O feito de que vivimos nun mundo de merda onde o Estado e o Capital nos impoñen, basicamente sen problemas, todo tipo de monstruosidades está máis que claro. Tamén é certo que só unha pequena minoría da poboación intenta opoñerse, de forma máis ou menos consciente, á supresión de todos os espazos de autonomía e liberdade que fan que pague a pena vivir a vida. Como parte desta pequena minoría, nós xs anarquistas, conscientes da necesidade de destruír o que nos oprime: por que non somos máis determinadxs e incisivxs?.
Un dos freos máis grandes e serios á nosa acción é, seguramente, o medo a poñer, realmente, as nosas vidas en xogo. Moi a miúdo, este é un aspecto central da loita revolucionaria que non se aborda o suficiente, porque nos obriga a sacar contas connosco mesmxs e coas nosas debilidades. Exaltamos ás chamadas "pequenas accións", doadamente reproducibles, que seguramente non asustan á "xente" e, aínda que sexamos conscientes da urxencia e a necesidade do ataque destrutivo ao sistema autoritario-tecnolóxico, somos remisxs a involucrarnos ata o fondo, a considerarnos en guerra e actuar en consecuencia.
Seguramente, é máis doado encontrarse xunto a centos/miles de persoas para defender un territorio ameazado por algunha ecomonstruosidad que esperar sós ao seu deseñador por fóra de casa. Non falo de valor, todxs e cada un/unha de nós ten medo e pon en práctica as súas estratexias para controlalo e xestionalo; mesmo xs que participan nunha chamada "loita social" están a arriscar o cárcere ou resultar feridxs (hai centos de exemplos neste sentido), non considero que sexa esta a distinción, senón algo máis complicado, ou sexa, a decisión de emprender prácticas de loita que non consideran ningunha posibilidade de mediación co Poder, que expresan o completo rexeitamento ao existente.
Podemos compartir as nosas responsabilidades cos demais e confiar en non quedar sós se as cousas se poñen feas. Non nos decatamos de canto da nosa liberdade individual perdemos, é máis, sentímonos segurxs polos límites impostos pola asemblea, podemos esconder a nosa indecisión detrás do risco de que a nosa impaciencia sexa prexudicial para o proxecto común.
Pero só cando decidimos poñer totalmente en xogo a nosa vida e, individualmente ou cos nosos afíns, golpeamos o Poder onde máis lle poida doer, só entón, teriamos o control real e poderiamos afirmar con alegría e serenidade que estamos a facer a nosa revolución. Poñer en práctica unha perspectiva de ataque directo libéranos dos grifóns das loitas defensivas, permítenos infinitas perspectivas de acción e liberdade.
Non estou a facer a simple exaltación estética do acto individual, son consciente de que a insurrección é un feito colectivo, que estalará cando xs oprimidxs se levanten en armas, pero o tema é o método co que contribuír a provocala, a nosa vida é demasiado breve e o traballo de demolición, demasiado grande e necesario como para que se poida esperar ata que todxs estean preparadxs. É máis, estou convencido de que só soprando o lume e co exemplo da acción, nos poderemos achegar a tal momento.
Outro freo que vexo á posibilidade de ataque dxs anarquistas é a forma na que moitxs compañeirxs se achegan ao social, ás chamadas "loitas sociais". Ao meu entender, a miúdo pártese dunha consideración equivocada, subestímase a xente, isto lévanos a ver o social como algo que traballar, ao que hai que achegarse con cautela para non o asustar e, pouco a pouco, levalo a posicións máis avanzadas ata que, unha vez preparado, nos encontremos xuntxs nas barricadas da insurrección.
Eu estou convencido de que xs anarquistas forman parte do social e de que deben relacionarse como iguais cos "outrxs", combatendo todas estas actitudes "paternalistas" que, inevitablemente, desembocan na política. Xs anarquistas deben golpear e atacar con todas as súas forzas, outrxs con tensións similares tomarán exemplo da nosa acción, encontrarán novxs cómplices e, cando finalmente tamén xs demais explotadxs decidan levantarse, estalará a insurrección.
Debemos ser nós xs que ditemos os prazos e os momentos de loita, canto máis incisivxs e capaces de golpear nos puntos exactos sexamos, maiores serán as posibilidades que teremos de que se propaguen as prácticas de ataque directo. Isto non quere dicir que non hai que participar nas loitas que xorden de forma espontánea, senón que témolo que facer cos nosos métodos: a sabotaxe e a acción directa.
Se en certa localidade as persoas saen á rúa para opoñerse a certa nocividade, non é necesario que tratemos de coñecelas unha por unha, que preparemos comida con elxs e, pasiño a pasiño, tratar de conseguir que suban algúns centímetros a barricada que construíron. Isto non achegará a prospectiva insurreccional, é máis, debilitará as nosas forzas, debemos golpear a empresa que a constrúe, aos que a deseñan, aos que a financian.
Debemos deixar claro que calquera pode tomar as rendas da súa vida e destruír aquilo que o destrúe. Debemos enfrontarnos á policía, non só cando intenta desaloxar a concentración correspondente, senón provocala e atacala, facer ver que é posible, que se pode/débese golpear primeiro aos que nos oprimen. Algún/nha podería argumentar que o meu xeito de ver as cousas e entender o accionar pode incubar os xermes do autoritarismo ou do vangardismo.
Ao contrario, creo que contén, en si mesmo, o antídoto a estes dous males que aflixen á acción revolucionaria. Non se disfrazan os propios desexos, dise claramente o que se é e o que se quere e, sobre todo, nunha relación de igualdade cos demais, se demostra que armando as propias paixóns, calquera pode opoñerse concretamente a este estado de cousas. A política, na miña opinión, ocúltase xusto en limitarse para seguir o ritmo aos demais, en deixar de lado certos discursos para non "asustar" ás persoas que non se senten preparadas para entendelos.
Debe quedar claro que xs anarquistas buscan cómplices cos que sublevarse e non unha opinión pública moderadamente favorable a vagos discursos sobre a liberdade e a autoxestión. Outra das críticas que a miúdo se lles fai a quen practican o ataque contra o Estado e o Capital, de forma máis ou menos intelixente, máis ou menos acertada, é a de meterse nunha espiral de acción/represión cos aparatos do Poder sen dar pasos adiante no camiño da insurrección.
Certamente, é difícil negar que canto máis representemos un perigo para o Poder, máis se emperrará este en reprimirnos, pero isto, por desgracia, é natural e tal concatenación de causa-efecto soamente se deterá cando a multiplicación e a propagación dos ataques provoque a ruptura insurreccional.
Pensar que a revolución será só o resultado da toma de conciencia dxs explotadxs, despois de décadas de "adestramento" no ximnasio das loitas intermedias, guiados por unha minoría de iluminadxs que xs levan da man, indo a penas un paso por diante delxs, e aprazando continuamente o momento do conflito armado, é pura ilusión.
Esta práctica é dúas veces perdedora porque, renunciando á acción directa, renunciamos a vivir plenamente a nosa vida, a facer aquí e agora a nosa revolución. En segundo lugar, é perdedora porque deixa entender que o Estado dará tempo as oprimidxs a que se decaten de organizarse da súa condición, de coñecerse, e logo, talvez, de sublevarse, antes de esmagalxs.
Un pequeno exemplo diso sería a República libre da Maddalena [da loita Non Tav de Val Susa]: varrida antes de que ninguén puidese crer que representaba un perigo real para a autoridade estatal. Ademais, o Estado, talvez, máis poderoso que a forza militar, dispón dunha arma eficaz: a recuperación. Un exemplo, cando o problema da vivenda é urxente, as loitas e okupaciones multiplícanse e se os desaloxos non resolven o problema, o Poder pode xogar a carta da legalización. Que farán xs explotadxs cos que loitamos cóbado con cóbado unha vez que teñan un teito sobre a cabeza?
Quizais pidan máis, continúen rebelándose, pero contentaranse máis doadamente e nós estaremos obrigadxs a tirarnos de cabeza á próxima loita esperando que esta vez nos vaia mellor... Só cando a nosa acción non prevé a posibilidade de mediacións, cando a nosa loita vai directa a destruír o que nos oprime, o Estado non nos poderá enganar coa recuperación: ou ten a forza para esmagarnos ou deberá sucumbir.
Se temos a capacidade de tratar de difundir a práctica do ataque e da acción directa, se sabemos botar gasolina ao lume das tensións sociais, avivándoas e intentando evitar a recomposición, talvez, consigamos realmente incendiar o terreo.
Antes de concluír, querería determe noutro aspecto que, ás veces, parece ser un freo para a nosa acción: a análise dos efectos e as transformacións do dominio.
Con demasiada frecuencia, parece que esta non sirva para darnos maior capacidade de incidir na realidade, senón para alimentar medos e sensación de impotencia fronte á magnitude do desafío e a monstruosidade das nocividades que afrontar. Canto máis analizamos os aspectos totalitarios e prexudiciais da tecnoloxía, máis denunciamos os proxectos autoritarios do Estado e menos afiamos as nosas armas.
Aterrorizamos xs que lles gustaría actuar con investigacións máis ou menos profundas sobre os últimos descubrimentos do control. Non estou a soster que non sirvan as análises e os afondamentos, senón que non deben converterse en fins en si mesmos, exercicios de capacidade intelectual separados da acción directa. Para que serve publicar listas interminables de empresas responsables da destrución da natureza se ninguén as ataca? Xa por si sós, a inmensidade e a impotencia dos aparatos estatais e económicos, a miúdo, fannos dubidar da posibilidade de golpealos con eficacia.
Desastres ambientais como a marea de petróleo no Golfo de México ou Fukushima parecen dicir que non se pode facer nada para deter a guerra da sociedade industrial contra o ser humano e a natureza. A pesar de todo, non somos indefensxs, mínimxs instrumentos de análise, a acción directa e a decisión duns/dunhas poucxs poden demostrar que non todxs nos resignamos a aceptar pasivamente e, ao mesmo tempo, indicar aos demais explotadxs que aínda é posible opoñerse. Por exemplo, a acción dxs compañeirxs do núcleo Olga da FAI/FRI dinos que é posible solidarizarse cos afectadxs pola catástrofe nuclear, tamén dende o outro lado do mundo, e golpear concretamente a industria do átomo.
Espero que as miñas reflexións sirvan para iniciar un debate entre compañeirxs cara a aclarar e quitarse de enriba todo o que nos limita na acción anarquista. Coraxe e forza para xs compañeirxs que practican a acción anónima, coraxe e forza para aquelxs que dan nome á súa propia rabia, coraxe e forza para aquelxs que, coas súas accións, dan vida á FAI/FRI: Hai todo un mundo por demoler.
Nicola Gai
Casa Circondariale di Ferrara
Via Arginone 327
44122 Ferrara
Italia
Non entendo a falsa dicotomía entre "anarquismo social" vs. "acción revolucionaria". Acaso non se pode apoiar o asamblearismo e a autoorganización ao mesmo tempo que a práctica insurreccional?
ResponderEliminarNin o diálogo e o "buen rollito" van derribar o poder, nin a loita e a acción violenta por sí soas van facer deste un mundo mellor.