Reproducimos (despois de traducido) esta Crónica publicada en AlertaMinera, onde fica clara a postura do goberno da Xunta, submisa aos anceios de Edgewater:
Mina a ceo aberto e central térmica de Meirama, un dos proxectos máis contaminantes de Europa
10 de setembro de 2013. É o inicio. Mineira de Corcoesto fai público nun comunicado a contratación de Francisco Aréchaga, presidente ata ese momento da Cámara Oficial Mineira, como director xeral corporativo da filial de Edgewater en Galicia. Dende entón, un aluvión de acontecementos marcaron o día a día do conflito, nunha campaña de promoción a favor do proxecto mineiro secundada fielmente pola Xunta de Galicia.
A contratación deste enxeñeiro de minas asturiano, ex-delegado territorial da multinacional Endesa para o noroeste español preséntase por parte da empresa como a panacea dun personaxe de "recoñecida traxectoria en Galicia" que "pon de manifesto o seu compromiso coa moderna minaría sostible" por parte do que tamén foi o director nos 90 da maior mina a ceo aberto da Península, sometida "a unha modélica rehabilitación ambiental" tras a conclusión das tarefas mineiras.
15 de setembro de 2013: "Non haberá ningún problema coa mina de Corcoesto. Ata eu iría a vivir alí".
A ofensiva mediática xa é unha realidade aos poucos días da súa presentación. Nunha entrevista concedida ao diario La Opinión da Coruña, Aréchaga aparece xa como un "férreo defensor" do concepto da "minaría sostible", onde as 546 toneladas anuais de cianuro empregados no proxecto de Corcoesto non entraña perigo ningún, dado que este elemento pode ser encontrado de xeito natural -nun máis que sorprendente argumento- en "peras, mazás e améndoas".
16 de setembro de 2013. A Xunta de Galicia secunda as teses do novo director xeral corporativo de Mineira de Corcoesto.
En máxima sintonía con Edgewater, o Presidente da Xunta de Galicia visita tan só un día máis tarde o lago artificial de As Pontes que é "a proba palpable de que existen actividades económicas compatibles co medio e demostra que existen explotacións mineiras que, cunha restauración e proxecto idóneos, se poden acabar convertendo en espazos cheos de oportunidades"
17 de setembro de 2013: "O documental dunha mina que se converteu en lago en plena crise".
O diario El Mundo -entre outros- fanse eco dun comunicado de axencia sobre da presentación do documental "Azul y verde sobre negro" e a "modélica" rehabilitación ambiental do lago de As Pontes, "un testemuño de como se poden explotar os recursos naturais de xeito sostible, de como se pode devolver á sociedade o que nos achegou".
20 de setembro: "Un museo en Meirama recorda o impacto positivo da minaría".
Os grandes medios que dependen das subvencións públicas da Xunta (de xeito especial La Voz de Galicia e El Correo Gallego) únense ao peculiar festín, ofrecendo un recital informativo sobre os 396.000 euros públicos investidos na rehabilitación da antiga estación de tren de Meirama para a instalación do "Museo dá Minaría".
22 de setembro. "Meirama prepárase para albergar o segundo lago máis grande de Galicia".
A Voz de Galicia ofrece, case a xeito de publirreportaxe, unha descrición pormenorizada das excelencias deste novo proxecto, que inclúe "estudos e proxeccións sobre a calidade da auga, os aspectos xeotécnicos para garantir a estabilidade dos taludes e o posible impacto desta enorme masa líquida no seu ámbito que foron elaborados polas universidades de A Coruña, Santiago de Compostela, a politécnica de Madrid e a prestixiosa firma canadense Golder Associates, especialista en proxectos de enxeñaría e recuperación ambiental". Ademais toda unha garantía dado que "Fenosa non vai escatimar gastos para selar a mina. O proxecto ten un presuposto de 36 millóns de euros e foi tomado como un referente na empresa, que pretende que a restauración da mina se converta nun exemplo". Excelente exemplo si, pero de operación propagandística a favor da megaminaría en terras galegas.
O DURO TRANSO DA REALIDADE
O certo é que non houbo proxecto tan aborrecido, deostado e contestado na historia de Galicia como o da transnacional canadense Edgewater en Corcoesto. E por todas as vías, tanto a nivel social como científico demostrando que o ideario de "minaría responsable" e "minaría sostible" que defenden as grandes corporacións do sector é un mito creado unicamente en beneficio da propia industria.
Porque casos como o de As Pontes e Meirama apuntan nunha dirección ben distinta. O primeiro, porque creou o maior lago artificial de España, pero tamén o máis denunciado a nivel ambiental, debido ao alto nivel de acidez da auga procedente das entulleiras que derivan aos 18 km. de perímetro da auga do lago, os alarmantes niveis de metais pesados en determinados puntos, e mesmo, tal como alertou o Instituto Universitario de Xeoloxía da Universidade da Coruña, na ameaza de rotura do sistema de contención derivado dun movemento sísmico que puidese provocar un desprazamento da falla sobre o que está encravado.
Meirama, pola súa banda, recorda a Corcoesto, cando na década de 1970 se desenvolveu unha masiva oposición ao proxecto de minaría de carbón que lamentablemente rematou na desaparición da parroquia de As Encrobas, no corazón do concello coruñés de Cerceda.
En definitiva, nin As Pontes nin Meirama son exemplos de nada e menos a nivel ambiental, pois ambos os dous proxectos megamineiros estiveron dende sempre asociados a dúas das centrais térmicas máis contaminantes de Europa.
Destruír e contaminar primeiro para despois intentar paliar os efectos do desastre non parece un bo negocio. E moito menos en Corcoesto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario