28 oct 2010

Memoria de la fiscalía general del estado del año 2010: Aumento de los “radicalismos violentos”


En la memoria anual publicada este año por la fiscalía general del estado (pero que responde a lo acontecido en el 2009), en el apartado correspondiente a “terrorismo”, además de informar sobre las actividades de ETA, GRAPO y los grupos islamistas, un apartado denominado “radicalismos violentos” incluye las actividades del “independentismo radical” por una parte (referida en exclusiva a Galicia) y del “Movimiento anarcoinsurreccionalista” por la otra.

En lo tocante a “las acciones violentas de matiz anarquista” contabilizan 10 actuaciones de esta naturaleza, 7 más que en el año anterior; cuatro en Barcelona, tres en Madrid, una en Compostela, otra en Valencia y la última en Sevilla. Según dicho informe las acciones se realizarían, por lo general, en torno a fechas relevantes para el movimiento (aniversarios de sucesos destacados o durante eventos internacionales) y se enmarcarían en campañas solidarias con anarquistas represaliados, tanto en España como en otros países, o por “la grave situación sociopolítica creada por la dimensión universal de la crisis económica”, siendo la Unión Europea el “símbolo de las instituciones opresivas del viejo continente”.

Afirma también el informe que las acciones del “independentismo radical” se están multiplicando en Galicia durante los últimos años (10 en el 2009) y que todo indica que en un futuro tendrán una “mayor complejidad y sistematización”.
Probablemente se deba al contenido de dicho informe las declaraciones del fiscal jefe de la audiencia nacional, según las cuales se empezará a “tratar al independentismo violento como actividad terrorista” e incluso “se podría utilizar la misma doctrina que hemos utilizado respecto al entorno de ETA” con “… disolución, suspensión de actividades, clausura de locales, etcétera”(noticia en "La Voz").


Reproducimos a continuación la parte del informe referida al anarquismo:

1.1.4.2 Movimiento anarcoinsurreccionalista
Del análisis y estudio de la actividad terrorista protagonizada por
los grupos anarcoinsurreccionalistas en nuestro país durante el último
año, se desprende que la mayor parte de las acciones violentas de
matiz anarquista o anarcoinsurreccionalista han obedecido a las
siguientes motivaciones:
– campañas de solidaridad a favor de la libertad de presos anarquistas
internos en cárceles españolas,
– actos de solidaridad con anarquistas que cumplen condena en
prisiones de otros países, o que han resultado muertos bien en la ejecución
de algún atentado terrorista bien en enfrentamiento con las
fuerzas policiales,
– la grave situación sociopolítica creada por la dimensión universal
de la crisis económica lo que ha generado una mayor presencia
pública de los movimientos antiglobalización.
En todo caso, no puede desconocerse que los movimientos anarcoinsurreccionalistas
consideran a la Unión Europea como el «símbolo
de las instituciones opresivas del viejo continente», factor que obligan
a aventurar un cierto nivel de riesgo en cuanto a la posible ejecución
de ataques violentos. Por este motivo, aquellas fechas en las que se
decidan asuntos importantes para el futuro de la UE pueden ser aprovechadas
por los grupos anarquistas más beligerantes para llevar a cabo acciones violentas, contra personas o Instituciones relacionadas
con la UE, con el fin de llamar la atención de la opinión pública y
obtener una amplia cobertura informativa.
Asimismo, habría que tener en cuenta la posibilidad de que grupos
anarquistas de algunos países europeos, incluido el nuestro, puedan
llevar a cabo acciones de sabotaje o incluso atentados, como forma de
apoyo a campañas puntuales, o movilizaciones antiglobalización de
carácter internacional (Cumbres europeas y mundiales, G-8, G-20,
Constitución Europea, etc.), y/o en solidaridad con anarquistas fallecidos,
detenidos o condenados.
La incidencia de esta actividad delictiva, en el pasado año 2009, ha
sido desigual desde el punto de vista geográfico, localizándose en
Barcelona el número más elevado de acciones que ascienden a cuatro,
seguidas de las tres actuaciones detectadas en Madrid y habiéndose
constatado una única acción en A Coruña, Sevilla y Valencia.
El procedimiento criminal más empleado ha sido la colocación de
artefactos explosivos y/o incendiarios y la realización de actos vandálicos
con daños materiales contra objetivos diversos como organismos
públicos, entidades bancarias, vías ferroviarias, emisoras de radio,
legaciones diplomáticas, etc.
La mayoría de las acciones violentas se han producido en fechas
significativas para el entorno anarquista tales como los aniversarios de
detenciones de miembros del mismo grupo o la celebración de juicios
y la publicación de decisiones judiciales a ellos referentes pero también
han coincidido, en ocasiones, con la convocatoria y celebración
de protestas contra grandes eventos internacionales y la consiguiente
«represión policial» durante las mismas.
Hasta el momento no ha fructificado el intento de creación de un
colectivo de presos anarquistas, a semejanza del existente entre los presos
de la organización terrorista ETA, pese a que, a diferencia de este
último, en el caso de los anarcoinsurreccionalistas su conexión internacional
es mucho mayor y se aglutina en torno a las figuras de presos
considerados referenciales en cuanto a su capacidad ideológica.
En la actualidad, la amenaza representada por los grupos de esta
línea ideológica se ha reducido, debido a las operaciones policiales
llevadas a cabo durante años pasados, que permitieron la desarticulación
de tres células anarquistas, responsables de la inmensa mayoría
de las acciones terroristas de esta naturaleza perpetradas durante los
últimos años en España. Sin embargo, persisten ciertas circunstancias,
como la vigencia del FIES y el encarcelamiento de miembros de
ORAI y de activistas anarcoinsurreccionalistas españoles que hacen
que permanezca latente el riesgo de atentados, por lo que no es posible descartar completamente la comisión de acciones de este tipo en
un futuro próximo.



1.5.2 Anarquismo insurreccional
Se han producido 10 acciones de esta naturaleza, 7 más que el año
anterior, de los que cuatro se produjeron en la ciudad de Barcelona,
tres en Madrid, una en A Coruña, una en Valencia y una en Sevilla,
habiendo sido detenida una persona por su presunta participación en
la remisión de un paquete bomba a la sede de los Servicios Penitenciarios
de la Generalitat de Cataluña en octubre del pasado año.
Se han formulado 3 acusaciones contra 4 individuos, y se han dictado
2 sentencias en las que han resultado condenados los 3 acusados.

ANARQUISMO INSURRECCIONALISTA
27/01/09 Barcelona Barcelona Explosión de un artefacto de fabricación casera en el INSS, sito en la Avenida de San Antonio María Claret. Los Mossos d´Escuadra reciben llamada informando de la citada explosión. Se trata de una explosión de poca importancia, producida por la defl agración de dos bombonas de camping gas que se encontraban en el interior de una caja de cartón junto con dos botellas de líquido infl amable.
2/03/09 Barcelona Barcelona Colocación de un artefacto incendiario en la calle Comptes de Belloc, compuesto por una mecha pirotécnica, pastillas iniciadoras de fuego, botellas con líquido hidrocarburo y cartuchos de camping gas. En los bajos del citado edificio se encuentra la Academia de formación «INSTITUTO ACCES.COM», en el que se preparan oposiciones para ingreso a Fuerzas y Cuerpos de Seguridad. Al día siguiente, en el portal de Internet www.indymedia.org, apareció un texto de reivindicación, en el que se establece como objetivo del artefacto la «Academia de Adiestramiento de Policías» reseñada anteriormente, finalizando el texto con la expresión «muerte al Estado y viva la Anarquía».
3/06/09 Barcelona Lanzamiento de un artefacto incendiario casero, de escasa potencia, contra la fachada de un inmueble sito en la calle Caspe, en una de cuyas plantas se ubica el Consulado de Chile, causando daños de escasa importancia. Se presume que este hecho pudiera estar relacionado con la protesta que grupos de corte anarquista han protagonizado en Chile con ocasión de la muerte de un joven de la misma ideología al explotarle una bomba que portaba en la mochila.
19/09/09 Parla Madrid Localizada una mochila escolar frente a la Casa del Pueblo del PSOE, sita en la calle Juan XXIII, 44, conteniendo un artefacto simulado junto a una nota con el texto: «Partido Socialista Obrero Español, ¡¡MALDITOS CERDOS DEMOCRATAS!! Secuestráis a la gente en vuestras putas cárceles por plantaros cara, les torturáis y negáis la libertad aunque ya hayan cumplido la condena que les interpusisteis. Somos el miedo, la tristeza, la soledad... la rabia, el odio, el amor... SOMOS LAS ANSIAS DE LIBERTAD DE AMADEU CASELLAS Malditos cerdos... la próxima vez encenderemos las mechas ¡¡LIBERTAD INMEDIATA Y SIN CONDICIONES PARA AMADEU CASELLAS RAMON!!»
19/09/09 Coslada Madrid Localizada una mochila escolar frente a la Casa del Pueblo del PSOE, sita en la calle Uruguay, 11, conteniendo un artefacto simulado junto a una nota con el mismo texto que la localizada en Parla.
19/09/09 Aranjuez Madrid Localizada, en la sede del PSOE, sita en la calle Florida, n° 18, una bolsa de deportes junto con un cartel que dice: «No tocar explota». TEDAX realiza su apertura comprobando que se trataba de un falso artefacto muy bien elaborado de características similares a los colocados ese mismo día en Parla y Coslada.
27/01/09 Barcelona Barcelona Envío por correo de un paquete conteniendo un artefacto explosivo y cuyo destinatario era el Secretario de los Servicios Penitenciarios, Rehabilitación y Justicia Juvenil de la Generalitat. Fue remitido desde Madrid.
14/10/09 Santiago A Coruña Incendio de cinco palas cargadoras del modelo 416HT y una retroexcavadora del modelo 4CX. Posteriormente aparece publicada en la página KLIMANEM una reivindicación de esta acción dentro de la campaña en Solidaridad con Amadeu Casellas.


La memoria de la ficalía 2010 completa (aquí) y la parte relacionada con terrorismo (aquí)
Leer más...

27 oct 2010

Reflexión acerca da Folga Xeral do 29-S


A continuación poñemos á vosa disposición dous textos de Felix Rodrigo Mora acerca da xornada do 29-S, unha xornada de suposta loita e mobilizacións en todo o estado español, orquestada polos sindicatos.
Unha reflexión crítica que contribúe a un interesante debate como o que poden xenerar certas datas simbólicas e espectaculares convocadas polo falsos oponentes do sistema e sobre o papel que asumimos ante tales eventos de cara a unha luita real.

[textos traducidos ao galego extraídos de alasbarricadas.org]

Meditacións sobre a Folga Xeral do 29S

Pasada a explosión de ilusións doadas e cómodas, especificamente posmodernas na súa frivolidade e insustancialidade, que suscitou o evento, agora chegou o momento da reflexión, tarefa moito menos grata e sinxela, sobre todo para quenes levan anos afectados da letal enfermidade do activismo sen contidos nen estratexia, cosmovisión especificamente esquerdista e socialdemócrata.

En primeiro lugar hai que dicir que a folga non foi, nin moito menos, xeral, pero que, sobre todo, non foi revolucionaria. Máis ben ao contrario. Convocada polos sindicatos amarelos, feitura do Estado e da burguesía, foi en primeiro lugar, polos seus obxectivos reais, un tipo peculiar de peche patronal. En efecto a clase empresarial, así como o ente estatal e o partido no governo, necesitaban, ante a obstinación e gravidade da crise, realizar un lavado de cara dos seus instrumentos para o control e manexo das clases traballadoras, a fin de dotar a estes dunha lexitimidade que estaban en proceso de perder.

