Campaña contra-incendios 2014: cada ano peor

A campaña contra os lumes forestais está a piques de rematar, consumando a malversación de fondos realizada dende o ministerio. A utilización das subvencións destinados á prevención para financiar os soldos do persoal de extinción permitiulles estafarlle a europa millóns de euros... e aos galegos unha prevención eficaz. E todo isto ante a pasividade cómplice duns sindicatos amestrados que consenten todo o tinglado a cambio de negociar vantaxes exclusivas para os seus delegados. Un verán excepcionalmente chuvioso garantiralles a impunidade do saqueo.

Este verán apenas rexistráronse incendios forestais en Galicia. Un feito que non ten outra explicación que as circunstancias clímáticas inusualmente chuviosas que padecemos durante a tempada estival. Isto será seguro manipulado polos nosos gobernantes para colgarse medalliñas sobre a eficacia do dispositivo antiincendios despregado e das políticas desenvolvidas dende o ministerio. Pero a triste realidade é que, a menos que a conselléira teña a asombrosa capacidade de invocar a chuvia, a única responsabilidade lle corresponde a unha meteoroloxía anormalmente húmida que obrigou @s amig@s do mecheiro (que, como as meigas, abel@s hail@s... e moit@s) a quedar coas ganas.

Este feito climático afortunado, polo menos en canto aos nosos bosques refírese, outorgará impunidade aos escuros enredos da consellería de Medio Rural; que malia realizar unha campaña antiincendios extremadamente deficiente e fraudulenta, poderán venderse ante a opinión pública como excelentes xestores en materia forestal.

O certo é que o dispositivo antiincendios non podería ser peor: cos seus efectivos diseminados en multitude de empresas e organismos diferentes (cuadrillas da Xunta, dos concellos, de SEAGA, de NATUTECNIA e de TRAGSA, aos que se suman os militares da UME, os bombeiros e a Protección Civil, todos facendo o mesmo traballo pero con condicións laborais e salariais do máis dispares), coa consolidación da privatización de gran parte do servizo e cunha campaña de prevención practicamente inexistente.

É deste último punto do que me gustaría falar hoxe especialmente, posto que os fondos europeos destinados a este fin foron desviados para sufragar os gastos da campaña de extinción. E como fixeron isto? Pois moi sinxelo, realizando os traballos preventivos de roza forestal durante o verán, e facendo que sexa o persoal destinado a apagar lumes @s que realicen este traballo, deste modo aforran ter que pagar os soldos d@s rozadores/as. Por suposto os prezos aos que presupostan a hectárea desbrozada están hinchadísimos, para poder sacar do asunto suculento beneficio. Por se alguén non se decatou, vou explicar ben explicadiño cual é o problema de facer a prevención durante o verán, porque non se trata só de que se aforran os soldos do persoal de inverno, que tamén (en vez de contratar a xente tres meses en inverno para prevención e outros tres en verán para extinción, os obrigan a facer todo á vez durante a campaña de incendios e tan ricamente, iso que aforramos pagando soldos a custa de precarizar aínda máis @s traballador@s!); pero é que o problema máis grave vén de que NON TEN NINGÚN SENTIDO FACER A CAMPAÑA DE PREVENCIÓN DURANTE O VERÁN. O lóxico e o normal é facer a campaña preventiva ANTES da tempada de alto risco (de aí o de PRE-vención), para que cando chegue o perigo o monte estea en condicións de resistir as vagas de lumes foresatais, cos seus cortalumes preparados, os seus camiños rozados e eliminada a maleza nas zonas estratéxicas para impedir a rápida difusión das lapas. Se se empezan a realizar estes labores preventivos cando chega a tempada de incendios, non só non servirán para previr, posto que non estarán rematados os traballos cando sucedan, se non que ademais deixarán grandes cantidades de combustible orgánico froito dos restos secos da roza nos lugares de maior perigosidade. É por isto que é evidente que a realización durante o verán dos labores preventivos non ten ningunha outra aplicación práctica máis alá da de estafarlle a europa o diñeiro das subvencións e usar estes cartos para os labores de extinción aforrando o custo da campaña.

Ademais, polo menos no caso de SEAGA, gran parte dos labores de suposta prevención antiincendios que se realizan durante a campaña non teñen en realidade para nada esta finalidade, posto que se trata máis ben de realizar traballos de mantemento en masas forestais destinadas á produción madeireira que, probablemente, lles reporten a eles beneficios adicionais.

Así que non só están a obrigar @s traballador@s antiincendios a quitarse a si mesm@s o traballo, realizando os labores que antes se facían en inverno durante o verán, se non que lle están a furtar a Europa as subvencións para un traballo que non se realiza e que, ademais, se lle cobra a un prezo exorbitado (2.250 euros por hectárea) e, o peor de todo, están a deixar os montes galegos sen a prevención adecuada ante unha nova vaga incendiaria que, como no ano 2006, asole os nosos bosques.

E ante todo isto, que fan os sindicatos?

Nada, ou peor que nada, negociar as súas propias prebendas. No caso da empresa pública SEAGA, onde máis do 90% dos seus traballadores, que son fixos discontinuos, están contratados exclusivamente durante os meses do verán (xa que agora non os contratan en inverno para fins preventivos como facían antes), practicamente @s únicos que traballan durante o inverno son... @s delegados sindicais! Así mesmiño, en lugar de negociar traballo para tod@s durante o inverno hai anos que se arrogaron para el@s mesm@s este beneficio (cando chega un/unha nov@ a representante sindical denuncia e a traballar todo o ano!). Pero como lles debía de parecer pouca traizón @s traballador@s negociar no seu nome mentres el@s traballan doce meses e @s demais só tres, este ano, que había eleccións sindicais, lanzáronse xusto antes destas ás manifestacións e ás protestas. Todo moi bonito e moi reivindicativo pero, unha vez conseguiron o seu pequeno puñadiño de votos non se lles volveu ver o pelo! As súas promesas de futuras folgas, de protestas, de negarse a desbrozar e outras mil heroicas reivindicacións con que adornaron as súas campañas esfumáronse tan rapidamente como rematou o reconto de votos das eleccións sindicais.

Pouco importou que este ano as condicións para realizar esixencias fosen idóneas: a mobilización d@s traballador@s dalgunha brigada helitransportada que conseguiron eco mediático, a denuncia do concello de Noia ante o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia das irregularidades cos fondos europeos das que xa falamos antes, o feito de que a condición de fix@s discontinu@s recentemente adquirida dificulte as represalias, a evidencia de que se hai presupostados traballos de prevención só sería cumprir a legalidade conseguir o dereito a que se realicen durante o inverno... aos representantes sindicais todo isto súdalla, o único que negociaron coa empresa foi que se lles compensasen os festivos traballados durante o verán con... días libres durante o inverno! Ou sexa que unicamente eles, que traballan todo o ano, se poderán beneficiar desta medida, mentres que ao resto do equipo esta "concesión" lla trae ao pairo.

Pero a quen lle sorprende, á fin e ao cabo o privilexio de traballar todo o ano non o regalan, trinta moedas de prata que hai que agradecer coas orellas gachas e a boca pechada. Cun pouquiño de sorte algún outro óso caerá cando consigan tranquilizar a próxima reacción de indignación que suscite o seguinte recorte nas condicións laborais d@s seus/suas compañeir@s... e na saúde e a conservación do noso ecosistema.

E así están as cousas, cunha consellería de Medio Rural exultante cos resultados dunha campaña desastrosa que lle debe o seu final feliz ás condicións meteorolóxicas; cun servizo antiincendios cada ano máis disgregado, precarizado e privatizado; cunha prevención inexistente que, con cartos europeos, suple o presuposto destinado á extinción do lume nos nosos montes; cunha denuncia ante o TSXG que con toda seguridade quedará en auga de borraxes e cuns bosques cada día peor xestionados que, no momento menos pensado, volverán ser pasto das lapas. Así @s políticos mercachifles de toda pelaxe e @s seus esbirr@s sindicaleir@s se poderán divertir cruzándose reproches e arrimando cada cual, e en exclusivo beneficio propio, o ascua á súa sardiña. E despois da tempestade todo volverá ser igual... ou quizais moito peor, a menos que un día destes @s mandemos a tod@s a tomar por saco.

C.R. para Abordaxe
Leer más...

A opinión dos anarquistas españois decimonónicos acerca do Estado a través da súa prensa - Ensaio de Joaquín Beltrán Dengra

Joaquín Beltrán, catalán nascido en Cornellá e doctor en Historia Contemporanea e investigador, con varios ensaios publicados sobre o anarquismo catalán, o chamado terrorismo anarquista de finais do XIX e inícios do século XX, o movemento obreiro baixo o franquismo e tamén sobre as relacións históricas entre o Estado español e México durante a Revolución Mexicana, púxose en contacto con nós para perguntarnos se estabamos por publicar este seu ensaio, ao que nós acedimos gostosas, e tras a súa traducción ao galego (co seu consentimento) colamos á íntegra este moi interesante estudo:

Introducción

A labor deste artigo é ilustrar o parecer dos libertarios españois sobre o Estado, a través da súa prensa. Preocupados pola periclitación do seu discurso, concluímos retomálo a través dos seus xornais e examinalo dende a súa posición central: o Estado, para saber se o seu parecer aínda é vixente. E para iso temos en conta a opinión de pensadores postmodernos como Foucault e Deleuze.

Apoiámonos na prensa anarquista de finais do século XIX e principios do século XX sacada do Internationaal Instituut Sociale Geschiedenis de Amsterdam para dilucidar o xuízo dos anarquistas españois, a través da súa prensa, sobre o Estado.

Finalmente, esbozamos o xuízo de pensadores postmodernistas, como Foucault e Deleuze para saber se o discurso antiestadista serve no mundo postmoderno que nos atopamos e que é unha prolongación do discurso anarquista decimonónico.

Crítica dos ácratas españois ao Estado

Para os libertarios españois o Estado tiña un carácter de clase, e non era máis que o aparato armado e administrativo que exercía os intereses da clase social dominante.

O xornal El Rebelde(1) expresábase así:

Contra o que moitos cren aínda, a lei nunca foi necesaria porque non respondeu a unha necesidade sentida por todos, si en cambio por uns cantos que nela viron un arma e ao mesmo tempo un escudo para continuar impunemente despoxando e dilapidando o produto do constante traballo dos que dende un principio se viron xa sometidos ao xugo esclavizador da miseria.
A lei, pois, é o froito da aberración e do crime [...]

O noticiero El Grito del Pueblo(2) expresábase deste xeito ao respecto:

[...] pero esta necesidade non se fai sentir máis que para os que posúen algo, e que teñen necesidade dunha forza para gardar isto -da que se apoderaron- das reclamacións daqueles aos cales desposuíron. Pero o traballador que non ten que gardar nada, pasaríase doadamente sen todo ese boato, sendo el o único en sufragar os gastos da súa conservación, non soamente sen sacar algún proveito, senón que está instituído máis que para aprisionalo se dá sinais de reclamación. Se se declarasen en folga, o exército e a policía están alí para facelos respectar a liberdade do traballo; se despois dunha gran tempada sen traballo rexeitados nos talleres e arrastrados pola fame toman un pan con que saciarse, a Maxistratura está alí para informalo de que no medio de tanta abundancia que o traballador mesmo creou, este ten a liberdade de morrer de fame; pero que ante todo, debe de respectar a propiedade; e cando en tristes días en que a miseria é xeral, e arrastrados pola necesidade saen en masa á rúa, é cando estas institucións sociais, se levantan diante deles para impedir calquera exceso. É preciso, polo tanto, destruílas e gardarse moi ben de voltar a construílas

A Idea Libre(3) asevera o seguinte respecto ao Estado:

Non hai que darlle voltas. A lei é e foi sempre a expresión da vontade fundada na conveniencia dos que mandan. A lóxica vai máis lonxe aínda. Se a lei preceptuou como xusto o que prexudicaba aos sometidos, se estes dominan un día por un esforzo revolucionario lexislan tédeo por seguro acontecerán [...], darán nova forma á iniquidade: nese suposto xa pode lamentarse o provir de futuras vítimas

Ao mesmo tempo, para os ácratas españois, que se expresaban a través dos seus xornais, o Estado era tiranía, opresión; e restrinxe a liberdade humana.

Así se le no Germinal(4):

Ela [a autoridade] é a perturbación da orde, é o sustento da opresión e a tiranía; ela é a que persegue honrados cidadáns que defenden ideas nobres e xenerosas.

En El Productor(5) achamos a seguinte reflexión:

O Estado, representante do principio de autoridade, non pode existir sen que os individuos a el supeditados abdiquen unha parte máis ou menos grande da súa liberdade, e só a cambio desta abdicación promete aquel facernos felices; e neste punto conciben, así o Estado máis absolutista como o máis radical

En La Anarquía(6) tamén se opina o mesmo, dicindo que:

A miña lóxica demóstrame que todo goberno é tiranía, que toda autoridade é un dique que se opón á liberdade

E é que como sostén Aníbal D'Auria (2008: 16) a teoría anarquista da xustiza non é unha versión xusnaturalista senón unha concepción que imposibilita calquera asociación entre dereito e xustiza, xa que para eles a xustiza era ausencia de dereito positivo, é dicir, ausencia do Estado.

Reiterando no dito, José Casasola (7) di que o Estado é represor para cos oprimidos porque oprime o seu espírito de rebeldía impedindo a construción dunha sociedade equitativa.

Este pensador anarquista asegura que o Estado nunca favoreceu o progreso social; antes ben, entorpeceuno grazas aos seus exércitos e corpos de mercenarios para perseguir aos que sustentan ideas xenerosas.

José Casasola repite o que dixemos: que o Estado é a expresión da loita de clases e que está a disposición dos atesourados, dos opresores:

O Estado, fiel depositario e gardados das prerrogativas das clases cuxos intereses representa e defende opúxose, empregando todos os medios de resistencia de que dispón, que como é sabido non son poucos, consistentes en cárceres, presidios, deportacións, etc., e nos tempos que corremos xa sabedes os viles procedementos que os axentes dos gobernos poñen en práctica para fraguar complots e simular explosións de petardos, co fin de ter un pretexto para perseguir e asustar os homes que profesan o ideal que simboliza a emancipación integral da humanidade. [...] Sendo a misión do Estado garantir os intereses das clases directoras, chámense gobernantes ou burguesas, fundados na explotación do pobo, mediante as centenares de leis que rexen a vida social feitas no seu favor, non sería suma candidez esperar de semellante organismo nada que signifique reciprocidade de dereitos e deberes, igualdade ou fusión de clases nunha soa, de homes dignos e libres?

Tamén sinala que o Estado non distribúe xustiza, e que esta só existe nas sociedades que se apoian mutuamente:

Nas sociedades rexidas autoritariamente o equilibrio social, como corolario obrigado dunha orde de cousas que tivese por norma a xustiza, non existiu xamais nin poderá existir, porque lexislación e autoridade encargada de executala, implican necesariamente dominio, é dicir, tiranía, e onde hai dominio hai dominadores e dominados, tiranos e tiranizados, posuidores e desposuídos, e por consecuencia, explotadores e explotados¸ pola contra, onde hai igualdade de condicións non é necesaria ningunha lei que garanta o que virtual e implicitamente pola igualdade mesma queda garantido, a saber: o perfecto dereito ao gozo de todo o que serve para conservar, enaltecer e embelecer a vida en xusta reciprocidade da nosa cooperación para producir o concernente a conservala, enaltecela e embelecela

Aduce que hai os que pensan que o Estado é unha creación divina e que así xustifican o capitalismo:

Hai quen aceptando a priori a existencia dun Deus persoal, separado e á parte do mundo obxectivo, autor e creador de todas as cousas, proclama que o Estado como todo o creado é obra dese Deus, que ser certa tal doutrina, habería que declararse o tirano máis abominable de todos os tiranos, pois que se tería compracido en crear a sabendas, xa que para el nada hai oculto, unha institución que, así nos tempos antigos como nos presentes, foi a causa de todas as hecatombes que ensanguentaron a superficie deste miserable planeta que nos serve de morada. As guerras antigas e modernas entre pobos irmáns, entre homes, que non se inferiron nin a máis pequena ofensa persoal entre semellantes que nin sequera se coñecen, por quen foron fomentadas senón polo Estado para satisfacer bastardas ambicións de dominación, de orgullo e de lucro? […]. E se a estas vítimas sacrificadas directamente polo Estado nas guerras, se agregan as que produce a explotación nas fábricas, nos campos, nas minas e en todo lugar en que o home traballa en condicións detestables para satisfacer a cobiza do capitalismo, amparado e defendido pola legalidade do Estado, a cifra resulta aterradora, e máis se se ten en conta o sumando considerable que achega a miseria

Tamén afirma que hai os que lle dan unha explicación materialista, isto é: que é creación dun estadista para apartar o ser humano do estado natural:

Outros, apartándose desta orixe ultraterrea, supoñen que o Estado é obra dos homes, e nisto si que non equivócanse, só que as súas conclusións están en desacordo coas investigacións da moderna socioloxía. O filósofo Hobbes parte do principio de que a guerra máis encarnizada era o estado natural dos homes primitivos, e que estes, para librarse de semellante praga e poder afianzar a súa seguridade e liberdade persoais que estaban a mercé dos máis astutos e fortes, conviñeron en fundar a sociedade civil, nomeándose directores que dirimisen as súas cuestións lográndose por este medio a paz e prosperidade social. O erro desta teoría estriba en considerar se non está dirixida por alguén que asuma en si a facultade de sinalar cada home a órbita que lle é permitido moverse co fin de non perturbar o movemento dos demais, teoría que se opón aos nosos días á concepción anarquista dunha sociedade sen goberno

Resumindo, para José Casasola nun primeiro momento, e nas sociedades primitivas, non existía Estado: este xurdiu xunto coa opresión cando finalizou a etapa en que imperaba o apoio mutuo:

Nesta remota época prehistórica os homes estaban agrupados en familias que formaron tribos e sucesivamente en grupos de tribos que practicaban o traballo en común, participando todos por igual dos seus beneficios; pero este relativo benestar que abondaba a satisfacer as rudimentarias necesidades, aínda non moi desenvolvidas, do home da idade de bronce, non tardou en verse trastornado polas acometidas invasións doutras tribos lacazanas que entregadas á ruda tarefa da caza e carecendo de hábitos de traballo, caeron sobre as tribos de traballadores de vida sedentaria e pacífica e sometéronos a escravitude, obrigándoos a traballar para eles. Para consolidar semellante estado de violencia e rapina e co fin de vixiar constantemente os sometidos, nomeáronse xefes e bandas de mercenarios que vivían á conta dos traballadores, e cantas veces eran sometidos, poñendo en práctica os medios máis atroces que lles suxería a súa máis refinada crueldade.

Velaquí a primeira aparición do Estado, personificado naqueles brutais dominadores que fuxindo do traballo botaron os alicerces dunha institución que chegou aos nosos brutais días máis ou menos modificada e perfeccionada en razón do progreso dos tempos no que afecta á forma, pero conservando no fondo o carácter orixinario de opresión e tiranía que fixo posible a súa existencia

Finaliza coa argumentación de que na actualidade o Estado bendice a sociedade desigual e opresora:

Aínda podería obxectársenos que o estado moderno se funda na lei igual para todos feita polos representantes do pobo en virtude do sufraxio universal; pero xa sabemos que eses representantes do pobo o son por virtude do pucherazo electoral, e que na súa gran maioría se compoñen de privilexiados e aventureiros que teñen especial coidado de facer as leis en todo rigor, sempre que esas leis teñan por obxecto recoñecer e defender o principio de autoridade e a propiedade privada da terra e dos instrumentos de traballo, serán inxustas, como baseándose na usurpación de funcións políticas e económicas que non poden delegarse sopena de quedar desposuído dos que constitúe o complemento da nosa personalidade.

E é que como sostén Francis Dupuis-Deri (2007: 19) a coerción é sinónima de violencia, e toda a autoridade é coercitiva.

Anselmo Lorenzo (8) di que o Estado é autoritario e que non se extrae nada bo del:

A preocupación autoritaria, a acción do poder: aí radica a orixe do mal que todos lamentamos, burgueses e traballadores, nós con farto máis motivo, e preciso é arrancar de raíz esa funesta preocupación político-autoritaria que leva a todo o que non é anarquista a pedir a ese mesmo Estado, a ese mesmo poder, que o olmo dea peras, ou o que é o mesmo, que causas malas dean resultados bos

Para este anarquista, é necesario destruír o Estado e todo órgano político:

Estado monárquico, Estado republicano, Estado burgués obreiro, todo é o mesmo; en todas e en cada unha desas formas autoritarias encárnase o despotismo de arriba e a escravitude de abaixo, e polo tanto é preciso saír da evolución que segundo as teorías oportunistas vaia preparando reformas paulatinas que consuman xeracións na opresión e a miseria, senón no período plenamente revolucionario; pero para isto preciso é destruír o Estado e todo o organismo político

E é que como di Aníbal D'Auria (2008: 16 e 18) o anarquismo ataca o Estado porque a súa idea de xustiza é oposto a todo dereito positivo. E que para os ácratas o dereito ou o Estado é coacción física, superstición e violencia.

