA
-CAMBIO DE MEDIDA CAUTELAR A LXS COMPAÑERXS (FIN A LA PRISIÓN PREVENTIVA)
-FIN A LA LEY ANTITERRORISTA Y SUS TESTIGOS "SIN ROSTRO"
-FIN AL ART. 7 INCISO 19 DE LA CONSTITUCIÓN (VOTO UNÁNIME PARA LOGRAR LA LIBERTAD CONDICIONAL)
-REVINDICACIÓN DE DERECHOS CARCELARIOS
Dentro del mismo han precisado y exigido:
-PRESENTACIÓN DE UN PROYECTO DE MODIFICACIÓN A LA LEY ANTITERRORISTA 18.340 QUE INFLUYA DIRECTAMENTE EN SU PROCESO Y QUE INCLUYA LOS SIGUIENTES PUNTOS:
*FIN A LOS TESTIGOS ENCUBIERTOS
*MODIFICACIÓN AL ART. 7 INCISO 19 DE LA CONSTITUCIÓN REFERIDO AL VOTO UNÁNIME DE LA CORTE DE APELACIONES PARA CONSEGUIR EL CAMBIO DE MEDIDA CAUTELAR DE PRISIÓN PREVENTIVA A LIBERTAD CONDICIONAL
*CAPACIDAD DE TRIPLIFICAR LAS PENAS
Al mismo tiempo exigen la presencia inmediata del Arsobizpo de Santiago Ricardo Ezzati en los penales en donde se encuentran secuestrad@s, conformación de una mesa de trabajo para la modificación de la Ley Antiterrorista con resultados hasta el día 27 de abril; día en que de no llegar a acuerdo se asumiría una HUELGA DE HAMBRE DE CARACTER SECO.

ROGAMOS DIFUNDIR Y APOYAR
¡L@S COMPAÑER@S HAN RADICALIZADO SU LUCHA!
¿QUE ESTAMOS EPERANDO?

INFORMACION EXTRAIDA DE http://libertadalos14a.blogspot.com/ Y http://www.solidaridadporlxspresxs.blogspot.com/
Leer más...

Atacada comisaría en Berlín con artefactos incendiarios (Alemania)

Na madrugada do 11 de Abril un grupo de encapuchados lanzaron pedras, pintura e cócteles molotov contra unha comisaría de policía no barrio berlinés de Friedrichshain.
A prensa comercial afirmou que os atacantes cubriron a súa retirada tirando “miguelitos” e que un policía resultou ferido ó tratar de deter a un dos atacantes; tamén afirman que as bombas incendiarias estiveron a piques de mancar gravemente a un traballador, polo que a fiscalía iniciou unha investigación por “tentativa de asasinato”.
Nun comunicado asinado como “Grupos autónomos” os autores da acción desminten as declaración da policía e da prensa, asegurando que en ningún momento ninguén estivo en perigo nin resultou mancado. Enmarcan a acción en represalia polo desaloxo da mítica okupa berlinesa “Liebigstraße 14”, o pasado febreiro, perpetrado por antidisturbios adscritos a dita comisaría (entre outros, pois foi preciso a intervención de 2500 efectivos así como vehículos blindados). Tamén fan referencia a alguns activistas alemans presos e a un chamamento pra o vindeiro 1 de maio. Ó parecer este é xa o terceiro ataque deste tipo no que vai de ano.

Información tirada das páxinas en inglés :

-Actforfreedom
-Waronsociety


Leer más...

18 abr 2011

ATAQUE EXPLOSIVO A TESORERÍA DE LA SEGURIDAD SOCIAL EN MADRID

Reproducimos el siguiente comunicado extraído de Madrid.Indymedia (aquí):

La noche del 13 al 14 de Abril se ha atacaso con un artefacto explosivo casero la tesoreria de la Seguridad Social de Barrio del Pilar.

En la actual situación en la que nos econtramos que no es otra que una vuelta de tuerca mas de este sistema, creemos que tenemos la obligación de tomar parte y concienciarnos de la realidad en la que vivimos.

El sistema capitalista y demócrata con su crisis, inherente a él, ha dado pasos agigantados en los ultimos años en contra de la clase trabajadora , pero sobretodo en los ultimos meses con la reforma laboral y los recortes sociales. A pesar de todas estas agresiones contra todo lo que nuestrxs compañerxs lucharon en el pasado y contra lxs que estamos luchando ahora, parece que aquí no pasa nada, nada cambia y nada se mueve. Está toda Europa levantada luchando y creando revueltas mietras que aquí nos resignamos y esperamos a que pase el chaparron.

Hemos pasado a la accion porque si no somos nosotrxs mismxs quienes lo hagamos, nadie lo hara en nuestro lugar.

Hemos atacado la Tesorería de la Seguridad Social por ser un simbolo claramente del Estado, de lo que nos roban a lxs trabajadorxs y no trabajadorxs. Porque es un símbolo más del capital y de la opresion a la que estamos sometidxs cada día.

Pretendemos animar a todo el mundo a que se organice y tome la iniciativa de destruir todo lo que nos oprime y de crear alternativas.

También queremos recordar a nuestrxs compañerxs Chilenxs que se encuentran secuestradxs por el "Caso Bombas"

¡¡LA LUCHA ES EL UNICO CAMINO!!

Madrid, Abril de 2011
Leer más...

Crónica da manifestación frustrada en repulsa ó desaloxo da Casa das Atochas.

A manifestación contra o recente desaloxo do C.S.O. Casa das Atochas, convocada para este sábado ás 18 horas na coruñesa praza do Campo da leña, resultou claramente decepcionante. A escasa asistencia de xente (en comparación coa manifa do pasado decembro) tivo coma contrapunto o impresionante despregue de medios policiais, con quince furgonetas de antidisturbios e máis de 100 axentes pertrechados coma pra comezar unha guerra, o que probablemente influiu en que moitos solidarios pasasen de largo ou preferisen atestar os bares da zona pra non ter que atravesar o férreo cerco policial. Deste modo os valentes que concéntráronse na praza apenas superaban as dúas centenas, máis ou menos tantos coma na concentración improvisada da tarde do desaloxo; e iso que cónstanos que nesta ocasión veu moita máis xente de fora.
O férreo control policial, que impediu calquera movemento durante a protesta, compensouse pola noite, cando varios grupos de incontrolados causaron disturbios no centro da cidade, cebándose especialmente nas cristaleiras das entidades bancarias.
Volvendo á protesta da tarde, finalmente a manifestación non puido sair do Campo da leña polo desproporcionado do despregue policial e pola actitude agresiva dos madeiros, molestos pola forma na que foran toreados na concentración do día do desaloxo (neste mesmo blog aquí). Pese a que nun momento dado chegaron a ofrecer ós concentrados a posibilidade de realizar unha curta marcha ata o Campo de Marte, totalmente escoltados por efectivos policiais, os okupas preferiron non aceptar compromiso algún con semellantes bastardos.
Poco despois das 19 horas, o responsable dos antidisturbios deu media hora ós concentrados pra disolverse, asegurou que se non se lle facía caso comezaría a carga, según dixo, isto o farían porque “querían ver o partido do barça-madrid” . Pese a todo, a xente quedou na praza ata ben pasadas as oito.
Debido ó cerco policial, que obrigaba a identificarse e a mostrar o contido de bolsas e mochilas a todo aquel que quixese achegarse a praza, non puideron entrar na concentración as bandeiras nin as antorchas, ata confiscaron un globo de papel que íase votar ó aire durante a protesta porque “non pode pasar nada que se poida queimar”.
A unha rapaza que sacou fotos da madeira levárona por non ter o D.N.I. , aproveitaron o feito pra borrarlle as fotos. O pouco tempo puido volver á praza.

Unhas horas máis tarde, sempre según a prensa comercial (aquí, aquí, aquí e aquí), varios grupos de incontrolados, alguno que superaba a treintena de persoas, produxeron destrozos nas inmediacións do mercado de San Agustín, cruzando contentores e reventando varias sedes bancarias así como mobiliario urbano. Pese á investigación aberta polas forzas policiais, que calificaron os actos de “guerrilla urbana”, polo momento non se coñecen detencións. Os periódicos dín que tódolos partidos políticos condenan os feitos, cando a verdadera nova sería o contrario.



Leer más...

16 abr 2011

Un pequeño aporte sobre la solidaridad a cargo de lxs compañerxs de Conspiración de las Células del Fuego

Extraído de afilandonuestrasvidas.blogspot.com

El siguiente artículo que presentamos reúne una serie de apuntes entorno a la práctica de la solidaridad revolucionaria y su contexto global. Ha sido realizado por lxs compañerxs de Conspiración de las Células del Fuego

La solidaridad es nuestra arma
Mucho se ha escrito y dicho sobre la solidaridad. A menudo, cuando se ha hablado tanto y cuando han circulado tantos textos sobre una cuestión, esta se queda como algo banal, previsible y no particularmente interesante. Parece como si su contenido hubiese sido agotado y continuamente se va repitiendo.
Nosotros estimamos que no hay prácticas que son banales, lo que hay son sólo razonamientos banales. Particularmente hoy en día, en estos tiempos sospechosos en que vivimos cuando hay decenas de guerrilleros urbanos y anarquistas en la cárcel, tenemos que afilar la hoja de la solidaridad y alejarla de sus reiterativos estereotipos que la encierran en un podrido circulo de “solidaridad con compañero tal y cual”.
Porque así algunos nombres se van cambiando y añadiendo mientras que otros se van olvidando, y la solidaridad se queda estancada y acaba siendo frecuentemente un privilegio de las relaciones, sea de amistad, personales o “publicas”.
En el momento en que a los nombres de los luchadores encarcelados y sus casos particulares se les mire como las páginas de un folleto de publicitario, el Poder ganará una apuesta importante: la de la aniquilación ética de sus rivales políticos, logrará establecer la cárcel dentro de nosotros como una aceptación natural.

De la defensa al ataque
No podemos hablar de solidaridad sin referirnos primero a la represión. Es indiscutible que la represión se está reestructurando y subiendo el grado en nivel militar (por ejemplo nuevos cuerpos de maderos como DIAS), científico-técnico (banco de ADN), propagandístico (guiones de terror de los medios de comunicación), y legal (nuevas clausulas de ley antiterrorista). El enemigo intenta de esta manera internar el miedo como una condición que se siente entre los círculos que luchan contra el régimen y no sólo en ellos.
Pero antes de enredarnos en lo complejo de la defensa contra la carga represiva, tenemos que ver lo que pasó anteriormente. Porque solamente nuestro saber y el tesoro de la memoria pueden vencer el miedo.
Desde hace algunos años, junto a los momentos explosivos de Diciembre de 2008, la guerrilla urbana de carácter anarquista, manifiesta su continua presencia en esta guerra que ha dejado muertos y heridos de ambos bandos, lo hace tras los coordinados ataques incendiarios, las infraestructuras organizadas del sabotaje y la articulación de un discurso subversivo que busca la revolución aquí y ahora.
En la orilla opuesta tenemos la represión que está en una permanente posición de guerra contra las fuerzas de la subversión. Por esto, creemos que su reestructurización ofensiva no ha surgido como una iniciativa del Estado que surge de golpe en un tiempo neutral, sino como la respuesta al creciente desarrollo de la nueva guerrilla urbana y naturalmente como un escudo de defensa contra las impetuosas oposiciones del automatismo social (crisis económica, desempleo, huelgas…).
Enfocándonos en nuestras propias opciones de la nueva guerrilla urbana podemos decir con certeza que la represión funciona siguiendo la consecuencia lógica del fenómeno acción/reacción. Por tanto, no nos vemos a nosotros mismos en una posición defensiva.
Hasta siendo bajo la condición de cautiverio elegimos poner al revés los términos de una capitulación derrotista y en vez de eso, orgullosamente asumimos la responsabilidad de nuestra acción, defendiendo las posiciones y valores de la Conspiración de Células del Fuego a la cual pertenecemos, y planteando nuevos proyectos de subversión, ataque y sabotaje.
Por lo tanto, la represión no es un fantasma que se eleva sobre nosotros, sino la respuesta del Estado a la guerra que le hemos declarado. Por esto consideramos que los nuevos compañeros y colaboradores en rebeldía no tienen porqué enfrentarse al Poder como a un enemigo omnipotente que lo sabe todo, sino más bien como a un desafío contra el que desarrollar nuevas y duras batallas. Además, los éxitos del enemigo frecuentemente tienen que ver con nuestros propios errores, pero eso es otro debate y lo dejamos para el futuro.
De este modo nos posicionamos lejos de los complejos de la defensa y del miedo, en la posición del permanente ataque. Y a los que se precipitan en hablar sobre la derrota teniendo en mente bastantes arrestos que tuvieron lugar reciéntemente, nosotros respondemos que el resultado de una movida no define ni valora el contenido de una opción. Además, el verdadero valor de la libertad no está en guardarla a toda costa, sino en arriesgarla buscando lo mejor, luchando por una vida genuína al margen de las leyes.

Qué la libertad sea la lima que permita fugarse de los ambos lados del muro
La solidaridad revolucionaria es un mapa vivo en el cual se graban los hechos y opiniones que el idioma del dominio quiere metódicamente borrar de la memoria, eliminar de la consciencia y anular como si nunca hubiesen existido.
No obstante, al mismo tiempo la solidaridad es siempre la más valida propuesta de las conductas, relaciones y de la proyectualización de los valores de la revolución en el aquí y ahora.
Es un modo de existir colectivamente contra la sociedad de la soledad.
La solidaridad constituye una lava ardiente que fluye en las venas de todos los que, cada uno a su manera, están en contra de su época y en contra del orden existente. Tras su ímpetu se hace claro un hecho indiscutible: el que combate el Poder no tiene que ser nuestro amigo, pero se gana, naturalmente no nuestra ilimitada aceptación, pero sí nuestro cordial apoyo. Este razonamiento inspira todos nuestros ataques y todas las acciones que los que formamos parte de Conspiración de Células del Fuego llevamos a cabo como individualidades autónomas.
Es muy importante darnos cuenta de que la solidaridad revolucionaria expresada tras la opción del ataque permanente no surgió en el imaginario de una supuesta identificación con ciertas ideas y prácticas. Y eso porque frecuentemente la solidaridad queda malinterpretada y resulta percibida como un acuerdo total entre los presos y los solidarios en lo que se refiere a la teoría y acción.
Al contrario. Nació como respuesta a un permanente dilema de nuestra época: o estás con el Estado, o estás con la revolución. El hecho de reconocer esto no significa que vayamos a esconder las armas de la crítica o rebajar nuestro discurso, o volvernos más agradables con los que tenemos discrepancias. Solidaridad sin crítica es como revolución sin acción. Con la crítica profundizamos en la esencia de la causa. De esta manera reconocemos unos puntos que tenemos en común, pero también los diferentes puntos de referencia que tenemos cada uno de nosotros. Evolucionamos nuestro pensamiento, nuestra práctica y estamos atentos a las particulares características de las diferentes tendencias que constituyen el ámbito de la lucha contra el régimen. Esa es también la belleza de la revolución: no hay ninguna verdad única, de una sola pieza, ni tampoco una tradición ortodoxa que dicta qué es lo correcto y lo erróneo.
Al contrario, el ámbito antiautoritario es un mosaico de las negaciones que se conectan, entrelazan, rivalizan y suplementan una a otra, pero siempre en marco de una dialéctica. Se trata de la dialéctica de la solidaridad que no olvida nunca quién es el enemigo, quiénes son los que saquean nuestra existencia, quiénes son los que quieren librarse de nosotros “sepultándonos” en las tumbas carcelarias.

Las armas de la crítica y la crítica de “la crítica”
Tras ese prisma en varios periodos hemos ejercido la crítica, y algunas veces de una forma bastante dura, contra otros proyectos, otras organizaciones, casas ocupadas, ciertas prácticas y tradiciones de lucha. Sin embargo, siempre sabemos hacia donde miramos con hostilidad y hacia qué blanco dirigimos nuestras armas. Nunca olvidamos que entre los revolucionarios y el enemigo hay una línea divisoria muy clara, precisa y determinada. Seguimos creyendo que dentro del ámbito antiautoritario, a pesar de nuestros desacuerdos, contradicciones, diferencias y tensiones, las cosas que nos unen son muchas más que los que nos dividen. Basta con saber que la dialéctica se basa en la reciprocidad y en la honestidad de intenciones y motivaciones para la promulgación de la guerra revolucionaria, y no en unas necias ambiciones del ascenso personal dentro de las jerarquías informales de los círculos subversivos. En tales casos lo único que les corresponde es nuestro violento aborrecimiento.
A partir de ahí, nos vemos como parte de la tendencia anarco-individualista y nihilista de la corriente antiautoriaria, y apostamos por el carácter polimórfico de la revolución anarquista. Accionando en público, sea tras nuestras estructuras clandestinas, sea como encarcelados, tenemos como objetivo tanto ejercer la crítica como aceptarla. Nunca hemos sostenido una verdad exclusiva y absoluta sobre la revolución. Estamos convencidos de que la genuína expresión de la autocrítica y de la crítica tras una solidaridad revolucionaria no puede sino contribuir a la causa subversiva. Bajar del pedestal las verdades dogmaticas, configurar nuevos conceptos, transferir experiencias, formular cuestiones y problemas, abrir comunicaciones, enriquecer acuerdos y desacuerdos, y componer una nueva perspectiva para cada uno de nosotros en la comunidad revolucionaria.

Momentos de lucha contra el viento
De este modo, la expresión de la solidaridad puede dar paso a un terreno fértil de la dialéctica y del dialogo entre los solidarios y los presos. Pero también puede ser la chispa para lograr algo más. Para que se logre crear un nuevo punto de partida para las acciones coordinadas y que estas no se limiten exclusivamente a la tematica anticarcelaria. Cuestión a la que nos vamos a referir en nuestro posicionamiento posterior.
Siguiendo el rastro de las experiencias históricas del pasado, nos encontramos con algunos de los más destacados momentos de lucha, ahí donde los solidarios y los prisioneros aprenden uno del otro, se organizan y juntos montan unos planes subversivos en contra del encarcelamiento y del pacto del Poder. La solidaridad es un conjunto de todos esos momentos (Uruguay, Inglaterra/Irlanda, Alemania, Italia, Estado español, etc.) en que los guerrilleros urbanos encarcelados y muchos otros presos dignos, a pesar de todas sus diferencias y conflictos, se conectaron y juntaron en un mosaico lleno de varias tendencias y corrientes que luchan contra el régimen. De las ejecuciones de los representantes del régimen y los secuestros de políticos y empresarios a las asambleas solidarias, y de los carteles contrainformativos y los eslóganes pintados sobre las paredes a las bombas y ataques incendiarios…se llevaron a cabo decenas de fugas de la cárcel, reales y simbólicas.
Porque también hoy en día los pedazos rotos que deja trás de si una bomba o un artefacto incendiario traen consigo un mensaje de solidaridad o un cartel de apoyo, una concentración en frente de la cárcel, una carta o un texto, y ellos se convierten en esos pocos “amigos” fieles que un preso tiene a su lado en la batalla contra el cautiverio.
Estas movidas son la mejor respuesta a la democracia que los dirigentes nos han construído con sus tumbas de hormigón, cemento y rejas. Es la solidaridad lo que nos mantiene libres, aunque siendo encarcelados. El olvido es al contrario una forma de muerte para el preso, puesto que los días no pasan como deberían, sino que se empobrecen, se hacen más pequeños y se vacían de contenido.
Así, tras una dimensión crítica de la solidaridad, ella misma deja de ser un proceso repetitivo y poco productivo, y seguramente se aleja mucho del humanismo cristiano que en frente del enemigo habla el idioma de la súplica.
Hace años la faceta incendiaria de la anarquía en su mayor parte se ha limitado a si misma dentro del marco de una solidaridad auto-referente, que tras las reivindicaciones de los ataques asumidas con una llamada telefónica repasaba cada vez de nuevo el estereotipo de “libertad al compañero tal o cual”. De este modo cada caso se iba personalizando, así ineludiblemente la conexión significativa de la opción (incendio, atraco, vandalismos durante una marcha) por cual ha estado procesado el compañero preso se escapaban del alcance de otras personalidades autónomas que querían descubrir los significados que podrían tener en común con esa opción. De esta manera la solidaridad se convierte en una causa que tiene que ver sólo con los amigos más cercanos del preso y funciona según “el barómetro de la simpatía” que éste goza.
Consideramos que durante los últimos años el paso de las oportunas acciones ofensivas a la creación de los grupos de acción directa y infraestructuras organizadas ha librado a la solidaridad incendiaria de sus estereotipos y ha empezado a producir un conjunto de discurso con los comunicados, análisis, y textos que presentan a cada práctica revolucionaria clandestina como una propuesta abierta para quién quiera conocerla y adaptarla también, rechazarla o lo más fundamental, desarrollarla.
Lo mismo sucede también con unos determinados procesos asambleístas, que sin ofrecer a cada compañero preso “el derecho de asilo” por una equivocada heroización, le dan la posibilidad de hablar a él mismo, sea por medio de publicaciones o conversaciones telefónicas, y así permiten crear un espacio vivo para el diálogo, los acuerdos y las diferencias.
Porque la apuesta no es crear una amplio movimiento de solidaridad que “corre detrás” de los casos de cada preso, sino construir un autentico canal de comunicación que derrumbe los muros que nos separan.
Al mismo tiempo vemos como algo muy importante extender la solidaridad a nivel global. La propuesta abierta de montar la Federación Anarquista Informal/Frente Revolucionario Internacional contribuye justo a esa perspectiva. Es una manera de romper en praxis el silencio y la desinformación sobre lo que sucede en una lejana “otra parte” y colectivizar todos aquellos momentos en cada lugar del mundo que dicen “No” al Poder, no agachar la cabeza ante el Estado, caminar contra el viento de nuestra época y plantear aquellos terrenos utópicos para la tierra liberada donde la guerra revolucionaria es tan necesaria como el sol para la vida…
Hasta que llegue el día, permanezcamos con la cabeza alta…

Viva la Federación Anarquista Informal/Frente Revolucionario Internacional

Conspiración de Células del Fuego

Olga Ikonomidou
Panagiotis Argyrou
Hasris Hadzimihelakis
Giorgos Nikolopoulos
Giorgos Polydoros
Hristos Tsakalos
Gerasimos Tsakalos
Damianos Bolano
Mihalis Nikolopoulos
Leer más...

14 abr 2011

Convocatoria mani sábado "Contra o desaloxo" + vídeo primeira concentración.

Aquí vai o cartaz que convoca para este sábado día 16 ás 18:00h no Campo da Leña (A Coruña) a manifestación en repulsa polo desaloxo do CSO Casa das Atochas.

E aquí tedes o video da concentración/manifestación que improvisouse 12 horas despois do desaloxo e á que asistiron máis de 200 personas(cronica concentración -aquí; cronica do desaloxo-aquí).

Aproveitamos pra aclarar un par de novas e algunhas omisions das noticias anteriores:

-A pesar de que dixemos que non houberon incidentes no momento do desaloxo, un compañeiro dos que concentrábanse na rúa da torre mentres derrubaban o inmoble recibiu un puñetazo nos dentes por parte dun antidisturbios. A prensa comercial referiu o feito dicindo que o manifestante mordeu na man ó policía(noticia aquí, ler para creer...).
-O día anterior ó desaloxo chegou a desestimación do recurso de nulidade no que,ollo o dato, cargan as costas procesais ós okupas, feito insólito nun proceso de índole penal.
-Con fecha de 14 de abril, dous dias despois do desaloxo, chegou os imputados a providencia da xuíza que permitía a policía o asalto á casa polas duas rúas que lle daban acceso(por diante e detrás).
-Á mañá seguinte ó desaloxo apareceu un gran buraco na porta tapiada da casa, así como unha pintada no muro que rezaba: "Isto só e o comezo. A loita empeza agora". Os secuaces da inmobiliaria non tardaron en restaura-la tapia e reforzala con cemento.


Leer más...

13 abr 2011

Informativo Especial A Kalimera - Despeje do CSO Casa das Atochas











Vala este especial informativo de A Kalimera como sinceiro homenagem e agradecemento a todas quantas pessoas figerom possível a existência deste Centro Social


Em 12 de abril de 2011, a polícia seguindo ordes do delegado do governo espanhol na Galiza, do PSOE, junto a operários do Especulador Pérez Paz, alcumado "El Rata" pola vizinhança do bairro de Monte Alto, derom fim a 3 anos de sonhos, actividades, risas e acçom neste C.S.O. Casa das Atochas que permanecerá na nossa memória como um ejemplo de activismo e solidariedade.


Dez, Cem, Mil Centros Sociais!!


Um desaloxo, Outra okupaçom


Leer más...

Primeira concentración polo desaloxo das Atochas. Convocada mani o sábado.

Menos de doce horas despois do desaloxo da okupa coruñesa “Casa das Atochas” a concentración convocada no obelisco reuniu a máis de douscent@s solidarios. Pese ós estériles esforzos dos numerosos antidisturbios, os alí congregados marcharon en provocativa manifestación pola rúa Real, cortando logo ata Panaderas e, desbordando os reforzos policiais chegados ás prisas ó Campo da Leña, arribaron a “Praza das mulheres livres” pra leer un comunicado fronte os tristes muros, sen fiestras nin teito e tapiadas as súas portas, da que foi a Casa das Atochas.
Os momentos máis tensos vivíronse na saída do obelisco, cando, de súpeto e sen aviso previo, a pancarta enfilou o cordón policial e, enlazando ós manifestantes da cabeceira os seus brazos nunha sólida cadea, forcexeouse cos antidisturbios ata desbordalos e marchar berrando consignas pola rúa Real. Os madeiros, que obviamente tiñan orde de non permitir que a protesta cobrase movemento, e moito menos por esa céntrica rúa coruñesa, onde na última manifestación concentráronse a máis grande cantidade de críticas á actuación policial por “permitir destrozos”, puxéronse os seus cascos e tentaron escolta-la manifestación como boamente souberon (ou sexa, a trancas e barrancas).Tamén houbo momentos de tensión ó pasar o Campo da Leña, onde ós antidisturbios esperábanlles os reforzos, pois todo indicou que estiveron a piques de cargar. Ó final optaron por facer un cordón diante da okupa pra evitar que os manifestantes accedesen ó inmoble. Como se alguén quixese un edificio sen teito nin ventás e con orde xudicial ás costas habendo tantos outros baleiros.
Tra-la lectura do comunicado e despois de facer un chamamento á manifestación do vindeiro sábado (o día 16 ás 18:00 no Campo da Leña), os asistentes dispersáronse tranquilamente.
Na prensa comercial de hoxe apenas saen noticias da protesta, en contraste co desaloxo, e as que saen fican relegadas a un segundo plano. Vese que se non hai disturbios a cosa non lles interesa, que o método de protesta que eles califican coma bo e a millor forma de que non che fagan caso, mentres que só es noticia cando fas o que eles din que é malo.
Este sábado, TODOS NO CAMPO DA LEÑA!!!! TODOS COAS ATOCHAS!!!!

Enlace á páxina da casa: Casa das Atochas





(As fotos son da prensa comercial)
Leer más...

12 abr 2011

Derradeiro día da Casa das Atochas (A Coruña)

Ó fin conseguírono, o C.S.O. Casa das Atochas xa non é máis que o cadáver do altivo edificio que un día foi. O teito e as fiestras desapareceron, e os operarios da inmobiliaria proceden agora a tapiar as portas do inmoble baixo a atenta mirada de abundantes mercenarios dos corpos represivos.
Acabáronse as palestras, os concertos, os xantadores veganos, os talleres e os pases de video. Xa non haberá máis charlas, debates, risas e discusións sobre o divino e sobre o humano entre cervexas e fume de canutos… ou entre augas , zumes e infusións, que de todo había por alí. Remataron as interminables asambleas coas que unh@ sentía, ainda que nun anaco moi pequeno, rachar o camiño marcado e tomar as rendas da súa propia vida; inda que as veces aburrían as cabras.
As 7:45 da mañán de hoxe, os arietes dos Grupos Operativos Especiales de Seguridad arremeteron contra as portas das Atochas , derrivando a golpes de mazo as inquedanzas e ilusións de toda una morea de rebeldes coruñeses. @s dous activistas que alí durmian despertaron de súpeto dous seus plácidos soños, tanto no literal coma no figurado, pra poñer en práctica o plan acordado. Encaramados o tellado despregaron as pancartas, abriron bengalas e fixeron soar sirenas e bociñas pra avisar a veciñanza do que estaba a acontecer.
Apenas levoulles 20 minutos os G.O.E.S., vestidos de tal guisa que farían palidecer de envexa o mesmo Robocop (metralletas incluidas), superar os atrancos e barricadas dispostos na casa; tempo dabondo pra que @s primeir@s solidari@s chegasen as inmediacións do edificio e arroupasen cos seus berros @s coitad@s resistentes.
A policía portouse correctamente cos detid@s e, tra-la identificación pertinente, ceiváron@s, deixándolles primeiro coller as súas cousas. Curioso foi o feito de que, ainda despois disto, chamaron a un deles pra que recollera o escaso diñeiro que atopábase na caixa.
Unhas trinta persoas mantiveron o tipo fronte os antidisturios (xa non dos G.O.E.S, estes dos normais… por dicir algo) nas inmediacións do inmoble, afendolles a conducta cos seus berros e aturando a madeiros e periodistas, xuntos no seu habitual contubernio, disputándose os derradeiros pedazos da okupa, agora feita carroña mediática, urbanística e financieira.
Despois dun rato a xente retirouse sen máis percance. Os madeiros alá seguen.
Agora tócanos protestar, despois vira o longo camiño de empezar de novo, coa ledicia na lembranza e a experiencia no macuto… e a rabia nos ollos e nas mans a determinación.
Hoxe martes 12 de Abril: concentración as 20:00h no Obelisco.
O vindeiro sábado 16, gran MANI-FESTA-ACCIÓN as 18:00h no Campo da Leña.
Isto so é o comezo…

O final das Atochas. from www.enimaxes.com on Vimeo.


