27 sept 2014

Campaña contra-incendios 2014: cada ano peor

A campaña contra os lumes forestais está a piques de rematar, consumando a malversación de fondos realizada dende o ministerio. A utilización das subvencións destinados á prevención para financiar os soldos do persoal de extinción permitiulles estafarlle a europa millóns de euros... e aos galegos unha prevención eficaz. E todo isto ante a pasividade cómplice duns sindicatos amestrados que consenten todo o tinglado a cambio de negociar vantaxes exclusivas para os seus delegados. Un verán excepcionalmente chuvioso garantiralles a impunidade do saqueo.

Este verán apenas rexistráronse incendios forestais en Galicia. Un feito que non ten outra explicación que as circunstancias clímáticas inusualmente chuviosas que padecemos durante a tempada estival. Isto será seguro manipulado polos nosos gobernantes para colgarse medalliñas sobre a eficacia do dispositivo antiincendios despregado e das políticas desenvolvidas dende o ministerio. Pero a triste realidade é que, a menos que a conselléira teña a asombrosa capacidade de invocar a chuvia, a única responsabilidade lle corresponde a unha meteoroloxía anormalmente húmida que obrigou @s amig@s do mecheiro (que, como as meigas, abel@s hail@s... e moit@s) a quedar coas ganas.

Este feito climático afortunado, polo menos en canto aos nosos bosques refírese, outorgará impunidade aos escuros enredos da consellería de Medio Rural; que malia realizar unha campaña antiincendios extremadamente deficiente e fraudulenta, poderán venderse ante a opinión pública como excelentes xestores en materia forestal.

O certo é que o dispositivo antiincendios non podería ser peor: cos seus efectivos diseminados en multitude de empresas e organismos diferentes (cuadrillas da Xunta, dos concellos, de SEAGA, de NATUTECNIA e de TRAGSA, aos que se suman os militares da UME, os bombeiros e a Protección Civil, todos facendo o mesmo traballo pero con condicións laborais e salariais do máis dispares), coa consolidación da privatización de gran parte do servizo e cunha campaña de prevención practicamente inexistente.

É deste último punto do que me gustaría falar hoxe especialmente, posto que os fondos europeos destinados a este fin foron desviados para sufragar os gastos da campaña de extinción. E como fixeron isto? Pois moi sinxelo, realizando os traballos preventivos de roza forestal durante o verán, e facendo que sexa o persoal destinado a apagar lumes @s que realicen este traballo, deste modo aforran ter que pagar os soldos d@s rozadores/as. Por suposto os prezos aos que presupostan a hectárea desbrozada están hinchadísimos, para poder sacar do asunto suculento beneficio. Por se alguén non se decatou, vou explicar ben explicadiño cual é o problema de facer a prevención durante o verán, porque non se trata só de que se aforran os soldos do persoal de inverno, que tamén (en vez de contratar a xente tres meses en inverno para prevención e outros tres en verán para extinción, os obrigan a facer todo á vez durante a campaña de incendios e tan ricamente, iso que aforramos pagando soldos a custa de precarizar aínda máis @s traballador@s!); pero é que o problema máis grave vén de que NON TEN NINGÚN SENTIDO FACER A CAMPAÑA DE PREVENCIÓN DURANTE O VERÁN. O lóxico e o normal é facer a campaña preventiva ANTES da tempada de alto risco (de aí o de PRE-vención), para que cando chegue o perigo o monte estea en condicións de resistir as vagas de lumes foresatais, cos seus cortalumes preparados, os seus camiños rozados e eliminada a maleza nas zonas estratéxicas para impedir a rápida difusión das lapas. Se se empezan a realizar estes labores preventivos cando chega a tempada de incendios, non só non servirán para previr, posto que non estarán rematados os traballos cando sucedan, se non que ademais deixarán grandes cantidades de combustible orgánico froito dos restos secos da roza nos lugares de maior perigosidade. É por isto que é evidente que a realización durante o verán dos labores preventivos non ten ningunha outra aplicación práctica máis alá da de estafarlle a europa o diñeiro das subvencións e usar estes cartos para os labores de extinción aforrando o custo da campaña.

Ademais, polo menos no caso de SEAGA, gran parte dos labores de suposta prevención antiincendios que se realizan durante a campaña non teñen en realidade para nada esta finalidade, posto que se trata máis ben de realizar traballos de mantemento en masas forestais destinadas á produción madeireira que, probablemente, lles reporten a eles beneficios adicionais.

Así que non só están a obrigar @s traballador@s antiincendios a quitarse a si mesm@s o traballo, realizando os labores que antes se facían en inverno durante o verán, se non que lle están a furtar a Europa as subvencións para un traballo que non se realiza e que, ademais, se lle cobra a un prezo exorbitado (2.250 euros por hectárea) e, o peor de todo, están a deixar os montes galegos sen a prevención adecuada ante unha nova vaga incendiaria que, como no ano 2006, asole os nosos bosques.

E ante todo isto, que fan os sindicatos?

Nada, ou peor que nada, negociar as súas propias prebendas. No caso da empresa pública SEAGA, onde máis do 90% dos seus traballadores, que son fixos discontinuos, están contratados exclusivamente durante os meses do verán (xa que agora non os contratan en inverno para fins preventivos como facían antes), practicamente @s únicos que traballan durante o inverno son... @s delegados sindicais! Así mesmiño, en lugar de negociar traballo para tod@s durante o inverno hai anos que se arrogaron para el@s mesm@s este beneficio (cando chega un/unha nov@ a representante sindical denuncia e a traballar todo o ano!). Pero como lles debía de parecer pouca traizón @s traballador@s negociar no seu nome mentres el@s traballan doce meses e @s demais só tres, este ano, que había eleccións sindicais, lanzáronse xusto antes destas ás manifestacións e ás protestas. Todo moi bonito e moi reivindicativo pero, unha vez conseguiron o seu pequeno puñadiño de votos non se lles volveu ver o pelo! As súas promesas de futuras folgas, de protestas, de negarse a desbrozar e outras mil heroicas reivindicacións con que adornaron as súas campañas esfumáronse tan rapidamente como rematou o reconto de votos das eleccións sindicais.

Pouco importou que este ano as condicións para realizar esixencias fosen idóneas: a mobilización d@s traballador@s dalgunha brigada helitransportada que conseguiron eco mediático, a denuncia do concello de Noia ante o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia das irregularidades cos fondos europeos das que xa falamos antes, o feito de que a condición de fix@s discontinu@s recentemente adquirida dificulte as represalias, a evidencia de que se hai presupostados traballos de prevención só sería cumprir a legalidade conseguir o dereito a que se realicen durante o inverno... aos representantes sindicais todo isto súdalla, o único que negociaron coa empresa foi que se lles compensasen os festivos traballados durante o verán con... días libres durante o inverno! Ou sexa que unicamente eles, que traballan todo o ano, se poderán beneficiar desta medida, mentres que ao resto do equipo esta "concesión" lla trae ao pairo.

Pero a quen lle sorprende, á fin e ao cabo o privilexio de traballar todo o ano non o regalan, trinta moedas de prata que hai que agradecer coas orellas gachas e a boca pechada. Cun pouquiño de sorte algún outro óso caerá cando consigan tranquilizar a próxima reacción de indignación que suscite o seguinte recorte nas condicións laborais d@s seus/suas compañeir@s... e na saúde e a conservación do noso ecosistema.

E así están as cousas, cunha consellería de Medio Rural exultante cos resultados dunha campaña desastrosa que lle debe o seu final feliz ás condicións meteorolóxicas; cun servizo antiincendios cada ano máis disgregado, precarizado e privatizado; cunha prevención inexistente que, con cartos europeos, suple o presuposto destinado á extinción do lume nos nosos montes; cunha denuncia ante o TSXG que con toda seguridade quedará en auga de borraxes e cuns bosques cada día peor xestionados que, no momento menos pensado, volverán ser pasto das lapas. Así @s políticos mercachifles de toda pelaxe e @s seus esbirr@s sindicaleir@s se poderán divertir cruzándose reproches e arrimando cada cual, e en exclusivo beneficio propio, o ascua á súa sardiña. E despois da tempestade todo volverá ser igual... ou quizais moito peor, a menos que un día destes @s mandemos a tod@s a tomar por saco.

C.R. para Abordaxe
Leer más...

25 sept 2014

[Compostela] 2ª feira (luns) 29 de setembro.- Convocatoria reuniom para preparar resposta ampla e unitaria à sentença que condena à prisom defensoras/es da língua galega

Colamos informaçom achegada por Ceivar:

Com a intençom de dar umha resposta ampla e unitária à recente sentença do juizo #8f45anos e visibilizar o inádmisivel de galegas e galegos serem condenados a penas de prisom por defender a língua é que convocamos a todos os coletivos populares, normalizadores, sindicais e políticos a reunir-se na próxima segunda-feira (luns) 29 de setembro às 20h00 no Centro Social A Gentalha do Pichel, em Compostela.

Convocar manifestaçom unitaria em solidariedade com os condenados por defender a língua no próximo sábado 11 de outubro em Compostela e rolda de prensa dos coletivos e organizaçons para convoca-la.

Proposta de legenda: 11 anos de prisom por defender a língua. Solidariedade!

Proposta de comunicaçom:

Defender a língua nom é delito!

Na Galiza em Galego!

O Estado espanhol aplica um verdadeiro cerco contra o exercício pleno dos direitos lingüísticos do povo galego, numha complexa estratégia que pretende impor definitivamente o espanhol e tem na repressom contra quem defende o nosso idioma umha das suas expressons mais claras.

A 8 de fevereiro de 2009, umha manifestaçom contra o Galego convocada por organizaçons abertamente antigalegas como Galicia Bilingüe, UPyD, PP e Falange, com autocarros transladados de fora da Galiza para reclamar a suspensom do nosso direito coletivo e individual à língua, enfrentou na capital galega a oposiçom de numerosos coletivos e pessoas que saírom às ruas em defesa do Galego.

Depois de sofrer as provocaçons dos ultras e o espancamento da Polícia espanhola, que em todo o momento lhes deu cobertura, um número significativo de galegos e galegas fomos denunciadas e enfrentamos um processo repressivo com pedido de fortes penas de prisom.

Na recente sentença do juizo conhezido como #8f45anos 5 galegos tenhem sido condenados a penas de prisom, Narciso V. e Alejandro B. condenados a 1 ano de prisom, Aurélio L., Xiana R. e Joám P. a um ano e nove meses e Bernardo M.,que teria que cumplir pena na cadea, de a 4 anos e 3 meses.