Recapitulamos cos argumentos de Ricardo Mella (9) cando pensa que:

A tiranía do Estado sempre produciu os mesmos lamentables efectos, traducíndose nunha encadenación infinita de despoxos arbitrarios e onerosidades abominables. -Os homes e as clases que dan vida e que viven da monopolización do Estado, exercen sen escrúpulos de conciencia todo xénero de inxustizas legais, sancionando e promulgando caprichosamente leis, códigos e constitucións que fagan posible as súas felonías e desaforos. Vinculada neles toda a forza do poder social pola acción centralizadora do Estado, de cuxos magnos resortes dispoñen a pracer as clases directoras, todo lles é posible aos de arriba en prexuízo evidente dos de abaixo. - Por iso, precisamente por iso, xamais o Estado contribuirá co seu poder e omnipotencia a producir a emancipación dos desherdados.
[...] O Estado é a sociedade organizada oficialmente para defender os intereses dos grandes propietarios e fomentar por medio da forza o influxo e poderío dos potentados e nobres: é unha forza formidable. Realmente o Estado é un poder avasalador e despótico que infunde medo, e o que infunde pavor, o que aniquila e aterra, claro está que debe ser nocivo para a saúde social. Isto é indubidable
[...] Malo que malia os demócratas mediocres, a acción disolvente que o Estado exerce sobre a sociedade, xamais se trocará en acción benéfica; como non procuren os pobos a súa derrogación definitiva, sempre serán escravos xa que ata o presente momento histórico, a forza do poder social organizado, só ten tendido a secularizar o poderío e prepotencia das clases elevadas, a cuxo servizo están adscritas con rendido servilismo os que explotan a gobernación das nacións. Por algo dixo a sabedoría moderna que a medida que decrece o poder avasalador do Estado, aumenta a felicidade dos pobos e que o súmmum da liberdade e prosperidade da raza humana, chegará, precisa e indefectiblemente, cando o poder do Estado sexa reducido ao que en toda operación matemática, representa un cero á esquerda
[...] porque o Estado non significa outra cousa que o soporte formidable en que se apoian os privilexiados para eternizar o odioso imperio da súa dominación inexplicable, o mortífero cerco de ferro en que a explotación ten constantemente asediados os augustos fillos do traballo
[...] Procurar a derrogación do Estado polos incorrixibles defectos de que adoece, xa que só criadeiro de infamias e atropelos supón, é traballar en pro da xustiza, en afanarse nobremente en levantar, con sas enervaciones, o abatido espírito dos homes para que se purifiquen e rexeneren combatendo pola causa augusta da súa emancipación
[...] El Estado autoritario ten vido sendo ata o día o compracente patrocinador de todo despoxo, forza será que a partir deste momento deixe o seu posto ao socialismo para que este estado novísimo, moralizador e liberador coa súa xustiza incorruptible e moralizadora poña fin á era azarosa e arbitraria do autoritarismo absorbente que tantas inxustizas, despoxos, aleivosías e bandolerismos perpetrou en ben e para saciar a omnímoda avaricia e bandoleirismo perpetrou en ben e para saciar a omnímoda avaricia das clases dominadoras

Outra mirada do Estado para ver a opresión do poder actual na sociedade postmoderna

Foucault, interesado nunha reconceptualización do poder que supere a súa concepción xurídico-negativa e que intente a súa formulación positiva como tecnoloxía do poder que encarna a sociedade occidental contemporánea xulga que este se desenvolveu a partir da disciplina e a educación como tecnoloxías que están dirixidas ao control dos individuos e do achado do concepto de poboación como tecnoloxía orientada ao control colectivo e social.

A disciplina, entendida como o mecanismo do poder polo cal alcanzamos a controlar, no corpo social, ata os elementos máis tenues dos átomos sociais, ou sexa, os individuos, estes se os vixiamos controlamos a súa conduta, o seu comportamento, as súas aptitudes, encontramos a concreción na praxe dunha educación disciplinada nas notas cuantitativas, os exames, os concursos, etc. (Ferrer, 1985: 31).

Por último, este pensador entende que na tecnoloxía de poboacións, a sociedade disciplinaria complétase nunha didáctica na que o poder non se exerce simplemente sobre os individuos entendidos como suxeitos-súbditos, senón que se descobre naquilo sobre o que se exerce o poder, o cal quere dicir un grupo de seres vivos que son atravesados, comandados, rexidos por procesos biolóxicos (Ferrer, 1985: 32).

Desta forma, o poder faise materialista, deixa de ser esencialmente xurídico, e agora debe lidar con esas cousas reais que son o corpo e a vida.

Deleuze, articula a súa reflexión ao constatar que estamos nunha crise xeneralizada de todos os lugares de encerro: prisión, hospital, fábrica, escola, familia (Ferrer, 1985: 18, t. II). E que da linguaxe analóxica que lles é común pasamos, nas sociedades de control, a unha linguaxe numérica.

Este pensador, tamén caracteriza ás novas sociedades de control como o lugar onde, a diferenza das sociedades disciplinarias, nunca remata nada. E que nas sociedades de control, a dominación é un contínuum que corresponde a unha mutación fundamental do capitalismo contemporáneo actual

Conclusións

Pensamos que o Estado, para os anarquistas decimonónicos, é autoridade, forza, despregamento ostentoso e fachendoso do poder: é o violador legal da vontade dos de abaixo e a negación permanente de toda liberdade.

Como indagación superficial da sociedade presente, que é postmoderna, hai que dicir que, segundo Foucault e Deleuze, o Estado non se pode analizar fóra da microfísica do poder. E que este, exercido polo Estado, é un efecto de conxunto onde xoga un papel importante as relacións de poder, pois o Estado non é unha fonte autónoma de poder, xa que está en todas as partes: é unha rede de relacións de poder.

Bibliografía citada

D’AURIA, A., (2008) “Ciencia del derecho y crítica del Estado: Kelsen y los anarquistas” en Academia. Revista de enseñanza del Derecho, Año 6, número 12, pp. 9-21

DUPIS_DERI, F., (2007) L’anarchies dans la philosophie politique. Réflexions anarchists sur la typologie traditionnelle des régimes politiques, Québec

Ferrer, Ch (compilador), (1985) El lenguaje libertario, Montevideo, Piedra Libre, II t.

Notas:
1 1908, número 21
2 1886, número 1
3 1894-9, número 25
4 1904, número 8
5 1887, número 24
6 1890, número 226
7 Almanaque de la revista Blanca para 1903
8 Almanaque de la revista Blanca para 1903
9 Almanaque de la revista Blanca para 1903
Leer más...

Nin Ucraíno nin Ruso! - Desenvolvamos o noso propio campo, o terceiro campo, o da revolución social

Colamos (traducido) da web Proxecto Ferrer este documento publicado polo grupo comunista libertário "Guerre de Classe", acerca dos acontecementos na Ucranía con moi boa información e análise:

Cando escribimos hai algúns meses no noso texto: "Preparativos de guerra entre Ucraína e Rusia - Espectáculo ou realidade?"[1] que as condicións dunha nova guerra maduraban en Ucraína, moitos compañeiros expuxeron dúbidas ou ata desacordos con afirmacións categóricas. Agora podemos confirmar que o conflito en Ucraína claramente permutou da fase "fría" á fase "quente" e o que presenciamos actualmente no leste do país, é unha guerra baixo todas as súas definicións. De Lougansk na fronteira con Rusia ata Marioupol sobre a costa do mar Negro, hai dúas forzas militares que se miden en enfrontamentos diarios tratando de estender a zona baixo o seu control, peléxanse no chan así como nos aires, no campo así como nos centros industriais, a artillaría fai chover granadas sobre pobos, a aviación bombardea cidades (baixo o pretexto de que os seus inimigos utilizan os habitantes como escudos humanos), homes, mulleres, nenos morren polas bombas e os mísiles... En catro meses de conflito armado, máis de 2000 civís e militares morreron e outros 6000 foron feridos; 117 mil proletarios foron desprazados no país e outros 730 mil encontraron refuxio en Rusia. No momento de completar este artigo, os cadáveres cobren as rúas de Donetsk, presos nas poutas da ofensiva gobernamental.

No mesmo texto, escribimos tamén que a única resposta do proletariado á guerra, é organizar e desenvolver o derrotismo revolucionario, é dicir, negar na práctica a alianza a un ou outro campo, senón pola contra establecer vínculos entre os proletarios de ambas as dúas partes do conflito a través da loita contra as dúas burguesías. E aínda neste terreo, se desenvolveron as cousas, o noso texto é polo tanto (tres meses despois da súa publicación) unha posdata.

Este texto está baseado en información de diferentes fontes (que citamos nas notas), blogs de militantes así como dos medios oficiais. Esta breve descrición dos acontecementos en Ucraína tomounos horas dun traballo prudente, solicitando información, lectura de textos, revisión de videos, comparando diferentes datos, etc. Queremos subliñar dúas cousas: primeiro, o feito de que os eventos que describimos aquí non fosen cubertos por France Télévision ou Euronews non significa que non acontecesen, non significa tampouco que nós os inventáramos (diversas fontes de esquerda, pero tamén os medios ucraínos e rusos os describiron). Segundo, é claro que a información que obtivemos de Ucraína é caótica, incompleta e ás veces contraditoria. Non obstante, iso non nos fai abandonar o noso intento de documentar o que está a pasar alá. Estamos persuadidos que debemos opoñer, as informacións elixidas polo Estado, unha posición crítica e radical do movemento anticapitalista; debemos desenvolver e compartir a información e as análises que comprenden o mundo a través do prisma da perspectiva revolucionaria.

A ideoloxía guerrilleira (xa sexa que estea baseada na defensa dun Estado nacional unido ou no dereito á autodeterminación dos simpatizantes pro-rusos) comeza a enraizar en Ucraína, as organizacións da sociedade civil organizan campañas de colecta de fondos para apoiar ao exército, os "representantes de Deus" bendicen as armas dun campo ao outro, e a televisión difunde as escenas de babushkas que proporcionan aos homes armados o seu ultimo frasco de marmelada.

Os proletarios non obstante non se someten ao lavado de cerebro da propaganda de guerra proveniente dun ou doutro bando, non todos se queren sacrificar "pola súa patria". As expresións de negativa á práctica dos masacres da guerra aínda aparecen con máis frecuencia e en ambos os dous lados do conflito teñen grandes dificultades para recrutar novo persoal para o seu masacre mutuo.

Miles de soldados do exército ucraíno, que o goberno enviou nas supostas operacións antiterroristas no Oriente do país, desertaron ou cambiaron de bando con todo o seu equipo, incluíndo tanques e vehículos blindados. Por exemplo, a brigada 25 aeroportuaria ucraína (tropas de elite por excelencia) cuxos homes son acusados de "demostrar covardía" durante os combates en Kramatorsk, disolveuse por instrución presidencial o 17 de abril despois de facer evidente o seu rexeitamento "para combater outros ucranianos"[2]. Recentemente, son 400 soldados da mesma unidade que desertaron e fuxiron ao lado ruso da fronteira despois de encontrarse baixo lume intenso e sen munición. Estes soldados que serán, como a Rusia xa anunciou, extraditados cara ao territorio de Ucraína, declararon que prefiren ser acusados de deserción en lugar de seguir asasinando e ser asasinados na guerra e morrer na fronte oriental. Todos estes desertores din que non queren loitar contra "o seu propio pobo" e tamén denuncian as condicións de vida desesperadas ás cales se deben enfrontar no exército - pésimo soldo, comida noxenta ou mesmo falta de alimentos, etc. Outras unidades aínda non se despregaron no leste pola súa falta de fiabilidade. Da mesma forma que o anterior presidente Ianoukovitch non puido utilizalos para reprimir os manifestantes, menos aínda o actual goberno ousa enviar ao combate as tropas coñecidas pola súa lealdade mínima.

Uns 1000 soldados de unidades na rexión de Volinia amotináronse en Mykolayiv o 29 de maio. Os soldados do terceiro batallón da brigada 51 negáronse a ser enviados á fronte, eles recusaron as ordes dos seus superiores e comezaron a descargar o seu equipo pesado e outros materiais xa preparados para o transporte. Despois de que a súa unidade sufriu fortes perdas durante un enfrontamento cos separatistas preto da aldea de Volnovakha, comprometéronse a regresar aos seus cuarteis permanentes en Rivne. En lugar disto, eles foron desprazados do leste cara ao sur, despois regresaron ao seu lugar de saída, de tal sorte finalmente poderíase dicir que van continuar a súa formación antes de ser devoltos á fronte. Despois de "perder a confianza no seu Xeneral á luz dos acontecementos máis recentes en Volnovakha e durante o funeral en Rivne, así como debido á traizón dos seus xenerais, os soldados comezaron unha rebelión abierta."[3]

O segundo batallón da brigada 51, que se encontraba no cuartel de Rivne ao mesmo tempo e que presenciou os funerais dos soldados do 3er batallón asasinados no tiroteo de Volnovakha, así como da dirección caótica e enganosa das operacións, amotinouse tamén. "Os xenerais dicíannos 'imos ao norte', despois 'imos ao sur' ata o punto de que os soldados se prestan aos seus disparates. Os xenerais comezaron a usar chalecos antibalas por temor aos fraggin".[4] Aproximadamente 1,200 soldados participaron no motín, negáronse a ser transferidos a Mykolayiv. Prometéronnos, cando eles foron mobilizados, que montariamos garda entre a fronteira de Ucraína e Belorrusia. Estabamos listos, pero non a arremeter contra estes pallasos de Donbass".[5]

Unha rebelión parecida estalou tamén en Poltava.

Catro días máis tarde, despois de que seis soldados orixinarios da rexión de Volhynia fosen asasinados, as nais, as mulleres e os pais dos soldados da brigada 51 bloquearon as rutas da rexión de Volhinya para protestar contra o continuo despregamento da unidade en Donbass.[6]

As manifestacións e as protestas organizadas polas mulleres e outros parentes dos conscriptos que pedían o regreso á casa dos soldados ou deter a súa partida á fronte estendéronse durante ese tempo a outras rexións de Ucraína (Bucovine, Lviv, Kherson, Melitopol, Volhynia, etc.). As familias dos soldados bloquearon as estradas coas árbores caídas na rexión de Lviv ao principio de junio.[7] Una manifestación de pais bloqueou a entrada da oficina de recrutamento militar en Lviv algúns días máis tarde.[8] En Iavorivo (rexión de Lviv), os membros dunha familia ocuparon un terreo de adestramento da brigada 24 mecanizado e esixiron deter a partida cara á liña do frente.[9] Las manifestacións dos pais en Dnipropetrovsk e Kharkov esixiron o regreso dos batallóns ás súas rexións natales.[10] As mulleres de Kharkov ocuparon o aeroporto militar local. A oficina de recrutamento militar local en Kherson estivo ocupada polas nais e os esposas dos soldados. Elas esixiron o fin da guerra con frases como: "Mulleres contra a guerra", "Onde fan, os fillos dos oligarcas, o seu servizo militar?" ou "Os nosos nenos non son carne de cañón".[11] En Tchernivtsi, as mulleres bloquearon a autoestrada cara a Jitomir por varios días e pediron o regreso á casa dos soldados.[12] El 24 de xuño, os pais fixeron unha barreira no quilómetro 125 da avenida Kiev-Tchop, portaban pancartas dicindo "Regresen aos nosos fillos, envíen ao leste aos fillos dos xenerais".[13] El 8 de xuño, un grupo de 100 pais de soldados bloquearon as tropas da 3033 unidade militar con base en Melitopol, na rexión de Zaporojie. A protesta logrou impedir o envío dos soldados á fronte. Os pais involucrados no movemento de protesta tamén protestaron, a propaganda estatal que os describe como os "separatistas pro-rusos": "onte a noticia dixo que 'os separatistas pro-rusos organizaron un bloqueo da unidade militar' Pero non había ningunha mención de Rusia na porta de entrada da unidade militar! Nós non queremos perder os salarios da nosa familia (...): Donetsk é un masacre e os nosos fillos teñen de 20 a 21 anos. (...) Venos, nós somos nais!, Como poden chamarnos separatistas?" declaraba unha das protestantes.[14] As nais e as esposas dos soldados protestaron contra o avance á fronte, na base militar de Ternopil o 15 de julio.[15]

E esta non é a primeira vez que as familias dos soldados se enfrontaron a unha acción militar. Durante o período no cal o resultado foi, en última instancia, a caída do anterior presidente Ianoukovitch, pais e outras persoas organizaron encontros fronte aos cuarteis, discutiron cos soldados para levarlles información sobre o que realmente estaba a pasar nas rúas e convencelos a negarse a participar nunha represión potencial contra os manifestantes.

Mentres tanto, novos homes continúan sendo recrutados no exército. Mesmo se eles deben ser recrutados como parte dun servizo militar obrigatorio, o goberno fainos pasar por voluntarios. "Non somos voluntarios (...) non queremos asasinar persoas (...) non iremos a ningún lado, imos eliminar os nosos uniformes e volveremos á casa", proclamaron os recrutas nun mitin de protesta en Lviv.[16]

Despois da entrada en vigor do decreto presidencial de Porochenko acerca da terceira onda de mobilización das forzas militares o 24 de xullo, cuxa consecuencia é o envío de miles de proletarios á fronte, os disturbios estalaron en varias localidades en Ucraína de oeste cunha maior forza: na cidade de Voloka, toda a poboación resistiu ao recrutamento de 50 homes. "Eles comezaron, que eles mesmos resolvan os seus problemas. Morreremos pero non daremos os nosos fillos. Deben comprendelo e non vir aquí con ordes de mobilización" declara un ancián manifestante.[17] Os pais dos soldados bloquearon unha estrada preto da aldea de Korovia o 25 de xullo esixindo o fin da mobilización e que os fillos das autoridades públicas fosen enviados ao frente.[18] O mesmo día, unha estrada no distrito de Oboukhivs'kyi, próximo a Kiev, foi igualmente bloqueado por familiares de soldados. Os bloqueos continuaron dende o 28 de xullo en polo menos 7 localidades na rexión de Bucovine e a estrada Kiev-Tchop foi tamén bloqueada, unha vez máis. Durante unha manifestación anti-guerra en fronte da oficina de recrutamento en Novoselysa, os manifestantes atacaron un membro do consello municipal que intentaba falar con ellos.[19] Os habitantes de moitas localidades da rexión de Ivano-Frankivsk entraron con forza na oficina da administración militar local o 22 de xullo e prenderon unha fogata coas ordes de mobilización e outros documentos concernentes á mobilización. O mesmo feito tivo lugar o mesmo día en Bogoodchany.[20] En diferentes aldeas, as persoas incendiaron masivamente os seus documentos de recrutamento distribuídos polo correo postal.[21] En Moukatchevo, en Transcarpathie, a situación agravouse a tal punto que o comando militar local que estaba preocupado porque as protestas se mantiñan, polo momento, suspendeu a mobilización e prometeu que ningún dos habitantes locais sería enviado á fronte nun futuro próximo.[22] Otras mobilizacións militantes contra a guerra sucederon novamente na rexión de Zaporojite o 4 de agosto así como en fronte do parlamento en Kiev ao seguinte día.[23]

Kiev que actualmente non pode confiar no seu exército regular, depende polo tanto de exércitos privados duns cantos oligarcas e a garda nacional, unha milicia de voluntarios principalmente formados de nacionalistas do Pravyi Sektor (sector de dereita) e do partido Svoboda (Liberdade) durante o movemento de protesta contra Ianoukovich. As novas unidades da garda nacional non están principalmente formadas para accións militares, senón principalmente para reprimir as protestas das masas e os motíns como foi revelado durante o seu desfile en Kiev a finais de xuño. Por outra parte, centos dos fascistas da Asemblea Nacional de socialistas e os patriotas ucraínos xa atacaran en xuño unha manifestación contra a operación anti-terrorista que acontecera en Kiev.

Non obstante, os membros da Garda Nacional non están fóra das contradicións que sacoden as dúas frontes. Radio Europa Libre recentemente publicou un video[24] que mostra a un soldado da Garda Nacional que reprocha ao goberno de non ser capaz de proporcionar suficiente alimento, auga e armas aos voluntarios. "Somos utilizados como carne de canón" afirma el. As condicións materiais alcanzan mesmo aqueles que pensan que están ideoloxicamente por enriba delas.

Os mercenarios provenientes do mundo enteiro loitan tamén no campo de Kiev, foron contratados polo goberno ou por axencias privadas (trataríase de tropas mercenarias de Polonia, de República Checa, da ex Iugoslavia, pero tamén da rexión de África ecuatorial).

O recrutamento de novos combatentes non avanza segundo a sorte dos señores da guerra local, e no campo dos separatistas tampouco. A maioría dos mineiros da rexión de Donbass segue rexeitando unirse ao seu bando. En lugar disto, eles formaron unidades de autodefensa que se posicionan contra os separatistas e as tropas do goberno. Unha destas unidades enfrontouse aos separatistas e impedíronlles explotar unha mina no poboado de Mikivka. En Krasnodon, na rexión de Lougansk, os mineiros organizaron en maio unha folga xeral e colleron o control da localidade. Eles abertamente negáronse a unirse tanto ao bando dos separatistas "anti-Maïdan" en Lougansk, como ao campo dos oligargas de Maïdan en Kiev, e máis ben esixiron o aumento dos seus salarios así como deter a contratación de man de obra para a mina por axencias privadas.[25]

Os mineiros de seis minas na conca de Donbass comezaron unha folga cara a finais de maio para pedir o fin da operación anti-terrorista no leste do país e a retirada das tropas.[26] Su acción foi o resultado da súa propia iniciativa e non foi imposta de ningún xeito por homes armados da república popular de Donetsk, como afirmaron despois certos medios. Segundo os folguistas, a guerra representa dano para a existencia mesma das minas e provoca o desemprego. "O luns 26 de maio, no momento en que o exército ucraíno comezou o bombardeo dos poboados, os mineiros non regresaron simplemente ao traballo, polo "factor externo" de hostilidades, sucedido case na súa porta, que aumentou seriamente o risco de accidentes de traballo. Por exemplo, se unha bomba tivese golpeado a sub-estación eléctrica, os mineiros terían quedado presos baixo terra, e iso tería significado inevitablemente a muerte".[27] A folga foi iniciada por uns 150 mineiros da mina Oktiabski e estendeuse como unha reacción en cadea a outras de Donetsk (Skochinskiy, Abakumov, "Trudovskaya", etc.), pero tamén a minas doutras cidades, en particular Ougledar ("Yuzhnodonbasskaya n°3"). Nas minas nas cales o propietario é Rinat Achmetov, o home máis rico de Ucraína e que posúe un imperio industrial controlando case toda a parte oriental do país, os traballadores foron forzados a traballar, continuaron descendendo nas foxas, a pesar dos bombardeos das inmediacións. Por iniciativa de mineiros da mina Oktiabrski igualmente (e outra vez sen ningún sustento da república popular de Donetsk), unha manifestación anti-guerra de miles de participantes foi organizada o 28 de mayo.[28] El 18 de xuño, miles de mineiros de novo manifestáronse no centro de Donetsk polo fin inmediato das operacións militares. Os participantes argumentaron que non eran separatistas, senón a xente ordinaria de Donbass. Tamén declararon que se o goberno de Kiev non respondía ás súas esixencias, eles tomarían as armas.

Os separatistas así como os oligarcas locais pro-Kiev intentan manipular e interpretar estas asembleas caóticas e contraditorias en función dos seus propios intereses. Rinat Achmetov, o oligarca de Donetsk, organizou a súa propia "folga" pola Ucraína unida, os separatistas pola súa banda trataron de facer pasar as manifestacións de mineiros como unha expresión dunha posición pro-rusa dos traballadores de Donbass.

A pesar das consignas nacionalistas ou separatistas que aparecen nas manifestacións de mineiros, os traballadores non desexan unirse á Milicia Popular de Donbass. Un dos comandantes separatistas Igor Girkin, recentemente queixouse en público de que os locais tomaron as armas do seu arsenal, pero en lugar de estar ao servizo das milicias separatistas, as levaron ás súas casas para protexer as súas familias e as súas vilas contra ambos os dous bandos do conflicto.[29] Os separatistas continúan confiando nas bandas criminais locais que (despois de ser pagados) lles permitiron coller o control dos edificios públicos, oficinas de policía, depósitos de armas, de grandes estradas e dos medios de comunicación na rexión de Donetsk e de Lougansk. A maioría das forzas separatistas está, non obstante, formadas de mercenarios provenientes do outro lado da fronteira (rusa), en particular de vellos combatentes das guerras en Chechenia.

Se o movemento anti-guerra real, o movemento de derrotismo revolucionario, quere ter éxito, debe converterse non só en masivo e xeneralizado, senón debe tamén organizarse e estruturarse. Non temos senón un pouco de información sobre as estruturas organizativas do movemento en Ucraína. Podemos concluír na existencia de certas estruturas a partir dos eventos mesmos (as manifestacións ou as folgas repetidas por miles de persoas non poden ser o resultado dunha explosión espontanea de cólera, do mesmo xeito que as protestas dos pais dos soldados, como o describimos antes, esixen certo nivel de coordinación, unha colaboración organizada para o plan de contido e práctica), a existencia doutras estruturas formais ou informais está confirmada por información incompleta que obtivemos sobre o terreo. Certas asociacións xa existentes transformáronse en cadros de centralización das actividades anti-guerra -por exemplo a Comunidade de pais da rexión de Donetsk "Kroha"[30],que publicou unha chamada á poboación o 10 de xuño, limitada, contraditoria e pacifista que era: "Nós, os pais da rexión de Donetsk, chamámolos, políticos, personalidades públicas e persoas interesadas. Axúdennos a salvar as persoas de Slaviansk, Krasnyi Liman, Kramatorsk, deteñan as operacións militares. Temos o desexo de axudar a facer comprender a verdade do que pasa nestas poboacións. Despois de moitas semanas, as persoas viven baixo ataques incesantes de artillaría. Os civís morren constantemente. Nenos foron feridos, a morte de tres infantes está confirmada. As vivendas, os hospitais, gardarías e escolas estanse desboronando. A xente, incluídos aos nenos viven nun estado permanente de tensión, escondéndose baixo o chan por varias horas dos ataques que non se deteñen xamais. (...) Nós pedimos a súa axuda para salvar a vida destas persoas e para deter as accións militares".[31] Outra asociación, as Nais de Donbass, afirma na súa declaración: "Queremos vivir. Nós as persoas ordinarias, esposos e esposas, pais e fillos, irmás e irmáns. Nós, os civís pacíficos, somos os reféns do conflito na nosa rexión, as vítimas dos enfrontamentos militares. Estamos cansos do medo e aspiramos á paz. Queremos vivir nas nosas casas, camiñar na rúa das nosas cidades, traballar nas empresas e organizacións da nosa rexión, e cultivar a nosa terra. (...) Nós, as nais de Donbass insistimos no cesamento inmediato da operación anti-terrorista e ás accións militares na nosa rexión! (...) Estamos certas de que o conflito no noso país pode ser resolto pacificamente! Alto á guerra! Eviten os decesos de nenos! Salven ao pobo de Donbass!"[32] A voz de Odessa organizou unha manifestación contra a guerra o 13 de xullo en Odessa. Os participantes berraban frases como "Estamos contra a guerra!, Alto á operación anti-terrorista no Leste! ou Queremos a paz!" Durante este flash-mov, espantosas gravacións de audio de tiros da artillaría e de impacto cara aos civís eran difundidos.[33] En Kharkov, as asociacións locais anti-guerra (entre outros o movemento de mulleres de Kharkov, "Kharkivianka") organizaron o 20 de xuño unha manifestación en fronte da fábrica de autos VAI Malyshev. Esta fábrica recibiu un comando de 400 vehículos blindados para ser enviados á fronte. As manifestacións esixiron a anulación do comando e difundiron slogans como "Non á guerra" ou "Alto ao masacre insensata".[34]

Durante ese tempo, a situación económica social en toda Ucraína empeorou. A depreciación da moeda local, o aumento de prezos de produtos básicos, os transportes e servizos así como a redución da produción en varias empresas conducen a unha forte baixa dos salarios reais, estimados entre o 30 e 50% de perda. O goberno de Kiev, baixo a presión das institucións financeiras internacionais, debe adoptar unha serie de medidas de austeridade que van agravar as condicións de vida do proletariado, e ao mesmo tempo, prepara a máis grande onda de privatizacións despois de 20 anos. O goberno central cesou dende maio o pagamento de salarios aos empregados do estado, das prestacións sociais e das pensións nos territorios que non están baixo o seu control, miles de traballadores están sen ingresos. A situación nas rexións onde as operacións militares acontecen están aínda peor -as fontes de electricidade e de auga están interrompidas, os medicamentos e alimentos son escasos.

Os disturbios sociais orixinados por esta situación aparecen despois dun tempo. Entre eles as folgas dos mineiros na parte oriente do país e os proletarios nas rexións do oeste comezan tamén a fartarse. Os mineiros de Krivoy Rog comezaron unha folga xeral en maio esixindo a alza ao dobre dos seus salarios. Eles comezaron por organizar milicias armadas de autodefensa. Na súa declaración dirixida aos traballadores de toda Europa, describen os oligarcas rusos e ucraínos, en calquera campo que eles estean (separatista ou aquel de Kiev), como a razón principal da crise: "Dirixímonos a vostedes pedíndolles apoiar a nosa loita contra os oligarcas, que provocaron a crise actual en Ucraína e que prolongan á desestabilización, ameazando iniciar unha guerra fratricida en Ucraína que sen lugar a dúbidas terá consecuencias catastróficas para toda Europa".[35]

Moitas manifestacións por "condicións de vida dignas", contra o aumento dos prezos e polo aumento dos salarios e as pensións teñen lugar nas diferentes cidades en todo o país. (Unha serie de accións contra o aumento de prezos de aloxamento e de tarifas de servizos públicos sucederon en Kiev a finais de xuño e en xullo. O 1° de xullo, unha manifestación contra o aumento de prezos desenvolveuse en Kharkov. A máis importante manifestación polo momento tivo lugar en Kiev o 24 de xullo con frases como "Redución dos ingresos dos oligarcas, non do pobo" e "Non lle roubes aos cidadáns ordinarios").[36]

A principios de agosto, o último cadro de resistentes que continuaban ocupando a praza de Maïdan en Kiev ("porque nada cambiou!") foi atacado por dous batallóns da Garda Nacional co fin de evacualos. Eles actuaron baixo a orde do novo alcalde de Kiev, Vitali Klitchko, o que demostrou unha vez máis que a palabra dun político burgués (a principios de ano, el pedira aos ocupantes non evacuar a praza "mentres que ningún verdadeiro cambio sucedese en Ucraína") compromete unicamente a aqueles que creen... Non obstante os violentos enfrontamentos estalaron durante a evacuación, do cal unha vez máis a prensa burguesa internacional se abstivo de evocar, en tanto que é verdade que o goberno de Kiev é aliado occidental e "o horror último" non pode ser encarnado senón polos separatistas do leste de Rusia.

A República Popular de Donetsk busca restrinxir o movemento de mineiros, os cales se preocupan máis polos seus intereses materiais que de calquera ideoloxía, todo xogando cos intereses e as demandas dos folguistas a quen prometera a nacionalización dos complexos industriais, e os intereses dos oligarcas a quen prometera a inviolabilidade da propiedade privada.

O movemento anti-guerra, non obstante que polo momento é limitado, tanto no espazo coma no contido, desencadeou folgas e manifestacións obreiras organizadas non por unha ideoloxía, senón polos intereses materiais do proletariado nos dous bandos, todo iso confirma o que nós escribimos no texto precedente: "(...) o desencadeamento da guerra imperialista (...) non significa necesariamente o afundimento definitivo do proletariado. En efecto, historicamente, se a guerra significa en primeiro lugar unha relativa supresión, esta pode deseguida dialécticamente determinar unha reanudación das loitas tanto máis forte cando mostra as contradicións e a brutalidade inminente do sistema capitalista".

A pesar diso, lévanos repetidas veces a caer en supostos "revolucionarios" que defenden a operación anti-terrorista, porque eles cren que iso permitirá un regreso á loita de clases "habitual". A pesar diso, nós podemos ler (aínda que de xeito fragmentado e contraditoria) as noticias sobre os "anarquistas" activos nas estruturas administrativas dos separatistas, porque eles as consideran como un mal menor en comparación co goberno de Kiev.

Nós non apoiamos de ningún xeito a guerra e as súas atrocidades e somos conscientes de que todo conflito militar significa o agravamento das condicións de vida proletarias. Non obstante, en tanto que comunistas, non podemos adoptar a tese segundo a cal podemos evitar un conflito militar apoiando un ou outro campo nunha guerra. O proletariado non ten ningún interese en preservar as condicións actuais ou anteriores da súa miseria. O proletariado non ten patria que defender. O campo do proletariado en toda guerra, é a acción unida e intransixente dos proletariados dos dous bandos que compiten contra os dous campos en guerra da burguesía.

A loita contra a guerra significa o derrotismo revolucionario! Fronte proletariado revolucionaria contra a burguesía dos dous campos en guerra!

Afrontemos a guerra coa acción directa, a sabotaxe, a folga xeral, radical e combativa!

Solidariedade de clase cos derrotistas revolucionarios de todos os campos!

* Agosto 2014 *

Traducción del francés: proyectoferrer | comunismo libertario (http://proyectoferrer.wordpress.com/)

Fonte: http://proyectoferrer.wordpress.com/2014/09/10/ni-ucraniano-ni-ruso-desarrollemos-nuestro-propio-campo-el-tercer-campo-el-de-la-revolucion-social/

Máis: http://panfletossubversivos.blogspot.com/2014/09/ni-ucraniano-ni-ruso-desarrollemos.html

E tambén: http://www.autistici.org/tridnivalka/ni-ucrania-ni-rusia-vamos-a-crear-nuestro-propio-bando-el-tercer-bando-el-de-la-revolucion-social/
———-

[1] http://www.autistici.org/tridnivalka/preparatifs-guerriers-entre-lukraine-et-la-russie-show-ou-realite/

[2] http://www.thedailybeast.com/articles/2014/04/17/the-ukrainian-army-is-crumbling-before-putin.html

[3] http://ndilo.com.ua/news/u-viyisku-rozpochavsja-bunt.html via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/05/30/beginning-of-rebellion-in-the-ukrainian-army/

[4] Idem.

[5] Idem.

[6] http://www.volynpost.com/news/33715-vijskovi-z-51-oi-brygady-vlashtuvaly-na-mykolaivschyni-bunt via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/05/29/volhynia-soldiers-mutiny-and-refuse-to-go-to-the-donbas/

[7] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/02/soldiers-relatives-protests-spreading-in-ukraine/

[8] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/04/soldiers-relatives-block-military-recruitment-office-in-lviv/

[9] Idem.

[10] Idem.

[11] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/11/kherson-soldiers-relatives-picket-military-enlistment-office/

[12] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/19/chernivtsi-soldiers-relatives-block-highway-demand-soldiers-brought-back-from-the-east/

[13] http://112.ua/obshchestvo/pod-zhitomirom-semi-voennosluzhaschih-perekryli-dorogu-kyjev-chop-79161.html

[14] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/10/soldiers-relatives-block-troops-in-melitopol-from-being-sent-to-the-front/

[15] http://www.youtube.com/embed/hyLIUk6U9yA

[16] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/04/soldiers-relatives-block-military-recruitment-office-in-lviv/

[17] http://www.aitrus.info/node/3875/ via http://libcom.org/forums/news/protests-ukraine-02122013?page=11#comment-541714

[18] Idem.

[19] http://www.youtube.com/embed/0WbCvUoZEQ

[20] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/07/25/riot-in-western-ukraine-against-army-mobilization/

[21] Idem.

[22] http://www.aitrus.info/node/3875/ via http://libcom.org/forums/news/protests-ukraine-02122013?page=11#comment-541714

[23] http://www.youtube.com/embed/G2qm3_c2O-8 y http://www.youtube.com/embed/fiRqdLi6fk0 via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/08/06/protests-against-the-war-in-zaporizhia-and-kyiv/

[24] http://www.rferl.org/media/video/ukraine-national-guard-cannon-fodder/25426820.html

[25] http://observerukraine.net/2014/05/08/for-an-independent-social-movement-for-a-free-ukraine/

[26] http://en.itar-tass.com/world/733524/

[27] http://liva.com.ua/miners-war.html via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/05/30/donetsk-miners-strike-against-war-eyewitness-account/

[28] http://www.marxist.com/donetsk-miners-strike.htm

[29] http://observerukraine.net/2014/05/27/petro-poroshenko-the-chocalate-king-walks-onto-a-sticky-wicket/

[30] http://kroha.dn.ua

[31] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/13/mothers-and-parents-organisations-appeal-stop-the-war-save-the-people-of-donbass/

[32] http://brend-archer.livejournal.com/324036.html via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/13/mothers-and-parents-organisations-appeal-stop-the-war-save-the-people-of-donbass/

[33] http://www.youtube.com/embed/xUFxhbGE-8I

[34] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/20/kharkov-tank-factory-rally-against-the-anti-terrorist-operation/

[35] http://observerukraine.net/2014/05/12/appeal-of-the-kryviy-rih-basin-miners-to-the-workers-of-europe/

[36] http://www.aitrus.info/node/3870/ via http://libcom.org/forums/news/protests-ukraine-02122013?page=11#comment-541385
Leer más...

Reflexons de Maria Osório desde o cárcere: "Somos presxs políticxs porque a vida é política"

Colamos de Ceivar:

A continuaçom achegamos umhas linhas escritas por Maria Osório Lopes desde a prisom de Soto del Real datadas de começos de agosto; Lembramos que Maria, atopa-se atualmente na cadeia de León:

"O meu processo de politizaçom e incorporaçom à militância é importante para entender o meu encarceramento. A família e um professorado já politizado em boa medida fôrom importantes mas o fulcral foi que comecei a politizar-me no instituto quando contava com 16 ou 17 anos. Daquelas era um momento convulso: LOU, Prestige, Guerra de Iraque, Plano de Bolonha. O meu liceu estava relativamente perto de Compostela polo que estava ao dia do que acontecia na capital galega. Pode-se dizer que eu fum um producto do seu tempo como tanta outra gente.

Umha vez organizada começas a conhecer a companheir@s muito importantes. Nesta etapa inicial, já antes da universidade, conhecim a Antom e Eduardo por ejemplo. Na facultade todo vai seguindo o seu curso e adquires compromissos mais em profundidade.

A nível laboral a maioria movemo-nos sempre na precariedade e no exceso de formaçom universitária, o qual nom quer dizer de qualidade. Deixamos de confiar na possibilidade de ter um trabalho digno como pensávamos em primeiro de carreira e, bastante decepcionad@s com o mundo, colocamos de maneira natural a militância num primeiro plano. Porque a cousa é, se nom há trabalho, se nom queres emigrar, se queres viver dignamente, entom que fas?

Umha vez na dinámica militante depois todo som escolhas e incluso azares. A vida mesma, vaia. Acho que, como conclussom, fomos e somos produtos sociais como toda a militância. Querem individualizar-nos ou separar-nos dum contexto e isso é impossível, pois é difícil fazer escolhas determinadas na vida se nom se dam codicionantes prévios. Por isso somos pres@s polític@s, por isso e porque a vida é política".

Se lhe queres escrever:

Maria Osório Lopes
Centro Penitenciario Mansilla de las Mulas
Paraje Villahierro s/n
24210 Mansilla de las Mulas. León
Leer más...

"Superando Nacionalismos e Guerras" .- Declaraçom dos participantes na 8ª Feira do Livro Anarquista dos Balcáns

Colamos esta declaraçom que nos enviarom desde ANA ao respecto das luitas e das guerras por causa da ideologia "nacionalista", fazendo mençom especial á guerra desatada na Ucrânia e a essa lógica absurda de se posiçonar a favor dum estado ou doutro por intereses corporativos nacionalistas. Declaraçom que foi assinada polos participantes desta juntança anarquista co galho da feira do livro e que foi realizada em Mostar, umha cidade dividida em dous depois da guerra dos Balcáns, se bem esta divisom nom foi a causa desta guerra senom por intereses nacionalistas das classes dominantes, com umha parte occidental (croata) e outra oriental (bosnia-herzegovina), e que segue dividida pese a que a maioria da sua populaçom está a favor de unifica-la (para que despois contem histórias da caida do muro de Berlim e do final dos conflitos este-oeste):

"Está claro que o nacionalismo é umha ferramenta usada contra as classes exploradas. Nos Balcáns, especialmente na regiom da ex-Iugoslávia, o ascenso da ideologia nacionalista na década de 1990 ajudou a tornar possível o brutal ataque capitalista contra a sociedade. Se atomizou ainda mais a populaçom e foram aniquiladas as redes previamente estabelecidas de cooperaçom e solidariedade.

A necessidade de confrontar a ideologia nacionalista desde umha perspectiva radical e antiautoritária nos reuniu em Mostar em 5 e 6 de setembro de 2014, para a 8ª Feira do Livro Anarquista dos Balcáns. Vínhamos da Bósnia e Herzegóvina, Croácia, Sérvia, Eslovênia, Albânia, Romênia, Grécia e outros países fora da zona dos Balcáns.

A verdadeira natureza do nacionalismo em nengumha parte é mais evidente que em Mostar, umha cidade dividida em duas, onde os sinais de brutalidade durante a guerra continua sendo evidente nas ruas e edificaçons. É essencial dar-se conta de que esta divisom nom foi a causa dessa guerra, senom a consequência de guerras e ideologias nacionalistas criadas pola classe dominante. Isto estava claro para os manifestantes em Tuzla que escreveram a pintada "Morte ao nacionalismo", assim como para os manifestantes em Mostar que queimaram a sede dos partidos nacionalistas em fevereiro.

No entanto, em outras partes do mundo, novos nacionalismos e conflitos se estám criando na mesma linha e com consequências previsíveis.

Muitos na actual Ucrânia pensam que tem que responder às falsas opçons de guerra que apresentam os Estados e as corporaçons, entre eles se encontram inclusive alguns anarquistas e "anarquistas¹". Nós, no entanto, mantemos que o nacionalismo é sempre umha ideologia que reproduz o Estado, um sistema de repressom e exploraçom, e confronta a explorados e oprimidos uns contra os outros. Hoje vemos na Ucrânia o mesmo mecanismo que se utilizou também nas guerras na antiga Iugoslávia: o nacionalismo é a ferramenta dos poderosos para empurrar as pessoas para a guerra, para os interesses do capital. Como anarquistas, nos opomos a todos os esforços de guerra na antiga Iugoslávia através da solidariedade que continua até nossos dias. Longe do pacifismo liberal ou obsessons com exércitos guerrilheiros de esquerda nacionalista, nossa luta nunca tomará o lado da política militarista e de destruiçom em que se baseiam todos os Estados".

Contra o nacionalismo, o militarismo e a guerra!

Contra todos os governos e Estados!

Pela solidariedade e a autonomia!

[1] Por exemplo, com aqueles bem intencionados e dedicados jovens nacionalistas de "Mlada Bosna" de Sarajevo de 1914 influenciados pelo anarquismo, e sobretudo com o grupo "anarco"-nacionalista "Slobodari" de Sarajevo de 2014, todas as tentativas de combinar o anarquismo com o nacionalismo, tem demonstrado que o resultado sempre termina em puro nacionalismo. "Slobodari" é um pequeno grupo de Sarajevo que se faz passar por anarquista, mas mantem contacto com os nazis da Ucrânia (os chamados nacionalistas autônomos de "Resistência Autônoma"). Há sítios web que criam muita confusom, incluindo umha página web "Cruz Negra Anarquista Bálcãs".

Mais sobre este ponto aqui (em inglês).

Introduçom para Abordaxe de Tancredo Tantonto
Leer más...

O Problema da Produçom (Trabalho é tortura… literalmente)

Publicado em ContraInfo(pt), reproducimos este texto da web (em inglês) Destroy.svbtle.com:

Na minha recente peça “A anarquia é de extrema esquerda?” tentei reconhecer que o anarquismo, a vida sem governantes, existia muito antes dos homens brancos mortos inventarem o termo. A esquerda é uma facção do capital, e não pode subtrair-se a ela própria. Em vez de abolir o trabalho e a produção, xs esquerdistas desejam apenas reorganizá-los. Para elxs, produzir para “o povo” é bastante preferível a produzir para capitalistas. Xs esquerdistas acreditam que reestruturando ou renomeando certos aspectos do trabalho , ele pode ser tornado tolerável, ou até agradável! Frederick Engels desejava “abolir a competição e substitui-la pela associação”. Peter Kropotkin usava as ferrovias da sua altura como um exemplo dos benefícios da associação…

“A rede ferroviária da Europa- uma confederação de tantas partituras de sociedades separadas- e o transporte directo de passageiros e mercadorias ao longo de tantas linhas que foram construídas em conjunto de forma independente e federada , mesmo sem ter um Conselho Europeu Central dos Caminhos de Ferro, é uma amostra contundente do que já foi feito por mero acordo”.

Aquelxs que ainda se agarram à produção recusam ver a verdadeira coercitividade do capital. Xs trabalhadorxs de hoje são literalmente forçadxs a trabalhar. No primeiro mundo, são confrontadxs com acusações de vadiagem e um estômago vazio por não trabalhar. No terceiro mundo, enfrentam o assassinato e a fome. Num mundo onde as pessoas não se confrontassem com estas coisas, escolheriam realmente trabalhar?

A grande maioria do trabalho… o trabalho que verdadeiramente forma a base da nossa civilização… é extremamente perigoso. Kropotkin, na mesma peça acima referida, menciona: “as pessoas que morreram aos milhares a escavar túneis”, mal tocando nas raízes das ferrovias ele segue glorificando. O ferro e o carvão que alimentam esses caminhos-de-ferro foram arrancados da terra em condições horríveis, à custa de muitas vidas. Mesmo hoje, as nossas indústrias operam à custa de desabamento de minas, derramamentos de petróleo, e antracose. As montanhas de sucata em países em desenvolvimento que nós “reciclamos” dão doenças de coração àquelxs que forageiam através delas. Não sabemos ainda se os terramotos nos nossos quintais são causados pelo fracking.

Sem a presença constante da ameaça da violência ou da fome, as pessoas escolheriam arriscar as vidas pela produção? A resposta para isto pode ser vista nas leis que o estado impõe para nos impedir de escapar do aperto do capital. As leis, em muitos sítios, contra a água recolhida e contentores de lixo tornam claro que a independência do sistema não surge sem consequências.

Para além de ser essencialmente perigosa, o que está realmente errado com a produção ? Karl Marx falou de trabalho alienado…

“…quanto mais o trabalhador se gasta a si mesmo, mais poderoso se torna o mundo alienígena dos objectos que ele cria sobre e contra si próprio, quanto mais pobre ele é – o seu mundo interior- menos lhe pertence como seu. É o mesmo na religião. Quanto mais o homem se coloca em Deus, menos se retém em si mesmo. O trabalhador coloca a sua vida no objecto, mas agora a vida não lhe pertence já mas ao objecto.”- Karl Marx

Quando produzimos coisas sobre o jugo do capital, nós estamos a vender o nosso trabalho. Não beneficiamos directamente das coisas que produzimos, apenas nos é pago um salário na esperança de que essas coisas sejam vendidas a dinheiro, para pagar os nossos salários. Aquelxs que estão na indústria de serviços, que não produzem directamente coisas, também estão alienadxs, fazendo o papel de servxs daqueles que vêm para gastar os seus salários. O trabalho não é o cultivo de alimentos no teu jardim. Não é ajudar um amigo a construir uma casa. O labor por coisas que te beneficiam directamente não é trabalho. Chama-se simplesmente vida.

Trabalho é tortura… literalmente.

“A palavra francesa travail (a espanhola trabajo e a portuguesa trabalho), assim como a sua equivalente em inglês, são derivadas da latina trepaliare – torturar, infligir sofrimento ou agonia. A palavra francesa peine, que significa castigo ou punição, também é usada para trabalho árduo, algo conseguido com grande esforço. O alemão Arbeit sugere que esforço, dificuldade e sofrimento, em língua eslava rabota (do qual deriva em inglês “robot”), uma palavra que significa corvee, trabalho forçado ou de servos. Nas línguas românicas, palavras derivadas da latina laborare vieram a significar lavrar ou arar a terra, apesar de, em italiano, lavoro também significar trabalho no geral. O significado em latim era de qualquer coisa conseguida com dificuldade e luta.

A palavra inglesa “work” tem uma raíz indo-europeia, por via da grega ergon, que significa feito ou acção sem conotações punitivas, e da latina urgere, pressionar, reprimir ou forçar. É aparentada com a gótica wrikan, perseguir, e a do inglês antigo wrecan. Portanto, na palavra “work”, a violência está latente, e aparece na forma de wreak*, quando falamos de causar estragos ou vingança”.- Jeremy Seabrook

A Bíblia diz-nos que devemos estar orgulhosxs do nosso trabalho, pois somos escravxs dele.

“E então eu vi que não há nada melhor do que um homem se regozijar no seu trabalho, pois esse é o seu destino”. -Eclesiastes 3:22

O trabalho, pela sua própria definição em alguns idiomas, é opressivo. Não é surpreendente que muitas culturas tradicionais nem sequer se tenham incomodado com tal conceito.

“Não havia nenhuma palavra à parte para o trabalho. O trabalho fazia parte das obrigações familiares… um meio de estar em contacto com a natureza como parte de uma relação recíproca de receber e retribuir”- Herbert A.Applebaum

O trabalho, e a sua prima industrializada a produção, não podem ser reformados. Até Marx, que tão vincadamente apontou as suas maquinações, não conseguiu rejeitá-las inteiramente…talvez por nunca ter trabalhado realmente um dia na sua vida… talvez porque tenha vivido numa época já tão intrincheirada em tecnologia e produção que não poderia imaginar um mundo sem elas. Duzentos anos mais tarde, xs esquerdistas de hoje agarram-se ainda com mais força à máquina, apontando para a internet ou para a impressão 3D como meios de libertação.

Mas para fabricar computadores, impressoras 3D ou mesmo baterias isso requer que as pessoas façam o tipo de trabalhos que só serão feitos através da coerção. A escravatura, de uma forma ou de outra, é responsável para o edificação e manutenção da civilização. Da relativamente avançada sociedade da China antiga às Pirâmides… dos servos da Europa Medieval ao tráfico de escravos no Atlântico. Nós estamos como estamos agora por causa de condições semelhantes à escravatura na China ou em África. Os próprios metais com que fazem os nossos carros e computadores são perigosamente escavados do solo num continente, e enviados, num processo que pode demorar semanas, para outro, para serem fabricados em coisas. Num mundo onde fossemos livres de nos sustentarmos a nós mesmxs se assim o desejássemos, iria este processo continuar? Temos sequer recursos suficientes no planeta para o continuar?

Com as taxas de produção actuais, a British Petroleum estima que temos cerca de 50 anos restantes com petróleo. Mesmo que possamos ter metais raros no solo para fazer smartphones e PCs para toda a gente no mundo, a distribuição desigual desses metais significa que teríamos que rasgar grandes troços de terra para o fazer. Se não tivéssemos de o fazer, destruiríamos e drenaríamos a terra, como estamos a fazer agora? Dada à nossa própria sorte, que incentivo há na destruição?

Mesmo que as fábricas fossem geridas democraticamente, ainda seriam fábricas. Os trabalhadores permaneceriam trabalhadores. Nenhum tipo ou quantidade de reformas ou reorganização pode mudar isto, e nem é claro se muitxs dxs esquerdistas o querem fazer. Vejam esse exemplo da França pré revolucionária em Maio de 1968…

"A ideia de que os “meios de produção pertencem axs trabalhadorxs” foi traduzida de forma a significar que xs trabalhadorxs possuem a fábrica específica em que trabalham. Isto é de uma vulgarização extrema. Tal interpretação significaria que a actividade particular a que a escravidão do salário condenou alguém na sociedade capitalista é a actividade a que estarão condenadxs quando a sociedade for transformada. E se alguém que trabalha na fábrica de automóveis quer pintar, cultivar, voar ou fazer investigação em vez da produção da linha de montagem de carros? Uma revolução significaria que xs trabalhadorxs, nesse momento, andariam por todo o lado na sociedade, e é duvidoso que muitos delxs regressassem à fábrica específica a que o capitalismo xs condenou a trabalhar”. -Fredy Perlman

Quem quer que deseje mudar a sociedade de forma significativa tem que olhar a produção da forma que é realmente… seres humanos coagidos por maquinaria e distanciadxs de si mesmxs… pilhando o ambiente e sendo distanciados da natureza.

“Temos de parar de trabalhar com vista a deixarmos de sofrer”- Bob Black

Nota dxs tradutorxs: * em inglês wreaking (causando estragos)
Leer más...

[Ucraína] "Donbass Antifascista" - Blogue Anarquista en castelán recolle información sobre o conflicto

Resulta complejo saber que é o que se passa por esses lares, já nom só porque a informaçom dos "mass merdas" seja tergiversada ou manipulada (a isso estamos afeitas), senom porque a informaçom alternativa chega sesgada e díficil de interpretar desde a nossa lógica occidental. Por isso e na busca de informaçons, resulta moi interesante a existência deste blogue, onde estám à procura de recolher informaçons de primeira mam, tanto de brigadistas, como de individualidades e grupos anarquistas ucranianos e de antifascistas. Se bem resulta complicado entender que haxa anarquistas em ambos bandos, uns loitanco a carom de nazistas e outros a carom de pro-soviéticos, e outros sem tomar posiçonamento algum; ou mesmo chama a atençom de quem isto publica ler declaraçons dun comandante das milicias antifascistas (e que declara ser de "nacionalidade humana"), onde di: "Eu, como muita gente em Novorossiya, nom podo viver com a ideologia que Occidente nos está a impôr. Nom entendo o matrimónio entre pessoas do mesmo sexo ..."

Deste jeito e notanto o apontado, recomendo vivamente a vissita a este blogue "Donbass Antifascista" e colo de seguido a sua apresentaçom e um posterior editorial aclarando os seus posiçonamentos "ante as dúvidas, a desconfiança e las diferentes críticas recebidas":

Apresentaçom

Este bloge nasce da necessidade de reunir e transmitir toda a informaçom que nos chega de fontes fiáveis por parte dos sectores de base implicados na resistência no Donbass e os territórios ucranianos.

Desde um posicionamento contrário ao autoritarismo e ao imperialismo tanto ruso como angloeuropeio, somos conscientes da guerra de intereses dos diversos estados que utilizam o Donbass como taboleiro de jogo, arrassando com as vidas das pessoas e sufocando o que entendemos como umha incipiente guerra social, umha guerra de classes, empurrando o conflicto cara a guerra étnica e nacionalista.

Agradecemos qualquer coulaboraçom tanto no aporte de textos, com as traduçons (ou melhorando as presentes), difundindo...

Contacto: solidaridadanarquista(at)autistici.org

>

Aclarando posiçonamentos em Donbassantifascista.noblogs.org

¡Saude ás compas!

Ante as dúvidas, a desconfiança e as diferentes críticas recebidas:

Desde donbassantifascita.noblogs.org e solidaridadanarquista(at)autistici.org preténdese apoiar a luita antifascista e revolucionária social nos territórios ucranianos e a conca do Don nistos dificis momentos. Como revolucionária social se entende essa luita antifascista que além de se enfrontar ao avance do fascismo europeio, enfrónta-se ao sistema económico que o sostém: o capitalismo e defende, ou avança, cara a emancipaçom, a igualdade, a liberdade, a equidade e todos aquelos valores avançados de humanidade. Partindo da ética anarquista da editorial deste blogue e do projecto do que forma parte, se considera que esta emancipaçom deverá apontar á aboliçom do Estado e de qualquer forma que adquira a Dominaçom. Obviamente nom existe umha luita aberta de carácter anarquista em Ucrania (mais la de colectivos e individualidades), nem pretendemos que esta se amose para oferecer a nossa humilde solidariedade anarquista a modo de contrainformaçom (ou guerrilha informativa ante a guerra mediática). A luita de resistência dos povos ante o imperialismo dos diferentes estados (russo, chinês, angloamericano, saudi, europeio, ...); a luita de classes contra a ordem burguesa, a luita anticapitalista de base e popular, a luita pola autodeterminaçom, o federalismo e a descentralizaçom estatal, ... som luitas revolucionárias sociais, processos que avançam care esses valores. Enfrontado a elo o contrário: o totalitarismo, o nacionalismo, o fanatismo político, o control social e a repressom das liberdades civis, a superstiçom e dominaçom religiosa,...

O antifascismo deve posiçonarse contra tudo isto último. Um antifascismo «comunista» que apoia direitamente um régime corrupto e totalitário, que avala a duvidosas organizaçons estalinistas que marcham junto a nacionalistas, forças especiais russas, expolícias e antidisturbios «berkut» (assassinos torturadores) para apalear esquerdistas e liberais é tam nefasto como um antifascismo «anarquista» que combate cóvado com cóvado con nazis autónomos contra a polícia, inimigo comum, ou que um antifascismo «liberal» e contracultural que só quere volver á calma e defende o régime democrático pro-europeio e as suas falsas liberdades fronte ao régime pro-russo, ou mesmo que um anarquismo e umha esquerda de guetto e auto-referencial que observa sem se manchar as suas mans.

Ainda assim todo isto é até comprensível tendo em conta a confusom inicial, a inexperiência, a manipulaçom mediática e, por regra geral, o baixo nível cultural e inmadurez de, em geral, a meirande parte da sociedade da que formamos parte. Os ritmos e a dinámica da nossa própria luita local, no nosso nível, impede-nos apreciar a complejidade e perigo da situaçom global, o desenvolvimento dos aconteceres em níveis superiores. Agora já temos mais informaçom sobre a mesa (ou nisso estamos), e há que se posicionar. Há que ser honestxs e responsáveis.

Animamos a todxs aquelas compas a colabourar com a guerrilha informativa e a levar à práctica a solidariedade em forma nom só divulgativa. Formar umha verdadeira e efectiva rede de solidariedade antifascista internacional: gerar redes, laços, agrupaçons e quanto faga falha para apoiar a nossas irmás mais lá das nossas fronteiras e prepararnos, forjar alianças, conspirar e actuar na nossa realidade. O avance do fascismo é umha realidade inminente: baixo rostro democrático, baixo rostro anti-imperialista ou baixo rostro islamista. Só depende do lugar. Só muda a bandeira.
Agora mais que nunca é o momento de afirmar aquilo de «paz entre povos e guerra entre classes».

Colado e traduzido para Abordaxe x O Virginiano
Leer más...

Reflexións dun antifascista sobre o conflito ucraíno

Recollemos e traducimos do IndyBarna, este artigo asinda por "Antifascista preocupado":

Antes que nada, creo que debo deixar claro que escribo estas liñas dende o máis profundo respecto aos compañeiros que tanto fixeron para ser consecuentes cos seus ideais. Non obstante, creo que a crítica é sumamente necesaria; as reflexións aquí vertidas pretenden ser unha crítica construtiva e fomentar un debate que creo moi necesario.

O presente conflito no leste de Ucraína demostrou claramente a escasa preparación e a pouca capacidade analítica do movemento antifascista no estado español. Sorpréndeme e preocupa enormemente que o tratamento do conflito por parte da esquerda revolucionaria: ou ben o tema non se aborda, ou ben se acepta de forma acrítica a dicotomía establecida entre un bando "nazi-fascista" pro-ucraíno e outro bando "antifascista" pro-ruso.

A charla do pasado venres na Kasa de la Muntanya volve caer no mesmo patrón. Os compañeiros que estiveron presentes en Lugansk merecen todo o meu respecto, pero baixo o meu parecer o seu discurso e o seu posicionamento respecto ao conflito ucraíno é terriblemente simplista, por non dicir perigosamente naïf.

A poboación civil dos oblasts de Donetsk e Lugansk está a sufrir nas súas carnes a violencia dunha guerra civil, os bombardeos de aviación e de artillaría. Negar tal evidencia sería de estúpidos cegados ou de fanáticos atlantistas, e negarlles a solidariedade e a axuda humanitaria, tamén como o sería facelo co pobo afgán, iraquí, curdo ou palestino.

Falar dos rebeldes como "antifascistas"... iso xa é fariña doutro costal.

Non vexo en absoluto problema na loita armada e en financiala. Pero hai que ser moi, MOI selectivo e coñecer a fondo onde se está a poñer o diñeiro e a quen se está a apoiar. E decátome que no conflito ucraíno non se sabe a quen se está a apoiar, moral e economicamente. O cualificativo de antifascista non vén soamente por enfrontarse a tiros cuns tolos coa esvástica; antifascista é aquel que loita contra toda ideoloxía que se fomenta no odio ao estraño e a imposición totalitaria dunhas ideas, que considera a eliminación física do rival como único camiño. Por suposto, os neonazis de Svoboda e Praviy Sektor cumpren estes requisitos. Pero o razoamento que debería seguir o movemento antifascista para apoiar os milicianos de Novorussia debería ser o oposto: son estes insurxentes "antifascistas" a antítesi dos neonazis ucraínos? Aquí as cousas empezan a complicarse.

Colectivos antifascistas e autónomos rusos, bielorrusos e ucraínos mostraron o seu rexeitamento a apoiar as milicias insurxentes. Compañeiros polacos e alemáns con contacto frecuente con estes grupos tamén manteñen as súas reservas. E aquí, en vez de tomalo como un signo de advertencia ou polo menos como algo que nos dea que pensar, tragamos a propaganda vertida por Russia Today e grupos de Facebook de dubidosa procedencia e acusámolos de "falsos antifascistas" ou mesmo de "colaboracionistas". Ler ou oír antifascistas de aquí que defenden que UTA-Kyiv (un de cuxos militantes foi asasinado polos neonazis de Praviy Sektor) están a soldo da CIA non é triste: é patético e prepotente.

Cabe preguntarse porque estes grupos rexeitan as milicias: están a loitar contra neonazis e decláranse antifascistas, non? Creo que neste aspecto foi especialmente notorio o comentario dun dos compañeiros relatores: en resposta á pregunta sobre a presenza de catro voluntarios franceses de extrema dereita no bando insurxente, a súa resposta foi ensinar a foto do concello de Lugansk coa bandeira da Unión Soviética e comentar: "quen ten que dar explicacións é o nazi, non eu" (parafraseando, non cito textualmente). Non é unha carga directa contra el, en absoluto, pero tomo este momento como exemplo dun feito que se veu repetindo con frecuencia ao falar con numerosos compañeiros e compañeiras e que demostra o pouco coñecemento que temos da realidade post-soviética dende o campo antifascista. A nostalxia soviética non ten por que significar necesariamente unha conciencia de clase, revolucionaria e/ou antifascista. Para nada.

As milicias teñen entre 3000 e 4000 voluntarios rusos (recoñecido polos propios comandantes milicianos). O movemento antifascista ruso non ten a capacidade de mobilización de tal número de voluntarios. Pero a extrema dereita si. É notorio que Aleksandr Dugin, principal ideólogo do novo fascismo ruso dea todo o seu apoio a Novorussia, así como unha maioría considerable da extrema dereita rusa. Os discursos dos comandantes insurxentes considerados como máis "revolucionarios" son tamén preocupantes, coas súas mencións á raza eslava, a súa vinganza, o seu discurso identitario e o seu homofóbia. Tamén preocupante é a presenza de entre 100 e 200 voluntarios serbios provenientes da extrema dereita chetnik, e do apoio de grupos como a Falanxe polaca ou o partido neonazi húngaro Jobbik á causa dos insurxentes. Todo isto debería activar nosa alarmas. Pero parece que non lle facemos nin caso. Cremos no mito romántico de que os "antifascistas" do Donbass varrerán coa escoura fascista dentro das súas filas.

Pero o romanticismo en política fai moito dano. E a ignorancia benintencionada, máis. Ucraína no ano 2014 non é España no ano 1936, pero algo que me parecía tan obvio creo que non o é tanto. Coidado de caer en maximalismos ideolóxicos e establecer comparacións arriscadas ou fóra de lugar. A situación en Ucraína é demasiado complexa e require dunha análise profunda. A extrema dereita tomou posicións fortes nun e outro bando. Non nos deixemos enganar: agora mesmo o neofascismo europeo está en plena evolución e mutación de discursos. Seria moi triste que, con toda a boa fe do mundo, caésemos no risco de dar apoio aos nosos futuros verdugos.

PS: Sei que o ton pode ferir sensibilidades e por iso pido desculpas de antemán a calquera que se sinta atacado. Non se trata para nada de algo persoal contra ninguén nin contra colectivos en concreto. Non obstante, síntome impulsado a trasladar as reflexións e debates internos que levo tendo un tempo a todos os colectivos antifascistas.
Leer más...