Comunicado dos okupas:

A Coruña, 12 de abril de 2011
Está mañá ás sete horas varias unidades de U.I.P. antidisturbios e G.O.E.S. procederon ao desaloxo da Casa das Atochas. No tellado da mesma permaneceron dúas persoas resistindo ata aproximadamente ás oito e media, momento no que as unidades policiais chegaron ata onde estaban e as sacaron do edificio. Foron identificadas mais non detidas. Agora mesmo están a tirar os tellados da Casa, quitando os cristais das xanelas, etc., sen que exista unha orde de derrubo aprobada polo Concello nin protección algunha para os obreiros que están a facer o sucio traballo (retirada da uralita). Esta tarde ás 20.00 horas convocamos unha concentración no Obelisco. Ademais o sábado 16 de abril a partir das 18.00 horas sairemos en manifestación dende o Campo da leña. Un desaloxo, outra okupación! Dez, cen, mil Centros sociais!

Despois do descrédito ao cal fomos sometid@s nestas derradeiras semanas cremos que este é o mellor xeito de comunicarnos sen intermediarixs e de maneira directa coa cidade. Para que se coñeza de primeira man o por que do noso existir. Velaí van pois unha serie de puntos, a modo informativo, do que para nós é importante e o que queremos transmitir:
1.Por qué okupamos?
Por falta de espazo onde desenvolver as nosas inquedanzas sociais, culturais e políticas, as que precisamos como seres humáns, o que evidencia o nulo interese dos organismos gubernamentais no desenrolo individual e colectivo de tod@s nós.
2.Dereito a unha vivenda digna.
Nin somos legalistas nin constitucionalistas mais a posibilidade de acceso a unha vivenda digna é un dereito abertamente proclamado polo pobo. Nesta cidade existen en torno a 20.000 casas baleiras en estado de abandono e a espera de ser pasto da especulación económica en beneficio d@s poderos@s. Parécenos incrible que se protexa e exalte o dereito de acumular 18 edificios frente á okupación e recuperación dunha soa casa abandonada.
3.Por qué okupamos unha propiedade de Pérez Paz, S.L.?
Antes de nada queremos desmentir a información vertida por estes individuos na prensa simulando ser unha pequena empresa familiar. A citada empresa ten e tivo varios procedementos xudiciais abertos por delitos urbanísticos na cidade, especialmente activa nos barrios das Atochas e Monte Alto. Aí son coñecidas as súas estratexas de mobbing inmobiliario para conseguir botar a rúa as persoas con menos recursos e máis desprotexidas (anciáns, enferm@s, etc.) e así poder especular tranquilamente coas súas vivendas, ademais dos derrubos ilegais, desplome de grúas, etc. De ahí ven o pseudónimo “el Rata” co que a xente dos barrios das Atochas e Monte Alto o bautizou, moito antes por certo de que @s okupas chegásemos.
4.Política urbanística/deshumanización dos barrios.
Parece mentira que aínda podamos acreditar nas mentiras do Concello, e demais sectores interesados, sobre a estratexia do “urbanismo social” e como propicia o desenvolvemento da vida das persoas na cidade. Onde a realidade é que non existe máis política que o enriquecemento persoal de varias familias (véxase a operación Marineda City) que dende hai tempo se reparten as porcións do pastel. Enténdase, por exemplo, Construcciones Ángel Jove, presuntamente vinculada co narcotráfico na Galiza dos anos 80.
5.Alternativa social/alternativa política.
Nós creemos profundamente na creación de alternativas socio-políticas dende abaixo, onde @s verdadeir@s protagonistas das nosas decisión sexamos nós mesm@s, mediante a autoxestión dunha asamblea horizontal, sendo así don@s das nosas vidas e futuro.
6.Contracultura/ocio.
Durante os tres últimos anos un sinfín de actividades culturais se teñen celebrado no centro social de xeito gratuíto. Sacando as cores aos políticos de turno que ao longo da historia da cidade non mostraron o máis mínimo interese en potenciar o libre crecemento cultural de nen@s, xoves e anciáns, e que pola contra fixeron e fan fincapé en crear un modelo de cidadán e cidadana pasiv@, aburrid@, frustrad@ e predecible.
7.Crise económica/burbulla inmobiliaria.
Non o decimos só nós. A actual crise financieira débese a especulación salvaxe a mans de empresas construtoras e inmobiliarias, que propiciaron a burbulla macroeconómica que non tardaría en estoupar, como finalmente foi. Onde a Banca, consciente desta situación, non só non fixo nada, senón que foi consentida con total alevosía para enriquecerse a costa nosa. E agora cando isto non da máis de si, somos nós que temos que rescatar aos culpables da crise con recortes sociais, despedimentos en masa e un longo etcétera auspiciado por Europa.
8.Medios de comunicación/Manifestación do 11D.
Máis unha vez se pon en evidencia a conducta do chamado “4º poder” que, en nome do Estado, pode condicionar ao seu favor o pensamento crítico, baixo a apariencia de veracidade e da libre información. Parécenos increíble que dous meses despois da manifestación convocada pola Casa das Atochas sigan repetindo, cal mantra tibetano, o que non fixemos, transcurrindo a marcha con total normalidade, incluíndo nesta as pintadas e o deterioro dunha sede bancaria, exponente máximo e símbolo da pésima situación económica que nos rodea.
9.Estado de benestar/despilfarro.
Temos que facer autocrítica. Sen isto será imposible restablecer e encauzar esta sociedade e o modelo económico. Durante os últimos vinte anos, vivimos por enriba das nosas posibilidades, alentad@s polos ideales neoliberais da globalización e o libre mercado. Non se podía soster nin un minuto máis tanto despilfarro: dous o máis coches por familia, o apartamento no centro da cidade, a casa na praia ou o colexio de pago d@s cativ@s. Esquecimos que @ máis ric@ é @ que menos precisa e creímos no modelo importado do “soño americano”, creándonos a necesidade de vivir por enriba das nosas posibilidades e por enriba d@s nos@s semellantes.
10.Unión, acción, autoxestión!
Cremos nun mundo onde a xestión dos recursos sexa equitativa, sendo tod@s nós parte de todo e en simbiose co noso entorno, en relación on outros modelos de autoxestión e entendendo que na diferenza reside o perfeito modelo de convivencia.

Agardamos, sinceiramente, aclarar deste xeito algunha das dúbidas que puidesen xurdir sobre o noso xeito de vivir, animando a quen o desexe a coñecernos e participar, porque aínda que pareza que todo rematou, isto non é máis co principio.
Atte. CSO Casa das Atochas
Se a vivenda é un luxo, okupar é un dereito.



Leer más...

Desaloxado o CSO As Atochas !!


Segundo informaran as próprias implicadas no CMI Galiza (Información das 12 da manhá):

Nengun/ha detid@ polo momento. A concentración frente a rúa Atocha Alta xa rematou, pese a que a zonas das Atochas continúa tomada pola policía espanhola. Hai varias dotacións de UIP nas inmediacións da okupa e outras dúas nos laterais do Campo da Lenha. Axentes de paisano estaban a grabar imaxes do interior do inmóbel, e parece ser, que o edificio vai ser derrubado no día de hoxe.

Convócase á poboación a unha concentración/cacerolada no Obelisco da Corunha esta mesma tarde sobre as 20h, así coma a unha manifestación en repulsa do acontecido hoxe o sábado vindeiro no Campo da Lenha ás 18h.

--------------------------------------
(información das 10h da mañá):
A Policía ten tomada a rúa da Torre no bairro de Monte Alto, desde as 8:00h desta manhá. Un amplo dispositivo policial espertou hoxe ás activistas que se atopaban dentro do espazo social okupado Casa das Atochas. Golpeando as portas, lograron traspasar as entradas do Centro Social, mentres duas persoas subían ao telhado facendo soar bocinas e despregando unha faixa. O desaloxo durou uns 20 minutos, e para levalo a cabo, foi desprazada até a Corunha unha brigada especial da Policía Nacional.

Nestes momentos unha vintena de persoas concéntranse na rúa da Torre, á altura da rúa Atocha Alta, pero os antidisturbios impiden achegarse máis á emblemática okupa corunhesa por calquera das rúas que a rodean. O propietario do edificio, Pérez Paz, atópase dentro do inmoble, con dous operarios, cremos que pretenden tapiar definitivamente o espazo.
------------------------------
Un Saúdo

Dez,cen, mil Centros Sociais
Leer más...

11 abr 2011

O goberno español títere do Lobby dos transxénicos.

España pide a EEUU que presione a Bruselas a favor dos transxénicos.

O portal wikileaks revelou uns cables diplomáticos, entre a embaixada en Madrid de estados unidos e o secretario de medio rural, nos que ponse de manifesto a súa alianza a favor dos transxénicos. Nun destes cables(aquí) a embaixada detalla que o cultivo de maíz MON810,resistente ó taladro, foi o 30% do cultivado en España no 2008 (principalmente en Aragon y Cataluña) e o 75% do maíz da UE no 2009. Así mesmo, lamenta a crecente corrente de oposición ós transxénicos nun país tradicionalmente favorable (onde nas enquisas do 2010 os opositores creceron ata o 61% fronte ó 23% favorable). Advertindo tamén que se España cae, o resto de Europa seguiralle.

Deste xeito o goberno de España e o de EEUU revélanse como aliados na súa loita común por abrirlle paso ás multinacionais biotecnolóxicas (Monsanto e Syngenta especialmente) nos mercados da Unión Europea. Únicamente os gobernos da República Checa, Portugal, Rumanía, Polonia, Eslovaquia e España permiten o cultivo do maíz transxénico.

A embaixada de Estados Unidos considera tamén ”beneficiosa” a fusión dos ministerios de Agricultura e Medio Ambiente nun único “superministerio”, pois así poderá diluir e acallar ós sectores máis críticos cos organismos xenéticamente modificados dentro do ministerio de Medio ambiente. Ademáis, a embaixada destaca o nombramento de Cristina Garmendia como ministra de Ciencia, xa que ó traballar coa industria biotecnoloxica (non agraria) é unha aliada no gabinete a favor dos OGM.

Gracias ás filtracións de wikileaks tamén acredítase a intención de EEUU de acadar o apoio do Vaticano ó lobby dos trasxénicos, que polo de agora mostrase tímidamente favorable(cable aquí).

Información tirada da prensa comercial do pasado decembro: aquí
Leer más...

9 abr 2011

Llamada a semana de solidaridad del 14 de abril al 21 con lxs presxs anarquistas chilenos


Comunicados de los compas a 45 dias de la huelga: Llamado a semana de solidaridad
Comunicado de los compas: A todos los indociles de cada rincon del globo

Ya son casi 8 meses en que las fuerzas del orden apresaron nuestros cuerpos, el estado desempolvó todos sus títeres y jugarretas en una nueva ola represiva. Los 5 años de investigación a los más de 100 bombazos manifestaban “resultados concretos”.
El jueves 7 una manifestacion fue duramente reprimida, resultando mucha gente golpeada y detenida, mas info aqui de la mani

Comunicados de los compas a 45 dias de la huelga: Llamado a semana de solidaridad
Comunicado de los compas: A todos los indociles de cada rincon del globo


Ya son casi 8 meses en que las fuerzas del orden apresaron nuestros cuerpos, el estado desempolvó todos sus títeres y jugarretas en una nueva ola represiva. Los 5 años de investigación a los más de 100 bombazos manifestaban “resultados concretos”.

