Fillos do uranio x Nazanín Armanian

Recollo (e traduzo) este artigo desta escritora de origen iraniana afincada dende hai ben anos no estado español, e que fora publicado xa hai máis de dous anos no xornal Público , lá por xaneiro de 2009, pero que, por desgraza, segue a cobrar "arrepiante" actualidade dada a teima do premio nobel da paz Obama en bombardear Siria:

"De súpeto, o sol arrefriouse. As mulleres embarazadas parían fillos sen cabeza, e os berces, avergonzados, refuxiábanse nas tumbas. Logo, os camiños perdéronse na escuridade: O sol morrera".

É a arrepiante imaxe da desolación recitada pola poetisa Forugh Farrojzad, que describe a dor de miles de fillos, nais e pais en Iraq, Afganistán e as terras da antiga Iugoslavia; aquilo que vai máis alá do sufrimento "natural" causado pola barbarie dunha guerra calquera.

Deformados, sen ollos ou extremidades, así nacen os "nenos do uranio", ocultos tras as cinzas dos mísiles, froitos do experimento cunha nova arma de destrución masiva: o uranio empobrecido.

Este material foi utilizado por primeira vez -que se saiba- na Guerra do Golfo (1991), durante a cal avións de EUA lanzaron sobre os civís iraquís explosivos cunha radioactividade equivalente a sete bombas de Hiroshima. Descubriuse entón un cadro de enfermidades descoñecido, alcumado Síndrome do Golfo, nos veteranos angloestadounidenses e os seus fillos, que viñan ao mundo con severas malformacións. Os mesmos síntomas detectados máis tarde en Iugoslavia e Afganistán tras bombardeos da OTAN.

O uranio empobrecido utilízase para revestir os tanques e os proxectís, pola súa densidade e capacidade de perforar ata rochas. Desfaise ao impactar contra o obxectivo, contamina aire, auga e terra e permanece incrustado nos xenes de todo ser vivo durante xeracións. Así, ninguén esquecerá a lección. Trátase dun refugallo radiactivo derivado da produción do combustible dos reactores atómicos, cedido gratis polas empresas nucleares á industria militar para así aforrar os custos do almacenamento. Os cemiterios nucleares serán os países invadidos.

Lonxe de ser un dano colateral, os pobos son o principal obxectivo do uso desta arma. Ao convertelos en incapacitados, garántese un dominio prolongado sobre eles e as súas terras. Deste modo, usan unha arma nuclear disfrazada de convencional ante unha Xustiza internacional que centra a súa mirada en minúsculos ditadores, desviando a atención pública do terrorismo de Estado dos señores das grandes guerras xenocidas.

pdt.- Nos comentarios da noticia orixinal había quen puxo en dúvida os dados aportados por Nazanín ao respecto da capacidade radioactiva dos explosivos ianquies, ao que ela mesmo respostou nun outro comentario (que copio e colo depois de traducido):

"O profesor Katsuma Yagasaki, científico da universidade de Ryukyus, Okinawa, Xapón, calculou que durante a guerra do Golfo en Iraq, onde se utilizaron oficialmente 800 toneladas de uranio, se expandiron 36.000 veces mais radiación que a liberada pola bombas de Hiroshima". Este dato, logo confirmado por outros estudos feitos en Afganistán, comproban o que simplemente é arrepiante, incrible.

Podedes ampliar a lectura nas seguintes páxinas:
www.ciaramc.org/ARCHIVOS/Boletines/178.pdf
www.uraniumweaponsconference.de/pdf/informacion_es.pdf
rt.com/news/uk-iraq-depleted-uranium/
www.uraniumweaponsconference.de/pdf/schedule_es.pdf
e outras máis. Hai bastante información circulando.

Invítovos ver tamén as fotos dos afectados (tanto os iraquies e os afgáns coma os nenos nacidos dos militares británicos e estadounidenses que participaron nos bombardeos), ocultadas da opinón pública:
http://thewe.cc/weplanet/news/depleted_uranium_iraq_afghanistan_balkans.html

eDu
Leer más...

Comunicado: Non queremos base de drones en Rozas

Recollemos do blogue de Mar de Lumes — Comité de Solidariedade Internacionalista a noticia do acto simbólico realizado onte mércores 19 de xuño nas instalacións do aeroporto lugués das Rozas e que copiamos e colamos:

Hoxe un grupo de activistas de Mar de Lumes — Comité de Solidariedade Internacionalista estivemos no aeródromo de Rozas, no concello de Castro de Rei, mostrando cun acto simbólico a nosa oposición ao uso militar destas instalacións —e tamén das de Ferrol e Compostela— e á súa cesión á sempre agresora OTAN. Eis o manifesto desta acción, que será divulgado na comarca de Lugo através de cartaces baixo o lema «A OTAN mata. Non queremos base de drones nas Rozas»

Xa nen as guerras son o que eran. Agora os señores do mundo xogan a teledirixir as súas maquinarias de morte e a lanzar bombas á distancia. Os ricos, máis unha vez, poderán apañar peixe sen se meteren no mar, sen se mollaren. Diso se tratou sempre. De dominar sen se expor, e de asegurar o control dos recursos alleos para continuar reducindo custos, para continuar engrosando as marxes de lucro. Diso vai o imperialismo e para ese obxectivo é que son fabricados os novos xoguetes do imperio: os drones contra os que xa a literatura distópica nos alertara: os drones que fabrican nestas instalacións que o Estado español, arrogándose o direito de uso do noso territorio, cede ás potencias imperiais do mundo para que proven e testen e aprimoren os seus deseños — uns deseños que invariabelmente conducen á ocupación e ao expolio, á miseria e á dependencia, e que invariabelmente se desenvolven a partir do monopolio da forza bruta para asegurar o sometemento dos povos do mundo.

A España, tan imperial como calquera outro estado deste clube ultracapitalista e sen escrúpulos, que xa participou na guerra no Iraque e na Libia, e que provabelmente vaia facer o mesmo en Siria, cede o noso país á OTAN para os seus experimentos: cede o aeródromo de Rozas para o deseño do armamento das guerras do futuro, cede unha parte do porto militar de Ferrol para operacións bélicas, cede a área militar do aeroporto da Lavacolla para que os avións que trasladan prisioneiros de guerra de Afganistán e Iraque para Guantánamo poidan repostar. Facendo todo iso non só colabora co sistema ao que nós tanto nos opomos, senón que nos torna partícipes indirectos das súas salvaxarías polo mundo adiante. E así o leva facendo nos diferentes conflitos nos que os estados imperialistas nos embarcan, o último contra Libia e anúnciandose xa o seguinte contra Siria.

Mais a nós non nos chegaría con ficarmos á marxe. Non nos chegaría con sermos simples espectadores do masacre. Quen só olla —dicía Franz Fanon— é covarde ou cómplice. E nós non queremos ser cómplices disto. Negámonos a participar, mesmo que sexa indirectamente e de forma por completo oposta á nosa vontade. Tampouco queremos ser covardes. Nacemos para nos opor ao imperialismo e para reclamar a soberanía de cada pobo. Estas son as dúas caras dunha mesma moeda: a única que temos.

Por iso hoxe, 19 de xuño, ás portas do aeródromo militarizado das Rozas, como cidadáns e cidadás galegas opostas ao imperialismo e á cesión do noso país para os planos estratéxicos da sempre agresora OTAN, desde Mar de Lumes — Comité Galego de Solidariedade Internacionalista exiximos:

- o fin das provas con drones en Rozas e do acordo entre o Real Aeroclub de Lugo e o ministerio español de Fomento para o uso militar das instalacións;

- a revocación do acordo que permite a cesión do porto de Ferrol para uso de embarcacións da OTAN en operacións bélicas;

- o fin do uso militar do aeroporto da Lavacolla;

- a saída da OTAN do Estado español e, consecuentemente, a finalización dos acordos de uso de instalacións na Galiza e tamén no resto do Estado.
Leer más...

En época de Recortes o presuposto para material antidisturbios da polícia medra un 1877% (!!!)

Si!!, por enorme que poida parecer o tanto por cento de incremento "Un Mil Oitocento Setenta e Sete por cento", este é o resultado despois de facer unha simple operación aritmética (regra de tres) entre o presuposto do ano pasado 2012 contabilizado en 173 mil 670 € e o deste ano 2013 que acada a cifra de 3 millóns 260 mil €, segundo informacións da axencia EFE.

Ao mesmo tempo soubose que, según manifestou o mesmiño secretario de Estado de Seguridade, Francisco Martínez, nun almorzo-coloquio do Club Siglo XXI, as Unidades de Intervención Policial (UIP) das máis de 6.000 manifestacións e concentracións convocadas no pasado ano en todo o estado, se produciron incidentes en 271 e "tan só" en 39 delas a policía utilizou material antidisturbios, o que representa o 0,64 por cento do total.

Cal é a lóxica deste gasto ?? Qué se teme o Goberno español que se poida pasar para gastar esta inxente cantidade de diñeiro público en material antidisturbios como balas de goma, chalecos antibalas, botes de gases lacrimóxenos, porras de defensa ou escudos ??

Ademais outra curiosa noticia (ver imaxen) situa ao Estado español entre os países europeos con mais policías por ratio de habitantes, máis de 500 por cada 100 mil habitantes, só superada en Europa por Montenegro, Chipre e Rusia. É significativo observar que aqueles países que, supostamente teñen un nível de vida mellor, coincidan con os que teñen un ratio de menos policías por habitante.

eDu
Leer más...

[Vigo] Sábado 1 xuño as 20:00' - Charla: "Gastos militares e modelo de defensa do Estado Español" no CS A Cova dos Ratos

Recibimos esta convocatoria do Espazo Aberto Antimilitar e damoslle pulo:

Dentro da campaña pola Obxección Fiscal aos Gastos Militares 2013 organizamos unha charla o sábado 1 de xuño na que contaremos coa presenza de dous membros do colectivo Utopía Contagiosa.

O título da charla é "Gastos militares e modelo de defensa do Estado Español" e nela contaremos coa presenza de José Ambrona e Juan Carlos Rois que nos falarán dos gastos militares no Estado español e analizarán o modelo de defensa actual baseado no militar e a violencia.

Será o sábado 1 de xuño a partires das 20h00 na Cova dos Ratos (Romil 3, Vigo)

+info: http://www.nonaogastomilitar.org/content/1xu-o-charla-gastos-militares-e-modelo-de-defensa-do-estado-espa-ol
Leer más...

[Vigo] 1xuño - Charla "Utopía Contagiosa: Gastos militares e modelo de defensa do Estado Español"

Damos conta desta convocatoria recibida na nosa caixa de correos enviada por GAS Vigo:

Dentro da campaña pola Obxección Fiscal aos Gastos Militares 2013 organizamos unha charla o sábado 1 de xuño na que contaremos coa presenza de dous membros do colectivo Utopía Contagiosa. O título da charla é "Gastos militares e modelo de defensa do Estado Español" e nela contaremos coa presenza de José Ambrona e Juan Carlos Rois que nos falarán dos gastos militares no Estado español e analizarán o modelo de defensa actual baseado no militar e a violencia.

Será o sábado 1 de xuño a partires das 20h00 na Cova dos Ratos (Romil 3, Vigo)
Leer más...

A morte dum presidente e os choros dalgumha gente

Já passadas umhas quantas jornadas da morte do "Comandante Chavez" e depois do insistente bombardeio mediático com os medios oficiosos amosando a sua indisimulada alegria e nalguns alternativos chorimicando o seu passamento e louvando a sua figura, e já passadas as novas eleiçons com o coletaço da derrota e mal perder da oposiçom, e agora as hóstias no parlamento, quero aportar nesta dicotomia de heroe ou tirano, este meu aponte que passo a faze-lo público em Abordaxe.

-Hugo Chavez, “Comandante”, era pois um militar. Claro que nom é o mesmo usar as armas para toma-lo governo que ser escolhido como presidente sendo já militar de carreira profisonal. Mas considero quanto menos curioso que, para as comunistas de diferentes índoles, semelha que os militares profesionais das “democracias occidentais” som maus de “per se” (bom, menos os portugueses do 25 de abril sempre!, que te eram dum revolucionário tam da hostia bendita que nom tardarom em renunciar a melhores conquistas e deixar aos seus elementos mais “revolucionários” nos cárceres ) entanto que algum dos militares de carreira que chegam ao poder em Sudamérica som potenciais revolucionários (bom, a verdade é que só Chavez tem esse reconhecemento, os demais ídolos militarizados da esquerda comunista forom guerrilheiros como Fidel ou Daniel Ortega).

Assim, nesta nossa terra, a carreira militar é denostada por todas as forças autodenominadas anti-autoritárias e anticapitalistas, pero ve-se que o militar sudamericano se é comandante e comunista é adorável e atrás ficam esquecidas as luitas pola insubmissom, contra a carreira armamantística e contra as guerras, para fazer um brindis ao sol por tam fantástico militar que soubo dar ao povo o que queria.

- Chavez, era um pro-desenvolvimento energético e anti-ecológico. Pero isso é “pecata minuta”; o importante é que as petroleiras e as megaminarias deam muitos quartos o governo e ve-se que, por essa circunstância, lá em Venezuela esses monstros contaminam muitíssimo menos (onde vai parar!) que as torres de Meirama e que a Mina de Ouro de Corcoesto. Será por isso que as radicais galegas que choraram a morte do Comandante, podem seguir partilhando a luita contra a destruiçom da nossa terra, entanto miram com bos olhos a explotaçom petroleira em Venezuela e mesmo as megaminarias que estám destrozando a terra do povo yupka e assassinado ativistas. Mesmo muitas de-las nom duvidam em apoiar a luita Mapuche contra o governo “democrata” de Chile e ao tempo inhorar ou denostar a luita Yupka, porque sabem diferenciar entre povos originários dignos de ser apoiados e povos originários que só sabem amolar ao presidente com as suas “ridiculas” petiçons de terras (algo que também se passa com Evo Morales).

- Em Venezuela os cárceres, ao igual que em tudo o mundo, estám cheias de persoas empobrecidas e sem recursos. Pero isso nom é motivo de repulsa polas pro-comunistas galegas, dirám a sua típica frase “cárceres tem que haver, senom onde metes aos violadores?” (as anarquistas bem sabemos dessas incomprensons quando falamos de abolir e derrubar os muros de todas as prisons). Semelha que tampouco causa-lhes repulsom o feito de que os motins sejam rematados a tiros polas forças chavistas, e assim no cárcere de Uribana morrerom desta guisa, neste janeiro, 63 persoas que estavam lá encirradas. Além desde 1997 a 2011 forom assassinadas nos cárceres venezolás um total de 5.862 persoas privadas de liberdade e se bem é certo que a violência dentro dos cárceres nom foi gerada pola administraçom bolivariana, também é certo que a mesma viu-se mantida e mesmo agudizada exponencialmente durante a sua gestom.

- E por último, se bem é verdade que, durante o "machismo" (perdom "chavismo"), houvo melhoras em educaçom e xs 30000 medicxs cubanxs curaram muitas doenças, entre elas operaçons simples como sanar as cataratas, a realidade é que, de momento, o empregado em educaçom nom da para têr persoal médico próprio e assim, nos 20 anos de Chávez no poder, houvo umha acentuada queda na qualidade dos serviços médicos prestados pela rede hospitalar própria e o nivel de misséria entre a povoaçom segue a estar entre os 30 piores do planeta, isso num pais rico em petróleo, onde, este produto cancerígeno, cobre o 80% das suas expotaçons (por certo os EEUU som o seu 2º comprador), e no que a diferência entre a élite económica (a antérior a Chavez e opositora, que apenas veu mermadas as ganâncias dos seus múltiples negócios e a nova élite chavista, que se passou a dispôr de cárregos públicos em empresas com grandes benefícios personais) e as “miseráveis” nom parou de medrar durante os anos de machismo (perdom "chavismo").

Em fim já paro. Ah, e nom se preocupar xs prochavistas, seguro que está no ceu à esquerda do seu amado deus católico, apostólico e romano.

Asdo: eDu

Fontes:

http://farvespecifistas.blogspot.com.es/2013/03/comunicado-farv-frente-la-desaparicion.html#comment-form
http://www.outroladodanoticia.com.br/inicial/40041-chavez-ressalta-importancia-dos-medicos-cubanos-na-venezuela.html

pdt.- Este texto foi escrito aos poucos dias da morte do "comandante", mas para nom ter que aturar que alguém me tomara por pro-Capriles (se é mau o chavismo, pior é o fascismo), acordei comigo mesmo retrasar a sua publicaçom para quando os ànimos estiveram maos calmos ao respeito.
Leer más...

Campaña 2013 pola Obxección Fiscal aos Gastos Militarizados

Recibimos e defundimos:

Dende o Espazo Aberto Antimilitar seguimos, outro ano máis, animando a facer obxección fiscal en contra dos gastos militarizados.

Todolos anos cos cartos desviados apoiase a distintos colectivos, movementos ou loitas transversais á antimilitarista, como poden ser as loitas antidesenvolvementistas ou as antirrepresivas, entre outras, que procuran a transformación radical da sociedade. A elección é vosa, aínda que sempre facemos propostas, as deste ano son:

- Campaña Cárcere=Tortura; Plataforma pola defensa de Corcoesto e Bergantiños; e Espazo Aberto Antimilitar (ver máis información destas propostas acá)

Deixamos o texto de presentación da campaña 2013:

O presuposto do Ministerio de Defensa para o ano 2013 é de 5.937 millóns de euros o que, sendo unha barbaridade, supón un descenso do 6,01 % con respecto ao ano anterior. De feito, o presuposto deste Ministerio leva baixando dende o ano 2000, redución que provoca certa inquietude e indignación entre os mandos e responsables militares. Con eses cartos non se pode matar case que nada nin mercar artefactos bélicos de última xeración! Así non hai quen defenda a unidade nacional nin organice desfiles vistosos! e outras queixas polo estilo (se ben, eles dino moito máis fino, que son xente preparada). Esta cantidade apenas dá para pagar os xornais de persoal! Persoal que, por certo, ascende a preto de 180.000 efectivos: 80.000 soldados e mariñeiros, máis de 54.000 (?) mandos, persoal civil e un número indeterminado de reservistas, que non se sabe moi ben para que serven, pero que están aí por se acaso.

Tan pobre é o exército español que para un tema tan importante como “misións internacionais” só se presupostan 14 millóns de euros (claro que no ano 2011 tamén estaban presupostados 14 millóns e a final de ano gastáranse 861).

Pero a realidade é que o gasto militar español ascende (segundo un cálculo ben conservador) á cantidade de 16.500 millóns de euros; gasto militar “inicial”, xa que ao longo do ano excederase, tal e como acostuma ocorrer. Isto significa case dous millóns de euros cada hora de cada día do ano. E iso, no estado onde, por mor da crise, se pechan servizos de urxencias; onde o subsidio de desemprego, para quen poida acceder a el, ascende a 400 euros; onde non hai albergues para as persoas sen teito; onde as pensións de xubilación vense cada vez máis coma un soño inalcanzable, onde o presuposto de educación redúcese un 16 por cento, etc.

Pero sexamos sinceras, calquera cantidade destinada aos gastos militares semellaríanos excesiva. Igual que excesiva nos semella a súa propia existencia, máis alá da gravidade das súas actuacións.

Porén, isto non pode evitar que continuemos denunciando o feito de que estas actuacións se estean a ampliar cada vez máis, sobre todo dentro do ámbito civil. Nos últimos tempos, ademais de “humanitario” e “garante da paz”, estase a vender o exército como “recurso infalible” en casos de emerxencia. A UME (Unidade Militar de Emergencia), ben aprovisionada de medios, vense facer cargo, en caso de desastre natural ou de outro tipo, dos labores de salvamento, coordinación, distribución de medios e incluso militarización da zona afectada. Unha vulgar manobra para distraer fondos ao entramado militar e, de paso, rematar cos conflitos laborais que se estaban a desenvolver en moitos dos sectores civís ata o momento encargados desas tarefas.

Pero non só isto. Búscase, por unha banda, mellorar a imaxe do Exército facendo ver que fan algo socialmente útil de cando en vez ao tempo que, por outra banda, pretenden asegurarse o control, mediante a forza, das posibles respostas populares que se poderían desencadear nesas situacións. Aprovéitase ademais a ocasión brindada polas emerxencias naturais como laboratorios de prácticas para ensaiar medidas de control da poboación ante posibles “emerxencias” futuras de carácter político.

Iso si, a experiencia (desastre do Prestige, vaga de lumes, terremoto de Lorca, etc) indícanos o grao de incompetencia do exército cando se dedica a cousas distintas das súas. Tardan o dobre, gastan o triplo e fano peor.

Todo isto sen esquecer a utilización do exército como arma anti-folgas instaurada no ano 2010 co conflito dos controladores aéreos, cando se chegou a militarizar o espazo aéreo estatal, pero que se pretende converter noutra das súas actividades habituais como puidemos comprobar durante a recente folga do lixo de Granada.

E aínda así, continuamos vendo como sindicatos e organizacións que se autoproclaman de esquerdas e de clase se suman á cerimonia da confusión na que vivimos, pregando por maior carga de traballo para a industria militar.

Dende o Espazo Aberto Antimilitar un ano máis, e polas mesmas razóns que cada ano, negámonos a colaborar de ningún xeito no despropósito social, económico, moral e humano que supón a existencia do exército e todo o que este trae aparellado. O exército, e todo o relacionado con el, non defende a nosa seguridade, nin os nosos intereses, nin os nosos valores.

Vigo, abril 2013

Toda a información da campaña na web do Espazo Aberto Antimilitar
Leer más...