Cadernos de explotación, nº1: Traballar é unha cousa horrorosa

Traballar é unha cousa horrorosa. Todas as persoas que rompen o lombo diante das máquinas de coser, as que embrutecen o cerebro diante dos ordenadores, as que súan nos locutorios, as que se mutilan cargando caixas cuxo contido nin coñecen, as que choran no retrete para borrar ese horrible sorriso que teñen que poñer diante do cliente e todas as demais que perden parte da súa forza realizando repetitivamente eses movementos que non lles achegan nada máis que algo de diñeiro que pasará da conta bancaria do patrón á do propietario, todas aquelas persoas que, polo menos, son capaces de admitilo. O traballo é unha mestura de tristura, aburrimento, dor, frustración, encerro e caras falsas. É unha acción en contra dos nosos corpos, o noso desenvolvemento, a nosa subsistencia e, contrariamente aos lugares comúns, da nosa supervivencia. Así que si, o traballo é unha cousa horrorosa. Quizais algunhas persoas em postos de executivas, empresarias, artistas, científicas ou demais, me contradigan nesta afirmación, pero a verdade é, hai algo máis nelas que escravas felices por ter en conta as súas obxeccións na súa vida diaria?

Dito isto, hai anos que traballo algo menos de quince horas á semana. Non traballo porque pense que hai que traballar, traballo porque, polo momento, é a obriga que me encontrei ante a chantaxe do diñeiro. Máis exactamente, son camareiro nun restaurante dun barrio rico de París cunha clientela de snobs de todo tipo (menos pobres, quizais), é dicir, van as fans da vida ao novo rico con ganas de exhibir uns cantos feixes diante das suas conxéneres. Cada xornada de traballo é a mesma repetición de xestos funcionais, son centos de persoas coas que hai que intercambiar sorrisos crispados e diálogos sen sinceridade nin interese (mutuo) nos que se nos considera simples medios, non fins. Para a clientela, só somos un medio para obter comida, somos as súas intermediarias (entre tantas outras) entre as súas carteiras e o banco do patrón restaurador. Está claro que é difícil, co tempo, xogar ao xogo que consiste en aceptar que non somos nada, que só somos servas que fan aparecer cun asubío (só esperamos iso) ou un estalo de dedos e ás que se lles dá ordes e mandatos que disimulan en forma de pregunta, porque no fondo a idea de ter escravas é insoportable para moitas cando se presenta de forma demasiado evidente. Cando unha clienta pide pan, non pide, esixe, e nós temos que obedecer no acto. Imaxinádevos, pois, que unha camareira responda: "non, non teño ganas de servilo ou ben "non, nada me inspira as ganas de prestarlle servizo".

Pero, que é a clientela? Para ser sincero, non teño nin idea. Éme imposible definir esta nova clase, ese estado de ser tan absurdo e, polo tanto, tan integrado. O cliente ou a clienta é unha persoa que cambia certa cantidade de diñeiro (ou non sei que outro valor de cambio) e ten o dereito de obter, co apoio das leis, un servizo calquera. A clientela debe obter este servizo, non hai condicións nin negociacións posibles. Cando unha clienta pagou ou vai pagar, unha crenza moito máis enraizada que calquera outra crenza supersticiosa, quere dicir que obterá o que se lle debe. Por exemplo, un cliente pídeme unha torta, polos pelos, porque só queda un anaco. No momento de servila, esta esvárase dunhas mans cansadas por unha xornada esgotadora repetindo os mesmos movementos, antes de caerse redondo. Eu descúlpome como é costume e póñome a catro patas para limpar mentres este, dende arriba, me bota pestes sobre ata que punto ten présa e ata que punto o que ten que facer é importante, mesmo primordial. Vólvolle dar a carta para que elixa outro prato, pero el quere unha torta, vólvolle explicar que era a última, pero non hai nada que facer, el quere unha torta e é un restaurante que serve tortas, así que el ten que ter a súa torta, é así. O cliente pide e esixe, está no seu dereito de ter unha torta, o contrato social garántello, a lei enmárcao. O patrón explícanos que "o cliente é o rei", xusto ese é o tema, o tema de toda unha vida, un tema que leva en si a invariabilidade da autoridade: dende que hai un rei, hai que servilo, entón, se o cliente é o rei, hai que servir ao cliente.

Coas compas de traballo menos verdes neste xogo da explotación e as/os máis desenganadas/os, adoitamos facer a observación de que os/as clientes poderían vernos soltar chorros de sangue por todos os poros do noso corpo, chorar, sufrir, caer e aínda así non farían nada, están condenadas a comer, teñen que ter de comer. É o seu dereito, é noso deber. De feito, a primeira cousa que ten que saber facer un camareiro ou unha camareira é calar a boca, tragar calquera orgullo, calquera imaxe de si mesmo/a que mostre algo de dignidade, dominar os seus impulsos violentos e agresivos, pois.

Toda esta merda para conservar un traballo que non soportamos? O paradoxo é xigantesco, é a da dominación. De feito, non gardamos a compostura porque queiramos conservar o emprego, senón por conservar o salario, por moi miserable que sexa, e esa é outra máis das capas de obrigas, xusto despois da que consiste en aceptar que hai que ter diñeiro para vivir baixo a dominación capitalista omnipresente.

Estas liñas non queren ser importantes, nin se publicarán con regularidade, senón segundo o grao de necesidade de publicalas do autor, non son máis que as liñas dun individuo frustrado ata a medula que se dedica a refrear a súa violencia, que soñaría con tirarlle o prato ao careto de todos eses comellóns pero que aínda non ten nada que perder, en todo caso, o salario. Hai que conservar o emprego porque hai que conservar o salario e conservar o emprego non ten gran cousa. Tirarlle un prato ao careto chorreante deses infames gozques dos clientes reis non forma parte desas cousas.

Pero, quen sabe? Quizais algún día...

Non serviam

Copiado e traduzido de ContraInfo