Sobre policias infiltrados

Colamos (traducido) este texto publicado onte na web chilena Hommodolars, asinado por Nac, e que ven a corroborar que os métodos represivos e de criminalización da disidencia en Chile practicada por gobernos e falsimedios non distan dos realizadas nestas terras, de feito colamos este video do 15M Barna da manifestación realizada nesta cidade o sábado pasado como protesto polo xuízo ás 20 encausadas en "Atruem el Parlament", onde destacan a presencia de infiltrados policiais encarapuchados:



Volveuse un costume que en cada manifestación onde se ataca ou altera a orde, saia ao campo de xogo o concepto do "infiltrado". Quen é? Adoitábase entender como aquel que se adentraba nunha organización política co fin de obter información para o Estado. Hoxe polo xeral asociase a un policía de civil que actúa de xeito encapuchado en manifestacións e ao que se lle achaca incitar a que a policía reprima. Pódese negar isto? A súa existencia, non. A súa definición... xa é un pouco máis cuestionable.

Centrémonos no que dan por feito, nos medios de comunicación do capital. Lemos como algúns "convocantes" ou como queira chamárselles, din que a policía deixa actuar os encapuchados. Danlles "cancha libre". Conclusión, esa pasividade policial tería como obxectivo xustificar a represión e de paso callar na idea de que os que realizan determinadas accións serian policías pois saben que están amparados polos seus colegas...

Aquí vale facerse unha pregunta. Necesita a policía unha xustificación para reprimir? Esa policía que fai o que lle peta... realmente necesita xustificar o seu actuar ante unha opinión publica que nunca cuestionase os seus procedementos? Pero falando a serio... necesitan xustificar ante algún poder, algunha institución o porque sacan a porra á xente cando lles dá a gana, se quen miran os protestos por televisión se excitan ao ver como mallan nos vándalos" e logo dirán "algo estarían facendo"?

Tiramos unha primeira conclusión: Non cremos que a policía requira de xustificar o seu accionar. E de aquí imos cara a outro punto que pasa case desapercibido. Tomemos o caso do "infiltrado" no pedagóxico universitário (Peda), onde se di que este policía infiltrado tería chegado cunha máscara e queimando unha bandeira, "incitara" a que os demais estudantes o acompañasen a enfrontarse á policía (iso di a federación da devandita universidade, ver acá). Acorde ao que xa mencionamos, dubidamos que o devandito acto dun policía infiltrado teña como obxectivo que o sigan para así reprimir. Que creemos?. Como idea nada mais, e en vista do que pode observarse, esta acción parece ser algo mais que unha "provocación", semella mais ben unha táctica bastante astuta para ter conta de quen son os revoltosos, quen son os que se suman, e así identificar aos que están dispostos a ir ao "choque".

Repetimos necesita a policía xustificar a represión? Difícil. Pero a idea que as accións a rostro cuberto son unha estratexia da policía, mais alá que certifiquemos que efectivamente hai pacos de civil encapuchados, ten algunhas consecuencias importantes para nós. Esta postura de que a acción é para reprimir levou a que en moitas manifestacións se asocie a acción directa con policías. Iso é basicamente auto-expropiarse dun método que nalgún momento haberemos de ocupar se é que de verdade pretendemos acabar co capitalismo e temos claro que non será polos votos. Ao asociarse estas accións con policías, simplemente desarmámonos. Entre os mesmos que están na rúa se arman pelexas gratis que a prensa mostra como algo positivo, expoñendo como sempre a determinación que moitos teñen no seu accionar ao discurso da prensa. Chegamos a un punto en que unha acción que devela á autoridade en tensamento, que a mostra lonxe de posuír unha existencia a priori ou necesaria para as relacións sociais (case parte da estrutura de todos os seres en tanto son-con-outros); convértese en algo montado polas policías e o Estado. Toda esa potencia do acto dilúese.

Sin, hai policías infiltrados e encapuchados. Pero... buscan xustificar a represión? É absurdo. Parece mais coherente que o que buscan é identificar os que realizan accións directas na rúa ou en universidades. Estar a atacar un banco, por exemplo, e despois saber que, aquel que estivo ao teu carón e ata intercambiaches unhas palabras con ele, resulto ser un policía, remata sendo algo bastante perigoso. Pero ao parecer embriagámonos coa prensa, que curiosamente dá a coñecer estes casos e descríbeos tal cual se denuncian. Ao final encontrámonos con suxeitos que onde ven unha carapucha ou unha acción mais alá do que permite o instituído dunha manifestación, o atribúen a unha conspiración do Estado.

Entón o feito que somos capaces de manter unha alameda cortada durante horas, unha capacidade que pode abstraerse a outras cuestións mais concretas en relación a atacar as relacións imperantes, transfórmase en algo que NÓS NON FACEMOS...

Neste xogo hai algo tamén de crer que somos incapaces de facer certas cousas. E por outra parte expresa unha idea respecto ao Estado: este exerce a violencia en certas condicións que o facultan para aquilo. Fixémonos que os discursos que falan contra encapuchados-policías baséanse en que están a crear a situación para que eles actúen. Recoñécese que o Estado actúe con violencia cando este así o considere. Deste pensar poderiamos dicir que se nos tomamos liceos entón estariamos a xustificar a represión. E así con varios casos onde mellor non fagamos nada. Se recoñecemos a autoridade da policía para reprimir, pero lles alegamos que eles crean esa situación, estamos cagados. A autoridade actuará cando o estime e recoñecer a súa legalidade en certas ocasións non serve de moito. Non a recoñecer non serve de moito tampouco, pero polo menos proporciónanos a facultade de ter claro que as nosas accións non xustifican a represión, simplemente activan os mecanismos de defensa do Capital a través do Estado. Pero iso dá para outras discusións.

A problemática dos infiltrados propoñemos abordala non como persoas que buscan a represión, senón como inimigos que se confunden connosco para analizar estratexias, berros, palabras, alcumes, identidades. Cando sae na prensa unha análise policial sobre a loita na rúa, moitas veces parece que estes non corresponden a meras observacións a través do que gravaron.

Os verdadeiros infiltrados son os que conteñen a forza de corazóns en chamas. E con isto referímonos ao ímpeto dos que pasan ao ataque na súa forma máis "pura" pero que son pura potencia para que ese ataque se volva máis abstracto e efectivo. A convicción esta. De aí parte un autodesenvolvemento cara ao ataque constante entendido como unha sabotaxe que é arte, poesía; que é tensionar as relacións mercantís constantemente ao tempo que se crean escenarios temporais onde queda develado a fraxilidade do capital.