Comunicados do C.S.O. A Casa das Atochas sobre o rebumbio mediático da manifa contra o desaloxo e sobre a situación da okupa.

Sobre a manifestación do 11 de decembro:

Hola,
Como ben sabedes, xs okupas somos pouco dadxs ás declaracións e comunicados, pero despois do rebumbio que ten xerado a nosa manifestación deste pasado 11 de decembro, cómpre aclarar certas cuestións.

Foron xs membrxs da asamblea do CSO Casa das Atochas quen ocultaron as caras e fixeron accións fóra da estrita legalidade vixente?
E quen o sabe? Esas persoas ían ca cara tapada, así que non se poden recoñecer.

Foi unha manifestación violenta?

Rotundamente non; a propia policía así o recoñeceu. En ningún momento se molestou nin se lle faltou ó respecto a persoa algunha. Entroutras cousas, as manifestacións fanse para que a xente de a pé se percate dun problema. Para que incomodarlxs? Tampouco permitimos que ninguén aproveite a situación para comportarse como non é debido. Desde a asamblea estamos abertxs a todo o mundo e ás críticas construtivas que se nos queiran facer para mellorar as nosas accións; por desgraza, boa parte das críticas que estamos a recibir son demagóxicas, falsas e inxustas, polo que o debate de ideas faise de todo imposible.

Atacouse axs pequenxs comerciantes?
Non. Ao contrario, sentimos gran solidaridade coxs autónomxs e os negocios familiares, que nos últimos tempos están sendo masacrados polas multinacionais, que non dubidan en vulnerar os máis elementais dereitos laborais con tal de amasaren máis cartos. É unha vergonza que xs políticxs que nos gobernan vaian da man das empresas multinacionais, que campan ás súas anchas pola cidade, destruíndo o pequeño comercio. Vergonza é o que non ten Antonio Amor, presidente da Asocición de Comerciantes do Obelisco… a quen representa?: a un grupo de comerciantes?, ou aos ideais da extrema dereita máis rancia e fanática? Sempre vas da man do poderoso e contra os máis febles… como non ías chegar a rico!? Cómpre recordar as súas propias palabras na entrevista dun xornal o ano pasado: “hai que ter coidado coas caras novas e estranxeiras”. Toda unha declaración de intencións. Este individuo –por chamarlle algo– é tristemente coñecido polos seus despiadados ataques contra xs manteirxs da rúa Real, dxs que afirma que “dan mala imaxe á rúa, prexudicando aos comercios da zona”. Mais como todo o mundo sabe, xs manteirxs levan moitos anos traballando nesa zona e a rúa segue tan transitada como sempre, demostrándose que, ao resto das persoas que habitamos a cidade, non nos amola o máis mínimo a presenza destoutras xentes. En España, condenouse a un manteiro a 8 anos de cárcere por vender cedés… e ainda tes a desvergonza de pedir máis man dura!
Señor Amor [que pouca xustiza fas ó teu apelido], gracias por lembrarte de nós nas túas absurdas queixas; o día que non che demos que dicir comezaremos a preocuparnos… algo estaremos facendo mal.
Mal que lle pese a este tipo, na cidade e nas súas rúas e prazas seguirás topando cxs manteirxs e cxs okupas.

Por que non nos manifestamos como todo o mundo? Por que non legalizamos as manifestacións?
Unha manifestación, por natureza, é conflitiva [que non violenta, non se confundan os termos]. Facémola para combater con rabia unha enorme inxustiza: que nos boten á rúa cando lle estamos dando vida a un local abandonado. Quérenlle entregar a nosa casa a un millonario especulador sen escrúpulos para que a tire abaixo e desenvolva o polígono de novas vivendas programado para a zona, roubándonos así todo polo que levamos loitando estes anos. Queren derrubar un proxecto social que leva máis de dous anos e medio de andadura, do que teñen disfrutado miles de persoas, e todo isto… para que? Pois para amorear máis cartos lixosos ós pés da sacrosanta propiedade privada. Como xa dixemos na manifestación, somos anticapitalistas; non cremos nos cartos nin na propiedade privada; sí cremos na xustiza social, a igualdade, a solidaridade e o apoio mútuo, e non sabemos expresar o noso malestar e rexeitamento cantando panxoliñas.

