“Marea Atlántica” ou o nauseabundo rastro de Podemos

Xa tardaban: á exitosa aventura electoral do trepa ególatra de Pablo Iglesias con Podemos, o partiducho á súa medida montado co auspicio dunha panda de borregos post-quincemeiros, xa lle empezan a saír clónicos emuladores. E en A Coruña, falta de imaxinación pero non de oportunistas prestos a subirse ao carro, faltoulles tempo de pergeñar unha revisión local e chusqueira de pseudo-partido político buenrrolleiro a imaxe e semellanza de Podemos.

Representantes de "Marea Atlántica" lendo o manifesto

"Marea Atlántica" nace como unha especie de plataforma electoral, de índole municipal, coas supostas pretensións de "poñer as institucións ao servizo da xente", de "rescatar a democracia" do bipartidismo e de "rematar coas políticas ditadas polas elites e o poder económico". Calquera mente minimamente lúcida que supere, aínda por pouco, os dous dedos de frente sabe perfectamente que xamais se poderá acabar co poder establecido a través das institucións creadas por ese mesmo poder establecido.

Xamais na historia se conseguiu nada nin sequera remotamente parecido (e as escasas veces nas que se estivo preto de intentalo a institución militar cumpriu á perfección a función para a que en última instancia foi creada). O estreito márgen que o sistema concede aos xestores municipais, encorsetado por cen mil leis que apuntalan a propiedade, a desigualdade, a inxustiza social e o libre comercio, impedirían calquer intento de cambiar, máis alá da mera cosmética, o estado das cousas. E iso no suposto caso de que alguén estivese de verdade interesado en cambiar algo. Pois moito me temo que a prosaica realidade é que tras desta plataforma se esconden os catro trepillas de sempre tentando meter a patita nas institucións pola porta de atrás e disfrazados de
"marea cidadá". E todo, como non, co beneplácito idiota de moito parvo benintencionado.

Pese a que as propostas desta "iniciativa", polo menos no plano teórico, beben de fontes máis ou menos autoxestionarias, con propostas como o traspaso aos barrios das decisións do concello, a prosaica realidade mil veces demostrounos que estas promesas non son máis que fuegos de artificio. Pese ás posibles boas intencións dalgún dos seus promotores, o que se esconde tras deste tipo de propostas non é outra cousas que o aupamiento ao poder dalgúns trepillas locais, prestos a substituír as rancias caras da política institucional polas súas propias. Jetas menos coñecidas, pero igual de duras que as dos seus competidores. Á fin e ao cabo non é outra cousa que o necesario lavado de cara que o sistema precisa para manter incolumne o "estatus quo". As reformas que ao cabo non fan se non renovar o sistema só serven para conxurar a revolución.

É esclarecedor o feito de que, pese a que desde "Marea Atlántica" manifestan que o seu proceso "ten que saír da cidadanía, non desde organizacións políticas", rápidamente todos os partidos políticos á esquerda do PSOE apresuráronse en aplaudir a iniciativa e en pasear aos seus capitostes municipais polos actos da formación recen nacida. Cousa que, dito sexa de paso, non pareceu molestar no máis mínimo aos promotores da mesma. Á fin e ao cabo aquí do que se trata é de entrar en política pola vía rápida, e non pasará moito tempo antes de que as caras máis visibles dos que agora van de ciudadanistas autoxestionarios adornen os cartaces electorais de partidos máis serios... e con máis posibilidades de ascenso. E se non tempo ao tempo.

Pois así é, por todo o territorio do estado mil supostas iniciativas de "revolución democrática" configúranse a fume de carozo para subirse ao carro da nova post-modernidad democrática. Trepas de todo pelaxe, amparados por cándidos pardillos que de verdade se creen toda esta patraña, empezan a debuxar o novo panorama de regeneración democrática, atraídos polo cheiro do cadáver en descomposición da esquerda tradicional. O sistema necesita refundarse a si mesmo para que todo siga igual. Un novo bipartidismo co PP e o PSOE por unha banda, aliados nunha mesma coalición, e outro partido simpático e buenrrolleiro, aínda por configurar, do outro lado da ecuación. Os aspirantes a politicuchos e mangantes do futuro lánzanse en mandada ao ruedo, non sexa que non saian na foto. Desgraciadamene, dado o aborregamiento social e a falta de visión do común do cidadán, ata lles sairá ben a cousa. A nós, evidentemente, sempre nos terán en fronte.

Ovejo Añejo para Abordaxe.