Apoloxía do Terrorismo por Rafael Narbona, escritor e crítico literario

Colamos, unha traducido ao galego este moi interesante artigo que collimos do blogue de Rafael Narbona

Cada vez son máis frecuentes os casos de internautas imputados por apoloxía da violencia ou o terrorismo. Non obstante, os verdadeiros terroristas falan con absoluta liberdade, con ese aire chulo que revela a pervivencia dunha España eterna e cainita, tridentina e reaccionaria, canallesca e inquisitorial. Acúsase un internauta de terrorismo por pedir a ETA que voe o "Palacio de La Zarzuela", pero un xuíz desestima a denuncia de Consolación Baudín de Lastra que recibiu un pelotazo o 11 de xullo de 2012, cando aplaudía os mineiros que desfilaban por Madrid, loitando por conservar o seu posto de traballo. O pelotazo no costado causoulle un pneumotórax e a fractura de varias vértebras. Necesitou ventilación mecánica durante 40 días e houbo que realizarlle unha traqueotomía. O xuíz arquiva o caso ante a imposibilidade de identificar o axente. Se reparamos en que o goberno organizou un circo co número de identificación dos antidisturbios, adoptando as medidas máis peregrinas para ocultar a súa identidade, só podemos concluír que non vivimos nun Estado de Dereito, senón nun Estado criminal, desvergonzado, cínico e escandalosamente mendaz.

Iñigo Cabacas morreu por culpa dun pelotazo da Ertzaintza. Salvo unhas tímidas desculpas oficiais, non pasou nada. Consolación Baudín de Lastra, de 54 anos, tamén puido morrer, pero igualmente non tería sucedido nada. Nada relevante dende o punto de vista xurídico. A impunidade é a regra. O poder xudicial non protexe ao cidadán, senón ao Estado e aos seus mastíns. Fálase de liberdade, democracia e división de poderes, mentres se violan os dereitos humanos, grazas á complicidade dos forenses e os xuíces. Non é unha opinión subxectiva ou unha simple imprecación inspirada por unha rabecha infantil. O recente informe do Comité Europeo para a Prevención da Tortura redundou nas denuncias que España acumula por malos tratos e torturas. Non se trata de casos illados, senón dunha práctica habitual que acontece en comisarías, calabozos e cuarteis da Garda Civil. Os cinco días de illamento contemplados pola lexislación antiterrorista son un pozo negro onde se cometen toda clase de iniquidades, algunhas dignas do Proceso de Reorganización Nacional das Xuntas Cívico-Militares arxentinas. Acaba de morrer Jorge Rafael Videla e recordáronse as atrocidades perpetradas na Escola de Mecánica da Armada, con palabras de espanto e solidariedade. Non obstante, na rúa Guzmán el Bueno de Madrid áchase a Dirección Xeral da Garda Civil e nos seus calabozos violouse en 2011 a Beatriz Etxebarria. Anal e vaxinalmente. Ademais, fíxoselle a bolsa, insultóuselle, humillóuselle, ameazóuselle, golpeóuselle e apenas permitíuselle durmir ou ir ao baño. Unha boa parte da sociedade aplaude en silencio, pois se trata dunha activista de ETA, ignorando que a Benemérita non se mostra máis respectuosa con inmigrantes ilegais, delincuentes comúns ou simples cidadáns que protestan porque son desafiuzados ou esgotaron o subsidio de desemprego. Condénanse os atentados de ETA, pero os gardas civís implicados en torturas e probables asasinatos son indultados ou ascendidos. No caso de Gurutze Iantzi, que faleceu no cuartel da Garda Civil de Tres Cantos en setembro de 1993, despois dunha noite de malos tratos e torturas, nin sequera se abriu un expediente por imprudencia, alegando que a morte se produciu por causas naturais. En 1977, Inge Genefke, unha médica danesa que colabora con Amnistía Internacional, escribe: "Se ben a tortura se detecta por todo o Estado español, no País Vasco é máis común". Desgraciadamente, as cousas non cambiaron demasiado, de acordo cos informes de diferentes organismos internacionais. Simplemente, os métodos perfeccionáronse para non deixar pegadas visibles. Agora utilízase máis a "tortura branca" ou "tortura limpa": a bolsa, as flexións, a privación de sono, o illamento sensorial. Ademais, os axentes protexen o seu anonimato con pasamontañas, evitando mencionar o seu nome ou o dos seus compañeiros.

Cristina Cifuentes, delegada do goberno na Comunidade de Madrid, eloxia á Unidade de Intervención Policial cada vez que malla os manifestantes e utiliza a súa conta de Twitter para intimidar os internautas que mencionan os problemas do seu marido coa xustiza. Jorge Fernández, Ministro de Interior, declara que o comportamento dos antidisturbios o pasado 25 de setembro durante a protesta "Asedia o Congreso" foi "brillante", "extraordinario" e "exemplar". "Non" houbo "excesos", afirma con aire satisfeito, malia as imaxes de xovens e non tan xovens coa cabeza aberta, transeúntes do metro golpeados sen motivo, policías infiltrados incitando á violencia (o famoso "que soy compañero! ") e escenas de pánico dignas das manifestacións dos 70, cando os grises repartían leña a man cheas, obedecendo os seus mandos, que á súa vez recibían instrucións dos responsables políticos. Non podo evitar unha repugnancia invencible cando escoito a Cristina Cifuentes minimizando as feridas dunha moza que se solidarizou cos mineiros na mesma manifestación onde case perde a vida de Consolación Baudín de Lastra. Ao parecer, a rapaza cometera varios furtos e eses terribles actos delituosos xustifican o seu rostro ensanguentado por unha policía que chegaría tan lonxe como os políticos establecesen, sen retroceder ante a tortura ou o asasinato. A fin de contas, o réxime de Franco cometeu un xenocidio e ninguén respondeu polas miles de vidas segadas en valos e cunetas. España é un gran cemiterio baixo a lúa onde reinan a inxustiza e a desigualdade. Os suicidios por culpa dos desafiuzamentos xa non son noticia, pero os escraches cualifícanse de terrorismo. Felipe González, o indiscutible "señor X", dotado dun talento natural para a mentira, o cinismo e a demagoxia, quéixase do sufrimento dos nenos que soportan os escraches na porta dos seus domicilios. Non o escoitei falar coa mesma indignación dese 20% de nenos residentes no Estado español que xa se achan en situación de pobreza, malnutridos, subsistindo en infraviviendas e coas maletas preparadas para un inminente desafiuzamento.

Fálase do talante de Rodríguez Zapatero, coma se a súa cara amable encarnase un período de tolerancia e normalidade democrática, pero o seu espírito conciliador non puxo ningún reparo en ratificar o réxime FIES, modificando en 2011 o Regulamento Penitenciario para sortear a sentenza do Tribunal Supremo, que considerou de "nulo dereito" un sistema incompatible cos dereitos humanos dos presos, pois mantenos nunha situación de illamento que se chamou "o cárcere dentro do cárcere" polas numerosas restricións impostas. Non importa que o caso de Alfonso Fernández Ortega, "Alfon", un mozo de 21 anos, detido o 14 de novembro de 2012 durante a folga xeral, sacase á luz esas condicións de encerro, vixentes dende 1989. A maquina de triturar seres humanos segue a súa marcha. No caso de "Alfon", fillo de Elena Ortega, unha coñecida activista política e social de Vallecas, aplicóuselle o réxime FIES-5, o máis duro, reservado para os criminais máis perigosos. Despois de dous meses nunha claustrofóbica cela individual e sen ningunha clase de contacto con outros reclusos, "Alfon" saíu á rúa, declarando que "aí dentro só es un anaco de carne". A policía acúsao de levar unha mochila con material explosivo, pero o xuíz púxoo en liberdade ao non aparecer as súas pegadas dactilares nas probas incautadas. Non obstante, está pendente de xuízo e podería ser condenado a unha pena que oscila entre catro e oito anos de prisión. Todo apunta que se tratou dunha montaxe policial para propagar o medo e conter o descontento dunha xuventude sen outro horizonte que o desemprego ou a emigración. Poderíanse repetir as palabras de Julio Caro Baroja nunha carta aberta de 1977: "Buscan crear un clima de terror dun xeito indiscriminado". "Alfon" non se considera un símbolo nin un heroe e anima os rapaces da súa idade a continuar coas protestas: "Que non teman, que o medo vai cambiar de bando".

Imaxino que Cristina Cifuentes opina que Karl Marx e Friedrich Engels incorreron en apoloxía do terrorismo ao pedir no seu famoso Manifesto de 1848 a destrución do capitalismo: "Os comunistas non teñen por que esconder as súas ideas e intencións. Abertamente declaran que os seus obxectivos só poden alcanzarse derrocando pola violencia toda a orde social existente". Se algún intelectual se atrevese a escribir algo semellante nos nosos días, a Audiencia Nacional acusaríao de enaltecemento do terrorismo. É pouco probable, pois os intelectuais do noso tempo están demasiado preocupados por conseguir galardóns literarios e honras oficiais. O grao de putrefacción moral dos nosos escritores (se é que merecen ese nome) recorda as primeiras décadas do franquismo. Non me custa moito traballo imaxinar ao abxecto Juan Manuel de Prada escribindo "La Fiel Infantería" ou "Madrid, de corte a checa", pero a súa pluma carece da inspiración de Rafael García Serrano ou Agustín de Foxá. Por que ninguén se atreve a dicir abertamente que apoloxía do terrorismo é aplicar unha política criminal deseñada para liquidar os dereitos dos traballadores, privatizar a sanidade e a educación e recortar soldos e pensións? Por que non se recoñece dunha vez que socializar a débeda da banca é un delito económico contra a humanidade? Eu téñoo moi claro. Neste país, os terroristas están nas cámaras lexislativas e nos grandes medios de comunicación, finxindo que a soberanía popular é algo real e non unha simple pantomima. O ideal democrático fracasou, polo menos na forma actual, pois non produce igualdade, liberdade nin fraternidade. Creo que sobran argumentos para rebelarse e loitar por un mundo máis xusto e solidario, pero ao parecer o democrático é aceptar as aldraxes e as humillacións sen alborotar. Non son un iluso. A sociedade está desarmada fronte a un poder político e financeiro que mantén un verdadeiro estado de excepción, grazas a unha policía brutal, unha clase política corrupta, un réxime penitenciario inhumano e unhas leis inmorais e arbitrarias. Se contemplamos o mundo dende unha perspectiva global, os argumentos para rebelarse convértense nun clamor universal. Miro cara ao porvir e non albisco ningún signo utópico, pero a desesperanza non é un motivo para renunciar á verdade e a verdade é que a loita dos pobos pola liberdade e a dignidade non é terrorismo, senón resistencia. Cando hai fame, desamparo, abuso de poder e "o pobre chuspe sangue para que o rico e o poderoso viva mellor" (Periko Solabarria), o ético non é menear a cabeza ou morderse os puños con rabia, senón facer o posible para compartir a mesa e non tolerar que a dureza de corazón duns poucos converta a familia humana nun escenario de baixezas, atropelos e intolerables desigualdades.