[Málaga] a xuíza María Luisa Cienfuegos cualifica unha violación múltiple como "relacións consentidas"

Colamos (e traducimos) do blogue "Palabra de Artivista" este artigo asinado por Shangay Lily:

Unha onda de asombro e estupor embargou a toda España, a que vive no século XXI, claro, a outra está dilucidando se a terra é plana ou redonda, ao saber que a escura xuíza María Luisa Cienfuegos Rodríguez, que levou o caso da moza violada por cinco homes en Málaga, decidiu, cunha présa nada tranquilizadora, arquivar unha terrible denuncia de violación. Por suposto, inmediatamente tivemos que sufrir todo o circo mediático machista que nos recordou o papel da muller nesta sociedade: vítima consentida se é que se empeña en vivir en igualdade de condicións.

Ao parecer, a xuíz e o fiscal, que seguen vivindo nos anos 50, sustentaron a súa decisión nas contradicións da vítima e nun video de 1 minuto no que se ve á vítima facéndolle unha mamada a dois violadores no que parece gozar diso (vese que a xuíza e o fiscal non coñecen moito da dinámica dos realities nos que se distorsiona a verdade ocultando gran parte do filmado e poñendo un mero momento que non ten sentido sen o resto)

Da finísima psicoloxía e criterio da xuíza María Luisa Cienfuegos (que recibiu o premio limón á "peor" xuíz de Málaga de mans da Agrupación de Avogados Novos do Colexio de Avogados de Málaga) cabe pois deducir que cando un xornalista secuestrado en Irak sae dándolle a razón aos seus verdugos e afirmando que a culpa de todo téñena as súas conciudadanos, está accedendo a que lle decapiten e dando o seu consentimento, non? Por non falar da síndrome de Estocolmo ou o de indefensión aprendida. En fin, que a psicoloxía humana é levemente máis complexa que as catro moralinas cristofascistas ou os prexuizos de pobo.

Pero ese arquivo da xuíz María Luisa Cienfuegos pareceu dar carta branca ao peor machismo, a peor misoxinia. Os primeiros foron os gañanes violadores que se envalentonaron ante os aplausos (noxentos) dos seus familiares e compañeiros de barrio que parecían vivir isto como un triunfo da súa violenta agresión ante os outros. A este dantesco espectáculo de pais descamisados, tatuados con rosarios e emocionados coa bravuconería ignorante do seu neno, seguiulle unha tromba de desculpas e desdecirse dos "blandiprogres" de rede social que sempre seguen á masa ou o popular. E esta traizón e deserción dos que enerxéticamente condenaran a violación xa deu paso a puras agresións verbais co peor do machismo nas redes sociais. De súpeto toda a moralina nacional-católica cristofascista "que nunca se vai, simplemente téñena agochada nos armarios" reapareceu con máis virulencia que nunca e impuxo sobre calquera lóxica ou sentido común a misóxina noción de que calquera muller que goce do sexo, coquetee, ou o aparente, merece ser violada. De súpeto o testemuño dun machista e ignorante vendedor de hamburguesas que describiu como "pornografía" o que á súa vez estivo mirando atentamente era o determinante para decidir a vontade ou a psicoloxía dunha muller. Como na cristofascista lei de Gallardón, a muller non sabe realmente o que sente ou pensa, son os homes (o seu xefe, o hamburguesero, amigos na caseta...) os que nos van explicar o que ela sente en cada momento malia só estar por momentos. E si parece que está gozando, aínda que sexa por mor dun terror paralizador tras escoitar dos violadores “o te enrollas con nosotros o te matamos”, como ela testemuñou (pero de súpeto o seu testemuño non vale nada e sin o dos macarras machistas rodeados de familiares e amigos de barrio que aplaudían a súa violación e roubo).

Só un matiz que María Luisa Cienfuegos non parece entender desde a súa burguesa "señoría" (foi definida por un tuitero que a coñecía como "unha señora", etiqueta que inmediatamente tacha de puta ás demais, e por outro avogado que traballou con ela como prepotente, "a típica xuíza conservadora que se cre feminista aínda que só o é para o que lle convén"), cando unha muller di que a violaron, é que a violaron. Paréceme despreciable difundir o repulsivo concepto de "falsa denuncia" por parte de quen non ten nada que gañar con iso. E esquécese de que a muller violada, que agora todos queren retratar como unha vengativa muller odiahomes aproveitándose da suposta "discriminación negativa cara aos homes" existente (en serio, moitos artigos cristofascistas, do mesmo xeito que Toni "apoia maltratadores" Cantó, usaron o delirante concepto coma se existise), xamais foi a unha comisaría a denunciar aos seus violadores, foi atopada pola policía tirada nunha rúa chorando desconsoladamente e cando lle preguntaron contou que a violaran e roubaran. Declaración da que dá fe o parte de lesións no hospital ao que a levaran e no que lle tiveron que dar puntos de sutura e descubriron desgarros. Quérenme dicir que os desgarros son consentidos como dixo un dos noxentos violadores que lle penetrou analmente "por esixencia de ela"? En serio o seu mínimo sentido común non lle di que iso dunha muller pedindo sexo anal ao besta non é moi creíble cando logo denuncia que a violaron? En serio vaste alinear, querida María Luisa, cos iñorangutanes que din que dixo o da violación porque se arrepentiu logo do que fixera (esa moral cristofascista que queren impoñer e que a fai unha Magdalena arrepentida de ser libre sexualmente) ou que o dixo porque se deu conta logo de que lle gravaron e polo que dirán? En que quedamos, é unha guarra amoral ou unha catoliquiña arrepentida que perde a cabeza pero non a perde porque se dá conta pero logo non se deu conta? Que explicación peregrina dunha violación é esa? E para deixar en liberdade e arquivar o caso.

Permítame señora xuíza que compare o seu proceder co dun compañeiro no caso do mozo Alfon. Sen probas, sen pegadas dactilares, sen antecedentes penais (intentaron coar nos medios os policiais como penais cando xa sabemos que os antecedentes policiais só queren dicir que a policía intenta acusarte mais non o consegue), sen indicios tras varios rexistros, o xuíz insistiu en metelo no cárcere e no réxime de illamento FIES alegando alarma social. Alí estivo case 3 meses ata que a indignación cidadá obrigoulles a deixalo en liberdade ou xulgarlle. Agora queren xulgarlle sen probas para encirrarlle de novo.

Xa que estamos, alúguese no videoclub (ou en internet) a película Acusados, pola que Jodie Foster gañou o seu primeiro Oscar, na que se explica moi ben como funciona a hipocresía, cultura e estigma da violación que sempre culpa á muller e xamais ao home ao que concede o dereito de violar en caso da máis mínima liberdade entre iguais.

Finalmente aclararte, querida xuíza, que cando unha muller di que a violaron é que a violaron. O asqueroso mito machista cristofascista da muller que se venga dos homes por puro sadismo acusándolles falsamente de violación ou agresión é unha mentira descomunal publicitada polo patriarcado e os homes afeitos a abusar das mulleres ante a indiferenza e o silencio desta sociedade machista e cómplice. Se fica con algunha dúbida, xuíza que non quería ás mulleres, le as repulsivas declaracións machistas do alcalde de Valladolid, ese ser cristofascista que intenta converter en vítimas aos verdugos chamado Francisco Javier León da Riva.

Todo isto serviu para desarmarizar o peor e máis noxento machismo que de habitual escóndese tras un elaborado discurso misóxino e que de vez sae ás rúas a linchar a esta pobre moza de 20 anos pedindo todo tipo de agresións e castigos por ser violada, non moi diferente ao repulsivo Islam que as asasina por honor da familia e os agresores. De súpeto, unha horda de borregos corrían a glorificar á panda de delincuentes violadores coa mesma presteza coa que lles condenaron antes. Os argumentos máis peregrinos servían para xustificar ese sangrante machismo: que si, de súpeto, os xuíces son todos infalibles e xamais deron mostras de prexuízos, clasismo ou machismo (aja, si claro, que llo digan ao que retirou a tutela ás nais lesbianas de Alacant ou aos que perpetraron tantas agresións franquistas en plena democracia), as testemuñas eran todas imparciais e limpos da prexuízos aínda que falasen desde un machismo noxento que equiparaba estar cos agresores antes coa inexistencia dunha violación horas despois, porque todos sabemos que os asasinos psicópatas nunca máis confraternizaran coa vítima para gañarse a súa confianza e logo desvelarse como crueis sádicos.

Mentres, dando voz á dereitona máis misóxina, o panfleto cristofascista ABC lánzase a negar a violación e ata falar de "discriminación negativa contra o home" que converte en vítimas aos noxentos violadores.

Pola rúa hai que aguantar as agresións que chaman piropos e si, en lugar de indignarte, sorrís, xa estás aceptando a posible violación.

Respecto diso permítome recordar as palabras da teórica queer Virginie Despentes, que foi agredida sexualmente por tres homes cando apenas tiña 17 anos e dedica un capítulo completo da súa obra Teoría King Kong á cuestión, como ben analiza este artigo:

1- "Desde o punto de vista dos agresores, arránxanllas para crer que si elas sobreviven é que a cousa non lles disgustaba tanto (...) Na nosa cultura, desde a Biblia e a historia de Xosé en Exipto, a palabra da muller que acusa ao home de tela violado é unha palabra que poñemos inmediatamente en dúbida. Velaquí un feito aglutinador, que conecta a todas as clases sociais, todas as xeracións, todos os corpos e todos os carácteres. Pero, como explicar que nunca oiamos ao adversario: "fulanito violou a fulanita, en tales circunstancias"? Porque os homes seguen facendo o que as mulleres aprenderon a facer durante séculos: chamalo doutro xeito, adornalo, darlle a volta, sobre todo non chamalo nunca polo seu nome, non utilizar nunca a palabra para describir o que fixeron. Pasáronse un pouco?, ela estaba "un pouco bébeda" ou ben era unha ninfómana que facía coma se non quixese: pero si ocorreu é que, en realidade, a moza consentía. Que faga falta pegala, ameazala, agarrala entre varios para obrigala e que chore antes, despois e durante, iso non cambia nada; na maioría dos casos, o violador arránxallas coa súa conciencia: non foi unha violación, era unha puta que non se asume e á que el soubo convencer. A menos que ese non sexa un peso demasiado difícil de soportar, tamén ao lado deles. Pero non sabemos nada, eles non din nada."

2- "A mensaxe que nos dirixen está claro: por que vós non vos defendedes máis violentamente? O que resulta sorprendente, efectivamente, é que non reaccionemos dese modo. Unha empresa política ancestral ensina ás mulleres a non defenderse. Como sempre, dobre obriga: facernos saber que non hai nada tan grave, e ao mesmo tempo, que non debemos defendernos nin vingarnos. Sufrir e non poder facer nada máis.

Pero as mulleres senten aínda a necesidade de afirmar: a violencia non é unha solución. Xa que logo, o día que os homes teñan medo de que lles laceren a polla a golpe de cúter cando acosen a unha moza, seguro que de súpeto saberán controlar mellor as súas paixóns "masculinas" e comprender o que quere dicir "non". Eu preferiría, aquela noite, ser capaz de deixar atrás o que ensinaran ao meu sexo e degollarlos a todos, un por un. En lugar de vivir como unha persoa que non se atreve a defenderse, porque é unha muller e a violencia non é o seu territorio, coma se a integridade física dun home fose máis importante que a dunha muller. (...) Estou furiosa contra unha sociedade que me educou sen ensinarme nunca a golpear a un home si me abre as pernas á forza, mentres que esa mesma sociedade tenme inculcado a idea de que a violación é un crime horrible do que non debería repoñerme. (...) Resulta sorprendente que en 2006, mentres que todo o mundo paséase con minúsculos ordenadores portátiles, con cámaras de fotos, teléfonos, axendas e aparellos de música no peto, non exista aínda un só obxecto que podamos meternos na cona cando saímos a dar unha volta e que cortaría en pedazos a polla do primeiro idiota que quixese entrar sen permiso. Quizais non sexa desexable que o sexo feminino sexa inaccesible pola forza. É necesario que siga aberto e medorento: unha muller. Si non, que definiría a masculinidad"?

3- Nos obstinamos en facer coma se a violación fose algo extraordinario e periférico, fóra da sexualidade, evitable. Coma se concerniera tan só a uns poucos, agresores e vítimas, coma se constituíse unha situación excepcional, que non di nada do resto. Cando, pola contra, está no centro, no corazón, na base da nosa sexualidade. Rito de sacrificio central, está omnipresente na arte, desde a antigüidade a súa representación nos textos, a escultura, a pintura é unha constante a través dos séculos. Nos xardíns de París e nos museos, vemos representacións de homes forzando a mulleres. Nas metamorfoses de Ovidio parece que os deuses pasan o tempo querendo tirarse a mulleres que non están de acordo, conseguindo o que queren pola forza. Fácil, para os que son deuses. E cando se quedan embarazadas, encima as mulleres dos deuses vínganse delas. A condición feminina, o seu alfabeto. Sempre culpables do que nos fan. Criaturas ás que se responsabiliza do desexo que elas suscitan. A violación é un programa político preciso: esqueleto do capitalismo, é a representación crúa e directa do exercicio do poder. Designa un dominante e organiza as leis do xogo para permitirlle exercer o seu poder sen restricción algunha. Roubar, arrincar, enganar, impoñer, que a súa vontade exérzase sen obstáculos e que goce da súa brutalidade, sen que o seu contrincante poida manifestar resistencia. Correrse de pracer ao anular ao outro, ao exterminar a súa palabra, a súa vontade, a súa integridade. A violación é a guerra civil, a organización política a través da cal un sexo declara a outro: eu tomo todos os dereitos sobre ti, fórzoche a sentirte inferior, culpable e degradada.

A violación é o propio do home; nin a guerra, nin a caza, nin o desexo cru, nin a violencia ou a barbarie, a violación é o único que as mulleres -ata agora- non se reapropiaron. A mística masculina debe construírse coma se fose perigosa, criminal e incontrolable por natureza. Por iso, debe ser rigurosamente vixiada pola lei, gobernada polo grupo. Detrás do veo de control da sexualidade feminina aparece o obxectivo principal do político: formar o carácter viril como asocial, pulsional, brutal. A violación serve como medio para afirmar esta constatación: o desexo do home é máis forte que el, non pode dominalo. Oímos aínda dicir "grazas ás putas, hai menos violacións", coma se os varóns non puidesen conterse e tivesen que descargarse en algures. Crenza política construída e non evidencia natural -pulsional-, como nos queren facer crer. Si a testosterona fixese deles animais de pulsións indomables, entón matarían tan fácilmente como violan. E este non é o caso. Os discursos sobre a cuestión da masculinidade están esmaltados con residuos de oscurantismo. A violación, o acto condenado do que non se debe falar, sintetiza un conxunto de crenzas fundamentais sobre a virilidade".

(Fonte: "Teoría King Kong", Ed. Melusina, pp. 31-32; 39-44)

O que nos leva ao que moitas e moitos feministas denunciaron como a Cultura da violación, un fenómeno que se intentou ridiculizar en twitter co hashtag #machismopúblico que ridiculizaba o feminismo e calquera denuncia de machismo. A mensaxe que esa xuíza e os medios enviaron á poboación é claro e, tras aburrirse de ler barbaridades baixo o hashtag, Beatriz resumiuno moi ben nun tuit:

Para finalizar, non quero esquecer un factor que creo que foi determinante na celeridade coa que se arquivou o caso e pintado á vítima de violación como unha histérica (un dos términos favoritos do patriarcado) que denunciou falsamente aos seus violadores: a presión do Concello e o seu linguateiros Alcalde por desligar a lucrativa Feira de Málaga de calquera acontecemento luctuoso. Somos moitos os que sospeitamos que haxa unha presión por parte do alcalde Francisco de La Torre porque este suceso se barra debaixo da alfombra canto antes e non se asocie a unha feira que se quere vender como segura, alegre e popular. Para todos os efectos, negouse a propia existencia das violacións, por iso a enorme presión popular por relanzar o imaxinario machista da "denuncia falsa" cando moitas asociacións e organismos oficiais declararon escandalizados que a incidencia de denuncias falsas só chega ao 0,01% segundo os datos da Fiscalía Xeral do Estado, e cando se refire aos casos con condena firme por denuncia falsa a porcentaxe baixa ao 0,0045%.

Francisco de La Torre, alcalde de Málaga vindo do franquismo, meteu a pata cando correu a facer declaracións sen informarse que certificaban a violación. Logo o seu equipo correu a intentar arranxar os seus repugnantes declaracións que minimizaban a violación co insultante argumento de que "hai miles de violacións en España ao día" (bonita forma de dicir, a túa non importa porque é unha máis e xa o aceptamos como normal), e cando non souberon como retirar ao misóxino alcalde do PP do foco mediático que xa estaba sobre a mesma cidade, decidiron que o mellor era cortar co caso, arquivalo e pintar á vítima como unha tola que ía acusando de violacións inexistentes a pobre rapaces que só lle desgarraran vaxina e ano nunha pracenteira experiencia e que, tal como declararon os violadores en Antena 3, o fixera porque lle roubaran os menores que lle gravaron previamente (criaturiñas) o bolso co gañado ese día, 35€, e o móbil. Ata tal punto chegou o delirio negacionista xudicial que se nega ata que lle roubaran aínda que os agresores recoñeceranno en televisión (vino cos meus ollos). Nega todo e que a Feira siga, foi a estratexia do alcalde, o concello de Málaga e a xuíz presionada polo establishment.

Á fin e ao cabo, que importa que violen a unha mociña díscola comparado co prestixio da Feira do Sur?

Pero, malia esta horrenda campaña mediática e social para convencernos de que non houbo violación e que nos equivocamos, miles de feministas en rede secundamos, ata facelo trending topic, o hashtag #NoEstásSola. E pedimos que se reabra o caso. Podes asinar a petición de Change aquí.

E o luns ás 19 horas, manifestarémonos/manifestarémosnos fronte ao cristofascista Ministerio de Xustiza de Gallardón "o misóxino", para pedir iso mesmo. O lema é claro: Fronte á xustiza machista, resposta feminista #NoEstásSola Luns 25 19 h Protesta fronte ao Ministerio Xustiza (C/ San Bernardo 45)