Recollemos (traducimos e damos pulo) esta información do blogue "Rebelión de las Palabras":
Tambén publicamos un fragmento dun escrito de Gianluca (publicado na revista anarquista italiana La Miccia, número correspondente a xaneiro de 2014) onde o compañeiro recoñecería a autoría dalgunhas das accións que se lle imputan, sen especificar cales, pero recoñecendo parte de responsabilidade sen entrar por iso na lóxica de culpable-inocente coa que o Estado e os seus funcionarios xudiciais e policiais clasifican as persoas que os desafían a eles ou os xigantes económicos aos que serven. Mesmo tambén reproducimos unha outra carta, de Adriano escrita dende a prisión, da que o compa de Rebelión de las Palabras recolleu e traduciu do site anarquista en inglés 325.nostate. Unha reflexión extensa e intensa á que convidamos a súa leitura pausada.
POLA ANARQUÍA SALVAXE! EN SOLIDARIEDADE CON GIANLUCA E ADRIANO
Dende setembro de 2013, dous anarquistas de Albano Laziale e Frascati (Roma), enfrontanse nas seccións de Alta Seguridade dos cárceres de Ferrara e Alessandria, xunto con outros anarquistas e presos revolucionarios, a acusación de "asociación subversiva con finalidade de terrorismo", que os levarán a xuízo o 26 de maio por 13 ataques incendiarios e sabotaxes contra varios bancos, ENEL (Ente Nazionale per l'Energía eLettrica, a maior empresa italiana do sector enerxético), unha estación de gasolina de ENI (Ente Nazionale Idrocarburi), unha peletería, contra o proxecto de vertedoiro Albano e outras empresas responsables da devastación ecolóxica e a explotación animal.
Nunha carta publicada en xaneiro de 2014, na revista anarquista La Miccia, Gianluca asumiu a responsabilidade dalgunhas das accións do cal se lle acusa:
"As accións a que se refiren, especificamente, que non poidan concretar ningunha axenda, leváronse a cabo por min e como declaran os comunicados asinados pola FRONTE REVOLUCIONARIA INTERNACIONAL - FEDERACIÓN ANARQUISTA INFORMAL / INDIVIDUALIDADES SUBVERSIVAS ANTICIVILIZACIÓN, e eles saben ben, grazas a que contan con cámaras, que isto foi realizado por unha soa persoa, EU, en resposta á devastación, baixo a lóxica da ganancia, co Planeta e das terras onde vivo, e en solidariedade cos rebeldes en conflito en contra do existente.
Os GPS e outros dispositivos infernais que os soldados instalaron con bos ollos nun coche que estivera a utilizar nos últimos dous anos, íanme vincular, en termos de pistas ou algo máis, a outras sabotaxes e accións directas. (...) Para non menoscabar a miña integridade, o meu valor e o sacrificio non vou ceder ante o xogo de "culpable-inocente", é realmente demasiado. Se as accións son trinta ou cen non marca ningunha diferenza, significa que en Italia son mil e no mundo dez mil!
De todos os xeitos é ridículo e trivial reducir esta discusión sobre estes feitos, que sería como borrar a visión real dos conflitos e a resistencia, e recoñecer a lóxica democrática do "xogo que chegou a un mal final" ou do "mal contra o ben"".
Dos escritos e textos que Gianluca e Adriano realizaron dende as súas celas, recoñecemos afinidade. Remisos á autoridade, e na guerra en contra da mega-máquina da civilización, esa combinación de aparatos tecnolóxicos e políticos responsables da domesticación e a explotación dos recursos, seres humanos e animais, así como da devastación do planeta.
Entre as liñas das súas cartas podemos ler a determinación, a coraxe e a sensibilidade dos dous compañeiros que a pesar da privación de liberdade á que están a ser sometidos, non teñen a máis mínima intención de agachar a cabeza, senón que se manteñen coa cabeza alta, vindicando as súas ideas e a súa loita pola liberación total, contra a sociedade tecnolóxica alienada e contra calquera forma de dominación.
Permaneceron durante máis de seis meses encerrados lonxe dos seus seres máis queridos e, como animais en cativerio, privados da posibilidade de sentir o sol na súa pel, a herba baixo os seus pés, o vento na cara, a chegada da primavera. Por outra parte, os burócratas sen rostro que representan o poder decidiron privalos mesmo da posibilidade de sentir a calor e o apoio dos compañeiros no xuízo, xa que dispoñen que o xuízo en contra deles se levará a cabo a través de videoconferencia.
Polo tanto, manténselles encerrados nas súas celas mentres que os fiscais e os xuíces, a centos de quilómetros de distancia, decidirán se permanecerán e cantos anos máis van ter que quedar detrás desas paredes, comunicándolles esta decisión a través dunha pantalla.
Unha vez máis a tecnoloxía confirma estar ao servizo completo do poder, ao servizo daqueles que non teñen reparos en utilizar todos os medios para tratar de esmagar a rebelión, a solidariedade entre compañeiros, a personalidade en se do/da anarquista que polo tanto é hostil ao seu sistema de morte... sen que por iso importe o que suceda con el/ela, e que pola contra desata unha furia aínda máis forte.
É hora de continuar a loita, tamén por Gianluca e Adriano.
"Eles transformaron este mundo nun pastel para repartirse entre eles os recursos enerxéticos e as fronteiras dos Estados. Eles négannos cada día unha vida digna de ser vivida. Pero é en cada ataque e acción directa que recuperamos e viviremos ao máximo, con toda a forza e amor. Farei todo o que é posible, mesmo os sonos imposibles, con todos os medios necesarios. Estaremos en resistencia e en combate ata o último respiro en todos lados que estean a vivir encarcerados. Isto non é unha promesa, é unha declaración de guerra. POLA ANARQUÍA SALVAXE" (Dunha carta de Gianluca)
Carta de Adriano Antonacci dende a prisión
Tistemente, o modus operandi da cuadrilla política, na artística arquitectura de castelos imaxinarios e acusacións de pertencer a asociacións imaxinarias e calquera arma do aparato xudicial Estado-capital, servil e funcional ao miserable poder, defensor e practicante da lóxica dominante.
Entre o cemento e o aceiro que me aprisiona e os serventes carcerarios cumprindo coa súa función policial (subalterno-controlador), escribo estas liñas como unha saída persoal e para romper un silencio sufocante.
Saúdo e agradezo sinceramente a xs amigxs, compañeirxs e a todxs aquelxs que expresaran a súa solidariedade comigo. Tamén expreso a miña propia solidariedade con todxs xs rebeldes e oprimidxs resistentes, dentro e fóra da prisión, e con fraterno afecto mando un forte abrazo ao meu querido compañeiro Gianluca.
Concibo o anarquismo primeiro como unha sensación, que xera outros sentimentos contrastantes. Un pode acentualo, minimizalo, distorsionalo, teorizalo... ¡ Unha sensación como esa tan só pode ser vivida!!
Pero non hai sensación ou abstracción nas estruturas e prácticas que exercen o control, administración, submisión e explotación da vida. O saqueo e devastación sistemáticos do medio non son abstraccións.
Todas as institucións, sexan políticas, administrativas, económicas, financeiras ou socioculturais, son directa ou indirectamente responsables da continuación do status-quo, a través das súas moitas medidas coercitivas, a supresión da vontade libre e o exercicio de poder, lexitimado polo regulamento da lei.
A civilización imperialista moderna crece en engano e corrupción, chantaxe, militarización de territorios e explícitas declaracións de guerra. Vomita cemento e nocividade, devora a natureza, homoxeniza e aniquila pobos e culturas, oprime calquera resistencia con forza...
Despois de todo, a tiranía da civilización caracterizou á humanidade durante milenios, xa que os seres humanos son unha especie evolucionada, unha que fai escravxs...
No caldeiro mercantilizado global, as políticas liberais e as lóxicas de mercado ditan a lei. Todos os Estados (con algunhas diferenzas) respectuosamente preséntanse ás organizacións supranacionais, tratados internacionais e ao estrangulador dominio financeiro.
As corporacións e as multinacionais de todos os sectores teñen un inmenso poder. En nome do beneficio e o "progreso", levando máscaras de benfeitores e contando coa complicidade dos gobernos, saquean e matan sen escrúpulos.
Mentres intentan manter o seu poder e os seus beneficios, os explotadores e contaminadores estiveron parloteando sobre sostibilidade durante moito tempo, presentándose a si mesmos como "eco-friendly" e propoñéndose a si mesmos como defensores e campións da causa ambiental... a enerxía e a economía volvéronse "éticas" e pintáronse de verde... ¡ A súa hipocrisía fíxose insoportable!!
A clase dominante refinou os seus métodos e afiou as súas espadas. Analizan aburridos datos, falan de crecemento e desenvolvemento, e vólvense cada vez máis totalitarios nos seus aspectos técnicos, e ao facelo, encóntranse cun consenso tranquilo.
A fauna humana civilizada está ben domada e intoxicada con información, amoreada na megalópole; está formada por individuxs despersonalizadxs, psicóticxs, consumidorxs dispostxs á autodomesticación. Son robots "multifunción" que mostran os seus accesorios intelixentes con satisfacción, están obsesionadxs pola nada e sobre todo por si mesmxs, son hostís cara ao que é diferente, e malgastan o seu tempo libre en soidade en mundos virtuais... en "compañía" das súas moitas "amizades".
Hordas de honestxs traballadorxs e desempregadxs desesperadxs por un traballo quédanse desamparadxs e indiferentes, prisioneirxs da ilusión dunha riqueza falsa e inestable. Ás veces participan no triste teatro da indignación cidadanista como ovellas guiadas por un can. Cando pola contra se volven realmente conscientes e a súa rabia se transforma en revolta, as máscaras da democracia caen e revelan o seu verdadeiro rostro: policía, militares e sangue. Entón a democracia encontra a súa oportunidade de probar novas armas e dispositivos e os xuíces enchen os cárceres do país.
Dende o principio da industrialización aconteceron eventos producindo cambios na marea e nas estruturas de poder. Entón o saqueo da vida comezou a grande escala.
Hoxe, a "boa cidadá", inconsciente e incapaz de pensar, é iluminadx por unha "nova" dependencia, á que adora como un Deus salvador: Esta é o "cigurat tecnolóxico" prometendo un futuro doado e celestial e avanzando de forma ameazante e intimidatoria, artificializando o ambiente, esterilizando a vida con innovacións tecnocientíficas e eliminando ou modificando todos os elementos naturais. E isto xera unha gran cantidade de monstruosidades.
A impedida realidade nuclear e a irreversible deterioración dos ecosistemas e a súa capacidade rexenerativa, o dramático empobrecemento da biodiversidade, a manipulación da natureza e, polo tanto, da vida mesma, están a conducirnos a un punto de non-retorno.
O consumismo e os estilos de vida inducidos, o control dos "recursos" (fontes de enerxía, alimento e auga), a tecnoloxía aplicada ao control dxs individuxs e a sociedade e a militarización avanzada están a conducirnos ao dominio total e absoluto.
Na escuridade do existente a busca da beleza irracional estase a perder, e o inminente futuro é volvernos aínda máis grises e angustiadxs, asépticxs e estériles, calculables e manexables, podres e fedorentxs.
A sociedade é o espello do lugar absurdo onde estamos encerradxs: unha prisión de muros infranqueables e celas invisibles.
O "Progreso", produtor de lixo e imbecilidade, é só un xigantesco vertedoiro.
Todo está preso, envelenado, a terra está a sangrar e as células do corpo están a tolear... opresión, explotación e morte...
No status-quo, a indiferenza e a resignación están a ser eloxiadas, pero gústame pensar que a todas as horas e en todas as partes os opresores son enfrontados por nosxs irmáns e irmás que resisten.
É necesario rebelarse con paixón, tomar as múltiples tensións da acción nas rúas, colectiva ou individualmente, e non reducir todo a estériles análises políticas e masturbacións cerebrais en carruseis de mitins, que con frecuencia inhiben a individualidade. Cada quen debe aguantar coas súas dúbidas e as súas conviccións, "armadx" coa súa propia vontade, en encontros libres en lugares libres.
Persoalmente, teño varias inquietudes sobre obxectivos proxectuais e propaganda espectacular. Aínda que recoñezo que estes poden ter un potencial, creo tamén que pertencen á sociedade da aparencia, baseada na Nada e inmerso nunha época de hiper-información onde a centralización da vontade de comunicar, ou un exceso de comunicación, corren o risco de crear confusión e dexenerar na exaltación como un fin en si mesmo.
Non sei onde encontrar a receita da liberación total, e menos nos meus petos, e non creo nunha sociedade futura, mesmo se é liberada e sen inxustiza.
A miña visión é intimamente individualista, acrobática e existencial.
Como un prisioneiro non deixo de soñar cun mundo sen violencia autoritaria, ou sen as dicotomías oprimidxs-opresorxs, explotadxs-explotadorxs, un mundo sen restricións morais nin sociais inhibindo e reducindo todos os horizontes, un mundo libre de todas as gaiolas... as gaiolas son a vergoña da humanidade. Un mundo onde a arrogancia humana é deixada a un lado e substituída cunha coexistencia empática entre todxs xs seres vivos, no respecto ao equilibrio natural, un mundo onde a busca da liberdade individual é o único camiño a tomar para unha autodeterminación colectiva e auténtica.
Baixo as súas moitas máscaras, a civilización industrial, científica e tecnolóxica esconde un rostro aberrante de xenocidio e destrución da natureza... encontran curas para enfermidades inventadas... neste sistema de dominación todo é funcional e moi pouco é natural. E sabotar o existente vólvese necesario.
As loitas de liberación son diferentes camiños converxendo nunha mesma loita. Un lume de cálidos sentimentos está a arder no estómago. Na mobilidade compulsiva desta época que corre a alta velocidade, a armazón de represión-opresión estase a facer inexorablemente denso... pero as súas armas, as súas curas son só medo... os meus ollos están a ser vendados e o meu corpo está a ser mantido prisioneiro, pero máis alá destes desagradables muros hai horizontes, e o espírito sempre se mantén rebelde e indomable, intacta a idea.
Ceo plúmbeo e o mar tormentoso... sopra un vento de tormenta... A terra treme berrando vinganza, resistencia ancestral na distancia... Polo amor á vida, pola anarquía... non hai escusas... Sen esperas! Con tenacidade infantil e paixón anarquista
Un abrazo, Adriano.
Se queredes escreber, estes son os seus enderezos:
Adriano Antonacci
C.C.Ferrara
Via Arginone 327
44122 Ferrara
Italia
Gianluca Iacovacci
CC di Alessandria
Via Casale 50/A
15122 San Michele (AL)
Italia
.....................
Nota de Rebelión de las Palabras.- O comunicado foi extraido do blog dxs compas de Instinto Salvaje, revisando algún erro ortográfico como única variación
No hay comentarios:
Publicar un comentario