Sí, son Anarquista, son unha persoa "normal".

Colamos (traducida) de Regeneración Libertaria esta reflexión de Liberty Cravan para reflexión e debate.

Encontrábame lendo na parada do bus cando se me achegou un home entrado en anos, con barba, os ollos afundidos tras uns lentes. Parecía ter ganas de conversar, pois empezou preguntándome se ese era o autobús que levaba ao seu destino e canto adoitaba tardar. Díxenlle que si e que probablemente estaría ao chegar, pero seguiu falándome do tempo e, vendo que eu pechaba o meu libro e lle poñía atención, acabou contándome que el mesmo traballara de condutor de autobús para a EMT había tempo.

Segundo me comentou a súa vida cambiara moito dende entón. Agora sobrevivía encadeando contratos temporais precarios e neste momento, cun emprego a tempo parcial de teleoperador que concluiría aos poucos, intentaba rematar de pagar a súa hipoteca, grazas tamén ao apoio económico da súa filla. Por se fose pouco, o día anterior o seu coche empezara a fallar e agora tiña que tomar este autobús, que xusto aparecía nese momento, e outro máis para chegar ao seu traballo nun traxecto de preto dunha hora. Xa nin o fútbol o consolaba, pois ao parecer o seu Atleti volvera perder a pesar de levar un bo ano.

Subimos xuntos ao autobús. Dende a miña perspectiva activista ocorréuseme comentarlle que podería achegarse a un sindicato como CNT a asesorarse, se non para facer sindicalismo no curro con visos de continuidade, si polo menos para ver se podía meter man á empresa polo contrato, conseguir algún tipo de indemnización cando finalizase... algo. Sorprendentemente, díxome que coñecía CNT. Do seu tempo na EMT participara nas loitas dos traballadores, formaba parte da Plataforma de Traballadores que levara adiante algunhas loitas nos 90. Dende entón mantiña o seu compromiso coas ideas revolucionarias e libertarias, aínda que durante moito tempo deixara o sindicalismo e a militancia activa. Volvera mobilizarse co 15M e as iniciativas que xurdiran a raíz deste no seu barrio, como o grupo de consumo. Mireille sorprendido de novo e aseguroume sorrindo que si, que era anarquista dende entón. Quedeime pasmado, o peso dos estereotipos non me permitía concibir un anarquista cincuentón con coche, fillos, hipoteca...

Aos poucos despedinme, tiven que baixar na miña parada, pero logo lle dí unha volta ao tema e pensei que non era para estrañarse. O anarquismo é un movemento revolucionario, que aspira a unha transformación social baseada no desexo das maiorías. E resulta que a maioría da xente non segue o estereotipo de mozo anarquista, ocupa ou neorrural. Boa parte da sociedade está nunha situación similar á deste home, moitas persoas metéronse nunha hipoteca porque creron que iso libraría os seus fillos de depender eternamente dun caseiro, outras compraron un coche porque eran accesibles e permitíalles desprazarse para ir ao traballo ou saír o fin de semana a algún lado coa familia, ogallá moitos máis coñecesen e defendesen o anarquismo. Imos rexeitar a toda esa xente se decide sumarse ao proceso de transformación social? Porque resulta que hai xente así que, ademais, se considera anarquista e moita máis que podería considerarse así no futuro: Ben fan sindicalismo de acción directa, ou participan no centro social ou as asembleas do barrio, ou no grupo de consumo, ou coñecen e difunden a historia do movemento obreiro, ou critican a autoridade e a xerarquía nas mobilizacións en que participan defendendo a organización por asembleas... E ademais aspiran ao socialismo libertario, a unha sociedade baseada na solidariedade e o apoio mutuo, á anarquía.

É iso algo malo? Son esas persoas, como este home, uns borregos, uns estúpidos, uns gañáns como sinalaron algúns en twitter a raíz da difusión na nosa conta da imaxe que abre esta entrada? A imaxe é obra de L'Observador, de cara a un artigo no número 9 da súa publicación e publiqueina eu mesmo nos perfís de Regeneración en redes sociais. A cousa é, a toda esa xente que nomeo, debemos desprezalos? A pureza anarquista non existe. Somos falibles, temos contradicións, asumamos dunha vez que por considerarnos anarquistas non somos mellores nin estamos por enriba de ninguén. Ao parecer todo isto molesta a unha serie de persoas que viron no anarquismo un modelo de afirmación persoal, unha guía que lles permite mirar os demais por enriba do ombro e sentirse especiais. Pero o anarquismo non xurdiu para que os individuos que nos adscribimos a este poidamos sentirnos ben, quentiños á calor dos que son como nós. Xurdiu para xeneralizarse entre a poboación, para cambiar o mundo.

Como din por aí: "Se se repasan películas, cadros, lenzos, fotos e gravados, vese que a xente que fixo as revolucións pasadas, era xente corrente e normal, que seguramente era analfabeta, bebía viño e lavábase cando xa a comechón lle resultaba insoportable. Polo amor do lagarto!, mirade a María Antoñeta subindo á guillotina!, a xente que aplaudía a revolución, era pero que ben burra. A xente que colle a dinamita, o "baldeo" ou que manexa a "maxín," non é Santa Marta precisamente, e se o é, en canto a garda a tirotea éntralle unha mala hostia que non vexas".

Exacto, as revolucións fainas a xente que loita, xente que vive agora mesmo, chea de defectos e manías, pero tamén de rexeitamento á explotación e a miseria, xente con mil erros pero cargada de paixón por cambiar o mundo. Persoas normais, entre elas as anarquistas.