Polo tanto, a convocatoria da así chamada Folga Xeral servía perfectamente ás fins políticas estratéxicas e tácticas (nestas destaca a rexeneración do PSOE, vía UGT e á esquerda da socialdemocracia, tras 6 anos de desgaste no governo) do sistema de dominación na súa totalidade, e contaba coa man de obra de sempre, o obreirismo trasnoitado e o esquerdismo posibilista e verborreico.

A cuestión, certamente, non está en apoiar ou non a convocatoria, como supón os “prácticos” de sempre, senón nos contidos, no enfoque, no programa, con que iso podía facerse, ou non facerse. Tales suxeitos, en realidade, como xa fixeron en 2004, están ligados á cosmovisión e á política socialdemócrata de maneira irremediable, póñanse as etiquetas que se poñan. Polo tanto, en canto hai unha situación algo difícil para a clase empresarial e o Estado, aí están para botar unha man, para contribuír a que a acumulación de capital continúe sen problemas a través da retórica esquerdista, da apoloxía das “loitas” e “as mobilizacións” promovidas dende arriba. Agora fatigan a todos narrando as batallitas do 29-S, sen facerse a pregunta esencial, ¿A quen beneficiou a Folga Xeral?

Tampouco pode aceptarse que un radicalismo de tres ao cuarto sosteña que o que diferenza ao espírito reformista do revolucionario sexa manter algunhas ínfimas escaramuzas coas forzas represivas, e non os contidos, os programas, a cosmovisión básica, as metas.

Moitos non logran comprender que dende o final do franquismo o capitalismo español fixo da esquerda e o progresismo a súa forza política preferida, de maneira que aquel e este (non a dereita, non o PP) son os herdeiros principais, da maneira máis rigorosa, do franquismo.

Para manter lexitimados, polo tanto operativos, aos seus aparellos para a dominación política e social en primeira instancia, a patronal convoca periodicamente peches patronais aos que denomina folgas xerais: a do 29-S foi a sétima do período de ditadura parlamentaria e partitocrática. É curioso que moitos vivan a realidade actual coa ideoloxía de fai un século, ou máis, coma se a noción de Folga Xeral, con maiúsculas, fóra inmune ao paso do tempo e ao cambio nas condicións sociais, sen querer entrar no esencial: que unha FX ou é revolucionaria ou é unha parodia. É o contido que se lle outorgue. O programa, o que a fai revolucionaria ou reaccionaria, non ela en si, non a retórica expelida, non as formas de acción ou loita utilizadas.

Para salvarnos da impostura e o teatro (talvez sería mellor falar de circo) en que se converteu hoxe a loita de clases por causa da falta de espírito revolucionario de quen se chaman “revolucionarios” hai que realizar unha ruptura coa socialdemocracia, no ideolóxico, no programático, no político, no emocional e no vivencial; hai que situar no centro a noción de revolución, como realización integral da liberdade, o autogoverno, a convivencialidade, o colectivismo e a autoxestión, nunha sociedade nova no máis substantivo, sen ente estatal nen clase empresarial.

Pero a pseudo-FX do 29-S foi, nos contidos, unha penosa reivindicación dos tres grandes males que agora nos aniquila como seres humanos, a sociedade de consumo, o aparello tecnolóxico e o Estado de benestar.

Todo iso faise en nome das “loitas ”e exortando ás “masas ”a mobilizarse por vivir “mellor” aquí e agora, para consumir, contaminar e malgastar máis; para ser triturados aínda máis polas dádivas envelenadas do Estado de benestar, para perder a condición de seres humanos, para facerse xa definitivamente pura barbarie e subhumanidade ultrasometida.

Quenes cren que as reivindicacións económicas son o primeiro paso cara unha toma de conciencia proletaria ten na sua contra a experiencia: lévase facendo dende fai máis de século e medio con resultados desastrosos. Tal estratexia non só non atrae ás “masas ”ao ideario revolucionario senón que transforma a súas apoloxetas en axentes do capital e do Estado, en reaccionarios de novo tipo, xeración tras xeración.

Nada se pode facer, xa que logo, para eliminar o fanatismo logreiro, tripeiro, gozador, festeiro, estatolátrico, frívolo, insociable, amoral, despilfarrador, descerebrado e posibilista das mentes da gran maioría do que aínda sobrevive do esquerdismo institucional e o anarquismo de Estado [1], atados por mil lazos ao PSOE. É inútil lembrarlle a frase de Soledad Gustavo, “as revolucións non son fillas do estómago, son fillas do pensamento "[2] que expresa unha sabedoría ciclópea e magnífica, imprescindible. En realidade, con esa xente todo é inútil, pois repudian a revolución, veneran a orde establecida e non ven máis alá do que é posible acadar agora, xa, aquí.

Seguindo a reflexión de Soledad Gustavo, unha muller magnífica porque se mantivo allea ás perversións e atrocidades do feminismo de Estado e o feminismo burgués, debemos reformular a nosa acción política e compromiso social xustamente na dirección que ela marca: desenvolver o pensamento para facer posible a revolución [3] deixando nun modesto e secundario lugar as esixencias do estómago.

Polo tanto, como práctica posterior á tristísima FX do 29-S está o desenvolvemento do pensamento, da conciencia, en loita contra a cosmovisión socialdemócrata, economicista e fruidora. Trátase de, superando o activismo, que fai de cada acontecemento un arremedo de campaña electoral, e considerando dunha maneira revolucionaria, a partir da verdade, os principais problemas do noso tempo, ofrecer unha alternativa a eles que estea netamente diferenciada da institucional, esquerdista e progresista.

Para levar un mundo novo nos nosos corazóns o primeiro e principal que temos que facer, en boa lóxica, é derrocar dentro de nós mesmos o ideario e programa socialdemócrata, co fin de auto-construírnos como suxeitos aptos para a acción revolucionaria. ¿Atreverémosnos a facelo? ¿Decidirémonos a rachar co narcisismo e egocentrismo da posmodernidade para recoñecernos responsables, e culpables?, ¿golpearémonos a cabeza contra un muro, metafóricamente falando, ata conseguir auto-mudarnos, facernos seres humanos renovados?

Logo, tras esa necesaria conversión interior, despois de destruir o activismo e a cosmovisión reformadora, estaremos en condicións de realizar o esforzo exterior que permitirá, talvez, que a vindeira FX sexa non só xeral senón, sobre todo, revolucionaria.




Félix Rodrigo Mora

1.- Utilizo esta expresión a partir da lectura dun texto excelente, “O efecto Chomsky ou o anarquismo de Estado”, en “Trevo negro” nº 1, CNT-AIT Almería. Pero, porén, a reflexión comunicativa sobre o anarquismo de Estado ten que continuar, sobre todo arredor da cuestión do Estado de benestar.

2.- Este asunto desenvólvoo con certa extensión no libro “Seis estudos”, editorial Brulot, de inminente publicación, en particular no capítulo “A función da conciencia na revolución ”.

3.- Na Introdución ao libro “Antoloxía de textos dos Amigos de Ludd”, os meus antigos compañeiros censúranme por aferrarme á idea de revolución, que eles consideran desaxeitada. Desde logo, declárome culpable de tal imputación, si. Pero, ou estamos pola revolución ou estamos polo poder constituído, non hai unha terceira posibilidade, non hai termo medio. Polo tanto, a pregunta aos meus queridos ex-colegas é, ¿onde se sitúan eles?

-----------------------------------------

INTERVENCIÓN NO DEBATE SOBRE A FX DO 29-S
Félix Rodrigo Mora

Antes que nada agradezo a quen participou na controversia suscitada polo meu posicionamento ante a FX á súa sinceridade e cordialidade, ademais da súa preocupación desinteresada por esclarecer un asunto de importancia, sobre o que aínda ninguén (eu tampouco) acadou conclusións fiables e suficientes.

Tras considerar con atención todas as achegas realizadas, paso a expor o meu criterio, parcial e provisional polo momento.

1. Nas condicións actuais calquera FX non ten, e non pode ter, a mesma significación que no pasado. É imposible que sexa como a de 1917, por exemplo. Iso xa se comprobou na FX de 1988, que aínda que foi xeral (o que non se acadou o 29-S) careceu de importancia. O por que diso debe ser motivo de deliberación, considerando os cambios fundamentais que tiveron lugar nos últimos 50 anos, que no substancial están por estudarse.

2. Unha FX non pode derrubar o capitalismo: para iso hai que acudir á revolución, que é un acto político. Pero quenes sobreestiman máis alá de toda racionalidade a función da economía na vida das sociedades mitificaron a forma de loita Folga Xeral precisamente para arrinconar a única maneira de extinguir o capitalismo, ao destruír o Estado, a revolución. É significativo que no 29-S a idea de revolución sexa desdeñada e ignorada por case todos. Con tristura, constato que tampouco aparece no debate. A pregunta clave é ¿queremos destruir ao sistema ou simplemente protestar contra el?

3. Pode desembocar unha FX nunha situación revolucionaria? Talvez, se se dan dúas condicións, a) unha crise política de extraordinaria gravidade, isto é, unha crise do Estado, b) que sectores significativos das clases populares teñan o alto nivel de conciencia, así como o espírito de esforzo e sacrificio necesario para en tal conxuntura alzarse insurreccionalmente. A expresión “sectores significativos” non ten que entenderse no sentido cuantitativo, senón no cualitativo, pois a noción das “masas ”é unha argucia socialdemócrata destinada ao manexo politiqueiro e electoral das multitudes.

4. Xa que unha FX, tal como é concibida polo radicalismo socialdemócrata dominante, céntrase en asuntos económicos, e pretende lograr melloras baixo o capitalismo, conservándoo e perfeccionándoo, a súa significación revolucionaria é ínfima, ou negativa. En efecto, parte dunha concepción da loita de clases que trata meramente de arrincar melloras aos patróns e normas protectoras ao Estado, en vez de buscar a eliminación duns e outro. Polo tanto, a FX económica ou non ten moita importancia, nunha estratexia revolucionaria, ou é unha mascarada para contentar ao votante medio da esquerda cunha parodia de “loita”.

5. Hoxe domina unha concepción do que o que é o capitalismo é falta de realismo, que leva directamente á apoloxía do existente. Ignórase ao Estado, nada menos, e se nos exorta a “loitar” contra o capitalismo pero esquecendo o ente estatal, presentado por moitos incluso como “aliado” das clases populares. Todo iso manifestouse na FX pasada, en que a apoloxía do Estado de benestar foi a parte máis substancial do programa dos partidos e sindicatos convocantes, con algunha excepción.

6. Ignorar ao Estado é ridículo, ademais de reaccionario. A Constitución actual, de 1978, ordena á policía e ao exército intervir cando a orde vixente estea en perigo, isto é, se a loita dos traballadores cuestionase realmente o réxime capitalista. En tal caso ameaza con establecer o estado de excepción (réxime de terror policial) e se este non abonda, o estado de sitio (ditadura militar con consentimento parlamentario). Polo tanto, un certo “anticapitalismo” que cre que todo consiste en facer folgas xerais puramente económicas, sostendo que estas son a forma superior de loita, engánase a si mesmo e engana aos traballadores. Se algo demostrou a crise económica actual, con 4,5 millóns de desempregados, un 20% da poboación na pobreza e unha situación de paz social case perfecta, é que sen conciencia revolucionaria non hai loitas (e se estas danse carecen de importancia e significación).