Por que cando botan a traballadorxs dos seus empregos podemos entender a indignación e, cando nos botan da nosa casa, non?
Pois resulta que moitxs de nós preferimos que nos boten do traballo [que ao final non nos agradan e só sirven para encher o pucheiro de garbanzos] a que nos boten dun espazo onde desenvolvemos todo o noso potencial dun xeito libre, horizontal e autoxestionado, que iso sí que nos gusta e sí que nos enche de ganas de vivir.
Nós non amolamos a ninguén nos case tres anos de incesantes actividades; amolamos agora que nos queren expulsar á rúa sen piedade. Nós protestamos polo que é noso, e non porque o poña nun papel con membrete oficial, senón porque o traballamos [“a terra para quen a traballa”] e estamos dispostxs a loitar polos nosos soños contra o voso triste e gris pesadelo.
Lamentamos de verdade si algunha persoa de a pé [que non os banqueiros, ou propietarios de múltiples xoierías como Antonio Amor, ou o subdelegado do Goberno, ou o paiaso de McDonald’s] se viran afectadxs polas nosas accións [nos globos, a pintura estaba diluida en auga, polo que se quita máis cedo que tarde]. Non queriamos amolar a esta xente, pero si axs ricxs e poderosxs, responsables dun sistema cada día máis inxusto e cada día máis edulcorado polos servos da televisión; sí queriamos amolar a quen nos meteron nunha crise sen solución a base de inflar o prezo da vivenda [como a inmobiliaria Juan Pérez Paz, S.L.] e especular cos nosos aforros en criminais movementos financieiros; si queriamos amolar a quen suben os seus soldos [mentres nos botan a nós á rúa] e que, por riba, piden cartos públicos para que xs subvencionemos. Eses son os nosos inimigos. E si críades que xs okupas só sabiamos montar actividades culturais en silencio e sen protestar… estabades moi… pero que moi… equivocadxs.
Non queriamos amolar á veciñanza e lamentamos se foi así. Mais todxs cometemos erros e correxirémolos de aquí en diante. Non confundamos un pequeno comercio cunha multinacionl ou cunha igrexa [que non só é de curas, senon tamén de militares… en fin, o colmo da depravación]; esa é unha terxiversación que só un periodista, un político ou un avogado é quen de cometer.
Calquera que viu pasar a manifestación puido ver que ésta era, en xeral, moi festiva, e que nela había persoas de toda condición… tamén cativxs [e nin xs estabamos comendo nin xs lanzabamos contra os vidros]. Tamén se puido ver que gran parte dxs viandantes rían, bailaban e mesmo apoiaban a manifestación coreando os cantares.
Ésa é a verdade e non a que fabrican na prensa. Mágoa que a verdade, ó final, remata sendo a que os periodicos inventan.

Condenamos a violencia?
Si, por suposto.
Condenamos a violencia do exército español, que tortura, viola e mata xente inocente en Iraq ou Afganistán.
Condenamos a violencia de quen nos gobernan, pola fabricación e venda de armas, por exemplo a Israel [para masacrar xs palestinxs] ou na guerra de Serra Leona [onde tanto os gobernos do PP e do PSOE se lucraron vendendo armas a ámbalas dúas faccións, alentando a sanguenta matanza que se deu].
Condenamos a violencia dos banqueiros que, despois de facerse de ouro especulando cos nosos cartos e expropiándolles as súas viviendas ás xentes máis humildes que non puideron facer fronte á súa hipoteca, siguen cobrando os seus bós soldos e, por riba, teñen a pouca vergonza de pedirlle ó Goberno unha axudiña… multibillonaria [si, con B de billón], arruinando a capacidade que puidera ter o Estado par axudar a paradxs, traballadorxs precarixs e/ou pensionistas.
Condenamos a violencia das multinacionais que arruinan xs autónomxs e axs negocios familiares co visto e prace de politicuchos sen escrúpulos.
Condenamos a violencia que se exerce sobre presxs indefensxs nas prisións, nos centros de menores e nos centros de internamento de emigrantes ó longo de todo o Estado.
Condenamos a violencia que os corpos e forzas de seguridade do Estado usan contra as persoas que libremente se manifestan.
Condenamos a violencia dxs xuizxs que nos botan dos nosos espazos, que posuimos lexítimamente.
Condenamos a violencia de boa parte dos medios de comunicación e das poucas ¿persoas? que pouco menos piden que nos linchen.
Nós non agredimos a ninguén.
Nós condenamos a violencia… e vos?

PD.1. A pesares do sinalado nalgúns medios de comunicación, ningunha das persoas da asamblea da Casa das Atochas fixo, a día de hoxe, declaracións sobre o desenvolvemento da manifestación deste pasado sábado.
PD.2. Non se fixeron identificacións nin se deteu a ningunha persoa. Si ao que víchedes lle chamades violencia… ídevos criar! O que vos queda por ver!




Asamblea do C.S.O. Casa das Atochas


Eiquí vai outro comunicado:
SOBRE A CASA DAS ATOCHAS E A INMOBILIARIA:
[refrito urbanístico… ondeneino e desordeneiro e… abuf…]

O Centro Social Okupado ‘Casa das Atochas’ usa e posúe colectivamente desde hai tres anos o inmoble da trvesía de Atocha Alta 14 que, como todxs sabedes, levaba anos abandonado.
Este inmoble, antes furado de pingueiras e cheo de lixo, suscita interese e discusión mentres se revisa o Plan Xeral de Ordenación Urbanística [PXOM] e se planexan e reparten os negocios. Unha empresa inmobiliaria denunciounos pola vía penal e pretende que nos boten sen discusión.

A Casa das Atochas [e con ela gran parte da mazá aínda habitada por veciñxs] está dentro do que chaman "polígono de actuación", xestionado por unha Xunta de Compensación, que é unha institución benéfica completamente legal, como explicou un lector de La Voz de Galicia no ano 2006 ("Agentes urbanizadores", 8/11/2006, Buzón del lector, Bernardo López, Local A Coruña, páxina 2).
Para xestionar o desenvolvemento dun futuro boom inmobiliario do polígono afectado (H4.05) (La Voz de Galicia, 8/11/2006), que se extende a toda a rúa Atocha Alta e a rúa Pintor Román Navarro, creouse unha Xunta de Compensación, na que tamén participa o Concello, xunto axs propietarixs e xunto a inmobiliaria Juan Pérez Paz S.L.

Os precedentes son duros dentro do barrio das Atochas. Despois dun proceso de expropiación para xs antigxs propietarixs das casas, o Concello e certas empresas arrebatáronlles a un risible prezo a propiedade sobre os inmobles. A xente que viviu nas Atochas viuse desprazada a outros lares, lonxe do centro especulativo da cidade, perdendo así as súas casas e vivindo moitxs delxs baixo rexime de aluguer en diversos barrios. Non sairon nos medios, eran veciñxs dun barrio obreiro, que medrou no abrente da revolución industrial do século XIX, e conformou o agora coñecido e codiciado barrio de Monte Alto.

Chamamos á libre discusión, a que a xente fale entre ela do que de verdade sinte e necesita. A inmobiliaria en cuestión nunca usou de ningún xeito o inmoble, nin se preocupou de conservalo como é o deber de quen se di propietarix dalgo. Antes ben, estaba moi ocupada mercando e facendo expropiar a mazá por medio dunha Xunta de Compensación constituida co visto bo do Concello.

Unha Xunta de Compensación é un ente benéfico formado polos propietarios dunha parte da mazá. Este ente, polo visto, pode obrigar ó resto a venderlle as súas casas e, si non queren, pode pedir ó Concello que as expropie no seu favor, cousa que a inmobiliaria Juan Pérez Paz S.L. non se privou de facer.

Curiosamente, Juan Pérez Paz S.L., que ganou o seu prestixio coa caída dunha grúa na rúa Ángel Rebollo e logo co derrubo parcial dunha casa en Orillamar no 2005, é coñecida en Monte Alto pola súa capacidade de lexítima extorsión e, como tal, temida polxs veciñxs. Ninguén tivo nunca medo de nós, xs okupas; preferimos ser veciñxs que dar medo.

O denunciante, Juan Pérez Paz, é un “axente urbanizador” con sentencias probatorias en contra por acoso inmobiliario. O seu negocio, unha inmobiliaria sita na rúa da Torre, foi protagonista de varios escándalos urbanísticos recentes como a caída dunha grúa nunha obra na rúa Ángel Rebollo, ou o derrubo ilegal dunha casa na rúa Orillamar (La Voz de Galicia,15/4/2005; La Voz de Galicia, 19/4/2005; La Voz de Galicia,22/4/2005; La Voz de Galicia, 23/4/2005; La Voz de Galicia,24/4/2005; La Voz de Galicia, 10/5/2005; La Voz de Galicia,31/7/2005), que ocasionou o desaloxo intempestivo de varias familias debido ao perigo inminente de ruina do seu bloque.

A Casa sobrevive no medio dunha mazá de casas, non todas vivas, que sin lexitimación recoñecible foi destinada a ser completamente baleirada de veciñxs, demolida e reedificada en beneficio duns poucos. Unha morea de xente, organizada nunha asamblea de iguais aberta a calquera, usa a Casa como espazo colectivo para as necesidades básicas de encontro, expresión, comunicación e apoio mútuo que están en perigo de desaparición na cidade.

De súpeto, existe un requerimento de desaloxo, inmotivado, emitido en forma de providencia e non expresado como auto. O proceso está en periodo de instrucción, logo de que fluctuase entre o civil (primeira instancia á que recurriu o denunciante) e o penal.

Son moitos os perxuizos ocasionados pola medida cautelar: ademais dos obvios e morais, de destruir un proxecto arraigado, con actividades para varios meses pechadas, unha singularidade da que hai feitos e pegadas -músicas determinadas, conferenciantes e temas, iniciativas populares como Comida Non Bombas, a estrutura aberta do lugar- que non teñen sitio en ningún outro lugar da cidade; tamén xurden problemas loxísticos derivados do inventario, traslado e almacenamento do material, así como os perxuizos pola reparación e conservación do inmoble mantida durante todo este tempo.

Agora que xs cobizosxs e xs defensorxs dos dereitos dxs poderosxs se pensan por riba de calquera necesidade humana, a Casa das Atochas faise responsable de soñar cunha cidade: de portas abertas, de hortas urbanas, de abundancia creada e posta en común, de vida colectiva organizada libremente en asambleas, de conciencia desmercantilizada, de afectos e emocións desbloqueados aos poucos. A Casa das Atochas recoñécese nos esforzos que moitas outras xentes fan por todas partes en condicións difíciles para vivir unha vida digna, alegre e creadora. Algúns teñen chamado cultura a esa vida que medra e se emancipa do sometemento, o medo e a falsa tradición. Quen teñen medo da liberdade e as súas formas libres xa decidiron. Nós seguimos atopándonos e aprendendo a vivir.

Sen cobiza nin servidumbre


CSO Casa das Atochas
7 de decembro de 2010