O 27 de febreiro, o Tribunal de Trento absolveunos do cargo de "asociación subversiva con fins terroristas". O fiscal pedira de 3 anos e 4 meses a 5 anos, pero o torpe castelo de naipes derrubouse. Polo que a Massimo Passamani se lle revogou a prisión preventiva. Ao día seguinte, rematouse tamén o prazo da súa outra custodia preventiva (emitida polo tribunal de Torino, polos feitos de Chianocco, ou sexa, a expulsión dun equipo de televisión, o 29 de xaneiro de 2012, dunha barricada NON TAV en Val Susa) polo cal, despues de seis meses, encontra a "liberdade" e o seu posto de combate... (ah, para variar, como muitxs outrxs, ten prohibido ir a Val Susa).
Estamos xuntxs de novo grazas á solidariedade dxs muitxs companheiros, companheiras, e demais, que estiveron ao noso lado. Para elxs, o noso agradecemento e o noso vémonos, nas rúas ou nos camiños da rebelión e o apoio mutuo.
O noso pensamento está agora con xs companheirxs e irmanxs que aínda están encarceradxs.
A continuación (en "leer más") a ( longa e moito interesante) nosa declaración:
Declaración dxs anarquistas imputadxs en tribunal de Trento
O xogo dos roles sobre os que se basea a Xustiza de Estado prevé que vós nos acusedes e que nós, coa cabeza gacha, veñamos aquí para defendernos. Pero nós non aceptamos os roles, xa sexa porque non recoñecemos o Estado xa sexa porque o xogo está claramente trucado.
Se tivésemos que tratar con delitos específicos e coa exhibición das chamadas probas, este proceso non tería, nin tan sequera, empezado. E isto non o dicimos nós. Dino os documentos xudiciais.
Na orde de custodia preventiva que mantén aínda baixo arresto domiciliario a un de nós, defínense "escuras as razóns que a acusación alega, baseadas en simples consideracións abstractas".
Na solicitude das detencións remitida pola Fiscalía lese: "Debe considerarse que indicios de cara á existencia do delito asociativo ben poden deducirse de elementos probatorios relativos aos delitos-fins, mesmo cando estes sexan considerados insuficientes no mesmo exercicio da acción penal por tales delitos,". En termos aínda máis claros: a asociación "é premisa obrigatoria para avaliar con corrección e valorar que 'indicios' das circunstancias que, doutra forma, terían valor -neutro- dende o punto de vista probatorio".
En definitiva, sen necesidade de recorrer a unha fantasiosa asociación da que a Digos de Trento inventou mesmo o acrónimo ("GAIT", "Grupo anarquista insurreccional Trentino"), o que os fiscais Amato e Ognibene teñen na man dise rapidamente: un puñado de moscas. E isto a pesar do mastodóntico dispositivo de control tecnolóxico utilizado: 148.990 contactos telefónicos, 10.000 contactos ambientais, 18.000 comunicacións telemáticas, 14.000 datos GPS, 92.000 horas de vídeo, 12.000 fotos.
Os propios investigadores, pola súa banda, din que non teñen nin probas nin evidencias graves para determinar quen fixo as accións anónimas das que se nos acusa; por aquelas accións, deduciríase a existencia dunha organización, da cal nos formariamos parte; a nosa participación deduciríase, á súa vez, polas accións. E así sucesivamente, nunha especie de curto-circuíto lóxico.
Somos unha verdadeira dor de cabeza para os seus teoremas. O código define a asociación subversiva como "un lazo formalmente distinto para os participantes individuais", ou sexa, unha organización estable no tempo, cun organigrama, con roles, etc. -características, estas, que non poden conciliarse coa informalidade, a horizontal e a afinidade que dende sempre caracterizan as nosas relacións como as de muitxs outrxs compas. De feito, Digos e fiscais lánzanse, desafiando á gramática, ademais de á historia, a lanzar hipótese sobre unha organización "piramidal e xerárquica" compatible, milagre!, coa "espontaneidade anarquista".
Os teóricos do "G.A.I.T. " son a Digos e a Fiscalía, claramente nos, non. O "G.A.I.T." non existe de feito; e isto pola sinxela razón de que non pode existir de principio. Unha organización piramidal e xerárquica, con líderes, subordinados, tesoureiros e man de obra, é a negación mesma da idea, da ética e da práctica anarquista. Roles parecidos e o miserable mundo que leva con eles existen nas fiscalías, nos exércitos, nas institucións do Estado e na sociedade capitalista, non entre quens queren facer borrón de todo isto. Unha organización na que xs individuxs son os instrumentos intercambiables mataría as nosas ideas e os nosos sonos, mesmo antes de que a revolución empece. Cando falades de nos, pensades sempre en poder mirarvos ao espello. Pero nos somos a desorde dos vosos sonos, a negación vivente do voso mundo inxusto, aburrido e sen sentido. Estamos entre xs que non obedecen porque se negan a mandar. Estamos entre xs que nunha sala do tribunal non cambiaría nunca o seu sitio polo voso.
O xogo está amañado, dixeramos. Non porque este xuízo sexa máis "inxusto" que outros moitos, senón porque a maxistratura non é unha institución neutral da sociedade, senón o instrumento de dominación dunha minoría sobre o resto da poboación, dxs explotadorxs sobre xs explotadxs, dxs ricxs sobre xs pobres. Unha institución fiel durante séculos, como pode verse no nome mesmo dado á operación policial-xudicial contra nos. Sabedes mellor que nos, quen utilizaba o termo "zecche (carrachas)" para referirse axs comunistas, socialistas e anarquistas (1) -e de pouco serviu o ridículo latinismo co que ocultastes a vosa linguaxe fascista. Por outra parte, daquela época e daquela escola, é o artigo do código co que nos arrestastes (como outros dos vosos colegas fixeron con miles de compas); artigo que a vosa fermosa democracia nos últimos trinta anos non fixo outra cousa que agravar. Os datos relativos ás condenas impostas polo Tribunal Especial para a Defensa do Estado establecido por Mussolini non coinciden exactamente cos dos procesos por "terrorismo"?
Aquí temos a palabro máxico.
O Estado de Portella della Ginestra (2), da Praza Fonte (3), da Plazza della Loggia (4), da estación de Bolonia (5), do Italicus (6), de Ustica (7), etc. acúsanos a nós de "terrorismo", é dicir, de "violencia cega e indiscriminada cuxo obxectivo é conquistar ou consolidar o poder político" (esta é a definición que se encontraba no dicionario ata os anos setenta). O Estado dos bombardeos en Iraq, Kosovo, Afganistán, Líbano, Libia acusa xs anarquistas de querer "facer valer coactivamente" os seus principios. O Estado de praza Alimonda (8), de Diaz (9), de Bolzaneto (10), de Giuseppe Pinelli, de Franco Serantini (11), de Francesco Lorusso (12), de Stefano Cucchi (13), de Federico Aldrovandi (14), de Aldo Bianzino (15), de Francesco Mastrogiovanni (16), de Marcello Lonzi (17) e tantxs outrxs, demasiadxs, acúsanos a nós de "intimidar á poboación".
No mundo real, que non se ve polo ollo do fecho dende os que nos espiades a nós e ás nosas loitas, a millóns de explotadxs, de pobres, de excluidxs intimídalles diariamente, aterroriza, envelena, asasina a orde social que defendedes. Só en Italia, cada día catro trabajadorxs non volven á casa, e cento sesenta persoas morren cada ano nos cárceres onde nos encerrastes moitas veces e onde encontramos individuxs solidarixs e fraternais, seguramente, máis rectxs ca vós.
Fronte a esta guerra diaria conducida pola clase propietaria, quereriades que ninguén a tomase con bancos, coas axencias de traballo precario, coa tecnoloxía de control, cos instrumentos da morte e a devastación ambiental. A ira é o único capital que xs explotadxs acumularon na historia. E talvez non está moi lonxe o día no que vai ser moi difícil para vós atribuír aquilo que vos asusta a un puñado de anarquistas; o día no que será a poboación pobre e sometida a que se converta nun grande "asociación subversiva".
Pero volvamos aos documentos. Coas présas por secundar a vontade do Ministro do Interior, deixástesvos levar. Acusades a dous de nós de ter orquestrado e dirixido os enfrontamentos do 3 de xullo de 2011 en Val Susa. Somos NON TAV, e non dende onte, iso é certo. Pero para asediar as obras-forte do TAV en Chiomonte, 3 de xullo de 2011, había corenta mil persoas, e non, como escribistes sen vergoña nos vosos documentos "preto de 500 anarquistas". Curiosamente, a Fiscalía de Torino non nos acusa de ningún delito específico desa xornada, mentres que para a de Trento o teriamos planificado todo nós. Seríavos cómodo substituír unha poboación en loita, que dende fai vinte anos oponse á devastación a alta velocidade da súa terra, por un puñado de "carrachas". Desinfectar preferiblemente co gas CS do que a policía, carabinieri e policía de finanzas dispararon 4357 botes o 3 de xullo. O movemento NON TAV xa respondeu aos xornalistas e xuíces, "todos somos black-block", pero a autonomía e a horizontalidade dunha loita pola terra, a dignidade e a liberdade realmente non podedes toleralas.
A Digos esfórzase por escribir que xs participantes dos comités NON TAV serían, para nós, simplemente homes de palla e o movemento "unha reserva de recursos humanos utilizables". Non hai palabras para comentar tanto descaro. Só os homes de Estado e os capitalistas consideran a poboación "unha reserva de recursos humanos utilizables", dende logo, non os anarquistas. "Homes de palla", entón, non serán quizais os servos para quen lles ordena? Mirade as fotos dos vosos colegas que na Diaz masacraron a golpes mesmo ata persoas maiores mentres estaban deitadas, e preguntádevos de que están feitos eses homes de alí.
Entre as vosas falsificacións e a realidade dunha loita como a do NON TAV, onde xs compañeirxs puxeron todo o seu corazón, hai un abismo ético, humano, social.
Pero a Digos conseguiu acusarnos mesmo de ter instrumentalizado cinicamente a morte de Stefano Frapporti, un albanel de corenta e nove anos detido por dúas policías de paisano e encontrado, cinco horas máis tarde, morto na cela número 5 da prisión de Rovereto. Centos de persoas -familiares, amigxs e muitxs solidarixs - manifestaron durante meses a súa rabia na cidade. Nós xa fomos condenadxs por non mirar a outro lado, mentres a investigación sobre a morte de Stefano foi, como de costume, arquivada. Nos papeis da comisaría todo isto desaparece (igual que desapareceron as miles de persoas que loitaron en Val Susa o 3 de xullo de 2011): quedan só un "pequeno traficante" e xs anarquistas "instrumentalizadorxs". O círculo "Frapporti-Cabana" nacido a poucos metros de onde Stefano foi detido aquel maldito 21 de xullo de 2009 é a mellor resposta aos vosos insultos á intelixencia e á dignidade.
O voso espazo-tempo non é o noso. Mentres estamos aquí pensamos na xuventude rebelde que combate nas rúas de El Cairo. Pensamos nas mulleres e homes que, en Grecia, se alzaron para vivir sen o Estado e sen patróns. Pensamos nxs mozxs condenadxs a anos de cárcere por loitar en Xénova en 2001 e en Roma en 2011. Pensamos nas mulleres da India que se rebelaron contra a violencia machista e da policía. Pensamos en todas as mulleres e homes mortos no Mediterráneo porque buscaban un pouco de pan e de liberdade. Pensamos en todas as persoas asasinadas polas vosas bombas. Pensamos nxs nenxs palestinxs con ollos fermosos e grandes de corazóns. Pensamos nxs nosxs compas e irmáns que resisten coa cabeza alta nas prisións e matadoiros carcerarios de todo o mundo. Pensamos nos catro arrestados o 1 de febreiro en Grecia e torturados pola policía. Pensamos en todxs xs mozxs golpeadxs nas vosas comisarías e os vosos cárceres. Pensamos nxs escravxs asalariadxs nas fábricas militarizadas e nos campos de traballo chineses. Pensamos nos animais, nos bosques, nos vales e as montañas que os vosos bulldozers e os vosos beneficios devastan.
Pensamos en todo isto e non quereriamos avergonzarnos cando alguén nos preguntase un día: Mentres todo isto estaba a pasar, vós, que estabades a facer? ". Gustaríanos poder responder: "Fixemos a nosa pequena contribución coa cabeza, co corazón e coas mans".
Somos o voso imprevisto, a variable non considerada nos vosos cálculos.
Vimos de moi lonxe, e temos o mesmo sono que animaba xs campesiñxs insurxentes en 1525 en Alemaña: omnia sunt Communia -visto que vos gusta o latín.
Emitide, se queredes, as vosas sentenzas. Nós voamos máis alto.
Trento, vinte e sete de febreiro de 2013
(1) En Italia, dende sempre os fascistas chaman xs comunistas, socialistas e anarquistas: carrachas.
(2) En Portella della Ginestra, Calabria, o 1 de maio do 1946 os fascistas, protexidos polo Estado, mataron varios participantes na festa que realizaban.
(3) Piazza Fontana. Bomba fascista, o 12 de decembro de 1969, orquestrada por EUA, en colaboracion co Estado italiano, é o inicio -para algunxs- da "estratexia da tensión", despois será acusado e asasinado en comisaría o compa Giuseppe Pinelli, anarquista de Milán.
(4) Piazza della Loggia, en Brescia (norte de Italia) no '74 durante unha manifestación de obreiros, os fascistas puxeron unha bomba na praza onde remataba a manifestación, matando algúns obreiros, nunca condenouse aos fascistas por isto, é máis, sempre os protexeron.
(5) Bolonia, 2 de agosto de 1980, unha bomba dos fascistas na estación de tren remata coa vida de máis de 80 persoas, é a continuidade da "estratexia da tension", estratexia rexida por EUA coa complicidade de varios Estados europeos para impedir que a esquerda gañase, consiste en facer crer á poboación, a través de "masacres", ou sexa o asasinato de varias persoas salvaxemente que a ultradereita e a ultraesquerda son iguais, e que os partidos democráticos burgueses son a solución a estes asasinatos. É a época das leis especiais e do uso da guerra sucia por parte do Estado.
(6) En 4 de agosto de 1974, estoupou unha bomba no tren Italicus tren que provocou varias mortes e decenas de feridos, esta foi reivindicada por fascistas.
(7) Ustica, 27 de xuño de 1980, avión derrubado no espazo aéreo italiano, ás mans do exército francés ou da OTAN, todos os pasaxeiros morreron e nada se sabe de quen o causou, os servizos secretos europeos crían que no viaxaba Gadafi, o ex gobernador de Libia.
(8) Praza Alimonda, Xénova, onde os carabinieri mataron a Carlo Giuliani en 2001.
(9) Diaz, a escola Diaz en Xénova, onde a policía torturou a decenas de manifestantes durante o cumio do G8 en Xénova, 2001.
(10) Bolzaneto, comisaría de Bolzaneto en Xénova, decenas de torturadxs pola policía durante o cumio do G8 de 2001.
(11) Franco Serantini, anarquista de 20 anos torturado ata a morte polos carabineri en 1972.
(12) Francesco Lorusso, comunista asasinado pola policía italiana durante uns enfrontamentos na Universidade de Bolonia o 11 de marzo de 1977.
(13) Stefano Cucchi, detido 16 de outubro de 2009 e levado á prisión Regina Coeli e a poucos días despois apareceu morto por causas pouco claras no departamento de presos do hospital Pertini.
(14) Federico Aldrovandi, asasinado durante unha detención policial en Ferrara, o 25 de setembro de 2005
(15) Aldo Bianzino, apareceu morto a mañá do 14 outubro do 2008 no cárcere de Capanne.
(16) Francesco Mastrogiovanni, anarquista, morto aos 58 anos o 4 de agosto de 2009 no módulo de psiquiatría da clínica de San Luca de Vallo della Lucania en estrañas circunstancias.
(17) Marcello Lonzi, encontrado morto en prisión con claros signos de tortura en 2003
No hay comentarios:
Publicar un comentario