Carta do compañeiro grego Vassilis Paleokostas aos medios de comunicación

Vassilis Palaeokostas, bandido social de Grecia realiza unha lendaria e estrepitosa fuxida en helicóptero desde o cárcere Koridalos, hoxe en día (aínda prófugo) ofrece unha penetrante crítica contra o poder e a servidume.


O domingo 31/1/10 Eleftherotypia, o xornal liberal de esquerda grega, publicou a primeira carta que ven da man de Palaeokostas Vassilis, lendario bandido social de Grecia que ten na sua contra un xuízo por dobre fuga do cárcere cun helicóptero, feito que o converteu nun símbolo da liberdade. A carta chega en vésperas da proba da Milonas caso, relacionado co secuestro do industrial máis rico do Norte de Grecia e xefe da Cámara de Industrias fai dous anos. Dous anarquistas Polykarpos (Polis) Georgiadis, e Chrisochoidis Vagelis están sentenciados a xuízo acusado de prestar axuda ao fuxitivo Palaeokostas (por facilitar refuxio).
Hai que sinalar que V. Palaeokostas está acusado de roubos a bancos durante o cal ninguén foi prexudicado, incluíndo os policías. El e o seu irmán, Nikos (tamén un lendario bandido social) son famosos por axudar aos pobres indixentes nas zonas rurais montañosas de Grecia, facendo del unha especie de "Robin Hood dos pobres". Forman unha continuación de vida do bandolerismo social que floreceu durante o Imperio Otomano e os primeiros 100 anos do Estado grego e son suxeitos da solidariedade do movemento anarquista.
Extraído de: salvajes.entodaspartes.net

Nota: O relato contado polo compañeiro prófugo sobre o ametrallamento do seu auto, foi unha noticia que para os medios de comunicación grega suscitou moito acerca da evidencia que atoparon con respecto ao compañeiro… os seus calzóns.

Pedimos desculpas pola traducción. Pedimos entendemento e facemos un chamamento a millorala a quen teña coñecementos do grego. Nese caso para acceder ao texto orixinal poñédevos en contacto con salvajes-ediciones@riseup.net.

Carta de Vassilis Palaeokostas

“En ocasión do próximo xuízo sobre o secuestro do industrial G. Mylonas, que comeza o martes 2 de febreiro, gustaríame aclarar algunhas cuestións. A través de diferentes épocas da miña vida fun un fuxitivo de primeira liña, case 12 anos en total de fuxitivo (espero que haxa máis das que procedan) e 8 anos de prisioneiro. Durante todos eses anos que vivín foron cazados polo funcionario, non houbo nin unha Snitch a entregarme ás mans dos meus fiscais. A pesar de que, durante a miña primeira fuga en agosto de 1991, houbo unha gran recompensa para os que ao xeneroso estado grego desen datos sobre o meu paradoiro como soplóns. Pola contra, encontreime con xente con honor (...) e dignidade. As persoas que abriron as súas portas para min, dando cobertura e axuda, (...) correndo riscos. A xente que me axudou en momentos difíciles (como nunha fuga da prisión), que pon en perigo as súas propias vidas, as persoas neste país onde non hai probas de que non só renunciaron, aos bolseiros de submisión, senón tamén a moitos (tantos sorpréndeme) aos que a xente rende honor(...). Unha vila orgullosa que desprezan a soplonaxe e a delacion, a servidume e ao alguacil [uso da palabra pola policía en virtude da actual xunta]. Eu expreso publicamente a miña gratitude a todas aquelas persoas que destacan pola súa valiosa axuda e por darme a alegría de coñecelas.
Dous deles son Chrisohoides Vaggelis e Polis Georgiades, cada un deles estivo ao meu carón, á súa maneira, no momento que necesitaba, sen esperar beneficios persoais, só actuando coa súa conciencia. Declarando a miña solidariedade a estes dous mozos, que eran os que cada día me axudaron, sabendo que o seu único “delito” foi a solidariedade cos perseguidos (...) E cada un debe facer o que o seu sentido do honor e a súa conciencia lle diga que faga.

O 14/04/09, arredor das 20:00 pola tarde mentres conducía pola estrada da costa central de Alepohori, tres coches, de súpeto, pecháronme o paso e viñan outros dous pegados na parte traseira do meu auto. Entre eles había un coche negro A4 Audi, Opel Peugeot Rallye e un taxi de Atenas. Cada un deles con tres persoas (15 en total), todos vestidos de paisano. Todos eles saíron instantaneamente, sinalándome, os condutores con H&K MP5 sub-metralladoras con cartucho de dobre nad, outro con Glock e H&K USP semi-pistolas automáticas. Ao instante comprendín o que desexaban estes mercenarios armados do Estado grego.
Neste mismo intre, á miña dereita, a través da estrada principal, unha rúa estreita e por alí outro auto vindo. (...) Mallei lixeiramente no outro coche (dado que por esa rúa estreita apenas podía levar o meu jeap) e fun cara a dereita, por esa rúa, sen saber onde acabaria.
Durante o meu exceso de velocidade inicial para chegar a percorrer 20-30 metros da rúa estreita, as balas comezaron a bailar na luna do meu auto. Eses individuos abriron lume coas súas metralladoras e pistolas destinadas directamente a min (o único que non tivo restos de balas foi os neumáticos). Dende a miña experiencia nestas condicións, estou máis que seguro de que dispararon máis de 150 balas en 15 segundos (a escea non durou máis tempo). Moi probablemente, moitos tamén se atopaban de civil incautando coches, mentres outros estaban xa dentro del. Estes, sen escrúpulos, tiradores cegos da policía grega, determinaron levar a cabo plenamente a orde (...): Localizar e matar.
(...)
O motivo polo que me refiro a este incidente é mostrar a maneira desprezable de informar que teñen os medios en tales casos.

O coche que viaxaba á esquerda, a 100 metros da escena, porque a rúa estreita era unha rúa sen saída, estaba cheo de balas. Este feito non foi denunciado e o coche nunca apareceu por ningún lugar. Do mesmo xeito que outro coche (”hit” e, posiblemente, cribado a balazos), era dun desgraciado propietario, a único testemuña (...), sen a súa vontade, por suposto, vendo todo dende principio a fin.
Así, en lugar de investigar todos estes feitos importantes para demostrar exactamente o que pasou nesa escena, os xornalistas audaces e enxeñosos dos medios de comunicación grega (...), e en exclusiva presentando informes que se axitaban arredor dos meus calzóns sucios, informando no medio do lume os aullidos, ignorantes, TV petrificado-espectador...
É evidente que este feito pon de manifesto como é a comunidade de xornalistas e a súa vontade de silencio e encubrimento que, básicamente, acepta a actividade criminal da policía e os canallas que lles dan as ordes, en plena cooperación con eles.


“Nós permitirémoslle lanzar un informe en exclusiva, pero vostede, a cambio, debe manter a boca pechada acerca de todo o demais.” Tal era a oferta entre os dous lados. (...)
E, por último, ¿quen se preocupa por como actúa a policía? Se a poli e o seu liderazgo necesitan de que un home morra porque sí ¿por que non imos estar dacordo? Eles se vanaglorian: Cada vez que necesitan información, o cabeza do oficial de policía a impón. Mentres, os perseguidos non teñen teléfono. E ¿que máis da se o ten? (...) Esta é a forma en que os nosos xornalistas atrevidos presumen de pensamento independente.
As miñas felicitacións, o futuro é voso. Suxiro que as dúas organizacións, a policía e os medios de comunicación, se integren nunha soa, por razóns funcionais. Para un tempo innovador que comporta moitas vantaxes. Entón, non será nada nova saber que vostede elixiu como presidente a un correspondente da policía ESIEA (Unión de xornalistas-editores).
Se só estes xornalistas enxeñosos, mostrasen o mesmo entusiasmo que manifesto cara aos meus calzóns (é dicir, no Estado o suposto papel dos medios de comunicación de acordo á Constitución), anunciarían aos cidadáns gregos o seguinte:

. 13.000 persoas atópanse en estado de cautiverio (co pretexto da ilegalidade), xunto coas súas familias, que están sometidas á total explotación polo oficial do Estado. Que despois de pasar o simplégades* (rocas mortais chocando no mito Argonauta) dunha policía corrupta e un sistema de xustiza incluso peor, rematan con fortes sancións en condicións medievais(...).

. Os gardiáns armados do Estado grego matan en frío (de preferencia aos mozos) en plena rúa, diante dos propios cidadáns. Torturando e humillando á xente ata a morte nas estacións de policía. Acusacións deliberadamente de “culpable” aos seres humanos que se atopan no cárcere durante anos. Toda unha rede completa de actividades delictivas non controladas por ninguén.

. Se realmente lles importaba exercer algún control sobre os Piratas do sistema político moderno que, axudados polos trucos do sistema electoral e as bendicións dos medios de comunicación para tomar o Parlamento, converténdoo na sede do seu dominio completo sobre os votantes, os cidadáns. Un nido de intereses entrelazados, que trata das transaccións, subornos. É un “escondite de terroristas”, onde reparten o botín do saqueo. Un botín que cada cidadán se atrevería a cuestionar, converténdose isto nun obstáculo para os seus plans de violencia brutal Democrática que exercen. Sangue dunha organización represiva famenta, con máis sede de poder. Sentirán o espírito de vinganza, o revanchismo e o odio profundo cara o grego que rexeita a condición de cidadán obediente que entende a súa liberdade persoal como unha necesidade(...).


. Se se puxo de manifesto a gran responsabilidade desta organización criminal para o establecemento dun estado policial en Grecia, a través do que se exerce unha violencia psicolóxica insoportable para o cidadán, con centos de bloqueos de estradas, con policías armados ata os dentes,(...).
Miles de policías cos que un se enfronta a onde queiras que volvas a vista (sen contar os secretas). As ducias de cazadores de cabezas que merodean as montañas e que actúan ao seu propio gusto, lembrando os comezos do século XX, aínda que cun nome moderno.

Se denuncian estas e moitas outras cousas, (...) entón o réxime actual, os pequenos da Garda da democracia e o nome, serían incomparablemente máis humanos, cualitativamente, e sen dúbida, máis xustos.

Din que non son a persoa máis axeitada para dar recomendacións, nin moito menos para asuntos do réxime. Iso é correcto.
No lugar naceu a democracia, poden facer o que queiran con ela (é dicir, Democracia), aínda que sexa a súa oficina se así o desexan. É unha boa cousa para morrer no lugar onde vostede naceu. Porén, non deben sentirse anoxados cando os nenos tiren pedras contra ela. (...) Estes instintos inconfundibles son primitivos e os nenos son máis honestos e honrados que os adultos. Que non se resiste a medrar só para encontrar un cadáver no armario dos seus pais, cadáver que estiveron ocultando co fin de explotar a pensión. Desexan algo máis que un corpo en formol, e estade seguros de que imos conseguilo, non importa a cantos temen vostedes nas súas rúas.

O que me preocupa é a miña crenza absoluta, e seguramente de miles de persoas conscientes, de que os danos causados ao corpo social por un brillante presentador de televisión, nun boletín único (de preferencia ás 8 en punto), son máis.
¿Cal é o dano da miña vella pistola de tiro? Nunca foi en contra dun humano, e moito menos en contra da mente doutro ser humano. Agora a miña pregunta é ¿por que eu sei que, coa miña vella pistola de tiro, son procesado, arriscando a miña vida a mans dun escuadrón de morte, mentres que os meus xuices e cazadores son os que coas suas súper-armas (...) esterilizan o espíritu de todo un povo? O que leva á necrose mental. (...)

Agora ben, xa que é a primeira vez que interveño cunha declaración pública, non quero que se acabe dunha forma desalentadora. Así que, permitídeme engadir un rompecabezas alegórico (...). ¿Cal é o nome dun axudante do sheriff dunha aldea montañosa e remota de Utah, EE.UU., de premiada alegría para o FBI, e sempre por arriscar a súa vida heroicamente á xustiza, arrestando a algúns elementos perigosos para a orde da súa vila? ¿Quen, ademais dese premio precioso, tamén alimentou a ambición de que o seu logro pola súa parte triunfante nun movemento grande de Hollywood, con George Clooney na súa representación, algo que molestou aos seus patróns estadounidenses? Saben que o exiliou, obrigándoo ás filas de Ministro de “Protección dos Cidadáns” dun estado independente dos Balcáns. (...)
Para facérvolo aínda máis fácil, agrego algunha das súas palabras favoritas: Democracia, Revolucionario Fondo, Gueto, vasos comunicantes, desestabilización, tolerancia cero, delincuencia organizada, serán detidos e procesados. El tamén é un fan de soprar e encántalle “Rats” e súas hobbies inclúen o establecemento dos prezos dos xefes de "queridas". Tendo en conta, porén, que unha de súas moitas calidades é revanchismo, gustaríame aclarar que calquera parecido con persoas reais ou eventos son totalmente involuntarios. Cada reporteiro da policía que resolve o concurso, entra nunha lotería para unha entrevista exclusiva.

Todo o meu respeto para todos aqueles que non entreguen as armas para loitar (...) pola vida que soñamos.

PD. Algúns tipos de petróleo, que se oxidan.

Sinatura e pegada dixital Vassilis Palaeokostas “

* Na mitoloxía grega, as Simplégades, tamén coñecidas como Rochas Cianeas ou Rochas coincidentes, eran un par de escollos que flotaban e entrechocaban aleatoriamente. Os argonautas foron os primeiros que conseguiron superar con éxito este obstáculo, aínda que morrerían esmagados polas rochas se non fose polo consello de Fineo: Eufemo deixou unha pomba voar entre as rochas, que perdeu soamente as plumas da súa cola. Os argonautas entón remaron poderosamente para conseguir pasar, perdendo soamente parte do ornamento do barco. Despois diso, as Simplégades deixaron de moverse e permaneceron inmóbiles. A miúdo adoitan situarse xeograficamente estas rochas no estreito do Bósforo.