Durante os últimos meses estamos a experimentar unha nova ofensiva totalitaria por parte do Estado e os seus aparatos represivos. Nos próximos días o Réxime vai aprobar a creación dos chamados cárceres de "condicións de detención especiais". Trátase duns verdadeiros infernos, uns cárceres dentro dos cárceres existentes, cuxo fin será a mutilación mental e a trituración da personalidade dos encarcerados.
Os detidos nestes novos cárceres non terán dereito a solicitar permiso de saída nin sequera por unhas horas. Tampouco terán dereito a pedir a suspensión da súa sentenza. As condicións de detención serán horrorosas: os detidos estarán literalmente encerrados nas súas celas 23 horas ao día, sen ter ningún contacto con ningún outro encarcerado ou outra persoa, e sen ter dereito a ningunha actividade persoal ou colectiva. As súas celas estarán situadas nunha sección especial do cárcere, totalmente illadas unhas doutras. A comunicación dos detidos nelas co mundo será de escaso a inexistente, xa que se limitarán notablemente as visitas que poderán recibir, o tempo da súa duración, así como as chamadas telefónicas que poderán facer.
A Policía terá o control absoluto e directo destes novos cárceres. Madeiros de varios corpos da Policía vanse instalar dentro delas, e serán eles e non os funcionarios penitenciarios os que se encargarán do control dos presos e das súas celas, de calquera traslado seu, e en xeral da súa vixilancia constante durante as 24 horas do día. Os madeiros da denominada Unidade Antiterrorista poderán irromper nas celas e proceder a efectuar requisas á hora que sexa, ou sexa insultar, maltratar e mesmo torturar aos presos.
Os presos aos que o Réxime quere meter nestas cárceres-infernos serán todos os acusados ou detidos por roubo ou extorsión, os presos políticos, os que foron condenados a unha pena de máis de dez anos, os que participaron en motíns, e en xeral todos os que serán cualificados de perigosos polos aparatos represivos do Réxime. En cada un destes cárceres haberá un fiscal penitenciario, o cal será o déspota dela, rendendo contas aos altos dignitarios do Réxime.
Ao mesmo tempo os acusons gozarán dun tratamento especial. A nova lei penitenciaria prevé unha serie de privilexios para os detidos que colaboren coas autoridades, dando información que conduza á detención doutros, sobre todo dos acusados de actos "terroristas". Este tratamento privilexiado incluirá a suspensión das súas penas e poderá chegar ata a súa excarceración.
Os presos en varios cárceres xa comezaron mobilizacións contra a creación destas cárceres-infernos de "condicións de detención oficiais".
Texto de presos mobilizados contra os "cárceres de máxima seguridade"
Hai uns días púxose en marcha unha consulta pública sobre o proxecto de lei do Ministerio de Xustiza sobre os Cárceres de Máxima Seguridade e a eliminación dos permisos. Xa se deron á publicidade as primeiras medidas deste proxecto de lei.
1. Clasificación dos presos en 3 categorías (A, B e C). Á categoría especial C pertencerán todos os presos acusados de roubo ou extorsión sendo membros dunha organización criminal, os presos políticos, os cualificados como perigosos e que foran condenados a máis de dez anos de prisión (ata a cadea perpetua) e os que participan en motíns dentro dos cárceres.
2. Aos presos da categoría C négaselles o dereito a pedir permiso para saír do cárcere, e limítanse as visitas que poderán recibir e as chamadas telefónicas cos seus familiares.
3. Vanse formar celas especiais para os presos da categoría C (non só no cárcere de Domokós, senón tamén noutros cárceres) cuxo fin é o illamento dos presos.
4. A Policía adquire un papel fixo dentro dos cárceres (control das celas, traslado de presos do/ao interior do cárcere e de/a outros lugares), con xurisdicións e autoridades confidenciais (secretas) que non se citan nin sequera no Boletín Oficial do Estado.
É obvio que o Goberno está a preparar a versión grega de Guantánamo. Nun sistema xudicial que o principio da proporcionalidade se esnaquizou, e se están a impoñer penas que exterminan os presos, Grecia xa é un dos países con máis penas de prisión de moitos anos e cadeas perpetuas.
Os permisos e as suspensións son as únicas medidas que poden equilibrar este exterminio xurídico. Agora, coa eliminación dos permisos para a maioría dos presos (xa que cada un de nós pode ser considerado "perigoso" e nomearse prisioneiro da categoría C), o Sistema crea persoas sen esperanza. Polo tanto, os cárceres estanse a converter en fábricas de reprodución do crime fábrica, xa que o preso non ten nada que perder porque o perdeu todo. A súa suposta rehabilitación convértese nun castigo vingativo. Ao mesmo tempo, coas redadas e requisas constantes das chamadas Unidades Antiterroristas da Policía, os cárceres convértense nun terreo (campo) de adestramento da violencia e arbitrariedade policial. Tamén, xa o poder do fiscal correspondente de cada cárcere é absoluto. El nin sequera coñece os presos, os cales para el non son nada máis que un arquivo enumerado, esquecido nun caixón da súa oficina.
Os presos en todos os cárceres unimos a nosa voz e reclamamos os nosos dereitos e a nosa dignidade. Esiximos que se retire o proxecto de lei fascista sobre o funcionamento duns cárceres dentro dos cárceres. Un proxecto de lei feito apresuradamente por orde do Ministro da Policía e dos Mass Media. Que pare xa a categorización dos presos. Todos os presos temos os mesmos dereitos. Que non se elimine o dereito aos permisos, que en Grecia ten un dos maior porcentaxes de éxito (só o 2-3%-3 dos presos que saen con permiso durante uns días non regresan ao cárcere). Os fondos para a construción - conversión dos cárceres de máxima seguridade teñen que ser utilizados para mellorar as condicións de detención (escaseza de comida, de calefacción, de auga e de atención médica).
Todos os presos nos organizamos, coordinámonos e mobilizámonos contra quen convértenos os cárceres en lugares de castigo permanente e de privación da esperanza. Chamamos o Ministro e todas as autoridades competentes a considerar as súas responsabilidades e a iniciar un debate público sobre os cárceres e os seus problemas reais. En calquera outro caso estamos preparados para responder de forma combativa, todos xuntos e unidos, contra a inxustiza e a privación dos nosos dereitos.
Non aos Guantánamos gregos
Texto da "Iniciativa de Resistencia e Solidariedade", escrito con motivo da anunciada polo Réxime creación de "cárceres de máxima seguridade" de tipo Guantánamo dentro das existentes.
O novo proxecto de lei fascista do Ministerio de Xustiza sobre os cárceres parece ser unha imaxe do futuro sombrío co que soñan para a sociedade da Nova Orde os seus partidarios.
Os memorandos que preparan esta nova orde social teñen o seu complemento necesario no memorando penitenciario. Como os primeiros alisan o camiño a unha sociedade con dereitos e liberdades achantadas, cos traballadores estando baixo un réxime de servidume medieval, o "memorando" penitenciario abre o camiño á creación dunha cárcere-tumba, cos presos sen ningún dereito, cos últimos suspiros de liberdade e esperanza (permisos para saír uns días do cárcere, suspensións, excarceración baixo fianza, e.tc.) eliminados, baixo un réxime de calabozos vingativos: onde as torturas crueis e mesmo a aniquilación coa lei de Lynch non é unha práctica descoñecida ou pouco común, como se demostrou hai uns días co asasinato de Ilí Kareli.
Estes calabozos constitúen os Guantánamos gregos. Están a ser construídos para ser uns espantallos infernais, para aterrorizar primeiro os presos políticos, aos presos que se neguen a ir morrendo somerxidos na inercia e a aniquilación que provocan as drogas legais e abundantes, e aos que a través da resistencia buscan a humanidade.
Están a ser construídos para aterrorizar a toda a sociedade que loita, que nega o exterminio (aniquilación) planificado dos humanos, dos sonos, da esperanza, e resiste contra a Nova Orde.
A loita dos presos contra os Guantánamos gregos é unha loita de toda a sociedade. A loita dentro e fóra dos cárceres non se deterá ata que non se retiren estes plans e proxectos de lei fascistas.
Comunicado dunha iniciativa de presos sobre a continuación da loita contra a creación de cárceres de máxima seguridade.
Dende hai algún tempo puxemos en marcha nos cárceres de todo o territorio do Estado grego unha mobilización dos presos contra as "condicións de detención especiais", a eliminación dos permisos para saír do cárcere, e a limitación do contacto cos nosos familiares. Dende entón realizáronse decenas de accións dentro e fóra dos muros dos cárceres, en contra do proxecto de lei que prevé a construción do primeiro Guantánamo grego no cárcere de Domokós.
Protestas matutinas, negativa a meterse nas celas en varios cárceres, participación na abstención da comida en todos os cárceres do territorio do Estado grego o 11 de abril de 2014, recolección de miles de firmas de detidos en todos os cárceres baixo un texto de protesta, e envío deste texto ao Ministerio de Xustiza, berrar lemas nos patios dos cárceres, protesta nocturna a xeito de homenaxe conmemorativa e rabiosa polo asasinato do detido Kareli: estes son algúns dos momentos de loita dentro dos cárceres.
Ao mesmo tempo, a nosa voz uniuse con miles de voces extra muros, que realizaron manifestacións fóra dos cárceres, enfrontáronse á Policía antidisturbios (o caso da manifestación fóra do cárcere de Domokós), convocaron concentracións de solidariedade, pegaron carteis, crearon páxinas web (http://fylakes2014.wordpress.com), marcharon polas rúas do centro de varias cidades, organizaron eventos informativos sobre as nosas mobilizacións, opuxéronse á inxustiza (tirando unha granada ao coche dun empregado penitenciario), e enviáronnos unha mensaxe de solidariedade que nesta loita non estamos sós.
O Estado e o goberno dende o primeiro momento quixéronnos asustar para que renunciásemos á nosa loita. Ata chegaron a procesar un avogado, quen enviou por fax dende a súa oficina o texto da protesta que redactaramos e que lle pediramos que o enviase a presos noutros cárceres, así que eles se informasen da mobilización.
Non obstante, o Estado e o Ministro de Xustiza retrocederon. Por un lado a participación de moitos presos nas mobilizacións, e por outro lado o asasinato do preso Kareli por empregados penitenciarios, creou un ambiente de tensión moi alta, que en calquera momento podería ter resultados inesperados.
Ao mesmo tempo as revelacións sobre a manipulación da "Xustiza" supostamente independente polos ministros Dendias e Athanasíu desacreditáronos e confirmaron que esta manipulación leva anos. Cando é revelado o papel "sucio" da "Xustiza" contra os neonazis paraestatais de Aurora Dourada, que ata onte eran os nenos mimados do Sistema, que pode esperar un pobre preso por delitos do código penal, un inmigrante sen papeis ou un preso político?
É obvio que neste momento o goberno e as autoridades xudiciais e policiais non queren botar máis leña ao lume, sobre todo en vista das próximas eleccións do maio que vén. As declaracións nazis do ministro de Xustiza Athanasíu a principios do ano sobre o traslado dos prisioneiros máis "perigosos" ao cárcere de Domokós dentro dos 100 días palabras baleiras de contido. En xeral obsérvase que parou o proceso da creación de "cárceres de máxima seguridade".
Para nós esta é unha primeira pequena vitoria, a cal non tería sucedido se non tivese acontecido todo o que mencionamos anteriormente. Pero acabamos de gañar unha batalla, non a guerra. Seguimos en alerta, estámonos a informar mellor, e estamos listos para dar o seguinte paso, cando isto sexa necesario.
A mobilización mantense activa e os presos en todos os cárceres contribúen a ela, cada un segundo o xeito que poida. Estamos á espera de sen retroceder nin dar un só paso atrás. Non imos consentir que os presos vivan o pesadelo dun Guantánamo grego.
Dámoslles as grazas a todos os que estivesen ao noso lado dende o primeiro momento, e contribuísen ao seu xeito á demolición dos muros do noso illamento, transferindo a nosa voz fóra, nas rúas.
A loita continúa...
Iniciativa de presos, 24 de abril de 2014
Texto de Anastasios Theófilos sobre as condicións especiais de encerro que se planean e a reestruturación das institucións penitenciarias gregas.
De acordo coas publicacións en prensa, o Ministro de Xustiza ten intención de formular un proxecto de Lei ante o Parlamento, no cal se propón un endurecemento no funcionamento das prisións e en especial, a súa regulación interior en niveis graduados de control disciplinario e castigo, seguindo unha lóxica que apunta pola xestión represiva da poboación presa. Os cárceres, de acordo cos plans do ministerio, dividiríanse en tres categorías. Nas xa existentes penitenciarias de tipo B, agregaríanse as de tipo A, as cales aloxarían os delitos de «colo branco» (os debedores, así como os de delitos leves), e as de tipo G, que constituirán os modernos cárceres disciplinarios.
Os cárceres de tipo G, que en esencia constituirán unha «Kérkira»1 de alta tecnoloxía, funcionarán cun código penitenciario especial e ningún dos que estean encerrados alí terá dereito a permisos ou a liberdade condicional, as comunicacións serán vixiadas, controlarase o seu contido e poderá censurarse este, o preso manterase na cela por 23 horas ao día desprovisto de calquera práctica creativa, contacto ou interacción humana, condenado á absoluta inactividade. Un cárcere dentro do a cárcere. Un tipo de encarceramento en contra do cal durante a década dos 90 se libraron duras loitas, centos de presos foron torturados e houbo decenas de ósos rotos. Un castigo de tipo medieval, mediante o cal o principal obxectivo non é o corporal, senón a amputación máxima do espiritual e «civilizado» do castigado.
Nestes cárceres encerrarase a todos os acusados ou condenados sobre a base da lei «anti»terrorista, membros do crime organizado e todos aqueles que «se sublevan organizadamente» durante o seu encerro. Mediante esta brutal medida, a creación de cárceres disciplinarios, e tendo en conta por un lado o problema da superpoboación e polo outro a problemática da precariedade na alimentación, a calefacción e a atención sanitaria, o goberno intenta minimizar calquera posibilidade de mobilización e protesta dentro dos muros pola mellora das condicións de encerro, creando un forte terror. A posibilidade de que algún preso se encontre nestas condicións inhumanas inflúe incondicionalmente en calquera forma de resistencia fronte ás arbitrarias autoridades penitenciarias arrastrando o seu punto máis estrito a todos os cárceres. Por outro lado, é unha medida que por suposto ten como obxectivo a exterminación dos presos políticos, nos cales se aplicará como proxecto piloto.
As novas cárceres disciplinarios de tipo G, funcionarán como os prototipos dos cárceres de EUA, segundo a táctica do goberno de introducir constantemente coñecementos represivos especializados provenientes do Estado que introduciu e aplicou por primeira vez o dogma de Lei e Orde, cuxa consecuencia foi o aumento da poboación reclusa nos cárceres estadounidenses ata o 1% do total da poboación do país (en Grecia ao igual que no resto de Europa, a porcentaxe se encontra máis ou menos no 0,15%).
Non é de pouca importancia que este método o cal foi utilizado por primeira vez no cárcere de Pelican Bay en California, EUA en 1984, nun principio para «categorías especiais de presos» e posteriormente en para un espectro máis amplo, recibise críticas tanto de organizacións políticas e humanitarias, as cales organizan campañas para a derrogación destes métodos, coma polos mesmos presos do cárcere, os cales loitan polo mesmo obxectivo. O exemplo máis próximo é a folga de fame de 30.000 presos no cárcere de California no verán de 2013 que conseguiu mostrar a cuestión a nivel internacional.
Este tipo de encerro, que como media dura uns 7,5 anos e que en moitos casos pasa da década, en esencia inutiliza o preso creándolle un conxunto de enfermidades psicosomáticas. Ao mesmo tempo funciona como unha profecía autocumprida para os partidarios desta doutrina xa que baixo estas condicións o preso se deshumaniza e vólvese cada vez máis violento. As violentas rupturas que provocan no preso estas condicións en esencia condénano ao círculo vicioso do castigo disciplinario, o cal o imposibilita poder saír deste réxime de encerro. É demostrable que, de acordo co informe de Amnistía Internacional, estas condicións de encerro violan os acordos internacionais para a protección dos dereitos humanos.
No marco dun continuo, inxenuo e morboso copy-paste das prácticas americanas, a extrema direita camorrista de Athanasiou - Déndias, calca tal cual outra medida do país que fundou Guantánamo. Segundo as publicacións na prensa unha parte do coidado e a xestión dos presos pasará á policía, na que actualmente se están a crear grupos policiais do tipo EKAM (GEOS), adestrados na represión de desordes nos cárceres, os cales terán o permiso das autoridades para disparar armas de fogo, cando o consideren «necesario». O corpo semellante en EUA, os grupos SERT, está caracterizado polos «delicados» escándalos en relación ás súas armas que os responsabilizan de decenas de asasinatos de presos.
Ao igual que o traballo, a saúde, a educación e o transporte, tamén o encarceramento se volve un campo que entra no punto de mira dos axustes do memorando, de maneira que se adapte aos novos termos do capital. Por un lado endurécese e polo outro de privatiza. Actualmente transfórmase no vértice dun modelo de xestión política baseado no dogma de Lei e Orde. Un modelo de xestión política que dá sentido e xustifica ao Poder idolatrando a lei e a orde en contraposición coa desintegración e depreciación do benestar social. Un modelo de xestión política que concentra a parte máis conservadora da sociedade e traspasa a responsabilidade de arriba a abaixo, considerando que o problema social non é a pobreza en si mesma, senón a delincuencia dos pobres e querendo dicir que problemas sociais, como a pobreza, inflúen negativamente sobre os suxeitos e que non están conectados á política social senón á política de loita contra a delincuencia.
Así como o modelo keynesiano é abandonado, a represión penal en Grecia adáptase ás condicións de crise sistémica xeneralizada, expandindo e afondando o seu rol, responsabilizándose do papel de único asegurador da cohesión social. Por un lado expándese incluíndo parte da destituída clase media, aos novos pobres e os debedores, e por outro lado afonda aumentando a intensidade da represión, aumentando as penas e endurecendo as condicións de encerro ao seu «tradicional» público, de encerrados e delincuentes. O encarceramento e a represión convértense sucesivamente na única resposta para os problemas que deberían considerarse sociais, substituíndo o Estado de benestar. O cárcere vólvese a única solución e o seu papel é xa o de acoller a todos os que non conseguiron facer fronte ao actual axuste capitalista e ás novas condicións de vida que formulan os memorandos.
Polo tanto deste xeito, a reestruturación dos cárceres e da represión cara a un maior endurecemento non concirne só a activistas políticos e delincuentes. Non é unha cuestión simplemente de sensibilidade elemental e humanidade se unha sociedade deixa a súa parte máis delicada, os presos, presa dos plans dos dous ministros siameses con ton Napoleónico. Concirne a todos aqueles que ven a súa forza laboral degradada e por iso quedan expostos a unha cada vez máis estrita represión penal. A actual xestión política baseada no dogma de Lei e Orde proveuse de formas de castigo máis leves, cos brazaletes-GPS, e os penais de encerro tipo A, para incluír baixo control directo da represión penal unha gran gama social, que ata hai pouco -mentres funcionaba o modelo keynesiano- se consideraba privilexiado.
A reestruturación dos cárceres que emprenden en común o Ministerio de Xustiza e o de Orde Pública (Interior), prevé ser o tiro de graza a unha sociedade que se arrastra baixo a pobreza e os memorandos, xa que o endurecemento ata o límite do inhumano que se vai impoñer, se unirá coa extensión da súa pobreza social.
O cárcere é unha institución vergonzosa para a humanidade. Unha institución que será derrocada xunto coa transformación revolucionaria da sociedade. Xunto coa superación da organización social que ten necesidade de tan salvaxe institución. Non obstante ata entón dáse por suposto que existe a necesidade dos axustes, pero non naturalmente cara a unha maior brutalidade senón cara a algo máis humano.
Por suposto que os cárceres en Grecia teñen problemas, por suposto que son vergonzosas mesmo para os mesmos cárceres. O problema nos cárceres gregos non é que cada dous anos se realiza unha fuga, senón que miles de persoas son amontoadas como ratos, desnutridas, desprovistas de auga e de calefacción. O problema nos cárceres gregos é a especulación por medio dos elevados custos das chamadas telefónicas e dos materiais de primeira necesidade. O problema é a imposibilidade de visitas regulares debido a que a maioría dos cárceres son construídos centos de quilómetros afastadas dos centros urbanos e centos de metros de zonas habitadas.
O problema é que non existe previsión dun lugar para visitas privadas entre cónxuxes como acontece mesmo ata en países terceiromundistas. O problema é que no ano 2014 se lles prohibe aos presos o acceso a internet.
O problema é que unha gran parte dos presos se encontra no cárcere sen probas, simplemente sobre a base do monstruoso-artigo 187 sobre organizacións criminais. O problema é que centos de presos son privados de permisos de saída aos que teñen dereito porque existen fiscais e directores de prisións cagados de medo, mesmo aínda que a porcentaxe de violación de permisos de saída nos cárceres gregos se encontra entre os máis baixos a nivel mundial. Existen millóns de problemas nos cárceres gregos e seguramente calquera inexistente forma de «indulxencia», dun xeito ou outra, non é un deles.
Cárcere de Domokó 11/03/2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario