7 mar 2014

[Venezuela] Declaración do "Colectivo Editor de El Libertario" e "Individualidades Anarquistas" ante os sucesos de Febreiro-Marzo 2014

Colamos da web anarquista venezolana de "El Libertario" esta Declaración que ven a criticar a cegueira dunha esquerda autoritaria que só ve manobras ianquies desestabilizadoras nun país con a inflación máis alta do mundo e que califican de "conto absurdo" a propaganda oficial bolivariana que fala de que a economía venezolana foi, dende a chegada de Hugo Chavez e ata agora, manexada dentro dunha brillante estratexia de construción do socialismo.:

Agora máis que nunca: Autonomía, Autoxestión, Acción Directa e Solidariedade

Non había que ser un xenio para pronosticar que a calamitosa situación económico-social venezolana, herdada tras 14 anos de goberno de Hugo Chávez e agravada en pouco máis dun ano con Nicolás Maduro, estaba a xerar unha presión conflitiva presta a estalar, especialmente cando cesaron os desbocados incrementos do ingreso a conta do "ouro negro" que sostiveron ata 3 ou 4 anos atrás a fantasía dun "socialismo petroleiro". Os recursos que entran seguen sendo moi abundantes, pero a dilapidación, a incapacidade, a corrupción e a voracidade dos que gobernan son aínda maiores. Entre narco-xenerais e outros carroñeiros con uniforme, altos burócratas que cobren todos os graos da avidez á nulidade, boli-burgueses, boli-chicos e demais beneficiarios das bondades de CADIVI, a grosa tallada da castro-burguesía, do Estado cubano e os seus asesores cubanos prestos a trampear, ou os axentes desas transnacionais que tan lucrativos réditos obtiveron nos seus tratos coa "revolución bolivariana", a pota debía rebentar máis pronto que tarde, coa poboación presenciando ese espectáculo desvergonzado no poder e padecendo á vez o peor en inseguridade, desabastecemento, crise de servizos públicos e a inflación máis alta do mundo.

Só o descaro obsceno da propaganda oficial, máis a cegueira - tarifada e/ou cuasirreligiosa - dalgunha esquerda autoritaria sempre presta de prostrarse ante o Amado Líder de moda, puideron ver nese cadro que se agravou a ollos vistas o resultado de maquinacións de certo imperialismo que lles cae mal (outros preséntanse como "amigos"). Segundo este conto absurdo, de 1999 ata hoxe, a economía venezolana foi manexada dentro dunha brillante estratexia de construción do socialismo, atención prioritaria e inmediata ás necesidades dos desposuídos, pulcritude no manexo de fondos, e participación social masiva, activa e vixiante grazas aos órganos do "poder popular" e a "contraloría social"; sendo así, de haber algo que transitoriamente ande mal é por algún complot golpista dos ianquis e os seus lacaios locais, pois no esencial as cousas nunca foron mellor e o futuro por ese camiño é absolutamente promisorio.

Pero dende febreiro e con toda rudeza, a rúa di outra cousa porque a verdade do conto é outra. Practicamente en todos os centros urbanos importantes (e somos un país con pouco máis de 85% de poboación urbana) aconteceron protestas masivas que, contrario ao que se dixo sobre "alborotos só de burgueses e pequeno burgueses", teñen un contido social transversal onde hai persoas de todas as condicións, xa que de non ser así como explicar o multitudinario e a duración do proceso? Polo demais, se ben no económico (crise do capitalismo petroleiro rendista e extractivista) está a motivación estrutural do estalido, hai multiplicidade de causas para que unhas e outras persoas saísen e sigan saíndo a protestar, causas certamente potenciadas pola incapacidade patente dun goberno que só lle resolve aos "enchufados", e agora talvez a menos deles porque minguan a produción e as divisas petroleiras.

É importante insistir en canto a que esta insurxencia colectiva foi e é basicamente espontánea, pois se ben houbo algúns que llela olfactearon para tirar proveito político (como Leopoldo López e o seu pequeno partido ou María Corina Machado), deles pode dicirse que, se ben lograron figuración nos acontecementos, non dirixen ao que se desatou. Mesmo, é clara a ruptura no sector que antes respondía ás liñas que viñan da oposición electoral e a súa Mesa de Unidade Democrática, evidenciada en feitos como a reacción de rexeitamento da multitude ante Henrique Capriles e outros deses dirixentes en distintos eventos públicos durante estas xornadas. Vemos certa correlación entre iso e o que acontece no chavismo, onde unha importante base electoral que en fidelidade a Chávez votou por Maduro hai un ano -compromiso que a maioría ratificou dando o triunfo ao oficialismo nas rexionais de decembro-, agora loce indiferente ante os axitados chamamentos para que exprese visiblemente a súa adhesión ao goberno, de modo que os escasos actos públicos oficialistas de datas recentes non foron nin a sombra do que era corrente ante o que adoitaba convocar Chávez. Tal inacción da masa chavista (que Maduro pretendeu romper cunha histérica convocatoria para que se integre á represión) formula unha das interrogantes máis significativas do momento actual, xa que de manterse ou de romper nun ou outro sentido resultaría determinante no que ao final suceda coa actual conxuntura.

Represión desmedida foi a resposta privilexiada e case única que, ata o momento de escribir estas liñas, deu o Estado venezolano. Ao parecer non tiña outra, nin aínda a ten, polo menos para remplazarla como a súa opción principal. En primeiro lugar porque economicamente está embrollado nos vaivéns do capitalismo petroleiro dun modo máis claro que en calquera outra conxuntura dos últimos 70 anos; hai moitas menos posibilidades de gañar lexitimidade e respaldo obsequiando fragullas da cenoria rendista, así que só queda repartir os paus da Garda Nacional "do Pobo" e dos paramilitares con look cheguevariano dos "colectivos". Nin que dicir que esta vía trouxo custos inmediatos e riscos a futuro: cos paracos "vermello-roxiños" teñen os mesmos problemas que cunha lata chea de vermes, é doado abrila e soltalos, a complicación vén para recollelos e/ou controlalos. En canto á GN e a impresión colectiva ante a súa faena destes días, só cabe dicir que xerou en Venezuela o florecemento dun filón de propaganda, ánimo e conciencia antimilitarista que dende o anarquismo nos corresponderá de agora en diante impulsar - levándoo máis alá da bipolaridade "o militar bo e o malo" -, pois estamos contra a mesma existencia dos aparatos castrenses como órganos de control e coerción social.

En segundo lugar, tras a experiencia de 2002, o chavismo quedou coa obsesión que o principal risco en canto á súa saída do poder era por vía do golpe de Estado, polo que preparou os seus mecanismos de resposta para iso. A énfase en armar, adestrar e coordinar os paramilitares vén nesa liña; tamén a insistencia propagandística: primeiro falando do "golpe económico", logo do "golpe en proceso", agora do "golpe lento", todo o cal ten un desmentido ridiculamente paradoxal cando, no medio deses supostos golpes, ese goberno-vítima estende as datas libres de Carnaval e chama á súa celebración. Así mesmo, ese libreto tan traballado e ben aprendido esixía presentar o eventual adversario como inequivocamente fascista e enfrontado ás maiorías populares, o que por un lado galvanizaría o apoio explícito ao réxime por parte de amplos sectores da colectividade, mentres polo outro gañaría apoios importantes no internacional. Pero ao final os feitos, a súa secuencia e - non menos importante - a torpe actuación de Nicolás Maduro e a súa comparsa, fixeron que o aspecto represivo sexa o que destaque, coa conseguinte deterioración da credibilidade política do réxime, que segue invocando ao Lobo Feroz dunha asonada militar que ninguén ve, ule ou sente. Pasan días e semanas sen verse a menor proba ou evidencia, salvo chismes e rumores, dunha acción armada e inconstitucional de envergadura destinada a desprazalo do mando (pois diso se trata un golpe de Estado!), mentres que as adxectivacións como "fascista" e o anuncio de próximas "agresións imperialistas" xa causan rubor vergonzoso entre os maduristas máis tímidos ou discretos, en tanto que o resto da xente tómao como pretexto para novos chistes.

Entón, que quede claro: non está formulado no inmediato un golpe de Estado que signifique unha ruptura decisiva con esa elite beneficiaria do réxime que se lista no primeiro parágrafo, pois sería absurdo que se axustizasen a se mesmos. Malia todas as dificultades e a obtusa xestión do equipo gobernante, aínda quedan marxes para que dentro do capitalismo e aplicando medidas de axuste capitalistas coas que todos os que hoxe exercen ou compiten polo poder estatal están de acordo, os herdeiros do chavismo - con ou sen Maduro - poderían recuperar a gobernabilidade plena. Pode que a perorata de "socialismo", "poder comunal" e "poder popular" siga en uso ou non (é detalle menor), pero de ningún modo cabe crer que boliburgueses e "enchufados" ao mando van ir por outra ruta que non sexa aquela que lles conceda garantías e impunidade. Agora, máis que baixo o caudillismo de Chávez, todo apunta a que esa ruta pase por acordos políticos coa oposición, e en Venezuela iso significa dar acceso máis amplo ao maná petroleiro. Xa o fixeron con Lorenzo Mendoza e con ese sector de burgueses que nestes anos se lle esqueceu arriscarse coa produción, para vivir agora das tetas pródigas de CADIVI e a especulación cambiario. Tamén está o arranxo cos axentes financeiros internacionais e os custosos chineses, os cales axudarían a saír do atranco pero impoñendo as súas condicións.

Polo noso lado, antes de que se impoñan formulamos un claro rexeitamento ás medidas de axuste por vir, onde unha vez máis os de abaixo, os de sempre, pagaremos os pratos rotos, como se afai sexa baixo o capitalismo neoliberal ou baixo este capitalismo de Estado. Seguiremos na loita por potenciar alternativas reais de autonomía para as maiorías, esas que dalgún modo se anunciaron no vigor, entusiasmo e enxeño que de tantas maneiras se expresaron nestas protestas. Parte desa tarefa foi acompañar os eventos, presentar públicas evidencias e denuncias da brutalidade represiva do Estado, así como mostrar o que estea ao noso alcance para entender e analizar o que foron estes acontecementos. Pero máis importante é seguir esforzándonos para que o maior número de persoas, en todos os ámbitos onde teñamos presenza e incidencia, comece en conxunto a concibir e construír solucións aos problemas que lles afecten, que vingan delas e non de dirixentes para os que a súa máxima prioridade é o beneficio propio e dos seus compañeiros próximos.

AUTONOMÍA, AUTOXESTIÓN, ACCIÓN DIRECTA E SOLIDARIEDADE!

Venezuela, 6 de marzo de 2014

No hay comentarios:

Publicar un comentario