7. O que está no centro de todo é, ¿queremso acabar co capitalismo ou meramente vivir "mellor" baixo el? Quenes se inclinan pola segunda resposta son os máis entusiastas dunha FX como a do 29-S convocada en primeira instancia polos sindicatos do Estado (polo tanto do capital), UGT e CCOO, con fins politiqueiros e de lavado de cara, a fin de relanzar ao PSOE para as próximas eleccións. Hoxe abunda o espírito conformista disfrazado de anticapitalismo de pega, con fórmulas como “reformismo radical”, “conquistas” paso a paso, defensa do Estado de benestar e outras moitas, que crearon unha atmosfera espiritual lúgubre e desesperanzada, sen épica nen entusiasmo, ao estar todo dirixido aos pequenos “logros” que se reducen sempre ao mesmo: mobilizarse por diñeiro, por máis diñeiro, sempre por diñeiro, e por servizos cuantificables en diñeiro. Iso só pode atraer aos mediocres, conformistas e tripeiros, mentres nos ílla dos potencialmente máis combativos, xenerosos e reflexivos.

8. A noción de alzarse por unha nova sociedade, libre do capital e do Estado, e por uns novos seres humanos, cualitativamente superiores e mellores aos actuais (o cal non é pedir demasiado, dado o abismo de deshumanización, destrución da esencia concreta humana e barbarie en que estamos), desapareceu case de todo, como se puido comprobar na maioría das convocatorias feitas para o 29-S.

9. Unha FX é revolucionaria se desencadea a revolución, ou ben, se non se dan as condicións para iso como acontece hoxe, porque contribúe a preparala, apartando aos traballadores da idea de vivir “mellor” baixo o sistema burgués, así como da noción de que con máis diñeiro e máis prestacións sociais baixo o réxime actual de ditadura estatal-capitalista todo está resolto. Iso é miserable, ademais de repugnante, e quenes o preconizan, especialmente aqueles que usan con tal fin unha retórica pseudoradical, deberían avergoñarse de si mesmos, en vez de reafirmarse no seu sempiterno narcisismo, irreflexión, illamento da realidade e autocompracencia.

10. Nunha conxuntura como a actual o que se necesita é claridade de ideas e nítida diferenciación coa socialdemocracia. Todo depende dos contidos, das ideas, da política, dos programas, da cosmovisión e dos valores. Polo tanto, convido a quenes desexen profundar esta cuestión a que estuden comparativamente os programas do dúo CCOO-UGT e dos pretendidos “radicais”. Facelo leva a unha conclusión ben triste: o espírito revolucionario quedouse reducido á súa mínima expresión.

11. Esta indiferenciación, ou insuficiente diferenciación noutros casos, da liña e programa socialdemócrata é, ao mesmo tempo, liquidacionista. En efecto, ¿por que van a achegarse as persoas máis conscientes a un movimento “radical” que, no sustantivo, non se distingue do que preconizan os sindicatos e partidos guvernamentais? Con iso, promóvese o desinterese pola política, conforme á idea de que “todos son iguais”. Así, como consecuencia dunha estratexia suicida, o “radicalismo” vai, paso a paso, minguando e descompoñéndose, de tal xeito que nuns anos, se non hai unha reacción, será unha mera nada. Mais, xa que o PSOE está electoralmente nunha fase depresiva, pronto verémoslle renacer para botar unha man á esquerda, como fixo en 2004.

12. As loitas por melloras económicas, por servizos, vantaxes e diñeiro, non son nunca, e nunca poden ser, revolucionarias. Nalgúns casos son xustas, e teñen que recibir respaldo, pero delas non poden saír nin a conciencia revolucionaria nin as persoas afectas á revolución nin unha política revolucionaria nin a revolución como gran acontecemento emancipador en si mesmo. Quen destinan o mellor dos seus esforzos e tempo á actividade reivindicativa coa idea de que a partir dela xerarase conciencia, organización e accións anticapitalistas sen comillas, equivócanse. Só conseguirán, como demostrou a experiencia dos últimos 150 anos, converterse a si mesmos en lacaios verbalmente radicalizados do capital, polo tanto, do Estado.

13. Cando o 29-S chamou ás “masas ” á Folga Xeral, en defensa do Estado de benestar e da sociedade de consumo, ocultouse que o estilo de vida hoxe imposto, que os “anticapitalistas” reivindican na rúa, incluso chegando ao corpo a corpo coa policía, non pode manterse. Esgótase o petróleo, o cambio climático asexa, os bosques están desaparecendo, os solos agrícolas aproxímanse ao colapso, escasea a auga potable, todo está sendo contaminado e destruído. Vivimos con moito máis do que necesitamos, cando podemos facelo co 10% do que consumimos. Pero o radicalismo de opereta en curso esquece iso e sae á rúa co seu berro de guerra sempiterno, “máis”, “máis”, “máis”, isto é, máis bazofia tóxica e máis servizos degradantes e embrutecedores para todos baixo o capital e o Estado, polo tanto máis devastación e ecocidio.

Necesitamos destruír o capitalismo para consumir menos, para substituír unha vida volcada no material, que nos deshumaniza, por outra orientada aos bens e valores do espírito, a liberdade, a verdade, o ben moral e a virtude, polo tanto, sen ente estatal.

14. O anticapitalismo verdadeiro é desinterese, rexeitamento do diñeiro, desdén polas vantaxes materiais, entrega magnánima ao ben xeral. Polo tanto, as loitas interesadas, monetizadas, por beneficios tanxibles, egoístas e corporativistas, lonxe de danar ao capitalismo introducen o medular deste no corazón e o cerebro das clases traballadoras. Con tales contidos, estas foron progresivamente integradas na orde constituída.

15. Cal é a miña proposta? Direino: a) romper coa política, ideoloxía e programa socialdemócrata, de maneira detallada e minuciosa, en loita contra quenes o defenden dentro da pretendida radicalidade, considerando os principais problemas do noso tempo, non as cuestións salariais e económicas, b) facer da categoría de revolución, contra a burguesía e o Estado, a noción organizadora, c) considerar como central o desenvolvemento da conciencia, e non as loitas por vantaxes e melloras, que teñen que quedar como asunto de segunda ou terceira orde, d) dar de lado o activismo, que é sempre o veículo das ideas socialdemócratas, para constituír por todas partes equipos e grupos de traballo para rearmarnos con ideas, con argumentos, con formulacións decisivas, que se refiran aos grandes problemas que preocupan e afectan a millóns de seres humanos, expoñendo en todos e cada un a verdade, a saber, que non hai solución aquí e agora para eles, baixo a ditadura do Estado e do capitalismo, e) non pretender gañar ás “masas ”agora, pois iso é imposible, dirixindo o esforzo que hai que constituír núcleos revolucionarios fortes no cualitativo, enfrontando calidade a cantidade, para derrotar o sistema de dominación a partir da calidade, que é precisamente o seu talón de Aquiles xa e cada vez máis, f) pór as metas inmateriais no centro: liberdade (de conciencia, política e civil), autogoverno, convivencialidade, desinterese, autoxestión, vida frugal, eticidade, pluralismo e mutuo apoio, deixando as reivindicacións do estómago no lugar que lle corresponden.

16. Con iso a próxima Folga Xeral será, probablemente, revolucionaria

Fonte: alasbarricadas.org

Leer más...

26 oct 2010

Control, propaganda e normalidade


Unha vez que todos os medios de comunicación quedaron subordinados ós intereses das clases dirixentes mediante o control económico dos grupos editoriais, faltaba o máis importante elemento comunicativo por conquistar: a linguaxe. A linguaxe é o vehículo natural co que se comunican os seres humanos, e se este queda subordinado a algunha tarefa é obvio que as ideas e coñecementos cos que se expresa tamén o estarán.



No libro 1984 de G. Orwell podemos observar como un estado totalitario controlado polo Partido (unha analogía coa Unión Soviética) domina absolutamente todos os quehaceres da vida cotián dos cidadáns. Non hai liberdade política, sindical, de prensa, de movemento… e cando parece que o único reducto verdadeiro da liberdade reside na mente, o Partido empéñase en demostrar que tampouco será así. Encárgalle a un verdadeiro exército de funcionarios especializados na cuestión lingüística que creen unha nova linguaxe, ou mellor dito, que reformen a actual. Este traballo consistirá básicamente en destruír palabras para eliminar posibles matices que amplíen a subxectividade do comunicante. Algo tan só poderá ser branco ou negro, nunca gris. Se a mente humana pensa con palabras, reduzámolas para reducir o radio de conciencia da mente.

Todo isto poderá parecer simple invención literaria, mais se repasamos a historia do S.XX atoparemos numerosos exemplos desta práctica amparados polos corpos administrativos: Así por ejemplo, podemos fixarnos no caso de Gran Bretanha durante a 1º GM, cando se creou o primeiro ministerio de propaganda coordinada, coñecido como Ministerio de Información e que tiña como función, tal e como foi descrita, controlar a mente mundial.

A motivación principal era conseguir levar á población británica (básicamente pacifista) a un estado de fanatismo e histeria que levara á opinión pública a apoiar a guerra contra Alemaña. Así, algúns anos despois, cando EEUU tiña creada tamén a súa propia axencia de propaganda mediática comezouse a falar da “esencia da democracia”, entendendo isto como a maneira na que un grupo de intelectuais con carisma e respeto afíns ao gobernopero sen lazos directos con él “podían fabricar o consenso mediante a propaganda”. Este proceso coñecíase co nome de “Enxeñería do consenso”.

A partires deste momento, e coa introducción en masa do concepto taylorista do traballo ( a extrema especialización) os gobernantes déronse conta de que usando a retórica apropiada, poderían conseguir os seus obxectivos de controlar ás masas sen utilizar a mínima violencia. A alienación xa conquistara o mundo laboral dende facía unhos cantos sécalos, a implantación nos medios de comunicación estaba consumada.

Tan só faltaba crear un benestar superficial que o capitalismo en épocas anteriores non conseguira, pero que a fabricación en masa, por exemplo, do Ford T e a aparición das socialdemocracias europeas acabou por rematar.

Algúns propagandistas (léase o xefe de propaganda nazi J. Goebbels) editaron incluso un decálogo de principios consistentes en socavar a conciencia colectiva, que aquí incluímos:

1.Principio de simplificación y del enemigo único. Adoptar una única idea, un único símbolo. Individualizar al adversario en un único enemigo.
2. Principio del método de contagio. Reunir diversos adversarios en una sola categoría o individuo. Los adversarios han de constituirse en suma individualizada.
3. Principio de la transposición. Cargar sobre el adversario los propios errores o defectos, respondiendo el ataque con el ataque. "Si no puedes negar las malas noticias, inventa otras que las distraigan.
4. Principio de la exageración y desfiguración. Convertir cualquier anécdota, por pequeña que sea, en amenaza grave.
5. Principio de la vulgarización. Toda propaganda debe ser popular, adaptando su nivel al menos inteligente de los individuos a los que va dirigida. Cuanto más grande sea la masa a convencer, más pequeño ha de ser el esfuerzo mental a realizar. La capacidad receptiva de las masas es limitada y su comprensión escasa; además, tienen gran facilidad para olvidar.
6. Principio de orquestación. La propaganda debe limitarse a un número pequeño de ideas y repetirlas incansablemente, presentarlas una y otra vez desde diferentes perspectivas, pero siempre convergiendo sobre el mismo concepto. Sin fisuras ni dudas. De aquí viene también la famosa frase: «Si una mentira se repite suficientemente, acaba por convertirse en verdad».
7. Principio de renovación. Hay que emitir constantemente informaciones y argumentos nuevos a un ritmo tal que, cuando el adversario responda, el público esté ya interesado en otra cosa. Las respuestas del adversario nunca han de poder contrarrestar el nivel creciente de acusaciones.
8. Principio de la verosimilitud. Construir argumentos a partir de fuentes diversas, a través de los llamados globos sondas o de informaciones fragmentarias.
9. Principio de la silenciación. Acallar las cuestiones sobre las que no se tienen argumentos y disimular las noticias que favorecen el adversario, también contraprogramando con la ayuda de medios de comunicación afines.
10. Principio de la transfusión. Por regla general, la propaganda opera siempre a partir de un sustrato preexistente, ya sea una mitología nacional o un complejo de odios y prejuicios tradicionales. Se trata de difundir argumentos que puedan arraigar en actitudes primitivas.
11. Principio de la unanimidad. Llegar a convencer a mucha gente de que piensa «como todo el mundo», creando una falsa impresión de unanimidad.

