Maldita Sexa, un novo blogue.

Damos conta deste novo blogue, Maldita Sexa, que comenzou a sua andaina en xuño deste ano e do que soubemos por un correo que nos agradecía de antemán a sua difusión. Contén convocatórias anarquistas e musicais, ademais doutros temas, como este interesante artigo sobre os lumes en Portugal titulado Detrás do lume, a "man invisible" asinado por Jorge Valadas e que nos achega a unha realidade dos incendios portugueses que se asemella à problemática galega e que colamos a continuación:

Verán, tras verán, o permanente ciclo de xigantescos incendios presenta unha fotografía en tamaño natural do estado de crise económica e social na que se atopa mergullada a sociedade portuguesa. A destrución das vellas formas de agricultura, a acelerada urbanización, o abandono do interior do país, o monocultivo do turismo, todo iso forma parte da destrución da sociedade.

Á velocidade que vai todo isto, Portugal exportará en breve lume e importará auga potable, tal como xa importa zumes de froita de California, ao mesmo tempo que arrinca os laranxeiros do Algarve para construír “horrorosas” aldeas turísticas. Agora que a gran maioría da poboación habita nos centros urbanos do litoral, a actividade agrícola atópase moribunda e a conservación dos bosques e da flora está tan abandonada que “para un área igual de bosque hai sete veces máis incendios en Portugal que en España e vinte veces máis que en Italia”.

Pampilhosa dá Serra,no distrito de Coimbra, foi un dos municipios que no ano 2005 sufriu máis incendios, queimándose as dúas terceiras partes da súa superficie. A evolución demográfica deste distrito ilustra perfectamente o que dicimos. Dos trinta mil habitantes censados en 1930, queda hoxe apenas cinco mil persoas, das cales a metade son xubilad@s; das corenta e dúas escolas primarias que había en 1974 só sete funcionan hoxe. A desrtificación favorece os incendios e os incendios aceleran a desertificación.

O valor comercial dá a maior parte dos campos é hoxe case nulo ou calculado segundo o prezo do terreo para construír, e isto non só nas zonas onde o turismo converteuse nunha actividade invasora, gangrenando a vida social, senón por todas partes. De viaxe por Portugal, unha amiga expresaba o seu desalento e o seu estrañeza ante tantos letreiros de “véndese” colgados en vellas casas, nos muros dos xardíns ou plantados no medio das hortas. Coma se o presente non fose máis que unha venda das ruínas do pasado. Un segundo letreiro puiden agora engadirse ao primeiro “Terreo para queimar”.

Desde o inicio deste século desaparecen baixo as lapas cento corenta mil hectáreas de bosque cada ano. Ante esta repetida catástrofe a clase política continua discutindo sobre o que se vai a facer, sen dar explicacións sobre o que non se fixo, vacilando entre o discurso fatalista, a mendicidade ante Bruxelas e as ameazas represivas. Como é sabido, a represión é a reforma do noso tempo e a clase política portuguesa se alínea, con toda banalidade, na tendencia xeral do autoritarismo democrático. Deste xeito, máis que a prevención prefírese acentuar o control policial dos espazos rurais abandoados, militarizar a loita contra o lume, incitar á delación dos “comportamentos de risco”. E a partir de entón o lume se banaliza.

Como é obvio, as causas profundas desta crise non imos atopalas localmente senón no plano global, na desenfreada carreira do capitalismo cara á maximización do beneficio, a destrución masiva e exponencial dos recursos naturais e dos contextos de vida. As formas concretas e particulares en que esta crise maniféstase, as súas consecuencias particulares sobre as poboacións, son tributarias das circunstancias e características de cada sociedade. En Portugal, igual que noutros lugares, nas altas esferas e nos medios insístese na orixe criminal dos incendios. É a árbore que non deixa ver o bosque en chamas. Eugénio Sequeira, da Liga Portuguesa para a Protección da Natureza, fai notar que isto non fai máis que “desmobilizar e desresponsabilizar á poboación”. Deixando separadamente que a desorganización das comunidades rurais da antiga estrutura económica xa fixo desaparecer todas as formas de solidariedade e de axuda mutua, de responsabilidade colectiva, remprazadas pola individualización moderna da cidadá consumidora de mercadorías. O “criminal” non se atopa forzosamente onde se pensa atopalo. Temos a proba dos recentes estudos feitos na veciña España, que demostran que nas raras “comarcas con bosques comunais dos que obteñen beneficios @s veciñ@s, nunca se dan incendios”. Notemos tamén que o intento de esconder con escenarios paranoicos as responsabilidades oficiais e a lóxica capitalista da destrución da “natureza” é máis ou menos ben aceptado conforme o grado de resignación das sociedades. Así, os xigantescos incendios no Peloponeso grego no verán do 2007 provocaron grandes manifestacións antigobernamentais, á vez que en Portugal os incendios e as súas causas continúan sendo aceptadas con facilidade individualista e no silencio sepulcral dos “procedementos suaves”.