Dereitos Humanos para as Non-Persoas?

Colamos de Salhaketa-Nafarroa:

O pasado luns 21 de outubro o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos de Estrasburgo derrogou a mal denominada "Doutrina Parot".

Sen dúbida, a "Doutrina Parot" non foi máis que unha obscena e maliciosa interpretación da aplicación de beneficios penitenciarios para atrasar a saída de prisión dunha persoa e que logo se estendeu a outras. En primeiro lugar hai que aclarar que esta doutrina se aplica soamente a aquelas persoas que se encontran cumprindo condena actualmente en prisión e que foron xulgadas co Código Penal de 1973 (aprobado 2 anos antes da morte do dictador Francisco Franco)e polo tanto, se aplica tamén a persoas presas condenadas por delitos diferentes ao de terrorismo. É curioso ver como ata o momento ningún medio de comunicación falaba destas persoas condenadas por delitos que non estivesen relacionados con ETA e non obstante agora, no seu afán de xerar alarma social, menciónanos sen parar.

Este Código Penal de 1973 recollía a figura da redención de penas polo traballo de tal forma que dous días de traballo en prisión restaba un día de condena. Esta diminución de tempo de condena aplicábase ao límite máximo de cumprimento, que no devandito Código Penal era de 30 anos. Así, ata o ano 2006, todas as persoas condenadas polo Código Penal de 1973 vían reducidas as súas condenas por debaixo dos 30 anos pola redención de penas por traballo e isto nunca supuxo alarma social, nin unha posta en perigo do Estado de dereito, nin un ataque ás vítimas. É a partir da sentenza n.º 197/2006 ditada polo Tribunal Supremo, que dá orixe a esta Doutrina, cando xorde a polémica, cando preténdese manexar a lei non como tal, senón como un algo que podemos modelar segundo nos interese, esquecendo o único que a fai valiosa, que ante ela todos somos iguais. Coa devandita sentenza a forma de descontar os días de prisión foi modificada, o que na práctica se traduce automaticamente, entre outras cousas, en que as persoas presas sairían de prisión sempre e en todo caso ao chegar ao cumprimento máximo da condena, isto é, aos 30 anos.

A estas alturas da película seguramente non hai ninguén que non soubese o anteriormente exposto. Non obstante, resulta (aínda que pareza mentira!), que á luz dos comentarios que se oíron no último período a conta desta cuestión, e, en concreto dende a sentenza do Tribunal Europeo de Dereitos Humanos o que si se debe explicar é que son os dereitos humanos, que implican e en consecuencia, que non implican.

Os dereitos humanos son un conxunto de condicións que lle permiten a unha persoa o seu desenvolvemento nas esferas persoais e sociais da súa vida. Isto implica a construción dunha serie de dereitos, institucións, facultades, etc. que todas as persoas, por ser persoas e pola súa condición humana, teñen.Entre eles encóntranse unha serie de dereitos civís e políticos entre os que están expresamente recollidos os dereitos das persoas presas e detidas: dereito á proporcionalidade das penas, de reinserción das penas, dereito á irretroactividade das leis penais, principio de legalidade e un longo etc., porque, aínda que ás veces haxa a quen se lle esqueza, tamén as persoas que cometen delitos teñen dereitos básicos como persoas que son, porque son dereitos construídos en torno ao concepto de dignidade humana.

Con todo isto, o que non implican os dereitos humanos son cadeas perpetuas encubridas por ser unha execución a morte dunha persoa en vida; non implican políticas criminais de excepción; non implican que se poida abandonar a unha persoa nunha cela ata que lle chegue a morte; non implican renunciar ao principio de reinserción das penas; non implican políticas criminais baseadas nun Dereito penal do inimigo, non implican tratar as persoas que cometeron un delito como a "non-persoas " esquecéndosenos a súa condición humana.

E todo isto, se creemos de verdade nos dereitos humanos que tanto esforzo histórico custou recoñecer a todas as persoas, deberá ser así independentemente do delito que a persoa cometese. Temos de ser conscientes que se negamos eses dereitos aínda que sexa a unha soa persoa, entón, non seremos persoas respectuosas cos dereitos humanos. E isto é o que dixo o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos por dúas veces: que o Estado español non foi respectuoso cos Dereitos Humanos. Pero lonxe de asumir a devandita resolución, continua sostendo que a Doutrina 197/2006 era correcta porque falamos de presos moi perigosos, de terroristas, de violadores, de asasinos... pero acatarana contra a súa vontade.

O grave é que esta vulneración dos dereitos humanos das persoas presas se vai perpetuar e a estender, entre outras cousas, coa introdución da cadea perpetua revisable, para que as horribles persoas que cometen delitos, ("os outros", nunca "nós") xamais volvan á sociedade ou que tarden moito moito en facelo. E así á sociedade a fan estúpida e facendo un enorme esforzo por crerse o que lle contan, e tras tantas ganas de crer o que lle din, remata por crer que só o cárcere a manterá a salvo de "os outros", que só a alarma na porta evitará que entren a matarte na súa cama, que só a represión bárbara soluciona os problemas políticos, que só eles saben o que é bo para nós, e finalmente decidirán quen son non-persoas e por tanto suxeitos carentes ata de que se respecten os seus dereitos coma humanos: e as persoas que cometen delitos son, ao perecer, non-persoas. E todos, co noso silencio, sen excepción, estaremos a vulnerar os dereitos humanos.