6 ago 2014

Segue a solidariedade das persoas presas para con Tamara

Outras dúas novas cartas de presos chegaron á redacción do Boletín Tokata, unha do compañeiro "Pope" dende Sevilla I e outra de "Ceive" dende Monterroso, quen aporta tambén apoio a Pepita SeoaneR, unhas reflexións sobre a Campaña Cárcere=Tortura e unhas conclusións e propostas para a loita.

Traducimos e Colamos ambas Cartas:

1) Carta de "Pope":

Aupa Tamara!

É repugnante que se atrevan a tratar de emponzoñar a reputación da nosa compañeira Tamara dese xeito tan ruín. Estou convencido de que a bicha que o fixo non coñece de nada a nosa compañeira porque se a coñecese e dixese esa sartada de mentiras é porque ten unha mente moi retorcida. Cústame moito pensar que entre nós poida haber alguén que faga iso por vinganza, polo que ao igual que a maioría de vós me inclino a pensar que esa ralea só pode provir do inimigo, aínda que hei de dicirlle a este que se o que buscaba eran reaccións, o conseguiu. Conseguiu que queiramos máis a nosa compañeira e que esteamos con ela a saco, para mostrarlle todo o noso apoio e solidariedade ao igual que ela nolo mostrou sempre dedicando a súa vida en corpo e alma a apoiarnos a todos os que sufrimos a represión dos carcereiros nas prisións, e da policía no exterior. Por esa razón os que si coñecemos ben a Tamara non damos crédito nin valor ningún ás devanditas infamias, senón que mostramos o noso repudio á covardía daquel quen ou quen as verteron a acusación, xa que ao facelo sen achegar proba algunha e de xeito anónimo, non demostran nada máis que unha gran covardía e o medo que o teñen.

Eu pódovos asegurar aos que non tedes a honra de tela coñecido en persoa, que é a persoa máis íntegra, loitadora e valente que coñecín, e que con compañeiras tan implicadas como ela na loita por defender os dereitos dos presos un se sente afortunado de tela como compañeira, amiga e de loitar xunto a ela e por ela.

Por esa razón animo á porcallada que verteu esas miserias sobre ela a que se dea unha cabezada, xa que estou convencido que sentirá menos dor da que sente ao comprobar o ridículo que fixo, pois estou seguro de que ninguén que coñeza á compañeira Tamara dará crédito nin a unha soa palabra do publicado sobre ela.

Honorio Gómez Alfaro, "Pope", dende C.P. Sevilla I (11-VII-2014).
Upa, Tamara, estamos contigo. Lembra: Renderse xamais!

2) Carta de "Ceive": Reflexións sobre a Campaña Cárcere=Tortura; apoio a Tamara e a Pepita Seoane; Conclusións e propostas para a loita; etc

Saúdos libertarios!

Hoxe recibín o TKT e de inmediato póñome co boli co fin de compartir este instante no que compartir e transmitir ideas, propostas.

Ante todo considero pertinente matizar respecto ao meu comunicado cando se sucedeu a asemblea de Valencia en referencia á miña contrariedade por aquel termo de retirada ordenada?, se ben no debate é san intercambiar opinións por opostas que sexan, sempre que se realice dentro dun marco de respecto. Dito isto, darvos as grazas por retornar a este marco de traballo do que como prioritario, me gustaría destacar que dende hai aproximadamente un ano e á vista do pesimismo e desidia de demasiados no referente á campaña, fun contactando cun grupo bastante numeroso dos compas vinculados a C=T no sentido de centrar ou focalizar unha parte desta loita en asuntos viables e factibles como son: concreción e limitación de penas; excarceración dos que extinguisen vinte ou para arriba; así como, a excarceración de todos os enfermos incurables. Dous organismos Ibéricos xa instauraron esas perpetuas aberrantes que na miña opinión gañarían ante os Tribunais Internacionais, pois as súas leis din e marcan ben "claro" os termos, e tan só a arbitrariedade e ambigüidade empregadas a xeito de represalias contra os considerados subversivos, sucédense todas estas aberracións xurídicas, cando se dispón como outro argumento máis e a xeito de agravio comparativo o feito de ter excarcerado indesexaveis coa derrogación da Doutrina Parot.

A loita e a denuncia contra todo abuso, atropelo ou inxustiza adoita ser algo inherente aos que non nos facemos cómplices desta farsa e desta pantomima, pero os que xa levamos tantos anos como toda unha vida, queremos ver luz e polo tanto aí deixo a proposta por se esta puidera moverse e articularse co fin de rematar coas perpetuas dos combativos e resistentes, cando a maioría non teñen nin sequera delitos dolosos.

Por outra parte, a miña absoluta repulsa contra o/os responsables enmascarados covardemente no anonimato polas calumnias vertidas sobre a compañeira Tamara. Como dicides, ao cal me adhiro, a compañeira leva moito tempo na loita e dando a cara, polo que difamar é gratuíto malia o dano que isto poida xerar interiormente. Pero se os que falan mal de calquera de nós soubesen o que pensamos deles, falarían aínda peor (sorríamos).

Por outro lado quedo estupefacto polo tema da miña veciña Pepita. Xa gardo impaciente poder ter o antes posible unha comunicación coas Nais, pois algunha determinación haberá que tomar ao respecto. A ver se regresa Pastora, Lola e Carmen desa xira de charlas e pásanse por aquí, pois de igual modo a miña máis absoluta repulsa e desprezo por e contra o putrefacto e corrompido sistema de dominación.

As referencias a tantos compañeiros caídos (exterminio) neste ano, lévame a renderlles o meu máis sentido Berro de Forza, rebeldía e determinación tal e como sempre mantiveron en acción e sentido recíproco durante tantos anos de loita e resistencia, polo que IN MEMORIAM o meu corazón e os meus sentimentos sempre os terán presentes, e este é a miña homenaxe particular con acordes de gaitas prohibidas que atronaran no silencio da noite por todos os caídos, xa que ningún estamos a salvo.

Respecto ao meu problema bucal realizáronme dúas operacións no maxilar superior e deixáronme ata o día de hoxe cunha avaría produto do abandono sanitario e a terrible neglixencia na parte inferior coa que levo máis de nove meses. Eu xa non podo realizar xaxúns dende que no 2010 se me diagnosticou unha enfermidade crónica no estómago produto dos ataques que un exerce contra si cando necesita Xustiza, polo que prosigo denunciando e a ver se isto non deriva en algo peor, xa que de todos é sabido que do que nun principio é unha "insignificante" dor de muelas, iso podo afectar a calquera órgano ou provocar enfermidades derivadas deles, que sen a menor dúbida é, a premeditada intención na súa política de exterminio contra os que berramos cando todo cala e se somete a noso arredor.

Coa perspectiva do tempo, considero moi positivos os logros obtidos con esta campaña que algúns iniciamos e xeramos polo 2010 como as coberturas xurídicas e os grupos de apoio e o peche dos catro departamentos FIES.

Opcións e alternativas de loita creo que non hai nada mellor que o exemplo e o traballo constante co papel e o boli, pois radicalizar?... o que, cando e como? Algo teremos ido aprendendo. Son dos que opino que ante as dificultades para a coordinacion e esas cousas, o dito: papel e boli sen tregua e con nome e apelidos.

Dando a cara, tal e como tamén invitei durante estes últimos tempos co fin de consolidarmos como un colectivo de loita e resistencia activa dentro/fóra tratando de facelo o máis numeroso posible.

Os que xa pasamos de 40 tacos para arriba e 20 de encerros, experimentamos con todos os medios dispoñibles ao noso alcance con resultados digamos que non exactamente satisfactorios, a non ser cun mesmo, e romper os cárceres, eu apúntome a un bombardeo, pero sabemos que por cada um derrubado levantarán tres no proceso dos meses que lle leva crear a estes monstros devora humanos, pois, con eles exercen o seu poder e a súa intimidación á masa pasiva e silenciosa.

Indicarei a M. de A Engranaxe que vos envíe algunha poesía e algún escrito, artigos ou o que el considere válido para que o plasmeis co meu nome e apelidos tanto no TKT coma onde vos pareza máis oportuno. De igual modo manifestar o meu interese en recibilo, pois me alegrei moito ao abrir a misiva e encontrarmo sen esperalo. Que en próximos fluamos e nos coordinemos para imprimirlle ese espazo de loita e debate onde prosigamos construíndo e sumando.

Xa sabemos da vulnerabilidade deste medio, dos ollos indiscretos que están sempre á espreita, polo que por esta abrazos eternos cheos de forza, rebeldía e sabedoría.

"Con ás nos pés e taladros no camiñar".

Roberto Carlos Fernández Pardiñas, "Ceive" dende o Cárcere de Monterroso (Lugo), 26/06/14

No hay comentarios:

Publicar un comentario