O dereito ao aborto de Letizia

Nestes días en que a noticia máis resaltante e resultante ao respeito da intención do goberno do PP de penalizar ainda máis o aborto, é, sen dúvida, as declaracións do Ministro de Interior e membro numerario do Opus Dei , Jorge Fernández durante a roda de prensa posterior à detención de seis presuntos membros da ETA en Francia.: "El aborto tiene poco que ver con ETA; bueno, tiene algo que ver, pero en fin no demasiado"; nos non imos meter máis o dedo na sua chaga (ainda que é posivel que gostara sendo como é un fervente católico), mais sin a profundizar no tema da reforma da lei con este moi interesante artigo de opinión de Beatriz Gimeno (activista en favor dos dereitos LGBT) na web Pikara Magazine sobre un aborto realizado pola princesa Letizia, as conexións da monarquía con a igrexa e outras moi interesantes reflexións ao respecto, e que colamos à ìntegra, unha vez traducido:

Nestes últimos tempos foise desmontando o tabú que existía en torno aos membros da monarquía, e estamos a ler case todo sobre eles e elas. Dos seus amantes, da súa riqueza en Suíza, das súas limitacións intelectuais... Fai un par de meses saíu un libro sobre Letizia Ortiz e, inmediatamente, fíxose un pesado silencio propio doutras épocas. Unha xornalista do corazón, Paloma Barrientos, foi despedida do seu programa por facer alusión a el e ningún xornal de esquerdas fixo a máis mínima referencia ao libro, nin a favor nin en contra, nada, coma se non existise. Eu escribín un artigo -que é máis ou menos este- e ningún diario mo quixo publicar. Por que? Porque eu comentaba algo que se di nese libro: que Letizia se someteu a un aborto legal na clínica Dator.

Despois debatín con amigas feministas sobre se estaban de acordo ou non con que se fixese público este asunto. O primeiro é que eu non fago público o asunto, senón que este xa está publicado e que é así como eu me decato. O segundo é preguntarse se é lícito insistir neste dato e colaborar así a esa violación da intimidade. En realidade, a intimidade dos personaxes públicos viólase todo o tempo. Algunhas cousas da intimidade son profundamente políticas, non é así? E máis se es princesa de Asturias. A miña impresión, a miña convicción máis ben, é que o aborto é, mesmo para nós as mulleres, mesmo para as feministas, un tabú moral. Por iso aceptamos con tanta facilidade iso de que o aborto é case o peor que lle pode pasar a unha muller (aínda que deba ser legal) e por iso aceptamos con tanta facilidade o do inexistente trauma post-aborto.

Vaia por diante que varias mulleres da miña familia máis próxima e máis querida abortaron. Unha delas, en pleno franquismo, tívoo que facer sobre a mesa dunha cociña e cunha especie de curandeira terrible como oficiante. Uns anos despois outras dúas familiares moi próximas fóronse a Londres. Para a primeira a experiencia foi terrorífica, xamais o esqueceu e tampouco o ocultou, nunca se sentiu culpable de nada e, ao contrario, fíxose activista a favor do aborto, para que ninguén máis tivese que pasar por unha experiencia semellante. Alí a única culpa era a dun réxime que limitaba gravemente os dereitos de todos, pero tamén -máis aínda- de todas. Para as miñas outras dous familiares a experiencia non foi tan terrible, pero foi humillante. Por que as mulleres europeas tiñan dereitos básicos dos que elas non podían gozar? Elas as dous tamén son firmes partidarias do aborto e defenden que todas as mulleres poidan acceder a un dereito ao que elas tiveron acceso grazas a que llelo puideron pagar.

O aborto, como a homosexualidade, non é unha cuestión exclusivamente privada en tanto non sexan dereitos plenamente garantidos. Cando o aborto ou a homosexualidade sexan dereitos non discutidos, entón non é que as devanditas cuestións vaian ser só privadas, é que entón a ninguén lle importará nada saber quen fai que porque non terá importancia. Neste momento, o Partido Popular quere impoñer, esporeado polo soporte ideolóxico da Igrexa católica, unha lei de aborto que nos arrebata ás mulleres dereitos fundamentais. Isto non é unha aventura amorosa privada, é unha batalla pública. Así que do mesmo xeito que descubrir que un político partidario de reprimir os homosexuais é gay el mesmo non é unha cuestión privada, tampouco o é ler nun libro que existen probas de que Letizia abortou. E non o é porque ela facía uso dunha lei que agora nos queren arrebatar a todas as mulleres e porque ela é parte dunha institución que se encontra en conivencia absoluta coa Igrexa católica, principal impulsora deste retroceso legal.

Se a monarquía deste país non fose confesional, se as crenzas dos seus membros fosen particulares, entón o feito de que Letizia se tivese practicado un aborto sería unha cuestión absolutamente privada, así como o feito de que asistise ou non a misa. Pero esta monarquía nosa é confesional e a Igrexa é inimiga dos dereitos fundamentais das mulleres.

A Igrexa mantén unha batalla terrible en todo o mundo por impedir que o aborto se converta nun dereito legal para as mulleres. E o que acontece cando o aborto é ilegal é que pasa de ser un dereito garantido a todas as mulleres, a ser un dereito do que só gozan as ricas. As ricas abortan en todo o mundo en boas condicións, mentres que as pobres morren; as mulleres ricas fanse donas das súas vidas e dos seus corpos, mentres que as pobres se xogan as súas vidas para abortar, e xóganllela non só materialmente, senón tamén social e familiarmente, posto que ademais da saúde se xogan a condena social e o estigma, que poden chegar a ser tan graves como a morte segundo en que sociedade.

A Igrexa é unha institución fundamental no mantemento desta grave violación dos dereitos das mulleres. Utiliza todos os medios políticos ao seu alcance para que o aborto non se legalice e se poida facer en condicións de seguridade; e utiliza tamén todos os medios que pode para que a condena social e o estigma sigan caendo sobre os que desafían as súas prohibicións. E vexo que ás veces nós mesmas colaboramos no mantemento dese estigma. E se abortou que?

Que importancia ten que Letizia abortase? En primeiro lugar nós consideramos que non fixo nada ilegal nin inmoral; senón que fixo uso dunha lei que veñen usando miles de mulleres con naturalidade ata agora. Non obstante, segundo a doutrina que vén ditando e aplicando a Igrexa, se a princesa Letizia abortou, iso significa que está excomungada, é dicir, que non pode asistir a ritos católicos. Iso, de levarse a cabo, podería supoñer, de facto, unha ruptura na confesionalidad da institución monárquica. Ao mellor por esta vía ábrese paso a posibilidade de que a monarquía sexa unha institución laica e que non sexa obrigatorio que todos os seus membros teñan que finxirse católicos practicantes. A monarquía, mentres exista, é unha institución do Estado e, como tal, debería de ser laica, independentemente do que fagan no seu tempo libre as persoas concretas que a ocupan (ir a misa ou xogar ao pádel).

Como non é probable que isto aconteza, senón que o máis probable é que a Igrexa bote man da súa tradicional hipocrisía e alta tolerancia para os pecados dos poderosos, polo menos isto permitiranos visualizar ante a xente, que non é parva, algo que de sobra sabemos pero que deste xeito queda como exemplo palmario: que a Igrexa ten unha vara de medir para as mulleres pobres que abortan e outra moi distinta para as mulleres poderosas.

Permítenos tamén mostrar que moitas mulleres abortan, e que cando se aborta en boas condicións non é ningún drama como nos queren facer crer; que moitas mulleres, de todas as clases sociais, recorren a el cando o necesitan e despois seguen coas súas vidas tranquilamente. Contribúe tamén a evidenciar o que significan as restricións a este dereito. Neste momento unha muller en El Salvador loita por conseguir abortar un feto sen cerebro e que está a poñer en risco a súa propia vida. Mesmo a ONU interveu no asunto pedindo que se lle permita someterse a ese aborto, a Igrexa négase. Alguén pensa que se Letizia, ou unha muller da súa clase, quixese ou necesitase abortar tivese deixado de facelo só porque estea prohibido? Non, as mellores clínicas están sempre abertas para elas. Restrinxir o dereito ao aborto só converte a este nun privilexio, outro máis, do que gozan as mulleres e as familias poderosas; e nun dereito, outro máis, que nos arrebatan á inmensa maioría das mulleres, a todas as demais.

Que Letizia abortase non debe calarse nin se ocultar, ela ocupa unha importante posición pública e ela é cómplice da Igrexa católica. Todo isto ten que ser denunciado porque esta batalla é demasiado importante para todas nós. O dereito ao aborto, mesmo o dereito ao aborto de Letizia, é un dos principais dereitos das mulleres, e destruír o tabú moral e de silencio que o rodea é tamén un dos nosos principais obxectivos. Así que defendamos con fervor o dereito ao aborto de Letizia e o de todas as mulleres.

Traducida e colada por eDu