Un triunfo máis: O pobo de Esquel (Argentina) afasta minería de Ouro

Sen licencia social. Sen habilitación comercial. Así está a empresa Minas Argentinas (MASA)-Yamana Gold dende este luns ao mediodía, cando o intendente de Esquel deixou os seus titubeos para poñer sua sinatura nunha resolución municipal que –palabras máis palabras menos- tira pola borda o pedido realizado polo vicepresidente de MASA, para obter a “licencia comercial definitiva” nunha cidade que dende hai dez anos di Non à Mina. Tambén implica un duro golpe à actividade mineira a grande escala, definida como política de estado polo goberno arxentino. Toda unha vitoria do pobo que obrigou aos todos os seus políticos con representación no goberno do concello a posicionarse e votar en contra da megaminería.

Entretanto a viciñanza respira e saborea este novo trunfo, unha nova batalla: a esperada retirada.

Cabe sinalar que houbera muita presón de parte da empresa, que mesmo contrataran xente para ir casa por casa tentando convencer das bondades da minaria a quen xá estaba convencida que todo canto poidera traer era miseria e ruína, algo de comida pra hoxe e fame para o resto das suas vidas.

Colamos, ao respeito, un texto titulado "El minerito mentiroso" que evoca situacións moi similares às que se viven nestes tempos en Corcoesto, vos diredes:

...A mentira sempre é descuberta, e o mentireiro quedará marcado para sempre... Lamentablemente as consecuencias negativas para os terceiros e as súas familias, que quedarán co corazón roto, serán o máis alto prezo...

O MINERITO MENTIREIRO por: Humberto Kadomoto

Moitos contos comezan cun "había unha vez". Neste caso debemos comezar distinto, polo menos por agora...

Unha fermosa cidade na cordilleira de Chubut rexeita maioritariamente a instalación dunha mina de ouro. Alí hai un personaxe moi particular, que utiliza día a día o engano para lograr o seu propio benestar económico e beneficiar a súa imaxe.

A mentira é xustamente a súa "estratexia de traballo". O seu conxuro máxico é manter a mentira "en segredo"; mentres mostra unha imaxe de traballo e responsabilidade cara á sociedade.

A moitos dos seus amigos parécelles que é intelixente, porque as mentiras lle permiten "zafar" en situacións complicadas.

Mediante falsas promesas soubo conseguir un posto moi ben pagado nunha empresa mineira. Mostrando enquisas troitas realizadas por el mesmo, convenceu os desesperados empresarios mineiros que podería "dar volta" á xente daquela cidade. Fascinounos dicíndolles que el sabía moi ben como "persuadir" a xente, xa que estudara durante anos os puntos escuros do discurso mineiro e mesmo os puntos débiles do discurso anti mineiro. Só necesitaba que a mineira lle dese prata para "CONTRATAR" a un bo grupo de traballo que percorrese as rúas da cidade explicando esta "nova mina subterránea".

Moito custoulle conseguir os que o seguisen, a pesar que ofreceu moi bos soldos, favores e cargos xerárquicos. Pero como a súa mentira estaba tan ben estudada e era apoiada por dous ou tres importantes medios xornalísticos da rexión, conseguiu algúns adherentes: unha ex xornalista, un médico, un secretario municipal... e lamentablemente, debido á necesidade de traballo, conseguiu un grupo de 7 veciños da comunidade que necesitaban imperiosamente un traballo.

O seu plan enganoso consistía en facelo crer á empresa que cada vez máis xente se sumaba ao seu proxecto. Fixo que os empregados puxesen todo o seu esforzo percorrendo as rúas casa por casa, invitando a reunións onde el se encargaba de sacar fotos e envialas á mineira. Seduciu cada empregado para que crese que este proxecto era viable, que o goberno os apoiaría, que os malos eran os do Non á Mina, e que o diálogo cos veciños era o camiño a seguir. "... A mina subterránea é o mellor que nos pode pasar... ", díxolles.

Inventou unha campaña xornalística a favor da mineira en complicidade cun multimedio provincial. Prolixamente enviaba aos seus xefes os recortes dos diarios e revistas "amigas", xunto ás fotos das reunións e os novos resultados das enquisas.

Chegou ao punto máis alto da mentira cando organizou unha "marcha mineira" xustamente no pobo que é emblema do "Non á Mina". Os custos económicos desa marcha foron moi altos a criterio dos empresarios mineiros amarretes, e non obstante, moi pouco foi o seu efecto. Alí os mineiros empezaron a dubidar acerca dos resultados que se lles mostraban. Nin lerdo nin preguiceiro, o MINERITO MENTIREIRO envioulles aos seus xefes un novo listado de RESULTADOS OBTIDOS. Pero esta vez, os xefes mineiros non confiaron nos datos, xa que este recurso foi tan utilizado que comezou a descubrirse a súa estratexia.

A esta altura dos acontecementos, o MINERITO MENTIREIRO debía sempre manter unha sucesión de mentiras, que, paulatinamente, o converteron nun GRANDE ESTAFADOR, tanto do material, como dos ánimos de quen cegamente o seguían confiados.

Aínda que os resultados non eran do gusto dos xefes, o MINERITO MENTIREIRO si estaba contento. Puido gozar de fermosas vacacións no estranxeiro e coñecer hoteis de primeira categoría. Gozou de opíparas ceas e boas compañías. Utilizou luxosos autos, e ata contan algúns, que adquiriu unha enorme e custosa vivenda.

Na actualidade O MINERITO MENTIREIRO encóntrase fronte a un grande inconveniente. Fíxolles crer aos seus xefes que lograrían explotar a mina nesa vila da cordilleira. Tamén os fixo crer aos seus empregados que terían un traballo seguro para manter as súas familias. Pero a realidade é outra.

Hoxe O MENTIREIRO está en problemas... a súa mentira transformouse en estafa, a súa estafa en case un delito... está a punto de ser descuberto e estase a xogar a súa estabilidade laboral... e o que é peor está a punto de perder a súa imaxe, por ser despedido por MENTIREIRO.

Toda mentira ten un prezo.

Redactado por eDu recollido de:

No a la Mina (acá e acolá)