Escoitemos un discuros do demócrata Roosevelt durante a crise do 29, cando se preparaba o New Deal: “- Loitaremos contra o paro e a crise económica coa mesma forza que se mañán mesmo nos invadira un país extranxeiro…” mentres as masas aplaudían fascinadas ante a extraordinaria convicción que mostraba o presidente.

Finalmente, estes ministerios de propaganda que tan ben funcionaba foi declarado ilegal, tarefa que asumirían corporacións privadas durante o mandato de Reagan, tarefa que hoxe asumen gustosamente numerosos grupos de presión capitalistas controladores dos grandes grupos de comunicación de masas, usando algúns métodos de censura coma estes:

Inconsciente: Unha parte do noso subconsciente crea coa a xuda da educación normalizada e recibida un filtro polo que según que cousas moralmente mal vistas non se deben expresar. Outra forma de chamarlle seria autocensura, forma de silencio extendidísima entre os xornalistas de todos os medios de comunicación (non confundir xornalista, que o fin e o cabo é un currela con un dono dun medio de comunicación, aínda que a veces nos den o mesmo noxo)
Selección: A selección dunha noticia e non de outra implica de feito unha manipulación.
Distorsión: Aquí a linguaxe é a principal causante. Radical-demócrata; terrorista- tropas de liberación… (enche o espacio coas contraposicións que creas oportunas)
Ocultación: Simplemente se trata de ocultar información relevante.(torturas no cárcere, por ejemplo)
Mentiras: Chámaselle así tamén á tergiversación da verdade.
Inundación de información: Ante a cantidade de información desplegada somos incapaces de distinguir nun primeiro análise visual a información relevante da que non o é.



Así pois, podemos deducir fácilmente as nosas conclusións: a linguaxe está de feito tan contaminada, e os comportamentos tan influenciados pola acción da linguaxe que a manipulación dun enxendra forzosamente a manipulación do outro. ¿Algúen pensa que iso de pensamento único non é unha mestura de linguaxe e comportamento “normalizados”? Aquí está o gran éxito da propaganda e os medios de comunicación: conseguiron normalizar determinados comportamentos que aseguren a perpetuación do mesmo sistema de valores que rixen a sociedade capitalista actual. Non é preciso ter desplegado exército ningún para acabar coa disidencia de forma sistemática (aínda que esta práctica non estea desaparecida, se non que se converteu en complementaria). Simplemente a propia población encargarase de insultar, difamar, humillar e apartar os elementos que consideren que esa serie de comportamentos normalizados son en esencia directrices encargadas ás ovellas por parte dos pastores.

Leer más...

24 oct 2010

FESTA DO PENSA POR TI MESMX


Leer más...

23 oct 2010

Textos sobre a necesidade de aprender novas estratexias e de aprender das vellas. Ante recentes e pròximos eventos..


Ante a proximidade, por exemplo, da cumbre da OTAN en Lisboa, ou de feitos recentes como a pasada folga xeral, vemos necesario poñernos ao nivel dos corpos de seguridade en canto a innovaciòn se refire. Se os mètodos "clàsicos" usados polos grupos anarquistas demostraron ser ineficientes ante a represiòn da policìa como pudemos ver no COP 15 de Dinamarca, surxe pola nosa parte a necesidade de desbordar en futuras ocasiòns as sùas previsiòns e anular as sùas posibles vantaxes previas,estean èstas baseadas nos novos medios de control dispoñibles, ou quizais na maior constancia dos seus funcionarios,ou nas inadecuadas estratexias usadas polas anarquistas. Para fortalecer os nosos puntos a este respecto,poñemos a disposiciòn dos lectores dous textos que poden apuntar algunhas claves. Lonxe de pretender dar càtedra dende este blog sobre estratexia, animamos sin embargo a machacar as nosas neuronas para non repetir os mesmos erros e esquemas continuamente, e de paso, animar a hipotèticos colaboradores a que aporten novos textos a discutir.


Recuperando a experiencia do Black Block en Rostock no 2007 este texto pretende ser unha anàlise da mesma.

De xeito anònimo encontramos este outro texto "Notas sobre cumbres y contracumbres", unha elaborada reflexiòn sobre a significaciòn das cumbres nunha sociedade espectacular como a nosa e sobre o noso papel nas mesmas.

AI FERRI CORTI è un texto anònimo con orixe na autonomìa obreira italiana, e presenta un enfoque bàsico sobre a funciòn e a utilidade dos grupos de afinidade.

Convidamos a seguir aportando textos..
Pensemos para actùar!
Leer más...

"Habìa vida antes dos xefes?" por Marvin Harris


Pese a que Marvin Harris non sexa considerado como un autor especìficamente anarquista, as sùas investigaciòns en torno ao campo da antropoloxìa puxeron de relieve numerosas cuestiòns (a apariciòn da dominaciòn e o estado no seo das sociedades humanas, entre outras) interesantes para ser usadas como ferramentas de teorìa libertaria. Se hai intererese en profundizar no tema, a obra de Piotr Kropotkin “El apoyo mutuo” foi concebida como un arma anarquista contra o darwinismo social burguès, potenciando a idea da cooperaciòn como principal factor de evoluciòn.



Pode existir a humanidade sen gobernantes nin gobernados? Os fundadores da ciencia polìtica crìan que non. “Creo que existe unha inclinaciòn xeral en todo o xènero humano, un perpetuo e desazonador desexo de poder polo poder, que sò cesa coa morte”, declarou Hobbes. Èste cria que, debido a este innato anhelo de poder, a vida anterior (ou posterior) ao Estado constituìa unha “guerra de todos contra todos”, “solitaria, pobre, sòrdida, bestial e breve”. Tiña razòn Hobbes? Aniña no home unha insaciable sede de poder que, a falta dun xefe forte, conduce inevitabelmente a unha guerra de todos contra todos? A xulgar polos exemplos de bandas e aldeas que sobreviven nos nosos dias, durante a maior parte da prehistoria a nosa especie manexouse bastante ben sen xefe supremo, e menos aìnda ese todopoderoso e leviatànico Rei Deus Mortal de Inglaterra, que Hobbes crìa necesario para o mantemento da lei e a orde entre os seus dìscolos compatriotas.


Os estados modernos organizados en gobernos democràticos prescinden de leviatàns hereditarios, pero aìnda non atoparon o xeito de prescindir das desigualdades de riqueza e poder respaldadas por un sistema penal de enorme complexidade. Con todo, a vida do home transcurriu 30.000 anos sen necesidade de reis nin reinas, primeiros ministros, presidentes, parlamentos, congresos, gabinetes, gobernadores, alguaciles, xuìces, fiscales, secretarios de xulgado, carros patrulla, furgòns celulares, cadeas nin penitenciarias. Como se arranxaban os nosos antepasados sin todo isto? As poboaciòns de pequeño tamaño dannos parte da resposta. Con 50 persoas por banda ou 150 por aldea, todo o mundo se coñecìa ìntimamente, e asì os lazos do intercambio recìproco vinculaban à xente. A xente ofrecìa porque esperaba recibir e recibìa porque esperaba ofrecer. Dado que o azar interviña de forma tan importante na captura de animais, na recolecta de alimentos silvestres e no èxito das rudimentarias formas de agricultura, os individuos que estaban de sorte un dìa, ao dia seguinte precisaba pedir. Asì, a mellor maneira de asegurarse contra o inevitable dìa adverso consistìa en ser xeneroso. O antropòlogo Richard Gould exprèsao asì: “Canto maior sexa o ìndice de risco, tanto màis se comparte”. A reciprocidade è a banca das sociedades pequenas.
No intercambio recìproco non se especifica canto ou que exactamente se espera recibir a cambio nin cando se espera conseguilo, cousa que enturbiarìa a calidade da transacciòn, equiparàndoa co troco ou à compra-venta. Esta distinciòn subxace en sociedades dominadas por outras formas de intercambio, incluso as capitalistas, pois entre parentes e amigos è habitual dar e tomar de forma desinteresada e sen cerimonia, nun espìritu de xenerosidade. Os xòvenes non pagan con diñeiro polas sùas comidas na casa ou polo uso do coche familiar, as mulleres non pasan factura òs seus maridos por cociñar, e os amigos intercàmbianse regalos de aniversario e Nadal. Non obstante, hai niso un lado escuro, a expectativa de que a nosa xenerosidade sea recoñecida con mostras de agradecimento. Alì onde a reciprocidade prevalece realmente na vida cotidiana, a etiqueta esixe que a xenerosidade se dè por sentada. Como descubriu Robert Dentan nos seus traballosa de campo entre os semais de Malasia Central, ninguèn da nunca as gracias pola carne recibida de outro cazador. Despois de arrastrar durante todo o dìa o corpo dun porco morte a travès do calor selvàtico, o cazador permite que a captura sexa dividida en partes iguais que logo distribùe entre todo o grupo. Dentan explica que expresar agraecimento pola raciòn recibida indica que se è unha persoa mesquiña que calcula o que dà e o que recibe. “Neste contexto resulta ofensivo dar as gracias, pois dase a entender que se calculou o valor do recibido e, por engadidura,que non se esperaba o doante tanta xenerosidade”. Chamar a atenciòn sobre a xenerosidade propia que equivale a indicar a outros que estàn en dèbeda permanente contigo e que esperas resarcimento. Òs pobos igualitarios repùgnalles suxerir tan siquera que foron tratados con xenerosidade.

Richard Lee còntanos como se percatou deste aspecto da reciprocidade a travès dun incidente moi revelador. Para complacer òs kung, decidiu comprar un boi de gran tamaño e sacrifica-lo como presente. Despois de pasar varios dìas buscando polas aldeas rurais bantùes o boi màis grande e fermoso da rexiòn, adquiriu un que lle pareceu perfecto. Pero os seus amigos levàrono aparte e aseguràronlle que se deixara enganar ao comprar un animal sen valor algùn. “E claro que o vamos comer, pero non nos vai saciar; comeremos e regresaremos às nosas casas con ruxir de tripas”. Pero cando sacrificaron a res de Lee, resultò estar cuberta dunha gran capa de graxa. Màis tarde os seus amigos explicàronlle a razòn pola cal tiñan manifestado menosprezo polo presente, aìnda cando sabìan mellor que èl o que habìa baixo a pel do animal:

“Cando un home novo sacrifica moita carne chega a creer que è un gran xefe ou un gran home, e imaxìnase ao resto de nòs como servidores ou inferiores seus. Non podemos aceptar isto, rexeitamos ao que alardea, pois algùn dìa o seu orgullo levarao a matar a alguèn. Por iso sempre dicimos que a sùa carne non vale nada. Asì, atemperamos o seu corazòn e facemos del un home pacìfico.

