Nen Podemos Nen Queremos

Reproducimos (traducido) este texto que roubamos do blogue "PedradasVarias", e que convidamos a visitar:

A finais de 2010 coñecín Pablo Iglesias e o seu inseparable compañeiro, Iñigo Errejón, o mesmo que aos seus 27 anos xa nos soltaba "no soy tan joven como parezco". Por aquel entón eu nin sequera os coñecía a eles e menos aínda a ese peculiar CEPS do que falaban. Hoxe en día os CEPS foron tratados en todo tipo de pseudo faladoiros dos mash media, empregándoa os tertulianos máis reaccionarios contra Pablo Iglesias pola súa colaboración co goberno de Chávez. A min o que me preocupaba do CEPS era outra cousa, xa vira en Coruña como xestionaban algúns a dinámica dos movementos sociais, pero esta vez se vivía a maior escala. Ao parecer o pastel a repartir era bastante maior que as escasas subvencións que conseguían en concellos e gobernos autonómicos, polo que os enredos e as tensións tamén subían en igual proporción. ¡¡Foi realmente patético encontrarse no Marx Madera de Madrid oíndo como se debatía sobre quen era o pope dos movementos sociais de Coruña!!! Ao igual que os antidisturbios que nos veñen a reprimir nas manifestacións, algúns non poden soportar as organizacións sen líderes, demostrando que a igualdade e a horizontalidade non entran dentro da súa linguaxe. Ao parecer, o fin do CEPS máis que asesorar ao goberno venezolano (xa dispoñían de máis e mellores asesores) era crear unha rede de activistas a nivel nacional que puidese estender o seu proxecto.

A seguinte vez que oín falar de Pablo Iglesias foi nas eleccións autonómicas galegas, IU alugoulle un piso na nosa cidade para que el puidese deseñar o seu particular forma de facer política. Contratou 10 persoas das máis visibles do 15 M, os cales cambiaron da noite á mañá o "Que non, que non, que non nos representan" polo cobramento dunha nómina e o servizo a un partido político con 28 anos de historia, que tradicionalmente foi o 3º partido político máis votado, que gobernou ao longo da súa historia en centos de municipios e nalgúns gobernos rexionais e que representaba á perfección a esa clase política contra os que os millóns de persoas que participaron no 15 M se ergueran.

O éxito da Tuerka, o seu programa de televisión que se emite vía internet, animoulle a dar o salto á gran pantalla, o mesmo lle daba a Sexta que Intereconomía, xa se sabe que a súa mensaxe non se limita á esquerda. Durante meses os afeccionados ao telelixo puideron gozar dese diálogo de ollomoles nun patético espectáculo, no que participan personaxes do talle intelectual de Eduardo Inda, Marhuenda, Alfonso Rojo, Carmona ou Pablo Iglesias. Nestes "sesudos" debates Pablo, utilizando todo tipo de técnicas de comunicación e manipulación nos que é un mestre, mesturaba a súa seguridade e prepotencia cuns argumentos populistas, inxenuos e sorprendentemente reformistas (nada que ver co que expresaba na Tuerka) que calaban nuns espectadores que estaban desexosos de que alguén humillase os defensores da extrema dereita máis rancia, ao mesmo tempo que lles daba receitas moi fáciles para convencerlles de que el tiña a solución a todos os seus problemas.

Vendo o seu indubidable éxito presentouse á dirección do partido político no que sempre militou (IU) e emulando a Aznar na súa reunión con Bush, puxo os pés sobre a mesa e pediu a celebración dunhas primarias. En IU entenderon, con bastante razón, que facer unha primarias nas que participa unha estrela do prime time televisivo era un absurdo, así que Pablo sacou o plan B, a creación do seu propio partido. Como se pode ver a creación de Podemos non ten nada que ver coa suposta necesidade que hai en España de construír unha nova forma de facer política, senón que simplemente parte da imposibilidade de Pablo de seguir ascendendo en IU.

>

O resultado á vista está, máis de 1,2 millóns de votos e 5 eurodeputados, a euforia desbordou gran parte da poboación, millóns de persoas que deixaran de confiar na política e nesta falsa democracia tragan as súas palabras, volven confiar nun sistema que se cambaleaba e desaparece o pánico a que as rúas estalen como pasou con maior ou menor éxito na Primavera Árabe, en Grecia ou en Ucraína. As multitudinarias asembleas populares dos días seguintes ás eleccións europeas axiña quedaron reducidas ás poucas decenas habituais e, como xa podedes imaxinar, as decisións lonxe de tomarse nas asembleas abertas dos Círculos populares, tómanse en reunións hermeticamente pechadas nas que ese cadro de popes que leva perfilando tantos anos, deciden o que supostamente é mellor para todos nós. Entre os que promoveron a creación de Marea Atlántica figuran varios dos que colaboraron con Pablo Iglesias no CEPS no 2010, sendo fiel á súa obsesión por crear líderes que poidan xestionar a súa particular "revolución" disfrazándoa de movemento popular horizontal. Se son os propios círculos locais os que deben tomar a decisión de presentarse ou non ás eleccións, por que xa se fixo público que Podemos non vai presentar listas xeneralizadas nos concellos? Por que se afirma que vai a apoiar as candidaturas cidadás cuns principios similares aos seus?, claro que isto aínda non é oficial, tense que aprobar na asemblea cidadá de outono na que o equipo promotor, onde figuran membros que ninguén elixiu, vai presentar o seu proxecto. O resultado da asemblea é tan impredicible que os promotores de Marea Atlántica nas asembleas previas á súa presentación pública, xa afirmaron que Podemos non se ía presentar en Coruña. Ábrense apostas.

Esta é a verdade sobre Podemos, un partido político ficticio deseñado dende un despacho da Universidade Complutense de Madrid, un partido que se presentou a unhas eleccións europeas tendo como respaldo unha audiencia televisiva en lugar das tradicionais bases de todo partido político, que realiza unhas eleccións primarias nas que moitos dos votantes só coñecen a un dos candidatos, que en lugar dun logo presentan a cara do seu líder, que en lugar dun secretario xeral ten unha estrela do prime time do telelixo, que se presenta como o partido dos movementos sociais e da cidadanía, desoíndo os millóns de persoas que saíron á rúa en maio de 2011 virando as costas a todo partido político, que afirma que todo o mundo ten cabida no seu partido, aceptando mesmo a círculos de militares do exército español, mentres se nega a recoñecer a existencia de presos políticos, que fala de horizontalidade na toma de decisións, cando leva anos reunindo cadros ao longo de todo o estado para a dirección do seu proxecto, que afirma tomar as decisións en asembleas populares sen presentar o máis mínimo estudo para a elaboración das mesmas, mentres xa elaborou un "borrador" cos principios e a estrutura orgánica do partido (moi similar á de calquera outro partido político), que fala da autonomía de cada círculo local, mentres no "borrador" que vai presentar cédese todo o control á Asemblea estatal, e que fala de respecto aos movementos sociais, cando corrompeu os principios básicos do 15 M ao contratar a compañeiros para a campaña política dun dos partidos políticos maioritarios.

Podemos non representa unha nova forma de facer política, é a mesma forma, pero cunha mercadotecnia distinta. Votar non nos fará libres.

ORGANÍZATE E LOITA!