Traducimos da súa web:
Patricia Heras suicidouse o 26 de abril de 2011. Cumpría unha condena de tres anos de prisión. Aplicáraselle o terceiro grao. Aos seis meses de ingresar no cárcere, quitou a vida na súa casa, aproveitando que o seu réxime penitenciario só a obrigaba a durmir na súa cela. Nacera en Madrid, pero estudaba filoloxía na Universidade de Barcelona e escribía poesía. A súa familia e os seus amigos coinciden en retratala como unha moza hipersensible, solidaria e chea de inquietudes. Unha das súas profesoras sostén que se caracterizaba por "unha sensibilidade e unha lucidez que poucos máis tiñan dentro da aula. Ademais de persoa extremadamente educada, lera moito e dedicárase a reflexionar sobre as constantes humanas con refinamento espiritual e rigor intelectual". Cal foi o seu delito? A noite do 4 de febreiro saíu co seu amigo Alex. Circulaban en bicicleta e sufriron unha caída. Alex fíxose unha brecha e sangraba moito. Chamaron a unha ambulancia, que lles recolleu e lles trasladou ao Hospital do Mar. Patricia, que só sufrira mazaduras, non sospeitaba que ía "directamente ao inferno", de acordo coas súas propias palabras.
Pouco antes, os Mossos d'Esquadra realizaran unha carga no centro de Barcelona. O incidente produciuse preto dun antigo teatro okupado na rúa Sant Pere Més Baix, onde se celebraba unha festa rave. Dende a azotea do edificio, lanzáronse obxectos contra a policía, que repartía porradas coa súa brutalidade habitual. Joan Clos, alcalde de Barcelona, mentiu, asegurando que unha maceta impactou na cabeza dun axente e o deixou gravemente ferido. Despois, cambiouse a versión. Non foi unha maceta, senón unha pedra e botouse dende a rúa. As dúbidas dos peritos médicos consideráronse irrelevantes. De inmediato, producíronse as primeiras detencións. Patricia e un amigo coincidiron cos detidos no hospital. A policía descobre a súa presenza e cre que pertencen ao mesmo grupo pola súa estética "antisistema". Patricia leva o pelo ao Cyndi Lauper e viste de negro. Non serven de nada as súas explicacións. É detida, vexada e maltratada. Máis tarde, é acusada de lanzar un valo contra a policía, causando un hematoma na coxa dun axente, o cal é pouco crible pola súa delgadeza e a súa escasa forza física. O xuíz aplica a presunción de veracidade para considerar probada a versión de dous policías, que incriminan a Patricia, Rodrigo, Ricardo, Alex Cisternas e Juan Daniel Pintos. Ricardo lévase a condena máis grave: cinco anos de prisión. Patricia declara ante o xuíz: "Non son ocupa, non son punki e non son unha desarraigada". Só é unha rapaza normal que viste de forma estrafalaria, polo menos aos ollos da sociedade bempensante. Pasan uns anos e os policías que actuaron como testemuñas son inhabilitadas e condenados a penas de prisión por torturar a un mozo negro, manipulando e falsificando probas para acreditar un presunto delito de tráfico de drogas. O azar estraga a montaxe, pois o mozo é o fillo do embaixador de Trindade e Tobago en Noruega. Patricia, Rodrigo e o resto dos acusados proceden de familias obreiras ou de clase media e non teñen tanta sorte. Todos os cidadáns son iguais ante a lei, pero a experiencia demostra que esa declaración de intencións non se cumpre na realidade. A impunidade da policía prospera nun sistema xudicial herdado do franquismo. O racismo, o clasismo e a tortura son os sinais de identidade dunhas Forzas de Seguridade do Estado que lle declararon a guerra aos cidadáns, particularmente os que se achan en estado de máxima vulnerabilidade, pois perderon a súa vivenda ou o seu traballo. Jorge Fernández Díaz, Ministro do Interior, admitiu hai pouco que todos os anos se producen case 4.000 denuncias contra a policía por malos tratos e torturas. Case todos os casos se resolven cunha vergonzosa absolución. A porcentaxe de condenas roza o 3%. Alguén pode crer seriamente que o 97% das denuncias son falsas? Non é máis probable que a maioría das vítimas dos abusos policiais non se atrevan a denunciar, pois saben que as investigacións son realizadas por outros policías e os xuíces aplican sistematicamente a presunción de veracidade dos axentes? Pódese falar de democracia nun escenario tan perverso, cuxa intención de fondo é propagar os sentimentos de medo, impotencia e indefensión? Nun Estado policial e autoritario, hai que identificar (ou inventar) un inimigo interior que xustifique a represión e o recorte das liberdades democráticas. Os “perro-flautas” e os antisistema son ese inimigo imaxinario, ao igual que noutro tempo o foron as bruxas ou os xudeus.
En outubro de 2010 Patricia ingresou na prisión de mulleres Wad Ras de Barcelona. Comeza a escribir un diario que reflicte a súa experiencia: "Non perdín a miña capacidade asombrosa de abstracción co cal non perdín o sorriso nin o bo humor, só perturbado por un incrible atoamento intestinal,". O 18 de decembro concedéuselle o terceiro grao. Para logralo, tivo que incriminarse e manifestar o seu arrepentimento: “O máis duro son as entrevistas coa Xunta de Tratamento -a que debe aprobar se poden concederlle o terceiro grao-. Doe escoitar que se non recoñezo o meu delito teño vontade de reinserción, nin arrepentimento; hoxe díxome o psicólogo que iso é propio de psicópatas". A tarde do martes 26 de abril a situación supera a súa resistencia psicolóxica. Non quere durmir no cárcere unha noite máis e suicídase, botándose ao baleiro dende o balcón da súa casa. A súa morte provoca un efecto demoledor na súa familia e amigos. Deseguida xorden as manifestacións de indignación e solidariedade. Preto de 500 persoas reúnense no Forat de la Vergonya e diríxense con bengalas á prisión de Wad Ras, lanzando consignas: "Abaixo os muros das prisións", "Os cárceres son centros de exterminio", "As vosas reixas non calarán os nosos berros de liberdade", "Non é suicidio, é asasinato", "Patricia Heras, nin oblit nin perdó,". Ao día seguinte, maniféstanse 300 persoas en Zaragoza e a policía carga contra elas, provocando múltiples lesións e feridas. O 4 de maio realízase unha concentración en Madrid fronte ao Ministerio de Xustiza. En Girona, realízanse pintadas: "Patricia, non esquecemos" e rebéntanse sete caixeiros automáticos. Gregorio Morán, columnista de La Vanguardia, afirma que a conciencia dos policías, xuíces e funcionarios de prisión "pesa menos aínda que os artigos de xornal que nunca saíron para homenaxear a unha poeta morta, con final de can abandonado".
Patricia deixou unha frase desoladora e de indubidable beleza lírica: “Mi reino está inerme y envenenado como todo mi ser… Me sé vencida”. Nunha nota de despedida dirixida á súa amiga Silvia, escribiu: “Non podo máis con esta dor... ". A nai dun dos procesados, Mariana Huidobro, escribiu unha carta responsabilizando os policías, os xuíces e os políticos do suicidio de Patricia. "Patricia era un anxo que necesitaba as súas ás para voar e vostedes llas cortaron". Amnistía Internacional denunciou que polo menos tres dos detidos no incidente de Sant Pere Més Baix foron torturados. Patricia tamén denunciou malos tratos. Xuíces e forenses actuaron unha vez máis como encubridores. A tortura está profundamente arraigada no Estado español e as institucións explotan o seu potencial intimidador e a súa capacidade de obter falsas inculpacións. Aínda cumpren condena tres mozos e ningún xuíz se formulou revogar a sentenza de Patricia. Tampouco se revogou a sentenza de Salvador Puig Antich nin se xulgou os asasinos do estudante de dereito Enrique Ruano, torturado ata a morte en 1969 por tres axentes da Brigada Político-Social. Ruano militaba na Fronte de Liberación Popular, unha organización antifranquista á que se chamaba coloquialmente FELIPE. Afirmouse que se suicidara, lanzándose ao baleiro dende o sétimo piso dun inmoble de Príncipe de Vergara (por entón, General Mola). O ABC publicou un falso diario que lle presentaba como un rapaz depresivo e inestable. Torcuato Luca de Tena, entón director do diario, recoñeceu as presións de Manuel Fraga Iribarne para publicar o engano. Agora sabemos que se falseou a autopsia para ocultar que un dos policías disparou contra Ruano antes de botalo por unha ventá. Francisco Luis Colino, Jesús Simón Cristóbal e Celso Galván, os tres axentes que participaron no crime, recibiron nos anos posteriores 26 condecoracións, a maioría outorgadas despois de 1975. Celso Galván traballou como escolta da Casa Real, Colino ocupou un cargo de libre designación na Delegación do Goberno de Madrid e Simón exerceu como comisario en Torrejón de Ardoz na época de José Barrionuevo como Ministro do Interior. Ningún manifestou o máis leve signo de arrepentimento. Fraga ameazou por teléfono o pai de Enrique Ruano, recordándolle que aínda tiña unha filla e non debía escarvar máis no caso.
Non sei se Patricia Heras coñecía a historia de Enrique Ruano. Tiñan máis ou menos a mesma idade. As súas vidas quedáronse incompletas, traxicamente truncadas por un sistema que apenas experimentou cambios dende o 18 de xullo de 1936. O franquismo segue vivo. Está no Exército, as Forzas de Seguridade do Estado, os tribunais, o Congreso dos Deputados, os grandes xornais, cada vez máis parecidos á prensa do “Movimiento”. Patricia podería ter sido a miña alumna. Coñecín moitas rapazas así. Non podo perdoar nin absolver os criminais que conspiraron para inculpala dun crime imaxinario e empurrala ao suicidio. Desgraciadamente, só podo expresar a miña profunda tristura, ao igual que millóns de cidadáns, cuxa indignación se converteu en dolorosa impotencia. Cando se comete unha inxustiza e as institucións amparan o delito ou mesmo o perpetran, non se pode falar de liberdade, democracia ou dereitos humanos. A España de 2014 é a España de 1969, lixeiramente maquillada para adaptarse aos cambios do escenario internacional. Seguen gobernando os canallas e a sociedade, cada vez máis oprimida, humillada e maltratada, pregúntase se as foxas clandestinas do franquismo non son os verdadeiros piares deste tempo de infamias. Patricia, teríame gustado coñecerte nas aulas e escoitar os teus poemas. Cada vez que morre unha rapaza como ti o mundo convértese nun lugar moito máis pobre, mesquiño e sombrío. Descansa en paz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario