Mentres se encontraban no municipio de Telde (día 12 de Xaneiro) e se dedicaban aos labores de limpeza de dous novos inmobles liberados (unhas oficinas prefabricadas abandonadas dende hai anos, construídas por unha promotora en quebra e actualmente en concurso de acredores) co fin de dar teito de forma urxente a dúas familias (unha recentemente desafiuzada, a outra ao bordo de selo), a policía compareceu no lugar. Sen máis explicacións, e alegando que se lles acusaba de roubo, as forzas represivas irromperon na vivenda (sen convite previo) e de forma agresiva e ameazante empezaron a fustrigar os compañeiros. Sucédense as ameazas (como a de esconder dentro da vivenda un dos compañeiros, para, segundo as palabras textuais dos axentes: “poder pegarle sin que lo vean los vecinos”), os comentarios insultantes e denigrantes ("guarros, hippies, piojosos, etc. "), ata que finalmente se pasa a deter aos dous compañeiros aplicando as máximas doses de violencia gratuíta e innecesaria (por exemplo, incrústase a cabeza dun deles contra a parede e póñenselle as esposas o máis axustadas posibles, baixo a orde de: " que no haya holgura, apréstaselas a ese hijo de puta todo lo que puedas "). Este mesmo compañeiro é separado do resto e cando conseguen telo o suficientemente lonxe, diríxeselle unha nova batería de ameazas que van dende indicarlle que se vai facer todo o posible por "trincarlo desprevenido" na rúa cando vaia coa súa familia, ata recordarlle a utilidade que a policía nacional sabe facer das súas pistolas.
Os dous detidos son dirixidos a comisaría. Un pasa primeiro polo Centro de Saúde onde dá conta das contusións sufridas, sobre todo no ombro, ata o punto de que é necesario picarlle diversos analxésicos. Mentres o outro compañeiro é levado a comisaría onde comeza unha sesión de golpes que raia na clara e inconfundible tortura. Na sala de interrogatorios, entre insultos ("cerdo, escoria, cabrón," etc.) e os máis extravagantes comentarios ("en Telde no queremos basura; no vamos a permitir que esto se llene de okupas; ustedes son aún peores que los del 15-M, son anarquistas", etc.), comezan os golpes directos, os abaneos, os agarróns do colo (cando por exemplo tratan de evitar que un dos detidos retire a batería do seu móbil antes de entregalo [xunto ao resto dos seus aparellos]. Afortunadamente, non conseguen impedilo), os puñazos e patadas. Despois da sesión de golpes, o "prisioneiro" é finalmente levado ao Centro de Saúde. Alí, unha doutora displicente enche o parte sen separar a súa vista do papel e sen auscultar o paciente. Segundo a facultativa, as seguintes imaxes correspondían a un suxeito ao que "non lle pasara nada":
(ver fotos na notícia da web da FAGC
O compañeiro comenta como o sorprendeu que os usuarios do devandito ambulatorio non se asustasen ao ver a dúas persoas con armas de fogo na cintura, e si ao ver unha con esposas nos pulsos.
Mentres, o outro compañeiro é sometido a un longo interrogatorio no que se repiten os insultos constantes ("perro, parasito," etc.), os ataques e vexámenes, e, que ninguén se faga o sorprendido, os " vivas! " a Franco e á súa época. Finalmente ambos os dous son introducidos no calabozo, recordándoselles recorrentemente que se lles vai ter retidos ata cumprir o máximo de 72 horas.
Finalmente, son sorprendentemente postos en liberdade con cargos despois de 5 horas de privación de liberdade forzada. Os cargos que se lles imputan (e velaquí o máis interesante do caso), e polos que terán que comparecer ante o Xulgado de Instrución Número 3 de Telde, o próximo luns 14, con motivo dun xuízo rápido, non están en modo ningún relacionados coa okupación (nin violación de morada, nin usurpación, nin ocupación ilegal, nin nada polo estilo), e redúcense a DESOBEDIENCIA e RESISTENCIA.
Os compañeiros puideron chegar, aínda que bastante tarde, á enriquecedora Asemblea de Inquilinos e Desafiuzados convocada para ese mesmo día. Asemblea que lles deu o seu alento e ánimo. Nesta tiveron a ocasión de expoñer as súas conclusións: a policía pouco pode facer xudicialmente cando se ocupa o que non é de ninguén, o que ninguén reclama; este tipo de incidentes só reforzan a convicción de que hai que continuar e reforzar a vía trazada, ata convertela (tal e como acabou bosquexándose na devandita Asemblea, á que acudiron persoas de toda condición e idade) nunha ferramenta que propicie a okupación pública e masiva, na que se implique á veciñanza do barrio no que estea inserida a vivenda liberada.
O Grupo de Resposta Inmediata Contra os Desafiuzamentos é hoxe un pouco máis forte; a 1ª Asemblea de Inquilinos foi un frutífero primeiro paso para poñer os cimentos da 2ª (xa reclamada); moitas persoas, xenerosas, anegadas e comprometidas, están hoxe dispostas a sumarse a unha iniciativa integral que, máis alá das ideoloxías e crenzas de cada un, une a moita xente diversa co obxectivo común de aplicar a Acción Directa e o Apoio Mutuo para auto-capacitarse, inter-axudarse e poñer os vimbios dunha realidade nova que socave ao actual Sistema.
"As nosas necesidades animais foron definidas hai tempo e consisten en alimento, morada e abrigo. Se a xustiza ten algún sentido, é inicuo que un home posúa o superfluo, mentres existan seres humanos que non dispoñan axeitadamente deses elementos indispensables" (William Godwin, Investigación sobre a Xustiza Política, 1793).
ACTUALIZACIÓN: Os dous compañeiros foron condenados a pagar cada un unha multa de 60 euros por Desobediencia e Resistencia á Autoridade. Esa é a tarifa que cobra o Estado español por cada sesión de tortura.
P.D: A todos aqueles que recomendan que os compañeiros denuncien, estes mesmos compañeiros queren poñer isto no seu coñecemento: “A nosa forma de denuncialo é esta. Facéndoo público, denunciándoo de viva voz, dándoo a coñecer, evidenciándoo. Nós respectamos e apoiamos sempre os que denuncian este tipo de actuacións, pero, a título persoal, pensamos que non gañamos nada denunciando ante as institucións os propios garantes (a policía) de que estas institucións sigan en pé. Primeiro porque sabemos que non servirá de nada (xa saben o dito: "can non come carne de can"); segundo, porque a xustiza que nós esiximos non poden proporcionárnola os tribunais coas súas multas, castigos e sancións. A xustiza que nós nos damos é a de dar a coñecer que nas comisarías e calabozos do Estado español se tortura; é a de evidenciar o inxusto que é que persista existindo un corpo represivo como a policía que só sabe introducir nos conflitos humanos aínda máis violencia; é a de convencernos a todos do inconveniente que resulta consentir que un grupo humano armado e lexitimado -co monopolio da violencia nas súas mans- intente atallar as tensións sociais de forma compulsiva; é a de persuadirnos a todos do innecesaria e perigosa que é a existencia do corpo represivo da policía, ata que comprendamos que o mellor para todos é que desapareza,".
Anarquistas Gran Canaria Federación
No hay comentarios:
Publicar un comentario