Lee observou a grupos de homes e mulleres regresar a casa todas as tardes con animais e froitas e plantas silvestres que cazaran e recolectaran. Compartìano todo por un igual, incluso cos compañeiros que se quedaran reparando o campamento ou cos que se quedaran todo o dia durmindo ou arranxando as sùas ferramentas e armas.

“Non sò xuntan as familias a producciòn do dìa, se non que todo o campamento, tanto residentes como visitantes, participaban a partes iguais do total de comida dispoñible. A cea de todas as familias componse de porciòns de comida de cada unha das outras familias presentes. Os alimentos distribùense crus ou son preparados polos recolectores e repartidos despois. Hai un trasfego constante de noces, baias, raìces e melòns de un fogar a outro ata que cada habitante recibiu unha porciòn equitativa. Ao dìa seguinte son outros os que saen en busca de comida, e cando regresan ao campamento no final do dìa, repìtese a distribuciòn comunitaria.

(...)

Extraìdo de Nuestra Especie, de Marvin Harris.

Leer más...

22 oct 2010

Disturbios en Nápoles pola instalación do maior vertedoiro de Europa


Os veciños de Terzigno, en Nápoles, seguen dispostxs a loitar con quen sexa para evitar a apertura dun novo centro de tratamento de lixos na súa localidade. Un vertedoiro que, segundo os medios italianos, sería o maior de Europa.

A instalación do novo vertedeiro en Nápoles, no sur de Italia, derivou en disturbios e enfrontamentos na rúa a primeira hora.
Os manifestantes utilizaron petardos e pedras e prenderon lume a un coche da Policía, mentres que os axentes utilizaron gases lacrimóxenos para dispersar a centos de persoas que participaron ao longo da noite nos altercados, preto do centro de tratamento de residuos de Terzigno.
Cinco persoas foron detidas e outras tres resultaron feridas esta madrugada durante os enfrontamentos entre as forzas da orde e habitantes do barrio de Terzigno.
Varios camións de transporte de lixo foron incendiados, logo de que a tension explotara tras novos problemas para a recoleccion de centos de toneladas de lixo que invaden as rúas de Napoles.
E actualmente estes camións aceden ás instalacións escoltados pola policía ante as ameazas dos veciñxs.
Centos de toneladas de lixo permanecen nas rúas das aforas de Nápoles.

[extraído de varios medios comerciais]
Leer más...

[Actualizado Francia] Nova xornada de bloqueos, manifestacións e disturbios


"O can coa rabia ao seu dono traba,
can rabeoso é cousa brava"


Continúan as mobilizacións en toda Francia mentres se acentúa ainda máis o conflicto ante a firmeza e a represión coa que o estado impón esta reforma. E esperamosque ainda se agudice máis a protesta despois de coñecer a noticia, fai escasos minutos, de que o senado francés deu o visto bo á reforma das pensións.

Ainda así Francia promete continuar coas mobilizacións e as accións ainda que se leve a cabo o trámite parlamentario que falta para adoptar o texto da reforma.
Xa se anunciaron próximas folgas xerais os próximos xoves 28 e sábado 6 de novembro.
O ambiente continúa caldeado as batallas campais repítense día a día e son muitxs xs xóvenes da "Balieu" que prometen seguir, con ou sen manifestacións, atacando comercios, vitrinas e coches, e xenerando unha radiante e caótica paisaxe que racha coa calmada monotonía dun acomodado barrio francés.

Nas últimas xornadas vivíronse espisodios especialmente represivos. O desaloxo pola forza da refinería de Grandpuits rematou con tres traballadorxs feridxs na pasada madrugada, cando catro furgóns de antidisturbios cargaban na planta contra as personas que alí se atopaban de piquete.

Tamén as tropas do Grupo de Intervención da Policía Nacional (GIPN) empregáronse a fondo nas manifestacións e disturbios de Lyon, sobre todo coa visita a Presque-Île do ministro de Interior, Brice Hortefeux, coñecido tamén por ter unha condea dos tribunais por "inxurias raciais".

Non queda dúbida de que Sarkozy se mantén firme nas súas intencións. As advertencias que se levan dando nestas últimas xornadas dende o governo son xa órdenes executadas nas rúas case no mesmo instante en que se están exprexando. "Os vándalos non terán a última palabra", así se expresaba o mandatario nas últimas comparecencias. E pretende cumprir as suas promesas. Segundo datos do ministerio, dende o 12 de outubro, estímanse unhas 1.901 persoas detidas, das cuais aproximadamente 1.000 xa só foron detidas nos últimos tres días. Mais tamén son muitas as persoas que continúan dispostas a seguir en pé de guerra sen vacilar en ningún momento á hora de enfrentarse coas forzas da orde. Cada detido é unha nova resposta na rúa, e cada desaloxo unha nova okupación e un novo bloqueo. Así parecen continuar as universidades e institutos e así está a pasar tamén nos depósitos de petróleo.
Se a policía desaloxa o depósito de Grand Quevilly, os manifestantes bloqueaban de novo máis tarde.

O obxectivo do governo é frear isto canto antes e desaloxar os bloqueos que ainda manteñen ao país nunha situación enerxética crítica. A reforma xa a conseguiu, agora lle queda toda unha revolta de quenes non están dispostxs a resignarse.

A situación de España é peor que en Francia, 20% de paro fronte ao 9,3% en Francia. Os franceses protestan porque a idade mínima de xubilación quérese subir dos 60 aos 62, mentres que no estado español vaise subir da idade mínima, 65 anos, aos 67 anos para a xubilación. Pero a resposta na rúa xa se viu o 29-S, un sólo día de mobilizacións, dirixido polos principais traidores dxs traballadorxs, UGT e CCOO, e cunha participación ridícula se a comparamos con Francia. Xa sabemos que as comparacións son odiosas, pero neste caso o que máis pode molestar é, en todo caso, a falta de dignidade e o excesivo conformismo que nos dirixe a interpretar o papel que estamos desempeñando: o de meros espectadores dunha folga e unha protesta reales, protagonizados polo povo viciño.

Seguiremos informando...

--------------------------------------

[mércores 20]


A resposta ante o desbloqueo na Rochelle e en Le Mans, no oeste de Francia esta pasada noite, foi inminente: traballadorxs das refinerías bloqueaban novos depósitos, entre eles o de Port-de-Bouc no sureste do país, que abastece de queroseno aos aeroportos de Niza, Marsella e Lyon.
Por outra banda, unhas 400 persoas manifestábanse fronte ao Senado en París, onde se estaba a debatir a reforma das pensións.
En Toulouse bloqueouse o Aeroporto e continúan tamén os bloqueos de institutos.
A situación nas gasolineiras segue bloqueada, hai unhas 4000 en ruptura de stock.
Ante a firmeza do governo, a xornada se promete intensa en accións.

En Lyon sobre as 11:00 producíronse, por 3ºdía consecutivo, enfrontamentos entre estudantes e antidisturbios. A Policía cargou con gases lacrimóxenos axudada polo Grupo de Intervención da Policía Nacional e apoiada por un helicóptero. Hai polo menos 1 auto ardendo e os antidisturbios tomaron o centro da cidade.

------------------------------------


[martes 19 outubro]

Xóvenes encapuchadxs enfrentáronse coa policía e desataron incendios en diferentes cidades de toda Francia co apoio de muitxs cidadáns do país. Lidwine Mure, profesora que acudiu a manifestación en París, afirmaba que era importante participar nas protestas e apoiar aos xóvenes xa que "Francia non sería o que é hoxe se as xeneracións previas non sairan ás rúas". Ao finalizar a manifestación foron detidas 9 persoas.

En Nanterre, centos de xóvenes lanzaron pedras e montaron barricadas dende unha ponte contra a policía que respondía con gases lacrimóxenos.



En Lyon, outra das cidades con máis incidentes chegáronse a cruzar 25 autos, 6 foron queimados, e o enfrontamento coa policía deixou un saldo de 23 feridxs (8 manifestantes, 15 policías) e 74 detidxs.


Na manifestación de Lorient, onde acudiron familias con nenxs pequenxs, a policía cargaba e lanzaba gases lacrimóxenos, resultando 4 persoas feridas e 2 detidas.

En Sant-Nazaire enfrentábanse 500 xóvenes aos antidisturbios, resultando uns 18 detidxs.

Vídeo das cargas en Chambéry



-------------------------------------

[actualizado, martes 19, 15:10h]


“Sarkozy, estás perdido, a xuventude está na rúa”, coreaban miles de bachilleres nas portas dos institutos. E nunca mellor dito.
A xornada de hoxe está a bater records: máis de 800 institutos bloqueados, 6 universidades bloqueadas e 11 mobilizadas, 2.500 gasolineiras en ruptura de stock, aeroportos ocupados, rúas incendiadas...

Novos enfrentamentos coa policía en Nanterre e Lyon, onde se queimaron numerosos autos e se saqueou polo menos un restaurante de comida rápida. En Nanterre, concretamente, repetíronse os enfrentamentos entre 200 xóvenes e policía antidisturbios.
Os propios profesores recoñecían que a intensa acción deste xóvenes era unha resposta á violenta intervención policial de onte. Calcúlase que hai uns 200 detidxs.

Podedes aceder a imaxes do dia nestes videos:






Por outra banda, nas refinerías xs traballadorxs ameazadxs polo governo de sarkozy, fan frente e continúan nos bloqueos segurxs de que se o estado os reprime, o povo francés responderá.
Pero nen a resposta popular, nen o desabastecimento, nen os bloqueos e as folgas, moven a decisión de Sarkozy quen afirmaba, nas horas previas á folga de hoxe, que "A reforma é esencial, Francia comprometeuse con ela e Francia a levará adiante tal e como o fixeron os nosos amigos alemans”. O executivo non cesa no seu empeño, apesar das protestas xeneralizadas e cada vez máis radicalizadas do povo francés e agardamos que as protestas tampouco cesen.
Pola dignidade, que ainda queda, dun povo.


----------------------------------------------

[xornadas anteriores]



En Francia levan sucedéndose xa sete folgas xerais, cada vez máis intensas en participación e accións contra a reforma no retraso de idade de xubilación.
Dende a última folga xeral, o pasado 12 de outubro, estánse a multiplicar as accións directas por todo o país, chegando a sumarse estudantes (hai arredor de 400 institutos bloqueados) que protagonizaron enfrontamentos coa policía, dos que resultaron numerosxs feridxs e detidxs.

Despois do escaso abastecimento de carburante polo feche das 12 refinerías do país, así como as xornadas de intensas manifestacións, muitas delas espontáneas, e os bloqueos, como os dos depósitos por parte dos transportistas, que ameazan con sumerxir a Francia nunha situación de bloqueo enerxético, a reacción do governo de sarkozy non se deixou esperar. Xa non lles chegaba coas ameazas do ministro francés de educación, Luc Chatel,que non se cortou un pelo en afirmar que "manifestarse é perigoso". E así se confirmou, aos poucos días, a súa "promesa", ao ordenar que a policía antidisturbios se empregara a fondo, cargando en varios puntos do país contra os adolescentes, sobre todo nos barrios periféricos do extrarradio norte e este de París. Agora o estado ameaza tamén con castigar con cinco anos de cárcere aos folguistas da refinería de Grandpuits si se opoñen á circulación do queroseno cara o oleducto.



En Montreuil-sous-Bois, rexistrábase o primeiro ferido de gravidade polo disparo dunha bala de goma a queima-roupa por parte da policía. E a resposta solidaria de muitxs xóvenes foi inmediata, con ataques aos coches patrullas e demais mobiliario urbán e o recibimento dos policías a base de pedradas, botellazos e lume.
Dende o pasado venres producíanse importantes enfrontamentos coa policía en cidades como Burdeos ou Lyon, cun saldo de 264 xóvenes detidxs e 13 axentes feridos. Os acontecementos máis graves producíanse en Lyon, onde os enfrontamentos coa policía chegou a durar ata máis de dúas horas.