El “caso bombas” es un juicio político en el que podría calzar cualquier disidente del capital, casos similares se han repetido en otros territorios, las garras del panóptico continúa llevándose seres a sus lúgubres fauces, una medida ejemplificadora para todo aquel(la) que intente tan solo cuestionar el apacible orden ciudadano.

Para lxs que nos encontramos tras las rejas nuestras herramientas son escasas, por lo que desde el 21 de febrero iniciamos una huelga de hambre líquida indefinida, exigiendo como primer punto la absolución de este montaje mediático jurídico-policial y con esto nuestra anhelada salida a la calle.

Cualquier letra en este comunicado carecería de sentido si no se traduce en acciones. La solidaridad es un ejercicio que rompe las lógicas de la dominación, una hermosa arma que se puede usar de muchísimas formas. Es por esto que hacemos un llamado a la solidaridad en todas las localidades, territorios y espacios en donde continúen las mentes inquietas, en una jornada de agitación y propaganda desde el día 14 de abril hasta el 21 del mismo mes por el fin del presidio de lxs imputadxs del “caso bombas” detenidxs el 14 de agosto de 2010.

ABAJO LOS MUROS DE LAS PRISIONES

PRESXS DEL CASO BOMBAS EN HUELGA DE HAMBRE A LA CALLE

PRESXS DEL CASO BOMBAS DETENIDOS EN EL CENTRO PENITENCIARIO FEMENINO Y EN LA UNIDAD ESPECIAL DE ALTA SEGURIDAD DE LA

CARCEL DE ALTA SEGURIDAD DE SANTIAGO.
Comunicado de Huelga de Hambre:

Al cumplirse 45 días de nuestra movilización con características de Huelga de Hambre contra el absurdo montaje represivo, creado y avalado por el ministerio público y ministerio del interior, como también por el fin de la ley antiterrorista, instrumento jurídico utilizado desde el estado para perseguir y aniquilar a todxs quienes organizan el descontento social; podemos manifestar que nuestros cuerpos comienzan a evidenciar notorios cambios, como por ejemplo:
- Baja de peso promedio entre 11 y 13 kilos.
- Alteración de los signos vitales (presión alta).
- Calambre.
- Arritmias cardiacas.
- Cefaleas prolongadas en el tiempo.
- Sequedad de la piel.
- Dolores musculares y de articulaciones.
- Mareos.
- Cansancio físico.

Es un hecho que con el pasar de las semanas los problemas físicos irán aumentando, pero somos conscientes de lo trascendental de esta lucha en el anhelo de pisar nuevamente las calles. Por esto que la huelga de hambre la hemos asumido indefinidamente.

Reconocemos que en esta acción, que poco a poco,, trasciende las rejas y fronteras, no solo está en juego terminar con las pretensiones del estado, en la figura del fiscal Peña, de mantenernos secuestrados por largos años al interior de sus siniestras mazmorras, sino también pretende poner en alerta a todxs lxs organizadxs por la liberación de los pueblos, a lxs antiautiritarixs y anarquistas, a estudiantes y trabajadorxs enfrentadxs al modelos de dominación por mejoras en sus derechos, que la campaña del terror, política y comunicacional continuará despiadada y sin ética hacia toda resistencia al sistema de explotación y depredación capitalista; y las armas a utilizar por el estado de derecho serán las mentiras policiales (evidencias) y la ley antiterrorista.

Con nuestra detención el poder sentenció un mensaje descarado para promover escarmiento en aquellxs que dudan en sus compromisos de apoyo mutuo, como así también, debilitar proyectos de emancipación. Es la misma cara de la moneda que el lunes 4 de abril mostro el terrorista Peña y sus secuaces al asistir con toda parafernalia mediática, de la que es actor principal, al mal de la justicia con el objeto de entregar según él “numerosas pruebas en 600 fojas que permiten continuar con el proceso condenatorio. Son más de 7000 evidencias, 800 testigos (cuatro de ellxs sin rostro), todas pruebas contundentes para acreditar la existencia de una asociación ilícita terrorista”, que al parecer solo opera en la retorcida cabeza del fiscal. Incluso este personaje se dio el lujo de manifestar que con esto “se cierran cinco años de investigación”. Resultan sorprendentes estos dichos cuando se nos acusa de la colocación de 29 de los más de 120 bombazos que se han puesto en el país.

Su espectáculo, sus penas del infierno que van desde los 10 años a presidio perpetuo, ya no nos sorprenden, ni atemorizan, somos conscientes de que hasta ahora este ha sido un juicio político en el en el cual diversos poderes facticos permitieron y justifican todo este show, armado a semanas de la destitución del fiscal Javier Armendáriz, quien con las mismas pruebas y evidencias jamás pudo comprobar ilícito alguno.

Estamos esperanzados que todas esta farsa se vendrá abajo gracias a nuestras defensas y sobre todo producto del compromiso solidario de todxs aquellos que no se dejan amedrentar con el hostigamiento policial, que hacen de la calle un espacio concreto para tensionar a los individuos a contagiarse por recuperar la memoria de lucha. Esta intencionalidad comprometida debe ayudarnos a despertar, potenciar y multiplicar las redes de apoyo necesarias para enfrentar el actual momento.

Nuestras fuerzas y ánimos están firmes. Cada acción de protesta, marcha, mitin, toma de embajada, declaración pública ante lo justo de nuestra reivindicación de libertad inmediata y lo que asca en compromiso fraterno con la huelga de hambre es un alimento estimulante para seguir adelante en nuestro objetivo. Nada nos amedrenta. Solo queremos pisar pronto la calla, orgullosos de nuestra historia.

¡¡SOLIDARIDAD CONCIENTE Y COMPROMETIDA CON LA HUELGA DE HAMBRE!!

¡¡FIN AL ESTADO TERRORISTA!!

¡¡HASTA DESTRUIR TODAS LAS JAULAS!!

Prisioneros imputados de llamado cado bombas. Modulo de máxima seguridad, Santiago 5 de abril del 2011.
esta información sale de http://www.hommodolars.org/web/ y del blog creado para facilitar la solidaridad http://libertadalos14a.blogspot.com/
Leer más...