As compas de Argelaga, revista feita en Barcelona enviáronos un correio notificando que en 1 de abril estará listo o número 4 e nos envían esta breve presentación dos seus contidos (que colamos e traducimos, se ben deixamos os titulares nas súas linguas orixinais, catán ou castelán):
La invención de Brundtland. Sobre la noción de desarrollo sostenible, de Luis Ponce, é o artigo central do presente número, que versa acerca da reconstrución ideolóxica do capitalismo emprendida a finais dos oitenta do século pasado no contexto de prezos altos do petróleo, derrubamento no «Leste» do capitalismo de Estado e xiro mundial cara ao neoliberalismo. O concepto de sostibilidade será a idea comodín que definirá unha nova etapa de crecemento económico baseada na conciliación da economía e a ecoloxía a través do mercado mundial da catástrofe ambiental. No momento en que o desastre ecolóxico se volve rendible, o capitalismo vólvese ecoloxista; a economía de mercado devén compatible e complementaria coa ecoloxía institucionalizada. A partir deste momento, o capitalismo será «verde» ou non será. O desenvolvemento capitalista ha de ser sostible, é dicir, ha de conter o desastre ou, como mínimo, disimular os seus desmandos, senón terá serias dificultades. A devandita sostibilidade non pode ser garantida simplemente polo mercado, polo que se requirirán os servizos dun estado forte e con capacidade de intervención rápida fronte a situacións críticas. O capitalismo sostible camiña da man dun estado ditatorial máis ou menos encuberto.
El oro de Salave. Minería, especulación y resistencias. Introducción, de Eduardo Romero, do colectivo Cambalache, de Asturias, é un artigo que contribúe á loita contra o proxecto da empresa Astur Gold. A liquidación da época industrial e mineira en Asturias inaugura un período de agresións territoriais doadas de enumerar: tendidos eléctricos, autoestradas, urbanización salvaxe, túneles que baleiran acuíferos, despoboación absoluta do campo, prospeccións de gas non convencional, etc. Nunca antes fora máis evidente que os modos de vida, as relacións sociais nas que están inmersos e a nova morfoloxía do territorio asturiano dependen de decisións especulativas tomadas en calquera despacho lonxe de alí. Como di Eva Martínez nas conclusións del ouro do Salave (Cambalache, 2013), «Asturias foi quedando cada vez máis soa en metade da terra. Comunidade periférica na periferia europea, parece que só pode aspirar a sufrir o espolio das multinacionais que gobernan os mercados ou servir de laboratorio experimental para a enésima política de reaxuste.»
Diario de campo de un incendio en el campo, de César E. Luque, é un artigo rescatado polo interese dos aspectos sociais das catástrofes mal consideradas como naturais. O que subxacer nelas son os desequilibrios introducidos polo «progreso», responsable do estado de abandono do campo, do bosque e da devesa. Un fenómeno, ata certo punto natural, áchase en oposición coa natureza grazas a un modelo de ordenación territorial que leva consigo o amontoamento da poboación nas urbes e unha incompetente protección burocrática. O crecemento «natural» da economía autónoma induce ao incendio. Entón, o Estado aprópiase do territorio, lexisla, ordena e prohibe. O resultado final posto de manifesto polo lume é a guerra declarada da natureza contra o maltratado e desarmado territorio.
Apunts sobre la reapropiació comuna de l’espai urbà, de Guiomar Castaños, sinala o conflito formulado polos intentos de reapropiación do territorio urbano entre os seus habitantes desposuídos e un sistema que non deixa nada fóra del. Contra a metrópole dos dirixentes, a cidade dos refractarios á súa dirección. É ante todo unha cuestión de supervivencia; numerosos proxectos convivenciais e asemblearios veciñais prodúcense como resposta ao illamento e pobreza da vida urbana. Unha sociedade dentro doutra e en loita contra ela, disputándolle o seu espazo e resistindo a presión das institucións. Respectouse a lingua orixinal do texto. Se ben Argelaga aspira a unha difusión nacional, non por iso deixa de ser unha revista editada en Cataluña, dirixida tamén aos oprimidos de alí.
Manifest català per a historia social a vina i camp, de Miquel Amorós e Joan Carles Gelabertó, é unha reivindicación da historia como arma da loita de clases, algo que parece esquecerse cando se esgrime a cuestión nacional. O manifesto denuncia que a manipulación histórica das forzas soberanistas enxalza institucións oligárquicas do pasado, cuxo retorno non serviría máis que para reforzar a opresión económica cun aparato político autóctono con maiores posibilidades de asegurala. En cambio, unha lectura do pasado en clave libertaria descubrirá nel a cuestión social que, como unha constante histórica, se mostra a través de multitude de revoltas contra os opresores, tanto urbanas coma campesiñas e das formas de defensa e autoorganización que lles son propias. O texto vai acompañado dun plan xeral de traballo axeitado.
Crítica de la denuncia jurídica como estrategia de lucha contra los centros de menores, de Jorge del Arco, formúlase un cambio de perspectiva na loita contra os cárceres para nenos «infractores» e a denuncia do maltrato que é habitual nelas. Non despreza o recurso xurídico pero considérao insuficiente, posto que o obxectivo non pode ser o cumprimento dunha lei represora que nin sequera seguen os funcionarios maltratadores, senón o peche dos centros de menores. Tal obxectivo non pode conseguirse limitando a protesta ao ámbito xurídico correspondente, senón transformando a sociedade, creando outra que non necesite confinar unha parte crecente da poboación, sexa adulta, menor de idade ou estranxeira. Avoga pola coordinación de colectivos e asociacións específicas en pro dunha transformación radical das relacións sociais.
Camino hacia una sociedad sin Estado, de Miquel Amorós, recorda o primeiro paso a dar no inicio dun cambio revolucionario: a abolición do Estado. Como ben se desprende das ensinanzas da guerra civil española (1936-1939), nada bo pode esperarse á sombra do Estado, por máis arruinadas que se encontren as súas institucións. O proceso de desestatización non discorrerá polas mesmas canles, pois as condicións actuais son moi diferentes das de entón. A modo ilustrativo, o artigo vai acompañado da chamada ás armas da Comuna de Lyon, intento revolucionario de setembro de 1870 que Mijail Bakunin e os seus compañeiros aliancistas protagonizaron a través dun Comité para a Salvación de Francia.
Un resquicio para levantarse. Historia subjetiva de la Asociación de Presos en Régimen Especial. Capítulo final, de Javier Ávila, un dos seus fundadores na prisión de Ferreira da Mancha, en 1990. As circunstancias que presidiron a creación da APRE eran moito máis duras que as que propiciaron o seu antecedente máis próximo, a COPEL. A existencia practicamente ignorada fóra da prisión dun réxime especial equivalente a un cárcere dentro do cárcere, onde a vida dos presos transcorría en condicións extremas de illamento, sen apoios, a mercé de todas as coaccións e abusos, abocó a unha minoría de irredutibles a accións nunca antes practicadas como a toma de reféns. A raíz dos numerosos motíns e incidentes contra o endurecemento do encerro, nos que se destacarían os presos que constituirían a APRE, o ministro correspondente, Asunción, levantou acta dos tristemente célebre ficheiros FIES. Unha abertura para levantarse (Tokata, CSO La Gatonera, L ´ Escafandre, 2014), cuxa lectura recomendamos, é intenso e apaixonado, trasmite forza e aclara ideas que nos inducen a preguntarnos acaso o cárcere non é unha institución punitiva dentro doutra?
Elisée Reclus y la ciudad sin límites, de José Ardillo, que tamén escribiu dúas recensións de libros. Reclus é, xunto a Kropotkin, o pensador anarquista que máis influído nos reformadores partidarios da cidade xardín e a planificación rexional, tales como Howard, Unwin, Geddes, Mumford ou Vestíbulo. A actualidade da súa obra non estriba nunha reivindicación da natureza contra a civilización, cuxos males están encarnados nas conurbacións, senón precisamente na fusión de ambas as dúas. Reclus é progresista e, aínda que ama a natureza, busca na cidade a arte e a ciencia. A cidade é para el un feito civilizatorio definitivo, que non ten por que afastarse da natureza, senón que ha de fusionarse con ela. A defensa da natureza é tamén unha loita pola cidade en consonancia con ela. A cidade non se concibe sen estar en harmonía co territorio, nin o territorio coa cidade.
La descongestión de las ciudades es una necesidad inmediata y urgente, do grupo Reclus, pertencente á rexional catalá da FAI. O artigo apareceu o 1 de outubro de 1936 no semanario «Terra e Liberdade», que se editaba en Barcelona. Trátase pois dun texto único en varios sentidos, publicado en plena revolución, no que formula o problema do desconxestionamento urbano mediante un reequilibrio co campo que a colectivización facía posible. O abastecemento das grandes cidades era o problema máis urxente que se presentaba á revolución. O traballo colectivo de terras tiña como misión absorber a masa de campesiños que a proletarización lanzara á cidade para incrementar o exército de man de obra en reserva, con toda a secuela de baixos salarios, paro e miseria, e así garantir as subministracións de alimentos á poboación. A crítica non obstante non cuestionaba a industrialización nin o crecemento urbano; o proletariado revolucionario era a súa principal consecuencia.
La tierra no se vende, se cultiva y se defiende, informe aparecido en «Desde la estrada», n.º 4, novembro de 2013, publicación do Centro Social Autoxestionado palentino "Doble o Nada". Denuncia a degradación do territorio castellanoleonés unha vez foi despoboado de campesiños. Lugar para situar cemiterios nucleares, vertedoiros contaminantes e incineradoras que tratan residuos máis ou menos perigosos procedentes das cidades e polígonos industriais; tamén para especular con pistas de esquí ou estacións da ave, pasando por prospeccións de gas non convencional ou explotacións mineiras de forte impacto ambiental. As confluencia de intereses entre políticos, banqueiros, industriais e construtores son máis que evidentes, e o territorio é o grande sacrificado. Toda rehabilitación deste pasaría pola agricultura tradicional, os usos colectivos e a autodefensa, non polos empregos que poidan xurdir da súa destrución.
Noticias breves
Recensións
Comunicados
Contraste de pareceres
[84 páx. 21 x 29 cm]
No hay comentarios:
Publicar un comentario