A xornada do sábado seguiu na mesma liña, cun rexistro de máis de 200 manifestacións por toda Francia asistindo aproximadamente 3 millóns de francesxs que sairon ás ruas, e con enfrontamentos directos coa policía.

A xornada de hoxe prevé-se tamén intensa, sendo o dia no que se convoca a oitava folga xeral no país dende que comezaron as protestas contra a reforma da idade de xubilación en Francia. A continuación poñémosvos unha crónica [extraída de la haine] da xornada deste luns en diferentes puntos do país e esperamos actualizala nos vindeiros días:

Toulouse- 500 activistas bloquean os dous principais arcéns da rede de autobuses de 4:30 a 9:30 da mañá inutilizando parcialmente a
rede de transportes da cidade.

Saint-Etienne- bloqueos de autobuses e tranvía durante case toda a mañá.

Lyon- 150 traballadorxs tomaron as vías da estación de Part-Dieu.
Tras as últimas informacións hai máis de 1.200 gasolineiras fora de servizo. Calcúlanse aproximadamente uns 550 institutos bloqueados por xóvenes, quenes tuveron máis enfrontamentos coa policía:

Nanterre: a policía usou pelotas de goma para intentar disolver aos 300 estudantes que protestaban. Produciuse polo menos unha detención.




Seine-et-Marne: enfrontamentos que remataron cun policía ferido e 14 estudantes detidxs.

Val-de-Marne: producíronse incidentes coa policía nunha ducia de institutos.

Lyon: manifestación de 1000 estudantes que foi disolta de forma violenta polos antidisturbios. Nos enfrontamentos queimáronse varios coches e producíronse destrozos varios. Polo menos 30 detidxs.


Niza: tamén producíronse cargas da policía a manifestacións de estudantes e enfrontamentos.

Rouen: manifestación disolta con gases lacrimóxenos e a detención de 13 xóvenes.

Lille: duros enfrontamentos coa policía nos que 50 estudantes foron
detidxs. Varias cargas e os manifestantes responderon con
proxectiles e queimando varios coches.
Na cidade de Marsella a situación é especialmente complicada ao acumularse os sectores en folga indefinida (os últimos en sumarse, xs traballadorxs do servizo de limpeza municipal).

O saldo represivo da xornada do luns é de 290 estudantes detidxs (dxs que 231 pasaron a disposición xudicial)e 4 policías feridos.

Sarkozy xa deu a orde de facer uso das reservas de petróleo para emerxencia.

Seguiremos informando...

"Se as barbas do teu veciño ves cortar, pon as túas a remollar"

--------------------------------------

[Información de la haine, Rebelion, Público e outros medios burgueses varios (aos que xa lles sobra publicidade)]



Leer más...

20 oct 2010

Proximas palestras anti-OTAN en Galiza


Compañeiros portugueses do grupo anti-militarista PAGAN(Plataforma anti-guerra,anti-NATO) atoparanse mañá ,XOVES 21 de outubro, ás 20:30h no CSO A CASA DAS ATOCHAS(rúa Atocha Alta 14,A Coruña)onde darán unha palestra en relación ó cumio da OTAN en Lisboa entre o 15 e o 21 de Novembro. A paletra forma parte da xira que están a realizar por Galiza e que terá a súa seguinte parada en Vigo, na COVA DOS RATOS, o SÁBADO 23 de Outubro ás 20:30h.
Non sabemos se teñen máis datas programadas

Na cimeira de Lisboa, os paises participantes na OTAN discutiran o novo conceito estratégico da alianza militar. O goberno portugués xa gastou mais de 5 millóns de euros en equipamento anti-motin para garantir a seguridade de tan belicosos visitantes.

-PAGAN(aquí)
-Non ao gasto militar(aquí)
-CSO A CASA DAS ATOCHAS (aquí)
Leer más...

15 oct 2010

Un achegamento à història recente dos motìns nas cadeas brasileiras


Este texto que aquì publicamos està extraìdo do wikipedia, e pretende, ante a carencia nestes lares de publicaciòns especìficamente abolicionistas do Brasil, chamar un pouco a atenciòn sobre as oleadas de motìns nas cadeas deste paìs nos ùltimos anos. È evidente que resulta interesante analizar os feitos aos que nos referimos, sen poder evitar falar do que significa o PCC, que se ben non presenta unha estrutura horizontal e os seus lios co narcotràfico son evidentes, polo menos os presos fixeron un uso pràctico dos medios o seu alcance...e mais alà!



Primeiro Comando da Capital (PCC) é uma organização, considerada ilegal pelo Brasil, paulistana, criada com o objetivo manifesto de defender os direitos de cidadãos encarcerados no país. Surgiu no início da década de 1990 no Centro de Reabilitação Penitenciária de Taubaté, local que acolhia prisioneiros transferidos por serem considerados de alta periculosidade pelas autoridades, aìnda que o germe vinha-se gestando anos atràs co convivio entre os presos sociais e os polìticos durante a ditadura militar brasileira. Uns ensinaron tàticas de guerrilha e politizaron òs outros, quenes se demostraron como bravos guerreiros.

A organização também é identificada pelos números 15.3.3; a letra "P" era a 15ª letra do alfabeto português e a letra "C" é a terceira.

Hoje a organização é comandada por presos de principalmente o estado de São Paulo. Vários ex-líderes estão presos (como o criminoso Marcos Willians Herbas Camacho, vulgo Marcola, que atualmente cumpre sentença de 44 anos, principalmente por assalto a bancos, no presídio de segurança máxima de Presidente Venceslau II e ainda tem respeito e poder na facção).

O PCC conta com vários integrantes, que financiam ações em São Paulo e em outros estados do país


PCC foi fundado em 31 de agosto de 1993 por oito presidiários, no Anexo da Casa de Custódia de Taubaté (130 quilômetros da cidade de São Paulo), chamada de "Piranhão", até então a prisão mais segura do estado de São Paulo.Durante uma partida de futebol, quando alguns detentos brigaram e como forma de escapar da punição - pois várias pessoas haviam morrido - resolveram iniciar um pacto de confiança.

Era constituído por Misael Aparecido da Silva, vulgo "Misa", Wander Eduardo Ferreira, vulgo "Eduardo Gordo", António Carlos Roberto da Paixão, vulgo "Paixão", Isaías Moreira do Nascimento, vulgo "Isaías", Ademar dos Santos, vulgo "Dafé", António Carlos dos Santos, vulgo "Bicho Feio", César Augusto Roris da Silva, vulgo "Cesinha", e José Márcio Felício, vulgo "Geleião".

O PCC, que foi também chamado no início como Partido do Crime, afirmava que pretendia "combater a opressão dentro do sistema prisional paulista" e "vingar a morte dos cento e onze presos", em 2 de outubro de 1992, no "massacre do Carandiru", quando a Polícia Militar matou presidiários no pavilhão 9 da extinta Casa de Detenção de São Paulo.

O grupo usava o símbolo chinês do equilíbrio yin-yang em preto e branco, considerando que era "uma maneira de equilibrar o bem e o mal com sabedoria".

Em fevereiro de 2001, Sombra tornou-se o líder mais expressivo da organização ao coordenar, por telefone celular, rebeliões simultâneas em 29 presídios paulistas, que se saldaram em dezesseis presos mortos.

Idemir Carlos Ambrósio, o "Sombra", também chamado de "pai", foi espancado até a morte no Piranhão cinco meses depois por cinco membros da facção numa luta interna pelo comando geral do PCC.

O PCC começou então a ser liderado por "Geleião" e "Cesinha", responsáveis pela aliança do grupo com a facção Comando Vermelho (CV), do Rio de Janeiro.

"Geleião" e "Cesinha" passaram a coordenar atentados violentos contra prédios públicos, a partir do Complexo Penitenciário de Bangu, onde se encontravam detidos.

Considerados "radicais" por uma outra corrente do PCC, mais "moderada", Geleião e Cesinha usavam atentados para intimidar as autoridades do sistema prisional e foram depostos da liderança em Novembro de 2002, quando o grupo foi assumido por Marcos Willians Herbas Camacho, o "Marcola".

Além de depostos, foram jurados de morte sob a alegação de terem feito denúncias à polícia e criaram o Terceiro Comando da Capital (TCC). Cesinha foi assassinado em presídio de Avaré, São Paulo.

Sob a liderança de Marcola, também conhecido como Playboy, atualmente detido por assalto a bancos, o PCC teria participado no assassinato, em Março de 2003, do juiz-corregedor António José Machado Dias, o "Machadinho", que dirigia o Centro de Readaptação Penitenciária (CRP) de Presidente Bernardes, hoje a prisão mais rígida do Brasil e para onde os membros do PCC temem ser transferidos. A facção tinha recentemente apresentado como uma das suas principais metas promover uma rebelião de forma a "desmoralizar" o governo e destruir o RDD (Regime Disciplinar Diferenciado), onde os detidos passam vinte e três horas confinados às celas, sem acesso a jornais, revistas, rádios ou televisão.

Com o objetivo de conseguir dinheiro para financiar o grupo, os membros do PCC exigem que os "irmãos" (os sócios) paguem uma taxa mensal de cinquenta reais, se estiverem detidos, e de quinhentos reais, se estiverem em liberdade. O dinheiro é usado para comprar armas, além de financiar acções de resgate de presos ligados ao grupo.

Para se tornar membro do PCC, o criminoso precisa ser, apresentado por um outro que já faça parte da organização e ser "batizado" tendo como padrinho 3 "irmãos", um "irmão" só pode batizar outro membro 120 dias após ele ter sido batizado e o novo "irmão" tem de cumprir um estatuto de dezesseis itens, redigido pelos fundadores e atualizado pelo Marcos Camacho.

O estatuto do Primeiro Comando da Capital foi divulgado em jornais brasileiros no ano de 2001. É uma lista de princípios da organização. O item 7 do documento prevê que os membros "estruturados" e livres devem contribuir com os demais membros presos sob a pena de "serem condenados à morte, sem perdão".

Em 2001, ocorreu em todo o estado de São Paulo a maior rebelião generalizada de presos da história do Brasil até então, através do uso de telefones celulares presos se organizaram e promoveram a rebelião. Vários presídios daquele estado, inclusive os do interior se rebelaram.

Anos depois, entre os dias 21 e 28 de março de 2006, diversas unidades prisionais do estado de São Paulo foram tomadas por revolta de seus internos, inaugurando uma série de atos de violência organizada no país.

Os centros de detenção provisória (CDP) de Mauá, Mogi das Cruzes, Franco da Rocha, Caiuá e Iperó, foram os primeiros a serem tomados pelas rebeliões (21 de março de 2006). Durante aquele período, outras unidades também foram palco de rebeliões (Cadeia Pública de Jundiaí - 22 de março de 2006, e os "CDP" de Diadema, Taubaté, Pinheiros e Osasco - 27 de março de 2006).

Como reivindicações apresentadas, reclamavam os amotinados da superpopulação carcerária, buscando transferência de presos com condenações definitivas para penitenciárias, bem como o aumento no número de visitantes e a modificação da cor dos seus uniformes. Estavam descontentes com a cor amarela e postulavam o retorno para a cor bege de seus uniformes.

As rebeliões, algumas com reféns, foram contidas, mas os danos provocados nas unidades comprometeram gravemente a normal utilização.

Os ataques do Primeiro Comando da Capital continuaram acontecendo com certa constância, em meio a uma onda de violência e diversos outros atos (nem todos comprovadamente originados da organização) no ano de 2006, nas primeiras horas do dia 13 de agosto, aproximadamente a meia noite e meia, um vídeo enviado para a Rede Globo de televisão, gravado em um DVD, foi transmitido, no plantão da emissora, para todo o Brasil. Dois funcionários, o técnico Alexandre Coelho Calado e o repórter Guilherme Portanova, haviam sido sequestrados na manhã do dia anterior. Alexandre foi solto, encarregado de entregar o DVD para a Rede Globo. Colocada sob chantagem, a emissora transmitiu o vídeo, com teor de manifesto, após se aconselhar com especialistas e representantes de órgãos internacionais. O repórter Guilherme Portanova foi solto 40 horas após a divulgação do vídeo, à 0h30 do dia 14 de agosto, numa rua do bairro do Morumbi.

A mensagem, lida supostamente por um integrante do PCC, fazia críticas ao sistema penitenciário, pedindo revisão de penas, melhoria nas condições carcerárias, e posicionando-se contra o Regime Disciplinar Diferenciado (RDD).

Alguns trechos foram plagiados de um parecer do Conselho Nacional de Política Criminal e Penitenciária de 14 de abril de 2003
Rebeliões e ataques

* Desde o surgimento do PCC, entre 1993-2000, houve pelo menos 50 rebeliões e ataques. De 2001 em diante, mais de 100 [carece de fontes].

Leer más...

Sobre a loucura como ferramenta de subversiòn


“Hai que saìr das instituciòns e politizar a loucura. Hai que evitar que a loucura sexa recuperada polo sistema e que sexa asasinada como posibilidade subversiva”
David Cooper

A primeira vez que atopamos unha referencia ao termo antipsiquiatrìa è en 1967 na obra de David Cooper “Psiquiatrìa e antipsiquiatrìa”, aìnda que xa 10 anos antes o norteamericano T.Szasz puxera en evidencia as tradicionais tesis da psiquiatrìa, cuestionando a realidade da enfermidade mental e retratàndoa como un estado derivado doclima de represiòn social exixtente. A rasgos bàsicos, e unificando criterios de varios autores fundamentais (Laing, Cooper, Foucault, Marcuse...) para profundizar na materia, podemos soster que a enfermidade mental ven derivada das relaciòns de dominaciòn, e que a travès da psiquiatrìa tradicional (como ciencia ao servicio do poder) se perpetua o estigma social e a represiòn que o paciente clìnico sufre. Para facer fronte a esta situaciòn, a antipsiquiatrìa debìa rexeitar todas as estruturas tradicionais da psiquiatrìa oficial e profundizar no cuestionamento das mesmas mediante unha teorìa e unha pràctica revolucionaria, que tomarìa corpo fundamentalmente a travès do anarquismo. A praxe libertaria propoñìa liberdade, antagonista do sistema clásico de aillamento,encerro e tortura ao que o alienado social era abocado polo sistema. Foucault penetrou na análise da instituciòns totais a travès, entre outros, dos manicomios, cuxa figura contiña conceptos exportables a calquer outro tipo de instituciòn,como o panòptico de Bentham, unha figura arquitectònica que permitìa ve-lo todo sin ser visto, un dos mellores exemplos gràficos existentes para ilustrar a sociedade na que vivimos.

Mentres, Cooper adicaba os seus esforzos en tentar definir a loucura, distinguindo 3 tipos: a demenciua, como loucura social fruto do capitalismo e da sociedade espectacular-mercantil; a do viaxe interiro, que defendìa como medio de desestructuraciòn da experiencia alienada; e a demencia socia, surxida dos entornos represores por natureza, como a familia, o traballo ou a escola.

Laing seguiu esta ùltima liña para declarar a familia patriarcal como campo de cultivo para as enfermidades mentais, onde as interacciòns e as influencias entre os membros eran magnificadas. Asì, entendemos que a loucura non è se non unha adaptaciòn dramàtica do individuo forzado a sobrevivir. Laing propuxo como medio de combate individual e introspectivo a metanoia, un mètodo de acompañar ò suxeito nun viaxe ò interior como xeito de reconstruìr o seu concepto de si mesmo, probando con èxito sustancias como o LSD en numerosos experimentos. Pero Laing non se conformaba con isto e declarou: “màis que teorìas precisamos de experiencias, porque èstas son as fontes da teorìa”. Así, presentou o anti-hospital como negaciòn dos principios bàsicos da psiquiatrìa, opoñendo o asamblearismo, a liberdade e a horizontalidade que practicaban pacientes e cooperadores às oficiais formas do sistema, xa coñecidas. A pesar dos innumerables èxitos, o proxecto constaba de un imprevisible erro: os cooperadores comezaron a sufrir ataques de ansiedade ao comprobar con demasiada frecuencia que as barreiras que separan cordura de loucura eran menos evidentes do que supoñìan nun principio. Laing puxera en pràctica as sùas ideas inaugurando Kingsley House en 1965, mentres que Vila 21 de Cooper levaba 3 anos funcionando daquela.

Estes experimentos axudaron a fortalecer un movimento potenciado polas aportaciòns situacionistas francesas ou as feitas polos autònomos italianos, fusionando dunha vez por todas a luita antipsiquiàtrica cos demais conflictos revolucionarios da època. Isto cristaliza na creaciòn da Rede Internacional de Alternativa a Psiquiatrìa, de 1975, onde se expresa a necesidade de combatir as contradicciòns sociais, da que a loucura è unha expresiòn.

Pese a que estas tesis tiveron moita relevancia na època e incluso se proxectaron en leis como o caso italiano de 1978 no que se prometìa desmantelar os manicomios e desarmar o Sistema de Saùde Mental, todo quedou en papel mollado. E por suposto, a ofensiva contrarrevolucionaria contamina aìnda hoxe coas sùas teorìas, que cobran forza en universidades, clìnicas e demais instituciòns do poder, nas que chegan a declarar a delincuencia como un clarìsimo sìntoma de desviaciòn mental. Frente a isto, non podemos esquecer a A.M Bonnano, quen advertìa hai xa anos da progresiva transformaciòn de todas as cadeas en lùgubres manicomios. Algùns mètodos destes, tales como a medicaciòn forzosa xeneralizada para manter alienados òs presos, son tan correntes que a ninguèn escandaliza.

Un enaxenadx pola insurrecciòn

Leer más...

Bristol (UK) EMBOSCADAS CONTRA OBXETIVOS POLICIAIS:


Accións contra a policía nas noites dos días oito e nove de outubro.
1 Avonmouth era un obxetivo doado con trinta pedras lanzadas dende arriba da vaia contra os carros.
2 CID rexional HQ, Kenneth Steele house, Feeder rd.: carros dos "secretas", entre eles un deportivo, atacado con pedras.
3 Fío de pescar colgado a 9 pes da policía montaa de Bower Ashton, a policía montada e a sección de cans.
Escolla o seu momento, o seu terreo. Emboscada.
algunhas persoas, cheas de carraxe, non se conforman a estancarse no silencio. Somos conscientes do noso cerebro coma arma. ¿Non sería agradable se máis xente se separase da tradición británica de sentarse e tomar a merda de policía no Reino Unido e de feito se defendeu dun cambio?
en solidariedade con todos os que están dentro e fora da cadea por loitar contra o sistema.
esto é por todos os golpeados, maltratados e asasinados pola policía
extraido de mislatacontrainfos.blogspot.com (aquí)
Leer más...

Sobre a axitaciòn en torno às luitas de inmigrantes:


Contextalización:

Os procesos de globalizaciòn capitalista que configuran a nosa realidade actual a todos os niveis levaron sempre aparellados, entre outros, as problemàticas asociadas à inmigraciòn. Nunha sociedade cada vez màis vixiada e controlada, e que precisa constantemente de grupos inimigos òs que criminalizar para autoxustificarse, a represiòn asociada ao colectivo imigrante non dà lugar para a sorpresa. Convertir en delito a mera existencia ou presencia de grupos “marxinais” no seo das sociedades occidentais leva como consecuencia a apariciòn nos ùltimos anos de novos e sofisticados medios de control dirixidos contra eles, entre os cales destaca a inauguraciòn masiva nas ùltimas dùas dècadas (e xestiòn por parte de entidades privadas, o que xenera novos e suculentos lucros) dun novo tipo de centros de reclusiòn para inmigrantes sin papeis, coñecidos no estado español como CIE’s (centros de internamento para inmigrantes). As diferencias entre estes e os càrceres non da lugar para o anàlise, pois o funcionamento è totalmente igual: Instituciòns totais dirixidos a encerrar, castigar, reprimir e torturar. O funcionamento varìa de un lugar a outro, pero en todos hai constancia de malos tratos, aillamento, humillaciòns e toda clase de torturas.



Pero antes de extenderse sobre os CIE’s e as luitas que os inmigrantes levaron a cabo dentro ou fora deles, quizais debamos ter en conta novos aspectos nos que o sistema variou con respecto òs fenòmenos migratorios. Se nas dècadas anteriores òs 00 e 90 as migraciòns eran dirixidas estratèxicamente como nun taboleiro de axedrez, no que as dinàmicas do capital esixìan numerosa man de obra barata e flexible en paìses de recente industrializaciòn e coa poboaciòn demasiado avellentada, na actualidade o desprazamento da maiorìa das industrias cara paìses en desenvolvemento contradìcese coa permanente afluencia de persoas de todos os continentes cara Europa occidental. Unha vez aquì, os inmigrantes convìrtense en puntos de apoio (figuradamente) para a extrema dereita, que os usa como chivo expiatorio; ou como “vìctimas” que a esquerda progresista non dubida en utilizar para os seus fins partidistas;ou como carne de cañòn para a represiòn estatal e privada, que precisa de mercancìa humana para xenerar beneficios solventes; ou ben coma descarriadas ovellas que necesiten ser devoltas ò redil; esquecendo, incluso, que grandes partes da masa de neoexluìdos en occidente xa estaban “recuperados” previamente nos seus paìses de orixe.

Estes ùltimos exemplos ilustran moi ben unha realidade non tan lonxana no tempo, fai apenas unha dècada, nas que as regularizaciòns masivas de papeles respondìan a unha necesidade puntual do mercado. Que foi dos afectados pola gran maiorìa de denegacions do permiso de residencia? Pois se non estaban sendo perseguidos pola policìa para que fosen deportados ou encerrados estaban canalizando as sùas reivindicaciòns (papeis xa!) por medio de todos os intermediarios que o estado puxo à sùa disposiciòn: entidades relixiosas, ONG’s, asistentes e educadores sociais.. que hàbilmente encauzaron a luita ata a negociaciòn: un embauco do que non hai saìda. Ata que, por fortuna, e como non podìa ser doutro xeito, surxen os incontrolables...

EXPERIENCIAS DA ACCIÒN DIRECTA NO TERRENO

- O ASALTO A CEUTA E MELILLA:

Como saberedes a maiorìa dos lectores,Ceuta e Melilla son as ùnicas vias terrestres para acceder a Europa dende Àfrica que existen. Lembremos que è mais ou menos a partir de 1994 que as chegadas masivas de africanos en patera cara Ceuta, Melilla, Canarias ou calquer punto do Mediterràneo non paran de medrar. En Melilla è construìdo en 1998 un centro de internamento peculiar, chamado CETI, no que os inmigrantes poden ser encerrados por tempo ilimitado, a diferencia dos CIES, fundados en 1985, nos que a estancia màxima è de 40 dìas. Asì mesmo,esta cidade è dotada dunha valla anti-pobres que a separa do resto do continente, como Ceuta en 1997. Son vallas de 8km en Ceuta e 10 en Melilla, dobles, de 3 a 6 m dependendo do lugar, de ferro reforzado (contra alicates) composta de 30 torres que incorporan càmaras tèrmicas e infravermellos, ademais de ser Jpatrulladas constantemente por policìas dos dous paìses. Por si isto no fora pouco, hai que evitar tamèn o dispositivo de seguridade coñecido coma SIVE, creado en 1998 e que funciona dende 2002 para toda a costa levantina e os territorios ocupados en Àfrica. En Càdiz atòpase o centro operativo, dende o que se coordinan as sofisticadas armas a usar contra os obxectivos potenciales. Vìdeo, satèlites, radares, lectores automàticos de matrìculas, detectores de pulsaciòns cardìacas e patrullaxe de lanchas e helicòpteros.. Para coordinar os esforzos con Marrocos e tralas tensiòns da illa Perexil no 2002, Zapatero promete 71 millòns de euros para extender o SIVE às costas africanas.

En 2005, e con motivo da visita de Juanka, a policìa marroquì desmantela os espontàneos campamentos de aspirantes organizados en torno a Ceuta , detendo a decenas deles. Empuxados pola policìa cara as montañas, reorganìzanse do lado de Melilla e o dìa 29 de agosto 300 espartanos lànzanse o asalto das alambradas, aìnda que fracasan, deixando un morto e varios feridos graves nos enfrontamentos coa Garda Civil, ainda que se manteñen os intentos nas semanas posteriores. Mentres, a policìa marroquì persiste co asedio e detèn a 1100 personas en Casablanca, Rabat e Fez para ser deportadas posteriormente.

Mentres, a vida nos campamentos era autoorganizada salvando as diferencias producidas polas distintas linguas alì encontradas, facendo frente comùn às necesidades materiais, sanitarias ou convivenciais que se presentaran. O actividade principal na cotidianeidade do campamento consistìa en coordinar grupos de asalto e equiparse co material necesario para emprender a avalancha libertaria as veces que fixera falta: escaleiras, guantes, vendas, armas ...

O 29 de setembro lànzanse 800 personas contra as vallas: Pasan casi 300 (Melilla). Na mesma noite, ataque contra as vallas de Ceuta: 500 personas divididas en dous flancos ao mesmo tempo. 5 mortos por disparos policiais (españois e marroquìs) e 225 que consiguen entrar.

O 3 de outubro nova avalancha en Melilla: intentan pasar 650, consìgueno 300 pero a represiòn policial ataca sen piedade: 135 feridos, 5 deles graves.. ainda que con 7 axentes feridos a pedradas.

Mentres, nos arredores de Ceuta son detidas 130 personas para ser deportadas.
O 5 de outubro 500 personas en dous grupos ataca o dispositivo militar de Melilla. Tras duros enfrontamentos, consiguen pasar 65.

O 6 de outubro vòlveo intentar un grupo de 500, aìnda que sen èxito, sendo asasinados 6 inmigrantes màis pola Garda Civil.

Como resposta os asaltos, as acciòns dispostas para as deportaciòns en masa son articuladas ràpidamente. Calcùlase que 3000 personas son abandonadas no medio do deserto, nas fronteiras con Arxelia ou Mauritania. E mentres, o sistema de vixilancia da fortaleza europea segue sofisticàndose dia a dia con fondos da UE: ata 60 millòns de euros custaron as melloras nas vallas, coñecidas agora como Muralla Intelixente Radical (parece de coña).

Pero isto non impide que o 21 e o 22 de xuño de 2008 se volvan a producir escaramuzas na fronteira. O dia 21 un grupo de 70 persoas armadas con paus e pedras enfròntanse à policìa, conseguindo pasar 50 deles. O dìa seguinte prodùcese outro intento, aìnda que sen èxito... quizais non sexa o ùltimo.

-CRONOLOXÌA DE FEITOS: AXITACIÒN INTERNACIONAL NOS CIE’S

AUSTRALIA:

-Xuño de 2000: Fuga de 700 refuxiados nos CIE’s de Woomera, Curtin e Port Hedland (xestionados pola empresa Group4Falk, nº1 mundial en materia de seguridade). Posteriores disturbios.
- Agosto de 2000: Motìn en Woomera. Incendio de 3 edificios.
-Xaneiro de 2001: 200 refuxiados atacan òs carceleiros en Woomera.
-27 Febreiro de 2001: 40 refuxiados atacan ò carceleiros en Woomera.
-3 Abril de 2001: 200 refuxiados se amotinan en Curtin.
- Agosto de 2001: Deportaciòn dun buque con 460 afganos ao pequeno estado de Nauru. Este paìs, acepta condonar a sùa dèbeda con Australia a cambio de permitir a instalaciòn de CIE’s no seu territorio.
-19 de outubro de 2001: Australia rexeita un buque que chega as sùas costas con 424 persoas, dos que sò sobreviven 45, encontrados por pescadores.
-Novembro de 2001: Novo motìn en Woomera. 3 edificios son arrasados polo lume.
- Xaneiro de 2002: 350 refuxiados inician unha folga de fame en Woomera. Sucèdense as fugas individuais, as autolesiòns, as malleiras e os suicidios.
-Marzo de 2002: Disturbios fora dos muros de Woomera. Os manifestantes colaboran na fuga de 35 personas encerradas.
- 27 de xuño de 2002: 50 personas se fugan de Woomera.
-27 de decembro de 2002: Motìn e incendio en Baxter. O centro queda totalmente destruìdo.
-30 de decembro de 2002: Motìns e incendios nos CIE’s de Port Hedland, Woomera e Illas Christmas . Os 3 centros quedan totalmente destruìdos, as perdas suben de 4 milòns de euros. Motìn en Perth.
-31 de decembro de 2002: Motìn e incendio en Sydney.

INGLATERRA:

-20 de agosto de 1997: Motìn no CIE de CampsfieldHouse durante o transcurso dunha manifestaciòn en solidaridade cos internos na porta da prisiòn. 100.000 libras en perdas
-10 de decembro de 2001: Folgas de fame e bandexas no CIE de Yarl`s Wood.
-14 de febreiro de 2002: Motìn, incendio e disturbios en Yarl`s Wood. Perdas valoradas en 100 millòns de libras.
-Maio de 2004: 220 internos no CIE de Harmndsworth inician unha folga de fame contra a violencia dos carceleiros.
- Xuño de 2004: Motìn en Campsfield House.
-19 de xullo de 2004: Aparece aforcado na sùa celda de Harmonsworth un rapaz albanokosovar de 31 anos, sumando mais de 16 en 5 anos. Empeza un motìn e quèimase o centro. Perdas valoradas en 22 millòns de libras.
-28 a 29 de novembro de 2006: Motìn e incendio en Harmondsworth. Danos por millóns de libras.
- Marzo de 2007: Motìn e incendio en Campsfield House.
- Agosto de 2007: Incendio e fuga de 26 solicitantes de asilo en Campsfield House.
- Deembro de 2007: Motìn de 120 internos en Campsfield House.
- 18 de xuño de 2008: Fuga de 7 internos. 4 son detidos posteriormente.
- 14 de xullo de 2008: Incendio de Campsfield House.

FRANCIA:

-18 de setembo de 2006: Fuga de 7 internos en Cornebarrieu.
-Decembro de 2006: Folgas de fame coordinadas en Vincennes, Lyon e Marsella.
- Xaneiro de 2007: 2 incendios en Vincennes.
-27 de xullo de 2007: Incendio en Mesnil- Amelot
-23 de xaneiro de 2008: Incendio en Vincennes.
-27 de xaneiro de 2008:Novo incendio en Vincennes.
-12 de febreiro en 2008: Novo incendio en Vincennes.
-16 de marzo de 2008: Fuga de 5 internos do CIE de Canet.
-6 de abril de 2008: Incendio e motìn en Vincennes.
-22 de xuño de 2008: Un incendio provocado durante un motìn en protesta pola morte de un tunecino destrùe completamente o CIE de Vincennes.
-20 de xullo de 2008: Incendio do CIE de Nantes .
-2 de agosto de 2008: Incendio en Mesnil-Amelot.

BÉLXICA

-Xullo de 1998: Fuga de 31 persoas durante unha manifestaciòn às portas dun CIE. Os manifestantes cortaron as alambradas durante un enfrontamento entre os inmgrantes e os carceleiros.
- Setembro do 98: Asasinato de Semira Adamu (coñecida pola sùa combatvidade), afogada con unha almohada, durante un traslado. A presiòn popular consigue fechar o CIE 127bis de Steenokkerzel.
Calma relativa entre o 2000 e o 2007. O estado aproveita para sofisticar os seus centros e asemella-los às prisiòns de màxima seguridade.
-Xaneiro de 2007: Motìn simultàneo no CIE e na prisiòn de Merksplas. Queimados e destruìdas grande parte das instalaciòns.
-Febreiro de 2007: Motìn no CIE de Vottem durante unha concentraciòn de apoio no exterior. Destruìdo o comedor e a sala de recreo.
-Marzo e abril de 2007: Màis de 40 fugas en diversos centros.
-25 de abril de 2007: Motìn no CIE 127bis de Steenokkerzeel. Diversos destrozos de consideraciòn.
- 9 de xuño de 2007: Novo motìn no CIE 127bis.
-30 de xullo de 2007: A explosiòn nunha central elèctrica do lado do CIE de Merksplas deixa sen luz o centro. Motìn no patio.
-29 de setembro de 2007: Novo motìn no CIE 127bis tra-la morte de un inmigrante. Numerosos destrozos de gran cuantìa. Màis de 80 fugados dos 5 cie’s belgas en 2007.
-6 de xaneiro de 2008: Motìn en Merksplas para evitar a deportaciòn de un compañeiro. 40.000 euros en perdas.
-Febreiro de 2008: Folgas de fame en varios centros, respaldadas por màis de 150 reclusos.
-1 de maio de 2008: Motìn en Merkplas tra-la morte de un inmigrante na sùa cela.
-21 de xullo: Motìn no 127bis de Steenokkerzeel aproveitando o dia da festa nacional. Disturbios e danos o interior do centro.
-24 de agosto: Un incendio provocado en 8 puntos diferentes no CIE de Steenokkeerzel reduce a sùa capacidade a menos do 30%

ITALIA

-Abril de 2008: Motìn nun CPT en Milàn. Os presos suben ao tellado e automutìlanse. Sucèdense motìns en Turìn, Bolonia, Roma e Crotone. Denùnciase a complicidade da Cruz Vermella e de centos de empresas que se encargan e lucran coa xestiòn dos centros.
-9 de outubro de 2008: Comeza xuìzo contra os anarquistas de Lecce (12) acusados de “asociaciòn ilìcita con fins terroristas” debido a sùa constante luita contra os CPT (Centri di permanenza temporale).
Sucèdense as acciòns anònimas contra os CPT e en solidaridade cos anarquistas encausados.
-18 de febreiro de 2009: Incendio e motìn no CPT de Lampedusa.

Este artigo pretende ser unha sìntese do dossier titulado "Extranjeros: de todas partes?" aparecido na Revista Anarquista Internacional "A Corps Perdu" nº1 de Agosto do 2009.


UNHA EXPERIENCIA RECENTE... NO BORDER CAMP 2010 (BÈLXICA)

Asì presentaban esta campaña os organizadores...


E asì se sucederon as convocatorias..

Leer más...