[México] A xuíza nega por segunda vez a liberdade vixiada Mario González, compa anarquista que leva 49 dias en folga de fame.

Mario, na súa luita pola súa liberdade, leva xa duas audiencias, a primeira o día 15 de novembro e a segunda onte mesmo, día 26, reclamando que o seu procesamento penal sega en situación de liberdade vixiada, mais a xuíza encargada, ven de denega-la aducindo que Mario é un individuo con perigosidade social que necesita levar o seu proceso dentro dun reclusorio, toda vez que poidera substraerse da xustiza, respaldando asín o secuestro que o goberno mexicano mantém contra noso compañeiro dende o día 2 de outubro, ainda que non hai nengunha prova contra el o que ven a reafirmar a cumplicidade represora das diferentes instancias do Estado mexicano.

Mario, depois do primeiro rexeitamento, escrebera nun comunicado que exixía o seu direito á liberdade provisória, e a conduzir o seu proceso fora do cárcere, non como unha petición de favor, senón en base ao que as súas próprias leis determinan e que eles mesmos iñoran, razón pola que decidiu porse en folga de fame e a leva-la atá as últimas consecuencias.


Mario escrebeu outro comunicado antonte no que fazía un chamado a asistir a súa segunda vista que, como dixemos, tivo lugar onte mesmo e que colamos:

A todas as persoas solidarias…

Aos medios libres…

A todo o pobo…

Nos meus 47 días de folga de fame quero que saiban que esta resistencia sobrevive grazas a todos vos; quero esclarecer que aínda continuo con a folga e que estou hospitalizado, porque as autoridades queren evadir da súa responsabilidade na miña prisión e da situación de risco que se encontra a miña saude – dicen que fun internado “por ordens de arriba”. Aqui, como na prisión, eu era constantemente asediado para que comezara a comer, mais fun capaz de manter a folga de fame.

Agradezo imensamente a solidariedade de todos vos, suas cartas enchen-me de forza e suas accións fan-me sentir que nen todo está perdido. Por iso quero chamar a todos os corazóns solidarios que venzan o medo e neste martes, 26 de novembro, veñan comigo para a miña audiencia (...), para exixir dunha vez por todas que se resolva imediatamente a miña situación xurídica, dictando miña absolución e libertación imediata, unha vez que miña prisión é un absurdo; estas autoridades xa non saben como continuar substentando sua grande mentira e saben que non ten nada para continuar a manterme prisioneiro, se recusan a recoñecer o óbvio: que isto é nada máis do que unha vinganza política e que me querem de exemplo para silenciar os gritos de revolta que están gañando cada vez máis forza e que enchen de terror o goberno. Mais desta vez imos mostrar que, por máis que nos tenten calar, cedo ou tarde, cairán.

Mas, como dixemos, a xustiza, unha vez máis, postergou a audiencia de Mario González, e unha vez máis o goberno mandou aos seus obedientes e amaestrados policías para encapsular e reprimir o protesto solidario levado a cabo fronte ao tribunal.

Na audiencia de onte, que durou catro horas, non se presentaron os policías que acusan a Mario de ataques á paz pública, a pesar de que foran notificados con anterioridade. O pasado 6 de novembre xa se pasara o mesmo: os policías non se presentaron e a xuíza adiara a audiencia para onte.

Agora adía a próxima audiencia será o 10 de dezembro. Non tanto, familiares e compañeiros de Mario están preocupados porque a saude do mozo viuse afectada debido á folga de fame que comenzou dende o 8 de outubro pasado.

“Meu fillo vaise desmaiar! Déixenme pasar! Fagan algo!”, reclamaba, entre bágoas a súa nai, que vía a Mario a ponto de desvanecerse. Non tanto, os policías que se encontraban na entrada da audiencia pública non a deixaron pasar. Únicamente tiveron aceso os seus defensores.

Nos corredores do quinto andar dos xulgados de Delitos Non Graves, do Tribunal Superior de Xustiza do Distrito Federal, deronse cita unha trintena de persoas, entre familiares e amizades. Berraban consignas a favor da súa liberación. En varios anderes do edificio se escuitaba con forza A las Barricadas e Hijo del Pueblo, duas das cancións anarquistas máis sinificativas da historia.

Sobre a beirarrua outro continxente de persoas se manifestaba pola excarceración do seu compañeiro. Unha faixa exixía a sua liberación. Os policías os replegaron con violencia cando intentaron fechar a rúa.

Despois de tres horas, Mario notabase canso. Recargabase sobre o seu brazo, do que saían os tubos que lle administran soro. Foi ata ese momento no que se lle chequearon os seus niveis de presión.

Dous axentes policiais non deixaban tomar fotos nen achegarse aos reporteiros que trataban de cubrir a audiencia.

No xulgado alzouse unha bandeira con a “A” nun círculo perfecto, símbolo do anarquismo.

Lizbeth Lugo, avogada do xoven, comenta que se trata dun castigo a Mario por ser anarquista, dado que o proceso está permeado de irregularidades xurídicas e non se lle probou delito algún. “Ademais, non se lle practicaron os estudios correspondentes que comproben a sua presunta perigosidade social”. Tambén expresou que a xuíza non está atuando conforme a direito toda vez que violou as garantías constitucionais do mozo.

Nuria Ramírez, compañeira de Mario declarou: “A xuíza insiste en que non se trata dunha cuestón política e que con as nosas mostras de solidariedade obstaculizamos o seu traballo. Ademais, expresou que non se aportaron probas suficientes para a liberación de Mario” e engadiu: “Dixo-me que ela non o obrigara a estar en folga de fame e que estaba nesa situación porque él quería”.

Finalmente, Mario sinalou à súa compañeira que, a pesar dos seus constantes mareos e as suas fortes dores de estomago, está disposto a continuar con a folga de fame ata a próxima audiencia.