Mentres a defesa prepara a melhor jurisprudência para recurrir a sentença ante às injustificadas e desproporcionadas penas, ao povo e seus agentes sociais e políticos toca dar a voz de alarma e mobilizar-nos ante está repressom inadvisível por parte dum régime político e de justiça alheio e inimigo da nossa língua.

Por isto chamamos a manifestar-nos no próximo sábado 11 de outubro às 18h30 desde a Alameda de compostela.

Nom vamos permitir mais agressons contra a nossa língua nem contra a dignidade nacional galega.

Nengum galeg@ pres@ por defender a língua!

Defender a língua nom é delito!


CEIVAR, organismo popular anti-repressivo
Leer más...

MODIFICAMOS: URXENTE!! EMILIO SÁNCHEZ: 42 días en folga de fame: "QUE SE INTENSIFIQUE A LUITA!!!"

Recebemos un correio recén no que se nos notifica o seguinte:

A Concentración convocada este Venres 26 de Setembro fronte ao MARCO en Vigo queda aprazada ata novo aviso.

Chegou carta de Emilio dirixida aos movementos sociais e de apoio que estamos trascribiendo e na que informa que aínda non o levaron nin a enfermaría polo que non teñen intención de sacalo para o hospital de momento.

Tamén di que empezan a entregarlle algunhas das cartas que se lle escribiron ao longo deste mes!

Animámosvos a seguir escribiendole e enviando os fax!

Arriba!

Damos pulo a esta información URXENTE que recibimos na nosa caixa de correos

Emilio leva 42 días en folga de fame no centro penitenciario de A Lama en protesta por os malos tratos e as torturas dentro das prisións. Está a perder muito peso e se está debilitando así que imaxinamos que en non máis dunha semana será trasladado ao hospital en Pontevedra.

Pedimos que o esforzo e o apoio que se leva volcando néle este tempo se intensifique en estas semanas, que volen cartas de apoio á súa cela de illamento, que chovan denuncias no xulgado de vixiancia penitenciaria, que se inunden as rúas de berros, de frases, de xente, de rabia, de luita!

EN SUSPENSO: [Este venres 26 de Setembro, o CEL (Colectivo de Estudantes Libertarios) de Vigo convoca unha concentración fronte ao museo MARCO de Vigo (rúa Príncipe) às 20:00h. Alí estaremos unha vez máis dando voz aos seus berros afogados polo aceiro e o cimento, por seus uniformes e as súas leis].

En canto o trasladen ao hospital convocaremos unha concentración fronte ao mesmo, e faremos un chamado a nivel estatal para que se convoquen de forma simultánea concentracións en distintos pontos da península amosando a nosa solidairedade para con Emilio, apoiando a súa luita.

Estar atentas porque isto será dun día para outro.

Porque non están sós! Porque a luita de Emilio é a luita de todxs! Pola destrucción de todos os cárceres!
....................................

ADXUNTAMOS MODELO DE FAX PARA ENVIAR (en castelán para evitar escusas dos carcereiros):

Para envío de faxes gratis online: http://www.myfax.com/free/

Al Juzgado Vigilancia Penitenciaria Nº 2 de Galicia (Pontevedra)

Dña. ................................... con D.N.I.................................... y domicilio en ..............a través del presente escrito vengo a mostrar mi solidaridad y apoyo con Emilio Sánchez del Peso, preso en el Centro Penitenciario de A Lama (Pontevedra), en huelga de hambre desde el 14 de Agosto de 2014 como acto de protesta frente a los abusos, malos tratos y torturas dentro de las cárceles, a la vez que mediante este escrito EXIJO:

Fin de la tortura y los maltratos.
Fin de los aislamientos y las palizas.
Fin de las intervenciones y restricciones a la comunicación
Límite máximo de cumplimiento en prisión
Libertad de los presos que sobrepasen la limitación de condena.
La aplicación de la libertad condicional para aquellas presas y presos que hayan cumplido las 3/4 o los 2/3 de la condena (según el código penal aplicado).
La aplicación de las redenciones que correspondan sin ningún tipo de discriminación.
Que los beneficios penitenciarios no sean usados como chantaje.
La inmediata puesta en libertad de las personas presas con enfermedades graves e incurables.
Cumplimiento en el lugar de vinculación familiar.
El derecho a la defensa jurídica.
Atención sanitaria digna.
Posibilidad de ser visitados por médicos de confianza.
Reforma del artículo 75 del reglamento penitenciario (limitaciones Regimentales)
Derogación de las leyes, sentencias y tribunales de excepción: Ley antiterrorista, ley de partidos, Audiencia Nacional
Fin del F.I.E.S.
Impugnación del contrato en los módulos terapéuticos y de respeto.


Es todo ello de justicia que reclamamos, en ….....................a …... de …...... del 2014.

Firmado: ..................

...................................
Nºs de Fax aos que enviar o texto:

JUZGADO DE VIGILANCIA PENITENCIARIA DE PONTEVEDRA: 986 80 51 41
DEFENSOR DEL PUEBLO: 91 308 11 58
CONGRESO DE LOS DIPUTADOS: 91 429 87 07
SGIIPP: 91 335 40 52
SUBDCIÓN. GRAL. DE COORDINACIÓN DE SANIDAD PENITENCIARIA: 91 335 49 92
..................................

Para escribirlle a Emilio:

Emilio Sánchez del Peso
Centro Penitenciario de A Lama
Monte Racelo s/n
36830 A Lama (Pontecedra)
...................................

Máis Información en Abordaxe:

- 25/8/2014.- Nota Breve facilitada polo Grupo de Apoio da Galiza Sur sobre o inicio da folga de Emilio

- 6/9/2014.- Texto con as razóns e obxetivos da Folga de Fame Indefinida

- 18/9/2014.- Concentración Solidaria en Ourense

Leer más...

A opinión dos anarquistas españois decimonónicos acerca do Estado a través da súa prensa - Ensaio de Joaquín Beltrán Dengra

Joaquín Beltrán, catalán nascido en Cornellá e doctor en Historia Contemporanea e investigador, con varios ensaios publicados sobre o anarquismo catalán, o chamado terrorismo anarquista de finais do XIX e inícios do século XX, o movemento obreiro baixo o franquismo e tamén sobre as relacións históricas entre o Estado español e México durante a Revolución Mexicana, púxose en contacto con nós para perguntarnos se estabamos por publicar este seu ensaio, ao que nós acedimos gostosas, e tras a súa traducción ao galego (co seu consentimento) colamos á íntegra este moi interesante estudo:

Introducción

A labor deste artigo é ilustrar o parecer dos libertarios españois sobre o Estado, a través da súa prensa. Preocupados pola periclitación do seu discurso, concluímos retomálo a través dos seus xornais e examinalo dende a súa posición central: o Estado, para saber se o seu parecer aínda é vixente. E para iso temos en conta a opinión de pensadores postmodernos como Foucault e Deleuze.

Apoiámonos na prensa anarquista de finais do século XIX e principios do século XX sacada do Internationaal Instituut Sociale Geschiedenis de Amsterdam para dilucidar o xuízo dos anarquistas españois, a través da súa prensa, sobre o Estado.

Finalmente, esbozamos o xuízo de pensadores postmodernistas, como Foucault e Deleuze para saber se o discurso antiestadista serve no mundo postmoderno que nos atopamos e que é unha prolongación do discurso anarquista decimonónico.

Crítica dos ácratas españois ao Estado

Para os libertarios españois o Estado tiña un carácter de clase, e non era máis que o aparato armado e administrativo que exercía os intereses da clase social dominante.

O xornal El Rebelde(1) expresábase así:

Contra o que moitos cren aínda, a lei nunca foi necesaria porque non respondeu a unha necesidade sentida por todos, si en cambio por uns cantos que nela viron un arma e ao mesmo tempo un escudo para continuar impunemente despoxando e dilapidando o produto do constante traballo dos que dende un principio se viron xa sometidos ao xugo esclavizador da miseria.
A lei, pois, é o froito da aberración e do crime [...]

O noticiero El Grito del Pueblo(2) expresábase deste xeito ao respecto:

[...] pero esta necesidade non se fai sentir máis que para os que posúen algo, e que teñen necesidade dunha forza para gardar isto -da que se apoderaron- das reclamacións daqueles aos cales desposuíron. Pero o traballador que non ten que gardar nada, pasaríase doadamente sen todo ese boato, sendo el o único en sufragar os gastos da súa conservación, non soamente sen sacar algún proveito, senón que está instituído máis que para aprisionalo se dá sinais de reclamación. Se se declarasen en folga, o exército e a policía están alí para facelos respectar a liberdade do traballo; se despois dunha gran tempada sen traballo rexeitados nos talleres e arrastrados pola fame toman un pan con que saciarse, a Maxistratura está alí para informalo de que no medio de tanta abundancia que o traballador mesmo creou, este ten a liberdade de morrer de fame; pero que ante todo, debe de respectar a propiedade; e cando en tristes días en que a miseria é xeral, e arrastrados pola necesidade saen en masa á rúa, é cando estas institucións sociais, se levantan diante deles para impedir calquera exceso. É preciso, polo tanto, destruílas e gardarse moi ben de voltar a construílas

A Idea Libre(3) asevera o seguinte respecto ao Estado:

Non hai que darlle voltas. A lei é e foi sempre a expresión da vontade fundada na conveniencia dos que mandan. A lóxica vai máis lonxe aínda. Se a lei preceptuou como xusto o que prexudicaba aos sometidos, se estes dominan un día por un esforzo revolucionario lexislan tédeo por seguro acontecerán [...], darán nova forma á iniquidade: nese suposto xa pode lamentarse o provir de futuras vítimas

Ao mesmo tempo, para os ácratas españois, que se expresaban a través dos seus xornais, o Estado era tiranía, opresión; e restrinxe a liberdade humana.

Así se le no Germinal(4):

Ela [a autoridade] é a perturbación da orde, é o sustento da opresión e a tiranía; ela é a que persegue honrados cidadáns que defenden ideas nobres e xenerosas.


En El Productor(5) achamos a seguinte reflexión:

O Estado, representante do principio de autoridade, non pode existir sen que os individuos a el supeditados abdiquen unha parte máis ou menos grande da súa liberdade, e só a cambio desta abdicación promete aquel facernos felices; e neste punto conciben, así o Estado máis absolutista como o máis radical

En La Anarquía(6) tamén se opina o mesmo, dicindo que:

A miña lóxica demóstrame que todo goberno é tiranía, que toda autoridade é un dique que se opón á liberdade

E é que como sostén Aníbal D'Auria (2008: 16) a teoría anarquista da xustiza non é unha versión xusnaturalista senón unha concepción que imposibilita calquera asociación entre dereito e xustiza, xa que para eles a xustiza era ausencia de dereito positivo, é dicir, ausencia do Estado.

Reiterando no dito, José Casasola (7) di que o Estado é represor para cos oprimidos porque oprime o seu espírito de rebeldía impedindo a construción dunha sociedade equitativa.

Este pensador anarquista asegura que o Estado nunca favoreceu o progreso social; antes ben, entorpeceuno grazas aos seus exércitos e corpos de mercenarios para perseguir aos que sustentan ideas xenerosas.

José Casasola repite o que dixemos: que o Estado é a expresión da loita de clases e que está a disposición dos atesourados, dos opresores:

O Estado, fiel depositario e gardados das prerrogativas das clases cuxos intereses representa e defende opúxose, empregando todos os medios de resistencia de que dispón, que como é sabido non son poucos, consistentes en cárceres, presidios, deportacións, etc., e nos tempos que corremos xa sabedes os viles procedementos que os axentes dos gobernos poñen en práctica para fraguar complots e simular explosións de petardos, co fin de ter un pretexto para perseguir e asustar os homes que profesan o ideal que simboliza a emancipación integral da humanidade. [...] Sendo a misión do Estado garantir os intereses das clases directoras, chámense gobernantes ou burguesas, fundados na explotación do pobo, mediante as centenares de leis que rexen a vida social feitas no seu favor, non sería suma candidez esperar de semellante organismo nada que signifique reciprocidade de dereitos e deberes, igualdade ou fusión de clases nunha soa, de homes dignos e libres?

Tamén sinala que o Estado non distribúe xustiza, e que esta só existe nas sociedades que se apoian mutuamente:

Nas sociedades rexidas autoritariamente o equilibrio social, como corolario obrigado dunha orde de cousas que tivese por norma a xustiza, non existiu xamais nin poderá existir, porque lexislación e autoridade encargada de executala, implican necesariamente dominio, é dicir, tiranía, e onde hai dominio hai dominadores e dominados, tiranos e tiranizados, posuidores e desposuídos, e por consecuencia, explotadores e explotados¸ pola contra, onde hai igualdade de condicións non é necesaria ningunha lei que garanta o que virtual e implicitamente pola igualdade mesma queda garantido, a saber: o perfecto dereito ao gozo de todo o que serve para conservar, enaltecer e embelecer a vida en xusta reciprocidade da nosa cooperación para producir o concernente a conservala, enaltecela e embelecela

Aduce que hai os que pensan que o Estado é unha creación divina e que así xustifican o capitalismo:

Hai quen aceptando a priori a existencia dun Deus persoal, separado e á parte do mundo obxectivo, autor e creador de todas as cousas, proclama que o Estado como todo o creado é obra dese Deus, que ser certa tal doutrina, habería que declararse o tirano máis abominable de todos os tiranos, pois que se tería compracido en crear a sabendas, xa que para el nada hai oculto, unha institución que, así nos tempos antigos como nos presentes, foi a causa de todas as hecatombes que ensanguentaron a superficie deste miserable planeta que nos serve de morada. As guerras antigas e modernas entre pobos irmáns, entre homes, que non se inferiron nin a máis pequena ofensa persoal entre semellantes que nin sequera se coñecen, por quen foron fomentadas senón polo Estado para satisfacer bastardas ambicións de dominación, de orgullo e de lucro? […]. E se a estas vítimas sacrificadas directamente polo Estado nas guerras, se agregan as que produce a explotación nas fábricas, nos campos, nas minas e en todo lugar en que o home traballa en condicións detestables para satisfacer a cobiza do capitalismo, amparado e defendido pola legalidade do Estado, a cifra resulta aterradora, e máis se se ten en conta o sumando considerable que achega a miseria

Tamén afirma que hai os que lle dan unha explicación materialista, isto é: que é creación dun estadista para apartar o ser humano do estado natural:

Outros, apartándose desta orixe ultraterrea, supoñen que o Estado é obra dos homes, e nisto si que non equivócanse, só que as súas conclusións están en desacordo coas investigacións da moderna socioloxía. O filósofo Hobbes parte do principio de que a guerra máis encarnizada era o estado natural dos homes primitivos, e que estes, para librarse de semellante praga e poder afianzar a súa seguridade e liberdade persoais que estaban a mercé dos máis astutos e fortes, conviñeron en fundar a sociedade civil, nomeándose directores que dirimisen as súas cuestións lográndose por este medio a paz e prosperidade social. O erro desta teoría estriba en considerar se non está dirixida por alguén que asuma en si a facultade de sinalar cada home a órbita que lle é permitido moverse co fin de non perturbar o movemento dos demais, teoría que se opón aos nosos días á concepción anarquista dunha sociedade sen goberno

Resumindo, para José Casasola nun primeiro momento, e nas sociedades primitivas, non existía Estado: este xurdiu xunto coa opresión cando finalizou a etapa en que imperaba o apoio mutuo:

Nesta remota época prehistórica os homes estaban agrupados en familias que formaron tribos e sucesivamente en grupos de tribos que practicaban o traballo en común, participando todos por igual dos seus beneficios; pero este relativo benestar que abondaba a satisfacer as rudimentarias necesidades, aínda non moi desenvolvidas, do home da idade de bronce, non tardou en verse trastornado polas acometidas invasións doutras tribos lacazanas que entregadas á ruda tarefa da caza e carecendo de hábitos de traballo, caeron sobre as tribos de traballadores de vida sedentaria e pacífica e sometéronos a escravitude, obrigándoos a traballar para eles. Para consolidar semellante estado de violencia e rapina e co fin de vixiar constantemente os sometidos, nomeáronse xefes e bandas de mercenarios que vivían á conta dos traballadores, e cantas veces eran sometidos, poñendo en práctica os medios máis atroces que lles suxería a súa máis refinada crueldade.

Velaquí a primeira aparición do Estado, personificado naqueles brutais dominadores que fuxindo do traballo botaron os alicerces dunha institución que chegou aos nosos brutais días máis ou menos modificada e perfeccionada en razón do progreso dos tempos no que afecta á forma, pero conservando no fondo o carácter orixinario de opresión e tiranía que fixo posible a súa existencia

Finaliza coa argumentación de que na actualidade o Estado bendice a sociedade desigual e opresora:

Aínda podería obxectársenos que o estado moderno se funda na lei igual para todos feita polos representantes do pobo en virtude do sufraxio universal; pero xa sabemos que eses representantes do pobo o son por virtude do pucherazo electoral, e que na súa gran maioría se compoñen de privilexiados e aventureiros que teñen especial coidado de facer as leis en todo rigor, sempre que esas leis teñan por obxecto recoñecer e defender o principio de autoridade e a propiedade privada da terra e dos instrumentos de traballo, serán inxustas, como baseándose na usurpación de funcións políticas e económicas que non poden delegarse sopena de quedar desposuído dos que constitúe o complemento da nosa personalidade.

E é que como sostén Francis Dupuis-Deri (2007: 19) a coerción é sinónima de violencia, e toda a autoridade é coercitiva.

Anselmo Lorenzo (8) di que o Estado é autoritario e que non se extrae nada bo del:

A preocupación autoritaria, a acción do poder: aí radica a orixe do mal que todos lamentamos, burgueses e traballadores, nós con farto máis motivo, e preciso é arrancar de raíz esa funesta preocupación político-autoritaria que leva a todo o que non é anarquista a pedir a ese mesmo Estado, a ese mesmo poder, que o olmo dea peras, ou o que é o mesmo, que causas malas dean resultados bos

Para este anarquista, é necesario destruír o Estado e todo órgano político:

Estado monárquico, Estado republicano, Estado burgués obreiro, todo é o mesmo; en todas e en cada unha desas formas autoritarias encárnase o despotismo de arriba e a escravitude de abaixo, e polo tanto é preciso saír da evolución que segundo as teorías oportunistas vaia preparando reformas paulatinas que consuman xeracións na opresión e a miseria, senón no período plenamente revolucionario; pero para isto preciso é destruír o Estado e todo o organismo político

E é que como di Aníbal D'Auria (2008: 16 e 18) o anarquismo ataca o Estado porque a súa idea de xustiza é oposto a todo dereito positivo. E que para os ácratas o dereito ou o Estado é coacción física, superstición e violencia.

Recapitulamos cos argumentos de Ricardo Mella (9) cando pensa que:

A tiranía do Estado sempre produciu os mesmos lamentables efectos, traducíndose nunha encadenación infinita de despoxos arbitrarios e onerosidades abominables. -Os homes e as clases que dan vida e que viven da monopolización do Estado, exercen sen escrúpulos de conciencia todo xénero de inxustizas legais, sancionando e promulgando caprichosamente leis, códigos e constitucións que fagan posible as súas felonías e desaforos. Vinculada neles toda a forza do poder social pola acción centralizadora do Estado, de cuxos magnos resortes dispoñen a pracer as clases directoras, todo lles é posible aos de arriba en prexuízo evidente dos de abaixo. - Por iso, precisamente por iso, xamais o Estado contribuirá co seu poder e omnipotencia a producir a emancipación dos desherdados.
[...] O Estado é a sociedade organizada oficialmente para defender os intereses dos grandes propietarios e fomentar por medio da forza o influxo e poderío dos potentados e nobres: é unha forza formidable. Realmente o Estado é un poder avasalador e despótico que infunde medo, e o que infunde pavor, o que aniquila e aterra, claro está que debe ser nocivo para a saúde social. Isto é indubidable
[...] Malo que malia os demócratas mediocres, a acción disolvente que o Estado exerce sobre a sociedade, xamais se trocará en acción benéfica; como non procuren os pobos a súa derrogación definitiva, sempre serán escravos xa que ata o presente momento histórico, a forza do poder social organizado, só ten tendido a secularizar o poderío e prepotencia das clases elevadas, a cuxo servizo están adscritas con rendido servilismo os que explotan a gobernación das nacións. Por algo dixo a sabedoría moderna que a medida que decrece o poder avasalador do Estado, aumenta a felicidade dos pobos e que o súmmum da liberdade e prosperidade da raza humana, chegará, precisa e indefectiblemente, cando o poder do Estado sexa reducido ao que en toda operación matemática, representa un cero á esquerda
[...] porque o Estado non significa outra cousa que o soporte formidable en que se apoian os privilexiados para eternizar o odioso imperio da súa dominación inexplicable, o mortífero cerco de ferro en que a explotación ten constantemente asediados os augustos fillos do traballo
[...] Procurar a derrogación do Estado polos incorrixibles defectos de que adoece, xa que só criadeiro de infamias e atropelos supón, é traballar en pro da xustiza, en afanarse nobremente en levantar, con sas enervaciones, o abatido espírito dos homes para que se purifiquen e rexeneren combatendo pola causa augusta da súa emancipación
[...] El Estado autoritario ten vido sendo ata o día o compracente patrocinador de todo despoxo, forza será que a partir deste momento deixe o seu posto ao socialismo para que este estado novísimo, moralizador e liberador coa súa xustiza incorruptible e moralizadora poña fin á era azarosa e arbitraria do autoritarismo absorbente que tantas inxustizas, despoxos, aleivosías e bandolerismos perpetrou en ben e para saciar a omnímoda avaricia e bandoleirismo perpetrou en ben e para saciar a omnímoda avaricia das clases dominadoras

Outra mirada do Estado para ver a opresión do poder actual na sociedade postmoderna

Foucault, interesado nunha reconceptualización do poder que supere a súa concepción xurídico-negativa e que intente a súa formulación positiva como tecnoloxía do poder que encarna a sociedade occidental contemporánea xulga que este se desenvolveu a partir da disciplina e a educación como tecnoloxías que están dirixidas ao control dos individuos e do achado do concepto de poboación como tecnoloxía orientada ao control colectivo e social.

A disciplina, entendida como o mecanismo do poder polo cal alcanzamos a controlar, no corpo social, ata os elementos máis tenues dos átomos sociais, ou sexa, os individuos, estes se os vixiamos controlamos a súa conduta, o seu comportamento, as súas aptitudes, encontramos a concreción na praxe dunha educación disciplinada nas notas cuantitativas, os exames, os concursos, etc. (Ferrer, 1985: 31).

Por último, este pensador entende que na tecnoloxía de poboacións, a sociedade disciplinaria complétase nunha didáctica na que o poder non se exerce simplemente sobre os individuos entendidos como suxeitos-súbditos, senón que se descobre naquilo sobre o que se exerce o poder, o cal quere dicir un grupo de seres vivos que son atravesados, comandados, rexidos por procesos biolóxicos (Ferrer, 1985: 32).

Desta forma, o poder faise materialista, deixa de ser esencialmente xurídico, e agora debe lidar con esas cousas reais que son o corpo e a vida.

Deleuze, articula a súa reflexión ao constatar que estamos nunha crise xeneralizada de todos os lugares de encerro: prisión, hospital, fábrica, escola, familia (Ferrer, 1985: 18, t. II). E que da linguaxe analóxica que lles é común pasamos, nas sociedades de control, a unha linguaxe numérica.

Este pensador, tamén caracteriza ás novas sociedades de control como o lugar onde, a diferenza das sociedades disciplinarias, nunca remata nada. E que nas sociedades de control, a dominación é un contínuum que corresponde a unha mutación fundamental do capitalismo contemporáneo actual

Conclusións

Pensamos que o Estado, para os anarquistas decimonónicos, é autoridade, forza, despregamento ostentoso e fachendoso do poder: é o violador legal da vontade dos de abaixo e a negación permanente de toda liberdade.

Como indagación superficial da sociedade presente, que é postmoderna, hai que dicir que, segundo Foucault e Deleuze, o Estado non se pode analizar fóra da microfísica do poder. E que este, exercido polo Estado, é un efecto de conxunto onde xoga un papel importante as relacións de poder, pois o Estado non é unha fonte autónoma de poder, xa que está en todas as partes: é unha rede de relacións de poder.

Bibliografía citada

D’AURIA, A., (2008) “Ciencia del derecho y crítica del Estado: Kelsen y los anarquistas” en Academia. Revista de enseñanza del Derecho, Año 6, número 12, pp. 9-21

DUPIS_DERI, F., (2007) L’anarchies dans la philosophie politique. Réflexions anarchists sur la typologie traditionnelle des régimes politiques, Québec

Ferrer, Ch (compilador), (1985) El lenguaje libertario, Montevideo, Piedra Libre, II t.

Notas:
1 1908, número 21
2 1886, número 1
3 1894-9, número 25
4 1904, número 8
5 1887, número 24
6 1890, número 226
7 Almanaque de la revista Blanca para 1903
8 Almanaque de la revista Blanca para 1903
9 Almanaque de la revista Blanca para 1903
Leer más...

Nin Ucraíno nin Ruso! - Desenvolvamos o noso propio campo, o terceiro campo, o da revolución social

Colamos (traducido) da web Proxecto Ferrer este documento publicado polo grupo comunista libertário "Guerre de Classe", acerca dos acontecementos na Ucranía con moi boa información e análise:

Cando escribimos hai algúns meses no noso texto: "Preparativos de guerra entre Ucraína e Rusia - Espectáculo ou realidade?"[1] que as condicións dunha nova guerra maduraban en Ucraína, moitos compañeiros expuxeron dúbidas ou ata desacordos con afirmacións categóricas. Agora podemos confirmar que o conflito en Ucraína claramente permutou da fase "fría" á fase "quente" e o que presenciamos actualmente no leste do país, é unha guerra baixo todas as súas definicións. De Lougansk na fronteira con Rusia ata Marioupol sobre a costa do mar Negro, hai dúas forzas militares que se miden en enfrontamentos diarios tratando de estender a zona baixo o seu control, peléxanse no chan así como nos aires, no campo así como nos centros industriais, a artillaría fai chover granadas sobre pobos, a aviación bombardea cidades (baixo o pretexto de que os seus inimigos utilizan os habitantes como escudos humanos), homes, mulleres, nenos morren polas bombas e os mísiles... En catro meses de conflito armado, máis de 2000 civís e militares morreron e outros 6000 foron feridos; 117 mil proletarios foron desprazados no país e outros 730 mil encontraron refuxio en Rusia. No momento de completar este artigo, os cadáveres cobren as rúas de Donetsk, presos nas poutas da ofensiva gobernamental.

No mesmo texto, escribimos tamén que a única resposta do proletariado á guerra, é organizar e desenvolver o derrotismo revolucionario, é dicir, negar na práctica a alianza a un ou outro campo, senón pola contra establecer vínculos entre os proletarios de ambas as dúas partes do conflito a través da loita contra as dúas burguesías. E aínda neste terreo, se desenvolveron as cousas, o noso texto é polo tanto (tres meses despois da súa publicación) unha posdata.

Este texto está baseado en información de diferentes fontes (que citamos nas notas), blogs de militantes así como dos medios oficiais. Esta breve descrición dos acontecementos en Ucraína tomounos horas dun traballo prudente, solicitando información, lectura de textos, revisión de videos, comparando diferentes datos, etc. Queremos subliñar dúas cousas: primeiro, o feito de que os eventos que describimos aquí non fosen cubertos por France Télévision ou Euronews non significa que non acontecesen, non significa tampouco que nós os inventáramos (diversas fontes de esquerda, pero tamén os medios ucraínos e rusos os describiron). Segundo, é claro que a información que obtivemos de Ucraína é caótica, incompleta e ás veces contraditoria. Non obstante, iso non nos fai abandonar o noso intento de documentar o que está a pasar alá. Estamos persuadidos que debemos opoñer, as informacións elixidas polo Estado, unha posición crítica e radical do movemento anticapitalista; debemos desenvolver e compartir a información e as análises que comprenden o mundo a través do prisma da perspectiva revolucionaria.


A ideoloxía guerrilleira (xa sexa que estea baseada na defensa dun Estado nacional unido ou no dereito á autodeterminación dos simpatizantes pro-rusos) comeza a enraizar en Ucraína, as organizacións da sociedade civil organizan campañas de colecta de fondos para apoiar ao exército, os "representantes de Deus" bendicen as armas dun campo ao outro, e a televisión difunde as escenas de babushkas que proporcionan aos homes armados o seu ultimo frasco de marmelada.

Os proletarios non obstante non se someten ao lavado de cerebro da propaganda de guerra proveniente dun ou doutro bando, non todos se queren sacrificar "pola súa patria". As expresións de negativa á práctica dos masacres da guerra aínda aparecen con máis frecuencia e en ambos os dous lados do conflito teñen grandes dificultades para recrutar novo persoal para o seu masacre mutuo.

Miles de soldados do exército ucraíno, que o goberno enviou nas supostas operacións antiterroristas no Oriente do país, desertaron ou cambiaron de bando con todo o seu equipo, incluíndo tanques e vehículos blindados. Por exemplo, a brigada 25 aeroportuaria ucraína (tropas de elite por excelencia) cuxos homes son acusados de "demostrar covardía" durante os combates en Kramatorsk, disolveuse por instrución presidencial o 17 de abril despois de facer evidente o seu rexeitamento "para combater outros ucranianos"[2]. Recentemente, son 400 soldados da mesma unidade que desertaron e fuxiron ao lado ruso da fronteira despois de encontrarse baixo lume intenso e sen munición. Estes soldados que serán, como a Rusia xa anunciou, extraditados cara ao territorio de Ucraína, declararon que prefiren ser acusados de deserción en lugar de seguir asasinando e ser asasinados na guerra e morrer na fronte oriental. Todos estes desertores din que non queren loitar contra "o seu propio pobo" e tamén denuncian as condicións de vida desesperadas ás cales se deben enfrontar no exército - pésimo soldo, comida noxenta ou mesmo falta de alimentos, etc. Outras unidades aínda non se despregaron no leste pola súa falta de fiabilidade. Da mesma forma que o anterior presidente Ianoukovitch non puido utilizalos para reprimir os manifestantes, menos aínda o actual goberno ousa enviar ao combate as tropas coñecidas pola súa lealdade mínima.

Uns 1000 soldados de unidades na rexión de Volinia amotináronse en Mykolayiv o 29 de maio. Os soldados do terceiro batallón da brigada 51 negáronse a ser enviados á fronte, eles recusaron as ordes dos seus superiores e comezaron a descargar o seu equipo pesado e outros materiais xa preparados para o transporte. Despois de que a súa unidade sufriu fortes perdas durante un enfrontamento cos separatistas preto da aldea de Volnovakha, comprometéronse a regresar aos seus cuarteis permanentes en Rivne. En lugar disto, eles foron desprazados do leste cara ao sur, despois regresaron ao seu lugar de saída, de tal sorte finalmente poderíase dicir que van continuar a súa formación antes de ser devoltos á fronte. Despois de "perder a confianza no seu Xeneral á luz dos acontecementos máis recentes en Volnovakha e durante o funeral en Rivne, así como debido á traizón dos seus xenerais, os soldados comezaron unha rebelión abierta."[3]

O segundo batallón da brigada 51, que se encontraba no cuartel de Rivne ao mesmo tempo e que presenciou os funerais dos soldados do 3er batallón asasinados no tiroteo de Volnovakha, así como da dirección caótica e enganosa das operacións, amotinouse tamén. "Os xenerais dicíannos 'imos ao norte', despois 'imos ao sur' ata o punto de que os soldados se prestan aos seus disparates. Os xenerais comezaron a usar chalecos antibalas por temor aos fraggin".[4] Aproximadamente 1,200 soldados participaron no motín, negáronse a ser transferidos a Mykolayiv. Prometéronnos, cando eles foron mobilizados, que montariamos garda entre a fronteira de Ucraína e Belorrusia. Estabamos listos, pero non a arremeter contra estes pallasos de Donbass".[5]

Unha rebelión parecida estalou tamén en Poltava.

Catro días máis tarde, despois de que seis soldados orixinarios da rexión de Volhynia fosen asasinados, as nais, as mulleres e os pais dos soldados da brigada 51 bloquearon as rutas da rexión de Volhinya para protestar contra o continuo despregamento da unidade en Donbass.[6]

As manifestacións e as protestas organizadas polas mulleres e outros parentes dos conscriptos que pedían o regreso á casa dos soldados ou deter a súa partida á fronte estendéronse durante ese tempo a outras rexións de Ucraína (Bucovine, Lviv, Kherson, Melitopol, Volhynia, etc.). As familias dos soldados bloquearon as estradas coas árbores caídas na rexión de Lviv ao principio de junio.[7] Una manifestación de pais bloqueou a entrada da oficina de recrutamento militar en Lviv algúns días máis tarde.[8] En Iavorivo (rexión de Lviv), os membros dunha familia ocuparon un terreo de adestramento da brigada 24 mecanizado e esixiron deter a partida cara á liña do frente.[9] Las manifestacións dos pais en Dnipropetrovsk e Kharkov esixiron o regreso dos batallóns ás súas rexións natales.[10] As mulleres de Kharkov ocuparon o aeroporto militar local. A oficina de recrutamento militar local en Kherson estivo ocupada polas nais e os esposas dos soldados. Elas esixiron o fin da guerra con frases como: "Mulleres contra a guerra", "Onde fan, os fillos dos oligarcas, o seu servizo militar?" ou "Os nosos nenos non son carne de cañón".[11] En Tchernivtsi, as mulleres bloquearon a autoestrada cara a Jitomir por varios días e pediron o regreso á casa dos soldados.[12] El 24 de xuño, os pais fixeron unha barreira no quilómetro 125 da avenida Kiev-Tchop, portaban pancartas dicindo "Regresen aos nosos fillos, envíen ao leste aos fillos dos xenerais".[13] El 8 de xuño, un grupo de 100 pais de soldados bloquearon as tropas da 3033 unidade militar con base en Melitopol, na rexión de Zaporojie. A protesta logrou impedir o envío dos soldados á fronte. Os pais involucrados no movemento de protesta tamén protestaron, a propaganda estatal que os describe como os "separatistas pro-rusos": "onte a noticia dixo que 'os separatistas pro-rusos organizaron un bloqueo da unidade militar' Pero non había ningunha mención de Rusia na porta de entrada da unidade militar! Nós non queremos perder os salarios da nosa familia (...): Donetsk é un masacre e os nosos fillos teñen de 20 a 21 anos. (...) Venos, nós somos nais!, Como poden chamarnos separatistas?" declaraba unha das protestantes.[14] As nais e as esposas dos soldados protestaron contra o avance á fronte, na base militar de Ternopil o 15 de julio.[15]

E esta non é a primeira vez que as familias dos soldados se enfrontaron a unha acción militar. Durante o período no cal o resultado foi, en última instancia, a caída do anterior presidente Ianoukovitch, pais e outras persoas organizaron encontros fronte aos cuarteis, discutiron cos soldados para levarlles información sobre o que realmente estaba a pasar nas rúas e convencelos a negarse a participar nunha represión potencial contra os manifestantes.

Mentres tanto, novos homes continúan sendo recrutados no exército. Mesmo se eles deben ser recrutados como parte dun servizo militar obrigatorio, o goberno fainos pasar por voluntarios. "Non somos voluntarios (...) non queremos asasinar persoas (...) non iremos a ningún lado, imos eliminar os nosos uniformes e volveremos á casa", proclamaron os recrutas nun mitin de protesta en Lviv.[16]

Despois da entrada en vigor do decreto presidencial de Porochenko acerca da terceira onda de mobilización das forzas militares o 24 de xullo, cuxa consecuencia é o envío de miles de proletarios á fronte, os disturbios estalaron en varias localidades en Ucraína de oeste cunha maior forza: na cidade de Voloka, toda a poboación resistiu ao recrutamento de 50 homes. "Eles comezaron, que eles mesmos resolvan os seus problemas. Morreremos pero non daremos os nosos fillos. Deben comprendelo e non vir aquí con ordes de mobilización" declara un ancián manifestante.[17] Os pais dos soldados bloquearon unha estrada preto da aldea de Korovia o 25 de xullo esixindo o fin da mobilización e que os fillos das autoridades públicas fosen enviados ao frente.[18] O mesmo día, unha estrada no distrito de Oboukhivs'kyi, próximo a Kiev, foi igualmente bloqueado por familiares de soldados. Os bloqueos continuaron dende o 28 de xullo en polo menos 7 localidades na rexión de Bucovine e a estrada Kiev-Tchop foi tamén bloqueada, unha vez máis. Durante unha manifestación anti-guerra en fronte da oficina de recrutamento en Novoselysa, os manifestantes atacaron un membro do consello municipal que intentaba falar con ellos.[19] Os habitantes de moitas localidades da rexión de Ivano-Frankivsk entraron con forza na oficina da administración militar local o 22 de xullo e prenderon unha fogata coas ordes de mobilización e outros documentos concernentes á mobilización. O mesmo feito tivo lugar o mesmo día en Bogoodchany.[20] En diferentes aldeas, as persoas incendiaron masivamente os seus documentos de recrutamento distribuídos polo correo postal.[21] En Moukatchevo, en Transcarpathie, a situación agravouse a tal punto que o comando militar local que estaba preocupado porque as protestas se mantiñan, polo momento, suspendeu a mobilización e prometeu que ningún dos habitantes locais sería enviado á fronte nun futuro próximo.[22] Otras mobilizacións militantes contra a guerra sucederon novamente na rexión de Zaporojite o 4 de agosto así como en fronte do parlamento en Kiev ao seguinte día.[23]

Kiev que actualmente non pode confiar no seu exército regular, depende polo tanto de exércitos privados duns cantos oligarcas e a garda nacional, unha milicia de voluntarios principalmente formados de nacionalistas do Pravyi Sektor (sector de dereita) e do partido Svoboda (Liberdade) durante o movemento de protesta contra Ianoukovich. As novas unidades da garda nacional non están principalmente formadas para accións militares, senón principalmente para reprimir as protestas das masas e os motíns como foi revelado durante o seu desfile en Kiev a finais de xuño. Por outra parte, centos dos fascistas da Asemblea Nacional de socialistas e os patriotas ucraínos xa atacaran en xuño unha manifestación contra a operación anti-terrorista que acontecera en Kiev.

Non obstante, os membros da Garda Nacional non están fóra das contradicións que sacoden as dúas frontes. Radio Europa Libre recentemente publicou un video[24] que mostra a un soldado da Garda Nacional que reprocha ao goberno de non ser capaz de proporcionar suficiente alimento, auga e armas aos voluntarios. "Somos utilizados como carne de canón" afirma el. As condicións materiais alcanzan mesmo aqueles que pensan que están ideoloxicamente por enriba delas.

Os mercenarios provenientes do mundo enteiro loitan tamén no campo de Kiev, foron contratados polo goberno ou por axencias privadas (trataríase de tropas mercenarias de Polonia, de República Checa, da ex Iugoslavia, pero tamén da rexión de África ecuatorial).

O recrutamento de novos combatentes non avanza segundo a sorte dos señores da guerra local, e no campo dos separatistas tampouco. A maioría dos mineiros da rexión de Donbass segue rexeitando unirse ao seu bando. En lugar disto, eles formaron unidades de autodefensa que se posicionan contra os separatistas e as tropas do goberno. Unha destas unidades enfrontouse aos separatistas e impedíronlles explotar unha mina no poboado de Mikivka. En Krasnodon, na rexión de Lougansk, os mineiros organizaron en maio unha folga xeral e colleron o control da localidade. Eles abertamente negáronse a unirse tanto ao bando dos separatistas "anti-Maïdan" en Lougansk, como ao campo dos oligargas de Maïdan en Kiev, e máis ben esixiron o aumento dos seus salarios así como deter a contratación de man de obra para a mina por axencias privadas.[25]

Os mineiros de seis minas na conca de Donbass comezaron unha folga cara a finais de maio para pedir o fin da operación anti-terrorista no leste do país e a retirada das tropas.[26] Su acción foi o resultado da súa propia iniciativa e non foi imposta de ningún xeito por homes armados da república popular de Donetsk, como afirmaron despois certos medios. Segundo os folguistas, a guerra representa dano para a existencia mesma das minas e provoca o desemprego. "O luns 26 de maio, no momento en que o exército ucraíno comezou o bombardeo dos poboados, os mineiros non regresaron simplemente ao traballo, polo "factor externo" de hostilidades, sucedido case na súa porta, que aumentou seriamente o risco de accidentes de traballo. Por exemplo, se unha bomba tivese golpeado a sub-estación eléctrica, os mineiros terían quedado presos baixo terra, e iso tería significado inevitablemente a muerte".[27] A folga foi iniciada por uns 150 mineiros da mina Oktiabski e estendeuse como unha reacción en cadea a outras de Donetsk (Skochinskiy, Abakumov, "Trudovskaya", etc.), pero tamén a minas doutras cidades, en particular Ougledar ("Yuzhnodonbasskaya n°3"). Nas minas nas cales o propietario é Rinat Achmetov, o home máis rico de Ucraína e que posúe un imperio industrial controlando case toda a parte oriental do país, os traballadores foron forzados a traballar, continuaron descendendo nas foxas, a pesar dos bombardeos das inmediacións. Por iniciativa de mineiros da mina Oktiabrski igualmente (e outra vez sen ningún sustento da república popular de Donetsk), unha manifestación anti-guerra de miles de participantes foi organizada o 28 de mayo.[28] El 18 de xuño, miles de mineiros de novo manifestáronse no centro de Donetsk polo fin inmediato das operacións militares. Os participantes argumentaron que non eran separatistas, senón a xente ordinaria de Donbass. Tamén declararon que se o goberno de Kiev non respondía ás súas esixencias, eles tomarían as armas.

