Colamos depois de traducido de ContraInfo este artigo publicado no nº 3 da revista anarquista de Bruselas “Salto, subversion & anarchie"
Como ben resumía un compañeiro, fan falta dúas cousas para actuar: as ideas e os medios.
Desenvolver e comprender as súas ideas, criticar os prexuízos e os puntos comúns, aproveitar o sentido da súa hostilidade contra o mundo que nos rodea. Conquistar o espazo e o tempo para reflexionar, algo que se fai cada vez máis difícil neste mundo; discutir e afondar con algunhxs compañeirxs. Non ceder á facilidade e á superficialidade; non recuar fronte a esforzos que esixen reflexión e afondamento. Facer as cousas rápido non vai normalmente á par que facer as cousas ben. Descubrir afinidades; vivir as rupturas inevitables; volver as costas á integración, os seus enganos e as súas promesas. Ser coherente e valente coas túas ideas, ter confianza en ti mesmo para ser capaz de ter confianza con outrxs compañeirxs. E axiña, decidirse a actuar: compoñer o mosaico da comprensión e da vontade para pasar ao ataque.
A partir de aí, haberá que afrontar cuestións máis prácticas. Por onde podo asediar eu e atacar o inimigo por sorpresa? Onde se encontra este inimigo hoxe, como non caer na trampa de fantasmas e imaxes que o poder exhibe ao seu arredor? Para golpear ben, hai que comprender en que tempo e que espazo nos movemos. Hai que estar a buscar para aproveitar a ocasión en pleno voo, pero sen esperas. O ataque é algo moi serio, pero é un xogo. Un xogo no que as regras as determina a comprensión e a vontade dxs que asedian. Non podemos esperar que todo nos caia do ceo de golpe, hai que facer esforzos necesarios para estudar os medios de ataque que temos á nosa disposición, os aspectos técnicos do obxectivo a destruír, as prácticas para burlar a vixilancia. O inimigo non fai regalos, o ataque é unha cuestión de intelixencia rebelde e de vontade insurxente.
Permanecer aínda á defensiva significa enterrar un pouco máis a posibilidade dunha transformación revolucionaria, cada día mentres a dominación se manteña. Trátase de tomar a iniciativa e pasar ao asalto. Xa non por demostrarlle nada ao poder, nin para reclamar a atención das cámaras dos actores da política e da representación, senón para golpear e destruír as estruturas e os homes que encarnan a autoridade. Como unha corrente subterránea que socava os edificios milenarios da civilización.
Si, necesítase organización, pero non é máis que unha cuestión técnica, unha organización das tarefas prácticas. Os grupos de ataque son autónomos e independentes, unha garantía para que a creatividade subversiva non poida reducirse a un esquema unilateral conxelado, e tamén unha mellor defensa contra os tentáculos da represión e a mellor situación imaxinable para permanecer activxs e imprevisibles. Unicamente a partir de tal autonomía, a coordinación informal e activa pódese imaxinar e desexar; unha coordinación que coincida con perspectivas e proxectos compartidos. Os pequenos grupos de lume non están separados do conxunto das actividades revolucionarias, senón que forman parte delas. Nadan como peixes no océano da conflitividade social. O arquipélago de grupos de combate autónomos libra unha guerra difusa que escapa a todo control, representación e circunvalación por parte da dominación.
Ninguén pode crer que a revolución social e a subversión serán unicamente obra dos grupos de acción. Non son nin máis nin menos o que son e o que son capaces de facer: un pouco de fermento na fermentación social, un pouco de coraxe e de determinación fronte á resignación e a colaboración, algunhas suxestións respecto á identificación do inimigo e dos destrutores feroces e apaixonados. Pero individualmente, é a grande aventura dunha vida deseñada como revolta, o sentimento doce de palpar ás veces a coherencia entre o que pensamos e o que facemos. A revolta é a vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario