O sindicato ou a morte

Din que os lobos non se devoran entre sí.

Teño moi poucos coñecementos persoais sobre os costumes destes animais como para permitirme crer que este dito é menos idiota que a maioría dos ditos. Se, por casualidade, fose exacto, para nós non probaría máis que unha cousa: que entre as persoas e os lobos hai, amén das disparidades zoolóxicas, unha fenomenal diferencia de apetitos. É probable, e áta seguro, que a civilización, tan marabillosamente favorable ao desenvolvemento dos nosos máis salvaxes instintos, destruíse os escrúpulos que a nosa ferocidade tiña en común, en mellores tempos, coa dos lobos. Xa non nos atopamos na antropofaxia vulgar; aquela que se contenta precisamente con degolar, trinchar, cociñar e dixerir carne humana. Tales procedementos simplistas quedaron relegados a certas latitudes tropicais, nas que, ao parecer cada vez menos, seguen aplicándose

No noso caso, nos bos países privilexiados, onde o progreso abríuse paso, devorámonos cunha glotonería, como pouco, escrupulosa cando poderíamos cociñarnos de mil fáciles maneiras, por non dicir das máis agradables. Pero, naturalmente e como nas demáis manifestacións do xa mencionado progreso, é o obreiro, o operario, o que marcha sempre na cabeza. Soberanos, financieiros e burgueses non desdeñan devorarse entre sí. Con todo, sexa por un gusto pouco glotón ou por unha alimentación que prover unha vez estén servidos, sexa porque comerse ao pobo ten para eles un maior atractivo, é éste o réxime alimentario polo que, casi en xeral, amosan a súa preferencia. O operario, pola súa parte, carece destes remilgos, góstase a sí mesmo en todas as salsas e, ben ou mal sazonado, xoven ou vello, tenro ou correoso, femia ou macho, devórase cun apetito que é prácticamente a única testemuña crecente de estima do que dispón.

Ide á cidade ou ao campo, entrade na fábrica, no taller, na oficina, en calquera lugar no que os pobres forzados traballan obstinadamente para engrosar a fortuna de calquer amo, en todos constataredes que, tras o ardente desexo de conquistar e manter a estima do patrón, o sentimento máis extendido é o empeño na loita contra os compañeiros de traballo ou de miseria. ¿De verdade está o operario orgulloso da súa escravitude? ¿Feliz coa súa mesquindade? A saber. En todo caso, o obreiro mostrase máis ferozmente celoso de calquera que, no seu mesmo rango, condenado á mesma cadea, intenté romper as ataduras e gañar algo de benestar ou liberdade.

¿Que hai algún que rexeita aloxarse nun barrio sucio ou nun apestoso cuartel? ¿Que prefire roupas boas ou fermosas da súa elección aos uniformes de traballo? ¿Que material e intelectualmente eleva os seus desexos e refina os seus gustos? ¿Que sobre todo, en fin, procura ceivarse de toda dominación patronal para traballar soamente á súa vontade? Inmediatamente, case dende calquer lugar entre as filas dos seus irmáns, érguese un berro de furioso odio. ¿Que hai outro, que ao contrario, querendo protestar por outros medios contra a laboura imposta ou dar testemuña do seu noxo pola vida doméstica, refuxiase na privación de todo para non traballar, e se condena ás noites sen teito, aos días sen alimento, ás intemperies sen roupa? Contra ese que escapa por unha estrada en sentido contrario os seus propios compañeiros de cadea lanzan furiosamente o mesmo berro. Non é cousa para o obreiro buscar un principio de liberdade ou de tomar un adianto de felicidade nin no traballo libre, nin no verdadeiro ocio; nin no mellor nin no peor. Debe ficar onde está; na fila, baixo a mirada e a man do amo, dócil, paciente, como os camaradas… ¡e non ir de listo!

De boa gana podería un imaxinarse todavía que a servidume aceptada, o traballo asalariado admitido, o común xugo soportado sen resposta; que o obreiro nestas condicións atopa entre os seus semellantes unha certa simpatía, unha maior solidariedade, unha compensación máis ou menos grata... ¡Inxénua suposición! Os traballadores son inmisericordes non soamente con quen deserta das súas filas para elevarse ou apartarse, para gozar ou para sufrir, senón sobre todo con quen se mantén entre eles. ¿Teñen o amo ou o capataz necesidade de guardia, de vixiancia, de policía, de defensa contra un ou varios dos seus escravos? Nove de cada dez veces, non atoparán guardiáns máis fieis, vixiantes máis activos, axentes máis celosos, defensores máis ardentes que os propios compañeiros deses desgraciados. Se denuncian cada día, ademáis con razón(aínda que por certo moi pouco violentamente) á administración que cesa aos empregados, aos patróns que despiden, aos propietarios que desaloxan, aos enriquecidos que marxinan. As canalladas destes bribóns non resultan atenuadas pola cobardía de aqueles que os serven. Pero esta cobardía tampouco ten escusa. En ocasións escoitase dicir que o desgraciado amargado pola súa impotencia, o traballador irritado polo seu continuo e inútil esforzo, concibe malos pensamentos cuxos retorcidos caprichos pagan os seus semellantes, e non os amos, que se sitúan demasiado alto como para ser alcanzados.¡Pódese ir moi lonxe cunha teoría así! Os traballadores non se axudan, perxudicanse incluso; é innegable, polo menos así ocorre na práctica, o que é esencialmente grave.Para defender esta actitude, tódalas razóns imaxinadas son malas.

Baixo o pretexto da liberación, o proletariado ofrece no momento actual un penoso exemplo do seu empeño na servidume e a súa feroz vontade de manter aprisionado nela ao maior número posible dos seus propios fillos. O proletariado púxose unha nova cadea máis pesada e inventa para o seu uso persoal unha patronal máis intratable, unha autoridade máis tiránica que todo o que se lle impuxo no pasado.

O sindicato é, polo momento, a última palabra da imbecilidade e tamén da ferocidade operaria. Este sistema de ataque mutuo propágase polo mundo dos traballadores. E a complacencia dos poderes públicos ou privados, que non opoñen máis que resistencias hipócritas, é dunha lóxica perfecta. Os sindicatos disciplinarán con maior forza que nunca aos exércitos do Traballo e os transformarán, polas boas ou polas malas, en aínda mellores guardiáns do Capital. Nun recente berreo eletoral, un obreiro tipógrafo proclamou, dende o alto dunha tribuna, que todos os obreiros non sindicados eran os inimigos do proletariado, falsos irmáns cos que non debía haber ningún miramento nin piedade. E a multitude de sindicados aplaudiu frenéticamente. Os demáis traballadores poden morrer de fame, de enfermidade, de miseria. Os compañeiros que acudan na súa axuda serán, pola mesma razón, expostos á indignación pública. O sindicato ou a morte. Aínda non chegamos a este punto, pero pouco queda máis ou menos. E con pouco que esta monstrosa cegueira se agrave, a alternativa imporáse sen remisión. É o que faltaba para completar a sinistra farsa de emancipación coa que se nos enganou dende fai máis de cen anos.

Por outra banda, o menos que pode un esperarse ao dicir hoxe en día algo así é ser calificado de cretino en materia de historia ou de burro en materia de economía social. Ou ben deixarse devorar polo Capital ou ben devorarse entre eles (e polo momento ambos se complementan); pode preverse sen gran fatuidade cara qué especie de liberación están a encamiñarse os proletarios.

¿Decidiránse a probar outra cousa?


Escrito por Albert Libertad en 1906
Traducido por B.Castrón