Se non votas non te queixes

Como hoxe é o día de reflexión e non se pode facer campaña electoral, imos disfrutar un pouco da desobediencia que tanto nos presta para darlle caña a farsa democrática. Cousa de imperiosa necesidade, lamentablemente, pois comprovei nas miñas propias carnes estes últimos días como o discurso electoralista colouse incluso nos lugares máis insospeitados. Patidifuso quedei cando xente que se reclama libertaria, que frecuentou hai máis dunha década os locais e colectivos que daquelas xestionávamos, defendía con vehemencia o voto para un destes partiduchos "enrollados" que surxiron aredor do 15M como as moscas surxen aredor da merda. Partidos sen escrúpulos (como todos) que elaboran os seus programas electorais metendo nunha mesma habitación a un membro de Stop Desafiuzamentos, a outro do 15M, a un represaliado do 22 de marzo e a un negro (mellor se é gay) e lles dín: "Ala, escrivide o que queirades". Total non van gañar, e aínda que gañaran farían igual o que lles saira "dos escaños".

Bueno, pois por todo iso, por tanto tontolaba recriminandonos a nós que non "exerzamos os nosos dereitos", e para completar un pouco os textos antielectorais xa publicados, imos rescatar este outro artigo que elaboramos hai tempo noutras eleccións:


Se non votas non te queixes. Vaia absurda afirmación! Acaso non existe outro xeito de participar nos asuntos do noso arredor? É entón o acto de meter un papel nunha urna, en períodos de varios anos, o único método polo que un ser humano pode participar das decisións que o afectan na súa vida? A realidade do noso entorno está composta de multitude de formas nas que un pode tomar decisións políticas máis alá de decidir, de entre un reducido grupo de usurpadores da soberana decisión, cal será o seguinte chupóptero encargado de manternos apartados do exercicio real do control das nosas propias vidas.

De feito é ao contrario: Se votas non te queixes, posto que se participaches do xogo, por forza terás que acatar o seu resultado. Se apostas ás cartas e perdes, que dereito tes a protestar? Ti es o culpable da túa propia desdita. Somos os que non participamos da farsa electoral os que poderemos, en todo caso, queixarnos por sufrir os desastrosos resultados do engano do sistema representativo. Porque nós sabemos que na ruleta electoral, como no resto de xogos de azar, a Banca sempre gaña; mal que vos pese aos ludópatas democráticos, empeñados en apostar o noso futuro entre un vermello e un negro que, a fin de contas, sempre ofrecen un idéntico resultado.

A triste realidade é que o que vota é responsable do goberno resultante da votación á que concorreu, xa votase por quen gaño ou por calquera outra opción do xogo democrático, posto que co seu voto concedeu lexitimidade ao sistema delegativo. A participación no enganoso ritual de perpetuación capitalista desármate moralmente para impugnar os seus resultados.
Se ninguén votase, a inxusta partidocracia perdería a súa lexitimidade e veríase obrigada a mostrar a verdadeira natureza despótica na que se sustenta, unha vez desposuída da súa fachada popular.

De verdade cremos que dentro de cen anos alguén recordará que partido estaba en que momento no poder? Evidentemente non, porque no fondo a alternancia de partidos só ofrece unha xestión continuada dun mesmo sistema de goberno. Mantendo inalterable a inxustiza en canto á distribución económica, política e social. E isto vai por calquera outro partido que puidese substituír aos actuais con opcións de goberno para que, co cambio, todo puidese seguir igual.

Xa sen entrar na inxustiza intrínseca que se esconde tras a democracia representativa, é importante saber que o sistema ten fortes mecanismos de control mediante os cales, canto máis se achega un partido ao poder, máis tivo este que renunciar aos seus principios para render obediencia a aqueles que detentan o verdadeiro poder na sombra. Se non é así, os medios de información, en mans dos preeminentes grupos empresariais, así como toda a batería de medidas legais, políticas e financeiras destinadas ao soporte do status quo, encargaríanse de anular calquera posibilidade real dun cambio político. Nos escasos casos nos que todas as medidas de contención fallaron e un partido político con verdadeiras ansias de cambiar algo chegou democraticamente ao poder, a historia ensínanos, sen ningún xénero de dúbidas, como á tan sacrosanta democracia non lle caen os aneis para transformarse en cruel e férrea ditadura, en evidente conivencia coas democracias circundantes, con tal de que continúe o libre fluxo de capitais e se manteña o esquema xeopolítico. E se alguén dubida do aquí afirmado que recorde o socialismo chileno de Allende,as eleccións palestinas do 2006 ou, sen ir tan lonxe, o que aconteceu aquí mesmo no ano 1936.

Así que aqueles parvos que nos reprochen que coa nosa negativa a participar do circo electoral favorecemos unha ou outra opción política determinada (idénticas á fin e ao cabo, como tres décadas e media de democracia parlamentaria nos permitiron comprobar), que saiban que moito máis temos que reprocharlles nós a eles. Pois quen elixe o malo para que non veña o peor, condénanos a todos a vivir sempre mal.

Ningunha revolución saíu nunca das urnas. A verdadeira política está na rúa, arrancándolle ao poder o dominio das nosas vidas por medio da asemblea, a autoxestión, a loita e as barricadas. Porque teremos que ser nós mesmos, sen delegar en falsos representantes nin servís partiduchos, os que fagamos polos nosos medios deste un mundo mellor. Os que consigamos, paso a paso, o verdadeiro control das rendas das nosas vidas.


C.R.