Os separatistas así como os oligarcas locais pro-Kiev intentan manipular e interpretar estas asembleas caóticas e contraditorias en función dos seus propios intereses. Rinat Achmetov, o oligarca de Donetsk, organizou a súa propia "folga" pola Ucraína unida, os separatistas pola súa banda trataron de facer pasar as manifestacións de mineiros como unha expresión dunha posición pro-rusa dos traballadores de Donbass.

A pesar das consignas nacionalistas ou separatistas que aparecen nas manifestacións de mineiros, os traballadores non desexan unirse á Milicia Popular de Donbass. Un dos comandantes separatistas Igor Girkin, recentemente queixouse en público de que os locais tomaron as armas do seu arsenal, pero en lugar de estar ao servizo das milicias separatistas, as levaron ás súas casas para protexer as súas familias e as súas vilas contra ambos os dous bandos do conflicto.[29] Os separatistas continúan confiando nas bandas criminais locais que (despois de ser pagados) lles permitiron coller o control dos edificios públicos, oficinas de policía, depósitos de armas, de grandes estradas e dos medios de comunicación na rexión de Donetsk e de Lougansk. A maioría das forzas separatistas está, non obstante, formadas de mercenarios provenientes do outro lado da fronteira (rusa), en particular de vellos combatentes das guerras en Chechenia.

Se o movemento anti-guerra real, o movemento de derrotismo revolucionario, quere ter éxito, debe converterse non só en masivo e xeneralizado, senón debe tamén organizarse e estruturarse. Non temos senón un pouco de información sobre as estruturas organizativas do movemento en Ucraína. Podemos concluír na existencia de certas estruturas a partir dos eventos mesmos (as manifestacións ou as folgas repetidas por miles de persoas non poden ser o resultado dunha explosión espontanea de cólera, do mesmo xeito que as protestas dos pais dos soldados, como o describimos antes, esixen certo nivel de coordinación, unha colaboración organizada para o plan de contido e práctica), a existencia doutras estruturas formais ou informais está confirmada por información incompleta que obtivemos sobre o terreo. Certas asociacións xa existentes transformáronse en cadros de centralización das actividades anti-guerra -por exemplo a Comunidade de pais da rexión de Donetsk "Kroha"[30],que publicou unha chamada á poboación o 10 de xuño, limitada, contraditoria e pacifista que era: "Nós, os pais da rexión de Donetsk, chamámolos, políticos, personalidades públicas e persoas interesadas. Axúdennos a salvar as persoas de Slaviansk, Krasnyi Liman, Kramatorsk, deteñan as operacións militares. Temos o desexo de axudar a facer comprender a verdade do que pasa nestas poboacións. Despois de moitas semanas, as persoas viven baixo ataques incesantes de artillaría. Os civís morren constantemente. Nenos foron feridos, a morte de tres infantes está confirmada. As vivendas, os hospitais, gardarías e escolas estanse desboronando. A xente, incluídos aos nenos viven nun estado permanente de tensión, escondéndose baixo o chan por varias horas dos ataques que non se deteñen xamais. (...) Nós pedimos a súa axuda para salvar a vida destas persoas e para deter as accións militares".[31] Outra asociación, as Nais de Donbass, afirma na súa declaración: "Queremos vivir. Nós as persoas ordinarias, esposos e esposas, pais e fillos, irmás e irmáns. Nós, os civís pacíficos, somos os reféns do conflito na nosa rexión, as vítimas dos enfrontamentos militares. Estamos cansos do medo e aspiramos á paz. Queremos vivir nas nosas casas, camiñar na rúa das nosas cidades, traballar nas empresas e organizacións da nosa rexión, e cultivar a nosa terra. (...) Nós, as nais de Donbass insistimos no cesamento inmediato da operación anti-terrorista e ás accións militares na nosa rexión! (...) Estamos certas de que o conflito no noso país pode ser resolto pacificamente! Alto á guerra! Eviten os decesos de nenos! Salven ao pobo de Donbass!"[32] A voz de Odessa organizou unha manifestación contra a guerra o 13 de xullo en Odessa. Os participantes berraban frases como "Estamos contra a guerra!, Alto á operación anti-terrorista no Leste! ou Queremos a paz!" Durante este flash-mov, espantosas gravacións de audio de tiros da artillaría e de impacto cara aos civís eran difundidos.[33] En Kharkov, as asociacións locais anti-guerra (entre outros o movemento de mulleres de Kharkov, "Kharkivianka") organizaron o 20 de xuño unha manifestación en fronte da fábrica de autos VAI Malyshev. Esta fábrica recibiu un comando de 400 vehículos blindados para ser enviados á fronte. As manifestacións esixiron a anulación do comando e difundiron slogans como "Non á guerra" ou "Alto ao masacre insensata".[34]

Durante ese tempo, a situación económica social en toda Ucraína empeorou. A depreciación da moeda local, o aumento de prezos de produtos básicos, os transportes e servizos así como a redución da produción en varias empresas conducen a unha forte baixa dos salarios reais, estimados entre o 30 e 50% de perda. O goberno de Kiev, baixo a presión das institucións financeiras internacionais, debe adoptar unha serie de medidas de austeridade que van agravar as condicións de vida do proletariado, e ao mesmo tempo, prepara a máis grande onda de privatizacións despois de 20 anos. O goberno central cesou dende maio o pagamento de salarios aos empregados do estado, das prestacións sociais e das pensións nos territorios que non están baixo o seu control, miles de traballadores están sen ingresos. A situación nas rexións onde as operacións militares acontecen están aínda peor -as fontes de electricidade e de auga están interrompidas, os medicamentos e alimentos son escasos.

Os disturbios sociais orixinados por esta situación aparecen despois dun tempo. Entre eles as folgas dos mineiros na parte oriente do país e os proletarios nas rexións do oeste comezan tamén a fartarse. Os mineiros de Krivoy Rog comezaron unha folga xeral en maio esixindo a alza ao dobre dos seus salarios. Eles comezaron por organizar milicias armadas de autodefensa. Na súa declaración dirixida aos traballadores de toda Europa, describen os oligarcas rusos e ucraínos, en calquera campo que eles estean (separatista ou aquel de Kiev), como a razón principal da crise: "Dirixímonos a vostedes pedíndolles apoiar a nosa loita contra os oligarcas, que provocaron a crise actual en Ucraína e que prolongan á desestabilización, ameazando iniciar unha guerra fratricida en Ucraína que sen lugar a dúbidas terá consecuencias catastróficas para toda Europa".[35]

Moitas manifestacións por "condicións de vida dignas", contra o aumento dos prezos e polo aumento dos salarios e as pensións teñen lugar nas diferentes cidades en todo o país. (Unha serie de accións contra o aumento de prezos de aloxamento e de tarifas de servizos públicos sucederon en Kiev a finais de xuño e en xullo. O 1° de xullo, unha manifestación contra o aumento de prezos desenvolveuse en Kharkov. A máis importante manifestación polo momento tivo lugar en Kiev o 24 de xullo con frases como "Redución dos ingresos dos oligarcas, non do pobo" e "Non lle roubes aos cidadáns ordinarios").[36]

A principios de agosto, o último cadro de resistentes que continuaban ocupando a praza de Maïdan en Kiev ("porque nada cambiou!") foi atacado por dous batallóns da Garda Nacional co fin de evacualos. Eles actuaron baixo a orde do novo alcalde de Kiev, Vitali Klitchko, o que demostrou unha vez máis que a palabra dun político burgués (a principios de ano, el pedira aos ocupantes non evacuar a praza "mentres que ningún verdadeiro cambio sucedese en Ucraína") compromete unicamente a aqueles que creen... Non obstante os violentos enfrontamentos estalaron durante a evacuación, do cal unha vez máis a prensa burguesa internacional se abstivo de evocar, en tanto que é verdade que o goberno de Kiev é aliado occidental e "o horror último" non pode ser encarnado senón polos separatistas do leste de Rusia.

A República Popular de Donetsk busca restrinxir o movemento de mineiros, os cales se preocupan máis polos seus intereses materiais que de calquera ideoloxía, todo xogando cos intereses e as demandas dos folguistas a quen prometera a nacionalización dos complexos industriais, e os intereses dos oligarcas a quen prometera a inviolabilidade da propiedade privada.

O movemento anti-guerra, non obstante que polo momento é limitado, tanto no espazo coma no contido, desencadeou folgas e manifestacións obreiras organizadas non por unha ideoloxía, senón polos intereses materiais do proletariado nos dous bandos, todo iso confirma o que nós escribimos no texto precedente: "(...) o desencadeamento da guerra imperialista (...) non significa necesariamente o afundimento definitivo do proletariado. En efecto, historicamente, se a guerra significa en primeiro lugar unha relativa supresión, esta pode deseguida dialécticamente determinar unha reanudación das loitas tanto máis forte cando mostra as contradicións e a brutalidade inminente do sistema capitalista".

A pesar diso, lévanos repetidas veces a caer en supostos "revolucionarios" que defenden a operación anti-terrorista, porque eles cren que iso permitirá un regreso á loita de clases "habitual". A pesar diso, nós podemos ler (aínda que de xeito fragmentado e contraditoria) as noticias sobre os "anarquistas" activos nas estruturas administrativas dos separatistas, porque eles as consideran como un mal menor en comparación co goberno de Kiev.

Nós non apoiamos de ningún xeito a guerra e as súas atrocidades e somos conscientes de que todo conflito militar significa o agravamento das condicións de vida proletarias. Non obstante, en tanto que comunistas, non podemos adoptar a tese segundo a cal podemos evitar un conflito militar apoiando un ou outro campo nunha guerra. O proletariado non ten ningún interese en preservar as condicións actuais ou anteriores da súa miseria. O proletariado non ten patria que defender. O campo do proletariado en toda guerra, é a acción unida e intransixente dos proletariados dos dous bandos que compiten contra os dous campos en guerra da burguesía.

A loita contra a guerra significa o derrotismo revolucionario! Fronte proletariado revolucionaria contra a burguesía dos dous campos en guerra!

Afrontemos a guerra coa acción directa, a sabotaxe, a folga xeral, radical e combativa!

Solidariedade de clase cos derrotistas revolucionarios de todos os campos!


* Agosto 2014 *

Traducción del francés: proyectoferrer | comunismo libertario (http://proyectoferrer.wordpress.com/)

Fonte: http://proyectoferrer.wordpress.com/2014/09/10/ni-ucraniano-ni-ruso-desarrollemos-nuestro-propio-campo-el-tercer-campo-el-de-la-revolucion-social/

Máis: http://panfletossubversivos.blogspot.com/2014/09/ni-ucraniano-ni-ruso-desarrollemos.html

E tambén: http://www.autistici.org/tridnivalka/ni-ucrania-ni-rusia-vamos-a-crear-nuestro-propio-bando-el-tercer-bando-el-de-la-revolucion-social/
———-

[1] http://www.autistici.org/tridnivalka/preparatifs-guerriers-entre-lukraine-et-la-russie-show-ou-realite/

[2] http://www.thedailybeast.com/articles/2014/04/17/the-ukrainian-army-is-crumbling-before-putin.html

[3] http://ndilo.com.ua/news/u-viyisku-rozpochavsja-bunt.html via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/05/30/beginning-of-rebellion-in-the-ukrainian-army/

[4] Idem.

[5] Idem.

[6] http://www.volynpost.com/news/33715-vijskovi-z-51-oi-brygady-vlashtuvaly-na-mykolaivschyni-bunt via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/05/29/volhynia-soldiers-mutiny-and-refuse-to-go-to-the-donbas/

[7] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/02/soldiers-relatives-protests-spreading-in-ukraine/

[8] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/04/soldiers-relatives-block-military-recruitment-office-in-lviv/

[9] Idem.

[10] Idem.

[11] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/11/kherson-soldiers-relatives-picket-military-enlistment-office/

[12] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/19/chernivtsi-soldiers-relatives-block-highway-demand-soldiers-brought-back-from-the-east/

[13] http://112.ua/obshchestvo/pod-zhitomirom-semi-voennosluzhaschih-perekryli-dorogu-kyjev-chop-79161.html

[14] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/10/soldiers-relatives-block-troops-in-melitopol-from-being-sent-to-the-front/

[15] http://www.youtube.com/embed/hyLIUk6U9yA

[16] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/04/soldiers-relatives-block-military-recruitment-office-in-lviv/

[17] http://www.aitrus.info/node/3875/ via http://libcom.org/forums/news/protests-ukraine-02122013?page=11#comment-541714

[18] Idem.

[19] http://www.youtube.com/embed/0WbCvUoZEQ

[20] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/07/25/riot-in-western-ukraine-against-army-mobilization/

[21] Idem.

[22] http://www.aitrus.info/node/3875/ via http://libcom.org/forums/news/protests-ukraine-02122013?page=11#comment-541714

[23] http://www.youtube.com/embed/G2qm3_c2O-8 y http://www.youtube.com/embed/fiRqdLi6fk0 via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/08/06/protests-against-the-war-in-zaporizhia-and-kyiv/

[24] http://www.rferl.org/media/video/ukraine-national-guard-cannon-fodder/25426820.html

[25] http://observerukraine.net/2014/05/08/for-an-independent-social-movement-for-a-free-ukraine/

[26] http://en.itar-tass.com/world/733524/

[27] http://liva.com.ua/miners-war.html via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/05/30/donetsk-miners-strike-against-war-eyewitness-account/

[28] http://www.marxist.com/donetsk-miners-strike.htm

[29] http://observerukraine.net/2014/05/27/petro-poroshenko-the-chocalate-king-walks-onto-a-sticky-wicket/

[30] http://kroha.dn.ua

[31] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/13/mothers-and-parents-organisations-appeal-stop-the-war-save-the-people-of-donbass/

[32] http://brend-archer.livejournal.com/324036.html via http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/13/mothers-and-parents-organisations-appeal-stop-the-war-save-the-people-of-donbass/

[33] http://www.youtube.com/embed/xUFxhbGE-8I

[34] http://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/2014/06/20/kharkov-tank-factory-rally-against-the-anti-terrorist-operation/

[35] http://observerukraine.net/2014/05/12/appeal-of-the-kryviy-rih-basin-miners-to-the-workers-of-europe/

[36] http://www.aitrus.info/node/3870/ via http://libcom.org/forums/news/protests-ukraine-02122013?page=11#comment-541385
Leer más...

[Grécia] Veículo concedido a deputado do Aurora Dourada polo Parlamento foi usado em ataque neonazista ao CSO Synergeio

Reproduzimos nota de prensa facilitada pola ANA (Agência de Notícias Anarquistas):

Em 10 de julho de 2013 um batalhom de assalto de uns sessenta neonazistas armados que iam em motos e carros realizou um ataque ao Centro Social Auto-organizado Synergeio (oficina) no bairro de Atenas, Iliúpoli. Em nosso post relativo a isso, publicáramos fotos de dois deputados do partido neonazista Aurora Dourada, que teriam participado no ataque. Também, no mesmo post mencionamos que o ataque, a marcha motorizada e a retirada dos fascistas armados com paus, porretes e barras de ferro, se realizaram na presença e sob a proteçom de policiais da equipe motorizada da Polícia.


Estes policiais motorizados se foram assim que acabou a agressom dos fascistas. Os policiais de um carro patrulha que chegou ao local um pouco antes da retirada das motos e dos carros dos agressores, anotaram o número da placa de umhas das motos e de um carro que participara do ataque. Antes de 31 de julho de 2013 se comprovou que o carro pertencia a umha empresa de arrendamento financeiro (leasing).

Quando esta empresa foi questionada por escrito sobre a identidade do arrendatário, respondeu em 3 de setembro de 2013 que o arrendatário era o Parlamento. O Parlamento, no entanto, nom foi tam rápido em responder a pergunta sobre quem era o deputado usuário do veículo. Demorou seis meses para tornar públicos seus dados. Em 28 de fevereiro de 2014 tornou-se público que o deputado era Ioannis Lagós, um dos fascistas do grupo parlamentar do partido neonazista Aurora Dourada que é visto nas fotos dos neonazis tiradas durante a agressom de 10 de julho de 2013.

O carro foi concedido ao deputado neonazista em 5 de julho de 2012, que poderá utilizá-lo até polo menos 30 de setembro de 2014. Em outras palavras, estava em sua posse quando os sessenta fascistas (incluindo ele e outro deputado neonazi) atacaram o centro social ocupado, e nom duvidou em usá-lo no ataque.

Os neonazistas que foram retidos um pouco depois do ataque nom foram acusados. Umhas horas depois de sua retençom, todos foram deixados em liberdade pola Polícia. O deputado neonazista em umha mensagem que enviou ao telefone celular de outro fascista se gabava de ter recolhido aos retidos na delegacia e de colocá-los em liberdade. Notamos que tampouco dito sujeito ainda nom foi acusado de sua participaçom na agressom.

Ao mesmo tempo saem à luz mais dados sobre o suposto caráter “anti-sistêmico” da gangue fascista. Georgios Rupakiás, líder do batalhom de assalto e assassino do antifascista Pavlos Fyssas, quando foi detido declarou que nom era membro do Aurora Dourada. Em documentos que publicaram faz uns dias vários meios de comunicaçom, em umha lista dos nomes dos encarregados de cada organizaçom local da gangue fascista, seu nome figura ao lado do nome do chefe da organizaçom local do Aurora Dourada no bairro onde aconteceu o assassinato.

Segundo outros dados publicados nos meios de comunicaçom, polo menos cinco deputados do Aurora Dourada fizeram uso dos privilégios dos que podem gozar os deputados do Parlamento. Ao mesmo tempo que saem na TV e no rádio “denunciando” aos políticos e seus privilégios, receberam cinco empréstimos sem intereses, de valores que oscilam entre os 10.000 e 15.000 euros. Também, quase todos os deputados deste partido participam em dezenas de comitês ao mês, cobrando 150 por cada participaçom.
Leer más...

24 sept 2014

Prófugo & Rimo sem Ritmo-"Morte á morte" videoclip

Presentamos este videoclip de Prófugo & Rimo sem Ritmo, rap iconoclasta dende o Baixo Miño.



A canción do video pertence ao disco "Morte á morte" un traballo de Prófugo publicado en febreiro deste mesmo ano. Deixamos tamén un enlace ao traballo de Rimo sem ritmo, "Agora ou nunca", unha demo editada en xullo, tamén deste mesmo ano.

Adxuntamos a letra da canción:

Rimo sem Ritmo-Todo que tenho que dizer... sem ter por qué explicar-me. Senti-la Mai, meu. A Terra brota aos teus pes. Passos de xigante, arbores queimadas que viverom séculos antes. Carbalhos fortes, castinheiras onde antes havia cafés. Morte à morte. Culturalismo incipiente em Compostela fede. Compites por ver quem mais le e quem mais vale. Mais me vale nom saber ler que ter que entender a túa forma de ser. Quem te crés para poder superior ser? Eu sego contraconstruindo o meu ambiente. Xerras de pestes cada manhá abotargam a minha psique. Existência intensiva, invasiva com cada pensamento, cada calada à maria. Encanta-me estraga-lo tempo, perde-lo, nom quero quere-lo. Nem relógio, nem horas nos eidos, confundindo o vento com meu alento. Profundo prófugo, colegas eternos, coma névoa no inverno no nosso povo. Soando gélido, sonho invértido, acende o meu incêndio e invita-me a bailar com o lume na noite negra, idêntico a um pálido esquelete quando a carne morre e só queda merda. Vicio de vértigo. Agora ou nunca, a revolta existe? Prefiro queimar-me, queima-la fodida revolta, queima-la rua e as ganas de nom querer mais, queimar-nos a todas mais de o que já estamos e começar dumha vez por todas convertir as palavras em factos, as frases nas mechas dos cócteis que imos tirar, e as miradas em pontos estratégicos de cada rúa. Seguro que há menos madeiros que pessoas em toda cidade, por que nom plantar cara mole!?

Prófugo-E que a mole estoupe, que nom quede nada. Mundo novo? Igreja em chamas. Cidade arrasada. Policia morto. Rebentar barcos no porto. Carros ardendo. Vinganza de meigas que forom queimadas, em passados. Nom foron contos de fadas. Descobrir, abrir janelas, fazer barricadas. Saír correndo do Super com as malas carregadas. Vida fodida a das mozas nestas ruas manchadas de patriarcado. Control do estado, fode as câmaras que che seguem. Caminho marcado. Povo de escravos. Organizados. Desorganiza-te da ordem dos amos. Fala coas colegas e monta unha festa, lume na fiestra, resta, apesta na peste da banca. O lixo do dinheiro espanta, destruí todo o que te estanca, a merda que te manca. Pinta poesia nas paredes da comissária. Com o lume purifica, cicatriza as túas feridas. Noites espidas, gargalhadas vestidas de colegueo. Falando do mundo feo que queremos queimar. Conversas de reos que se querem liberar, ou isso creo. Escapamos da policia mais cuspimos primeiro, nas súas faces. Queimamo-los disfarces e conspiramos cos rapaces. Aves rapaces, balas audazes. Somos efímeros, versos fugaces. Nenas selvagens correndo polo verde, historias de vermes cantando tolarías. Irmãos derrubando muros pra fazer saídas.

Leer más...

Reflexons de Maria Osório desde o cárcere: "Somos presxs políticxs porque a vida é política"

Colamos de Ceivar:

A continuaçom achegamos umhas linhas escritas por Maria Osório Lopes desde a prisom de Soto del Real datadas de começos de agosto; Lembramos que Maria, atopa-se atualmente na cadeia de León:

"O meu processo de politizaçom e incorporaçom à militância é importante para entender o meu encarceramento. A família e um professorado já politizado em boa medida fôrom importantes mas o fulcral foi que comecei a politizar-me no instituto quando contava com 16 ou 17 anos. Daquelas era um momento convulso: LOU, Prestige, Guerra de Iraque, Plano de Bolonha. O meu liceu estava relativamente perto de Compostela polo que estava ao dia do que acontecia na capital galega. Pode-se dizer que eu fum um producto do seu tempo como tanta outra gente.

Umha vez organizada começas a conhecer a companheir@s muito importantes. Nesta etapa inicial, já antes da universidade, conhecim a Antom e Eduardo por ejemplo. Na facultade todo vai seguindo o seu curso e adquires compromissos mais em profundidade.

A nível laboral a maioria movemo-nos sempre na precariedade e no exceso de formaçom universitária, o qual nom quer dizer de qualidade. Deixamos de confiar na possibilidade de ter um trabalho digno como pensávamos em primeiro de carreira e, bastante decepcionad@s com o mundo, colocamos de maneira natural a militância num primeiro plano. Porque a cousa é, se nom há trabalho, se nom queres emigrar, se queres viver dignamente, entom que fas?

Umha vez na dinámica militante depois todo som escolhas e incluso azares. A vida mesma, vaia. Acho que, como conclussom, fomos e somos produtos sociais como toda a militância. Querem individualizar-nos ou separar-nos dum contexto e isso é impossível, pois é difícil fazer escolhas determinadas na vida se nom se dam codicionantes prévios. Por isso somos pres@s polític@s, por isso e porque a vida é política".


Se lhe queres escrever:

Maria Osório Lopes
Centro Penitenciario Mansilla de las Mulas
Paraje Villahierro s/n
24210 Mansilla de las Mulas. León
Leer más...

Carta de Mugre aos coletivos que convidarom a Prado Esteban na sua jeira por Galiza

A juntança de mulheres "M.U.G.R.E." (mulheres galegas rebeldes e engraçadas) fai-nos chegar um seu correio com a petiçom expressa de fazer público no nosso blogue este sua carta, ao que acedemos:

A todos os coletivos que convidastes a Prado Esteban:

Somos das histéricas e exageradas que crêem que a palestra desta tia sobra.

Sobra porque se escuda no feminismo institucional para deslegitimar a luita contra o patriarcado. Negando a existência do patriarcado dá umha excusa fácil a quem nom quer afundar e desconstruir o seu macho alfa.

Além disto, nom queremos entrar em debates dialéticos absurdos por nom ser construtivo nem libertador. Pola mesma razom pola que nom sentamos a debater com um fascista (assim, o vedes mais claro?).

A raiz da investigaçom e análise de outras compas sobre o que esta mulher vai espalhando polo mundo forom-lhe boicotadas e suspendidas palestras em diferentes pontos do Estado Espanhol. Incluso, forom retirados os seus livros de umha editorial (ver acá).

Muitas compas nom admitem a entrada deste elemento nos seus espaços, e nós acreditamos nelas.

Por que a convidades entom?

MUGRE

Além, no seu correio, convidam a espalhar esta Carta.
Leer más...

[Compostela] Stop Desafiuzamentos considera Juárez "responsável do roubo" e da brutalidade policial no despexo da familia de Aríns

Este colectivo publica na súa páxina dunha rede social que considera que o único programa de Samuel Juárez (delegado do goberno español na Galiza e responsável da actuación neste lares dos "corpos de seguridade") é a brutalidade policial e xa fixo méritos abondos para a súa dimisión ou apartamento do cargo.

Stop Desafiuzamentos recompilou e valorou na súa xuntanza desta semana a dimensión represiva do roubo organizado da casa da familia de Aríns, expulsada á rúa por Policía e Xulgados, e considera á luz de todas as probas testemuñais e audiovisuais que a actuación policial resultou desproporcionada, procurando unicamente a propia satisfacción e disfrute dos axentes presentes nos adros da parroquia compostelá, a través dun lamentable teatro de violencia policial.

O saldo final, con sete persoas identificadas arbitrariamente e a detención irregular da persoa responsábel da negociación coa outra parte e coa Comisión Xudicial, non esgota en si mesmo a dimensións dos feitos. Ameazas e provocacións diversas por parte dos axentes como “si te comportas como un animalito te vamos a dar palito”, “tú no eres un hombre, seguro que tienes gatillazos en la cama, yo nunca tuve un gatillazo”, “no te pases de listillo”, “si tú utilizas el arma más potente de todas que es la palabra, nosotros utilizaremos nuestras armas reglamentarias”, “te la vas a cargar con 3000 euros”, así como diferentes malleiras ás solidarias presentes, moitas delas con contusións, debuxan un panorama no que o Delegado do Goberno de Galicia, Samuel Juárez, debe asumir absolutamente toda a responsabilidade.

Como é posible que detiveran e estea acusada unha das dúas persoas autorizadas polo mando policial para mediar no conflicto? As imaxes que recolleron a prensa e os medios son o suficientemente explícitas como para concluír que houbo abuso de autoridade, detención ilegal e que a determinadas autoridades e axentes policiais lles estorban os mediadores.

Ningún discurso elegante xustifica que nesta etapa de degradación dos mínimos democráticos se pretenda repetir a parte máis escura da historia. Non nos enganemos, son exactamente os mesmos discursos que os auténticos criminais de guerra utilizaron nos xuízos de Núremberg: “eramos funcionarios, cumpríamos ordes”. Así Policía, Comisións Xudicias, e profesionais como cerralleiros e asistentes sociais están utilizando este tipo de afirmacións para privar á poboación dun dereito fundamental, protexido xa pola xurisprudencia da Unión Europea, como é o dereito á vivenda. A inxustiza institucionalizada en forma de roubo masivo das vivendas xustifica amplamente a desobediencia da sociedade e das funcionarias e funcionarios públicos.

A estampa do Sr. Juárez tirando as culpas fóra nunha roda de prensa, cando está a sumar en cada conflito un historial de grave brutalidade policial contra a sociedade civil resulta lamentable. A imaxe da súa Policía atacando e agredindo a cidadás desarmados que exercen resistencia pasiva á súa violencia é sobradamente coñecida por todas e todos nós. Aríns non sendo un caso illado, non deixa de ter importancia. Non queda outra: é a hora de demandar a súa dimisión inmediata ou o seu fulminante apartamento do cargo.

Stop Desafiuzamentos aproveita a oportunidade para que se eviten enganos interesados, e advirte que a loita en defensa da casa de Carlos e María aínda non rematou. Agradece ante todo a mostra de dignidade e solidariedade do conxunto do pobo compostelán, expresadas das máis diversas maneiras, que fixeron que a familia sentise a calor impagable da colectividade. É a familia a que nos pide a día de hoxe que traslademos o seu profundo agradecemento por todas as mans e corpos solidarios que seguen a loitar o seu lado na defensa da súa vivenda, e así, do dereito a un teito para todas as persoas.
Leer más...

[Vilagarcia] A Junta reduce o plano de proteçom de históricos petroglifos para que um ex-alcaide poida construir umha vivenda.

O desleixo dos governantes e o favoritismo a prol dos poderosos permite, umha vez mais, a especulaçom contra a cultura ancestral de todo um povo: tanto tem se se trata, como é o caso, duns dos primeiros petroglifos da Galiza que foram objecto de estudo por historiadores e investigadores, ou que se saiba que, além dos petroglifos localizados oficialmente, há mais jazimentos na contorna, recém descobertos, todos eles conhecidos como os Petroglifos de Os Balhotes-Meadelo, datados na idade de bronce e com grande variedade de desenhos geométricos e zoomorfos.

Pero se há que mudar as normativas para contentar a um ex-alcaide fai-se e ponto, e se há que mover 10 metros umhas pedras históricas para construir umha vivenda de uso exclusivo unifamiliar, movem-se e ponto. Ademais este ex-alcaide nom é moco de pavo, trata-se do primeiro alcaide despois do franquismo, Francisco José Recuna Villaverde, chamado "Josesito", quem governou Vilagarcía de 1979 a 1983 em coaligaçom com o Partido Comunista.

Curiosamente, no mês de maio deste ano, foi proclamado pelos seus camaradas do PSOE, "Militante de Honor" aos seus 87 anos, e agora os seus compas do PP na Junta venhem de aprovar (segundo informan Galicia Confidencial e o Faro de Vigo) e por petiçom pessoal do "honorífico", a "modificaçom pontual do Plano geral de ordenaçom municipal para corrigir o ámbeto de protecçom do jazimento arqueológico 4 PHA" em Vilagarcía, co galho de mover duas pedras com gravados uns 10 metros e reduzir o seu ámbeto de proteçom para permitir a o ex-alcaide construir umha sua vivenda nessa leira. Além, a Conselharia de Meio Ambiente concluiu que é inecessário realizar estudo algum de impacto ambiental por este motivo.

Os petroglifos estám no centro da leira e a casa que pretende fazer o energúmeno seria ilegal porque afectaria ao perímetro de protecçom integral que especifica a Lei, mas com a luz verde da Junta para mover as rochas e minimizar a sua proteçom, agora o Concelho de Vilagarcía pode limitar esse perímetro e permitir a construçom do imóvel a só dez metros dos petroglifos!!!.

Ante este desproposito dos poderes públicos, cabe sinalar que para a Junta o principal argumento para modificar o plano e mover as pedras, tal como solicitara o ex-alcaide, é que ditos petroglifos "nom som moi importantes devido a que possuim um único motivo cada umha delas e os gravados estám bastante erosionados" (!!!)

Tancredo Tantonto para Abordaxe
Leer más...