13 jun 2012

Cartas de Rodrigo Lanza e a sua Nai : Por qué tivemos que reviver tudo isto?

Publicavamos há uns dias neste memso blogue o revogamento do 3º grado ao Rodri (preso do 4F) por umha falha sem importância e a sua restituiçom pelo absurdo da situaçom que a motivara. Agora gostamos de fazer públicas sendas cartas, a primeira da sua nai, Mariana Huidobro, quem a envia a AraInfo para dar a conhecer as suas impresions distos feitos e de como vai o Rodri atualmente, e a outra é umha carta que Rodri enviara a sua família (e que Mariana re-envia a AraInfo) quando pensava que ia ficar em 2º grado no cárcere até o final da sua condenaçom. Consideramos de interés ao respeito de como se vive o cárcere tanto para quem está dentro como para as amizades e familiares que ficam fora (vam em castelám, na sua lingua original)

Carta de Mariana Huidobro


Hola, les envío esta carta, que nos escribió Rodrigo Lanza a su familia, pero que es un poco para todas. Rodrigo la escribió pensando que se quedaba dentro hasta terminar la condena, y no ha sido así.

De alguna manera, pienso yo, el director de la prisión o la junta superior, no quiso “cargar” con la decisión totalmente contra las normas del mismo centro, y absolutamente desproporcionada frente a un juez, de quitar un tercer grado por una cosa (además bastante cuestionable) de sanción ligera.

Y Rodrigo, ya sabemos, volvió a salir, y está saliendo a trabajar y los fines de semana está fuera. Pero antes me gustaría expresar también lo que he sentido con todo esto.

Fueron dos semanas horribles, donde todo, ¡TODO! se nos repitió. Fue volver a encerrar a Rodrigo por tercera vez y revivir las emociones de las dos anteriores veces: ese fatídico 4 de febrero y ese diciembre 2009, antes de año nuevo, cuando lo acompañamos, con el corazón destruido, a presentarse “voluntariamente”.

¿Y por qué tuvimos que revivir todo esto? Porque consideran, como dijo Lourdes (la asistente social), que Rodrigo es un “caso especial”… Porque una asistente social tiene tanta rabia frente a alguien que no agacha la cabeza, que lo tiene que castigar a su modo. Porque tiene tantos complejos y tanta mierda que tiene que buscar un trabajo para sentir poder y sentirse alguien.

Y lo terrible es saber que la libertad de tu hijo está en manos de gente tan baja.

Ahora podemos, nuevamente, vernos y abrazarnos, pero sigue siendo duro, y muy duro, tener que despedirme todos los días para que vaya a la cárcel a dormir (dos horas de viaje de ida y dos de vuelta), y ahora más que antes, no saber si al día siguiente lo vas a ver.

Son demasiadas cosas y las emociones ya hacen estragos en el alma y en el cuerpo. Llevamos seis años en esta historia, y nos queda todo este año, ¡¡¡que es tanto!!!.

Y Rodrigo está fuerte, es fuerte y positivo, pero también todo esto le ha hecho un daño enorme… y jamás se me va a olvidar.

Hoy lo fuimos a dejar, estaba serio, callado, triste, no es tan fácil para el.

Hemos sufrido un electro-shock de dos semanas de duración y ahora nos están dando pequeñas descargas cotidianas.

Mariana Huidobro | Para AraInfo

————————————————————————————————————————————————

Carta de Rodrigo Lanza.- 03/06/2012 (transcrita integramente y tal cual la envió)

¡Hola familia!

Aquí estoy, justo recién salido de comunicar me pongo mano al asunto y, tras conseguir una mesa desocupada en la sala de día, comienzo mi segunda carta en este nuevo capítulo de la odisea que me ha tocado (y nos ha tocado) vivir.

Tormenta de Primavera. Yo me alegro en contraste con la cara que llevan quienes bajaron a jugar fútbol en el patio, mirando al cielo con cara de desesperanza y al patio mojado con ojos de aceptación. Acabo de hacer las instancias con las autorizaciones pa’ comunicar y los cambios de teléfono. Me cuesta concentrarme, aún no tengo la cabeza en calma y creo que he perdido un poco de práctica con la muñeca y el lápiz, espero retomar pronto el nivel adquirido antaño.

Hoy intentaré estar en cama pronto y leer un poco (carta interrumpida, continúo mañana) Lunes 4 por la mañana, 9:10 según mi reloj pa’ ser exactos. El patio pinta aburrido y me quedaré aquí leyendo Sandman y escribiendo un poco en la sala de día, a la vista de lxs de azul pa’ q’ se hagan una mejor idea de mi y crean q’ soy un intelectual, ja, ja, ja… ese será mi plan y rutina durante al menos, la primera semana aquí. Así me dejarán un poco más tranquilo en el tiempo que aún no esté en las listas para salir a teatro y al polideportivo. Hablando del poli, hoy he hablado con el funcionario de ahí y me dijo que hablaría con la Srta. Nuria pa’ q’ me vuelvan a ingresar ene le trabajo y, si es posible, me meta en la lista de entreno antes del día 15, q’ es cuando se hace la nueva otra vez. Esta tarde hablaré con el monitor pa’ que me saque desde YA a básquet, vóley, balonmano y preparación física. Así no me centro tanto en las pesas y hago deporte variado, al final creo q’ será un 35% pesas y 65% ejercicio/deporte cardiovascular… pa’ limpiarme de toda la fiesta q’ me metí en el cuerpo estos 6 meses q’ estuve saliendo.

Anímicamente cada día estoy mejor. Trato de pensar en lo “poco” q’ falta y mira: ¡Que me quiten lo bailáo! El tiempo q’ pasé fuera me lo pasé fenómeno, hice amigxs y lo exprimí al máximo No me quejo y, viendo el panorama que hay, prefiero tirar pa’lante y seguir sonriendo.

En el patio muchos viejos amigos, algunos de aquí y otros de los años en Trinidad. Entre nosotros (los q’ llevamos unos 6 años o x ahí viéndonos en estas circunstancias) se crea una complicidad bastante interesante y sincera. A pesar de estar en el Módulo 2, lo que sería ahora “el pozo” donde están lo q’ en teoría es lo peor del centro, me encuentro bastante a gusto x ahora, teniendo en cuenta q’ acabo de caer aquí. Es el único patio del talego q’ aún conserva un poco ese aire tenso y violento de antaño y el cachondeo, verbena, gritos y aire flamenco q’ se ha ido perdiendo en post del “modelo europeo” de vigilancia.

Es duro decirlo, pero al volver me doy cuenta de golpe de q’ esta es también mi gente y la verdad es q’ estoy bastante orgulloso de poder decirlo. No x nada pasaré 5 años de mis últimos 7 en estos muros, y antes de decaer y pensar en lo que me quitan (q’ ojo, también hay que tenerlo en cuenta, y presente a diario) prefiero centrarme en la experiencia adquirida y la oportunidad q’ he tenido de crear lazos con personas q’ de otra forma hubiera sido casi imposible conocer, de compartir vivencias e historias q’ x lo general no se cuentan y sentir en mi propia piel ese compañerismo q’ se puede crear entre 2 personas muy diferentes cuando les toca compartir y convivir en la misma mierda.

Obviamente siento rabia y frustración, eso está claro, pero x ahora esperaré y dosificaré esa rabia para usarla de forma + consiente e inteligente. Tiempo al tiempo, esta experiencia me está volviendo cada vez más duro y paciente, vengativo y cauto, cada vez + consiente de quién soy d de cual es mi familia.

Hoy estoy en su terreno, pero la calle es y será mi campo de batalla. No lograrán alejarme mucho más tiempo de ella…

Ahora esperaré a ver cuando viene un tutor, psicólogo o quien sea, a hablar conmigo. Eso si que será divertido! Renunciaré al tratamiento y lo dejaré x escrito! Por 7 meses que me quedan ya se puede meter su rehabilitación, permisos o lo que sea donde les quepa, a mi q’ no me vengan a hablar ni pa’ darme los buenos días, q’ me dejen pagar mi condena y punto. Pero consiente de q’ saldré de aquí con la cabeza en alto y consiente de no haberme vendido, si no lo hago x mi, es lo mínimo que le debo a Patri…

No pienso mucho en nada ni he hecho muchos planes pa’ cuando salga, quien me conoce sabe que soy + de improvisar en el trayecto y que soy in indeciso titulado. Echo de menos a Grako y me sienta fatal no poder comunicarme en idioma perruno y explicarle xq’ no estoy a su lado, confío en q’ lo entienda cuando me vea y volvamos a pasear juntos. Por lo demás poco + que contar. Aún me parece increíble que me hayan quitado un 3er grado en nivel A por el mero hecho de no avisar durante un permiso que iba a hacer un reparto para mi trabajo. De momento me río… de momento. ¡Si hasta un par de carceleros se me acercaron pa’ decirme q’ se habían pasado conmigo! (Aunque tampoco recibo con alegría su condescendencia). Este lugar está lleno de historias así, el resto de compañeros a quienes les he contado los motivos de mi regreso no saben ni qué decir. Al final lo + sonado es el típico: “Bueno, solo te quedan 7 meses, tío”.

Bueno, ahora meto esto en el sobre y que llegue cuanto antes. Espero escribir de seguido y contar mis andadas u otras aventuras q’ vea x aquí y así mantener, aunque sea, una ventana abierta en esta pocilga hermética. Un besote y un abrazo con todo mi amor y rabia.

Rodrigo
----------------------------------------
Publicado por Edu,
Cartas coladas de AraInfo

No hay comentarios:

Publicar un comentario