Carta Pública N°1
Vós esperades a Revolución! Estupendo! A miña comezou fai xa moito tempo! Cando esteades listos - Deus que longuísima espera! - non me desgustará percorrer unha parte do camiño xunto a vós!
Pero cando vos paredes eu continuarei a miña marcha demente e triunfal cara á gran e sublime conquista da Nada!
Cada Sociedade que vós construades terá as súas marxes e sobre as marxes de toda Sociedade roldarán os vagabundos heroicos e desgreñados, con pensamentos virxes e salvaxes que só saben vivir preparando sempre novas e formidables explosións rebeldes!
Eu estarei entre eles! RENZO NOVATORE, O MEU INDIVIDUALISMO INCONOCLASTA
Compañeirxs, hai moito tempo que non comunicaba nada público, salvo algunhas cousas que de xeito persoal escribín a compas sobre o desenvolvemento do proceso xurídico na miña contra polo delito de ataques á paz pública; esta vez, non me comunico para contarlles nada sobre ese proceso ou sobre leas xurídicas que agora mesmo pouco me importan e que na realidade pouco me importaron. Esta vez escribo para reivindicarme -unha vez máis- e posicionarme respecto ao que está a suceder en México, respecto ao actual golpe represivo que o Estado mexicano está a articular e comezando a dar, ben aprendido, claro está, dos seus compañeiros tiras de merda italianos e chilenos; porque no fondo non é outra cousa que unha reprodución pintoresca das montaxes ao estilo Marini ou caso Bombas, pero made in mekxicou; unha montaxe que pode ser tomada só como unha resposta inmediata do inimigo ante a presión que nos últimos tempos exerceron grupos e individualidades anarquistas (N1) e libertarios -de noite e de día, pública ou pechada-, ante a perigosidade das devanditas ideas para o ben social, e máis non debería ser tomado nun sentido mediador que sirva para facernos as vítimas dun sistema contra o que decidimos loitar, sexa polo medio que sexa e sexa baixo o modelo organizativo que sexa.
Unha montaxe con aparentes líderes, cunha estrutura organizativa xerárquica e cunha estrutura delincuencial organizada con fins de terrorismo na que figura ata un equipo xurídico que é quen segundo eles se encarga de sacarnos cando nos meten ao cárcere; unha estrutura que se achega mais a calquera grupo do narcotráfico ou guerrilla ou organización marxista de toda ideoloxía (Leninista, Maoista, Marquista, Stalinista, ect.), que á idea que moitos anarquistas concibimos como organización; organización de calquera asunto chámese publico ou pechado, e máis aínda cando se fala de organización informal. Unha montaxe onde como promotores principais da acción anarquista están compañeiros doutros países que viñeron a México por X motivos e que segundo os bastardos da PGR din que son a fonte de financiamento da loita, unha montaxe onde non só buscarán golpear a un sector anarquista específico senón que irá contra varios sectores do anarquismo local; e unha montaxe policial onde os medios de comunicación do Estado/Capital están xogando un papel importante na construción deste. Pero ben, do que o Estado/Capital poida facer ou pensar deste asunto xa non é cousa miña, principalmente porque non penso como o poder, e porque, precisamente non son unha persoa de poder e autoridade, é que o meu mente non pode pensar de certo xeito autoritario e prefiro non perder tempo en preocuparme en como e en que pensa o inimigo, ou ben, perder o tempo en corrixirlle a imaxe que o ten de nós co fin de conseguir condenas menores ou acusacións menores; todo o dito nesta carta é para os compañeiros de loita, de máis compas libertarios e afíns anarquistas.
Ben, como é sabido fun arrestado novamente o día luns 20 de xaneiro, xusto cando saía do xulgado de paz na avenida James Sullivan no DF, onde cada luns asistía a asinar como requisito da excarceración baixo fianza. Ao saír un home marcoume o alto, inseguro, preguntoume se eu era tal, e díxome que tiña que levarme por unha orde de presentación que tiña no meu contra... a historia completa contareina logo, con máis calma, xa que a min me parece interesante principalmente polo xeito en que actúan estes bastardos da PGR.
Ao final xa estando na comisaria da PGR e despois dunhas horas de que me estivesen a molestar e molestar, preguntando e preguntando, fanfarroneando e querendo ser amables interrogadores, o xefe da Ministerial Federal, un tal comandante Silva, notificoume que tiñan na miña contra unha orde de presentación ante o MP federal como suposto testemuña e unha orde de arresto polo delito de Fabricación de explosivos sen debido permiso, derivado da violación á lei de armas de fogo e explosivos de uso exclusivo do exercito... orde expedida por unha xuíz federal do xulgado sexto de distrito dende novembro do 2013 e que ademais me levarían ao reclusorio oriente para dar cumprimento á orde. Xa cando chegou a miña avogada -particular- presentáronme coa monxa -debería de dicir bruxa, pero as bruxas teñen o meu respecto total- da MP e notificoume que me mandou traer porque estou como indiciado nunha investigación federal por terrorismo e delincuencia organizada a razón do caso dos compas de Canadá e do Carlos Chivo; mostrounos o expediente e a parte na que se me enreda directamente e se me intenta vincular co compañeiro anarquista de afinidade insurreccionalista Carlos "El Chivo", e foi ai como e onde puidemos decatarnos de como están a estruturar a súa montaxe; e ao final da sesión, dos meus obxectos persoais tomou un celular que traía e un par de USB así como un cable para cargar un Mp3, o libreto da "Tensión Anarquista" de A.M Bonanno, o libreto do "Proxecto anarquista na época post industrial" do compa Costantino C. (manca porque estaba ben bonito) e o libreto de "O cárcere e o seu mundo" de Massimo Passamani, (menciónoos porque os Ministeriales e a Mp a armaron moito da emoción sobre o que misteriosamente traía na mochila) e algúns papeis máis sen tanta relevancia.
Molestáronme un pouco máis e xa máis tarde me trasladaron ao reclusorio oriente e presentáronme fronte ao xuíz que me requiría. Ao día seguinte chegaron as avogadas do GASPA e argumentaron que as acusacións non eran validas por estar fundadas en probas que aínda non foron certificadas posto que foron tomadas do meu outro proceso por ataques á paz publica do cal aínda non teño unha sentenza e polo tanto as probas aínda non adquiren validez, a xuíza tivo dúas opcións, unha liberarme despois de 6 días pola petición da avogada á extensión do remato constitucional e a outra poñerme unha fianza de moi pouco diñeiro -en comparación coa fianza pasada e con outras que deron a outrxs compas-. E ante a pregunta da miña avogada de que quería facer, eu elixín libremente pagar a fianza, e non por darlle mais varo ao Estado (pois conxenio coa crítica que se nos fixo cando nos detiveron no da embaixada chilena) ou por medo, senón porque, eu, libremente e sen que ninguén me aconsellase tomei a decisión de que poñendo un pé na rúa fuxiría. Todo estaba máis que claro, o fustrigamento e a represión na miña contra por parte do Estado por medio da PGR.
Agora ben, eu por propia decisión decido reivindicar a miña ruptura xurídica (ou antigiuridismo anarchico como comunmente coñéceselle) que é a miña negación a continuar -e deste mínimo xeito colaborar- no seu circo xurídico na miña contra e en contra de máis compañeirxs, porque dende a miña individualidade esa é a opción que máis encontro congruente co meu discurso, coas miñas ideas e co meu xeito de concibir a vida que é a anarquía. Non hai máis, agora sabemos que xiraron as ordes de busca e captura na miña contra por subtraerme da xustiza (ou fuxirme) no proceso por: ataques á paz publica do foro común, fabricación de explosivos do foro Federal, e a investigación federal na miña contra por terrorismo e delincuencia organizada, e de paso o de aldraxes á autoridade polo feito da embaixada de Chile do ano pasado. ¡ Que perigoso non!? Jajá!! Perigosas as ideas e as prácticas!
Esta é outra fase da loita que hai tempo decidín levar a cabo, esta é outra fase que adoita ser común na vida do individuo que decide tomar un camiño de insurrección e conflito permanente -interior e exterior- contra o poder, de quen non se reduce e que se mantén en loita con todos os medios pola destrución do Estado/Capital, esta é outra fase que para min non significa a clandestinidade (de feito estou moi critico coa posición de clandestinidade cando é auto asumida ou voluntaria como forma de "loita") sinó que é unha medida imposta polo inimigo e que delinea ou define novas condicións de levar a cabo a loita anárquica.
Aproveitando o espazo e sendo breve, quero facer publico o fustrigamento que a policía estivera a levar en contra miña (N2) -como a vez que a SSP e PDI me arrestaron e liberaron aos 10 minutos, isto nun parque no DF cando tiñamos unha reunión publica para ver como estaba a situación dxs compas presxs, ou as visitas da PGR a onde se supón eu vivía que na realidade era a casa da miña compañeira sentimental, ou os constantes seguimentos indiscretos, o rexistro á casa da miña compañeira onde romperon todo o pinche portón, etc- así como tamén os seguimentos e fustrigamentos en contra da miña compañeira e da súa pequena filla ás cales de sucederlles algo non hai mais responsable que o Estado/Capital; e dígoo non demandando pola súa protección institucional ou por facernos as vítimas, é máis ben por expoñer cual é a situación que elas tamén están a vivir. Tamén aproveito o espazo para mandar un saúdo a todxs aquelxs que sen darme a cara llela pasaron dicindo que eu e algúns compas máis colaboramos coa policía para poder saír do cárcere, -máis concretamente cando o da embaixada chilena- ou ben que sen máis eu e algúns compas eramos policías... o tempo e os froitos da loita a curto, mediano e longo prazo dará a razón a quen a ten que dar... eu -nós- sigo en pé de loita... E vostedes?
De momento é todo, me despido e mando un forte abrazo a todxs! Un abrazo en especial á miña nai, que nin me despedín dela e a que tamén estiveron a amolar pero, igual como a miña compañeira de vida que é, aguanta vara.
