A INSUBMISIÓN ELECTORAL

Xa falamos o outro día duns textos que nos enviaron dende Cataluña para que lles désemos difusión por estas terras, de feito o outro día publicamos, unha vez traducido, o primeiro deles (AQUÍ). Pois agora ofrecémosvos o segundo, asinado por Miquel Amorós, unha vez pasado ao galego:

"O sufraxio universal, en tanto que elemento activo nunha sociedade baseada na desigualdade económica e social, nunca será para o pobo outra cousa que un reclamo, e que en mans dos demócratas burgueses nunca será nada máis que unha odiosa mentira, o instrumento máis seguro para consolidar cunha aparencia de liberalismo e xustiza, e en detrimento dos intereses e da liberdade populares, a eterna dominación das clases explotadoras e propietarias. "
Bakunin

Se ben estas palabras foron escritas en 1870, é dicir, fai xa século e medio, a súa vixencia non pode ser máis absoluta. O que era verdade nos albores da sociedade burguesa, non deixa de selo aínda con maior contundencia nas súas fins. Aproveitemos as circunstancias para desfacer un equívoco interesado e precisar que cando se fala de "democracia", en realidade se trata de parlamentarismo, a forma política mellor adaptada á prevalencia dos intereses oligárquicos. A multiplicación de eleccións aos distintos parlamentos non fixo máis que perfeccionar as ferramentas mediante as cales as masas dirixidas cooperan na construción do seu propio cárcere. Os parlamentos, lonxe de representar a vontade popular, o que en verdade representan é a lexitimación da corrupción política e do despotismo económico e financeiro. A vontade popular é unha pura entelequia, un fantasma incapaz de materializarse en algo distinto a unha casta política asociada a intereses privados corporativos.

As fantasías políticas son un alimento que non engorda. Tanto poderíase chamar ao parlamentarismo democracia como ditadura pois goza atributos de ambos os dous; o que si é certo é que non se corresponde en absoluto coa vontade popular. Esta soamente pode nacer da liberdade, dos espazos de discusión libres, non dos monopolios mediáticos, da indiferenza, o conformismo ou a submisión. Como podería pois recoñecerse a un parlamento que non é senón a correa lexislativa da opresión? O mellor dos parlamentos é o que non existe. Polo tanto, se unha verdadeira vontade popular conseguise expresarse, non podería facelo neles. Nunca como hoxe nos fixo menos falta o parlamento -non falemos xa da política- e nunca como hoxe o devandito parlamento tiranizounos tanto.

Os parlamentos non son a solución; son o problema. Só representan a minoría dominante. O ritual pseudodemocrático que os lexitima, as eleccións, é unha farsa. Ninguén que non se resignase aos feitos consumados, á razón da forza, á violencia capitalista, poderá recoñecerse neles: a dignidade, a razón, a xustiza impídenllo. Non pode facer renuncia da súa conciencia e da súa integridade en favor da lei, pois esta non é obra de persoas ecuánimes e xustas; é mais, se tal fixese, estaría a colaborar coa inxustiza e a opresión. O interese real da sociedade oprimida obriga moralmente a desobediencia.

Que non se entenda o noso rexeitamento do parlamentarismo como un rexeitamento da democracia. O que abominamos é do Estado e dos seus principais tentáculos, non da democracia antiestatal, horizontal, asemblearia, a que realmente nos protexería. O Estado parlamentario, lonxe de protexernos, simplemente atemorízanos, ameázanos, imponnos maneiras de vivir submisas. Permítenos existir baixo condicións enteiramente dispostas por el.

"Existen leis inxustas: debemos estar contentos de cumprilas, traballar para emendalas e obedecelas ata cando o lográsemos, ou debemos incumprilas dende o principio? "
David Henry Thoreau

Thoreau, o pai da desobediencia civil fixo o último. É evidente que unha lei que reafirme o dominio da clase dominante é unha lei espuria, promulgada en comisións espurias emanadas de parlamentos espurios. E que debido á súa natureza profundamente arbitraria e ao seu carácter discutible e dubidoso, violente as conciencias que tratan de rexerse por consideracións éticas, apelando á liberdade e ao ben común. A lei ilexítima ha de tropezar primeiro co dereito á defensa das propias conviccións, e polo tanto, con deber de desobedecelas. Pero as constitucións paridas polos parlamentos non recoñecen por razóns obvias nin a obxección de conciencia nin a desobediencia. Precisamente o seu carácter ilexítimo impulsa os lexisladores a defender mediante castigos exemplares a farsa legal. Doutra forma ofrecería facilidades para ser desenmascarados.

A lei electoral non prohibe a abstención, posto que esta non altera os resultados; non obstante obriga a participar nas mesas electorais aos que son unilateralmente designados para iso, baixo pena de multas e prisión. Non ten en conta o conflito posible entre a normativa electoral e os principios morais dos individuos. Estamos entón ante un dereito conculcado pola norma xurídica, o de resistir aos mandatos da autoridade -sempre usurpadora- que violan as conviccións morais; en resumo, o dereito natural a resistir a tiranía política.

A maioría non son todos. A pesar de que unha gran parte da poboación, por inconsciencia, por costume, por beneficiarse diso, ou por calquera outra razón, acepta irresponsablemente a autoridade estatal orixinada nos parlamentos -autoridade que consolida a desigualdade social e o dominio dunha clase encistada na política e as finanzas- hai unha minoría á que repugna colaborar coa inxustiza, negándose por razóns de conciencia a acatar o ordenamento vixente en materia de eleccións. Sente que como mínimo o seu dereito ao desacordo estivo conculcado e que a súa opinión non foi tida en conta, polo que recorre á insubmisión, enfrontándose ás leis que regulan a servidume.

A insubmisión electoral, máis aínda que a abstención, é unha forma pacífica de disidencia que se desprende dun non-recoñecemento persoal dos partidos, o parlamentarismo e o Estado, entidades nas que o disidente non se sente representado. É o rexeitamento concreto dunha normativa odiosa e inicua que vulnera as conviccións libertarias do elixido. O insumiso, mediante a súa negativa a participar en nada que legalice politicamente a dominación, antepón a súa conciencia ao nefasto ordenamento lexislativo, e decide arrostrar as consecuencias da súa insubmisión antes de dar un só paso cara ao atropelo e a desigualdade. A insubmisión é a cara oposta á servidume voluntaria típica das maiorías ovinas.

A tiranía opresora non duraría un segundo se ninguén consentise en sufrir o seu xugo. Cesando de aceptar a tiranía, sen nin sequera necesidade de loita, todos recobrarían a liberdade. Pero envorcallándose os individuos no barro da submisión, comprácense en vivir como naceron, sen esixir outro dereito que o que se lles outorgou. Non obstante, a pesar do empeño que poñen os dirixentes en envilecer a todo o mundo, sempre hai quen non acata de boa gana o que antano outros soamente acataron á forza, e trata de recuperar polo menos un pouco da liberdade que a aqueles lles arrebataron. Aos insumisos, as palabras de Etienne de La Boëtie en tempos en que os exércitos de Henri II sementaban o terror en Francia hanlles de resultar familiares: "Resolvédevos a non ser escravos e seredes libres. Non se necesita para isto pulverizar o ídolo; será suficiente non querer adoralo; o coloso derrúbase e cae a anacos polo seu propio peso, xa que a base que o sostiña chega a faltarlle. "

Miguel Amorós
4 de xuño de 2014. Escrito para fundamentar a negativa dunha compañeira a participar na mesa electoral onde fora designada.