Colamos depois de traducido de Contra Info
A Federación Anarquista Informal (FAI)- Conspiración Internacional pola Vinganza asume a responsabilidade pola colocación e detonación dun artefacto explosivo no vehículo do coñecido carcereiro Argyris Gelbouras, ao servizo das prisións de Nafplio. Este ataque forma parte do "Proxecto Fénix", que comezou co ataque explosivo da Conspiración de Células do Lume ao vehículo da directora das prisións de Koridallos (ver acá en Abordaxe).
A elección de atacar a este carcereiro non foi por casualidade. Argyris Gelbouras (coñecido tamén co alcumo de Rex) é, desde fai anos, un can fiel do Poder. É un dos responsables das malleiras a decenas de presos nos cárceres e, ao mesmo tempo, mantén óptimas relacións de amizade coa policía secreta de Nafplio. Con frecuencia, usa presos-lacaios co fin de intimidar ou golpear a outros presos que reivindican os seus "dereitos" básicos ou que, meramente, non pertencen ao seu círculo de influencia dentro do cárcere. Argyris Gelbouras é un matón cobarde de uniforme. Si algúns carcereiros insisten en manter este tipo de comportamento e descargar os seus complexos sobre os presos, ímoslles a visitar con peores intencións. Nada quedará sen resposta. Os inimigos da liberdade teñen nome e enderezo.
De xeito paralelo, con este golpe, queriamos romper o veo de silencio que cobre as torturas e as miserables condicións de vida dos presos nos cárceres de Nafplio (entre outras). As prisións de Nafplio son unha tumba de formigón onde están "enterrados" preto de 600 reos (mentres as "especificacións" do edificio son para 300). Nas celas, que teñen capacidade para 2-3 persoas, viven 6-7 onde a metade dorme no chan. Fai uns meses, o 4 de marzo de 2013, deixaron morrer a un mozo preso debido á asasina indiferenza que mostraron algúns carcereiros. O preso sufría de tuberculose e levaba queixándose varios días de que tiña dores e que non se sentía ben. A resposta dos servizos penitenciarios e do médico da prisión foi das que resoan en ton de burla en todos os cárceres gregos: "Toma unha pilula de Depon [paracetamol], si hai, e ten paciencia". Nos cárceres, o paracetamol cúrao todo ata a tuberculose. Ese mesmo día, o preso morreu de paro cardíaco, cando o trasladaban no último momento ao hospital. O martes, 5 de marzo, os presos dos módulos A e C se rebelaron ante a morte do mozo e negáronse a entrar nas celas. A resposta dos responsables do Ministerio de Xustiza foi igual de simple que unha pilula de paracetamol, só que agora tiña outro nome, o dos antidisturbios “ΜΑΤ”. Así pois, dous escuadróns dos cans noxentos do MAT invadiron o cárcere e os presos volveron ás súas celas. A orde e a seguridade triunfaron nas prisións de Nafplio. A continuación e durante case mes e medio, os carcereiros deste bordel de formigón e reixas pegaban malleiras repetitivamente aos presos en vinganza polo motín e para recordar a quen ouse desafialos, aínda que sexa un intre, quen é o xefe. A sociedade pode continuar tranquila o seu soño eterno. A final de contas, toda o seu fealdade atópase ben encerrada dentro das prisións da democracia, alí onde a vinganza chámase xustiza e o castigo, rectificación.
Nos cárceres, a maioría dxs presxs transfórmase en animais de experimentación, segundo os desexos sádicos de cada alto mando ou carcereiro. Non se trata só da sobrepobación, a comida de merda, a falta de médicos, senón tamén dos castigos diarios que impoñen os servizos axs presxs e que viran como unha macheta sobre as súas cabezas. Porque dentro do cárcere, o/a presx non ten só que cumprir a pena imposta polos espantallos da xustiza senón que, moitas veces, o tempo en prisión duplícase debido ás sancións disciplinarias impostas por estes pequenos tiranos autoproclamados de uniforme ou gravata que se chaman gardas, xerentes, directores e fiscais da prisión.
Castigos disciplinarios, illamento, malleiras, cacheos humillantes, traslados-secuestros repentinos, todo iso forma parte da rutina do cautiverio dxs presxs. Pero o Poder dos pequenos tiranos non acaba aí, senón que envelena ata os máis breves instantes dxs cautivxs, En cada cárcere, segundo o sadismo de cada alto mando ou director, as prohibicións son o pan de cada día. Cada prohibición vai seguida sempre da mesma resposta: "Imposible por razóns de seguridade". Ventiladores para o verán, estufas para o inverno, cocinillas eléctricas e utensilios de cociña, pesas para a ximnasia, colchóns para durmir? "Imposible por razóns de seguridade".
As negativas e a irracionalidade continúan ata nas compras dxs presxs no economato. Nalgúns cárceres permítese facer pedidos de certos alimentos que noutros están prohibidos. Está claro, non son poucas as veces que a irracionalidade únese ao atractivo dos intereses económicos. No mundo das prisións, coñécense ben os acordos económicos e as comisións por baixo da mesa entre proveedores e directores ou altos mandos. Tamén se coñecen nos palacios do Ministerio de Xustiza do sensible pallaso de esquerdas A. Roupakiotis [político de Esquerda Democrática]. Con todo, non pasou moito tempo desde que o seu subordinado e secretario xeral do Ministerio, Kanellopoulos meteuse no peto moitos millóns de euros de V. Milionis e o resto da camarilla da empresa ENERGA, que se comeron 560 millóns de euros da sociedade dos escravos voluntarios e subornaron a fiscais e círculos xudiciais para que os excarceraran, ao mesmo tempo que se apila a miles de pobres diaños en prisión. Claro que ninguén di nada e todxs volven agachar a cabeza. Pero ningunha ovella salvouse balando. Por iso, nos eliximos o camiño do lobo solitario. Non nos facemos ilusións con cambios pacíficos nin con solucións xustas por parte do Poder. Aínda que a democracia constrúa un cárcere "de ouro", cos mesmos dereitos para todxs xs presxs, con auga quente, colchóns limpos e patios máis grandes, seguiría sendo un lugar de cativerio. Así pois, non buscamos mellores solucións, senón todos os xeitos posibles para demolir as prisións, con dinamita, con TNT, con armas, con bulldozer...
Ao mesmo tempo, a maioría dxs presxs debe demolir o cárcere que teñen na cabeza. A moral do cárcere, a mentalidade da hiena en cautividade que devora ao máis debil, os pseudonacionalismos de todo tipo, a humillante adicción ás drogas, o Poder dos líderes e a servidume dos submisos. Só así se derrubarán os muros e dobraranse as reixas.
Desde o outro lado dos muros, nos, xs "libres asediadxs", eliximos para nos mesmxs a opción das armas e a dinamita contra os carcereiros das nosas vidas, os patróns e os seus directores, os curas e os seus fieis, os pacos e os seus mencerdouradistas, os xornalistas e os seus espectadores, os políticos e os seus votantes.
A nova guerrilla urbana anarquista non é un medio de loita, é nosa propia existencia. Todo o demais que non promove a insurrección anarquista constante é cobardía ideoloxizada.
A Federación Anarquista Informal, en colaboración coa Conspiración de Células do Lume, apunta á creación dunha rede difusa de núcleos de acción directa en Grecia que ataque onde menos llo espere o inimigo. Pequenos núcleos autónomos, flexibles e armados observan, recollen información, ás veces cooperan e outras non e elixen o momento xusto para o ataque sorpresa. Só hai vida dentro do ataque. Somos anarquistas de praxe, caóticos, nihilistas, egoístas, ateos, somos xs que levan as bandeiras negras do anarconihilismo. Pola difusión da Federación Anarquista Informal e da Fronte Revolucionaria Internacional.
Agora e sempre
Insurrección, Ataque, Vinganza
SOLIDARIEDADE e FORZA para xs clandestinxs nunca arrepentidxs e xs guerrilleirxs da Conspiración de Células do Lume.
Federación Anarquista Informal (FAI)
Conspiración Internacional pola Vinganza
No hay comentarios:
Publicar un comentario