Por un lado está o existente, cos seus costumes e as súas certezas. E de certezas, este veleno social, mórrese. Polo outro lado está a insurrección, o descoñecido que interrompe na vida de todxs. O posible inicio dunha practica esaxerada da liberdade.
Total apoio as compañeirxs anarquistas presxs!
Un saúdo fraterno para a Felicity R. Nikos Mazeotis, Pola e o pequeno Lambros Victor, Solidariedade coxs compañeirxs anarquistas, anti autoritarixs e libertarixs en fuga! Solidariedade e total apoio as compas investigadxs en México polo caso de terrorismo e delincuencia organizada! Solidariedade con Amelie, Carlos e Fallon!
Nin vencidxs nin arrepentidxs!
Cara a cara co inimigo! Non nos poderán parar!
Non me rendo, non nos rendemos!
Vivir a anarquía!
En loita contra o Estado, Mario Antonio López Hdz. Tripa.
Planeta terra a 3 de Febreiro do 2014
N1: Aquí só refiro pola situación que está a suceder, en ningún momento intento facer uso desa retórica maoísta de que segundo a resposta do inimigo está a validez da nosa loita ou as nosas accións, que é o mesmo que medir unha suposta perigosidade que non se ten no grao de perigosidade que nos outorga o inimigo que é o Estado; limitando deste modo o accionar e a teoría anarquista á existencia do inimigo. A loita contra o Estado/Capital é un parte (importante) do que concibimos como anarquía. Non se como moitos compañeiros chegan ou chegaron a facer uso desa frase que ademais aparece na película comercial sobre a RAF alemá.
N2: Isto cóntoo para ampliar o panorama represivo, sen afán de facer unha comparación minimizadora do que a outros compañeiros lles viñeron facendo, o que lles viñeron obrigando a facer e o fustrigamento en contra do anarquismo en xeral na rexión centro de México. Iso sairá á luz respecto ao que vai sucedendo.
Carta Pública N°2
De xeito breve gustaríame escribir ao respecto da semana de apoio aos compas presos en México que se supón é do 16 ao 24 de Marzo.
De entrada gustaríame dicir que non é o meu propósito sabotar a devandita semana, para nada; pero se fixar a miña posición xa que no texto de convite se fai alusión miña, mencionado o meu nome e unha cita dunha carta pública que escribín dende o cárcere.
Ben, na devandita convocatoria ao final se utiliza unha cita dun comunicado que escribín dende o cárcere, o cal ao final, está asinada co meu nome, pero non só iso, pois a aparencia primaria que isto causa é que parece ser (ou pode parecer, quizais sexa pola mala tradución ao español) que o texto en se ou a convocatoria está asinada co meu nome, o cal é imposible por unhas cantas razóns:
Primeiro: Porque eu non estou de acordo coas semanas de solidariedade de apoio a presos (nun tempo estíveno pero agora non) e non porque estea de acordo coa solidariedade cos compas, que claro está que a solidariedade é un principio do ideario e a práctica anarquista, a solidariedade é unha ética individual que se leva a practícaa na nosa cotianeidade. Senón porque considero que o apoio necesario e a SOLIDARIEDADE REVOLUCIONARIA(N1) cos compañeiros prisioneiros non é unha loita á parte, ao igual que a loita contra as prisións tampouco é unha loita parcial senón que forma parte da loita mesma pola destrución do Estado/Capital, forma parte inseparable da loita pola liberdade. Así que crear un calendario especifico dos días nos que se vale enfocar a acción anti carceraria paréceme o mesmo que obedecer o calendario revolucionario de cada ano (marcha do 2 de outubro, 1 de maio... agora 1 de Decembro, etc), centralizando a acción nun só día, restando sentido ás accións que se realizan a diario e que tamén están pensadas polos compas prisioneiros.
Segundo: Porque estratexicamente non funciona se de antemán lle estamos a dar o aviso á tira de actos futuros.
Terceiro: No que concirne á miña persoa, eu nunca convoquei nin convocaría a ningunha semana de solidariedade, manifestación ou acción como tal; individualizando ou máis ben "personificando" actos colectivos, desviando a atención da loita e creando iconas, líderes ficticios e gurús ideolóxicos. É ben sabido que me opoño ás siglas, lideres, grupos de vangarda, de síntese ou organizacións pesadas (anarquistas e non anarquistas) que intenten mobilizar a xente; en cambio estou pola auto organización e autoxestión das loitas, pola autonomía e a organización informal anarquista. Non colaboraría con o circo xurídico do poder que sempre individualiza a revolta colectiva coa finalidade de buscar falsos lideres (como as investigacións na miña contra por supostamente convocar non sei que tanta chingadera) e deste xeito buscar minimizar a insurrección, centralizala a unha persoa ou a un mini grupo específico.
De calquera xeito agradezo moito o apoio.
Un caloroso saúdo.
Viva a anarquía!
Mario López Hernández.
16/03/2014
N1: Aquí recomendo para comprender sobre o que refiro á Solidariedade Revolucionaria, un texto de Pierlone Porcu que se titula precisamente "solidariedade revolucionaria".
No hay comentarios:
Publicar un comentario