Sobre as Infiltracións policiais no 25S

Moito se fala últimamente, tanto en bares e tertulias como polos mundos cibernauticos, da actuación duns supostos infiltrados policiais na manifestación do pasado 25S, que, mediante o seu ataque a bastonazos ás filas da UIP, proporcionarían o pretexto aos antidisturbios para reprimir a protesta.

Pois ben, eu nin estiven alí, nin coñezo a ningún implicado no episodio dos banderazos (polo menos que eu saiba), pero iso non me impide dubidar seriamente da tan cacarexada hipótese da provocación policial. Evidentemente a policía é perfectamente capaz de infiltrar axentes nas manifestacións en labores de provocación, á mente véñenme as imaxes da manifestación antiglobalización de xuño de 2001 en Barcelona e a sobradamente probada e documentada participación de infiltrados naqueles disturbios, pero as supostas probas que agora circulan pola rede sobre a provocación policial na manifestación do pasado martes a min, dende logo, non me convencen.  Que hai fotos que amosan a policías infiltrados con capucha e roupa escura detendo a xente? Si, claro, e non é nada novo, dende sempre a policía infiltra “secretas” nas manifas e, evidentemente, estes visten do mesmo xeito que a xente entre a que se pensan confundir.
Eu levo vendo secretas con capucha e pano nas protestas dende o século pasado, como bos “secretas” procuran ocultar a súa identidade, o raro sería que fosen con camisa de lunares e peineta. Se a sua intención é infiltrarse nun posible “bloque negro” (onde todos visten de escuro e con capucha precisamente para parecer todos iguais e evitar o recoñecemento policial) o lóxico será que os “secretas” fagan o propio. Por tanto, a afirmación tan difundida polo borreguismo quincemero de que como hai fotos de secretas de negro e con capucha, e como os que atacaron con paos e escudos a policía ían de negro e con capucha, “ergo” os uns e os outros son os mesmos, a mín, polo menos, paréceme una auténtica gilipollez.

Pero o peor de todo non é que sexan ou non provocadores da policía (cousa que eu, aínda que o dubido, sinceramente non o sei), senon que exténdese como a pólvora a impresión de que esta xente actuou mal, de que a desproporcionada actuación policial queda sobradamente xustificada porque unha veintena de tipos tentaron durante escasamente dez segundos zurrarlles a badana aos mastuezos que custodiaban o parlamento da ira popular.

E se lles pegaron aos madeiros qué? Fixeron mal? Porque a mín paréceme perfecto. Sen ir máis lonxe o día seguinte os gregos atacaron os seus represores autóctonos con paos, pedras e cócteles molotov e alí a ninguén se lle caen os aneis. Eles teñen moi claro quen é o inimigo e como hai que combatelo, mentres aquí aínda atopamos a patéticos pardillos de xeonllos ofrecendo flores aos seus verdugos. Todo o que gañouse coa loita dos mineiros, e a conseguinte  restitución do papel da confrontación directa no imaxinario popular, ameaza agora perderse pola absurda invocación da trillada “infiltración policial” dos comeflores de sempre.

Dese xeito nas movilizacións do día seguinte circularon panfletos que aconsellaban “rodear e paralizar aos violentos” e corearonse consignas que equiparaban aos encapuchados coas forzas de seguridade. É seguro que non tardarán en voltar a repetirse as nauseabundas imaxes de “pacificos” manifestantes agredindo a xente por taparse a cara ou por facer pintadas no transcurso dunha mani,  democráticos cidadáns, en cívico linchamento, repetindo cual mantra o acusador anatema de “violentos”.

Repito que aínda que o dubido, non sei a ciencia certa se houbo ou non provocación por parte de infiltrados policiais, pero o feito de centrar ahí a atención dos acontecementos non fai se non achegarnos aos patéticos tempos do “pacifismo” totalitario e agresivo que tanto dano lle fixeron ao 15M, xusto agora que parecía que, afortunadamente, empezaban a superarse.

Porque ademáis, se alguén decide empréndela a paos cos madeiros para romper o cordón policial do parlamento para tentar así facer o que a convocatoria da protesta anunciaba que se quería facer… pois que carallo, fai moi ben!!!!

C. Ribas