As piratas embarcadas nesta travesía, acordamos deixar este barco en dique seco e a bon abrigo, pero con a "santabárbara" cheiña de pólvora. Arriamos velas, desmontamos mastros, recollimos cañóns e metralla e trasladámonos a un novo navío onde xa ondea a nosa bandeira preta:
Convidámosvos a navegar con nós nesta odisea, e a que nos sigades enviando a vosa munición e compartindo aventuras e luitas. A tal efeito deixamos o noso enderezo de contacto: abordaxe@bastardi.net
Agora en serio, mola ver que por unha vez unha parte importante da xente semella lexitimar o emprego da violencia coma autodefensa. Aínda queda moito progre lobotomizado pero bueno, se cadra é só cuestión de tempo...
Eu síntome algo contrariada, porque que as explosións violentas procedan dos cidadáns cos que non sinto ningún tipo de irmandade nin afinidade, ao fin e ao cabo non me dice nada. Se lle van pegar a un policía ou romper o cristal dun banco só porque queren un aumento nos seus soldos ou unha mellora na súa condición de traballo, e non por saír das cadeas ás que están atadxs, é o mesmo que que se senten nunha praza a apraudir. Aínda así, non podo evitar poñerme contenta vendo como se montou, como a xente desperta e, efectivamente, (des)aprende do 15M.
E por suposto, estou enchida de amor por todos os compxs guerrileirxs que estiveron aí
Olles neno, pero entonces este qué es, ¿de la Resistencia Gallega esa también?
ResponderEliminarAgora en serio, mola ver que por unha vez unha parte importante da xente semella lexitimar o emprego da violencia coma autodefensa. Aínda queda moito progre lobotomizado pero bueno, se cadra é só cuestión de tempo...
ResponderEliminarEu síntome algo contrariada, porque que as explosións violentas procedan dos cidadáns cos que non sinto ningún tipo de irmandade nin afinidade, ao fin e ao cabo non me dice nada. Se lle van pegar a un policía ou romper o cristal dun banco só porque queren un aumento nos seus soldos ou unha mellora na súa condición de traballo, e non por saír das cadeas ás que están atadxs, é o mesmo que que se senten nunha praza a apraudir.
ResponderEliminarAínda así, non podo evitar poñerme contenta vendo como se montou, como a xente desperta e, efectivamente, (des)aprende do 15M.
E por suposto, estou enchida de amor por todos os compxs guerrileirxs que estiveron aí