Sementando para o 1º de Maio .- 2 de Maio Día Internacional do Ocio

Fronte ao 1º de Maio, día internacional da tortura asalariada, existe unha data histórica e enmudecida pola tremenda tradición imposta de eloxio ao traballo, unha data de rexeitamento ao traballo asalariado.

En 1896, os mineiros de Dantzig (hoxe Gdansk), Polonia, achábanse en folga de brazos caídos. Mentres a maioría de l@s trabajador@s paraba pola xornada laboral de oito horas, estes mineiros, en reclamo por unha redución da xornada a cinco horas, marcharon a ocupar os seus postos o un de Maio, decididos a manterse ociosos por tempo indeterminado. Aínda que a ocupación foi pacífica, os traballadores cercaron con explosivos a boca da mina para que as forzas de represión non puidesen entrar. En resposta, o 2 de maio, as tropas do exército atacaron a canonazos o lugar, cuxa entrada se derrubou, provocando a morte de 67 mineiros por asfixia.

Ese mesmo ano, Paul Lafargue (autor do mítico panfleto "Dereito á preguiza"), propuxo o parlamento francés que a partir dese momento aquel día fose declarado feriado oficial.

Aínda que o proxecto non prosperou, un grupo de disidentes da Primeira Internacional de Trabajador@s mencionouno novamente durante o intento de formación dunha Internacional Ociosa na cidade de Bordeaux, Francia, en 1898. Esa reunión (polo demais, regada con abundante pernod e asente, polo que acabou auto-disolvéndose por unha discusión en plena euforia etílica), onde se redactou un documento chamado "Prolegómenos para unha sociedade do ocio", propuxo, entre outras, unha consigna diametralmente oposta aos discursos de todas as organizacións de traballadores e traballadoras daquel entón: "A CADA UN@ SEGUNDO AS SÚAS NECESIDADES, DE CADA UN@ SEGUNDO A SÚA VONTADE,". E por moción do delegado polaco Ren Kowalsky, supervivente da matanza de Dantzig, chamouse a que o 2 de maio fose declarado "Día Internacional do Ocio". Nesta data e en distintos lugares celébranse diferentes actos polo dereito á preguiza e contra o traballo forzado; como exemplo valla a acción levada a cabo pola sección arxentina da Fundación de Alerxia ao Traballo (esta fundación ten a súa sede en Lisboa e funciona dende 1992); o 2 de maio de 1995 convocaron a primeira Marcha ao Desgano (de cen metros) que realizaron máis de 50 alérgic@s, na praza San Martín de Buenos Aires. Ese mesmo día anunciaron á prensa e televisións burguesas a súa auto-disolución debido ao enorme traballo que supón manter unha asociación de alerxia a este.