Colamos (traducimos e animamos a sua lectura) este texto do colectivo antipsiquiatría de Sant Boi del Llobregat AssembleaMajaras ao respeito da nova reforma do código penal que van aprobar este outono.
Dende que nacemos vivimos turbadas e sometidas ao imperio da lei, ao da familia, ao da relixión, ao da medicina, ao da escola, á do traballo, ao do marido, ao do pai, ao do estado..., desobedecendo a todas, e por iso etiquetástenos coa vosa desprezable variedade de enfermidades incurables e crónicas.
Condenástenos de por vida mesmo antes de nacer, e imos seguir defecando sobre as vosas verdades científicas, políticas, económicas, sociais e relixiosas, porque a obediencia e a submisión son as únicas enfermidades verdadeiras.
Vimos dunha longa travesía atormentada na que se nos arrancou do noso ámbito natural para incorporarnos ao sistema dun mundo, ao que non nos queremos adaptar. Seremos sempre incómodas, inestables, críticas, molestas, inadaptadas, emotivas, apaixonadas, inquedas, resistentes, distraídas, amantes, hiperactivas, desbordadas... e guerreiras, porque non imos renunciar a xermolar coa nosa loucura fronte ás chantaxes e conflitos emocionais cos que nos queredes domesticar e á permanente confrontación entre iguais.
Estamos enfermas dunha bile escura de rabia que se axita como tormenta contra todos aqueles que se senten seguros e a salvo neste mundo tan incerto que, día a día, nos vai destruíndo. Contaminades con xofre e uranio o aire que respiramos. As augas dos ríos son cada vez máis tóxicas polas vosas verteduras de escouras de metais pesados. As vosas emisións de dióxidos, metanos e gases contaminantes fluorados, están a asfixiar e queiman a natureza e poñen en risco a supervivencia de todos os animais, humanos ou non humanos, e os seres vexetais. Recubristes o planeta dunha grosa pel de tóxico engrudo negro e cercado o territorio con raís, autovías, valos metálicos, muros de formigón, torres de alta tensión e espiñentos aramados..., separándonos dos nosos irmás e veciños e enchendo a atmosfera de radiacións electromagnéticas. Mantedes as montañas gravemente enfermas de feridas abertas por canteiras, explotacións minerais e deforestacións. Encerrades a morte en granxas industriais os animais non humanos, e aos humanos recluídenos en centros industriais de explotación penitenciaria. Bombardeades poboacións civís en nome das liberdades, a xustiza e a democracia, saqueando países enteiros por cuestionar o voso modelo hexemónico de vida capitalista, branca, patriarcal, occidental e cristiá, levando a miles de persoas a cega calexa da súa miseria, a súa destrución e a súa morte.
E sodes vós, os autoproclamados amos gardiáns das liberdades do mundo, deste destrutor orde mundial que non é nada novo, os que nos considerades "tolas" e "suxeitos perigosos" para xustificar as nosas mordazas, as camisas de forza farmacolóxicas, o encerro a perpetuidade e a condena a morte. A nosa "loucura" non se deixa enganar polos modernos deseños das democratizadas lobotomías químicas e as terapias de shock que utilizastes como tormento e tortura, nas máis cruentas ditaduras... porque nos tedes medo.
Vós, os que nos botades das nosas casas, os que despois de explotarnos nas vosas fábricas nos forzades ao paro. Vós, os que determinades quen ten máis "dereito" para vivir nun territorio que non é voso e no que só podedes manter os vosos privilexios pola dura represión e pola capacidade destrutiva das armas dos vosos exércitos,... tédenos medo.
Vós, os que sometedes aos grupos humanos a un asfixiante estado de excepción, impoñendo a vixilancia de cada un dos seus xestos e o control dun estado policial... tédenos medo.
Vós, os que negades o noso dereito como mulleres a decidir sobre os nosos corpos, ao mesmo tempo que violentades coa esterilización os corpos das indíxenas ou das que considerades "menos válidas"... tédenos medo.
Vós encerrádenos na vosa rancia e atormentada moral relixiosa, decidides por nós os que deben ser os nosos desexos e non concibides outra realidade que a dual. Impoñedes o voso dogma de que só podemos sentirnos homes ou mulleres e que só así podemos amarnos e desexarnos, cando as realidades das nosas pulsións son moito máis amplas e fermosas e non veñen determinadas polos vosos prexuízos. Non tedes escrúpulos para asinar tratados sobre os dereitos á liberdade sexual, pero logo impoñédenos os vosos tratamentos psiquiátricos para erradicar a nosa "transexualidade" e someternos a cirugías que nos modelan ao binomio hexemónico dun desexo que non sentimos.
Sodes os mesmos que asinades impresionantes tratados sobre convencións e dereitos humanos do neno e a nena, e recoñecendo a obrigatoriedade do ensino, logo lles negades o alimento. Os nenos e as nenas poden morrer de desnutrición e fame pero obrigatoriamente escolarizadas, porque a vós non vos importa que non existan principios fundamentais que garantan a alimentación das criaturas máis pequenas e necesitadas, só a súa formación e control. Sodes vós os que ides coa axuda humanitaria a invadir eses países onde a mortaldade infantil é alarmante, e a levarvos as súas riquezas a cambio de deixarlles todos os vosos velenos.
Esta axuda humanitaria é a vosa coartada para o saqueo, o espolio, a tortura, a violación das mulleres e a destrución que posteriormente reconstruiredes segundo a vosa orde. Como antano, seguides deixando o voso rastro de dor e desolación alí por onde pasades. Sodes os señores da morte, os que inventades patoloxías para prescribir daniñas drogas paliativas. Dicides curar con máis e máis enfermidades e cronificades nosa agonía facéndonos dependentes das vosas medicinas, das vosas mercadorías, do consumo compulsivo e desaforado que atesoura a propiedade como un privilexiado dereito inalienable e non como roubo, saqueo ou espolio a humanidade.
Condenádenos a un ocio embrutecedor que reproduce as vosas miserias e que nos allea. Enfermamos pola vosa constante violencia en todos os ámbitos da nosa vida. Enfermamos esgotadas pola explotación e por cada un dos vosos prexuízos morais e heteronormativos. Enfermamos polo profundo malestar que nos provoca a cotiá alienación dunha vida que nos allea.
Tedes o mundo nas vosas mans e teredes os nosos corpos amordazados pero nunca conseguiredes apropiarvos da nosa vontade. As nosas conviccións son sólidas e firmes, e sabemos que nos enfrontamos a unha loita desproporcionadamente desigual, pero sosteremos con forza as nosas ilusións e non daremos nin un paso atrás. Por iso tédenos medo. Tedes medo á desbordada ira das miserables. Tedes medo á implacable mirada da nosa rabia. E por iso ides impoñer esta nova reforma do código penal ás costas do pobo e contra o pobo, pero nin mil reformas, nin todas as leis que caben nos vosos miserables sonos, calarán as nosas voces, nin esgotarán as nosas ansias de loitar contra a epidemia da vosa cultura da morte.
Somos nós, as desposuídas, contra vós, os posuidores. O voso medo reflíctese en cada lei e o noso sangue acéndese e, cando a derramedes, arderedes co voso mundo. Somos fillas dunha revolución digna que xermina na memoria e non imos esquecer, nin a perdoar.
Sabemos que este outono ides aprobar unha nova reforma do código penal. Outra reforma máis coa que nos queredes amordazar e encerrar, sen que se vexan as cordas nin as paredes das celas. Esta reforma non é só contra nós as tolas, as mulleres, as transexuais, as migradas, as resistentes, as precarias... é contra todo o pobo que se defende da vosa cobiza e dos vosos abusos ilimitados. É contra todo o pobo que é consciente de que ningún goberno lles vai traer liberdade. As vosas leis son contra todas esas persoas que recoñecen que só elas poden decidir sobre o destino das súas vidas, e non os mercados, as entidades financeiras, os intereses económicos ou políticos, as razóns de estado...
Fronte a cada unha das vosas medidas represivas, manterémonos firmes e desobedientes fronte a todas as instancias. A nosa resistencia deixará de ser de supervivencia, para converterse en loita transformadora que defenderá os seus espazos de liberdade co corpo a corpo. Sentiremos moito temor fronte aos vosos exércitos de matóns e mercenarios a soldo, pero a nosa ousadía, a nosa determinación, os nosos desexos por vivir en liberdade, o apoio mutuo e a solidariedade das nosas irmás e irmáns, axudarannos a superar todos os nosos medos.
Empezade xa a construír máis cárceres, manicomios e cámaras de gas, porque a terra vos quedará pequena.
(trad de eDu)
Máis ingormación sobre AssembleaMajaras no seu blogue (acá)
No hay comentarios:
Publicar un comentario