Reflexións en torno ao anarquismo... Francisco Solar Dominguez dende o cárcere de Villabona, Asturias.

Recibimos no noso correo, traducimos e publicamos:

Estiven a darlle voltas ao tema da coherencia e consistencia do anarquismo, a determinar que é en definitiva o que nos motiva a declararnos anarquistas e non outra cousa, que é o que nos leva a vivir unha vida onde un dos temas máis recorrentes son a policía, os seguimentos e a prisión, temas que evidentemente non gustan a ninguén pero que sempre están porque marcan a nosa cotianeidade. Penso que o antiautoritarismo é central neste sentido, é o que xunto co intento de liberdade diferéncianos politicamente coas outras correntes políticas e tamén dentro do propio anarquismo. E é que o antiautoritarismo implica un quebre con todo o establecido e coas ideas que son o seu sustento, entre as que se encontra o paradigma "judeo cristián" de progreso que se encontra encistado na maior parte do pensamento occidental, xa sexan revolucionarios ou non.

Entón é necesario quebrar coa tradición de pensamento judeo cristián? Evidentemente. Se o anarquismo pretende romper co establecido non pode ser parte da reprodución dun dos piares da opresión: o pensamento sagrado. É certo que gran parte da corrente ácrata postula que grazas á revolución social se logrará un estado de completa harmonía, que pola ciencia se chegará á plenitude. Isto encontrámolo na maior parte da literatura anarquista do século XIX e principios do XX a cal estaba imbuída pola ilustración e o seu consecuente enaltecemento da razón. Polo tanto, o pensamento sagrado mantense, non se cuestiona, polo que non se xera unha ruptura real co imposto. O anarquismo tórnase sagrado da mesma forma que o é o cristianismo.

Non obstante hai posturas que non seguen tal xogo como o son as formulacións de Bakunin e Stirner. O primeiro ao sinalar que toda destrución é á vez creación apártase do pensamento ilustrado abríndonos novas portas. A destrución e a creación serían inseparables, non constituirían fases separadas, se non que o rematar co existente abrirá un amplo abano de posibilidades marcadas pola revolta constante. Pola súa banda, Stirner afirma claramente: "non se suprime o sagrado con tanta facilidade como parecen crelo moitos que aínda rexeitan esta palabra impropia. Que ese "algo sagrado" sexa, por outra parte, tan humano como se queira, que sexa o humano mesmo non quita nada do seu carácter, como moito se converte ese sagrado supraterreal en un sagrado terreal. De divino a humano". (Stirner: 2007. P44)

A ilustración substitúe ese obxecto sagrado: o Estado, resultado e expresión da razón, toma o lugar de deus adquirindo as súas mesmas características, o que lle asegura un dominio absoluto. Este "traspaso de poderes" reflexa a continuidade dunha determinada estrutura de pensamento que se manifesta en gran parte dos movementos revolucionarios de occidente. Reprodúcese o paradigma da opresión. En este sentido, faise indispensable xerar unha fractura con "o sagrado" en calquera das súas formas, xa sexa ciencia ou doutrina política.

Deste xeito o cuestionamento de nós mesmxs e o noso ámbito intenta eliminar cada expresión sagrada das nosas relacións que, en definitiva, é a manifestación da autoridade. Somos iconoclastas. Polo tanto, penso que nesta busca debemos ser consecuentes; non somos xs salvadorxs de nada nin de ninguén, se nos enfrontamos ao poder é porque o queremos eliminar das nosas vidas e non porque esperamos que das súas ruínas xurda un paraíso. O noso é a negación completa do establecido e o que iso poida deparar é un enigma. Iso é o que nos motiva.

Francisco Solar Dominguez
AGOSTO, 2014