Entrevista María Rueda, irmá de Agustín Rueda, anarquista asasinado no cárcere de Carabanchel en 1978

Reproducimos traducido de DiariodeVurgos:

O pasado 14 de marzo cumpriuse un novo aniversario do asasinato do militante libertario Agustín Rueda, asasinado o 14 de marzo de 1978 no cárcere de Carabanchel tras sufrir unha salvaxe interrogante ao descubrirse un túnel no interior da prisión. Publicamos a continuación unha recente entrevista con María Rueda, irmá de Agustín, que nos achega algúns detalles da vida deste anarquista que preferiu enfrontarse á morte que lle aplicaron de forma concienciuda os seus carcereiros que delatar aos seus compañeiros de loita na tristemente célebre prisión madrileña.

"Foi ao meu irmán ao que mataron, pero tiñan odio a todos"

Pregunta. - A orixe humilde da vosa familia, a Colonia de Sallent, o exilio en Francia... son circunstancias decisivas para configurar a súa personalidade e o compromiso libertario?
Resposta. - Si, claro. Todo o que viviu na colonia, a escola, as condicións dos mineiros... Na escola empeza a facer redaccións totalmente diferentes á dos outros rapaces, como falar das inxustizas que sufría a xente en xeral e o que vía no seu ámbito. E cando saíu da primeira detención en "La Modelo" foi cando adquiriu a ideoloxía libertaria.

P.- Cóntanos como era Agustín
R.- Agustín era un rapaz normal como calquera outro, lle gustaba o deporte, saír e estar cos amigos. Agustín era moi leal, íntegro e amigo dos seus amigos. Era un rapaz que tiña as ideas moi claras, lía todo o que lle caía nas mans, con moitas ganas de aprender.

P.- Que recordas do seu activismo anarquista ligado á CNT?
R.- O seu activismo coa CNT teno en Francia e dende alí pasa material pola fronteira para facelo chegar a Barcelona como papeis e libros clandestinos e creo que pezas dunha multicopista. Nese aspecto era reservado e á familia non nos dicía practicamente nada.

P.- Cando e por que entra no cárcere?
R.- Agustín entrou por primeira vez no cárcere Modelo aos dezanove anos pola loita dos veciños da colonia para conseguir un túnel para comunicar o barrio, partido pola metade pola estrada e causante de varias mortes por atropelo. A segunda e última vez que entra en prisión é no ano 77 ao ser detido no Coll de Banyuls, situado na fronteira con Francia, xunto a outro compañeiro transportando explosivos, sendo enganados por un personaxe que os levou ata a rateira que tiña preparada a Garda Civil.

P.- Como se desenvolveu o seu activismo dentro da prisión?
R.- Se ben na primeira entrada ao cárcere descubriu que as súas ideas se chamaban anarquismo, que había xente que pensaba como el e que nos dicía que ogallá puidese estar a compartir máis tempo cela con compañeiros para aprender sobre a idea, é na entrada no cárcere de Girona onde contacta con membros de COPEL e se une á súa loita en Carabanchel.

P.- Como supeste do seu asasinato? Por que Agustín?
R.- Decátome pola televisión o día 14 de marzo, o día despois. O telexornal dicía que foi unha liorta entre reclusos por un colchón. Púxenme en camiño o mesmo día pola noite e antes de chegar a Madrid chamamos á avogada e xa nos di que o mataron os carcereiros. Foi ao meu irmán ao que mataron pero tiñan odio a moitos por non dicir a todos e lle tocou a el nesa ocasión, pero noutros días antes ou despois caeron e seguen caendo.

P.- Implicados na súa morte o subdirector, varios funcionarios, o médico e ata o cura da prisión, o suceso conmociona a opinión pública. Como transcorreu o xuízo e que sentenzas se executaron? Houbo moita tensión na rúa por aquelas datas?
R.- O xuízo fíxose dez anos despois. Foi unha vergoña e unha farsa, o presidente do tribunal era do TOP (Tribunal de Orde Público). A nós rexistráronnos de arriba abaixo e na sala entraba un personaxe de Fuerza Nueva presumindo de pistola. O xuízo durou case dous meses cun sentimento de impotencia. As sentenzas ían dende os doce anos para o director, subdirector e funcionarios aos cinco anos para os médicos por morte por neglixencia, non cumprindo nin un ano de prisión despois da sentenza. Antes do xuízo estaban preventivos pero coma se estivesen na súa casa. Cando houbo máis protestas e a xente saíu á rúa foi cando o mataron. Para o xuízo pasados dez anos o que había era apoio de organizacións e colectivos como CNT, Mulleres Libres, organizacións de dereitos humanos. Xa non había unha mobilización masiva.

P.- As mortes en prisión, a corrupción e a impunidade continúan a día de hoxe... Que comparativa farías daquel momento co de agora?
R.- Para o meu xeito de ver, todo segue igual. O poder actúa como sempre actuou polo tanto é necesario continuar coa loita e nunca esquecer o meu irmán e tantos outros que deixaron a súa vida pola liberdade.