Colamos traducido ao galego de ContraInfo:
Axs amigxs e compañeirxs, coñecidxs e descoñecidxs que abrazan as ideas anarquistas, axs que mantén a cabeza alta nas prisións e axs que mantén viva a loita na rúa. Unha breve reflexión acerca da loita anarquista no Estado español.
Estamos nun momento político e social curioso. Por un lado ETA deixa as armas. GRAPO está aparentemente desarticulado e o fundamentalismo islámico vén perdendo presenza mediática nesta parte do globo. Paralelamente a crise social aparellada á suposta crise económica (e dicimos suposta porque o capitalismo é en si mesmo unha crise constante e porque para xs de abaixo é o estado perpetuo no que nos encontramos) parece recruarse. Novos brotes de protesta e mesmo de disturbio aumentan por diversos lugares e ámbitos sociais da xeografía peninsular e o Estado vai quedando sen un inimigo interno a quen cargar as culpas, dado que facelo sobre o "pobo", en favor do cal todo o mundo di obrar, non parece o máis apropiado. Xorde con ímpeto o fantasma anarquista, como un demo interior a quen culpar de todos os desbordamentos das protestas, de todos os agravamentos das loitas. Para desactivalas o Estado non pode permitirse o luxo de reprimir cruamente a poboación nin de insinuar sequera que esta ten algo que ver. Por iso ha de illar e calumniar todo conato de rebelión, para facela antipática ao común dos mortais, non vaia ser que estes episodios e exemplos se contaxien. Así pois dende fai xa algún tempo o coco ao que enfrontarse, quen leva á pobre xente pola senda da violencia e a barbarie, e enriba pon bombas e queima igrexas, son xs anarquistas (o cal tampouco é mentira). Un éter, algo sen un corpo definido pero ao que se intenta estruturar o suficiente como para que poida ser catalogado en si mesmo como banda terrorista pero non tanto como para que no seu seo caiba calquera indicio rebelde.
Púidose apreciar durante o último ano a recorrente aparición na prensa de artigos que fan referencia ao auxe da actividade violenta anarquista na península. De como aumentou a potencia e a frecuencia dos ataques, de como se financian dende aquí ámbitos anarquistas do estranxeiro e de como veñen compañeirxs anarquistas italianxs e gregxs a instruír xs autóctonxs na arte da guerra social, por poñer algúns exemplos. Os informes públicos dos madeiros van na mesma dirección advertindo do perigo potencial que estan adquirindo as loitas anarquistas situándoas nunha das súas principais preocupacións. E aínda que adoitan dicir innumerables aberracións, co ánimo de criminalizar e reprimir, certo é que con todo o noso orgullo ambicionamos ser a súa peor ameaza. Iso si, por méritos propios. Xa coñecemos a linguaxe do Poder. Os seus dedos acusadores sinálannos e non somos inocentes. Non queremos ser inocentes. Somos anarquistas. E co noso anarquismo ás costas queremos inspirar paixón, solidariedade e revolta.
O gran triunfo das ideas anarquistas lógrase comprender cando vemos que estas nunca se extinguiron malia todos os esforzos de todos os Estados, a súa represión, o encarceramento, illamento e fustrigamento de tantxs compañeirxs ao longo e ancho do globo. Alí onde se busque, alí están xs compañeirxs anarquistas, o compoñente axitativo, as accións e todos os resultados concretos da loita contra o Poder encóntranse presentes sempre, firmes e intransixentes. O erro dos aparatos represivos consiste en crer que unha orde xudicial, as retorcidas investigacións policiais, o engaiolamento dalgúns ou de moitas, as montaxes -que é a súa xustiza senón unha enorme montaxe absurda-, as idioteces da prensa buscando manter o seu negocio da mentira, servirán para derrotar a idea e o combate pola liberdade, uns camiños de loita, o sentido das nosas vidas, cando nunca nos sentimos escravxs. É a idea mesma dxs anarquistas o que nunca poderán recuperar nin chantaxear. Non é posible acabar con todo isto. A molestia que representamos para o Poder consiste precisamente nesta cuestión. Alí onde se busque, dicímolo unha vez máis, está presente a man tendida dx compañeirx, a solidariedade viva, a complicidade contra este mundo noxento, opresivo, carcereiro, a certeza de que o noso potencial é inesgotable. Non admitimos autoridade ningunha, non recibimos ordes de ningún tipo, o mercenario xuíz, o mercenario policía, o mercenario xornalista mañá será substituído por outro, non posúe máis que a orde de manter esta falsa paz social, ese é o seu traballo, son seres podres que reafirman este sistema podre, aí están, sempre intentando cumprir co seu deber. Non nos queixamos, sabemos como funciona todo isto. Non é entón compatible co noso accionar, o victimismo que reclama menos man dura, iso deixámolo para quen confía nos amos, para os que se acomodan nos pequenos espazos que cede a democracia á protesta na súa necesidade de consenso. Non somos disidentes, para selo antes deberiamos ter adherido ou apoiado ao Sistema, cuestionamos de raíz todo o que compón cada aspecto deste mísero mundo, un camiño difícil e arduo pero satisfactorio e sobre todo un camiño que ninguén nos arrebatará. Dende aquel ano de 1906 no que o anarquista Mateo Morral regalaba un ramo de flores con nitrobencina á comitiva monárquica española ata hoxe, as cousas cambiaron pero aínda seguimos en pé. Solidarizámonos coa compañeira Sol, encerrada nos cárceres do Estado chileno, recordamos con amor ácrata a Gabriel Pombo dá Silva, Marco Camenish, non esquecemos xamais axs compañeirxs caídxs en acción Mauricio Morais, Lambros Foundas e Sebastián Overluij, nin tampouco axs encausadxs e perseguidxs, e por suposto, estas palabras e a continuidade da loita van tamén por vós Mónica Caballero e Francisco Solar.
Saúde e Anarquía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario