Colamos este artigo de opinión, asinado por Pedro Santana Rodríguez na web Anarkismo:
"Só quen desenvolve a violencia é quen pode ofrecer seguridade" Jaume Balboa Colectivo Escuela Libre, La Hoguera
A Igrexa, desempeñando unha suposta función pacificadora, durante parte da Antigüidade e toda a Idade Media, non só ameazou co castigo eterno os que perturbasen a súa paz (a herdada concepción da Pax romana), senón que instaurou todos os alxubes, os cadafalsos e as cacharelas que foron necesarias para preservar o seu control e hexemonía, ademais sacralizou o represivo oficio militar, mesmo constituíndo ordes relixiosas que operaban como "compañías" militares, é dicir, a Igrexa bendiciu a violencia oficial, e lle deu patente de funcionamento a forzas civís e militares, en tanto non entorpecesen o seu inquisitorial poder, o seu reino, a súa distribución de premios e castigos. Iso fan aínda hoxe os publicistas da chamada non-violencia... din que así como onte había que suprimir as bruxas, aos herexes, aos descridos e aos renegados, a violencia oficial de hoxe está establecida para impedir a violencia dos "delincuentes", dos "terroristas", dos "bandoleiros"; que o monopolio das armas por parte dos grupos hexemónicos, é o único que pode garantir e manter a paz... comparten que o Estado chame terrorismo a todo aquel xogo de medos e violencias que escape ao seu monopolio, á sacralizada violencia de Estado; que a represión oficial, a acción policial e penal, é a solución a toda a problemática social, que non ten sentido a resistencia nin a rebelión...
É precisamente contra os rebeldes, non só contra a insurxencia armada, senón contra os inconformes, os indignados ou simplemente contra os desobedientes, que o poder desprega a súa violencia; contra os individuos e os grupos sociais que o ameazan e o fai mediante a utilización de todas as súas forzas legais e ilegais, lexítimas e ilexítimas. No que hoxe podemos chamar con toda propiedade o Fascismo Democrático ou o Demofascismo, que consiste nese emprego constante e aceptado polas maiorías gregarizadas, da violencia oficial, do terrorismo de Estado contra os individuos declarados en rebeldía, empregando militares, forza policial, sistema penitenciario, sistema xurídico e legal, procuradorías, fiscalías, contralorías, é dicir toda a andamiaxe da chamada estrutura democrática, pero tamén as "fachadas" e simulacións desa mesma "democracia", como a da suposta "intelixencia militar" que non logra esconder de todo a bestialidade militar, ou como a do paramilitarismo, que xa ninguén dubida que está formado e constituído polos mesmos militares...
Esta constante función de control e de regulación cidadá, vai máis alá da represión e a violencia estructurada que sinalamos, xa que se cumpre e complementa tamén non só coa cooptación dos movementos de protesta aos que, máis que reprimilos, se busca integralos, establecéndolles os espazos en que poden moverse e tendéndolles supostos mecanismos de comunicación co poder, que di toleralos se non se extralimitan.
Todas esas expresións mediocres de "protesta" que representan hoxe moitos organismos gremiais, sindicais e partidistas, non son máis que a "lea da farsa" democratera xa que constitúen unha protesta ficticia, unha especie de oposición institucionalizada, acomodaticia aos intereses dos sectores dominantes. Ademais, estas estruturas de poder contan cunha infinidade de actividades de normalización que se cumpren mediante a posta en marcha de aparatos ideolóxicos, como o sistema educativo e todo o perverso labor dos chamados medios de comunicación, encargados de retroalimentar a violencia oficial e promover o conformismo, a decepción, a desilusión e o desencanto como expresión desas hostes de aburridos "demócratas" que aceptan o actual estado de cousas, clamando choricamente pola "non violencia", dos sectores populares, mentres validan a violencia oficial...
No hay comentarios:
Publicar un comentario